'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

m. t. turvey (1995)
eredoctoraten
Michael Thomas Turvey (1942) was een atleet van wereldformaat tot
hij getroffen werd door een blessure die een einde maakte aan zijn
carrière. Turvey maakte van de nood een deugd: hij maakte van sportbeoefening
wetenschap. Hij ging experimentele psychologie studeren
aan Loughborough College in Engeland en behaalde zijn doctoraat in
Ohio University in de Verenigde Staten. In dat vak bereikte hij opnieuw
de top en vond hij erkenning. Onder meer van de Vrije Universiteit,
waar de Faculteit der Bewegingswetenschappen, in 1987 in het
leven geroepen als opvolger van de in 1971 gestichte Interfaculteit der
Lichamelijke Opvoeding, op 14 mei 1992 een voorstel indiende Turvey
te onderscheiden met een eredoctoraat. Volgens de voorzitter van het
faculteitsbestuur, prof. J. B. Hopkins, kon Turvey worden beschouwd
als de grondlegger van de ‘ecologische benadering van waarnemen en
bewegen’. Hij was een expert op het gebied van bewegingscoördinatie.
Van huis uit psycholoog werd Turvey door Hopkins geroemd om zijn
multidisciplinaire aanpak.
Als om bewegingswetenschappen (‘een nieuw en veelzijdig vakgebied’)
te verdedigen, stelde Hopkins enigszins defensief dat het geen
eensluidende formule, noch een algemeen geaccepteerde methodologie
kende. De faculteit aan de Vrije Universiteit was natuurwetenschappelijk
georiënteerd en in dat kader paste ook een eredoctoraat
voor Turvey, die ‘substantieel heeft bijgedragen aan de integrale studie
van het menselijk bewegen’ en dat deed vanuit ‘een natuurwetenschappelijke
oriëntatie’.
De bul werd hem ruim drie jaar na de aanvraag overhandigd door
prof. dr. Claire F. Michaels, die zelf eerder promoveerde bij Turvey. Zo
ontstond de bijzondere, niet eerder vertoonde situatie aan de vu dat de
promovendus zich opwierp als erepromotor. In haar toespraak op 20
oktober 1995 somde Michaels vier redenen op waarom Turvey het eredoctoraat
was toegekend. Hij zou, ten eerste, het teveel verwaarloosde
probleem van de bewegingscoördinatie op de kaart hebben gezet. En
hij begreep bovendien, ten tweede, dat beweging en waarneming niet
apart konden worden beschouwd. Over die inzichten had Turvey in
de loop van zijn carrière veel gepubliceerd. Ten slotte prees Michaels
hem omdat hij zijn studenten ‘wisely and well’ onderwees.
Turvey, eind 1994 blij verrast met de toekenning die hij ‘with consi-
145