E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

We vervolgen het pad tot vlakbij de spoorwegovergang. De agressieve zwaailichten
maken me angstig. Het is teveel, te overweldigend, zoals pure kracht soms teveel kan
zijn. Gelukkig is het mogelijk om deze kracht te ontwijken! De nacht blijft helder en ik
ga steeds beter waarnemen in het donker. De vogels en de dieren zijn in diepe rust. Het
is intens stil, onwezenlijk haast.
We komen bij een zandpad. Het landschap heeft iets magisch. De afnemende maan, een
kwart sikkel, laat zich stralend zien boven een weidse heidevlakte. Er is slechts één
minpuntje: de temperatuur! Mijn longen gaan opspelen. Als ik nu door blijf drammen
zal ik het eindpunt niet halen. Ik ga op de grond liggen en vraag of Giri achter me komt
liggen. We pakken onszelf helemaal in. Ik geef mezelf over aan de koesterende energie
van Moeder Aarde en laat de pijn er gewoon zijn. Dit vermogen om pijn te
transformeren is eveneens een verdienste van de afgelopen jaren! Giri slaapt zodra hij
de grond raakt. Ik neem me voor om wakker te blijven. Als ik het zeil echter terugsla,
zie ik tot mijn verbazing dat het licht begint te worden. Ben ik toch even weggeweest! Er
is weer rust in mijn longen. Verwonderd loop ik verder. We lopen door een groot
droogstaand ven. Het wordt lichter. De vogels beginnen voorzichtig te zingen. Het
geluid zwelt aan tot een heel orkest, waarin iedere soort haar eigen partij zingt. Het
klinkt niet vals, integendeel, de verschillende geluiden smelten samen tot een
fantastische symfonie, een ware ode aan de schepping. De schotse hooglandrunderen
worden wakker en kijken ons met grote verbaasde ogen aan. Ze zijn niet gewend aan
zulke vroege bezoekers. Ik heb nu al mijn aandacht nodig om mezelf in beweging te
houden. Op het moment dat ik nauwelijks nog een stap kan verzetten, doemt in de
verte onze auto op. Het is rond zessen als we bij ons vertrekpunt aankomen. Moe en
hongerig maar intens tevreden en voldaan.
Ik bedank het bos voor haar giften en haar bescherming. Dan rijden we naar huis. Een
warm bad verzacht de pijn in mijn lijf. We duiken ons bed in en waarachtig ik slaap een
aantal uren.
Ik heb niets tastbaars meegenomen van deze walk. Ongetwijfeld zal de energie van de
afgelopen nacht op haar eigen wijze haar werk doen.
Symbolisch sterven
Een aantal dagen later is het weer zacht genoeg voor de Death Lodge oefening: sterven
voordat je sterft. Ik ‘bouw’ op ons grasveldje met takken mijn huis in de vorm van een
cirkel. Ik leg een stuk plastic in het midden met een matje erbovenop en mijn
meditatiekussen. De deur maak ik op het noorden. In het Druïdisme staat het noorden
voor het aarde-element, voor dood en wedergeboorte. Dit lijkt me dus zeer gepast.
Ik neem een warm bad en trek iets moois aan. Ik ontsteek de fakkel aan de ingang van
mijn huis en trek vanuit het oosten een cirkel van licht rond de plek. Ik nodig Vader
Hemel en Moeder Aarde uit om me te beschermen tijdens deze ceremonie.
Dan ga ik in het midden zitten met mijn gezicht naar het noorden en vertel mijn
Schepper dat mijn tijd gekomen is. Het voelt vertrouwd en totaal niet eng. De dood
heeft haar plaats gekregen in mijn leven, zij werd een goede vriend. Iedere morgen
vraag ik mezelf af of ik klaar ben om te sterven.
Ik kijk de dood in de ogen en stel me open en uitnodigend op om mijn verwanten de
kans te geven afscheid te komen nemen. Ik hoef niet lang te wachten. Mijn vader,
gestorven toen ik veertien was, dient zich als eerste aan. Hij laat zich zien als een
stralende persoonlijkheid en heet me welkom in die andere dimensie. Het is een
Yasmin Verschure 48/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer