E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

elegant, dat geef ik toe. Wel praktisch en gezond, en dat is ongetwijfeld minstens zo
belangrijk.
Tijd voor mijn ceremonie en mijn dagelijkse meditatie. Het brengt een diepe
verankering in mezelf. Een diepe verbondenheid met Moeder Aarde in het weten dat ik
deel van haar uitmaak. Dat ik voortkom uit haar baarmoeder. Althans mijn lichaam.
Na de meditatie trek ik engeltjes. De mijne is communicatie. Ongetwijfeld staat dat
voor communicatie met mijn hogere- of wareZelf. Heb ik nu tijd genoeg voor, vandaar.
En dat niet alleen: het is heerlijk om in voortdurende communicatie te zijn met de
natuur, waarin de liefde van de Schepper zo in totaliteit wordt weerspiegeld.
Het engeltje met mijn boodschap voor de staf is vreugde. Nou, dat is wel duidelijk: het
Leven is immers vreugde, spontaniteit en lichtheid zijn. De staf hoeft zich over mij geen
zorgen te maken! Voor Eric neem ik mijn boekenlegger waarop twee vogels elkaar
ontmoeten. Met wat takjes bloeiende bessen vormt dat een mooie compositie. Ik voel
me zo vrij als deze vogels in hun vlucht.
Wanneer ik terugkom van mijn ronde heb ik voldoende droge takjes verzameld. Dit
keer branden ze in een keer. Ik vorder, of komt het doordat het hout redelijk droog is?
Ik bouw een stevig vuur voordat de grotere stammen erop gaan, die zijn nog altijd
doornat.
Ik zit verheerlijkt bij het vuur en geniet van de stilte, van de lichtheid van deze cirkel en
kijk naar de poort in het oosten. Het lijkt net of er aan het einde een hertje ligt. Bij
nader onderzoek blijkt dat een boomstronk te zijn. Ik stook het vuur op en loop naar de
vlakte met de grote keien. Ik ga met mijn ontblote onderlijf op de dikke laag mos boven
op mijn grote steen zitten. Hoewel ik mijn bloed niet kan geven aan Moeder Aarde, is
het een bijzonder gevoel om het contact met haar zo intens te ervaren. Ik verbind
mezelf met de oerkracht in mezelf, met de oermoeder. Naar mijn gevoel is het de
opdracht van iedere vrouw om uiteindelijk een spirituele oermoeder te worden. Alle
kinderen in onze armen te sluiten, groot en klein, dik en dun, zwart en blank.
Geborgenheid hoort bij de aarde. Het is de kwaliteit van de vrouw. Vrouwen zijn in
staat om geborgenheid te geven en te ervaren.
De regenkou dwingt me uiteindelijk om terug te gaan naar het vuur. Ik stook het nog
eens op en ga verder met het snijden in mijn stok. Ik geniet daar bijzonder van, het is
een meditatie op zich. Het opzetten van een nieuwe tekening haalt weinig uit.
Regelmatig valt er een regendruppel op het papier die vlekken achterlaat. Uiteindelijk
begint het echt te gieten, dus zit er niets anders op dan onder het zeil te kruipen. Ik
stook eerst het vuur op en lig genoeglijk en warm naar de regen te luisteren. Ik droom
zowaar even weg. Als ik weer terugkom op deze aarde is het droog. Wanneer ik goed en
wel buiten ben begint het opnieuw te plenzen. Het wordt een echte jojo dag. Er vindt
een ceremonie plaats in het kamp en Frans had ons wat onweer beloofd. Dit is echter
mooi broddelwerk!
Ik draag deze dag op aan het oosten. Nadat ik het oude heb losgelaten in het westen en
gestorven ben in het noorden, ben ik klaar om het nieuwe in mezelf te verwelkomen.
Tijd voor een nieuwe geboorte.
Die regen is zo gek nog niet. Mijn fysieke energie staat op een dusdanig laag pitje dat
hout verzamelen en water halen meer dan voldoende inspanning vragen. Verder heb ik
alle dingen kunnen doen die ik wilde. Mijn dag uitsnijden in mijn stok. Ik heb de pijp
gerookt, gezongen en gemijmerd. Niet over gisteren, gisteren is vannacht gestorven.
Niet over morgen, morgen is er immers nog niet. Gewoon, lekker over vandaag. In de
opening in het wolkendek bij de ingang op het zuiden laten zich regelmatig vogels zien.
Het lijkt wel alsof ze, speciaal voor mij, een dans uitvoeren. Ze blijven voortdurend
rondcirkelen. Vandaag zijn het de adelaars. Wat een geschenk!
Yasmin Verschure 67/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer