'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

148
eredoctoraten
len toegankelijk beschreef. Fernandez moet een vrouw naar Wolffers’
hart zijn geweest. De twee werkten nauw samen. Wolffers in vrijheid
in democratisch Nederland, Fernandez in de dictatuur Maleisië. Daar
was men niet blij met haar optreden. Er liepen verscheidene klachten
tegen haar.
Geen wonder dat het College van Decanen de Faculteit der Geneeskunde
wees ‘op het politiek gevoelige karakter van dit eredoctoraat
en de consequenties die daaruit voor betrokkene(n) kunnen voortkomen’.
Op aanraden van Wolffers werd contact opgenomen met de Nederlandse
ambassadeur in Kuala Lumpur, om diens visie op de gevoeligheden
rond dit eredoctoraat te peilen. Een antwoord bleef, vanwege
een wisseling van de wacht, lang uit. De nieuwe ambassadeur
bevestigde dat Maleisië ‘buitengewoon gevoelig (is) voor alles wat in
verband kan worden gebracht met buitenlandse inmenging’. Belangrijk
leek het hem te beklemtonen dat het initiatief uitging van de Faculteit
der Geneeskunde, zodat de Maleisische autoriteiten niet de indruk
kregen dat de Nederlandse regering verantwoordelijk was voor
het eredoctoraat – een indruk die in het regime van achterdocht en
agressie toch al snel post zou kunnen vatten.
Zo gezegd, zo gedaan. Decaan prof. dr. E. A. van der Veen zette
zich in juni 1999 aan het schrijven van het voorstel. Daarin schuwde
hij niet de beschuldigingen aan het adres van Fernandez te noemen.
Inmiddels werd de ambassadeur in Maleisië toch bevangen door zenuwen.
De ambassadeur uitte zijn zorgen tegenover Nico Schrijver,
als jurist verbonden aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van
de Vrije Universiteit. Schrijver op zijn beurt begon te twijfelen aan
de betekenis en bekendheid van Irene Fernandez, zo liet hij weten
aan prof. mr. Arend Soeteman, hoogleraar rechtstheorie en rechtsgeschiedenis
aan de Vrije Universiteit. De ambassade had Schrijver
voorgehouden dat Fernandez wel bekend stond om haar inzet voor
(migranten)vrouwen en haar kritiek op wantoestanden in het gevangeniswezen,
maar niet om haar betrokkenheid bij medische vraagstukken.
Schrijver reageerde in telegramstijl: ‘De onbekendheid van
de kandidate op dit terrein vind ik wel opvallend, vroeg de ambassadeur
om nadere informatie. (...) Wat is haar positie? Hoe sterk is haar
invloed? Zijn er vele anderen die soortgelijk werk doen?’ Schrijver
wenste Soeteman, betrokken bij het eredoctoraat, veel succes bij de
verdere beraadslagingen.