'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

keith ward (2000)
eredoctoraten
Keith Ward (1938) mag gelden als de uitzondering op de boutade dat
de studie van de theologie de zekerste weg is richting atheïsme. Ward
ging in Oxford filosofie studeren bij onder meer Alfred J. Ayer, die
in zijn klassiek geworden Taal, waarheid en logica (1936) het grondpatroon
van het logisch positivisme beknopt uiteenzette. Meest opvallend
daarin was zijn onderscheid tussen wetenschappelijk betekenisvolle
en betekenisloze uitspraken. Ayer beschouwde godsdienst als
een gemoedsaandoening, die hoegenaamd niets van doen had met
wetenschap. De in 1938 geboren Ward hoorde dit alles aan, maar was
niet overtuigd. Integendeel, hij ging naast wijsbegeerte theologie studeren
en raakte, ofschoon van huis uit niet gelovig opgevoed, allengs
meer overtuigd van het christendom.
Een eenvoudig verkondiger kon Ward na deze scholing niet meer
worden. Hij was te zeer door het natuurwetenschappelijk denken
heengegaan om de dominante seculiere cultuur in de tweede helft
van de twintigste eeuw te negeren. Dat deed hij dan ook niet. In de
voetsporen van Ludwig Wittgenstein wenste hij te ontsnappen aan de
beperkingen die de Wiener Kreis de godsdienstfilosofie stelde. Ward
werd voorgedragen door hoogleraar godsdienstfilosofie H. M. Vroom,
die zich op 3 mei 1999 in superlatieven uitdrukte om het College van
Decanen ervan te overtuigen dat Ward de geschikte kandidaat voor het
eredoctoraat was. De Britse godsdienstfilosoof gaf, aldus Vroom, niet
alleen blijk van grondige kennis van de moderne filosofie en van andere
godsdiensten, hij nam op grond daarvan deel aan het debat tussen
geloof en natuurwetenschap en ging daarbij ‘lastige vragen’ niet uit de
weg.
Vroom toonde zich het meest onder de indruk van een vierdelig
wijsgerig werk waarin Ward een vergelijkende theologie ontwikkelde.
In de jaren negentig beschreef hij in vier boeken godsdienst in relatie
tot de Openbaring, tot de Schepping en tot de menselijke natuur.
‘Zijn studies getuigen van een unieke breedte van kennis en inzicht
en een zeer sterk analytisch en synthetisch vermogen.’ Om de decanen
te overtuigen, riep Vroom ook een getuige op en wel zijn collega
Vincent Brümmer, hoogleraar godsdienstfilosofie in Utrecht. Brümmer,
die Ward goed kende, voldeed gaarne aan het verzoek. Hij omschreef
Ward als ‘wetenschappelijk ongelooflijk produktief’, als een
151