E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

gruwelijkheden, zegt een stem achter haar: ‘Jij zou daar ook toe in staat zijn. In ieder
mens schuilt een Hitler’. Ze wil protesteren, maar luistert naar het verhaal van Golda:
Door een wonder ging de deur van de gaskamer niet dicht, toen ze Golda als laatste
naar binnen wilden persen. Ze duwden haar weer naar buiten. Ze had geen tijd om te
rouwen om haar familie, haat hield haar in leven. Ze wilde overleven om de wereld te
vertellen over deze gruwelijkheden. Toen het kamp bevrijd werd, kreeg ze een
verlichtende ervaring. Ze realiseerde zich dat als ze haar leven zou gebruiken om het
zaad van de haat te zaaien, ze niet beter zou zijn dan Hitler.
‘De enige manier waarop we vrede kunnen vinden
is het verleden het verleden te laten’,
zei Golda tegen Elisabeth. Elisabeth nam dit mee in haar hart en deze wijsheid
begeleidde haar voor de rest van haar leven.
De ceremonie ontvouwt zich in alle eenvoud en oprechtheid tot een sacraal gebeuren.
Bij verschillende deelnemers komen vele lagen van angst en onzekerheid naar boven,
die vragen om uitgezuiverd te worden. Er is alle ruimte voor en de processen worden
uitstekend begeleid.
Ik herbeleef de pijn van de scheiding, de grote zonexplosie. Het moment waarin we uit
de Eenheid - het tijdloze en ongemanifesteerde - werden geslingerd in de wereld van de
vormen en tegenstellingen. Zoals altijd in soortgelijke situaties ervaar ik het leed van de
wereld, het leed van de mensheid. Naarmate de sluiers van de illusie verdwijnen, word
ik me bewust dat er geen afgescheidenheid bestaat. Pijn van de ander is ook mijn pijn.
Ik kan het immers niet los zien van elkaar. Meer en meer leer ik om dit alles niet langer
op te slaan in mijn lijf. Om het door te laten stromen en af te voeren naar Moeder Aarde
voor reiniging en omvorming. Dat is de transformatie van medelijden naar mededogen:
resoneren met alles wat is.
Ik dien de wereld immers niet door mezelf klein te houden.
Wanneer ik mijn Licht laat schijnen, schep ik voor anderen de mogelijkheid
om hetzelfde te doen. Als wij onszelf van onze diepste angst bevrijden,
zal alleen al onze nabijheid voldoende zijn om anderen te bevrijden.
- Marianne Williamson -
Na afloop van de ceremonie gaan we de rivier in. Het water is vreselijk koud! Mijn zorg
voor de kou is getransformeerd. Ik heb mijn vertrouwen terug en ik zie wel hoe het
loopt. Ik heb Frans beloofd een briefje klaar te leggen, zodat hij voor een extra slaapzak
kan zorgen, als het nodig mocht zijn. Ik kleed me in stilte aan in de camper. Pak mijn
laatste spullen en begeef me naar de poort, een indrukwekkend bouwwerk dat door de
staf is neergezet. De poort staat symbool voor het achterlaten van de oude wereld, het
achterlaten van de wereld van illusies, je oude ik. Er daalt een diepe rust, een intense
stilte in mij neer. Ik ontvang de zegen van Frans en kijk niet meer om als ik onder de
poort doorga. Ik voel dat ik opnieuw een oud jasje achterlaat. Ik loop in mijn ‘nakie’,
met niet meer dan mezelf, het pad op naar een nieuwe vorm, een diepere dimensie van
vrijheid.
Het weer is droog, koud en guur. Ik ken de weg en hoef slechts een half uur te lopen
voor ik mijn prachtige plek bereik.
Later vertelt Lisa dat dit de plek was waar zij het diepst werd geraakt. De plek waar
ze geen naam aan kon geven omdat er geen naam aan te geven was. Een plek die voor
Yasmin Verschure 56/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer