'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

eredoctoraten
derable pleasure’ zei te aanvaarden, bleef enkele dagen na de toekenning
in Amsterdam om een gastcollege te geven in het gebouw aan de
Van der Boechorststraat, waar de Faculteit der Bewegingswetenschappen
is gevestigd. Enkele dagen voor de plechtigheid stelde hij nog wel
enkele lastige vragen: kon hij niet op eigen houtje een hotel vinden, nu
hij de brief met voorwaarden (de verblijfplaats in het Amstelhotel, alsmede
het aantal gasten dat in zijn gevolg op kosten van de Vrije Universiteit
mee mocht komen) gemist had? De plooien werden gladgestreken
en zo stond M. T. Turvey op 20 oktober 1995 trots in de aula.
irene fernandez (2000)
Het was maar goed dat prof. dr. Ivan Wolffers, hoogleraar gezondheidszorg
in ontwikkelingslanden aan de Vrije Universiteit, er op tijd
bij was. Al in juni 1998, ruim twee jaar voor de beoogde promotiedatum,
stelde hij aan het College van Decanen voor om Irene Fernandez
(1946) uit Maleisië een eredoctoraat toe te kennen. Drie maanden later
vergaderde het college erover. Dat zag onder ogen dat een eredoctoraat
voor Irene Fernandez voor de autoritaire Maleisische regering
een moeilijk te verteren zaak zou zijn. De in 1946 geboren Fernandez
had zich ontwikkeld tot een geducht critica van haar land. Ze koppelde
namelijk gezondheidszorg aan mensenrechten. Fernandez begon in
de jaren zeventig als medewerkster van de Young Christian Workers’
Movement. Ze verrichtte vakbondswerk, streed voor de belangen van
consumenten en stond op de bres voor vrouwenrechten.
Vrouwen, overal maar zeker in de derde wereld een kwetsbare groep,
werden speerpunt van haar beleid. Fernandez riep tal van organisaties
in het leven die de rechten van vrouwen verdedigden. In de jaren tachtig,
toen de ziekte aids snelle verspreiding vond, was ze betrokken bij
de oprichting van caram, dat staat voor Coordination of Action Research
on Aids and Mobility. Via dat werk leerde ze Ivan Wolffers kennen.
Wolffers was op zijn manier niet minder geëngageerd dan Fernandez.
Na een opleiding te Utrecht had Wolffers zich gevestigd als
huisarts. Hij constateerde dat patiënten schrikbarend weinig wisten
van medicijnen – en dat de farmaceutische industrie, uit op geld, hen
graag in het ongewisse liet. Daarom schreef Wolffers in 1977 het standaardwerk
Medicijnen, waarin hij de (bij)werkingen van geneesmidde-
147