'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

eredoctoraten
denal, scheef Lyons, onderging invloed van de dichters die hij in zijn
jonge jaren vertaalde: Allan Ginsburg, William Carlos Williams en
vooral Ezra Pound – een dichter, die na 1945 overigens in een slechte
reuk kwam te staan vanwege zijn sympathie voor het fascisme. Ook
als minister bleef Cardenals dichtershart kloppen, aldus Lyons: als
minister van Cultuur droeg hij zorg voor betaalbare boeken, die voor
iedereen toegankelijk waren.
Ook professor P. J. D. Drenth, die enkele vraagtekens had geplaatst
bij de toekenning, was nu ‘om’. Hij schreef erepromotor Mineke
Schipper onder de indruk te zijn van Cardenals ‘vanuit evangelisch
motief geïnspireerde visie op maatschappij, cultuur en onderwijs, en
de wijze waarop hij als minister van cultuur deze visie in praktische
toepassing heeft omgezet’.
Het had overigens maar weinig gescheeld of Cardenal had het eredoctoraat
geweigerd. Hij had helemaal geen zin in een ‘circus’, vertelde
hij de bevriende theoloog en journalist Hans Snoek, verbonden aan
het Baptistenseminarie in Managua. Aan aandacht van de media had
Cardenal een broertje dood, zo gaf Snoek door aan Gert J. Peelen, redacteur
van vu-Magazine. Zelfs hij, Snoek, ontving aanvankelijk een
‘botte afwijzing’ op een interviewverzoek. Ten lange leste stemde Cardenal
toch toe en legde hij nog eens uit waarom hij zo lang geaarzeld
had het eredoctoraat te aanvaarden. ‘Eerlijk gezegd zie ik nogal op tegen
de lange reis en alle activiteiten die nu eenmaal bij zo’n eredoctoraat
horen. Bovendien voel ik me bij dat soort gelegenheden altijd zeer
ongemakkelijk. De persoon Cardenal komt teveel centraal te staan,
terwijl al die mensen, die echt aan de basis de Nicaraguaanse cultuur
hebben verspreid, naamloos blijven.’ Hij nam de bul desondanks in
ontvangst, omdat die ‘een belangrijke internationale erkenning is voor
Nicaragua en de revolutie’.
Nicaragua en de revolutie: het land was na de sandinistische revolutie
van 1979 ook voor progressief-christelijk Nederland, evenzeer als
voor links Nederland, minstens een decennium lang het land van belofte.
Dat om eredoctor Cardenal ook nog het romantisch waas hing
van een dichterlijk minister, die tot in zijn uiterlijk (alpinopet) een oudere
uitvoering leek van de revolutionaire held Che Guevara, maakte
de betovering niet geringer.
Ook aan de grachtengordel ging niet voorbij dat dichter-minister
Cardenal tot doctor was verheven. Maar de aandacht had nog veel gro-
137