E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

inwijdingsweg. Het is de bedoeling dat ieder zijn eigen innerlijke tempel gaat vinden:
de essentie van de Liefde gaat worden, die inherent is aan het wezen van de mens.
Dat betekent dat alles moet afsterven wat ons belemmert om volledig mens te zijn.
Lagen van angst afpellen en oude aangeleerde structuren loslaten. Terugkeren naar
het huis van onze Schepper, de Onnoembare.
De tijd van afgescheidenheid is voorbij. Het is te gek dat wij blanken onszelf nog
steeds superieur voelen aan andere culturen. Deze droom van afgescheidenheid zal
ophouden te bestaan. Ons krampachtig opgebouwd gevoel van meerwaardigheid
mag onderuit en we mogen gelijk worden aan anderen, ons openstellen om te leren
van anderen. Als we daartoe niet bereid zijn, zullen we niet alleen anderen, maar
uiteindelijk onszelf vernietigen. Ook daar is niets mis mee. Uiteindelijk zal al datgene
wat ooit vorm heeft aangenomen weer verdwijnen. Mochten we hier op aarde onze
lessen niet leren dan zullen er ongetwijfeld andere plaatsen zijn waar we dat kunnen
doen. Hoe hardnekkig en hardleers we ook zijn, het universum blijft ons geduldig
onderwijzen. Eens zal de tijd voor ieder van ons komen dat we met een schok wakker
worden uit deze zelfgecreëerde wereld van illusies. Op dat moment houden alle
oorlogen op te bestaan. Dan zien we onze verbondenheid met al wat leeft. Dan zien we
de Eenheid in alle dingen en leven we als broeders en zusters met elkaar.
Dit hele proces maakt ons onzeker. We zijn gewend om alles te controleren, om alles in
vormen te gieten. Als we dit oude maar vertrouwde patroon loslaten, zijn we bang dat
we als los zand uit elkaar vallen. We zijn bang dat wij het proces niet langer kunnen
beheersen. Dat haalt oude verborgen angsten omhoog. Als we bereid zijn dit proces in
alle omvang toe te laten, komen we uiteindelijk zover dat we ons hoofd kunnen buigen
in volledige overgave en nederig kunnen zeggen: ‘Niet mijn wil, ik maak mijn wil
ondergeschikt aan de Uwe’.
De tweede dag
Ik wil me vandaag op de krachten van het noorden richten. Gisteren was ik met mijn
aandacht bij het loslaten, in het westen dus. Je moet uiteindelijk eerst loslaten voor er
zich iets nieuws kan manifesteren. Ik heb doorgaans niet zo'n moeite meer met
loslaten. Integendeel, ik herinner me de wijze en goed bedoelde woorden van een van
mijn eerste leermeesters daaromtrent nog zeer goed: ‘Als je zo doorgaat dan val je nog
eens als los zand uit elkaar’, zei hij. ‘Dan raak je de essentie van je zijn kwijt’. Ondanks
deze goed bedoelde waarschuwing bleek dit slechts het begin van een steeds dieper
proces van loslaten. Een proces wat gecodeerd is in mijn ziel. Ik kan niet anders dan
deze weg volgen. En ik besta nog steeds, al ben ik inmiddels meerdere malen als los
zand uit elkaar gevallen.
Wat Reiki betreft was dat proces hardnekkiger. Ogenschijnlijk liet ik los, ik kon immers
niet anders. Al het oude moest sterven voordat ik opnieuw geboren kon worden. Het
bleef niet bij het loslaten van titels. Dat was maar buitenkant. Mijn God, de angst om
niets meer te zijn, om niet langer iets te kunnen doen voor het welzijn van de wereld!
Elke keer wanneer ik dacht dat ik bereid was, kwam er een diepere laag naar boven.
Mijn ego is niet zo dom om zich zonder slag of stoot over te geven! Angst om mijn
identiteit te verliezen? Ik leefde immers Reiki. Ik voelde me een moderne kathaar!
Nooit tevoren had ik me zo verbonden gevoeld, had ik met zoveel liefde en toewijding
dingen vorm gegeven.
Yasmin Verschure 61/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer