'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

142
eredoctoraten
Ook nadat De Vries in 1983 vervroegd uittrad, ging hij stug door
met de hobby die zijn levenswerk werd. De Vries, kortom, was een
fenomeen, vergelijkbaar met die andere eredoctor aan de Vrije Universiteit
– de op de dag af twintig jaar daarvoor bekroonde autodidact
meteoroloog Bijvoet. Erepromotor prof. dr. H. Timmerman eerde De
Vries, maar wilde ook gezegd hebben dat in het eredoctoraat ‘gevoelens
van dank en erkentelijkheid’ werden uitgedrukt ‘jegens allen die
hebben bijgedragen aan het welzijn van de faculteit, zonder daarvoor
ooit de in wetenschappelijke kringen gebruikelijke vorm van erkenning
te ontvangen’.
De Vries was twee weken na de Dies nog altijd onder de indruk van
het gebeuren, zo valt af te leiden uit een briefje dat hij rector magnificus
prof. dr. Egbert Boeker stuurde. Hij dankte Boeker voor de goede
zorgen en sloot het briefje af met de welgemeende uitroep: ‘Het zal
ons nog lang heugen!’ Met die meervoudsvorm (‘ons’) doelde De Vries
ook op zijn vrouw. In het voor de universiteit geschreven levensbericht,
dat alle kandidaat-eredoctores op verzoek van de universiteit opstelden
om een eerste indruk te krijgen, had De Vries niet alleen zijn
hobby opgegeven (orgelspel) maar ook het feit vermeld dat hij na 67
jaar lang vrijgezel te zijn geweest alsnog in het huwelijk was getreden.
Voor zijn pensioen lijkt Gerrit de Vries getrouwd te zijn geweest met
de scheikunde.
alvin plantinga (1995)
Het voorstel dat de Faculteit der Wijsbegeerte indiende om de Amerikaanse
filosoof Alvin Plantinga (1932) een eredoctoraat toe te kennen
was zeer gedetailleerd. Het voorstel werd vroeg ingediend: ruim twee
jaar voordat Plantinga de bul kreeg overhandigd, stelde promotor prof.
dr. J. van der Hoeven, hoogleraar in de geschiedenis van de moderne
wijsbegeerte, een zes pagina’s tellend voorstel op over de verdiensten
van Plantinga. Een voorstel dat hij liet volgen door een tien pagina’s
tellend curriculum vitae.
Afgaand op dit overdonderend offensief, moest Plantinga wel iemand
van betekenis zijn voor de Vrije Universiteit. Dat was ook zo.
Plantinga had, om te beginnen met zijn in 1967 verschenen boek God
and Other Minds, de handschoen opgenomen die in de jaren dertig