E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

macht van geld en technologie. Zij zenden een noodkreet uit die we niet op kunnen
lossen door meer bewaking, nog strengere regels. Als we niet naar onze jongeren leren
luisteren, hoe zullen we dan ooit de noodkreet kunnen horen van andere volkeren?
Toch nog onverwachts zit ik in de gevangenis in Curaçao tussen de vrouwelijke
bolletjesslikkers. Zij slikken de cocaïne in condooms in en smokkelen deze zogenaamde
bolitos naar Nederland. Wanneer de bolitos springen gaan de vrouwen dood. Het
weerhoudt hen niet, ze koesteren de illusie dat ze hun kinderen een betere opvoeding
kunnen geven.
Ik geniet van de interactie tussen de vrouwen. Zij geven elkaar op een directe,
liefdevolle manier feedback. Af en toe doe ik een duit in het zakje. Vertel hun dat ik
geen medelijden heb, ik voel met ze mee als moeder. Tegelijkertijd zet ik ze aan het
denken: door jouw kinderen te bevoordelen help je anderen kinderen aan de cocaïne.
Is dat wat je wilt? Ze schrikken ervan, daar hebben ze niet aan gedacht!
Een meisje krijgt er behoorlijk van langs. Ik kijk naar haar en vraag of ze ooit
geknuffeld is in haar leven. Ze schudt haar hoofd. Ik vraag of ze een knuffel wil. Ja dat
wil ze wel! We staan in het midden van de cirkel en ik omhels haar in liefde. Ze zuigt
het op als een spons. Dan gaat ze zitten, trots en fier en deelt met haar zusters: ‘Voor
de eerste keer in mijn leven heb ik gevoeld dat ik goed ben zoals ik ben’.
Ieder mens is wanhopig op zoek naar erkenning. Op het moment dat hij/zij echt
gezien wordt, in de diepte van zijn/haar wezen, kan er iets gaan helen.
Na afloop knuffel ik, dwars tegen alle regels in, twintig prachtige vrouwen. Zelden
heb ik zo’n openheid ervaren. Opnieuw vraag ik me af waar de kip is en waar het ei.
Deze krachtige, doorgaans jonge, vrouwen zijn nooit geëerd in hun leven en zoeken
wanhopig naar erkenning. Zij laten zich gebruiken door de macht van het kapitaal en
zijn uiteindelijk de kruimeldieven die de aandacht van het criminele circuit afleiden...
Ik correspondeer al enige tijd met Eduard. Eduard is een neger en zit al twaalf jaar in
erbarmelijke omstandigheden in een dodencel in Texas. Zijn daden in het verleden
hebben geen invloed op mijn gevoel voor hem. Betekent niet dat ik ze goed praat,
maar ik laat het oordelen inmiddels graag aan anderen over.
Mijn wezen is vervuld van mededogen en ik hou van hem, onvoorwaardelijk. Hij is
een van die slachtoffers van onze westerse samenleving die opgevoed is zonder liefde,
zonder erkenning en zonder geborgenheid. Hij betaalt een afschuwelijke prijs voor
zijn misvattingen in het verleden. De situatie heeft zijn ziel gelouterd. Hij gebruikt de
omstandigheden en zijn verworvenheden om liefdevol anderen te ondersteunen die
het naar zijn gevoel nog beroerder hebben dan hijzelf. Ik ervaar Eduard als een
geschenk in mijn leven. Hij is evengoed een leermeester voor mij als ik dat ben voor
hem.
We praten graag over de jeugd van tegenwoordig als het tuig van onze samenleving. We
vergeten dat wij de generatie zijn die deze jeugd eenzijdig heeft opgevoed. We vergeten
dat zij ons spiegelen waar wij vergeten zijn onze dromen te verwezenlijken. We kunnen
hen niet initiëren in hun volwassenheid en hebben hen al bij voorbaat beroofd van hun
dromen.
‘Ja maar ik wil mijn kinderen niet achterstellen bij…‘ En daarmee creëren we een
nieuwe generatie volwassenen die geen grenzen kunnen stellen, die nooit een nee
kunnen accepteren, die elke behoefte onmiddellijk in moet vullen, die alleen maar
rechten kent en het bestaan van plichten totaal vergeten is. Volwassenen die vergeten
zijn dat de kwaliteit van leven pure vreugde betekent, dat de opdracht van ons menszijn
dienstbaarheid is, zonder opoffering.
Yasmin Verschure 87/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer