'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

eredoctoraten
te Koryagin zich tegen de autoriteiten, wat hem op twee jaar extra gevangenschap
kwam te staan. Bovendien werd hem zijn academische
graad ontnomen.
Koryagins lot trok veel aandacht in het westen en die aandacht zou
hem uiteindelijk de vrijheid brengen. In Nederland vroeg de genoemde
Boekovski-stichting aandacht voor zijn zaak, terwijl ook in andere
landen acties op touw werden gezet. Koryagin werd tot erelid benoemd
van de World Psychiatric Association en stond in 1986 en 1987
kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede. De druk van buiten, gecombineerd
met de binnenlandse veranderingen, leidden in februari
1987 tot de vrijlating van de psychiater, die zich in april van dat jaar in
Zwitserland vestigde.
Precies een jaar na zijn vrijlating droeg de Faculteit der Rechtsgeleerdheid,
op voorstel van dr. R. P. Th. Jurrjens, Koryagin voor als kandidaat-eredoctor.
Ronduit erkend werd dat de psychiater het eredoctoraat
niet zou worden toegekend vanwege wetenschappelijke verdiensten.
Beklemtoond werd dat de vu ‘vanuit haar bijzondere verantwoordelijkheid
voor de wetenschapsuitoefening’ opkomt voor ‘de verdrukte
en de rechteloze’. Prof. dr. N. W. de Smit, hoogleraar forensische
psychiatrie en werkzaam bij de vakgroep Gezondheidsrecht, was
promotor.
Koryagin nam ‘met een gevoel van diepe erkentelijkheid en dankbaarheid
voor die hoge eer’ kennis van het besluit. Niet alleen omdat
zijn inzet voor de mensenrechten zo hooggeschat werden, ook omdat
hij nu de titel terugkreeg die hem door zijn vaderland ontnomen
was.
De toespraak die De Smit op 20 oktober 1988 uitsprak kan met
recht een lofrede heten. De Smit memoreerde uitgebreid Koryagins
verdiensten en zei dat ‘Nederland en de Vrije Universiteit diens inzet
slechts op bescheiden wijze konden volgen’. Koryagins dankrede was
een mengeling van sombere bespiegelingen over het technisch vermogen
en het morele tekort van de mens. Zelf had hij het, merkte hij
op, ‘altijd als een van nature eigen plicht van het menselijke van rede
begiftigde wezen beschouwd dat men zijn medemens hulp verleent
wanneer hij lijdt onder geweld en ziekte. Dit vormt des te meer de
plicht van hem die zich het humanisme als beroep verkoos. Dat was
en is het credo van mijn leven.’
129