E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

het ziekenhuis. Zelfmoorden worden zoveel mogelijk weggemoffeld. Kortom de dood is
onze grootste vijand die we op alle mogelijke manieren proberen te bestrijden.
Onze techniek staat voor niets en onze medische wetenschap is in staat om eindeloos
levens te rekken. Regelmatig duikt de vraag op of het menselijk en zinvol is om koste
wat kost het leven in stand te houden.
We zien orgaantransplantatie als een toekomstige oplossing om mensen nog langer in
leven te houden. Het is natuurlijk fantastisch wanneer we levens kunnen redden
doordat er organen beschikbaar zijn. Het is ongetwijfeld een daad van liefde. Het gaat
echter te ver om jacht te maken op organen en te beweren dat mensen sterven omdat er
geen donororganen beschikbaar zijn. Mensen zijn geen machines en zij sterven
wanneer hun tijd gekomen is; omdat ze ziek zijn of oud. Het onnatuurlijke van een
dergelijke situatie is dat de persoon in kwestie uitsluitend bezig is met zich te focussen
op verlenging van het materiële leven. Hij bereidt zich niet voor op het stervensproces,
door afscheid te nemen van zijn dierbaren. Verwerkingsfasen zoals rouw, overgave en
het uiteindelijke aanvaarden, zo belangrijk voor de ziel, komen niet aan bod. Ze worden
gewoon verdrongen. Ook de familie blijft zich richten op verlenging van het leven en
niet op een naderend afscheid. Wanneer de transplantatie niet aanslaat, is men niet
voorbereid op het rouwproces.
Zou het niet natuurlijker zijn als we begonnen onze sterfelijkheid te accepteren en dat
proces te gaan zien als minstens even belangrijk als een geboorte. Uiteindelijk is ons
sterven hier op aarde een wedergeboorte in een andere dimensie. Aangezien we onszelf
intensief voorbereiden op de komst van een baby, is het niet meer dan normaal om
onszelf voor te bereiden op het sterven. Uiteindelijk kijken ze aan gene zijde ook uit
naar onze komst. Een ziel die haar naderende dood bewust onder ogen durft te zien,
maakt meestal nog een enorme spirituele groei door. Voor iedereen in de cirkel rond de
stervende kan dit een zegenrijke periode zijn. Het neemt je mee voorbij de grenzen van
leven en dood. Je wordt jezelf bewust dat de dood een illusie is.
Wanneer de betrokkenen in openheid met de patiënt omgaan, blijken doorgaans de
processen van voorbereiding en afscheid nemen op een natuurlijke manier plaats te
vinden. Het heeft alles te maken met de acceptatie van de omstanders. De veiligheid en
de geborgenheid die zij kunnen bieden in de kraamkamer van de dood. De discussie
zou daarom misschien beter kunnen gaan over het feit hoe wij onszelf meer vertrouwd
kunnen maken met het sterven, zodat wij voor anderen een poort kunnen zijn naar het
ongemanifesteerde, opdat anderen, wanneer onze tijd gekomen is, voor ons die poort
kunnen zijn.
In het hospice wordt de stervende op deze manier omarmd en begeleid. Niet als een
dode, maar als een levende persoonlijkheid die op een waardige manier de overgang
kan maken. Liefde en nabijheid scheppen een klimaat van geborgenheid en veiligheid,
de basis om jezelf vol vertrouwen over te kunnen geven aan het grote avontuur: de reis
van de ziel op weg naar huis.
Het leven is een geschenk en daar moeten we zorgvuldig mee omgaan, dat is een ding
wat zeker is. Het voelt in alle opzichten tegenstrijdig dat we enerzijds alles in het werk
stellen om tot meerdere eer en glorie van de techniek een leven in stand te houden en
anderzijds er niet voor terugdeinzen om hele volksstammen andersdenkenden om te
brengen in zogenaamde oorlogsgebieden.
Het wordt tijd dat we ons gaan realiseren wie we in werkelijkheid zijn, zodat we kunnen
gaan kiezen voor kwaliteit van leven in plaats van kwantiteit. Opdat we elke dag, elke
minuut van ons zijn hier op aarde gaan beschouwen als een kostbaar geschenk waar we
in dankbaarheid en in volledig bewustzijn mee om kunnen gaan. Opdat, wanneer onze
Yasmin Verschure 50/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer