'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

eredoctoraten
Die wens kon Soeteman, en in zijn voetspoor de rechtenfaculteit
als geheel, wel gebruiken. Zij was teneinde raad en won, bij monde
van decaan prof. mr. P. Vlas, maar advies in van oud cda-minister van
Buitenlandse Zaken en inmiddels rechter van het Internationaal Gerechtshof
in Den Haag, prof. mr. Peter Kooijmans. Kooijmans oordeelde
op 6 oktober 1999 stevig: de Vrije Universiteit moest niet zo
schichtig doen. Hij had de voordracht gelezen en het leek hem dat
Fernandez ‘niet vanwege haar wetenschappelijke, doch vanwege haar
maatschappelijke activiteiten voor een ere-doctoraat (is) voorgedragen’.
Kooijmans voegde daaraan toe: ‘Als je in het hedendaagse Maleisië
maatschappelijke activiteiten bedrijft, moet je al van zeer introverte
huize zijn om niet met de autoriteiten in conflict te komen. Dat element
mag dus eigenlijk in de overwegingen bij de verlening geen rol
spelen.’ Kooijmans las ook Hare Majesteits ambassadeur ter plaatse
de les: ‘Dat, zoals de ambassadeur vreest, de Maleisische regering zich
nauwelijks zal kunnen voorstellen dat de Nederlandse regering geen
actieve rol speelt bij de verlening van een eredoctoraat, lijkt mij klinkklare
onzin. Maleisië heeft hier in Den Haag een ambassade en die
weet duvels goed (of behoort te weten) dat de zaken hier niet zo liggen.
Kok is geen Ceauçescu.’
Dankzij Kooijmans’ besliste optreden kwam alles goed. Rector magnificus
prof. dr. T. Sminia erkende dat enkele dagen later ook: ‘Uw betekenisvolle
bijdrage aan de besluitvorming wordt door het Rectorium
bijzonder op prijs gesteld.’ Een jaar later, op 20 oktober 2000, stond
Irene Fernandez in de aula, waar ze een klinkende toespraak hoorde
van erepromotor Ivan Wolffers, die haar creativiteit, haar ‘scherpe
analytische geest en haar tomeloze inzet’ roemde. Ze was inmiddels
de schok te boven, die ze kreeg toen ze hoorde dat zij, die nooit een
universiteit had bezocht, was uitverkoren tot eredoctor. Erepromotor
Wolffers was trots op zijn bijzondere promovenda. Tegen Ad Valvas
merkte hij op: ‘Maar weinig onderzoekers op de universiteiten zijn
bereid om echt de wijken in te gaan. Ik vind het leuk dat het eredoctoraat
nu eens niet gaat naar iemand die duizend artikelen heeft geschreven.’
De dictatuur Maleisië zag er de lol niet van in, maar liet het
er tandenknarsend bij zitten.
149