E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

Mijn energie trekt zich meer en meer naar binnen. We gaan vroeg slapen. Giri en ik
staan met ons campertje buiten de cirkel van tenten. We kunnen onze eigen gang gaan.
Dat wordt allemaal geaccepteerd. Ik krijg alle ruimte die ik nodig heb.
De eerste dag
De volgende morgen om vijf uur worden we gewekt door de drummers. Het is een
intiem en vreugdevol gebeuren. De stenen voor de zweethut-ceremonie liggen al in het
vuur. We staan alle twaalf in ons nakie rond het vuur te bibberen van de kou. Ik leg
mijn krachtvoorwerp op het altaartje voor de zweethut. Het is een steen die ik
gevonden heb in mijn grove en die ik geïnitieerd heb met mijn eigen energie. Deze
krachtvoorwerpen worden door de staf gebruikt om te voelen wat wij nodig hebben,
zodat zij ons kunnen ondersteunen daar waar nodig is.
We worden vakkundig en liefdevol door de stafleden gesmudged met ceder, tabak en
citroengras om onze aura’s te zuiveren. Tegen zessen gaan we, samen met vier mensen
van de leiding en Frans, de zweethut binnen. De stafleden nemen plaats op de vier
windrichtingen.
Terwijl we op onze knieën de zweethut binnengaan, raken we met ons voorhoofd de
aarde aan en groeten we onze voorouders. Ditzelfde ritueel herhaalt zich wanneer de
gloeiende stenen binnengebracht worden. De ceremonie omvat vier ronden: fysiek,
emotioneel, mentaal en spiritueel. We vragen om genezing voor anderen en voor
onszelf. Daarna spreken we uit wie voor ons het voorbeeld is waar we onszelf op willen
richten.
Grenzeloze moed
Ik wil me richten naar ELisabeth Kübler Ross. Zij is voor mij een levend en lichtend
voorbeeld van grenzeloze moed, onvoorwaardelijke liefde, dienstbaarheid en pure
eenvoud. Ze was in alle opzichten een rebel en schopte vele hypocriete heiligenhuisjes
om. Zij was uitermate geliefd bij haar patiënten, maar werd uitgekotst door de
gevestigde orde. Ze raakte uiteindelijk alles kwijt. Het weerhield haar niet om steeds
opnieuw op te staan, een baken van hoop te zijn voor stervende kinderen, volwassenen
en aidspatiënten. In alle waardigheid heeft zij de sluiers der illusie weggehaald tussen
de wereld van de levenden en de stervenden. Zij was de moeder die aan de wieg stond
van het hospice. Zij bemoedigt mij om in alle eenvoud te gaan staan in mijn eigen
waardigheid. Een brug te zijn tussen de wereld van het gevoel en het intellect, en tussen
het zichtbare en het onzichtbare. En dat is wat ik wens te zijn.
Elisabeth was twintig aan het einde van de tweede wereldoorlog. Ze sluit zich aan bij
het internationale vredeskorps en helpt met de wederopbouw van Europa. Het is de
voorbereiding op haar latere werk. Ze bezoekt het vernietigingskamp Maidanek in
Polen. Ze loopt door de wagons met vrouwenhaar, brillen, sieraden en
kinderschoentjes. Ze loopt door de barakken en vraagt zich af hoe mensen in deze
omstandigheden hun laatste dagen doorbrengen. Tot haar verwondering ziet ze
tientallen vlinders in de wanden gekrast. Wat bezielde mensen om onder deze
omstandigheden vlinders te tekenen? Het raadsel lost zich vele jaren later op als ze
met stervende kinderen gaat werken. Zij tekenen steeds opnieuw weer vlinders…
In hetzelfde Maidanek krijgt ze de les van haar leven. Terwijl ze aangeslagen de geur
van de dood inademt en zich afvraagt hoe mensen in godsnaam in staat zijn tot zulke
Yasmin Verschure 55/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer