E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

ODE AAN DE NATUUR
God heeft ons niet gecreëerd om te werken. God heeft ons bedoeld om te scheppen.
Ieder mens draagt het zaad in zich van de totale schepping en de Schepper. Het is de
bedoeling dat wij in samenwerking met de natuur, in samenwerking met Moeder
Aarde, onszelf ontpoppen als ware kunstenaars, als medescheppers in het goddelijk
plan.
We staan op voor dag en dauw, trekken onze laarzen aan en gaan naar het bos.
Verrukkelijke stilte. De ‘wereld’ is in slaap. Het bos is open en ontvankelijk en trekt zich
terug in het kleed van de winter. Tussen de kale takken zie je nog een enkele boom met
gele, bruine en rode bladeren. De paddenstoelen, adembenemend mooi, gaan even snel
als ze komen. Alles is vochtig, je hoort het geluid van het water dat van de stammen
sijpelt. Water staat voor onze emoties, we verdrinken er soms bijna in. De bomen laten
onze emoties los, helpen die te transformeren. Een eenzame specht maakt een hoop
kabaal tegen de stam van een oude, holle boom.
We lopen in stilte. Ervaren de stilte en de rust in onszelf. Ik ben één met God, één met
Al Wat Is. Het is heerlijk om niets te hoeven afschermen. Er zijn geen storende
factoren, alles ademt rust en vrede uit. Bomen, geknakt door de storm, bieden zonder
protest hun lichaam aan als basis voor nieuw leven. God is, leven is, energie is. Liefde
drukt zich voortdurend uit in nieuwe vormen. Evenals wijzelf.
Een eekhoorntje steekt haar smoeltje om de stam van een boom. Verwonderd sta ik stil.
Ze kijkt me aan, blijft secondelang doodstil zitten en dan roetsjt ze weg. Een reiger
scheert over het pad. Rustig en beheerst. Er bestaat immers geen tijd in de eeuwigheid?
Mijn lieve eikenboom strekt uitnodigend haar aura naar me uit. Onvoorwaardelijk
aanvaardt ze me. Ze is en vraagt niet naar een waarom. Ze is onvermoeibaar dienstbaar
dag in dag uit. Ik sta met mijn rug tegen haar stam en laat de pijn uit mijn lijf stromen.
We ademen samen in hetzelfde ritme, het ritme van de schepping: in en uit, leven en
sterven, in en uit…
Haar vruchten heeft ze reeds laten vallen, nu trekt ze haar levenssappen terug zodat
haar oude bladerentooi kan verdwijnen.
Het hele bos maakt zich klaar voor de komende winter. Het trekt zich terug in haar
diepe stilte, in haar winterslaap, zodat het nieuwe leven in de lente in volle glorie
tevoorschijn kan komen.
Een ree kruist ons pad. Symbool voor liefdevolle vriendelijkheid. Ze heeft geen haast.
Ze is op weg, altijd in beweging, totdat haar tijd komt om over te gaan in een andere
levensvorm. Ze vraagt zich niet af waarom, ze is en aanvaardt het leven zoals het komt…
De natuur is Leven in haar pure vorm. De natuur is de Hemel op Aarde en een altijd
aanwezige leraar voor ieder van ons. In de natuur zien we het mysterie van de
schepping in al haar facetten en is alles zoals God het heeft bedoeld.
De winter staat symbool voor het laatste stadium in ons leven. Het is de tijd dat de mens
zich voorbereidt op het sterven hier op aarde. De tijd dat de mens zich voorbereidt om de
liefde, de energie, het leven dat zij in wezen is om te vormen naar een andere vorm.
Het winterseizoen is tegelijkertijd een oproep tot inkeer. Een mogelijkheid om de stilte in
onszelf te verkennen, ons eeuwige zijn. Een tijd om het oude af te laten sterven en ruimte
te maken voor het nieuwe leven, de nieuwe impulsen. Ruimte te maken voor de geboorte
van het Christuslicht in onszelf, zodat we in het voorjaar in onze nieuwe glorie
tevoorschijn kunnen komen.
Yasmin Verschure 45/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer