E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure
E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure
E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 1/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE KRACHT VAN HET ZIJN<br />
- De Heilige en de Hoer -<br />
Foto’s omslag: beeld De Kracht van het Zijn - <strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong><br />
www.yasminverschure.nl<br />
email: info@yasminverschure.nl<br />
Copyright © Stichting Shanti 2010<br />
Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van<br />
druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf<br />
door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 2/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Dankwoord:<br />
Ik dank alle leermeesters op mijn pad. Vooral diegenen die mij door onderdrukking en<br />
ontkenning hebben geleerd om onder de tafel uit te komen en te durven gaan staan in<br />
mijn eigen waardigheid. Zij waren mijn ware leermeesters en hebben in mij de<br />
transformerende kracht van de Godin opnieuw tot leven geroepen. Het leven zelf en<br />
iedereen die daar een rol in durfde te spelen leerde mij vervolgens om kwetsbaar en<br />
krachtig aanwezig te durven Zijn.<br />
Ik dank Frans en zijn team voor de grenzeloze ruimte en de liefdevolle omarming<br />
waardoor ik in de weidsheid van het liefelijke Zweden mijn visioen kon volgen en mijn<br />
quest tot een goed einde kon brengen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 3/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE KRACHT VAN HET ZIJN<br />
De Heilige en de Hoer<br />
door:<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong>.<br />
Opdracht:<br />
Ik draag dit boek op aan alle vrouwen<br />
die de Godin in zichzelf opnieuw bekrachtigen.<br />
Vrouwen die zich hun afkomst herinneren<br />
en niet schromen<br />
om kwetsbaar en krachtig te durven gaan staan<br />
in hun eigen waardigheid.<br />
Door hun grenzeloze moed herstellen zij de balans<br />
tussen goed en kwaad en geven mannen zowel als vrouwen<br />
de kans hun oorspronkelijke plaats<br />
in het goddelijke scheppingsplan<br />
weer in te nemen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 4/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
INHOUDSOPGAVE<br />
Dankwoord 3<br />
Opdracht 4<br />
Inleiding 7<br />
Voorwoord (De goddelijke kracht van de Moeder) 9<br />
Het doel van onze Ziel 11<br />
Het ligt in jouw hand 12<br />
Eenheidsbewustzijn 13<br />
De wereld van tegenstellingen 13<br />
De totaliteit 14<br />
Duistere krachten 15<br />
Liefde zonder voorwaarden 16<br />
De poort naar heelheid 16<br />
Interne problemen 17<br />
Karma 18<br />
Groepskarma 19<br />
Voor een natuurmen 20<br />
Reis naar het binnenste van je Ziel 21<br />
De Heilige en de Hoer 22<br />
Maria Magdalena 26<br />
Lilith 33<br />
Verlichting 35<br />
Hoe Kali/Lilith in mijn leven kwam 38<br />
Leven in het Hier en Nu 38<br />
Op zoek naar een visioen 41<br />
De Kracht van het ZIJN 42<br />
De betekenis achter een Vision-Quest 43<br />
Ode aan de natuur 45<br />
Vision-Quest in Zweden 46<br />
Medicine Walk 47<br />
Symbolisch sterven 48<br />
Sterven is opnieuw geboren worden 49<br />
De dood is een beloning 51<br />
Zweden 51<br />
Mijn intentie 52<br />
De eerste dag 55<br />
Grenzeloze moed 55<br />
Flexibiliteit 57<br />
Bekrachtigen 58<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 5/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Licht 59<br />
Een tijd van verandering 60<br />
De tweede dag 61<br />
Angst voor liefde 62<br />
Vormen 62<br />
Liefde voor Moeder Aarde 63<br />
Loslaten 64<br />
Leermeesters 64<br />
Peru 65<br />
Hawaï 66<br />
De derde dag 66<br />
Ziel en geest 68<br />
Creativiteit 69<br />
Tevreden 69<br />
De vierde dag 70<br />
Meesterschap 70<br />
Vergeven 71<br />
Een gebedshuis 71<br />
Transformatie 72<br />
Terug naar de wereld 73<br />
De schoonheid van het verval 79<br />
Goddelijk volmaakt 76<br />
Goed en kwaad 80<br />
Er is niets mis 80<br />
Middeleeuwen 80<br />
Mysterie 81<br />
Overtuigingen 81<br />
Wetten 82<br />
Op zijn kop 82<br />
Kleinschaligheid 83<br />
Nawoord 84<br />
Vier seizoenenmeditaties 90<br />
Voorbereiding op de meditatie 91<br />
Invoel- en transformatieoefening 92<br />
Lente 93<br />
Zomer 95<br />
Herfst 97<br />
Winter 99<br />
Bronvermelding 101<br />
Begrippen 101<br />
Over de auteur 102<br />
Eerder verschenen boeken 103<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 6/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
INLEIDING<br />
Geluk is niet afhankelijk van factoren van buiten.<br />
Het najagen van geluk maakt een mens waarachtig ongelukkig.<br />
Op zoek naar het geluk<br />
We maken er gewoonlijk een levenstaak van om gelukkig te zijn en streven voortdurend<br />
naar situaties die bij kunnen dragen tot ons geluk. Lekker eten, een heerlijk wijntje,<br />
samen naar de film, op vakantie, noem maar op. Het zijn doorgaans factoren van<br />
buitenaf die ons gelukkig moeten maken. Maar elk streven laat een leegte achter en als<br />
de maaltijd genuttigd is, de liefde bedreven, is daar opnieuw die leegte die vraagt om<br />
opgevuld te worden.<br />
Als we uitsluitend gezond zouden zijn, als alles in ons leven naar wens zou verlopen,<br />
worden we lui en gemakzuchtig. We realiseren ons niet onze verborgen kracht. Die<br />
wordt pas voelbaar wanneer we geconfronteerd worden met uitdagingen in het leven.<br />
Met datgene wat wij duisternis noemen, maar wat slechts de schaduw is van het licht.<br />
Het omarmen van onze schaduw maakt ons bewust van het licht in ons.<br />
Illusie<br />
Het is een illusie om vierentwintig uur per dag gelukkig te willen zijn. Een bloem bloeit<br />
slechts een korte periode om daarna af te sterven en te verdwijnen in het donker, en<br />
vervolgens opnieuw tot bloei te komen. Alles ontstaat en vergaat in een voortdurende<br />
stroom van liefde, een voortdurende stroom van leven.<br />
Wij zijn als bloemen. We bloeien een tijdje in deze realiteit, we sterven en verdwijnen,<br />
om uiteindelijk in deze of een andere realiteit weer te verschijnen.<br />
Zonder reden<br />
Geluk heeft niets te maken met uiterlijke omstandigheden. Geluk ligt in de kern van<br />
ons wezen. We ervaren het op die momenten dat we ophouden onze denkbeelden te<br />
koesteren en ons over durven te geven aan dat wat is.<br />
Geluk heeft geen reden. Het is er zomaar, onverwacht, op die momenten dat je er niet<br />
naar zoekt. Er is geen voorkeur en geen afkeer. Je aanvaardt dat wat is en bent los van<br />
de beeldvorming hoe het zou moeten zijn…<br />
Geen discussie<br />
Liefde is niet lief. Liefde daagt je uit om het beste in jezelf naar boven te halen.<br />
Kinderen die alles krijgen wat ze verlangen, die nooit uitgedaagd worden in hun leven,<br />
leren niet te vechten voor hun bestaan. Het groeien doorgaans op tot ontevreden<br />
mensen die uitsluitend hun eigen begeerten najagen. Ze voelen zich onder al het<br />
uiterlijke bravoure gewoon mislukt, wat ze ook zijn, wat ze ook doen.<br />
Kinderen die in een sfeer van liefde en geborgenheid opgroeien voelen zich vrij om alles<br />
te onderzoeken, niets te geloven en hun eigen waarheid te ontdekken. Ze groeien<br />
doorgaans op tot krachtige jonge mensen met een gezond zelfvertrouwen. Ze weten dat<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 7/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
hun ouders onvoorwaardelijk van hun houden. Hooguit worden hun daden ter<br />
discussie gesteld maar nooit de liefde...<br />
Verwondering<br />
Voor kinderen is alles nieuw. Zij bewegen zich continue van het ene object naar het<br />
andere en verwonderen zich voortdurend. Helaas vergeten wij volwassenen het wonder<br />
van het leven, het wonder van de schepping. We dompelen ons onder in de wereld van<br />
de materie, de wereld van de begeerte. Tot het moment dat er een donkere wolk voorbij<br />
trekt en we een stukje beginnen te ontsluieren van het verloren paradijs.<br />
We worden ons opnieuw bewust van het licht in ons. We voelen ons weer als kinderen<br />
en ontdekken vol verwondering de wereld. Alles lijkt anders, alles wordt nieuw. De<br />
vlinder kruipt uit haar cocon, we komen waarachtig tot leven…<br />
Er is geen doel om naar te streven. Er is uitsluitend een weg om te bewandelen. De<br />
enige manier om jouw waarheid te leren kennen is het leven te ervaren. En vanuit die<br />
ervaring kun je zijn en delen met anderen. Het dwangmatige denken begint zijn<br />
invloed te verliezen. Afgescheidenheid heeft geen bestaansrecht meer en we hebben<br />
niet langer behoefte om te oordelen. We zijn weer één met de bron, één met het<br />
mysterie…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 8/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
VOORWOORD<br />
De goddelijke kracht van de Moeder<br />
Het doel van het leven is de opstanding<br />
niet de kruisiging.<br />
Wat in deze tijd steeds duidelijker zichtbaar wordt, is de ontkenning van de ene helft<br />
van ons wezen, de ontkenning van de kracht van de goddelijke Moeder: de moeder in<br />
onszelf zowel als de Moeder buiten onszelf. God is man en vrouw. Het licht kan alleen<br />
bestaan bij de gratie van de duisternis…<br />
We leven in een wereld van het intellect, waarin we geld en technologie hebben<br />
verheven tot een nieuwe wereldreligie. We hebben de vrouwelijke kracht ontkend en<br />
daarmee onszelf geamputeerd tot halve mensen. In ons grenzeloze egoïsme proberen<br />
we Moeder Aarde op eenzelfde manier aan ons te onderwerpen. Ik ga me niet<br />
bezighouden met schuld en boete, dat is van geen enkel belang. We zijn allen tezamen<br />
verantwoordelijk voor alles wat er op aarde plaatsvindt. Op het moment dat we dat<br />
accepteren kunnen we ophouden anderen te beschuldigen. Dan kunnen we samen gaan<br />
werken aan de wederopbouw van onszelf en het fenomeen aarde. Wij vrouwen hebben<br />
eveneens de vernietigende, alles omvormende kracht van de onderwereld, de<br />
transformerende kracht van de Moeder in onszelf ontkend. Velen van ons<br />
degenereerden zichzelf op de weg naar de top tot krachtige manwijven of we bleven<br />
steken in keurig aangepast gedrag. Op het moment dat we spiritueel beginnen te<br />
ontwaken hellen we aanvankelijk over naar de andere kant. We zijn geneigd onze<br />
schaduwkant te ontkennen en proberen onszelf te verheffen naar de staat van engelen.<br />
De tijd is nu rijp om onze ware kracht te onderkennen. Onszelf te realiseren dat het de<br />
vrouwen zijn die het innerlijk evenwicht dienen te herstellen, waardoor we onze<br />
mannen de kans geven om weer volledig man te mogen zijn. Niet langer onderdrukkers<br />
of vernietigers van leven, maar onze minnaars, onze beschermers en behoeders van het<br />
leven.<br />
De wereld gaat ten onder aan ons grenzeloze egoïsme. Wat een arrogantie om te<br />
bedenken dat we uitsluitend kunnen nemen zonder iets terug te geven, zonder het<br />
evenwicht te herstellen. Aan de vooravond van de kwantumsprong laat onze Moeder<br />
Aarde zich gelden. Zij schudt met grof geweld alle onderdrukkers van haar huid. Ze<br />
hoest en ze proest, ze protesteert en slaat terug op gruwelijke manieren:<br />
overstromingen, bosbranden, vulkaanuitbarstingen, kortom de ene ramp voltrekt zich<br />
na de andere.<br />
Het is de wake-up call. De transformerende, alles vernietigende kracht van de Moeder<br />
laat zich niet langer onderdrukken. Zij eist haar plaats op en wil gezien en<br />
gerespecteerd worden. Ze zal de aarde doen schudden en beven tot zij ten onder zal<br />
gaan of zal zegevieren over de heersende macht van het intellect. Dan kan de<br />
uiteindelijk hereniging plaatsvinden: het heilige huwelijk tussen het mannelijke en het<br />
vrouwelijke. Moeder Aarde krijgt de plaats die haar rechtens toekomt. Mannen en<br />
vrouwen zullen samenleven in gelijkwaardig partnerschap waarin respect voor het<br />
Leven, respect voor Al Wat Is, centraal zal staan.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 9/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het is nu de tijd om te ontwaken uit onze wereld van zorgvuldig opgebouwde illusies.<br />
De ultieme waarheid ligt altijd in het midden. De Vader en de Moeder horen een<br />
gelijkwaardige rol te spelen in de opvoeding van hun kinderen.<br />
Het is nooit te laat om onze ogen te openen. Rampen en oorlogsdreigingen zijn in die<br />
zin een geweldige kans om kleur te bekennen. We houden ons vast aan onze angst en<br />
blijven onszelf koesteren als eeuwige slachtoffers, of we worden ons bewust van onze<br />
grootsheid en laten het verleden voorgoed los. Daarmee verheffen we onszelf naar de<br />
dimensie van het Hart. We omarmen al onze broeders en zusters in de wetenschap dat<br />
we allemaal cellen zijn van dat ene lichaam dat Mensheid heet.<br />
Om te kunnen staan in waarheid, om verantwoordelijkheid te kunnen dragen voor de<br />
situatie buiten onszelf, hoeven we maar één ding te doen. We hoeven slechts bereid te<br />
zijn om de verantwoordelijkheid te dragen voor onszelf. Bereid te zijn om af te dalen in<br />
onze eigen onderwereld. Al datgene wat we voortdurend hebben onderdrukt, onze<br />
verborgen schatten, onze potentie tot groei, in het licht te zetten. Dan kunnen we onze<br />
schaduwkant laten versmelten met ons licht: metaal verandert in goud. We worden<br />
heel, we transformeren onszelf tot de goddelijke mens.<br />
Alchemie is de benaming voor een oeroud proces om van onedele metalen goud te<br />
maken. Het is de reis door de onderwereld, de beproevingen die we ondergaan op ons<br />
inwijdingspad. Het is de ultieme bevrijding, de transformatie van pijn en lijden naar<br />
extase. We verlaten de wereld van de polariteit en heffen onszelf op naar<br />
Eenheidsbewustzijn. Het spirituele Hart opent zich, de kosmische Christus in ons<br />
ontwaakt: de goddelijke mens wordt geboren. De sluiers van de illusie verdwijnen als<br />
sneeuw voor de zon: er is niet langer een Ik en een Jij.<br />
Wijbosch, 21 oktober 2008<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 10/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
HET DOEL VAN ONZE ZIEL<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 11/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
HET LIGT IN JOUW HAND<br />
Er was eens een wijze, oude kluizenaar die in een grot aan de top van een berg<br />
woonde.<br />
Hij stond wijd en zijd bekend als iemand die zelfs de allermoeilijkste levensvragen kon<br />
beantwoorden.<br />
Hij was een waarheidszegger.<br />
Maar zoals de mens is, er waren altijd wel enkelen die zijn vermogens in twijfel<br />
trokken.<br />
Eén zo’n man pochte tegen zijn vrienden dat hij de oude kluizenaar wel eens voor de<br />
gek zou houden en met zijn vragen in de war zou brengen.<br />
Met een weerloos vogeltje in zijn hand verklaarde hij tot zijn vrienden:<br />
‘Ik zal die oude man eens gaan zoeken en wanneer ik hem vind, houd ik mijn handen<br />
op de rug. Dan vraag ik de oude of deze vogel leeft of dood is.’<br />
‘Als hij zegt dat de vogel dood is steek ik mijn handen uit en laat hem zien dat de vogel<br />
leeft.<br />
Als hij antwoordt dat de vogel leeft, zal ik de vogel doodknijpen en hem laten zien dat<br />
de vogel toch écht dood is.’<br />
Met dat plan in zijn hoofd beklom de man de berg op zoek naar de kluizenaarsgrot.<br />
Toen hij die ontdekte, riep hij:<br />
‘Oude man! Oude man!’<br />
Een stem uit het binnenste van de grot antwoordde: ‘Wat wil je mijn zoon?’<br />
‘Ik wil U een vraag stellen,’ zei de man met de vogel achter zijn rug.<br />
De stem antwoordde: ‘Ga je gang, mijn zoon.’<br />
De man grinnikte: ‘Achter mijn rug heb ik een vogeltje. Ik wil weten of die vogel leeft<br />
of dood is.’<br />
Het bleef even stil, toen sprak de stem heel vermoeid:<br />
‘Het ligt in jouw hand, mijn zoon.’<br />
- traditioneel volksverhaal -<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 12/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Eenheidsbewustzijn<br />
We staan op de drempel van een nieuwe tijd en de mensheid staat onder een enorme<br />
druk om te evolueren. Aan groei gaat altijd vernietiging vooraf. Voor het nieuwe<br />
geboren kan worden, voor we het Eenheidsbewustzijn binnen kunnen gaan, dienen we<br />
al het oude wat ons niet langer dient tot in de wortel los te laten. We kunnen nu<br />
eenmaal geen nieuwe huizen bouwen op een oude fundering. Het is de hoogste tijd om<br />
wakker te worden. De hoogste tijd om onze herkomst en onze vermogens te erkennen<br />
en de verantwoordelijkheid voor onszelf en Moeder Aarde op ons te nemen. Het maakt<br />
niet langer uit wat anderen doen, het gaat erom dat wij durven te gaan staan in<br />
waarheid. We kunnen ons voorbereiden op datgene wat komen gaat door bewust<br />
aanwezig te zijn in het Hier en Nu. Door onszelf niet langer te associëren met de<br />
zichtbare wereld van tegenstellingen en steeds opnieuw terug te grijpen naar de<br />
ervaringen uit het verleden. Zolang we die blijven koesteren zal de poort tot<br />
Eenheidsbewustzijn voor ons gesloten blijven. Op het moment dat we in staat zijn te<br />
aanvaarden wat is, verwerven we begrip en inzicht en ontvouwt zich de bereidheid om<br />
te vergeven. We begrijpen dat iedereen die rol speelt in het drama dat mensheid heet,<br />
die hem karmisch is toebedeeld.<br />
Op het moment dat we dit proces gestalte geven, lost alle pijn zich op. We bevrijden<br />
onszelf van de knellende banden van karma uit verleden, heden en toekomst. We laten<br />
de begrenzingen van de cocon achter ons en transformeren onszelf tot de vlinder die<br />
boven alle beperkingen uitstijgt.<br />
Ging ons pad van vervolmaking tot nu toe via de weg van pijn en lijden, op het moment<br />
dat we het lijden in onszelf transformeren, openen we nieuwe poorten in ons<br />
evolutieproces: bewustZijn en vreugde worden eveneens poorten naar transformatie en<br />
verlichting.<br />
Alles wat ooit vorm heeft aangenomen, beweegt zich voortdurend in de richting van<br />
de hereniging.<br />
De wereld van tegenstellingen<br />
Toen God vanuit de absolute leegte, zichzelf manifesteerde in de volheid van de wereld<br />
van de vormen, introduceerde hij daarmee de wereld van tegenstellingen. We zien dit<br />
fenomeen terug in alle verschijningsvormen, van stenen tot planten tot de mens zelf.<br />
Het mannelijke en het vrouwelijke zijn de alomtegenwoordige, altijd scheppende,<br />
zichzelf in stand houdende energieën van God. Het is het vrouwelijke aangezicht van<br />
God, zijn Shakti, dat zich door het hele universum manifesteert en vorm aanneemt.<br />
Vormen die komen en gaan zoals de getijden van de zee, eb en vloed.<br />
Iedere ziel hunkert naar voltooiing, ieder leven in de stof is een bijdrage aan de weg die<br />
de ziel aflegt naar heelheid. Iedere ziel heeft op een bepaald niveau een herinnering aan<br />
haar afkomst. Het is het altijd aanwezige schrijnende verlangen wat pas oplost als de<br />
ziel haar complement heeft gevonden en samensmelt met haar tegenpool: het<br />
mannelijke met het vrouwelijke, het licht en het donker.<br />
Tot het moment waarop we ontwaken, zullen we bewust of onbewust naar onze<br />
wederhelft blijven zoeken in de buitenwereld. Relaties zijn er echter niet om ons te<br />
vervullen of gelukkig te maken. Relaties dienen nergens anders voor dan om ons<br />
wakker te schudden, ons bewust te maken.<br />
Elke spirituele relatie dient tot wederzijdse groei en zal de bedding in zich dragen<br />
waarin je beide polen van jezelf kunt omarmen en eren. De heelheid die je in een<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 13/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
dergelijke relatie kunt ervaren, is dezelfde heelheid die je in jezelf gaat ervaren als jouw<br />
twee tegenpolen, het mannelijke en het vrouwelijke, samensmelten tot één.<br />
Dan begrijpen we de diepere betekenis van: wanneer er twee of meer in mijn naam<br />
aanwezig zijn: wanneer het mannelijke en het vrouwelijke samensmelten in het hart,<br />
wordt de kosmische Christus geboren. Want daar woont God, daar woont Liefde,<br />
daar is innerlijke vrede en het bewustZijn van je afkomst.<br />
Ons enige doel hier op aarde is onszelf te vervolmaken, heel te worden in onszelf, zodat<br />
we terug kunnen keren naar onsZelf in een verder gevorderd stadium dan waarin we<br />
waren toen we de afdaling begonnen in de stof. Wanneer we het vrouwelijke en het<br />
mannelijke in onszelf hebben vormgegeven, gaan we op in het AL en worden we<br />
medescheppers in het universum.<br />
Naarmate we ontvankelijker worden, worden we onszelf in de stilte van de natuur of<br />
tijdens onze meditatie bewust van onze verbinding met het goddelijke. We leggen een<br />
verbinding tussen beide werelden: de wereld van de vormen en de wereld van het<br />
vormloze en openen de kanalen voor onze intuïtie. We laten ons meer en meer leiden<br />
door onze zielenwijsheid. Het hart neemt de leiding en het verstand is een gewillige<br />
dienaar. Onze identificatie met onze tijdelijke situatie houdt op te bestaan, we worden<br />
ons weer bewust van onze totaliteit. Wanneer we de behoefte los kunnen laten om alles<br />
in vormen te willen zien, krijgt in tijden van innerlijke vrede, in tijden van inkeer, het<br />
geluid van de stilte een stem die we gaan herkennen als onze innerlijke stem: de stem<br />
van ons wareZelf.<br />
De totaliteit<br />
Elke positieve pool heeft een negatieve tegenpool. Als we ons voortdurend richten op<br />
onze lichtzijde en onze schaduwzijde ontkennen, brengen we onszelf uit harmonie. Dat<br />
fenomeen is niet alleen zichtbaar in de wereld van carrière, waarin mannen en vrouwen<br />
teveel hun mannelijke pool benadrukken om zichzelf te onderscheiden, je ziet de<br />
tegenpool hiervan in de alternatieve wereld. Vrouwen, en in mindere mate ook<br />
mannen, doen hun uiterste best om lief te zijn. Wat iets anders is dan Liefde zijn. Liefde<br />
omvat beide polen, het licht en het donker, het mannelijke daadkrachtige en het<br />
vrouwelijke ontvankelijke in een perfectie harmonie. Lief zijn tegen wil en dank houdt<br />
meestal in dat we onze schaduwzijde ontkennen. Voor de buitenstaander is dat<br />
verwarrend. De uitstraling is anders dan de boodschap, je voelt soms het venijn achter<br />
al die lievigheid!<br />
Wanneer je jezelf in een dergelijke situatie hebt gemanoeuvreerd, kun je er donder<br />
opzeggen dat je onbewuste alles in het werk zal stellen om de harmonie te herstellen.<br />
Kali, de personificatie van onze verborgen vrouwelijke kracht, staat voortdurend in de<br />
startblokken om je mee te slepen in de onderwereld. Je trekt ongetwijfeld keer op keer<br />
relaties aan die alles behalve lief zijn, integendeel die jouw onderdrukte schaduwzijde<br />
perfect zullen spiegelen. Als je bereid bent in die spiegels te kijken, bereid bent jouw<br />
onbewuste schaduwzijde niet langer op anderen te projecteren, krijg je een geweldige<br />
kans om jezelf in balans te brengen, jezelf te initiëren naar heelheid. Iedereen die in je<br />
leven komt, heeft ongetwijfeld een boodschap voor je. Ook al begrijp je de boodschap<br />
misschien niet op dat moment, wees bereid om in je spiegels te kijken. Wanneer de<br />
spiegels niet langer nodig zijn, wanneer die bepaalde les geleerd is en dat deel van jezelf<br />
is geheeld, houden de spiegels vanzelf op te bestaan. Er zullen ongetwijfeld andere<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 14/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
lessen, andere spiegels komen tot je jezelf niet langer berooft van je levenskracht en je<br />
tegenpool omarmt en integreert in jouw totale zijn.<br />
In feite doen we in ons leven niets anders dan ons bevrijden van overbodige<br />
conditioneringen. Afleren wat we hebben aangeleerd en worden wat we in wezen zijn.<br />
We bedanken God voor alle goede dingen die ons overkomen. We vergeten te<br />
bedanken voor de zogenaamde ‘slechte' dingen; onze uitdagingen in het leven. En<br />
daar maken we een vergissing, het één kan immers niet zonder het andere bestaan.<br />
Laten we God bedanken voor alles wat naar ons toekomt, zonder enig onderscheid.<br />
Vanaf dat moment beginnen we vriendschap te sluiten met Alles Wat Is. Dan<br />
beginnen we ons te identificeren met het Al, met het Zelf. We voelen ons niet langer<br />
slachtoffer, maar worden onpartijdige waarnemers. We sluiten vriendschap met de<br />
dood, onze grootste leermeester en gaan ons rechtstreeks verbinden met de Bron. De<br />
angst voor vernietiging zal verdwijnen en vreugde wordt ons deel.<br />
Wanneer we ons daar bewust van zijn, zien we ook in de buitenwereld dat elke<br />
beweging onmiddellijk een tegenbeweging in het leven roept om de balans tussen licht<br />
en donker te herstellen. Naarmate de oorlogsdreiging groter wordt, gaan er meer<br />
mensen de straat op om tegen een eventuele oorlog te demonstreren.<br />
Liefdadigheidorganisaties die zich inzetten om het leven te ondersteunen, zoals Artsen<br />
zonder Grenzen, roepen onmiddellijk tegenkrachten op die een dergelijke verbinding<br />
teniet willen doen en het leven willen vernietigen. Terroristen geven eveneens gehoor<br />
aan hun innerlijke stem. Het is hun opdracht om scheiding teweeg te brengen.<br />
Ook Jezus had een tegenpool nodig om zijn taak hier op aarde te kunnen vervullen.<br />
Judas is de ziel die deze rol op zich genomen heeft.<br />
Licht en donker zoeken voortdurend naar harmonie in deze gemanifesteerde wereld<br />
van vormen en tegenstellingen.<br />
Duistere krachten<br />
Duistere krachten maken gebruik van de zwakheden van de mens, maar de mens maakt<br />
eveneens gebruik van zijn duistere krachten. Wanneer we onze duistere kanten<br />
ontkennen, geven we onze macht uit handen. Zij zullen ons langzaam maar zeker<br />
overnemen. Wanneer we onze schaduw in het licht zetten, ontstaat er een dans van<br />
heelheid. Het heilige huwelijk, de versmelting tussen onze lichtzijde en onze<br />
schaduwkant vindt plaats. Dat wat ons voorheen ondermijnde, gaat nu voor ons<br />
werken. We polijsten onze negatieve kwaliteiten en maken ze tot gereedschap om<br />
onszelf te vervolmaken. Datgene wat we als kwaad bestempelden wordt omgevormd in<br />
de smeltpot van de alchemist. De nevelen verdwijnen en de sluiers trekken op. Het<br />
gevecht tussen licht en het donker wordt een dans waarbij beide tegenpolen elkaar bij<br />
de hand nemen.<br />
Het duel tussen licht en donker zorgt er voor dat we voortdurend omhoog blijven<br />
streven, naar het goede. Tot het moment dat het licht het donker erkent, dan zal de<br />
prins van het licht, de aartsengel Michaël zijn onderdrukte broeder Lucifer, die eens de<br />
prins van de schaduw was, optillen en hem de plaats geven die hem rechtmatig<br />
toekomt; aan zijn rechterzijde op de troon in het licht.<br />
Want de kracht van het licht is sterker dan de kracht van de duisternis. Uiteindelijk zal<br />
het licht zegevieren en zullen de duistere machten het verliezen van de innerlijke kracht<br />
die de dualiteit in- en buiten onszelf wil overbruggen: de kracht die niet scheidt maar<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 15/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
verbindt. Deze liefdeskracht zal alles samenvoegen en terugvoeren naar de staat van<br />
Eenheid.<br />
Liefde zonder voorwaarden<br />
De behoefte om anderen te willen helpen leidt maar al te vaak de aandacht af van onze<br />
eigen problemen. In het klein kunnen we stellen dat de meeste therapeuten precies dat<br />
beroep uitoefenen wat zij nodig hebben om zichzelf te helen. In die zin zijn onze<br />
cliënten evenzeer perfecte spiegels voor ons, als wij dat zijn voor onze cliënten. Mits we<br />
natuurlijk in onze spiegels durven te kijken. Er bestaat geen eenzijdige leersituatie, het<br />
mes snijdt altijd van twee kanten. Ook de leermeester blijft voortdurend leerling.<br />
Omarm de wereld in haar totaliteit, omvat haar in je mededogen en je liefde. Weet dat<br />
zolang de strijd in jezelf niet gestreden is, je deel uitmaakt van elke strijd. Laat je<br />
liefde over de wereld stromen zonder voorwaarden, vanuit jouw grenzeloosheid en<br />
laat gebeuren wat er moet gebeuren.<br />
Onderscheiden is iets anders dan oordelen, al worden die twee maar al te vaak met<br />
elkaar verward. Het is van het grootste belang dat we leren onderscheid te maken<br />
tussen datgene wat ons dient en datgene wat ons niet langer dient.<br />
Wanneer we het kwaad in onszelf durven te erkennen, zullen we het ook gaan<br />
herkennen. Op dat moment hebben we de keuze met welke pool we onszelf willen<br />
verbinden. We leren dan ook het kwaad buiten onszelf te traceren, dingen die niet goed<br />
zijn voor onze innerlijke groei. Het najagen van onze pleziertjes, het vervullen van al<br />
onze begeerten is vergif voor onze ziel. Naarmate we ons gaan identificeren met het<br />
licht in onszelf, voelen we ons meer en meer vervuld zonder stimulansen van buiten en<br />
zoeken we andere vormen van vermaak.<br />
Groeien in bewustzijn houdt in dat we gaan beseffen dat we niemand hoeven te redden.<br />
We mogen gewoon onze eigen spiegel poetsen, onze eigen ziel vervolmaken totdat we<br />
een heldere spiegel zijn geworden voor anderen. Eenvoudig gezegd, het is onze<br />
opdracht om zelf in alle totaliteit de Liefde te worden die we in wezen zijn. Die Liefde,<br />
ons wezen, kunnen we dan gewoon laten stromen zonder daar nog voorwaarden aan te<br />
hoeven verbinden. Dat betekent dat we niet langer willen ingrijpen in het mysterie van<br />
de schepping. Soms zal het licht zich versterken, soms de duisternis. Deze planeet is bij<br />
uitstek de plaats waar de strijd uitgevochten wordt tussen licht en donker. We mogen<br />
erop vertrouwen dat precies datgene zal gebeuren wat er moet gebeuren.<br />
De poort naar heelheid<br />
We doen uitermate ons best om alles wat ons aan verval herinnert uit ons leven te<br />
bannen. De dood is een mislukking die we op allerlei manieren proberen te ontkennen<br />
of onder tafel trachten te schuiven. Ziekte wordt gezien als een vorm van zwakte en<br />
wordt met grove middelen onderdrukt of preventief behandeld.<br />
We ondermijnen op alle mogelijke manieren ons immuunsysteem. Dat is wederom<br />
symbolisch. Het aandachtspunt voor de komende tijd is onze immuniteit: het is de<br />
bedoeling dat onze kern zich gaat versterken, zodat we niet langer aangetast worden<br />
door alles wat er om ons heen gebeurt. Het gaat erom dat we ons lichaam optimaal<br />
bewonen, dat we onszelf stevig verankeren in bewustZijn en immuun worden voor alle<br />
disharmonie om ons heen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 16/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Iedereen die door de poort is gegaan, weet uit ervaring dat de ziekte, de burn-out of het<br />
rouwproces het ingrediënt is geweest dat de poort opende naar de onderwereld, de<br />
poort naar heelheid. We zijn pas bereid om af te dalen in onze diepste kelders als alle<br />
verzet niet langer mogelijk is en er niets anders overblijft dan onszelf in al onze<br />
kwetsbaarheid over te geven aan de stroom van het leven.<br />
Vaak zijn we niet in staat om onze eigen angst en pijn te omarmen, zodat we ook niet de<br />
pijn en het lijden van anderen kunnen zien. In plaats van onszelf in te leven en gewoon<br />
aanwezig te durven zijn, beginnen we allerlei goedbedoelde adviezen te geven. Wanneer<br />
we ongevraagd ingrijpen in het groeiproces van anderen, ontnemen we die persoon<br />
misschien wel de kans om de diepte in te gaan, om uiteindelijk zelf te leren zwemmen<br />
of te verzuipen. Een goede hulpverlener speelt de liefdevolle rol van de vader. Hij staat<br />
aan de kant en is totaal aanwezig. Op het moment dat de drenkeling bereid is om hulp<br />
toe te laten, is daar die hand, zichtbaar of onzichtbaar om hem overeind te helpen.<br />
Pas in tijden van diepe duisternis, wanneer er niemand meer is om ons op te vangen,<br />
kunnen we onszelf in alle nederigheid buigen voor de demonische krachten, om ze van<br />
binnenuit om te vormen en te transformeren naar datgene wat ze in essentie zijn,<br />
puur licht.<br />
Natuurlijk is het fantastisch om onze verworvenheden met anderen te delen. Wees je<br />
echter bewust van je intentie. En wanneer er maar de geringste twijfel opkomt,<br />
onderwerp jezelf dan kritisch aan zelfonderzoek. Ware dienstbaarheid is erop gericht<br />
mensen zo snel mogelijk zelfstandig te maken. Ware dienstbaarheid is volledig<br />
aanwezig durven zijn in alles wat is. In volle overgave datgene omarmen wat zich op dat<br />
moment voordoet. In jezelf en buiten jezelf.<br />
Wanneer jijzelf meer en meer de totaliteit van jouw wezen initieert, wanneer jij in al je<br />
grootsheid jouw licht durft te laten schijnen, wordt jouw zijn een poort waar anderen<br />
doorheen kunnen gaan. Dan kan het zijn dat anderen je kleed aanraken en onmiddellijk<br />
gezond worden. Wat niets anders inhoudt dan dat die bewuste persoon zichzelf heeft<br />
geopend om zich aan te sluiten op de helende kracht van onvoorwaardelijke Liefde en<br />
dat jij daarin een kanaal mag zijn.<br />
Interne problemen<br />
In het groot zou je kunnen zeggen dat alle landen die hun eigen ‘huishouding’ niet op<br />
orde hebben, waaronder Amerika, proberen de aandacht af te leiden van hun interne<br />
problemen, door met de vinger naar anderen te wijzen en de problemen die zij in eigen<br />
land zouden moeten aanpakken, proberen te bestrijden buiten hun eigen grenzen.<br />
Er zijn altijd twee manieren om met een situatie om te gaan. Voor hetzelfde geld zou de<br />
huidige situatie in de wereld een enorm geschenk kunnen zijn voor Amerika en het hele<br />
rijke westen. Het zou op zijn minst een aanwijzing kunnen zijn dat onze blik niet helder<br />
genoeg is, zodat wij onze eigen vervuilde glazen kunnen poetsen. Amerika zou dan<br />
inderdaad die rol kunnen gaan vervullen die haar van goddelijke zijde is toebedeeld: die<br />
natie te zijn, die alle andere naties omarmt. Niet langer vanuit arrogantie, maar vanuit<br />
ware kracht en oprechte dienstbaarheid.<br />
Dat betekent dat we bereid moeten zijn om het mannelijke imago af te leggen dat we<br />
groot en sterk moeten zijn en zeker nooit terug mogen komen op een eenmaal genomen<br />
beslissing. Dat betekent dat we de andere pool in onszelf, onze invoelende, kwetsbare<br />
kant naar boven durven te laten komen. Dat we onszelf tot de orde durven te roepen,<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 17/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
liefdevol maar bloedeerlijk. Terug durven te keren op een genomen besluit, omdat dit<br />
gisteren misschien goed was maar vandaag niet meer werkt. En vooral dat we sorry<br />
durven te zeggen; sorry jongens we hebben gefaald. Het is onze angst voor vernietiging<br />
dat wij anderen proberen te onderdrukken. We begrijpen dat diezelfde angst<br />
uiteindelijk onszelf zal vernietigen. Laten we samen kijken wat wij als blanke<br />
minderheid hebben gedaan of juist niet hebben gedaan waardoor jullie jezelf zo<br />
bedreigd bent gaan voelen dat je zelfs bereid bent om jezelf te vernietigen opdat jouw<br />
land, jouw volk gehoord zal worden.<br />
Op die kostbare momenten van zelfreflectie zijn we bezig om mens te worden. Het hart<br />
neemt de leiding over en het verstand wordt een gewillige dienaar. Liefde heeft de<br />
plaats ingenomen van angst.<br />
De meerderheid in de wereld wil vrede. In welke wereld? Alleen in onze wereld?<br />
Zouden de mensen in Irak, in Jordanië en elders in de wereld ook geen vrede wensen?<br />
Wat betekent het voor moeders om hun zonen naar het front te sturen voor de eer van<br />
het vaderland? Wordt het niet de hoogste tijd dat moeders weigeren hun zonen nog<br />
langer naar het front te sturen om de zonen van andere moeders neer te schieten?<br />
Baren wij moeders kinderen om ze op te offeren voor onze hebzucht, om ze te laten<br />
verkrachten, om ze zelfmoord te laten plegen, om ze als schietschijven te laten<br />
gebruiken?<br />
Karma<br />
We gebruiken Karma soms ten onrechte om ons handelen te rechtvaardigen of om er<br />
onszelf achter te verschuilen. Karma is de onpartijdige wet van oorzaak en gevolg. Alles<br />
wat we bewust of onbewust hebben gecreëerd, komt op de een of andere manier bij ons<br />
terug. Dat geldt voor al onze creaties, het goede, zowel als het slechte. Dat gegeven is<br />
niet bedoeld om ons te straffen, maar het geeft ons de mogelijkheid om te leren van<br />
onze fouten, zodat we kunnen groeien in heelheid en onze ziel kunnen vervolmaken. De<br />
wet van karma is dus een uitermate rechtvaardige wet welke ons op een liefdevolle<br />
manier leert verantwoordelijkheid te dragen voor onze gedachten en onze daden. Aan<br />
al onze manifestaties is de scheppende kracht van de gedachte voorafgegaan. Dus laten<br />
we niet alleen onze daden kritisch onder de loep nemen, maar vooral onze gedachten!<br />
We kunnen karma zien als de werking van een groot lichaam binnen het kader van de<br />
universele wet. Op het niveau van de hogere intelligentie zijn we immers allemaal met<br />
elkaar verbonden. Wij allen tezamen vertegenwoordigen de cellen in dat bewuste<br />
lichaam en communiceren vrijelijk met elkaar.<br />
Het is niet nodig om pijn te creëren om te groeien, we kunnen eveneens groeien door<br />
bewustZijn en vreugde. We kunnen pijn echter ook niet buitensluiten. Iedere pijnlijke<br />
ervaring, mits doorleefd, draagt bij tot ons groeiproces en is het zaad voor een tastbaar<br />
en blijvend geluksgevoel.<br />
Wanneer we onszelf bevrijden van karma, wanneer we ons bevrijden van alle<br />
beperkende banden uit het verleden, bevrijden we onszelf uit onze cocon en stijgen we<br />
op als een vlinder. Niet langer zal het lot ons nog bepalen, van nu af aan bepalen wij het<br />
lot. Het effect van onze goede daden zal in veelvoud naar ons terugkeren.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 18/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Groepskarma<br />
Er zijn mensen die door het leven gaan met een ernstige handicap. De vraag komt<br />
onherroepelijk omhoog of deze zielen de tol betalen voor hun wandaden uit het<br />
verleden. Naar alle waarschijnlijkheid is het tegendeel maar al te waar. Ongetwijfeld<br />
hebben vele zielen deze last op zich genomen uit dankbaarheid en als eerbetoon aan de<br />
schepping en haar Schepper. Het zal je wel eens opgevallen zijn dat sommige mensen<br />
met een ernstige geestelijk handicap een uitstraling hebben van pure zuiverheid. Door<br />
deze immense zware taak op hun schouders te nemen, helpen zij de mensheid om naar<br />
een hoger plan te evolueren. Zij zijn zich tijdens hun leven meestal niet van dit feit<br />
bewust en vormen slechts een deel van de ketting waarin elke schakel onmiskenbaar<br />
haar taak vervult. Het is niet aan ons om te oordelen, niemand kent het zielenplan van<br />
de ander.<br />
We geloven dat gezondheid enkel een manifestatie is van het fysieke lichaam. Toch is het<br />
lichaam daarin van ondergeschikt belang. Een waarachtig gezond mens herken je aan<br />
de manier waarop hij in het leven staat. Een waarachtig gezond mens is levendig,<br />
enthousiast, creatief, onbezorgd en vreugdevol. Een gezond mens hoeft niet voor morgen<br />
te zorgen maar weet dat alles wat hij nodig heeft er zal zijn op het juiste moment. Een<br />
gezond mens kan ogenschijnlijk gehandicapt zijn, in een rolstoel zitten of zelfs aids<br />
hebben. Maar het licht van haar ziel zal haar goddelijke totaliteit niet langer verbergen,<br />
zal haar wezen doorstralen en de omgeving zal haar ervaren als een stralende, als een<br />
lichtende persoonlijkheid.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 19/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
VOOR EEN NATUURMENS<br />
Als ik ga, moet je niet huilen<br />
want écht weg ben ik eigenlijk niet<br />
mijn lichaam is nu duizend dingen<br />
heb daarom niet zoveel verdriet<br />
Ik ben de wind<br />
ik ben de regen<br />
ik ben de zon<br />
ik ben het jonge gras<br />
ik ben de sneeuw en duizend dingen<br />
ik ben weer degene die ik was<br />
En als je wakker wordt, bekijk dan<br />
de bomen en de blauwe lucht<br />
kijk naar de vlinders en de bloemen<br />
kijk naar de vogels in de vlucht<br />
Want al die duizend dingen ben ik<br />
sinds ik mijn lichaam achterliet<br />
die duizend dingen zijn mijn leven<br />
dus zie je, écht weg ben ik niet<br />
- Ria Hulsen – van der Heijden -<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 20/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
REIS NAAR HET BINNENSTE VAN JE ZIEL<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 21/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE HEILIGE EN DE HOER<br />
Het mannelijke is de oneindige Godheid die alle dingen als bestaansmogelijkheden<br />
bevat. Het vrouwelijke is zijn Shakti; diezelfde Godheid die naar voren treedt als een<br />
zelfbewuste kracht die alles in zich draagt en tot taak heeft dat universum in tijd en<br />
ruimte te openbaren. Zij is de wereldmoeder, schepper van het universum. Zij is de<br />
bemiddelaarster tussen het Ene en het gemanifesteerde Vele.<br />
- Sri Aurobindo -<br />
Ver voor onze jaartelling, in het Neolithische tijdperk, leefden er in het oude Europa<br />
rond de Middellandse Zee, in de Balkan en in de Oekraïne beschavingen die het leven<br />
zagen als een groot mysterie.<br />
In die tijd wist men vanuit een diep innerlijk weten dat niets op zichzelf bestaat, dat<br />
alles met elkaar verbonden is. Men leefde vanuit een diep geworteld respect in<br />
verbondenheid met alles wat leeft. Opgravingen uit die tijd geven te kennen dat de rol<br />
van de vrouw centraal stond. Zij werd alom geëerd. Er werden vele verschillende<br />
Venusbeeldjes gevonden: beeldjes van zwangere vrouwen, beeldjes met grote borsten<br />
en beeldjes zonder hoofd. Het waren stuk voor stuk eerbetuigingen aan het vrouwelijke,<br />
scheppende principe, een eerbetoon aan de vrouw als in standhouder van het leven.<br />
Vrouwen waren de godinnen van de vruchtbaarheid en het nieuwe leven. Zij waren de<br />
godinnen van de bovenwereld en de heksen van de onderwereld. Zij<br />
vertegenwoordigden de perfecte harmonie tussen licht en donker, tussen de<br />
scheppende kracht van de zon en het ontvankelijke principe van de maan. De vrouw<br />
was de oorsprong van alle leven, de incarnatie van de grote Moedergodin. Zij bewerkten<br />
het land, weefden en spinden, zoogden hun kinderen en vervulden de functie van<br />
stamhoofd en priesteres.<br />
In situaties waarin het leven in harmonie is, floreert de kunst. Ware kunst is een<br />
uitdrukking van de essentie van de mens, een uitdrukking van het Leven zelf. De ware<br />
kunstenaar schept vanuit de oneindige creatieve baarmoeder van de stilte en is de<br />
voorbode van vernieuwing.<br />
Het leven in die tijd was in alle opzichten rond. Ronde vormen zijn een uitdrukking van<br />
heelheid, van het leven dat eeuwig is, dat geen begin en geen einde kent. Ronde huizen<br />
geven geborgenheid. Men leefde in harmonie met de natuur. Het land bewerken was<br />
een eredienst aan de goddelijke Moeder. Het leven werd gevierd in offerdiensten en<br />
rituelen. Er was geen scheiding tussen religie en het leven. Religie was de uitdrukking<br />
van het leven zelf. De dood had een natuurlijke plaats in de cirkel van het Leven. Alles<br />
wat aan de schoot van de Moeder ontspringt, zal eens naar haar terugkeren. De<br />
goddelijke vonk, de bezieling achter het zichtbare leven is eeuwig en onsterfelijk.<br />
Tegenwoordig hebben we allerlei machines uitgevonden om tijd te besparen. We zijn<br />
nog nooit zo vervreemd geweest van Moeder Aarde en van onszelf en we hebben nog<br />
nooit zo weinig tijd gehad!<br />
Vrouwen waren de poorten waardoor mannen ingewijd en opnieuw geboren konden<br />
worden tot goden. Goden die het nieuwe leven implanteerden op deze aarde. Vanuit<br />
ons moderne gedachtegoed waarin we gewend zijn om te denken in termen van verdeel<br />
en heers, hebben wij aanvankelijk de conclusie getrokken dat vrouwen in die tijd de<br />
baas speelden en dat mannen ondergeschikt aan hen waren. Naarmate de onderzoeken<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 22/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
vorderen gaat men zich meer en meer verwonderen over het feit dat in die tijd mannen<br />
en vrouwen vreedzaam met elkaar omgingen en dat oorlogen in die zin nauwelijks<br />
voorkwamen. Integendeel, mannen en vrouwen leefden samen op basis van<br />
gelijkwaardigheid en wederzijds respect.<br />
Rianne Eisler, wiens onderzoeken zijn neergelegd in ’De Kelk en het Zwaard’, benoemt<br />
dit als de partnerschapsamenleving.<br />
Mannen hadden andere taken te vervullen in het leven, taken die kracht en moed<br />
vroegen. Zij waren de minnaars en de beschermers van de vrouwen en de kinderen, de<br />
behoeders van het leven. Zij voelden zich nuttig en waren dienstbaar aan het<br />
scheppende principe van de Godin, zonder enig spoor van onderdanigheid of<br />
wederzijdse afhankelijkheid. Mannen en vrouwen vulden elkaar perfect aan. Zij waren<br />
zich beiden bewust van hun eigen kracht en uniciteit, van hun plaats in de cirkel.<br />
De lineaire afstamming verliep in die tijd via de moeder. Alles was gericht op<br />
instandhouding van het Leven. Het vrouwelijke aspect: de Kelk ofwel de heilige Graal,<br />
staat symbool voor het Leven zelf. Toen Koning Arthur op zoek ging naar de heilige<br />
Graal was hij dus op zoek naar het ontbrekende deel van zichzelf, zijn vrouwelijke<br />
tegenpool, de goddelijke scheppende Moeder.<br />
Ongeveer vijfduizend jaar voor onze jaartelling begon deze samenleving zichzelf te<br />
ontwrichten.<br />
Rondtrekkende groepen nomaden en ruwe strijders trokken plunderend over de aarde<br />
en begonnen langzaam maar zeker de kracht en de harmonie van de vrouwencultuur,<br />
waarin het Leven centraal stond, te ondermijnen. Zo’n tweeduizend jaar voor Christus<br />
had deze beweging haar vernietigende werk reeds gedaan. Legers werden aangevoerd<br />
door machtige krijgers en priesters. Men deed er alles aan om de erfenis van de Godin<br />
in diskrediet te brengen en zaaide dood en verderf om zich heen. De afbeeldingen van<br />
de Godin verdwenen en mannelijke goden namen haar plaats in. Het zwaard begon de<br />
functie van de Kelk over te nemen en men begon steeds ingenieuzere wapens te<br />
ontwikkelen om elkaar te vernietigen. De koesterende kracht van de Moedergodin<br />
moest in de bijbel het veld ruimen voor een wraakzuchtige dualistische en straffende<br />
God. Het vrouwelijke aandeel in de Eenheid van de schepping werd vervangen door het<br />
concept van de duivel en het begrip zonde werd geboren. De elite gebruikte God als<br />
boeman om hun onmenselijke handelen te rechtvaardigen. De slavenhandel deed haar<br />
intrede en de dood begon te regeren over het leven. Competitie en status werden<br />
belangrijk. De eenvoudige graven van voorheen groeiden uit tot luxe grafkelders zoals<br />
in het oude Egypte.<br />
De matriarchale partnerschapsamenleving maakte plaats voor het patriarchale<br />
dominantiemodel en de ene helft van de mensheid begon de andere te onderdrukken.<br />
Vrouwen zowel als mannen begonnen langzaam maar zeker hun afkomst te vergeten en<br />
de goddelijke mens viel terug naar de positie van dierlijke slaafsheid. Hoe kortzichtig,<br />
hoe primitief om God in een vorm te willen duwen. Om God een mannelijk aangezicht<br />
te willen geven. Alsof de Schepping niet de manifestatie is van AL het<br />
ongemanifesteerde Onnoembare. Met andere woorden, het bewustzijn bezielt alles wat<br />
zichtbaar en onzichtbaar is, het mannelijke zowel als het vrouwelijke. Het één heeft<br />
geen bestaansrecht zonder het andere. Of we onszelf dat nu bewust zijn of niet.<br />
De uitbuiting van de natuur was een logisch gevolg. Wanneer we onze eigen natuur<br />
vergeten, wanneer we de samenhang tussen alles wat leeft niet langer kunnen zien,<br />
vergeten we automatisch onze verbinding met Al Wat Is.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 23/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Vanaf dit moment werd de natuur, evenals de vrouw, als gemeengoed gezien welke je<br />
kon gebruiken voor jouw egoïstische doeleinden, zonder nog langer met de vrouwelijke<br />
krachten van die natuur rekening te houden. Laat staan ermee samen te werken. We<br />
konden toen nog niet bevroeden hoe krachtig die natuur is. Hoe dapper ze zich zou<br />
verweren tegen deze uitbuiting. Hoe alles zou gaan rommelen en schudden op haar<br />
grondvesten.<br />
Het dualistische denken werd geboren. Tot op de dag van vandaag denken we in<br />
termen van goed en kwaad, onderdrukken we de ene pool ten koste van de andere en<br />
misbruiken we God om ons handelen te rechtvaardigen. Het trieste gevolg van dit alles<br />
is dat wij westerlingen onszelf als ras hebben verheven naar superioriteit, dat we<br />
andersdenkenden omschrijven als primitief en dat we ten ene male niet bereid zijn<br />
onszelf te verdiepen in de denkbeelden van anderen, laat staan dat we bereid zouden<br />
zijn tot samenwerking. We hebben het allesoverheersende denken verheven tot religie,<br />
de technologie tot middel om die religie te aanbidden en we verheffen wetenschap tot<br />
een nieuwe staatsgodsdienst. In urenlange discussies, waarin vele onbegrijpelijke<br />
woorden worden gebruikt, maar weinig of niets wordt gezegd, blazen we onszelf op tot<br />
boven de grenzen van onze onzekerheid en beslissen we over het leven en de dood van<br />
anderen.<br />
Het Amerikaanse vliegdekschip ligt op zee en bereidt zich voor op een oorlog met Irak.<br />
‘Wat voel je’, vraagt de verslaggever aan een van de mariniers. De jongeman,<br />
nauwelijks droog achter zijn oren, kijkt hem verbaasd aan: ‘Voelen, ik voel niets. Het<br />
is uitsluitend belangrijk dat ik het goede doel raak…’<br />
We leggen dingen vast in de wet omtrent onze sociale zekerheid en onze<br />
verkeersveiligheid, zoals de maximumsnelheid. Tegelijkertijd willen we diezelfde wet<br />
gebruiken om mensen te verplichten zichzelf ter beschikking te stellen als<br />
orgaandonoren omdat onze technieken het nu eenmaal mogelijk maken dat we haast<br />
grenzeloos kunnen experimenteren met het leven. We vergeten echter dat er ook nog<br />
zoiets als ethiek bestaat en dat er bepaalde grenzen zijn die we niet mogen<br />
overschrijden omdat de gevolgen hiervan desastreus zijn voor onze ontwikkeling als<br />
totale mensheid, voor onze ontwikkeling als ziel.<br />
We zijn niet bereid om onszelf te verdiepen in andere ideeën of religies. Laat staan om<br />
te kijken of deze ‘primitieve’ culturen ofwel andersdenkenden misschien iets hebben<br />
bewaard van datgene wat wij tijdens de run naar de materiële top zijn kwijtgeraakt.<br />
We gingen ons identificeren met de materie, en vergaten meer en meer wie we in<br />
wezen zijn. Tegelijkertijd met onze identificatie met de materie werd de begeerte<br />
geboren. Alles wat we voor geld konden kopen werd gebruikt om onze leegte op te<br />
vullen.<br />
Seksualiteit werd een instinctmatige behoefte tot bevrediging en had niet langer te<br />
maken met het pure scheppende vermogen van deze zuivere goddelijke kracht welke<br />
het fundament vormt van waaruit de kosmische mens geboren kan worden. Het is de<br />
kracht die, wanneer in volheid doorleefd, getransformeerd kan worden naar het hart<br />
van de mens, het hart van de schepping. Het is de kracht die de poort is naar het ware<br />
Leven en Onvoorwaardelijk Liefde.<br />
Met de komst van het Christendom werd de positie van de vrouw nog verder<br />
gedegenereerd. Eva werd ondergeschikt aan Adam op het moment dat zij naast haar<br />
liefelijke natuur ook de rol van verleidster ging spelen. Eenvoudig gezegd: door het eten<br />
van de appel, het symbool van goed en kwaad, begon zij aan de afdaling in de<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 24/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
onderwereld en sleurde Adam in haar val mee. Hetgeen niet meer en niet minder<br />
betekent dan de symbolische aanduiding voor onze afdaling in de stof: geest die indaalt<br />
in de materie. Het was ongetwijfeld de bedoeling van de Schepper om alle aspecten van<br />
zichzelf te leren kennen door de leegte en het ongemanifesteerde zichtbaar te maken en<br />
vorm aan te laten nemen. Niet om een wereld van dualiteit te creëren, maar een wereld<br />
van tegenstellingen die ieder voor zich en samen de Eenheid in zich droegen. Zodra het<br />
ongemanifesteerde vorm aanneemt worden die paren van tegenstellingen zichtbaar: als<br />
man en vrouw schiep hij hen. Licht en donker, zon en maan. Wij hebben niet begrepen<br />
dat de essentie van die Eenheid, de absolute waarheid in het midden ligt, dat het een<br />
niet kan bestaan zonder het ander en dat beide polariteiten elkaar kunnen spiegelen om<br />
zichzelf te leren kennen. Dat beide polen even belangrijk zijn in het lichaam van de<br />
schepping en dat je niets kunt buitensluiten. Door onze beoordeling van goed en kwaad<br />
werd het paar van tegenstellingen dat tezamen in gelijkwaardigheid één is voorgoed uit<br />
harmonie gebracht.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 25/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
MARIA MAGDALENA<br />
De hemel regeert de geest, de aarde het lichaam. Traditioneel wordt de geest niet in de<br />
hemel gevonden, noch op de aarde, maar in het hart. Het hart is altijd beschouwd als<br />
het verbindingspunt tussen hemel en aarde. Hemel nog aarde alleen kunnen de geest<br />
vangen. Slechts het evenwicht tussen beide, dat wordt gevonden in het Hart, leidt tot<br />
de geheime deur voorbij dood, sterfelijkheid en pijn. In de verschillen tussen man en<br />
vrouw ligt het geheim van heelheid. Deze vereniging vindt plaats in het hart.<br />
- Ken Wilber -<br />
Maria Magdalena was ongetwijfeld de enige vrouw in de tijd van Jezus die de perfecte<br />
balans weerspiegelde. Zij vertegenwoordigde de heilige en de hoer, de harmonie tussen<br />
de bovenwereld en de onderwereld, de harmonie tussen de hemel- en de hellekrachten;<br />
het bovenbewuste goddelijke en het onderbewuste, haar heksen- ofwel haar<br />
Sjamanennatuur. Zij had de afdaling in de hel gemaakt; zij had de zeven poorten van<br />
inwijding doorlopen en had haar verborgen heksennatuur in balans gebracht met haar<br />
heiligheid. Zij was optimaal vrouw geworden. Een oervrouw, een oermoeder die een<br />
baker kon zijn voor het spirituele. Want pas wanneer de balans hersteld is tussen licht<br />
en donker, wanneer we beide polen daadwerkelijk omarmen en integreren, begint de<br />
mens volledig Mens te worden.<br />
Het was Maria Magdalena die alle zeven inwijdingen had doorlopen. Het was dezelfde<br />
Maria Magdalena die als eerste haar opgestane meester ontmoette omdat zij de gave<br />
van het ‘gezicht’ had gekregen. In de eerste eeuwen na onze jaartelling werd zij dan ook<br />
de apostel der apostelen genoemd.<br />
Maria Magdalena werd echter niet heilig verklaard als apostel der apostelen, maar als<br />
Maria Magdalena van de boetedoening omdat uit haar zeven demonen werden<br />
verdreven. Dat was echter een niet begrepen symbolische aanduiding voor het<br />
zevenvoudige pad der inwijding.<br />
Er wordt gezegd dat Maria Magdalena verwisseld is met de zondares die Jezus zijn<br />
voeten zalfde.<br />
Het zou evenzeer mogelijk kunnen zijn dat Maria Magdalena de taak van de Godin<br />
vervulde die jonge vruchtbare mannen inwijdde tot seksuele volwassenheid. Aangezien<br />
vruchtbaarheid en seksualiteit inmiddels als verderfelijk werden gezien, kreeg Maria<br />
Magdalena het etiket zondig toebedeeld.<br />
Met de vondst van de Nag Hammadi-geschriften in 1945 komt er een totaal andere<br />
Maria Magdalena aan het Licht dan het beeld wat kerken ons door de eeuwen heen over<br />
haar hebben geschetst. In deze geschriften functioneert Maria Magdalena niet alleen als<br />
tolk voor de apostelen, er zijn overtuigende bewijzen dat zij na zijn dood het hoofd van<br />
de christelijke beweging werd. Zij wordt gezien als de speciale metgezel van Jezus, de<br />
vrouw die het Al kent. Jezus moedigt haar steeds opnieuw aan om te spreken. Hij weet<br />
immers als geen ander dat zij het bewustzijn in zich draagt om de dingen op de juiste<br />
manier te interpreteren en onder woorden te brengen. Maria Magdalena heeft het<br />
allesbehalve gemakkelijk. Zij komt openlijk in opstand tegen Petrus, die het moeilijk<br />
vindt dat een vrouw zo’n belangrijke plaats inneemt in de ogen van zijn meester.<br />
Jezus van Nazareth was een mens van vlees en bloed, geboren uit de<br />
liefdesgemeenschap van zijn vader Jozef en zijn moeder Maria. Hij was een Jood en<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 26/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
hoewel geboren in een tijd dat het Jodendom sterk mannelijk-dominant was, waren<br />
zijn leringen doorspekt van spirituele gelijkheid. Hij predikte de universele Liefde, de<br />
bevrijding van de gehele mensheid. Hij beschuldigde de heersende klasse openlijk van<br />
uitbuiting en onderdrukking van het volk en verwierp, zowel in woord als in daad, de<br />
ondergeschikte positie van de vrouw. Tot grote ergernis van de heersende klasse ging<br />
hij vrij om met mannen zowel als met vrouwen.<br />
Jezus stelde zijn leven geheel in dienst van de ontmoeting met de kosmische Christus.<br />
Toen zijn lichaam en geest sterk genoeg waren om die kracht te ontvangen, werd hij<br />
overstraald door deze kracht tijdens de doop in de Jordaan. Daar werd Jezus de<br />
kosmische Christus. Daar werd hij de zoon van de Vader/Moeder en kreeg hij toegang<br />
tot het bewustzijn van de Vader/Moeder. Door de transformatie van Jezus werd het<br />
mogelijk de Vader/Moeder te leren kennen binnen het eigen wezen en kon de<br />
Christuskracht instromen in de harten van alle mensen. Zijn boodschap was een<br />
boodschap van hoop, niet de dood moest centraal staan maar de verrijzenis. De<br />
Christus kon immers niet gekruisigd worden, die was eeuwig en onsterfelijk. Het was<br />
de mens Jezus, zijn materiële manifestatie, die stierf aan het kruis. Deze daad van liefde<br />
maakte de kosmische Christus, ofwel de onsterfelijke Liefdeskracht beschikbaar voor<br />
alle mensen. In die zin kunnen we stellen dat er uiteindelijk iets fundamenteel mis is<br />
gegaan met de verspreiding van het oorspronkelijke christelijke evangelie van Liefde.<br />
Er zijn vele vooronderstellingen dat Jezus getrouwd was met Maria Magdalena. Dat<br />
gaat zover dat de bruiloft van Kana gezien wordt als zijn eigen bruiloft. In die tijd was<br />
het immers onmogelijk dat vrouwen samenleefden met mannen zonder getrouwd te<br />
zijn. Alle veronderstellingen ten spijt, waarschijnlijk was Jezus gewoon een rebel en<br />
lapte hij al deze voorschriften aan zijn laars. Een ding is buiten kijf: Maria Magdalena<br />
heeft ongetwijfeld een grote rol gespeeld in de inwijding, in de totaliteit van haar<br />
Meester. Zij vertolkte de rol van de Godin.<br />
De sluiers tussen de zichtbare en de onzichtbare wereld zullen meer en meer gaan<br />
verdwijnen. We zijn bezig te ontwaken en worden ons opnieuw bewust van onze ware<br />
afkomst. We zijn allen medescheppers, broeders en zusters van Christus, kinderen van<br />
God.<br />
Het spirituele Christendom, waaronder de Katharen, beschouwden de Christus als<br />
inwonend in hun eigen hart. Zij namen de waarschuwing van Jezus zeer ter harte om<br />
geen wetten uit te vaardigen waardoor zij gevangen zouden worden. In de ware<br />
spirituele leer overstijgt het innerlijke weten alle uiterlijke wetten. Zij ziet zichzelf als<br />
goddelijk en zoekt geen vervulling buiten zichzelf. Waar het bewustzijn is, daar is de<br />
schat. Op het moment dat mensen zich bewust worden dat het bewustzijn alle cellen in<br />
hun wezen bezielt, hebben zij hun eigen essentie gevonden, de heldere, lichtgevende<br />
diamant. Ze zijn thuisgekomen bij zichzelf. Iedereen die thuiskomt bij zichzelf, herkent<br />
diezelfde goddelijke kracht in alle gezichten van de schepping, in alle<br />
verschijningsvormen van de natuur. Niet langer is het mogelijk om schade toe te<br />
brengen aan anderen, laat staan om oorlog te voeren en anderen te doden. Want door<br />
het doden of vernietigen van leven, vernietig je een deel van je eigen goddelijke natuur,<br />
je eigen goddelijke schepping.<br />
Zonde is iets wat in wezen niet bestaat, maar wat gemaakt wordt door de mens zelf.<br />
Overspel is datgene wat je pleegt als je niet langer trouw bent aan de innerlijke<br />
wetten. Vanaf dat moment scheidt de mens zich af van de Eenheid, de ultieme<br />
waarheid, en hij leeft dan in zonde, beter te vertalen als af-zondering.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 27/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
De zeven stappen van inwijding, de afdaling in de hel, staan symbool voor het afleggen<br />
van het kleed der begeerte. Het is het afleggen van de lagere persoonlijkheid, ons<br />
egobewustzijn, onze identificatie met de materie. Door ons karma uit te zuiveren, wordt<br />
ons leven niet langer door het lot beheerst. We zijn innerlijk vrij, staan op en gaan de<br />
weg terug naar de Bron. We keren terug naar de wereld van niet-dualiteit, de wereld<br />
van Eenheid. Hoewel we hier op aarde blijven leven in de wereld van de vormen, in de<br />
schijnbare wereld van tegenstellingen, verdwijnt het gevoel van afgescheidenheid. We<br />
ervaren dezelfde heelheid die we in onszelf ervaren in alles en iedereen. We hebben het<br />
gereedschap verworven om door de hemelpoorten te gaan, we kennen de codes, de<br />
juiste wachtwoorden.<br />
Daarom is het van groot belang dat we ons bewust zijn van onze fysieke sterfelijkheid.<br />
Dat we dit fenomeen niet langer blijven ontkennen, maar de plaats geven in ons leven<br />
die het rechtens toekomt, zodat we onszelf daar zo waardig mogelijk op kunnen<br />
voorbereiden. De kwaliteit van ons leven zal de kwaliteit van ons sterven bepalen. Als<br />
we niet geleerd hebben om los te laten, als we niet geleerd hebben om te sterven, als we<br />
niet weten hoe we door de poort moeten gaan, zal het moeilijk zijn, zo niet onmogelijk<br />
om op het moment van ons verscheiden de juiste poort te vinden.<br />
Alles wat ooit vorm heeft aangenomen zal verdwijnen. Alle vormen zullen uiteindelijk<br />
teruggebracht worden naar het vormloze. Teruggevoerd worden naar haar ware natuur<br />
waar geen vormen bestaan, maar waar de eigen identiteit, het vonkje God of geest wat<br />
we meedragen in onze ziel, gehandhaafd blijft. Alle vergankelijke uiterlijke<br />
verschijningsvormen zijn uitdrukkingen van dat Ene. Het is daarom belangrijk dat we<br />
leren te sterven voordat we sterven. Dat het ego, het allesoverheersende denken wat<br />
afscheiding teweegbrengt, plaats maakt voor innerlijk weten, voor het<br />
alomtegenwoordige bewustZijn.<br />
We zijn datgene waarmee we onszelf identificeren. We leven als stenen, planten, dieren,<br />
mensen of godsmensen, al naargelang we onszelf identificeren met die staat van zijn.<br />
Op het moment dat we ontwaken, gaan we ons herinneren wie we zijn en zullen we<br />
ophouden onszelf te identificeren met onze tijdelijke situatie. We krijgen het overzicht<br />
en worden opnieuw geboren in de innerlijke wetten van het universum. Niet langer<br />
hoeven we onszelf te bewijzen. Niet langer hoeven we iets te worden of ergens naar te<br />
streven. We weten dat we alom vertegenwoordigd zijn, laten het leven zich ontvouwen<br />
en geven onszelf over aan de eeuwige stroom van scheppen, in standhouden en<br />
vernietiging, vanuit goddelijk bewustZijn.<br />
De reis welke de ziel aflegt door de zeven hemelsferen na het sterven van ons fysieke<br />
voertuig, is te vergelijken met de omgekeerde reis van de ziel door de hellevuren, ofwel<br />
de onderwereld. Dit proces wordt ook wel de duistere nacht van de ziel genoemd. Het is<br />
het proces van alchemie, de inwijdingsweg. Het is het wegbranden van onze<br />
onwetendheid, het omvormen van pijn naar extase, van onedele metalen naar goud.<br />
Wanneer de mens deze afdaling heeft gemaakt is de dood overwonnen. De sluiers der<br />
illusie zijn neergehaald en de angst voor het fysieke sterven is voorgoed verdwenen.<br />
Aanwezig zijn in het Nu, verbonden met Al Wat Is, helderheid, innerlijke vrede en pure<br />
vreugde zijn ons deel.<br />
Vanuit dit bewustzijn zijn we in staat om te schouwen. Onze visioenen worden niet<br />
langer gekleurd door de ziel. Tegelijkertijd is onze ziel nog niet volledig verenigd in<br />
Geest. Want op dat moment overstijgen we alle beelden en visioenen en blijft zuiver<br />
bewustZijn over. Dit is de absolute leegte die de totale volheid in zich draagt.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 28/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het moge duidelijk zijn dat wanneer we de afdaling maken in de stof, we de Eenheid<br />
niet langer kunnen zien. Een logisch gevolg is dat we vergeten dat we in wezen allemaal<br />
broeders en zusters zijn. Dat we vergeten dat alles in de schepping onlosmakelijk met<br />
elkaar verbonden is. Dat we niets los kunnen zien van elkaar. Dat wanneer we een<br />
schakel uit de ketting proberen te verwijderen, we schade toebrengen aan de hele<br />
ketting, aan de hele kosmische kringloop.<br />
Het moge ook duidelijk zijn dat ik hier spreek over het gemanifesteerde, over de<br />
vrouwelijke kant van onze Schepper, zijn uitdrukking in de wereld van vormen. Hoewel<br />
alle vormen opkomen uit het ongemanifesteerde en uiteindelijk weer zullen verdwijnen<br />
om opnieuw te verschijnen, blijft de kern van alle Leven onaangetast, eeuwig en<br />
onveranderlijk dezelfde. Grof gezegd betekent dit dat het niet uitmaakt of we onze<br />
lessen zullen leren. Moeder Aarde is geduldig genoeg. Zelfs al zou onze prachtige<br />
planeet met al haar bewoners het niet overleven, het Leven keert terug naar de Bron en<br />
zal zich opnieuw manifesteren in andere verschijningsvormen.<br />
Petrus, hij die vond dat vrouwen hun plaats moesten weten, stichtte de Kerk en werd de<br />
eerste Paus. Het is dus niet zo verwonderlijk dat diezelfde kerk een groot aandeel heeft<br />
in de onderdrukking van de vrouw en de kwaliteiten die met haar wezen verbonden<br />
zijn. Priesterschap was vanaf die tijd uitsluitend voorbehouden aan mannen. Mannen<br />
waren ongetwijfeld bang voor de donkere Kali-natuur van de vrouw; haar scheppende<br />
en vernietigende seksuele kracht, en wilden de scepter zwaaien. Zij probeerden deze<br />
krachten in de vrouw te onderdrukken door haar te beroven van haar intuïtieve en<br />
genezende vermogens en haar in alle opzichten ondergeschikt te maken aan de man. In<br />
de tijd van de inquisitie werden vrouwen die zichzelf geïnitieerd hadden naar heelheid<br />
aan de schandpaal genageld en op de brandstapel verbrand.<br />
Uit angst voor de vrouwelijke natuur werden vrouwen uitgesloten van het priesterschap<br />
en mannelijke priesters verdoemd tot het celibaat. Een zeer onnatuurlijke weg. Het is<br />
niet mogelijk iets los te laten wat je niet eerst volledig hebt omarmd, en geïnitieerd in<br />
alle cellen van je wezen. Pas als de mens seksueel ontwaakt is, kan hij deze kracht<br />
gebruiken om zichzelf te transformeren naar heelheid. Vrouwen die niet ontwaakt zijn<br />
blijven in hun slachtofferrol en afhankelijkheid steken, zij blijven het eeuwige<br />
kindvrouwtje en associëren zich voortdurend met hun pijnlichaam. Mannen blijven<br />
steken in de puberteit, zij blijven aan mammies rokken hangen en hebben onbewust het<br />
gevoel dat zij niet compleet zijn als mens.<br />
Wanneer de seksuele inwijding heeft plaatsgevonden, kan het celibaat een logische stap<br />
zijn in onze evolutie. De samensmelting vindt dan plaats in het hart.<br />
Het is geen wonder dat er in deze tijd zoveel schandalen omhoog borrelen over<br />
priesters die in het geheim partners hebben en kinderen misbruiken. Zoals altijd kun je<br />
ook hier zeggen dat niet de priester, maar het onmenselijke systeem waarin de kerk zich<br />
heeft gemanoeuvreerd, de wortel in zich draagt van deze verwording. Naarmate je in<br />
jezelf meer heel begint te worden, kun je met mededogen naar deze situaties kijken en<br />
hoef je er niet langer over te oordelen. De man is evengoed slachtoffer van het<br />
onmenselijke systeem als de vrouw. Het wordt de hoogste tijd dat we priesterschap<br />
weer gaan zien als een innerlijke staat van ontwikkeling en heelheid. Laat mannen en<br />
vrouwen die zichzelf geïnitieerd hebben naar die innerlijke staat van heelheid, het als<br />
hun roeping zien vanuit deze heelheid te delen met allen die de weg nog moeten gaan.<br />
Laten zij vooral hun roeping serieus nemen en het ambt van priester of priesteres weer<br />
ter hand nemen in welke vorm dit ook moge zijn…<br />
Hoe heeft dit alles in godsnaam kunnen gebeuren. Hoe is het mogelijk dat de ene helft<br />
van de mensheid zich superieur ging voelen ten opzichte van de andere helft; haar<br />
natuurlijke tegenpool. God heeft man en vrouw geschapen als paren van<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 29/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
tegenstellingen en tegelijkertijd als volwaardige individuen die deze tegenstellingen ook<br />
in zichzelf belichamen. Hij gaf de mens hiermee de opdracht en de mogelijkheid om<br />
zichzelf te spiegelen en te helen. Zodat ieder mens in zichzelf heel, compleet en<br />
goddelijk kon worden.<br />
Deze afgescheidenheid heeft zich verder doorgezet en is niet beperkt gebleven tot<br />
mannen en vrouwen. Het blanke ras heeft zich de superioriteit aangemeten en het<br />
waanidee toegeëigend anders, vertaal beter, te zijn dan welk ras en welke cultuur ter<br />
wereld ook. En zo zijn we niet alleen bezig voortdurend te controleren door te heersen<br />
in onze eigen cultuur, maar hebben we eveneens heldhaftig geprobeerd onze<br />
overtuigingen te initiëren bij de rest van de mensheid. En als onze persoonlijke<br />
overtuigingen niet krachtig genoeg waren dan hebben we God erbij gesleept in de vorm<br />
van de boeman om het onwillige, tegenstribbelende, andersdenkende volk aan onze<br />
regels en geloofsstructuren te onderwerpen. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.<br />
De knots is inmiddels vervangen door meer geavanceerd oorlogstuig, maar het principe<br />
is nog even primitief als voorheen.<br />
Naarmate de mensheid in haar totaliteit mondiger begint te worden, verliezen we<br />
terrein. Onze macht brokkelt af en de onderliggende angst voor overheersing, voor de<br />
dood van het ego, neemt toe. Om die angst maar niet te hoeven voelen, blijven we in de<br />
actie. We gaan nog harder schreeuwen en proberen de rest van de wereld te overtuigen<br />
van ons gelijk. De grootste angsthazen beschuldigen de grootste boeven! Helaas, alles<br />
wat we onderdrukken zal ons uiteindelijk achtervolgen. Op wereldniveau staan allerlei<br />
helse krachten op die het niet laken zichzelf op te blazen om de superieure minderheid<br />
op deze aarde met het hoofd uit de hemel te halen en wakker te schudden. Om hen te<br />
dwingen af te dalen in de hel, op te staan en weer omhoog te komen en zichzelf te<br />
initiëren naar heelheid. Om het superieure blanke ras wat zich vanuit arrogantie heeft<br />
aangemeten de taak van God uit te voeren hier op aarde, door te heersen, te scheiden<br />
en te verdelen, eindelijk van de troon af te stoten. Hen te dwingen om te luisteren naar<br />
hen die nooit gehoord zijn. Het is duidelijk voelbaar dat andere rassen, andere<br />
culturen, lang genoeg onderdrukt zijn geweest en dit niet langer meer accepteren. Ze<br />
staan op, laten hun stem horen en offeren hun eigen leven om de weg vrij te maken<br />
naar een vollediger mensbeeld.<br />
Wat op wereldniveau gebeurt, gebeurt ook individueel. Vrouwen zijn het beu om zich<br />
nog langer te laten onderdrukken en zij eisen hun gelijke rechten op. De<br />
vrouwenbeweging is het orgaan bij uitstek waar de vrouw haar ongenoegen van<br />
jarenlange onderdrukking kan uitwerken, zichzelf kan helen tot een gelijkwaardig lid<br />
van de gemeenschap. Deze weg, waarin vrouwen hun woede daadwerkelijk onder ogen<br />
kunnen zien, is van onschatbare waarde. Wanneer vrouwen echter zichzelf willen helen,<br />
wanneer zij een instrument van Liefde willen worden, mogen zij niet blijven hangen in<br />
hun haat naar mannen. Integendeel, het is nu de tijd om de kracht van vergeving te<br />
laten zegevieren en een streep onder het verleden te zetten. Mannen en vrouwen zijn<br />
beiden slachtoffers van het verleden en niet alle mannen waren zo gelukkig met de rol<br />
van onderdrukker. Het wordt nu tijd om samen te werken. Laten we beginnen op te<br />
houden met mannen als vijanden te zien, laten we hen weer gaan zien als onze<br />
minnaars. Door aanvaarding krijgen we meer begrip voor onszelf. Dit begrip leidt tot<br />
vergeving en tot loslaten van het verleden. We starten in het Nu vanuit onze innerlijke<br />
heelheid. Vanuit diezelfde heelheid begrijpen we de zin van al deze misvattingen. We<br />
overstijgen de dualiteit en beginnen mededogen te voelen voor anderen, mannen zowel<br />
als vrouwen.<br />
Een ernstig obstakel tussen mannen en vrouwen is verdrongen vijandschap tegenover<br />
de andere sekse. Als een man een verborgen haat koestert naar zijn moeder, heeft dat<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 30/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
ongetwijfeld invloed op zijn relatie met vrouwen. Andersom is dat natuurlijk niet<br />
anders. Wanneer we als kind een liefdevol nest hebben gemist, laten we ons<br />
gemakkelijk naar beneden trekken door de duistere krachten in onszelf. Dit laatste is<br />
een van de oorzaken van de eeuwenlange onderdrukking van de vrouw.<br />
De positie van de man is evenmin benijdenswaardig. Wat een hel om af moeten te dalen<br />
vanuit het gevoel van superioriteit naar gelijkwaardigheid. Door hoeveel lagen van<br />
angst moet je gaan om daar te komen! Hoe pijnlijk is dit stervensproces, de dood van<br />
het ego. Opstijgen is vele malen makkelijker.<br />
De weg van het proces gaan is de weg gaan tot in alle diepten van de hel. Om dan<br />
uiteindelijk, als je niet dieper meer kunt, weer naar boven te komen met vernieuwde<br />
inzichten. Wij vrouwen vergaten onze rol als Godin, als Moeder van al het zichtbare<br />
leven en accepteerden meer en meer een ondergeschikte positie. We koesterden het<br />
beeld van lieflijkheid, van zuiverheid, van maagdelijkheid. We degenereerden het beeld<br />
van de hoer tot een negatief maatschappijbeeld. Noem het onbewustheid. We waren<br />
onszelf niet bewust en handelden dienovereenkomstig, mannen zowel als vrouwen. Het<br />
een geeft voeding aan het andere: ondergeschiktheid enerzijds brengt de andere pool<br />
uit evenwicht en houdt automatisch onderdrukking in. Door de weegschaal uit balans<br />
te brengen, werden beide polen van tegenstellingen die met elkaar een Eenheid<br />
vormden, meer en meer uit elkaar getrokken. Zij werden gedegenereerd tot goed en<br />
kwaad. Het maakt in die zin niet uit wat er eerst was, de kip of het ei. We zijn door onze<br />
lange evolutieweg heen het pad gegaan: van aanvankelijke vergetelheid tot langzaam<br />
maar zeker volledig inslapen, tot het moment dat de wake-up call niet langer genegeerd<br />
kan worden. De geestelijke strijder doorleeft, doorvoelt en laat dan het verleden los. De<br />
geestelijke strijder aanvaardt de situatie, bevrijdt zich van schuld en boete en neemt de<br />
verantwoordelijkheid voor de situatie zoals die Nu is. We vertrekken vanuit dit punt,<br />
het enige moment dat er bestaat, en kunnen onszelf nu gaan omvormen naar<br />
menswaardige wezens.<br />
Als altijd is het zo dat we de kiem van datgene wat we elkaar verwijten zelf in ons<br />
dragen. Het zou fijn zijn als we dat inzicht hadden, dan konden we op een andere,<br />
nieuwe manier in onze kracht gaan staan. Dan hoeven we niet dezelfde fouten te<br />
herhalen die we mannen zolang hebben verweten. Op het moment dat vrouwen hun<br />
plaats op gaan eisen in deze maatschappij verliezen zij vaak hun uniciteit. Ze verbinden<br />
zich meestal te eenzijdig met hun mannelijke daadkracht en nemen hun plek in op<br />
dezelfde manier die ze mannen tot in den treuren hebben verweten: gebruik je<br />
ellebogen, onderdruk, verdeel en heers. Beklim de ladder van je maatschappelijke<br />
carrière ten koste van anderen, verkoop je ziel en je zaligheid voor een baan en de<br />
daarbij behorende status. En zo zie je vele vrouwen, op dezelfde manier als mannen dat<br />
vóór hen deden, elkaar vertrappen op de weg naar de top.<br />
Helaas, het zijn niet alleen de mannen die het vrouwen moeilijk maken om hun<br />
gelijkwaardige plaats in te nemen. Het zijn vooral de vrouwen zelf die hun zusters die<br />
de moed hebben om in hun kracht te gaan staan, het leven zuur kunnen maken.<br />
Ongetwijfeld komt dit voort uit onzekerheid en speelt angst hierin een grote rol. We zijn<br />
in onze onderdrukte positie vergeten hoe we elkaar kunnen ondersteunen. Door andere<br />
vrouwen hun positie te gunnen, initiëren we de vrouwelijke kracht in het coöperatieve<br />
bewustzijn. Daar worden we allemaal, zowel mannen als vrouwen, beter van.<br />
De weg naar de top is eenzaam. De weg naar heelheid is nog eenzamer. Nog groter dan<br />
de angst voor de dood, is de angst van de mens om niet langer bij de groep te horen. De<br />
kracht van de inwijding, de afdaling in de hel zelf, die weg naar innerlijke heelheid moet<br />
je echter alleen gaan. Die weg opent zich alleen voor de hele moedigen onder ons: voor<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 31/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
de Maria Magdalena’s die zich niet langer laten weerhouden door tegenwerking van<br />
haar eigen soortgenoten, door mannen en door kerken.<br />
Toch zijn er ook in onze geschiedenis groeperingen geweest waarin mannen en vrouwen<br />
gelijkwaardige plaatsen innamen. De Katharen vormden zo’n sekte. Het waren christenen<br />
die de leer van Christus in haar zuivere vorm uitdroegen. Dit deden zij in alle eenvoud en<br />
in verbinding met het gewone volk. Hierdoor waren zij een dusdanige bedreiging voor de<br />
kerk dat zij zich jarenlang moesten verbergen. Zij werden gesteund door de elite en<br />
trokken zich terug in burchten, waarvan de Montsegur een van hun laatste bolwerken was.<br />
Uiteindelijk moesten zij zich overgeven en werden zij in grote getale uitgeroeid. De<br />
parfaits, de priesters, mannen zowel als vrouwen, gingen zingend de brandstapel op.<br />
Om de weg van het priesterschap te kunnen gaan, leefden zij celibatair. Zij<br />
transformeerden hun seksuele krachten en gebruikten ze voor de gave van genezing. Uit<br />
respect voor alles wat leeft aten zij geen vlees. Ze ondergingen een indrukwekkende<br />
inwijdingsweg waarvan de Bethlehem-grot een onderdeel vormde.<br />
Giri, mijn partner, en ik bezochten deze grot in de tijd dat we in Frankrijk leefden en het<br />
Katharen-gebied uitkamden. Ik werd diep aangeraakt op deze plek en kon niet anders dan<br />
automatisch dit deel van de inwijdingsweg volgen. Later, voor de grot gezeten, werd ik<br />
diep getroffen door de verschijning van Christus, welke zich duidelijk manifesteerde in de<br />
rotsen aan de overzijde. Het was in alle opzichten adembenemend en indrukwekkend!<br />
De priesters, ofwel de parfaits, waren levende getuigen van de kosmische Christus. Zij<br />
stonden in dienst van het gewone volk en gebruikten naast hun geestelijke wijsheid<br />
eenvoudige methodes van genezing. Zij waren de poorten naar de onderwereld en de<br />
bovenwereld. Indien nodig initieerden zij de mensen op hun sterfbed om de overgang<br />
naar het onstoffelijke leven zo geleidelijk mogelijk te laten verlopen. Zij stichtten geen<br />
zichtbare kerken en waren tegen uiterlijk vertoon. In alle eenvoud en in volkomen<br />
gelijkwaardigheid vervulde ieder haar eigen taak.<br />
Laten we ons herinneren dat we allen Katharen zijn. Dat we in essentie, als we door de<br />
poorten van inwijding zijn gegaan, onze vermogens voor het priesterschap in onszelf<br />
blootleggen. Laten we onderzoeken in hoeverre we zelf bereid zijn om anderen te<br />
ondersteunen op hun reis.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 32/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
LILITH<br />
Op het moment dat we openstaan om elkaar werkelijk te ontmoeten, zijn conflicten<br />
vaak onvermijdelijk. Onze vrijheid van handelen ligt erin om conflicten niet langer te<br />
ontkennen of te verdringen, maar ze in liefde aan te gaan en te gebruiken voor<br />
innerlijke en wederzijdse groei, in plaats van voor destructie en vernietiging.<br />
Volgens het boek Lilith van Rosa Wouters, schiep God de eerste mens vele duizenden<br />
jaren geleden naar zijn androgyne beeld en gelijkenis: man en vrouw schiep hij hen. Pas<br />
later scheidde God de twee helften in een aparte mannelijke en vrouwelijk vorm, Adam<br />
en Lilith.<br />
Lilith vond het vanzelfsprekend dat zij dezelfde status kreeg toebedeeld als Adam.<br />
Adam accepteerde dit niet, hij wilde per definitie de boventoon voeren. Toen Adam<br />
haar onder de duim probeerde te houden, riep Lilith in opperste wanhoop de<br />
onuitspreekbare naam van God aan. De Eeuwige beantwoorde haar oerschreeuw door<br />
haar vleugels te geven en Lilith vloog weg uit het paradijs.<br />
Adam bleef eenzaam achter en smeekte God het probleem op te lossen. De aartsengelen<br />
Gabriël, Michaël en Rafaël werden uitgestuurd om te bemiddelen. Echter zonder<br />
resultaat. Lilith weigerde om compromissen te sluiten. Ze wilde samenleven in<br />
gelijkwaardigheid of anders niet. Ze werd verbannen naar een onherbergzame streek<br />
aan de rode Zee. Lilith was bloedmooi en hartstochtelijker dan iedere vrouw die na haar<br />
geboren zou worden. Samen met Samuël, de aartsengel van de dood en meester van de<br />
gevallen engelen, vierde ze haar losbandigheid en gaf ze dag na dag geboorte aan talloze<br />
demonische wezens. God besliste dat ze elke dag als straf honderd kinderen zou<br />
verliezen. Lilith vond dit onrechtvaardig.<br />
Adam was in die tijd allesbehalve gelukkig, hij miste een vrouw. Op een dag toen Adam<br />
sliep nam God een rib uit zijn lijf en schiep zijn nieuwe metgezel, Eva. Eva was alles wat<br />
Lilith niet wilde zijn. Ze was dienstbaar en onderdanig, lief en zacht en zeer verbonden<br />
met haar man. Ze was het archetype van de koesterende vrouw, in alle opzichten<br />
geschikt om kinderen te baren. Zij leefden samen gelukkig en tevreden in het paradijs.<br />
Dit duurde tot het moment dat Eva zich liet verleiden door haar tweelingzuster Lilith.<br />
Lilith, die zich ernstige zorgen maakte over de ondergeschikte positie van haar zuster<br />
Eva, besloot om in te grijpen en ze nam de vorm van de slang aan om Eva te verleiden<br />
van de appel te eten en haar op die manier te dwingen de afdaling in de onderwereld te<br />
maken. (De slang staat hier dus symbool voor de inwijdingsweg: de afdaling inde stof).<br />
Eva kon uiteindelijk de verleiding niet weerstaan en beet in de appel van de boom van<br />
kennis van goed en kwaad. Eva verleidde op haar beurt Adam en dezelfde liefelijke Eva<br />
werd de schuld van de zondeval. God was zeer vertoornd en Adam en Eva werden<br />
onmiddellijk uit het paradijs verdreven. Vanaf dat moment werden zij zich bewust van<br />
hun kwetsbaarheid, hun naaktheid en hun sterfelijkheid. En omdat de vrouw de<br />
schuldige was in dit drama, worden haar barensweeën nog steeds gezien als goddelijke<br />
vergelding. Vanaf die tijd beschouwde men het als normaal dat de vrouw in alle<br />
opzichten trouw en onderdanig was aan de man. Maar Lilith was blij met haar succes,<br />
zij lachte in haar vuistje en koesterde zichzelf in haar triomf.<br />
Bovenstaande samenvatting komt uit het kabbalistische geschrift ’Het boek der<br />
Schittering’, daterende uit de dertiende eeuw. Het is een boek geschreven door en voor<br />
mannen om hen te waarschuwen voor de gevaarlijke donkere krachten van de vrouw.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 33/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het dualistische denken van monotheïstisch religies zoals het Jodendom en het<br />
Christendom, bracht de hemelenergie van de schepping in verband met het mannelijke<br />
en de duistere aardegebonden kant met het vrouwelijke. En dat is wezenlijk waar,<br />
alleen koppelden zij er een waardeoordeel aan. Zij zagen deze kwaliteiten niet als twee<br />
natuurlijke tegenpolen die van elkaar afhankelijk zijn om uiteindelijk een eenheid te<br />
kunnen gaan vormen, maar kwalificeerden de ene pool als goed en de andere als<br />
kwaad. Daarmee deelden zij zichzelf niet alleen een superieure positie toe, zij sneden<br />
zichzelf eveneens af van de mogelijkheid om innerlijk heel te worden.<br />
Waren het de religies die aanvankelijk de verdeeldheid creëerden, door de jaren heen<br />
werden steeds meer van deze vrouwonvriendelijke ideeën geïntroduceerd binnen de<br />
verschillende wetgevingen. En de gevolgen van dit alles, nou ja dat weten we maar al<br />
goed, daar zitten we vandaag de dag nog steeds mee opgescheept.<br />
In bovenstaand verhaal worden er twee vrouwen ten tonele gevoerd. Eva, de volgzame,<br />
dienstbare die voortdurend een ondergeschikte rol vervult en altijd compromissen sluit<br />
en Lilith die in alle opzichten gelijkwaardig en onafhankelijk wil zijn. Eva is bereid om<br />
hard te werken en zichzelf op te offeren voor haar gezin en haar kroost. Diep van<br />
binnen is er bij haar een voortdurend knagend gevoel van gemis, alsof een deel van<br />
haar geamputeerd is. Waarschijnlijk komen hier de vele verhalen uit voort, zoals de<br />
zoektocht naar onze tweelingziel: een diep innerlijk verlangen om ons te verenigen met<br />
onze tegenpool.<br />
Op het moment dat we spiritueel beginnen te ontwaken streven we vaak te eenzijdig<br />
naar heiligheid. Het liefelijke in de vrouw wordt daardoor nog eens extra geaccentueerd<br />
en haar Kali-natuur wordt hiermee voorgoed aan banden gelegd. Het gaat echter niet<br />
om heiligheid, het is de bedoeling dat we de balans herstellen tussen beide polen, zodat<br />
we in alle opzichten volledig en oprecht mens durven te zijn.<br />
Zoeken we doorgaans naar onze tweelingziel in de buitenwereld, je zou dit proces ook<br />
kunnen vertalen naar je binnenwereld. Dan begin je beide tegenpolen, het mannelijke<br />
en het vrouwelijke, in jezelf te herkennen in de vorm van de ontvankelijke Eva of Devi<br />
en de eeuwig scheppende en vernietigende energie van Lilith of Kali. Op het moment<br />
dat beide polen met elkaar beginnen te versmelten, houdt onze zoektocht in de<br />
buitenwereld op te bestaan.<br />
Op het moment dat onze wereld van zorgvuldig opgebouwde illusies in elkaar begint te<br />
storten, op het moment dat het geijkte huisje, boompje, beestje een keurslijf is<br />
geworden wat te nauw begint aan te voelen, op die momenten dat het noodlot toeslaat,<br />
de dood om de hoek komt kijken of een gruwelijk ziekbed al onze ogenschijnlijke<br />
verworvenheden op haar grondvesten doet schudden, op die momenten is er geen<br />
houden meer aan. Het duistere deel in onszelf, wat we zo zorgvuldig hebben<br />
verdrongen, laat zich niet langer meer wegstoppen en Lilith doet haar intrede. De<br />
omgeving is geschokt. Is deze kenau een en dezelfde als dat liefelijke en onderdanige<br />
vrouwtje…<br />
Nee, het ziet er niet leuk uit voor de omgeving wanneer Lilith haar intrede doet, daar<br />
kun je donder opzeggen. Lilith is immers alles wat Eva niet is. Ze is vurig, heet en<br />
pervers, ondeugend en opstandig. Ze manipuleert bij het leven en sluit op geen enkele<br />
manier compromissen. Ze is bloedmooi, nietsontziend en vele malen krachtiger dan<br />
Eva.<br />
Wanneer Eva het niet langer kan bolwerken en in een crisis beland, is het diezelfde<br />
Lilith die haar te hulp schiet en haar uiteindelijk redt van de ondergang door haar<br />
opnieuw aan te sluiten op haar levenskracht. Althans als de persoon in kwestie zichzelf<br />
niet plat laat spuiten of zichzelf benevelt met alcohol of drugs. Want dan krijgt Lilith<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 34/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
wederom geen kans en zal haar creativiteit, haar scheppende vermogen, langzaam maar<br />
zeker afsterven. De betreffende vrouw wordt een gewillig en aangepast werktuig,<br />
zonder eigen identiteit. Zo eentje waarvan er dertien in een dozijn gaan en waarvan de<br />
wereld, vooral de mannenwereld zo gecharmeerd is.<br />
De tijd is nu rijp om onze kracht niet langer te onderdrukken. Om ons zijn, de wijsheid<br />
van eeuwen, naar boven te laten komen en in de strijd te gooien voordat het te laat is.<br />
Wanneer vrouwen mee gaan praten over staatszaken vanuit hun vrouwelijke kracht, zal<br />
oorlog niet langer gecontroleerd worden door het verstand. Dan zal het gevoel een<br />
belangrijke rol gaan spelen in elke beslissing. En zeg nu zelf, wanneer je werkelijk in<br />
kunt voelen wat een oorlog doet, zul je het wel uit je hoofd laten om dit enig levend<br />
wezen aan te doen: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt…’<br />
Als de beide zusters werkelijk de kans krijgen elkaar te ontmoeten, is de kans groot dat<br />
Lilith in eerste instantie een tijdje de boventoon zal gaan voeren. De weegschaal die uit<br />
balans was, slaat nu over naar de andere kant. Redelijkheid is ver te zoeken en je kunt<br />
maar beter uit de buurt blijven en Lilith uit laten razen. Ze zal zich losmaken van de<br />
banden die ze als knellend heeft ervaren. Ze zal zich in een carrière storten, haar<br />
kinderen verwaarlozen, kortom alles uitleven wat zolang onderdrukt is geweest. Want<br />
ze wil vrij zijn, tot elke prijs, en ze heeft het gevoel dat ze die vrijheid uitsluitend buiten<br />
zichzelf kan verwezenlijken. Deze donkere kant, deze minder fraaie kant van onszelf,<br />
vraagt erom gezien te worden en omhelsd. Zo niet, dan zal de vernietigende kracht van<br />
Lilith je voortdurend proberen te ondermijnen. Ze zal de strijd pas opgeven wanneer we<br />
haar heel bewust voorgoed buiten ons leven sluiten, waarmee we dus een wezenlijk<br />
deel van onszelf amputeren.<br />
Als je weerstand volledig gebroken is en je haar niet langer buiten kunt sluiten, sleurt ze<br />
je zonder mededogen mee de hel in. Ze sleurt je mee naar het diepste van het diepe,<br />
naar de grootste eenzaamheid die je ooit hebt gekend. Om op de toppen van je ellende,<br />
als er niets anders overblijft dan te zwemmen of te verzuipen, haar strijd te staken,<br />
zodat je jezelf kunt overgeven aan de stroom van het Leven en op de toppen van de<br />
golven kunt gaan balanceren. Op dat moment gaan Lilith en Eva een heilig huwelijk<br />
aan, zij smelten samen in volledige overgave. Je ziel heeft haar schaduwzijde, de andere<br />
pool van zichzelf, omarmd en je begint heel te worden. Je hebt nog steeds de fantastisch<br />
kwaliteiten van Eva, je bent liefdevol, zacht en kwetsbaar. Maar als het nodig is dan ben<br />
je Lilith, dan sta je in je kracht en sluit je geen compromissen. Niet omdat je gelijk moet<br />
hebben, dat is niet langer aan de orde. Omdat je jeZelf nu eenmaal niet langer kunt<br />
verloochenen vanuit de Liefde die je bent.<br />
Je hebt de Godin in jezelf opnieuw haar plaats gegeven. Je bent een brug geworden, een<br />
wijze vrouw, een baker, een inwijdingsweg voor anderen, zonder dat je nog langer iets<br />
nodig hebt van anderen. Je bent een volwaardig lid geworden van de gemeenschap die<br />
mensheid heet.<br />
Verlichting<br />
Verlichting kun je niet bereiken door je lichaam te ontkennen, het is bewustZijn in<br />
datzelfde tijdelijke lichaam wat de poort opent naar het goddelijke. Verlichting is geen<br />
eindstation. De weg naar verlichting is oneindig en grenzeloos. Zolang we streven<br />
naar verlichting, zal de verlichting ons niet vinden. Zolang we wachten op<br />
aantoonbare ervaringen, bliksemschichten, toeters en bellen, realiseren we ons niet<br />
dat God allang via een achterdeurtje in ons leven is gekomen en op een natuurlijke<br />
manier bezit van ons heeft genomen. Het goddelijke in ons leven heeft doorgaans iets<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 35/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
heel rustigs, iets heel natuurlijks en we gebruiken het niet om er een nieuwe identiteit<br />
aan te ontlenen.<br />
Verlichting is je natuurlijke staat van Zijn met Al Wat Is. Je bent los van je<br />
identificatie met je denken, je ego. Je ervaart een voortdurende toestand van heelheid,<br />
innerlijke vrede en pure vreugde, wat er ook in de buitenwereld gebeurt. Je bent in<br />
volledige openheid aanwezig en voelt liefde voor al wat leeft. Je geniet van de wereld<br />
zonder jezelf daar nog langer aan vast te klampen. Je bent de hele oceaan en<br />
tegelijkertijd de druppel die zich bewust is van de hele oceaan.<br />
Op onze grenzeloze weg naar verlichting ervaren we evengoed nog pijn en lijden. Het<br />
verschil is dat pijn en lijden ons leven niet langer bepalen omdat we ons er niet meer<br />
mee identificeren. We zijn ons weer bewust dat God ons niet bedoeld heeft om te<br />
werken, maar om te scheppen. Het leven schept zich moeiteloos door ons heen in<br />
vormen die komen en gaan, zonder dat we nog langer gehecht zijn aan de vorm. We<br />
zijn dienstbaar naar de schepping en haar schepselen. Niet langer kiezen we voor de<br />
weg van het lijden, we omarmen vreugdevol alle ervaringen in ons leven, zonder<br />
onderscheid te maken tussen goed en slecht.<br />
Zoals Rosa Wouters terecht opmerkt, de Adams die bereid zijn dit gevecht aan te gaan,<br />
zij verdienen het om geëerd te worden. Zij zijn de ware helden van deze tijd. Zij zijn de<br />
mannen die uit de groepscode durven te stappen, die durven te breken met de tradities<br />
vanuit het verleden. Breken met stoerheid en onderdrukking. Mannen die weigeren het<br />
spel nog langer mee te spelen. Mannen die bereid zijn zich open te stellen en te<br />
luisteren. Die willen oefenen in het klein, dicht bij huis. Want dat is toch de plaats waar<br />
alles moet beginnen. Mannen die zacht durven te zijn, een schouder durven te bieden in<br />
barensnood, maar vooral ook mannen die op en top man durven zijn. Die niet weglopen<br />
voor pijn, die niet weglopen voor verantwoordelijkheid maar eveneens hun aandeel op<br />
zich nemen in het hele scheppingsverhaal. Mannen worden weer onze minnaars en<br />
onze beschermers, de behoeders van het Leven.<br />
Waarom is het voor mannen zo moeilijk om in hun kracht te staan en tegelijkertijd<br />
klein en kwetsbaar te zijn? Op de eerste plaats zijn er weinig mannen die nog in staat<br />
zijn, of de gelegenheid hebben, om een goede band op te bouwen met hun vader of een<br />
vaderfiguur. Jonge mannen in deze tijd hebben doorgaans het contact verloren met hun<br />
mystieke mannelijke oerkracht en missen de speciale ceremonies die hen daarin<br />
inwijden en bij de mannentraditie aan doen sluiten. Zij missen de rituelen welke hen<br />
tot man maken, zoals voorheen in vele tradities gebeurde en in sommige tradities nog<br />
steeds plaatsvindt. Rituelen welke de navelstreng voorgoed doorsnijden met hun<br />
moeders, waardoor zij emotioneel onafhankelijk kunnen worden en zichzelf kunnen<br />
verbinden met hun eigen seksuele scheppingskracht.<br />
Vroeger werd dit contact tot stand gebracht via bepaalde inwijdingsrituelen. Op de<br />
geslachtsrijpe leeftijd werden de jongens afgezonderd en ingewijd door oudere<br />
mannen. Dit ging gepaard met pittige proeven en beproevingen, zowel op fysiek als op<br />
psychisch niveau. In andere culturen werden jonge mannen ingewijd door vrouwen die<br />
het evenwicht in zichzelf hadden hersteld en daardoor de rol van de Godin mochten<br />
vervullen.<br />
In Zuid Afrika vinden nog steeds traditionele inwijdingsrituelen plaats, zoals in de<br />
Ndebele stam. Jongens gaan als pubers van huis en komen na een aantal dagen als<br />
jonge zelfbewuste mannen terug. Zij worden onderworpen aan pijnlijke proeven en<br />
leren contacten te leggen met de natuur en de natuurelementen. Zij leren de<br />
confrontaties aan te gaan met hun eigen krachten en tekortkomingen. Zij volgen de weg<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 36/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
van de Sjamaan en de Krijger. En bovenal eigenen zij zichzelf hun eigen seksualiteit toe,<br />
ze hebben geen vrouwen nodig om deze kracht in zichzelf te doen ontwaken. Het is een<br />
waardevol gebeuren en verkrachting komt binnen deze traditie nauwelijks voor.<br />
En ongetwijfeld, wanneer we dit gegeven nader zouden onderzoeken, zouden we tot de<br />
conclusie komen dat deze zelfbewuste jonge mannen uitgroeien tot zelfbewuste<br />
volwassen mannen. Mannen die respect hebben voor zichzelf, dus ook voor hun<br />
vrouwen. Mannen die het niet nodig vinden om andere mensen te onderdrukken door<br />
ze de wet voor te schrijven of oorlogje te spelen.<br />
Nelson Mandela is een van die mannen die in zijn jeugd zo’n inwijdingsritueel heeft<br />
ondergaan en daar als compleet mens is uitgekomen. Wat dat voor impact kan hebben<br />
op de buitenwereld moge duidelijk zijn.<br />
Ook de vrouwen binnen deze tradities hebben hun eigen inwijdingsrituelen. Veelal<br />
vinden deze rituelen in de beslotenheid en de geborgenheid van de eigen stam plaats.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 37/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
HOE KALI/LILITH IN MIJN LEVEN KWAM<br />
Ik ben geboren in een arbeidersgezin en ontpopte mezelf tot een keurig aangepast Evameisje<br />
om later in alle opzichten een Eva-vrouw te willen belichamen. Hoe zwaar mijn<br />
leven soms ook kon zijn, ik paste me aan tot het niet langer meer kon. En zelfs in die<br />
momenten dat de kruik te water ging, bleef het deksel zorgvuldig vergrendeld. Die<br />
eerste keer dat Lilith bewust haar intrede deed, was eigenlijk volkomen onverwacht. En<br />
dat is meestal ook zo, ze sluipt binnen op momenten dat je haar niet verwacht. Ik nam<br />
in die tijd deel aan een therapeutische vrouwengroep. We deden een gestaltoefening als<br />
verwerking en heling van de relaties met onze ouders. Mijn vader was al lange tijd<br />
dood. Vanaf het moment dat mensen sterven, vergeet je hun negatieve eigenschappen,<br />
althans zo verging het mij. Dus ik projecteerde ze allemaal op mijn moeder en koos<br />
haar uit voor de gestaltoefening. Voordat ik het maar enigszins kon bevroeden had ik<br />
haar ter plekke vermoord en hoe! Kali/Lilith was niet langer te stoppen. Geen tien<br />
sterke mannen zouden me tegengehouden hebben. Ik brak door alle grenzen van het<br />
maatschappelijke toelaatbare en belichaamde alles wat ik nooit had durven te zijn.<br />
De Kalitempel in Calcutta is indrukwekkend. Ik word diep aangeraakt op de<br />
bloemenmarkt, onder aan de Hooleybridge, waar ik steeds opnieuw weer bloemen<br />
krijg aangeboden. Op deze plek ontmoet ik de Godin Kali in levende lijve. Het is<br />
fascinerend om haar, aanvankelijk licht en liefde uitstralend, naar haar tegenpool te<br />
zien overhellen.<br />
Zij vertegenwoordigt een prachtige spiegel die me de harmonie laat zien tussen licht en<br />
donker. Ik geniet van haar ongekunsteldheid. De mensen om haar heen behandelen haar<br />
met respect. We raken elkaar aan in herkenning en verwondering. Ik geef haar mijn<br />
kettinkje met het bergkristal. Het voelt goed, al voel ik me nadien een beetje naakt.<br />
Op dat moment, wanneer ik Kali niet langer kan buitensluiten, begint mijn weg terug<br />
naar heelheid. Het zou nog een poosje duren voor ik de deur voorgoed kon openzetten.<br />
Kort na de dood van mijn moeder ging ik scheiden. Ik liet de kinderen achter en ging<br />
door een intense periode van pijn en transformatie. Het was zondermeer een periode<br />
van sterven en opnieuw geboren worden. De deur ging volledig open maar Lilith was<br />
nog niet versmolten met Eva. Zij belichaamden twee verschillende polen waar ik nog<br />
niet zo goed raad mee wist. Dat Lilith haar intrede had gedaan, dat was wel duidelijk,<br />
getuige de reacties uit de buitenwereld!<br />
Toen mijn volgende transformatieperiode aanbrak nam ik bewust afscheid van het<br />
oude leven om opnieuw geboren te worden. In die tijd was er geen houden meer aan.<br />
Kali/Lilith nam me bij de hand, sleurde me door pijn en lijden, liet me krijsen en<br />
janken. Devi/Eva was degene die me liet accepteren en voelen. En toen ik heelhuids uit<br />
dit proces te voorschijn kwam, was ik in alle opzichten heler dan ooit tevoren. De prijs<br />
was niet gering. Alles wat ik ooit als waarheid had aangenomen, bestond niet langer.<br />
Was daar voorheen het loslaten van mijn bloedverwanten, nu begon mijn nieuw<br />
verworven spirituele familie me te vermijden. Alle zogenaamde zekerheden die nog<br />
over waren, losten zich langzaam maar zeker op. Het verleden bestond niet meer, de<br />
toekomst was van geen belang. Het was het Hier en Nu dat telde, dit ene moment.<br />
Leven in het Hier en Nu<br />
‘Leef in het hier en nu. Dit ene moment is alles wat er bestaat. Wees niet bezig met het<br />
verleden, het verleden is immers dood. Wees niet bang voor de toekomst. Door<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 38/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
volledig in het hier en nu te zijn en dit moment in al haar volheid te benutten, zonder<br />
angst, met een open hart vol van liefde en vergeving, creëer je een wondermooie<br />
toekomst. Durf een rebel te zijn. Wees bereid al je overtuigingen af te breken. Vind de<br />
nieuwe pas door de bergen. Je hebt je zwemband niet langer nodig, je kunt nu<br />
zwemmen zonder die veiligheid. De verdere opening van je hart is alles wat je nodig<br />
hebt.’<br />
Mijn God, hoe kom ik klaar in deze materiële wereld met het afpellen van al die<br />
etiketten die in deze westerse wereld zo belangrijk schijnen te zijn?<br />
De vuurbak in de tuin ligt er niet voor niets. Steeds meer van mijn ego wordt afgepeld<br />
en symbolisch verbrand. De foto’s, de certificaten. Na elke stap die ik neem krijg ik<br />
meer ruimte.. Dit dus is vrijheid! Nergens bijhoren, geen enkele beweging, geen enkele<br />
religie, geen enkel centrum. Vanaf nu is mijn enige centrum het centrum in mijn hart.<br />
Het bos wordt mijn thuis. De bomen, de reeën, de vogels, de vlinders, de libellen en de<br />
teken worden mijn leermeesters.<br />
Wat er uiteindelijk overeind stond toen Lilith haar werk had gedaan, was pure kracht<br />
zonder angst. Het was het heilige huwelijk tussen mijn verwantschap met de Witte<br />
Broederschap vanuit de ongeziene wereld en mijn verwantschap met Moeder Aarde,<br />
mijn opnieuw ontwaakte Sjamanistische vermogens. Licht en donker smolten samen.<br />
Uiterlijkheden werden aan de kapstok gehangen. <strong>Yasmin</strong> bleef over. Zacht en lief en<br />
invoelend, en krachtig als ze krachtig moest zijn. Langzaam maar zeker begon het<br />
oeroude schuldgevoel te verdwijnen. En daarna loste ook het aangeleerde plichtsbesef<br />
zich op. Ik hoefde immers niets meer te doen, mezelf niet langer te bewijzen, niet langer<br />
de onuitgesproken behoeften van anderen in te vullen. Ik hoefde slechts meZelf te zijn,<br />
in volheid aanwezig te durven zijn.<br />
Langzaam maar zeker ging ik begrijpen dat wanneer mensen zich van me afkeerden dat<br />
te maken had met hun eigen angst. Angst voor de weg die ik gegaan was en die ik hen<br />
spiegelde. Angst voor de donkere krachten van de ziel, de duistere krachten van<br />
Lilith/Kali. Alsof er nog iets te redden valt als Lilith haar intrede doet! Vroeg of laat<br />
zullen we er toch aan moeten geloven. En dat is maar goed ook. Deze wereld vraagt om<br />
vrouwen die zich herinneren wie ze zijn. Vrouwen die op durven te staan en de<br />
verdeeldheid en de verscheurdheid in zichzelf een halt toeroepen. Vrouwen die vanuit<br />
liefde en kracht poorten durven te worden waardoor mannen zichzelf weer kunnen<br />
initiëren als beschermers en behoeders van de soort. Niet vanuit onderdrukking, maar<br />
vanuit pure, beschermende kracht. Vrouwen die de oorlog in zichzelf beslechten, omdat<br />
ze het niet langer kunnen aanzien dat hun zonen worden geofferd als schietschijven in<br />
een oorlog. In welke oorlog dan ook. Want er bestaan geen heilige oorlogen. In elke<br />
oorlog is er een verliezer. En dat kan niet langer zo zijn. Vanaf nu zullen er uitsluitend<br />
winnaars zijn.<br />
Afijn, vanaf dat hele gedoe zijn er veel blokkades in mijn lichaam en in mijn leven<br />
verdwenen. De energie stroomt vrijelijk. Soms zachtjes als een kabbelend beekje,<br />
koesterend en naar binnen, soms krachtig als vuur en scheppend naar buiten, in mijn<br />
lezingen en workshops, in mijn schrijven of in mijn beelden en schilderijen.<br />
Het leven daagde me uit om te gaan staan voor mijn innerlijke waarheid. In alle<br />
eerlijkheid en eenvoud. Zonder toeters of bellen. Niet op de barricade, maar ook niet<br />
langer achter de muren of onder de tafel. Die tijd is dus voorgoed voorbij.<br />
Boeken schrijven waar mensen hun inwijdingspad in konden herkennen, spiritualiteit<br />
in de praktijk, was een van mijn giften aan de mensheid. Toen begon ik plotseling te<br />
beeldhouwen en ontdekte ik het mysterie van de driedimensionale scheppingswereld.<br />
Dat was een ongelofelijke verrijking in mijn leven. Voorheen zou ik proberen, vanuit<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 39/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
angst en onzekerheid, mijn wil op te leggen aan de steen. Nu liet ik mezelf polijsten, de<br />
geest van de steen door me heen werken, zichzelf vormgeven. Pure schepping komt<br />
voort uit de Bron zelf: het punt van absolute stilte wat bruist van leven, vanuit overgave<br />
in vertrouwen. Ik vond het heerlijk. Gewoon meZelf zijn, niet langer meer iets hoeven te<br />
doen. Zelfs de uiterlijke vorm van Reiki mocht ik loslaten. Liefde is Liefde. Hoewel<br />
Liefde op zich geen enkele vorm in zich draagt, bezielt Liefde alle vormen. Liefde is<br />
onveranderlijk maar maakt zich voortdurend kenbaar door verandering. Zij drukt zich<br />
voortdurend uit in nieuwe vormen.<br />
Er is moed voor nodig om uit de groep te stappen en zonder toeters en bellen in alle<br />
eenvoud op te staan en de weg terug te gaan naar het Licht. Er is moed voor nodig om<br />
je geboorterecht op te eisen en te durven gaan staan in je eigen waardigheid.<br />
Hoewel we ons dat niet langer bewust zijn, zitten we nog steeds met de erfenis van een<br />
ver verleden. Het zit in onze genen gecodeerd om elkaar te overtroeven. Religie en<br />
spiritualiteit worden nog altijd beheerst door de wereld van het intellect. Hoewel steeds<br />
meer mannen en vrouwen zichzelf bevrijden van het verleden en bewust durven te Zijn,<br />
is de wereld er nog niet klaar voor om de allesomvattende eenvoud van de religie van de<br />
Moeder/Vader, van de God/Godin, de religie van de Eenheid opnieuw te omarmen.<br />
Maar zij heeft al zolang gewacht, haar tijd zal zeker komen!<br />
In tijden van slechte economische situaties, in tijden van oorlog of oorlogsdreiging<br />
worden we gedwongen om af te dalen in de hel en onszelf te vinden. Spiritualiteit en<br />
solidariteit krijgen een nieuwe kans. Ik blijf hoopvol in deze tijd van afbraak en verval.<br />
Ik heb het gevoel dat Lilith op grote schaal aan het werk is. Zij sleurt de mensheid mee<br />
naar de onderwereld om zich nu eindelijk eens te ontdoen van al haar<br />
waandenkbeelden. Af te dalen tot in de wortel, de oorzaak van al haar misvattingen te<br />
onderzoeken en datgene tot in de kern te vernietigen wat haar niet langer meer dient.<br />
Opdat zij zich in haar nieuw ontdekte zuiverheid kan verenigen met haar ontbrekende<br />
wederhelft om op te stijgen naar het niveau waarop haar Schepper haar heeft bedoeld.<br />
Wanneer we in het groot deze transformerende reis ondergaan, dan zal er niet langer<br />
een uiterlijke oorlog nodig zijn. Dat moge duidelijk zijn. Dan werken we in<br />
verbondenheid, samen of alleen. Dan leven we weer als goden en godinnen en nemen<br />
we onze rechtmatige plaats in, in de gewijde cirkel die mensheid heet.<br />
Wanneer we doen wat we te doen hebben, vanuit de Bron van innerlijk weten, worden<br />
alle middelen aangereikt die het proces zullen ondersteunen en de stroom doen<br />
stromen. Zo is het geweest vanaf het moment dat ik mijn angsten voor tekort en niet<br />
goed genoeg en noem maar op, losliet. Zo is het geweest vanaf het moment dat ik me<br />
vol vertrouwen overgaf aan de Bron die voor mij Liefde is en mezelf mee liet stromen<br />
op haar levensstroom. En zo zal het blijven zolang ik me herinner wie ik ben.<br />
Hier en Nu<br />
Er is stilte in mij<br />
Stiller dan Stil<br />
Dieper dan Diep<br />
Leger dan Leeg<br />
Voller dan Vol<br />
Innerlijke Vrede<br />
Intense Vreugde<br />
Ik Ben en beweeg vanuit Stilte<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 40/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
OP ZOEK NAAR EEN VISIOEN<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 41/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE KRACHT VAN HET ZIJN<br />
Ik hoef niet te weten hoe jij in je levensonderhoud voorziet.<br />
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft<br />
oog in oog te staan met de verlangens van je hart.<br />
Het interesseert me niet hoe oud je bent,<br />
maar wel of je het aandurft voor gek te staan omwille van de Liefde,<br />
omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat Leven heet.<br />
Het maakt me niet uit welke planeten jouw horoscoop beïnvloeden.<br />
Waar het om gaat is of je ooit tot in de kern<br />
van je eigen verdriet bent doorgedrongen<br />
en of de verraderlijkheden en beproevingen van het leven<br />
je juist ontvankelijk hebben gemaakt, of dat deze<br />
je hebben doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.<br />
Wat ik wil weten is of jij pijn, die van mij of die van jezelf,<br />
kunt laten zijn voor wat het is, zonder een vinger te verroeren,<br />
zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.<br />
Ik wil weten of je de vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe.<br />
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase<br />
van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn.<br />
Realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen<br />
door herinnering aan beperkingen vanuit je menselijk bestaan.<br />
Het kan me niet schelen of je verhaal waar is of niet.<br />
Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen<br />
om trouw te kunnen zijn aan jezelf<br />
Of jij het aankunt om voor een verrader te worden uitgemaakt<br />
om verschoond te blijven van verraad vanuit je eigen ziel.<br />
Geef me een bewijs van je trouw,<br />
opdat ik zal weten dat je vertrouwen waardig bent.<br />
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is iedere dag niet even mooi en<br />
is het leven zelf voor jou de Bron van waaruit jij je levenskracht kunt putten.<br />
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid,<br />
die van jou en mij, en toch aan de rand van een meer staan<br />
en luidkeels tegen het zilver van de volle maan roepen: Yes!<br />
Ik hoef niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.<br />
Wat ik graag wil weten is of jij het kunt opbrengen<br />
om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst,<br />
op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden voor je kinderen.<br />
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je gekomen bent.<br />
Wat ik wil weten is of jij zonder terughoudendheid bereid bent<br />
met mij door het vuur te gaan.<br />
Het gaat er voor mij niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd.<br />
Voor mij is het van groot belang van jou te horen<br />
welke innerlijke kracht jouw steun en toeverlaat is<br />
als al het andere om je heen is weggevallen.<br />
Of jij alleen kunt zijn met jezelf<br />
en of je het werkelijk goed hebt met jezelf<br />
wanneer het stil wordt, in eenzaamheid.<br />
- Oriah Mountain Dreamer - Indianen oudste -<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 42/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE BETEKENIS ACHTER EEN VISION-QUEST<br />
‘Als je het ravijn voortdurend beschermt tegen de storm,<br />
zul je nooit de schoonheid van haar reliëf zien’<br />
- Elisabeth Kübler Ross -<br />
Een vision-quest is een overgangsritueel. Het is een zoektocht naar een heldere visie,<br />
een reis naar het binnenste van je ziel. Het vormt de brug tussen geest en materie,<br />
tussen de zichtbare en onzichtbare werkelijkheid. In oude culturen was een quest een<br />
toegangspoort om mystieke werelden binnen te gaan. Een inwijdingsritueel voor<br />
mannen om in de natuur hun innerlijke krijger te ontdekken. Zij werden daarin<br />
begeleid en verzorgd door oudere mannen. Vrouwen deden hun quest doorgaans in de<br />
stam zelf, te midden van de geborgenheid van hun oudere zusters.<br />
Een quest of zoektocht is een fantastische manier om je bewust te worden wie je bent<br />
en wat je doel is hier op aarde.<br />
Er zijn verschillende manieren om een quest te ondergaan. Je kunt je terugtrekken in<br />
de natuur, je kunt een pelgrimstocht ondernemen of een stilteretraite ergens in een<br />
klooster. Je kunt van je eigen huis een stilteplek maken, kortom mogelijkheden genoeg<br />
om jezelf te initiëren.<br />
Rituelen zijn uitermate geschikt om onszelf te bekrachtigen.<br />
Vroeger hadden we allerlei inwijdingsrituelen en bepaalde oudere tradities hebben die<br />
nog steeds. Feesten als Kerst en Pasen zijn gestoeld op rituelen. Kerst drukt onze<br />
geboorte uit in het Licht. Met Pasen beginnen we ons bewust te worden van onze<br />
onsterfelijkheid, een proces wat zich in diepere zin neerzet met Pinksteren. Helaas zijn<br />
deze rituelen meestal verworden tot buitenissige vreetfestijnen. Naarmate we de<br />
betekenis gaan bevatten, hebben we al die uiterlijkheden niet langer nodig. Het licht<br />
schijnt dan vanbinnen.<br />
Er is een tijd geweest dat ik behoefte had aan uiterlijke rituelen. Ik ging naar het bos<br />
met volle maan en maakte mijn eigen rituelen. Ik integreerde mijn indiaanse verleden<br />
door te drummen en in een cirkel te werken. Ik verbond mezelf opnieuw met Moeder<br />
Aarde. Naarmate ik de energie in mezelf meer en meer gestalte geef, wordt het<br />
uiterlijke ritueel minder belangrijk.<br />
Toch zijn rituelen bijzonder krachtig. Het is fantastisch dat steeds meer mensen hun<br />
eigen rituelen introduceren bij gelegenheden zoals de doop, de pubertijd, het huwelijk<br />
en de dood. Het is, naar mijn idee, beter dan het klakkeloos overnemen van rituelen uit<br />
andere culturen. Het gaat immers om de intentie, de kracht van de bezieling.<br />
Een tijd van afzondering is een krachtig ritueel. Je ziet je angsten onder ogen, daalt af<br />
door de poorten van de hel en neemt het ontbrekende deel van jezelf weer mee naar<br />
boven. Nieuwe dimensies openen zich, je krijgt diepere inzichten en er vinden<br />
opmerkelijke transformaties plaats.<br />
Profeten, waaronder de meester Jezus, gingen de woestijn in om te vasten en te bidden<br />
om inzichten te verwerven en goddelijke openbaringen te ontvangen. Indianen en<br />
andere natuurvolken gebruikten de wildernis voor hun inwijdingsrituelen en visioenen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 43/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het is gemakkelijk om verlicht te leven in tijden van afzondering. Het is een ware<br />
uitdaging om in deze materiële wereld in alle eenvoud en kwetsbaarheid ons licht te<br />
laten schijnen in het dagelijkse leven. En toch is dat de bedoeling van deze tijd!<br />
In die zin biedt het leven in Nederland een fantastisch mogelijkheid tot transformatie.<br />
Beperkingen van kostbare ruimte en opgelegde structuren halen onmiddellijk het beest<br />
in onszelf omhoog. Agressie neemt hand over hand toe. Diezelfde situatie, de ergernis<br />
van de file, de irritatie van de voortdurende herrie, de rotzooi welke mensen<br />
achterlaten, we kunnen het allemaal gebruiken als spirituele oefening: als gereedschap<br />
om verdraagzaamheid en geduld te leren en aldus onsZelf te vervolmaken.<br />
Strijders van het licht ontkennen de situatie in de wereld niet. Ze verbinden zichzelf er<br />
niet langer mee. We worden toeschouwers en voelen mededogen. We weten dat al het<br />
zichtbare een illusie is die zichzelf in stand houdt in de mate waarin wij er energie aan<br />
geven. Alles wat eens vorm heeft aangenomen zal uiteindelijk verdwijnen om op te<br />
gaan in de wereld van het vormloze, in het Al. Dat besef alleen al maakt ons nederig.<br />
We hechten onszelf niet langer aan het negatieve zowel als het positieve. We zijn in de<br />
wereld, maar niet langer van de wereld.<br />
Vrede<br />
Een geestelijke strijder<br />
strijdt zijn strijd vanbinnen<br />
Hij schept Vrede in zijn binnenwereld<br />
is voortdurend aanwezig in het eeuwige Nu<br />
en geeft op geen enkele manier<br />
voeding aan het vuur van een oorlog buiten zichzelf…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 44/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
ODE AAN DE NATUUR<br />
God heeft ons niet gecreëerd om te werken. God heeft ons bedoeld om te scheppen.<br />
Ieder mens draagt het zaad in zich van de totale schepping en de Schepper. Het is de<br />
bedoeling dat wij in samenwerking met de natuur, in samenwerking met Moeder<br />
Aarde, onszelf ontpoppen als ware kunstenaars, als medescheppers in het goddelijk<br />
plan.<br />
We staan op voor dag en dauw, trekken onze laarzen aan en gaan naar het bos.<br />
Verrukkelijke stilte. De ‘wereld’ is in slaap. Het bos is open en ontvankelijk en trekt zich<br />
terug in het kleed van de winter. Tussen de kale takken zie je nog een enkele boom met<br />
gele, bruine en rode bladeren. De paddenstoelen, adembenemend mooi, gaan even snel<br />
als ze komen. Alles is vochtig, je hoort het geluid van het water dat van de stammen<br />
sijpelt. Water staat voor onze emoties, we verdrinken er soms bijna in. De bomen laten<br />
onze emoties los, helpen die te transformeren. Een eenzame specht maakt een hoop<br />
kabaal tegen de stam van een oude, holle boom.<br />
We lopen in stilte. Ervaren de stilte en de rust in onszelf. Ik ben één met God, één met<br />
Al Wat Is. Het is heerlijk om niets te hoeven afschermen. Er zijn geen storende<br />
factoren, alles ademt rust en vrede uit. Bomen, geknakt door de storm, bieden zonder<br />
protest hun lichaam aan als basis voor nieuw leven. God is, leven is, energie is. Liefde<br />
drukt zich voortdurend uit in nieuwe vormen. Evenals wijzelf.<br />
Een eekhoorntje steekt haar smoeltje om de stam van een boom. Verwonderd sta ik stil.<br />
Ze kijkt me aan, blijft secondelang doodstil zitten en dan roetsjt ze weg. Een reiger<br />
scheert over het pad. Rustig en beheerst. Er bestaat immers geen tijd in de eeuwigheid?<br />
Mijn lieve eikenboom strekt uitnodigend haar aura naar me uit. Onvoorwaardelijk<br />
aanvaardt ze me. Ze is en vraagt niet naar een waarom. Ze is onvermoeibaar dienstbaar<br />
dag in dag uit. Ik sta met mijn rug tegen haar stam en laat de pijn uit mijn lijf stromen.<br />
We ademen samen in hetzelfde ritme, het ritme van de schepping: in en uit, leven en<br />
sterven, in en uit…<br />
Haar vruchten heeft ze reeds laten vallen, nu trekt ze haar levenssappen terug zodat<br />
haar oude bladerentooi kan verdwijnen.<br />
Het hele bos maakt zich klaar voor de komende winter. Het trekt zich terug in haar<br />
diepe stilte, in haar winterslaap, zodat het nieuwe leven in de lente in volle glorie<br />
tevoorschijn kan komen.<br />
Een ree kruist ons pad. Symbool voor liefdevolle vriendelijkheid. Ze heeft geen haast.<br />
Ze is op weg, altijd in beweging, totdat haar tijd komt om over te gaan in een andere<br />
levensvorm. Ze vraagt zich niet af waarom, ze is en aanvaardt het leven zoals het komt…<br />
De natuur is Leven in haar pure vorm. De natuur is de Hemel op Aarde en een altijd<br />
aanwezige leraar voor ieder van ons. In de natuur zien we het mysterie van de<br />
schepping in al haar facetten en is alles zoals God het heeft bedoeld.<br />
De winter staat symbool voor het laatste stadium in ons leven. Het is de tijd dat de mens<br />
zich voorbereidt op het sterven hier op aarde. De tijd dat de mens zich voorbereidt om de<br />
liefde, de energie, het leven dat zij in wezen is om te vormen naar een andere vorm.<br />
Het winterseizoen is tegelijkertijd een oproep tot inkeer. Een mogelijkheid om de stilte in<br />
onszelf te verkennen, ons eeuwige zijn. Een tijd om het oude af te laten sterven en ruimte<br />
te maken voor het nieuwe leven, de nieuwe impulsen. Ruimte te maken voor de geboorte<br />
van het Christuslicht in onszelf, zodat we in het voorjaar in onze nieuwe glorie<br />
tevoorschijn kunnen komen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 45/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
VISION-QUEST IN ZWEDEN<br />
‘Ieder mens is Liefde op zoek naar zichzelf’.<br />
God is liefde. Zoals water natheid is, zijn wij uiteindelijk niets anders dan Liefde, beeld<br />
en gelijkenis Gods. Ons wezen is Liefde en Liefde is iets onvoorstelbaars. Ook God is<br />
onvoorstelbaar. Zo zijn we voortdurend op zoek naar dat Ene onvoorstelbare dat God<br />
is en dat wijzelf zijn, voorbij elk ‘ik’, voorbij de beperking van het denken en het<br />
voelen. Het Licht vertaalt zichzelf als Liefde in een kosmische symfonie, een<br />
opeenvolging van mirakelen: de grasspriet is een even groot verbijsterend mysterie<br />
als de aartsengel, het een is niet groter dan het andere. Het woord onbegrijpelijk kent<br />
geen vergrotende en overtreffende trap. Wie liefheeft ziet uit zijn hart een tomeloze<br />
energie oprijzen en herkent zichzelf –als liefde- in ieder wezen, levend of dood. Hoe<br />
meer we gaan begrijpen dat God niet boven de wolken woont, maar dichterbij is dan<br />
ons eigen ik-gevoel, hoe dieper we leren luisteren. Bidden wordt dan niets anders dan<br />
een verbijsterend luisteren. Het enige wat we nodig hebben om Gods heerlijkheid te<br />
kunnen zien, zijn de ogen van het Hart: we leren te kijken met de helderheid en de<br />
onschuld van het kind.<br />
Zolang ik ernaar verlang God te vinden,<br />
stel ik me op als iemand die in zekere zin buiten God staat<br />
en zo’n wezen kan niet bestaan…<br />
- Wolter Keers -<br />
Na jaren van afzondering, waarin ik haar aanwezigheid niet langer kon ontkennen, nam<br />
Kali bezit van mij en sleurde me mee de diepte in, door ontelbare lagen van pijn en<br />
lijden, door diepe dalen van oude angsten en beperkende overtuigingen, naar het<br />
diepste van het diepe. Totdat ik in opperste wanhoop, schreeuwend en krijsend,<br />
jankend en lachend, niets anders kon doen dan mijn controle loslaten en mezelf<br />
overgeven aan haar vernietigende klauwen. Op dat moment veranderde ze acuut in een<br />
koesterende warme moederschoot die het gekwetste kind in mij omvatte, koesterde en<br />
heelde, zodat alles wat mij in wezen niet toebehoorde af kon sterven, waardoor datgene<br />
wat diep in mij verborgen lag, opnieuw in al haar volheid te voorschijn kon komen.<br />
Totale vrijheid, innerlijke vrede en een niet aflatende vreugde werden mijn deel.<br />
Er is een diep verlangen om dit proces van wedergeboorte, het proces van alchemie, het<br />
samensmelten van beide tegenpolen, te bekrachtigen en te verbinden met Moeder<br />
Aarde, zodat ik met mijn nieuwe realiteit in deze wereld kan staan. Naar mijn gevoel is<br />
het nu de juiste tijd. Mijn lichaam denkt daar duidelijk anders over, dat heeft weer een<br />
behoorlijke dip. Dit weerhoudt me niet om voorbereidingen te gaan treffen. Alles komt<br />
immers op de juiste tijd. De eerstvolgende mogelijkheid voor een dergelijke quest is in<br />
augustus in Zweden. Het maakt meteen een klik. Zonder Frans te kennen, weet ik<br />
vanuit een innerlijk weten dat ik hem volledig kan vertrouwen. Samen zullen wij een<br />
platform vormen voor mijn visioen.<br />
Het is de bedoeling dat alle deelnemers op eigen gelegenheid naar Zweden reizen. Zo<br />
nodig kun je onderling wat regelen. Dat vormt het eerste obstakel: na al die jaren in<br />
afzondering, moet ik er niet aan denken om met een vreemde naar Zweden te rijden. Ik<br />
heb absoluut geen zin om onderhoudend en sociaal te zijn. Ik ben vergeten hoe dat er<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 46/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
uitziet en bovendien heb ik daar geen energie voor. Ook acht ik mezelf niet in staat om<br />
die hele rit alleen te rijden. Giri biedt spontaan aan om me weg te brengen. Dat vind ik<br />
een beetje al te gek. Hij meent het serieus en neemt mijn schuldgevoel weg door te<br />
zeggen dat hij altijd al een keer naar Zweden heeft gewild.<br />
We nemen contact op met de leiding. Ik leg mijn problemen voor. Zij komen met het<br />
voorstel dat ik de quest ga doen en Giri deel uit zal maken van de staf. Kan hij mij<br />
ondersteunen als dat nodig mocht zijn. Dat is natuurlijk een geweldig idee. Alle<br />
praktische bezwaren verdwijnen hiermee als sneeuw voor de zon en het wordt voor ons<br />
allebei aantrekkelijk. Naarmate begin augustus dichterbij komt en mijn lijf slechts traag<br />
herstelt, zet ik mijn trots aan de kant en vraag onze lieve vrienden of we hun campertje<br />
mogen lenen. Ik krijg een onvoorwaardelijk ja! Het brengt de hele onderneming binnen<br />
handbereik.<br />
Omdat het niet langer mogelijk is om vooruit te denken, schrijf ik me onder<br />
voorbehoud in. Vanaf dat moment beginnen we onszelf voor te bereiden. Ik werk nog<br />
bewuster aan mijn conditie door mijn meditaties, oefeningen en het dagelijkse<br />
bosritueel. Ik krijg opdrachten die ik voorafgaande aan de quest moet doen. Een van<br />
die opdrachten is een Medicine Walk, een wandeling van twaalf uur. Je neemt jezelf en<br />
je omgeving waar en laat alles wat in je opkomt er zijn, zonder te oordelen. Giri en ik<br />
besluiten om deze walk in stilte ’s nachts te lopen in het prachtige natuurgebied de<br />
Campina in Boxtel.<br />
Medicine Walk<br />
De Campina is een uitgestrekt natuurgebied met bossen, vennen en veel hei. Gewapend<br />
met een klein rugzakje met water, een stuk plastic om op te zitten, onze regenjassen en<br />
een warme omslagdoek gaan Giri en ik op pad. We zullen onze zaklantaarn alleen in<br />
noodgevallen gebruiken. Aan de rand van het bos doe ik een eenvoudige ceremonie. Ik<br />
offer een plukje tabak en vraag de natuurwezens toestemming om toegelaten te<br />
worden. Zij heten ons welkom en zodra we het bos inlopen, voel ik me omvat door haar<br />
energie, het voelt alsof zij een grote baarmoeder vertegenwoordigt. We rusten een poos<br />
onder de bomen en genieten van de intense stilte.<br />
Mijn cellen staan volledig open. Ik ruik, ik proef, ik zie, ik luister en ik voel. Het is<br />
sereen in de atmosfeer. De lucht is absoluut helder. Ik zie steeds meer sterren aan de<br />
hemel verschijnen. Ik herken de grote en de kleine beer, verbind mezelf met een<br />
opvallende heldere ster en laat haar stralen mijn kern verwarmen.<br />
Ik loop rustig, meditatief, bewust verbonden met mijn innerlijke Bron. Voel me<br />
vanbinnen in harmonie en vredig. Dat is een verworvenheid die ik heb overgehouden<br />
na alle pijn en strijd van de afgelopen jaren. Ik heb me echter behoorlijk vergist in de<br />
temperatuur. Had ik me maar warmer aangekleed! Het zal me uiteindelijk beletten om<br />
dieper op de dingen in te gaan. Jammer.<br />
Ik zie een immense eik. Eerbiedig vraag ik toestemming om tegen haar stam te zitten.<br />
Ik vlij mezelf tegen haar aan en word onmiddellijk opgenomen in haar aardende<br />
energie. De eik en ik worden één. Ik kom in een dimensie van tijdloze leegte. Treinen<br />
razen op korte afstand voorbij. Wonderbaarlijk, het geluid stoort me niet. Ik neem het<br />
waar, als toeschouwer. Maak mezelf transparant en laat het geluid door me heen gaan.<br />
Om niet al teveel af te koelen heb ik het plastic om me heen geslagen. Wanneer ik stijf<br />
ben van het zitten, lopen we verder. Ik bedank de boom met een plukje tabak en een<br />
stevige omhelzing. Er is geen besef van tijd, ik weet niet hoe lang ik zo één ben geweest<br />
met mijn eik.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 47/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
We vervolgen het pad tot vlakbij de spoorwegovergang. De agressieve zwaailichten<br />
maken me angstig. Het is teveel, te overweldigend, zoals pure kracht soms teveel kan<br />
zijn. Gelukkig is het mogelijk om deze kracht te ontwijken! De nacht blijft helder en ik<br />
ga steeds beter waarnemen in het donker. De vogels en de dieren zijn in diepe rust. Het<br />
is intens stil, onwezenlijk haast.<br />
We komen bij een zandpad. Het landschap heeft iets magisch. De afnemende maan, een<br />
kwart sikkel, laat zich stralend zien boven een weidse heidevlakte. Er is slechts één<br />
minpuntje: de temperatuur! Mijn longen gaan opspelen. Als ik nu door blijf drammen<br />
zal ik het eindpunt niet halen. Ik ga op de grond liggen en vraag of Giri achter me komt<br />
liggen. We pakken onszelf helemaal in. Ik geef mezelf over aan de koesterende energie<br />
van Moeder Aarde en laat de pijn er gewoon zijn. Dit vermogen om pijn te<br />
transformeren is eveneens een verdienste van de afgelopen jaren! Giri slaapt zodra hij<br />
de grond raakt. Ik neem me voor om wakker te blijven. Als ik het zeil echter terugsla,<br />
zie ik tot mijn verbazing dat het licht begint te worden. Ben ik toch even weggeweest! Er<br />
is weer rust in mijn longen. Verwonderd loop ik verder. We lopen door een groot<br />
droogstaand ven. Het wordt lichter. De vogels beginnen voorzichtig te zingen. Het<br />
geluid zwelt aan tot een heel orkest, waarin iedere soort haar eigen partij zingt. Het<br />
klinkt niet vals, integendeel, de verschillende geluiden smelten samen tot een<br />
fantastische symfonie, een ware ode aan de schepping. De schotse hooglandrunderen<br />
worden wakker en kijken ons met grote verbaasde ogen aan. Ze zijn niet gewend aan<br />
zulke vroege bezoekers. Ik heb nu al mijn aandacht nodig om mezelf in beweging te<br />
houden. Op het moment dat ik nauwelijks nog een stap kan verzetten, doemt in de<br />
verte onze auto op. Het is rond zessen als we bij ons vertrekpunt aankomen. Moe en<br />
hongerig maar intens tevreden en voldaan.<br />
Ik bedank het bos voor haar giften en haar bescherming. Dan rijden we naar huis. Een<br />
warm bad verzacht de pijn in mijn lijf. We duiken ons bed in en waarachtig ik slaap een<br />
aantal uren.<br />
Ik heb niets tastbaars meegenomen van deze walk. Ongetwijfeld zal de energie van de<br />
afgelopen nacht op haar eigen wijze haar werk doen.<br />
Symbolisch sterven<br />
Een aantal dagen later is het weer zacht genoeg voor de Death Lodge oefening: sterven<br />
voordat je sterft. Ik ‘bouw’ op ons grasveldje met takken mijn huis in de vorm van een<br />
cirkel. Ik leg een stuk plastic in het midden met een matje erbovenop en mijn<br />
meditatiekussen. De deur maak ik op het noorden. In het Druïdisme staat het noorden<br />
voor het aarde-element, voor dood en wedergeboorte. Dit lijkt me dus zeer gepast.<br />
Ik neem een warm bad en trek iets moois aan. Ik ontsteek de fakkel aan de ingang van<br />
mijn huis en trek vanuit het oosten een cirkel van licht rond de plek. Ik nodig Vader<br />
Hemel en Moeder Aarde uit om me te beschermen tijdens deze ceremonie.<br />
Dan ga ik in het midden zitten met mijn gezicht naar het noorden en vertel mijn<br />
Schepper dat mijn tijd gekomen is. Het voelt vertrouwd en totaal niet eng. De dood<br />
heeft haar plaats gekregen in mijn leven, zij werd een goede vriend. Iedere morgen<br />
vraag ik mezelf af of ik klaar ben om te sterven.<br />
Ik kijk de dood in de ogen en stel me open en uitnodigend op om mijn verwanten de<br />
kans te geven afscheid te komen nemen. Ik hoef niet lang te wachten. Mijn vader,<br />
gestorven toen ik veertien was, dient zich als eerste aan. Hij laat zich zien als een<br />
stralende persoonlijkheid en heet me welkom in die andere dimensie. Het is een<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 48/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
vreugdevolle ontmoeting, we zijn immers in waarheid verbonden. Daarna komt mijn<br />
moeder door de deur. Ook zij is jaren geleden gestorven. Hoewel onze relatie ongekend<br />
moeilijk is geweest, vooral na de dood van mijn vader, is ook dit stuk opgeruimd en<br />
uitgezuiverd. Ik voel een alles omvattende liefde voor haar. Ik kan haar nu oprecht<br />
bedanken voor alle ervaringen die ik in die tijd niet altijd zo heb kunnen waarderen. Zij<br />
hebben me uiteindelijk gebracht tot het punt waar ik nu sta.<br />
Giri heeft het moeilijk. Hij is er nog niet aan toe om mij los te laten. Ik vertel hem hoe<br />
blij ik ben. Ik ga naar huis, er wordt vol vreugde op mij gewacht. Dank je wel voor je<br />
liefde en je ondersteuning. Enne, treur niet om mij. Werk aan je eigen vervolmaking en<br />
doe wat je te doen hebt. We blijven verbonden en zullen elkaar immers weerzien.<br />
Mijn twee prachtige zonen volgen. We hebben elkaar niet veel te vertellen. Datgene wat<br />
van belang is, is verteld. Ik ben dankbaar voor hun zijn in mijn leven, zij waren<br />
fantastische leermeesters.<br />
Het wordt druk! Meestal hoeft er niets meer gezegd te worden, is er slechts liefde en<br />
een totaal gevoel van samenzijn. Er komen ook mensen die uit mijn leven verdwenen,<br />
omdat ze moeite hadden met de manier waarop ik hen met zichzelf confronteerde. De<br />
liefde is er nog steeds, hun angst belette hen om nabij te durven zijn tijdens mijn<br />
ziekteproces!<br />
Soms valt er nog iets op te ruimen, kleinigheidjes van weinig betekenis, niets heftigs.<br />
Mijn huis is vol, overvol. Ook mijn dieren uit het bos komen me opzoeken: mijn reeën,<br />
de wolf en de adelaar. Ze zijn er allemaal. En niet te vergeten mijn eikenboom, hoe<br />
speciaal!<br />
Ik stel me het stervensproces tot in alle details voor. Verbind me in alle diepte met<br />
mijn innerlijke aanwezigheid, mijn energielichaam binnen mijn tastbare lichaam.<br />
Dan richt ik mijn aandacht op mijn fysieke werkelijkheid. Ik daal steeds dieper af in<br />
alle cellen en organen van mijn fysieke lichaam. Mijn fysieke vorm begint uiteen te<br />
vallen en lost zichzelf langzaam maar zeker op. Het is een grenzeloos wonder, al mijn<br />
beperkingen verdwijnen. Ik voel me ruimtelijk, licht als een veertje en grenzeloos<br />
aanwezig. Ik ervaar mijn innerlijke zon, mijn onsterfelijke, stralende, eeuwige<br />
aanwezigheid en voel me verbonden met Al Wat Is.<br />
Langzaam keer ik terug naar deze aardse realiteit. Met een diep gevoel van<br />
dankbaarheid sluit ik de oefening af. Ik heb veel mensen ontmoet tijdens mijn werk en<br />
mijn reizen. Hoewel ik de laatste jaren praktisch in afzondering leef, ben ik verbaasd<br />
hoeveel liefde er nu naar me toekomt. Ik voel me innig tevreden. Ik wist niet dat er<br />
zoveel mensen van me hielden!<br />
Ik blijf nog een poosje zitten. Voel me omvat door de energie van de meesters en de<br />
engelen. Voel me in een toestand opgenomen van totale gelukzaligheid. In deze<br />
toestand ga ik nog een poosje in ‘mijn huis’ liggen. Helaas is de grond erg hard voor<br />
mijn kwetsbare lijf. Uiteindelijk ruim ik mijn huis toch maar op en ga naar mijn bed.<br />
Het duurt nog uren voor ik slaap. Ik barst van de energie en ben klaarwakker. Ook dat<br />
is inmiddels een bekend verschijnsel.<br />
Sterven is opnieuw geboren worden<br />
Geboren worden in een aards lichaam houdt automatisch in dat we eens zullen sterven.<br />
Dat is een waarheid als een koe en toch wordt er niets zo ontkend in de westerse<br />
samenleving als onze sterfelijkheid. Lijken schijnen via de achterdeur te verdwijnen uit<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 49/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
het ziekenhuis. Zelfmoorden worden zoveel mogelijk weggemoffeld. Kortom de dood is<br />
onze grootste vijand die we op alle mogelijke manieren proberen te bestrijden.<br />
Onze techniek staat voor niets en onze medische wetenschap is in staat om eindeloos<br />
levens te rekken. Regelmatig duikt de vraag op of het menselijk en zinvol is om koste<br />
wat kost het leven in stand te houden.<br />
We zien orgaantransplantatie als een toekomstige oplossing om mensen nog langer in<br />
leven te houden. Het is natuurlijk fantastisch wanneer we levens kunnen redden<br />
doordat er organen beschikbaar zijn. Het is ongetwijfeld een daad van liefde. Het gaat<br />
echter te ver om jacht te maken op organen en te beweren dat mensen sterven omdat er<br />
geen donororganen beschikbaar zijn. Mensen zijn geen machines en zij sterven<br />
wanneer hun tijd gekomen is; omdat ze ziek zijn of oud. Het onnatuurlijke van een<br />
dergelijke situatie is dat de persoon in kwestie uitsluitend bezig is met zich te focussen<br />
op verlenging van het materiële leven. Hij bereidt zich niet voor op het stervensproces,<br />
door afscheid te nemen van zijn dierbaren. Verwerkingsfasen zoals rouw, overgave en<br />
het uiteindelijke aanvaarden, zo belangrijk voor de ziel, komen niet aan bod. Ze worden<br />
gewoon verdrongen. Ook de familie blijft zich richten op verlenging van het leven en<br />
niet op een naderend afscheid. Wanneer de transplantatie niet aanslaat, is men niet<br />
voorbereid op het rouwproces.<br />
Zou het niet natuurlijker zijn als we begonnen onze sterfelijkheid te accepteren en dat<br />
proces te gaan zien als minstens even belangrijk als een geboorte. Uiteindelijk is ons<br />
sterven hier op aarde een wedergeboorte in een andere dimensie. Aangezien we onszelf<br />
intensief voorbereiden op de komst van een baby, is het niet meer dan normaal om<br />
onszelf voor te bereiden op het sterven. Uiteindelijk kijken ze aan gene zijde ook uit<br />
naar onze komst. Een ziel die haar naderende dood bewust onder ogen durft te zien,<br />
maakt meestal nog een enorme spirituele groei door. Voor iedereen in de cirkel rond de<br />
stervende kan dit een zegenrijke periode zijn. Het neemt je mee voorbij de grenzen van<br />
leven en dood. Je wordt jezelf bewust dat de dood een illusie is.<br />
Wanneer de betrokkenen in openheid met de patiënt omgaan, blijken doorgaans de<br />
processen van voorbereiding en afscheid nemen op een natuurlijke manier plaats te<br />
vinden. Het heeft alles te maken met de acceptatie van de omstanders. De veiligheid en<br />
de geborgenheid die zij kunnen bieden in de kraamkamer van de dood. De discussie<br />
zou daarom misschien beter kunnen gaan over het feit hoe wij onszelf meer vertrouwd<br />
kunnen maken met het sterven, zodat wij voor anderen een poort kunnen zijn naar het<br />
ongemanifesteerde, opdat anderen, wanneer onze tijd gekomen is, voor ons die poort<br />
kunnen zijn.<br />
In het hospice wordt de stervende op deze manier omarmd en begeleid. Niet als een<br />
dode, maar als een levende persoonlijkheid die op een waardige manier de overgang<br />
kan maken. Liefde en nabijheid scheppen een klimaat van geborgenheid en veiligheid,<br />
de basis om jezelf vol vertrouwen over te kunnen geven aan het grote avontuur: de reis<br />
van de ziel op weg naar huis.<br />
Het leven is een geschenk en daar moeten we zorgvuldig mee omgaan, dat is een ding<br />
wat zeker is. Het voelt in alle opzichten tegenstrijdig dat we enerzijds alles in het werk<br />
stellen om tot meerdere eer en glorie van de techniek een leven in stand te houden en<br />
anderzijds er niet voor terugdeinzen om hele volksstammen andersdenkenden om te<br />
brengen in zogenaamde oorlogsgebieden.<br />
Het wordt tijd dat we ons gaan realiseren wie we in werkelijkheid zijn, zodat we kunnen<br />
gaan kiezen voor kwaliteit van leven in plaats van kwantiteit. Opdat we elke dag, elke<br />
minuut van ons zijn hier op aarde gaan beschouwen als een kostbaar geschenk waar we<br />
in dankbaarheid en in volledig bewustzijn mee om kunnen gaan. Opdat, wanneer onze<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 50/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
tijd gekomen is, we op een menswaardige manier ons stoffelijk voertuig achter ons<br />
kunnen laten om vol vreugde onze evolutie te vervolgen, onze weg terug naar het Licht.<br />
De dood is een beloning<br />
De dood is niet alleen een wedergeboorte in een andere dimensie, het is ook een<br />
beloning. Volgens de oude wijzen verblijven we na onze dood een tijd in het<br />
voorportaal, het Devachan, voor een periode van rust tussen de verschillende<br />
incarnaties. In deze periode worden al onze wensen vervuld. Als we nog meer werk te<br />
doen hebben op aarde, incarneren we opnieuw. Aangezien het bestaan op een hoger<br />
plan een toestand van gelukzaligheid is, vraagt deze keuze om speciale toewijding.<br />
Wanneer we voelen dat we een opdracht hebben kunnen we bewust kiezen om<br />
opnieuw te incarneren. Verlichte zielen, zoals de meester Jezus en de Boeddha, komen<br />
naar de aarde om de lijdende mensheid te dienen. Zij helpen daardoor het<br />
evolutieproces van de mensheid te versnellen.<br />
Op het moment dat we inzien dat we onsterfelijk zijn, verdwijnt onze angst voor<br />
vernietiging van het ego, verdwijnt onze angst voor de dood. We kunnen in volheid<br />
gaan Leven. We kijken op een andere manier naar ziekte en sterven. Kwantiteit<br />
maakt weer plaats voor kwaliteit. Al onze relaties hier op aarde worden een<br />
voorbereiding op de ultieme relatie en de ultieme hereniging: de hereniging met het Al<br />
bij onze terugkeer naar het Licht.<br />
Zweden<br />
Het blijft mijn intentie om naar Zweden te gaan en het is ongetwijfeld de bedoeling<br />
want ik voel met diepe zekerheid dat het gaat lukken. Mijn lijf wordt van alle kanten<br />
bijgespijkerd en krijgt een stukje weerbaarheid. De laatste dagen voor ons vertrek<br />
neemt mijn energie weer wat toe.<br />
Eindelijk is het dan zover. Het campertje staat kant en klaar te wachten tot Giri terug is<br />
van zijn werk. Even douchen, omkleden en een hapje eten en dan kunnen we<br />
vertrekken. Ondanks het slechte weer gaan we uiteindelijk zo lekker dat we in de buurt<br />
van Hamburg besluiten om maar gewoon door te tuffen. Rond tweeën die ochtend zijn<br />
we de grens van Denemarken al voorbij. We verlaten de snelweg en zoeken een plekje<br />
voor de nacht. Een uurtje later leggen we onszelf te rusten. De regen valt met bakken<br />
uit de hemel. Waar zijn we in godsnaam aan begonnen?<br />
Rond halfnegen staan we op. Gelukkig is het droog. Na wat buitenoefeningen en onze<br />
meditatie rijden we aan. We nemen binnenweggetjes tot we niet langer kunnen<br />
treuzelen. Mijn eerste indruk van Denemarken is er een van orde en netheid. Er is in<br />
alle opzichten meer ruimte dan in Nederland. Zelfs de parkeerplaatsen zijn plezierig en<br />
brandschoon! Het landschap heeft geen speciale aantrekkingskracht voor mij. Ruim op<br />
tijd zijn we in Frederikshaven en checken ons in voor de boot van vier uur. We eten een<br />
hapje in onze camper. Wat een heerlijke luxe zo'n campertje. Perfect!<br />
Eenmaal op de boot onderga ik een schokeffect. Deze langzame boot is een paleis van<br />
vermaak waar zelfs de nachtclub niet ontbreekt. Afijn, gevoelsmatig vind ik ook hier de<br />
juiste plek. Zittend op de grond, te midden van een groep schitterende kinderen, geniet<br />
ik van het geweldige optreden van een ware illusionist. Doodstil zijn we allemaal...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 51/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Drie en een half uur later komen we aan in Gotenborg. In eerste instantie moet ik even<br />
wennen aan het landschap dat bijna uitsluitend uit naaldbomen lijkt te bestaan.<br />
Wanneer we onze eerste stop maken bij een groot meer voel ik hoe ruimtelijk, hoe<br />
vrouwelijk en lieflijk deze omgeving is. Ik krijg een gevoel van bescherming, van<br />
geborgenheid hier in Zweden en dat zal zich de komende dagen alleen maar versterken.<br />
We weten inmiddels dat het de koudste en de natste zomer is sinds jaren. Het is zoals<br />
het is. Ik heb geleerd dat leefomstandigheden niets te maken hebben met Leven. Je<br />
kunt de omstandigheden niet veranderen, ze zijn er gewoon. Je kunt kiezen om er<br />
problemen van maken of je kunt de situatie omarmen en gebruiken om jezelf te<br />
vervolmaken. We laten ons voorlopig dus niet ontmoedigen. Die nacht overnachten we<br />
bij een meer waar je via een aanlegsteiger zo het water in kunt lopen. Mij niet gezien, ik<br />
vind het voorlopig nog te fris.<br />
Ik sta niet te popelen om me in een groep mensen te begeven, maar het moet er<br />
uiteindelijk toch van komen. Na tweeën zien we een aankondiging ‘vision-quest’ en we<br />
rijden het bewuste terrein op. We worden hartelijk ontvangen. Midden op het open<br />
terrein staat een houten huisje voor de staf. Er staat brood en rauwkost voor ons klaar.<br />
De wind waait guur op deze open vlakte. Ik begin me zorgen te maken. Hoe in<br />
godsnaam ga ik me warm houden. Ik ben aardig wat afgevallen na een vernieuwde<br />
infectie en een vastenkuur en heb totaal niet gerekend op deze kou. Bovendien ga ik<br />
weer vier dagen en nachten vasten. Ik sta verdorie net een beetje op mijn poten! Ik kijk<br />
naar mezelf in verbazing, is dat ikke, waar is mijn vertrouwen?<br />
Er zijn twaalf deelnemers die ‘de berg’ opgaan en er is een grote staf: drie mensen in de<br />
leiding en nog tien andere stafleden. Daarnaast zijn er zes kinderen. Allemaal aanwezig<br />
in volledige dienstbaarheid om ons twaalven te ondersteunen.<br />
Wanneer iedereen aanwezig is gaan we naar een oude steengroeve. Voor een kale<br />
rotswand bevindt zich een diep meertje. De plek is magisch en energetisch. We doen<br />
een ceremonie waarin we Grote Geest en Moeder Aarde aanroepen. Een ceremonie<br />
waarin wij questers inzicht moeten krijgen met welke opdracht we ‘de berg’ opgaan.<br />
Niet alleen voor onszelf, maar voor het heil van ons thuisfront of zoals ik dit noem, voor<br />
het heil van de mensheid. We offeren een plukje tabak en een kleine bergkristal in het<br />
water. Het is een symbolische teruggave aan Moeder Aarde voor alles wat we ten<br />
onrechte van haar genomen hebben. De ceremonie is indrukwekkend.<br />
Mijn intentie<br />
Het is mijn intentie om mijn eigen kracht niet langer te ontkennen. Het is mijn intentie<br />
om mezelf in totaliteit te omarmen, mijn lichtzijde zowel als mijn schaduwzijde: Devi<br />
en Kali. Ik integreer dit proces van totaliteit en heelheid in alle cellen van mijn<br />
lichamen en verbind mezelf vol vertrouwen met de transformerende kracht van<br />
Moeder Aarde en Vader Geest.<br />
Het is mijn intentie om een werktuig te zijn in de handen van mijn Schepper. Om in<br />
alle eenvoud en dienstbaarheid een brug te zijn tussen de wereld van het intellect en<br />
de wereld van het gevoel: de wereld van het zichtbare en de wereld van het<br />
onzichtbare.<br />
De mensen hier aanwezig hebben doorgaans oude indianenwortels en zijn praktisch<br />
stuk voor stuk goed verbonden met Moeder Aarde. Dat voelt solide en geeft mij een<br />
gevoel van vertrouwen en veiligheid. Een ding weet ik inmiddels zeker: we hoeven de<br />
hemel niet langer te verdienen. We hoeven onszelf alleen maar te herinneren, onszelf<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 52/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
waardig te achten. De hemel is hier, vandaag, op dit specifieke moment. Daar wil ik in<br />
alle eenvoud voor gaan staan, met beide pootjes in de aarde. Er zijn immers al zwevers<br />
genoeg!<br />
Turend in het water, ga ik min of meer in trance. Ik zie een veelheid aan gezichten<br />
weerspiegeld op de rotspartij onder water. Het water is zo helder dat je er dwars<br />
doorheen kunt kijken. Wat een zegen.<br />
De volgende morgen is het weer waarachtig wat beter. Zo nu en dan laat de zon zich<br />
zelfs zien. Frans geeft een lezing. Hij legt uit waar we allemaal rekening mee moeten<br />
houden als we straks op onze plek in het bos zitten. Er volgt een ceremonie rondom de<br />
verdeling van onze plaatsen. De plaatsen wijzen zichzelf toe door het lot en de hoed met<br />
papiertjes beweegt zich van mij af. Ik voel een oude angst: jeetje, straks is er niets meer<br />
over! Bijna onmiddellijk zegt mijn innerlijke stem: ‘Je krijgt precies die plek die bij jou<br />
hoort en de buddy die je nodig hebt. Maak je geen zorgen!’ Ik trek het allerlaatste lotje.<br />
Het is nummer drie: het getal van vreugde, creativiteit en scheppingskracht. De naam<br />
van mijn plek is: ‘Two worlds joining’. Ik word diep geraakt en voel me warm worden<br />
vanbinnen. Het is de plek waar hemel en aarde elkaar in gelijkwaardigheid ontmoeten.<br />
In de oude culturen wisten ze nog heel goed dat het ene principe geen bestaansrecht<br />
had zonder het andere. De Moeder kreeg evenzeer haar plaats als de Vader. Zij<br />
vertegenwoordigen beiden het gezicht van de Schepper en dansen voortdurend de dans<br />
van heelheid. Samen vormen zij de absolute Eenheid, het Al. Wonderlijk, het is zo<br />
precies het proces waar ik deze laatste jaren doorheen ben gegaan: het samensmelten<br />
van beide tegenpolen, het opheffen van de afgescheidenheid. De tijd is rijp om datgene<br />
wat uitgewerkt en getransformeerd is, in de stof neer te zetten hier in het mooie<br />
Zweden. En mijn buddy Eric, nee ik had geen betere uit kunnen zoeken. Dank je wel<br />
universum, wat zorg je toch altijd goed voor mij, dit is perfect!<br />
Het is de bedoeling dat we elkaars uitrusting controleren. Eric, geboren in Indonesië,<br />
vindt dit net zo min nodig als ik. Een goed begin van onze vriendschap. Na de lunch<br />
besluit ik even met Frans te praten. Hij heeft er recht op om te weten wat er met mij<br />
aan de hand is. Hij is blij dat ik hem in vertrouwen neem. Ik vertel hem dat ik volledig<br />
de verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen lijf en dat ik alle vertrouwen in hem heb.<br />
Want dat heb ik direct al gezien. Ik heb intuïtief precies de juiste keuze gemaakt. Ben<br />
op de juiste plaats en bij de juiste mensen terechtgekomen. Frans is een integer mens<br />
en in alle opzichten bekwaam voor zijn taak. Hij hoeft zich niet te verschuilen achter<br />
allerlei structuren. Alles ontvouwt zich vanuit een fundament van vertrouwen en<br />
verbondenheid. Goddelijke perfectie!<br />
Een koppel adelaars cirkelt boven de bomen. Een prachtig gezicht en een goed<br />
vooruitzicht. Een van mijn totems, de adelaar. Geen wonder zegt Frans...<br />
‘s Middags gaan we onze plek verkennen. Giri mag mee om mij een handje te helpen.<br />
Dat is niet de gewoonte, maar in mijn geval is het toegestaan. Sterker nog, Frans staat<br />
erop. Ik aanvaard ook dit geschenk in dankbaarheid. Hulp vragen en toelaten is een<br />
belangrijker leerproces dan mezelf te bewijzen dat ik de dingen alleen kan. Dat laatste<br />
heb ik inmiddels wel bewezen! Ik voel me niet langer schuldig. Zie hoe Giri geniet van<br />
het werk in de staf. Hout hakken, vuren stoken, allemaal kolfjes naar zijn hand. Het<br />
aardt hem onmiddellijk.<br />
Maria, een hele mooie Zweedse met een diep verborgen stilte van binnen, begeleidt mij<br />
naar mijn plek. Verward bekent ze dat ze de plek die ze uitgezocht had voor het<br />
plaatsen van mijn shelter niet terug kan vinden. Dus blijft er niets anders over dan zelf<br />
mijn plek te ontdekken. Ik ga te werk volgens mijn gevoel en volg mijn impulsen. Al<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 53/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
meteen is er een ja, dan voel ik een absoluut nee, een volgende plek zou een<br />
mogelijkheid kunnen zijn.<br />
Terug naar de plek waar ik ja voelde. Wouw, dit is in alle opzichten een perfecte grove,<br />
ofwel een ronde cirkel van bomen. Er is niet alleen ruimte om mijn shelter te<br />
herbergen, maar ook nog voldoende plaats voor een vuurplek en mijn altaartje. Er is<br />
een prachtige open ruimte, een poort naar het oosten. Mijn shelter, een lap<br />
landbouwplastiek, maak ik zo dat ik een ideaal uitzicht heb op deze poort. Het oosten is<br />
in de Keltische traditie verbonden met het luchtelement. Het symboliseert het begin<br />
van de dag, de opkomende zon, het nieuwe begin. Het proces van geboorte dus. Nou<br />
daar kwam ik toch voor, die nieuwe geboorte. En een mooier uitzicht kan ik niet<br />
hebben.<br />
Giri laat mij rustig mijn gang gaan en helpt me uitsluitend als ik daarom vraag. Ik<br />
breng de markeringen aan voor de vier windstreken en voor Moeder Aarde en Vader<br />
Hemel. Deze bestaan uit zes vlaggetjes met tabak in de top als offerande voor een<br />
visioen. De kleuren zijn geel voor het oosten, rood voor het zuiden, wit voor het westen<br />
en zwart voor het noorden. Er is groen voor Moeder Aarde en blauw voor Vader Hemel.<br />
De laatste twee vinden een plekje in het westen. Ik combineer hiermee mijn Keltische<br />
traditie met de traditie van Frans, die uitgaat van het Noord Amerikaanse Sjamanisme.<br />
Als we teruggaan naar het kamp is mijn shelter klaar.<br />
Terug in het kamp maak ik een dromenvanger onder leiding van de dochter van een<br />
van de stafleden. Ze begeleidt dat erg leuk. Een verlegen veertienjarige ontpopt zich<br />
hier als een zelfbewuste jonge vrouw. Zo werkt het dus als mensen vanuit<br />
verbondenheid hun gaven met elkaar delen. De dromenvanger krijgt een mooi plekje in<br />
mijn shelter en waakt over mijn droomwereld.<br />
Onze laatste maaltijd voor we ‘de berg’ opgaan wordt geserveerd. Hij bestaat uit een<br />
pittige linzensoep met brood. Later op de avond houden we een schitterende zweethutceremonie.<br />
In de cirkel liggen de gezaagde boomstammen voor het vuur al klaar. Er<br />
staan vier stafleden met hun drum in de buitencirkel. Zij symboliseren de verschillende<br />
windrichtingen. In de middencirkel staan de overige stafleden. Wij hebben onze plaats<br />
in de binnencirkel. We nemen ieder twee of drie stenen en eren alle vier windrichtingen<br />
en daarna Moeder Aarde, Vader Lucht, Grootmoeder Maan en het hele sterrenstelsel.<br />
Op die plaatsen waar we ons tot aangetrokken voelen, dragen we onze stenen op met<br />
een speciale intentie.<br />
Het is mijn oprechte wens om mijn moederschap te transformeren naar<br />
oermoederschap: een spirituele kraamvrouw te zijn. Mijn eerste steen gaat naar<br />
Moeder Aarde. Ik voel een diepe dankbaarheid naar haar. Ik heb me deze afgelopen<br />
jaren zo geborgen gevoeld in haar veilige schoot. Zij gaf me de energie die ik nodig had<br />
om alle fysieke aanslagen te overkomen en meer en meer mijZelf te worden.<br />
Onze kok vertelt over de planten die hier groeien en de dieren die hier leven. Wat we<br />
moeten doen als we door een adder gebeten worden, of door een teek. Uit ervaring weet<br />
ik inmiddels dat dit laatste vele malen erger kan zijn dan het eerste!<br />
‘Hoezo ziekte van lyme. Ze hebben je in mootjes gehakt zodat je alles los kon laten wat<br />
je niet langer nodig hebt’. Ik schiet spontaan in de lach. Geduld, zei ik niet dat ik<br />
geduld moest leren in dit leven!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 54/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Mijn energie trekt zich meer en meer naar binnen. We gaan vroeg slapen. Giri en ik<br />
staan met ons campertje buiten de cirkel van tenten. We kunnen onze eigen gang gaan.<br />
Dat wordt allemaal geaccepteerd. Ik krijg alle ruimte die ik nodig heb.<br />
De eerste dag<br />
De volgende morgen om vijf uur worden we gewekt door de drummers. Het is een<br />
intiem en vreugdevol gebeuren. De stenen voor de zweethut-ceremonie liggen al in het<br />
vuur. We staan alle twaalf in ons nakie rond het vuur te bibberen van de kou. Ik leg<br />
mijn krachtvoorwerp op het altaartje voor de zweethut. Het is een steen die ik<br />
gevonden heb in mijn grove en die ik geïnitieerd heb met mijn eigen energie. Deze<br />
krachtvoorwerpen worden door de staf gebruikt om te voelen wat wij nodig hebben,<br />
zodat zij ons kunnen ondersteunen daar waar nodig is.<br />
We worden vakkundig en liefdevol door de stafleden gesmudged met ceder, tabak en<br />
citroengras om onze aura’s te zuiveren. Tegen zessen gaan we, samen met vier mensen<br />
van de leiding en Frans, de zweethut binnen. De stafleden nemen plaats op de vier<br />
windrichtingen.<br />
Terwijl we op onze knieën de zweethut binnengaan, raken we met ons voorhoofd de<br />
aarde aan en groeten we onze voorouders. Ditzelfde ritueel herhaalt zich wanneer de<br />
gloeiende stenen binnengebracht worden. De ceremonie omvat vier ronden: fysiek,<br />
emotioneel, mentaal en spiritueel. We vragen om genezing voor anderen en voor<br />
onszelf. Daarna spreken we uit wie voor ons het voorbeeld is waar we onszelf op willen<br />
richten.<br />
Grenzeloze moed<br />
Ik wil me richten naar ELisabeth Kübler Ross. Zij is voor mij een levend en lichtend<br />
voorbeeld van grenzeloze moed, onvoorwaardelijke liefde, dienstbaarheid en pure<br />
eenvoud. Ze was in alle opzichten een rebel en schopte vele hypocriete heiligenhuisjes<br />
om. Zij was uitermate geliefd bij haar patiënten, maar werd uitgekotst door de<br />
gevestigde orde. Ze raakte uiteindelijk alles kwijt. Het weerhield haar niet om steeds<br />
opnieuw op te staan, een baken van hoop te zijn voor stervende kinderen, volwassenen<br />
en aidspatiënten. In alle waardigheid heeft zij de sluiers der illusie weggehaald tussen<br />
de wereld van de levenden en de stervenden. Zij was de moeder die aan de wieg stond<br />
van het hospice. Zij bemoedigt mij om in alle eenvoud te gaan staan in mijn eigen<br />
waardigheid. Een brug te zijn tussen de wereld van het gevoel en het intellect, en tussen<br />
het zichtbare en het onzichtbare. En dat is wat ik wens te zijn.<br />
Elisabeth was twintig aan het einde van de tweede wereldoorlog. Ze sluit zich aan bij<br />
het internationale vredeskorps en helpt met de wederopbouw van Europa. Het is de<br />
voorbereiding op haar latere werk. Ze bezoekt het vernietigingskamp Maidanek in<br />
Polen. Ze loopt door de wagons met vrouwenhaar, brillen, sieraden en<br />
kinderschoentjes. Ze loopt door de barakken en vraagt zich af hoe mensen in deze<br />
omstandigheden hun laatste dagen doorbrengen. Tot haar verwondering ziet ze<br />
tientallen vlinders in de wanden gekrast. Wat bezielde mensen om onder deze<br />
omstandigheden vlinders te tekenen? Het raadsel lost zich vele jaren later op als ze<br />
met stervende kinderen gaat werken. Zij tekenen steeds opnieuw weer vlinders…<br />
In hetzelfde Maidanek krijgt ze de les van haar leven. Terwijl ze aangeslagen de geur<br />
van de dood inademt en zich afvraagt hoe mensen in godsnaam in staat zijn tot zulke<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 55/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
gruwelijkheden, zegt een stem achter haar: ‘Jij zou daar ook toe in staat zijn. In ieder<br />
mens schuilt een Hitler’. Ze wil protesteren, maar luistert naar het verhaal van Golda:<br />
Door een wonder ging de deur van de gaskamer niet dicht, toen ze Golda als laatste<br />
naar binnen wilden persen. Ze duwden haar weer naar buiten. Ze had geen tijd om te<br />
rouwen om haar familie, haat hield haar in leven. Ze wilde overleven om de wereld te<br />
vertellen over deze gruwelijkheden. Toen het kamp bevrijd werd, kreeg ze een<br />
verlichtende ervaring. Ze realiseerde zich dat als ze haar leven zou gebruiken om het<br />
zaad van de haat te zaaien, ze niet beter zou zijn dan Hitler.<br />
‘De enige manier waarop we vrede kunnen vinden<br />
is het verleden het verleden te laten’,<br />
zei Golda tegen Elisabeth. Elisabeth nam dit mee in haar hart en deze wijsheid<br />
begeleidde haar voor de rest van haar leven.<br />
De ceremonie ontvouwt zich in alle eenvoud en oprechtheid tot een sacraal gebeuren.<br />
Bij verschillende deelnemers komen vele lagen van angst en onzekerheid naar boven,<br />
die vragen om uitgezuiverd te worden. Er is alle ruimte voor en de processen worden<br />
uitstekend begeleid.<br />
Ik herbeleef de pijn van de scheiding, de grote zonexplosie. Het moment waarin we uit<br />
de Eenheid - het tijdloze en ongemanifesteerde - werden geslingerd in de wereld van de<br />
vormen en tegenstellingen. Zoals altijd in soortgelijke situaties ervaar ik het leed van de<br />
wereld, het leed van de mensheid. Naarmate de sluiers van de illusie verdwijnen, word<br />
ik me bewust dat er geen afgescheidenheid bestaat. Pijn van de ander is ook mijn pijn.<br />
Ik kan het immers niet los zien van elkaar. Meer en meer leer ik om dit alles niet langer<br />
op te slaan in mijn lijf. Om het door te laten stromen en af te voeren naar Moeder Aarde<br />
voor reiniging en omvorming. Dat is de transformatie van medelijden naar mededogen:<br />
resoneren met alles wat is.<br />
Ik dien de wereld immers niet door mezelf klein te houden.<br />
Wanneer ik mijn Licht laat schijnen, schep ik voor anderen de mogelijkheid<br />
om hetzelfde te doen. Als wij onszelf van onze diepste angst bevrijden,<br />
zal alleen al onze nabijheid voldoende zijn om anderen te bevrijden.<br />
- Marianne Williamson -<br />
Na afloop van de ceremonie gaan we de rivier in. Het water is vreselijk koud! Mijn zorg<br />
voor de kou is getransformeerd. Ik heb mijn vertrouwen terug en ik zie wel hoe het<br />
loopt. Ik heb Frans beloofd een briefje klaar te leggen, zodat hij voor een extra slaapzak<br />
kan zorgen, als het nodig mocht zijn. Ik kleed me in stilte aan in de camper. Pak mijn<br />
laatste spullen en begeef me naar de poort, een indrukwekkend bouwwerk dat door de<br />
staf is neergezet. De poort staat symbool voor het achterlaten van de oude wereld, het<br />
achterlaten van de wereld van illusies, je oude ik. Er daalt een diepe rust, een intense<br />
stilte in mij neer. Ik ontvang de zegen van Frans en kijk niet meer om als ik onder de<br />
poort doorga. Ik voel dat ik opnieuw een oud jasje achterlaat. Ik loop in mijn ‘nakie’,<br />
met niet meer dan mezelf, het pad op naar een nieuwe vorm, een diepere dimensie van<br />
vrijheid.<br />
Het weer is droog, koud en guur. Ik ken de weg en hoef slechts een half uur te lopen<br />
voor ik mijn prachtige plek bereik.<br />
Later vertelt Lisa dat dit de plek was waar zij het diepst werd geraakt. De plek waar<br />
ze geen naam aan kon geven omdat er geen naam aan te geven was. Een plek die voor<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 56/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
haar gevoel met totaliteit, met het Licht te maken had. Hoe waar was dit naar mijn<br />
idee!<br />
Met een hart vol mededogen kom ik aan in mijn cirkel. Ik omvat de hele plek en neem<br />
haar energie op in alle cellen van mijn lichaam. Dan begin ik orde te scheppen in mijn<br />
shelter en in mijn spulletjes. Ik maak een klein altaartje aan de rechterkant, daar waar<br />
de opening naar het oosten zich bevindt. Ik verwelkom de krachten van Vader Geest en<br />
Moeder Aarde als symbool voor het mannelijke en het vrouwelijke in mezelf. Daarna<br />
nodig ik de vier windrichtingen met hun speciale energieën uit. Ik begin in het oosten.<br />
De plaats van de lente, de opkomende zon, het kind en het nieuwe begin. Het oosten<br />
vertegenwoordigt in de Keltische traditie het luchtelement. Het is de plaats waar alles<br />
geboren wordt.<br />
Daarna volgt het zuiden. Het zuiden staat voor de zomer en daar hoort het vuurelement<br />
bij. In de zomer van ons leven komt alles tot volle bloei. We worden volwassen,<br />
beginnen aan onze carrière, zetten onszelf neer in de wereld en stichten een gezin. Het<br />
is de plek waar we oogsten hetgeen we gezaaid hebben. De plek van inspiratie en<br />
transformatie.<br />
Het westen hoort bij de herfst en het waterelement. Dit vertegenwoordigt de oude dag.<br />
We keren onszelf naar binnen en bereiden ons voor op de laatste fase in ons leven. Mits<br />
we het leven hebben doorleefd kunnen we een lichtend voorbeeld zijn voor de generatie<br />
die na ons komt. Het element water heeft met stromen en verbinden te maken. We<br />
moeten eerst het oude loslaten en uitzuiveren voordat we onszelf opnieuw kunnen<br />
verbinden met diepere lagen, diepere vormen van wijsheid. Onze spirituele dimensie<br />
gaat open en komt tot bloei. We herinneren ons niet alleen wie we zijn, we kunnen het<br />
nu ook gaan integreren in alles wat we doen.<br />
De laatste plek in de cirkel staat voor het noorden. De winter is verbonden met het<br />
element aarde. De aarde is ons fundament, de basis in ons materiële leven. Het is de<br />
plaats van dood en wedergeboorte. In deze levensfase verschrompelen we totaal of<br />
komt onze ware wijsheid tevoorschijn. Wijsheid welke niet langer te maken heeft met<br />
kennis. Wijsheid die gerijpt is, ontdaan van betweterigheid, getransformeerd en<br />
verbonden met de liefde vanuit het hart. In deze fase is concurrentie niet meer nodig en<br />
kunnen we liefdevol onze verworvenheden delen met ieder die daar open voor is. Het is<br />
te hopen dat onze westerse maatschappij wakker wordt uit haar droomwereld. Dan kan<br />
zij gebruik gaan maken van de wijsheid die in zo’n grote getale aanwezig is in onze<br />
ouderen. Wijsheid die geduldig ligt te wachten om geëxploiteerd te worden.<br />
In het midden van de cirkel komen al onze verworvenheden bij elkaar. Het is de plaats<br />
van het AL, de plaats van de goddelijke mens.<br />
Ik markeer de cirkel en nodig alle lichtwezens uit om mij te beschermen en te<br />
inspireren gedurende deze vier dagen en nachten. Om me op een liefdevolle en zachte<br />
manier die processen en die ervaringen te geven die ik nodig heb. Ik zal deze cirkel<br />
intact laten tot het moment dat ik deze plek verlaat.<br />
Flexibiliteit<br />
Ik trek een engeltje voor het begin van de quest. Het is flexibiliteit. Ik grinnik. Het was<br />
mijn allereerste engeltje dat ik jaren geleden in Findhorn trok, een spirituele<br />
leefgemeenschap in Schotland. Ik ben in de jaren daarna gaan begrijpen dat het van<br />
cruciaal belang is om flexibel te kunnen zijn. Mee te kunnen stromen op de stroom,<br />
zonder die te blokkeren. Dat staat haaks op onze opvoeding die zegt dat we niet<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 57/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
geloofwaardig zijn als we onze ideeën niet trouw blijven. Een enorme valkuil, kijk maar<br />
om je heen! Leven is voortdurend aan verandering onderhevig. Het vasthouden aan<br />
eenmaal genomen beslissingen maakt ons star en is hoofdoorzaak dat we elkaar<br />
voortdurend bombarderen met onze overtuigingen, of met echte bommen. Flexibel zijn<br />
wil zeggen dat je elke dag opnieuw bekijkt of je waarheid van gisteren vandaag nog even<br />
waar is. Zo niet, dan kun je die waarheid altijd inruilen voor een nieuwe. En laat je<br />
vooral niet weerhouden door wat anderen zullen denken!<br />
Omdat het weer zo slecht is hebben we toestemming om vuur te maken. Ik verzamel<br />
een stapel kleine takjes en ga volgens de methode van Frans snippers snijden. Dat lijkt<br />
haast onbegonnen werk met het botte mes dat ik heb. In eerste instantie wil ik mijn<br />
vuurplek in het midden van de cirkel neerleggen. Daarna besluit ik hem in het zuiden te<br />
maken zodat ik hem vanuit mijn shelter kan zien. Na een uur is er nog geen spoortje<br />
van vuur. Ik vraag mezelf af of ik moet doorgaan of het hele idee mag loslaten met alle<br />
gevolgen van dien. Want vuur zal me ongetwijfeld helpen in mijn strijd tegen de kou.<br />
Ineens weet ik dat ik terug moet naar mijn eerste impuls. Die plek in het midden van de<br />
cirkel was ongetwijfeld de juiste plek.<br />
Ik maak een nieuwe ronde door het bos en breek voorzichtig de onderste takjes van een<br />
aantal dennen af. Die zijn grotendeels droog. Ik bouw een hele toren met dunne<br />
aanmaaktwijgjes. Met lucifers wil het echter nog steeds geen vlam vatten. Ik krijg een<br />
grandioos idee en plaats een brandend waxinelichtje onder de stapel. Ik hou mijn adem<br />
in en jawel hoor, na een tijdloze tijd zie ik de eerste vlammen door het hout lekken. Ik<br />
stapel er snel wat dikkere takken omheen en binnen niet al te lange tijd heb ik een<br />
aardig vuurtje. In Australië heb ik mijn lessen als vuurvrouw geleerd. Ik heb inmiddels<br />
voldoende stammetjes verzameld en schuif de punten in het vuur. Zelfs het door- en<br />
doornatte hout wil nu branden.<br />
Ik voel dat mijn lijf aardig moe is. Voor ik daaraan toegeef moet ik nog een belangrijke<br />
taak verrichten: het maken van twee shit-kuilen. De eerste kuil is voor de fysieke shit.<br />
Gezien alle boomwortels en mijn beperkte fysieke kracht, graaf ik met moeite een gat<br />
van ongeveer tien centimeter diep. Het gat voor de emotionele shit haalt die diepte niet<br />
eens. Zal dus niet zo nodig zijn. Klopt, het gaatje zal volkomen leeg blijven. Dat<br />
voorwerk deed ik in de jaren hiervoor.<br />
Gelukkig heb ik een stuk zeil over. Dit leg ik naast het vuur met een kussen en een doek<br />
erop. Heerlijk om in de vlammen te staren en het denken totaal tot rust te laten komen,<br />
terwijl er een wereld van creaties aan je voorbijtrekt. Wat een zegen om vuur te mogen<br />
maken. Het vuur loutert mij, vormt alles om wat losgeweekt is en transformeert mij tot<br />
in het diepste van mijn ziel.<br />
Er komt een mier naar me toe. De mier onderwijst me over samenwerking, maar<br />
vooral over geduld: een van de hoogst geëvolueerde eigenschappen van God! Een<br />
eigenschap waar ik niet sterk in was, maar waar ik me de laatste jaren meer en meer<br />
in heb bekwaamd. Ik word nog eens een meester in geduld!<br />
Ik peins over het doel waarom ik hier zit. Wat wil ik bereiken voor mezelf en voor<br />
anderen? En ineens weet ik dat het tijd is om een daad te stellen:<br />
Bekrachtigen<br />
Het is me na een aantal pijnlijke jaren eindelijk gelukt om mijn associatie met Reiki los<br />
te laten. Door deze actie wil ik dit besluit bekrachtigen.<br />
Mijn doel voor deze quest, in zoverre ik kan spreken van het hebben van een doel, is het<br />
volgende: Ik open mezelf om mijn oeroude IK te laten samensmelten met mijn nieuwe<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 58/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Zijn. Om deze verenigde kwaliteiten van leraarschap in een nieuwe vorm naar buiten te<br />
mogen laten stromen. Ik open mezelf voor een visioen en geef me vol vertrouwen over<br />
aan het initiatieproces van deze quest.<br />
‘Je bent niet naar de aarde gekomen om geest te zijn. Je bent naar de aarde gekomen<br />
om een netwerk van licht en liefde te verankeren in onze geliefde aardmoeder. Je bent<br />
hier niet alleen voor je eigen evolutie, je bent een verbinding aangegaan met Moeder<br />
Aarde, met de hele mensheid’.<br />
Ik heb een stuk wilgenhout meegenomen en snijd mijn ervaringen van deze eerste dag<br />
in het hout. Het vraagt om uiterste concentratie en het is heerlijk om te doen. Tegen de<br />
tijd dat het donker wordt voel ik dat ik voortdurend in een toestand van diepe stilte en<br />
intense vreugde ben geweest. Harmonie is het juiste woord.<br />
Aan de ingang van onze beide plekken hebben Eric en ik een altaartje gemaakt. Ik heb<br />
zijn eerste boodschap ontvangen: een heel klein boompje met een stokje wierook. Eric<br />
heeft het niet gemakkelijk, hij voelt zich waarschijnlijk enigszins ontworteld, maar ik<br />
hoef me geen zorgen te maken. Hij gaat ervoor!<br />
Ik doe mijn avondmeditatie en maak me klaar om naar bed te gaan. De lucht zit<br />
potdicht van de regen die wil komen. Vol vertrouwen en zonder een spoortje angst strek<br />
ik me uit in mijn shelter voor de nacht. Het ligt lang niet slecht op dat dikke mostapijt!<br />
Tot mijn verrassing slaap ik beter dan ik in jaren gewend ben. Wanneer ik af en toe<br />
mijn ogen opensla, hoor ik dat het gestadig blijft regenen. Ik zie het licht worden vanuit<br />
mijn warme beschutte plekje en besluit nog maar even van mijn droge onderdak te<br />
genieten. Als ik er genoeg van heb, besluit de regen om te stoppen. Ik sta op, strek<br />
mezelf lekker uit en begin te zingen. Beter gezegd, ik laat de klanken die in mij<br />
opborrelen naar buiten komen. Oude blokkades hebben zich opgelost en de energie kan<br />
vrijuit stromen. Het is een heerlijk gevoel. De woorden vormen zich vanzelf, het zijn<br />
slechts klanken. Klanken waarvan ik de oorsprong niet ken. Het voelt krachtig en<br />
helend.<br />
Daarna doe ik mijn ceremonie met de verschillende elementen. Ik begon hiermee in<br />
mijn tijd van afzondering, waarin ik me meer en meer met de natuur ging verbinden. Ik<br />
mediteer in het midden van de cirkel en trek een engeltje voor deze dag. Het is vrede.<br />
Innerlijke vrede is onze natuurlijke toestand wanneer we onszelf bevrijd hebben van<br />
oude pijn uit het verleden en volledig aanwezig durven zijn in het moment. We<br />
associëren onszelf niet langer met de bedrieglijke illusie van onze materiële<br />
werkelijkheid. Ik trek ook een engeltje om mijn boodschap naar Eric over te brengen.<br />
Dat is licht.<br />
Licht<br />
Wanneer we onze schaduwzijde niet meer ontkennen maar belichten, dan ondermijnt<br />
ze ons niet langer. Ze gaat samenwerken met het licht in ons en tenslotte smelten<br />
beide polen samen. Het licht is uiteindelijk sterker dan de duisternis, vanaf dat<br />
moment voert het licht in ons de boventoon. Het licht gaat door ons heen stralen en<br />
heeft een verjongende en helende uitwerking op al onze cellen. We realiseren ons weer<br />
wie we zijn, puur licht, en worden steeds meer leeftijdloos.<br />
Ik zoek wat korstmos en een mooie dennenappel en neem mijn lege waterflessen om de<br />
wandeling te maken naar mijn poort. Ik leg de flessen onder de boom met mijn engeltje<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 59/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
van gisteren: flexibiliteit, en versier dit geheel. Nu weet de staf hoe ik me voel. Daarna<br />
leg ik mijn boodschap voor Eric op ons altaartje dat bestaat uit een enorme steen. Op<br />
weg terug naar mijn grove verzamel ik wat hout. Dit wordt bijna een dagtaak, hout<br />
verzamelen. Alles is kletsnat. Met eindeloos veel geduld en vertrouwen, enne mijn<br />
uitvinding het waxinelichtje, gaat het vuur uiteindelijk toch weer branden. En dan is<br />
het slechts een kwestie van erbij blijven en zorgen dat het geen kans krijgt om uit te<br />
gaan. In die zin is er niet zoveel verschil met het vuur in mezelf.<br />
Vogels, al zie ik er weinig, ik hoor ze ’s morgens in groten getale. Zij begroeten de<br />
Schepper en de nieuwe dag op een vreugdevolle en uitbundige manier.<br />
Er zit een spinnetje op mijn altaartje. Hij laat me zien hoe ik de dingen moet<br />
integreren, aaneen moet weven. Het wordt tijd om mijn verworvenheden te<br />
integreren in het Hier en Nu. Ik hoef niets buiten te sluiten, er is geen goed en geen<br />
kwaad. Beide zijn polariteiten van dat Ene. Het licht wordt immers pas zichtbaar in<br />
het donker?<br />
De dennenbomen zijn hier niet somber, zoals op veel plaatsen in Nederland. Er is<br />
voldoende ruimte en licht tussen hen in. Er zijn uitgestrekte tapijten van allerlei<br />
mossen. Het is een kwestie van goed uitkijken waar ik mijn voeten zet. Ik herinner me<br />
onze afspraak en hang mijn fluit om. Kan ik altijd Eric waarschuwen als er iets gebeurt.<br />
Mijn plek is er een van absolute stilte. Er is geen enkel mechanisch geluid te horen. Als<br />
de wind in mijn richting staat, hoor ik het geluid van de drum in het basiskamp. Dat<br />
doet op geen enkele manier afbreuk aan de sfeer van intieme stilte. Ik zal in deze dagen<br />
geen mens tegenkomen.<br />
Ergens op mijn terrein ligt een grote open vlakte waar een aantal treurige<br />
berkenboompjes staan en een aantal enorme keien liggen. Ik vind het heerlijk om<br />
boven op zo'n kei te klimmen, daar te staan met mijn armen naar de hemel gestrekt, en<br />
te zingen. Alles door me heen te laten zingen wat er is. Op dit moment is dat een gevoel<br />
van diepe dankbaarheid, een gevoel van totaliteit, innerlijke rijkdom en verbondenheid<br />
met Al Wat Is.<br />
Een libel komt naar me toegevlogen. Hij vertelt me dat ik de sluiers van illusies heb<br />
neergehaald, waardoor ik toegang heb gekregen tot beide werelden.<br />
Honger heb ik niet. Hoewel ik soms met voedsel kan stoeien, kost het me geen enkele<br />
moeite wanneer ik besluit niet te eten, om ook niet te eten. Ik denk niet eens aan<br />
voedsel deze dagen. Mijn lijf is wonderlijk traag. Dat is normaal de eerste dagen van<br />
een vastenperiode. Wanneer ik ga wandelen, stook ik het vuur flink op, terug in mijn<br />
cirkel lig of zit ik meestal bij het vuur te mijmeren. Af en toe lees ik een paar zinnen,<br />
schrijf ik wat in mijn dagboekje en probeer ik iets van een mandala te produceren. En<br />
verder geniet ik van het houtsnijden. Dat vind ik echt te gek.<br />
Een tijd van verandering<br />
We leven in een tijd waarin alles aan verandering onderhevig is. We bevinden ons in<br />
een stroomversnelling en weten niet waar we heen stromen. Het oude voldoet niet<br />
langer, het nieuwe is er nog niet. We kunnen niets anders doen om onszelf voor te<br />
bereiden op datgene wat komen gaat, dan open en ontvankelijk aanwezig te durven<br />
zijn in het Hier en Nu.<br />
In deze tijd waarin al het oude gedoemd is te verdwijnen, is er geen plaats voor<br />
krampachtig in stand gehouden rituelen. Ze zijn vaak hol en leeg geworden en dragen<br />
niet langer de kracht van de bezieling in zich. Het leven zelf is de nieuwe<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 60/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
inwijdingsweg. Het is de bedoeling dat ieder zijn eigen innerlijke tempel gaat vinden:<br />
de essentie van de Liefde gaat worden, die inherent is aan het wezen van de mens.<br />
Dat betekent dat alles moet afsterven wat ons belemmert om volledig mens te zijn.<br />
Lagen van angst afpellen en oude aangeleerde structuren loslaten. Terugkeren naar<br />
het huis van onze Schepper, de Onnoembare.<br />
De tijd van afgescheidenheid is voorbij. Het is te gek dat wij blanken onszelf nog<br />
steeds superieur voelen aan andere culturen. Deze droom van afgescheidenheid zal<br />
ophouden te bestaan. Ons krampachtig opgebouwd gevoel van meerwaardigheid<br />
mag onderuit en we mogen gelijk worden aan anderen, ons openstellen om te leren<br />
van anderen. Als we daartoe niet bereid zijn, zullen we niet alleen anderen, maar<br />
uiteindelijk onszelf vernietigen. Ook daar is niets mis mee. Uiteindelijk zal al datgene<br />
wat ooit vorm heeft aangenomen weer verdwijnen. Mochten we hier op aarde onze<br />
lessen niet leren dan zullen er ongetwijfeld andere plaatsen zijn waar we dat kunnen<br />
doen. Hoe hardnekkig en hardleers we ook zijn, het universum blijft ons geduldig<br />
onderwijzen. Eens zal de tijd voor ieder van ons komen dat we met een schok wakker<br />
worden uit deze zelfgecreëerde wereld van illusies. Op dat moment houden alle<br />
oorlogen op te bestaan. Dan zien we onze verbondenheid met al wat leeft. Dan zien we<br />
de Eenheid in alle dingen en leven we als broeders en zusters met elkaar.<br />
Dit hele proces maakt ons onzeker. We zijn gewend om alles te controleren, om alles in<br />
vormen te gieten. Als we dit oude maar vertrouwde patroon loslaten, zijn we bang dat<br />
we als los zand uit elkaar vallen. We zijn bang dat wij het proces niet langer kunnen<br />
beheersen. Dat haalt oude verborgen angsten omhoog. Als we bereid zijn dit proces in<br />
alle omvang toe te laten, komen we uiteindelijk zover dat we ons hoofd kunnen buigen<br />
in volledige overgave en nederig kunnen zeggen: ‘Niet mijn wil, ik maak mijn wil<br />
ondergeschikt aan de Uwe’.<br />
De tweede dag<br />
Ik wil me vandaag op de krachten van het noorden richten. Gisteren was ik met mijn<br />
aandacht bij het loslaten, in het westen dus. Je moet uiteindelijk eerst loslaten voor er<br />
zich iets nieuws kan manifesteren. Ik heb doorgaans niet zo'n moeite meer met<br />
loslaten. Integendeel, ik herinner me de wijze en goed bedoelde woorden van een van<br />
mijn eerste leermeesters daaromtrent nog zeer goed: ‘Als je zo doorgaat dan val je nog<br />
eens als los zand uit elkaar’, zei hij. ‘Dan raak je de essentie van je zijn kwijt’. Ondanks<br />
deze goed bedoelde waarschuwing bleek dit slechts het begin van een steeds dieper<br />
proces van loslaten. Een proces wat gecodeerd is in mijn ziel. Ik kan niet anders dan<br />
deze weg volgen. En ik besta nog steeds, al ben ik inmiddels meerdere malen als los<br />
zand uit elkaar gevallen.<br />
Wat Reiki betreft was dat proces hardnekkiger. Ogenschijnlijk liet ik los, ik kon immers<br />
niet anders. Al het oude moest sterven voordat ik opnieuw geboren kon worden. Het<br />
bleef niet bij het loslaten van titels. Dat was maar buitenkant. Mijn God, de angst om<br />
niets meer te zijn, om niet langer iets te kunnen doen voor het welzijn van de wereld!<br />
Elke keer wanneer ik dacht dat ik bereid was, kwam er een diepere laag naar boven.<br />
Mijn ego is niet zo dom om zich zonder slag of stoot over te geven! Angst om mijn<br />
identiteit te verliezen? Ik leefde immers Reiki. Ik voelde me een moderne kathaar!<br />
Nooit tevoren had ik me zo verbonden gevoeld, had ik met zoveel liefde en toewijding<br />
dingen vorm gegeven.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 61/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Alles wat vorm heeft zal eens verdwijnen, lieve <strong>Yasmin</strong>. En als de vorm voor jou haar<br />
werk heeft gedaan wordt het tijd om los te laten. Het is nu tijd om jezelf in vertrouwen<br />
te openen, zodat de kracht van de liefde steeds meer door jou heen kan gaan werken<br />
zonder nog een specifieke vorm aan te hoeven nemen…<br />
Angst voor liefde<br />
Mensen zijn verschrikkelijk bang om liefde toe te laten. Liefde toelaten betekent de<br />
kruisiging van jezelf; de kruisiging van je ego. De angst voor dit proces is heftiger dan<br />
welke angst ook; de angst dat er niets meer van je overblijft. Al het oude en<br />
vertrouwde gaat verdwijnen. Je hoort nergens meer bij en wordt een outcast.<br />
En dat is maar al te waar. Je ego wordt gekruisigd. Je gaat door de mangel totdat er<br />
niets anders overblijft dan jezelf in alle nederigheid op je knieën te gooien, jezelf te<br />
buigen voor die ene onnoemelijke kracht die alles is, alles was en alles zal zijn. Mensen<br />
keren zich van je af. Ze verraden je zoals Petrus dat deed. Ze gooien je uit de familie,<br />
uit de clan. Want jij overtreedt de veiligheid, de regels en vormt een levende<br />
bedreiging voor de zorgvuldig opgebouwde structuur. Je bent gereduceerd tot niets.<br />
En dat is waarheid, want zonder Hem/Haar ben je niets.<br />
En tegelijkertijd ben je alles en bezit je alles op het moment dat je alles kwijt bent. Je<br />
raakt in wezen niet iets kwijt, integendeel. Alles wat je maar enigszins kunt<br />
bevroeden, dat ben jij. Je persoonlijkheid is vele malen sterker en onaangetast nu je<br />
jezelf bevrijd hebt van je egoïsme.<br />
Je krijgt een natuurlijke bescherming. Je bouwt een schild van liefde om je heen waar<br />
iedere aanval op afketst. Je hebt geen vrienden meer, maar ook geen vijanden.<br />
Het loslaten van materiële dingen is inmiddels een peulenschil. De dingen waar ik me<br />
met hart en ziel mee verbonden heb is een ander hoofdstuk. Zeker om daar min of meer<br />
vrijwillig voor te kiezen. Ik bedoel, ik had ook niet kunnen luisteren, gewoon beter<br />
worden en lekker doorgaan op de oude voet. Het stroomde immers goed, waarom zou<br />
ik uit een vertrouwd patroon van ogenschijnlijk succes stappen, als ik mezelf daar zo<br />
lekker bij voel?<br />
Vormen<br />
Associatie met een vorm is associatie met een instituut. Instituten vertegenwoordigen<br />
doorgaans logge lichamen die niet langer mee kunnen stromen met de stroom van het<br />
leven. Ze zijn verbonden met actie, met doen, en hebben moeite om flexibel en<br />
dienstbaar te zijn. Ze zijn voortdurend bezig om zichzelf in stand te houden. Kijk eens<br />
naar de kerken. Wat hebben wij ervan gemaakt? Is het vreemd dat de mensen dit<br />
concept niet meer willen en de kerk hun rug toekeren? We zijn niet langer onmondige<br />
kinderen die zichzelf alles laten voorschrijven. Hoe dan ook, een kerk zou een levend<br />
instituut moeten zijn waar iedereen zich naar kan richten. Een plaats van eenheid en<br />
niet van afgescheidenheid. Een veilige plek om samen te groeien en het leven te vieren.<br />
Een open deur voor iedereen, ongeacht geloof, cultuur, rang of stand. Waar mensen<br />
priester kunnen zijn, ongeacht of ze man of vrouw zijn, homo of hetero, getrouwd of<br />
ongetrouwd. Samen een netwerk van liefde zijn, het leven laten stromen en zich laten<br />
ontvouwen zonder allerlei begrenzingen aan te brengen.<br />
Helaas zijn de kerken hun functie vergeten. Ze zijn vergeten dat zij zich in het leven<br />
hebben geroepen voor de mensen en niet ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Zij zijn<br />
vergeten dat alles wat eenmaal gemanifesteerd wordt in de vorm zichzelf weer op dient<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 62/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
te heffen om een volgende manifestatie te laten plaatsvinden. Niets kan alleen maar<br />
groeien. Groei en vernietiging moeten volledig in balans zijn.<br />
Dat we behoefte hebben aan een bedding is maar al te duidelijk. Er verschijnen vele<br />
nieuwe vormen en dat is goed. De regenboog bevat alle kleuren, tezamen vormen zij de<br />
regenboog. Laten we echter voorzichtig zijn om onze specifieke kleur van de regenboog<br />
niet te verheffen tot een nieuwe kerk. Dat gevaar is voortdurend aanwezig. Liefde kun je<br />
niet inperken, liefde is onbeperkt en grenzeloos. Liefde scheidt niet, maar verbindt. De<br />
kracht van liefde vormt de poort die gelijkgestemde zielen aantrekt. Eenvoudig omdat<br />
niet iedereen de kracht van die trilling kan verdragen. De energie is dodelijk voor hun<br />
ego, dus zoeken zij die plekken uit waar zij tezamen met soortgenoten hun eigen<br />
waarheid kunnen leven. En aangezien ieder van ons daar ook gezeten heeft is het niet<br />
aan ons om anderen af te houden van hun leerproces. We kunnen alleen maar onze<br />
eigen waarheid leven, en die hoeft niet per definitie de waarheid van een ander te zijn.<br />
Als we geleerd hebben van onze misvattingen wordt het tijd om te vergeven. Dat<br />
betekent niet dat we het verleden vergeten of goedpraten, het betekent simpelweg dat<br />
we het verleden niet langer koesteren en bereid zijn om ons te richten op dit moment,<br />
het eeuwige nu. We zijn immers allemaal eens daders geweest en slachtoffers. Vanuit<br />
dit besef kunnen Joden en Palestijnen gezamenlijk rond de tafel gaan zitten en een<br />
oplossing zoeken voor een eeuwenoud probleem. Er is immers ruimte voor iedereen,<br />
als we de afscheiding weg durven halen die wijzelf hebben aangebracht.<br />
Ditzelfde geldt voor de Indianen, de Maori’s en de Aboriginals. We kunnen niet eeuwig<br />
blijven afkopen wat we in het verleden hebben misdaan. Het is zoals het is. We kunnen<br />
de situatie aanvaarden en samen kijken hoe we op dit moment in waardigheid met<br />
elkaar kunnen samenleven. Hoe we gezamenlijk de nieuwe aarde kunnen vormgeven<br />
vanuit wederzijds respect, zodat er niet langer een herhaling van deze drama’s hoeft<br />
plaats te vinden.<br />
Liefde voor Moeder Aarde<br />
De les die we mogen leren van Sjamanen is de liefde voor Moeder Aarde. Respect voor<br />
al haar levensvormen. Ons opnieuw met haar verbinden en ons openstellen voor het<br />
mysterie van het leven. Dat zijn we vergeten en daarom herinneren de Sjamanen ons<br />
daaraan. Het gaat mij een stapje te ver om in dit leven opnieuw indiaantje te gaan<br />
spelen. Dat was ik in het verleden en de erfenis daarvan ben ik aan het integreren in het<br />
eeuwige Nu. Om herinneringen te verlevendigen zijn ceremonies bijzonder krachtig.<br />
Laten we ze gebruiken en er onze eigen kleur aangeven. Want God kijkt niet naar<br />
uiterlijke vormen. Die ziet alleen de innerlijke intentie en leest de ziel. Bovendien zijn<br />
alle oude beschavingen uiteindelijk ten onder gegaan omdat ze oude vormen bleven<br />
koesteren. Laten wij lering trekking uit het verleden. Het is prima om ons onze<br />
grootsheid te herinneren in het oeroude Egypte. Het getuigt van inzicht wanneer we<br />
ons realiseren dat we die grootsheid nog steeds in ons hebben in het eeuwige Hier en<br />
Nu. Dan beseffen we dat het niet nodig is om terug te gaan naar die tijd. Integendeel,<br />
ook al willen we dat maar al te graag vergeten, er waren ook vele dingen die absoluut<br />
niet te verenigen zijn met deze tijd.<br />
Of willen we terug naar de tijd van de mensenoffers? Nee toch! Hoewel, we beslissen op<br />
regeringsniveau dagelijks over leven en dood van anderen. En al hebben de knotsen<br />
plaats gemaakt voor technisch vernuft, het principe is minstens even primitief en<br />
uitermate onmenselijk.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 63/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Loslaten<br />
Jaren geleden begon ‘mijn vriend’ me erop voor te bereiden dat ik de uiterlijke vorm<br />
van Reiki los moest laten. Reiki is te beperkt, zei hij. Het is een veiligheidsmechanisme.<br />
Het is te vergelijken met het zwemmen met een zwemband. De symbolen geven je een<br />
gevoel van veiligheid en je weet dat je niet kunt zinken. Het dragen van een titel sluit<br />
al bij voorbaat uit dat er iemand een sticker op je kan plakken, want je draagt er<br />
reeds een. Dat was je vorige leven. Jij hebt dat niet langer nodig, dus gooi je<br />
zwemband maar weg en concentreer je energie op het openen van je hartcentrum.<br />
Werk aan de enorme liefdespotentie die zich daar bevindt. Gebruik je gereedschap<br />
wanneer je dat nodig hebt. Realiseer jezelf dat naarmate je hart zich verder opent, er<br />
een vorm van heelheid en genezing te voorschijn komt die ver voorbij de verbeelding<br />
gaat. Uiteindelijk is er slechts een enkel woord waarin je alle vormen van heling kunt<br />
samenbrengen en dat woord is liefde.<br />
En ik maar denken dat ik me losgemaakt had. In essentie dus niet. Totdat ik afgelopen<br />
verjaardag ineens voelde dat ik er los van was. Het gaf zelfs geen angst meer,<br />
integendeel. Het gaf nog een dieper gevoel van vrijheid, zelfs zodanig dat ik me erover<br />
verbaasde. Langzaam maar zeker schuift mijn ego zich terzijde. Wat blijft er over in<br />
deze materiële wereld als je jezelf niet langer kunt presenteren als zijnde iets of<br />
iemand?<br />
Niets blijft er over. Niets dan leegte, niets dan stilte. Laat het een uitdaging voor je zijn<br />
om ‘niets’ te hoeven zijn...<br />
Ik verwelkom de stilte in mezelf. Ik heb de stilte lief gekregen deze jaren, zo lief.<br />
Dierbaarder dan al het andere is de stilte voor me geworden.<br />
Nee, ik ben niet bang van de winter. Ik ben niet bang van de dood. De dood werd mijn<br />
beste kameraad in dit leven. De dood en ik zijn één. Het leven en ik zijn één. Ik heb<br />
vaak naar de dood verlangd, daardoor geniet ik ongetwijfeld zo van het leven. Nu is er<br />
meer en meer harmonie, de verbinding tussen beide werelden. Er is een diepe<br />
dankbaarheid en ontroering dat ik op mijn manier vorm mag geven aan de nieuwe<br />
wereld die zich voor ons ontvouwt. Mijn liefde en mijn licht vanuit mijn innerlijke<br />
ruimte over de aarde mag laten stromen.<br />
Je werk kun je immers overal doen. Soms is het nodig om daarvoor op de voorgrond te<br />
treden. Dan getuigt het eveneens van ego als je dat weigert. Soms is het nodig om dat<br />
vanuit de beslotenheid van vier muren te laten plaatsvinden. Er is een tijd voor alles en<br />
alles gebeurt op de juiste tijd. Het ene is even belangrijk of onbelangrijk als het andere.<br />
Uiteindelijk is het enige wat telt de intentie waarmee we de dingen doen.<br />
Leermeesters<br />
De wolf hoort bij het noorden. Hij vertegenwoordigt de leraar en is een van mijn<br />
krachtdieren. Het zijn vaak de ouden die de wijsheid bezitten. Althans zo was het<br />
voorheen bij de oude culturen. Wij zijn vergeten dat onze ouderen de wijsheid van het<br />
leven in zich dragen of zijn te eigenwijs om ons daarvoor open te stellen. De taak van de<br />
leermeester lijkt voorgoed voorbij. Vroeger begon iedereen die van school afkwam zijn<br />
carrière als leerjongen in dienst van een of ander bedrijf. En daar zat ook iets heel<br />
moois in. Als je eenmaal alle treden had afgelegd op de maatschappelijke ladder, kon je<br />
jezelf inleven in degene die nog op de eerste trede stond. Helaas willen we niets meer<br />
leren, we denken dat we alles weten. Tegelijkertijd lopen we als kuddedieren achter<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 64/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
elkaars mening aan! We zijn maar al te bang voor de eenzaamheid als we niet langer bij<br />
de kudde horen.<br />
Er is ook een andere kant aan deze zaak. Onze ouderen zijn vergeten hun wijsheid te<br />
eren en te ontplooien. Ze zijn hun taak vergeten, hun bijdrage aan het grote geheel. Zij<br />
laten zich wegstoppen tussen vier muren met hun angst voor aftakeling en voor de<br />
dood. Hoe weinigen beseffen nog dat het tijd is om uit te delen van de geschenken die<br />
zij verzameld hebben? Het zou weer een heilige plicht mogen worden dat ieder naar<br />
vermogen van zijn verworven schatten ging uitdelen. Dat kunnen we leren van de<br />
negercultuur. Wat een schoonheid om de relaties te zien tussen grootmoeders en<br />
kleinkinderen. Wat een kracht gaat er uit van deze vrouwen. Ze nemen als<br />
vanzelfsprekend het kroost onder hun hoede en laven hen aan de bron van hun<br />
wijsheid.<br />
Hoe kwetsbaar en zuiver zijn de kleintjes. Samen vormen zij de beweging van eb en<br />
vloed en vullen zij elkaar fantastisch aan. De ouderen geven de ukkies het fundament.<br />
De ukkies geven de ouderen de gift van het spel, de kracht van het zijn. Ook al zijn ze te<br />
oud voor het arbeidsproces, ze voelen zich waardevol.<br />
Ik open mezelf voor de wijsheid van mijn voorouders: de stenen, de planten, de dieren,<br />
maar vooral ook de mensen, ongeacht cultuur en ras. Mensen zijn de meest zuivere<br />
vertegenwoordigers van de mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten van de Schepper en<br />
zijn schepping. Hoe waardig is de mens die zich dat herinnert.<br />
De wolken zijn verdwenen<br />
de lucht is hemelsblauw<br />
de ondergaande zon verlicht<br />
en geeft accenten<br />
een betoverend scala van kleuren<br />
opent zich voor mijn geestesoog<br />
God spreekt...<br />
De lucht is zo mooi en de wolken zijn prachtig. Zij maken dat ik mezelf kan verliezen bij<br />
het vuur in alle verschillende manifestaties die aan mijn geestesoog voorbij trekken in<br />
een tijdloze tijd. De wind is toegenomen, het blijft droog vandaag. Af en toe piept zelfs<br />
de zon door de wolken. Op deze momenten is er een bijzondere helderheid hier in dat<br />
mooie Zweden. De flessen zijn weer gevuld met water en mijn engeltje ligt in een kring<br />
van dennenappels. Ze hebben de boodschap begrepen. Op het altaartje staat een klein<br />
jampotje met een lichtje er in. Het licht is doorgebroken bij Eric. Hij maakt het goed.<br />
Ik breng de laatste uren van deze dag door met mijmeren bij het vuur en het afronden<br />
van mijn tekening. De titel wordt integratie. Ik heb een pijpje gekregen en ik voel een<br />
diep verlangen om hem te roken. Het pijpje is afkomstig uit Peru en ligt op mijn<br />
altaartje. Giri en ik hadden een stille wens om dit jaar naar Peru te gaan. In oktober zou<br />
dat moeten gebeuren. Toen kwam deze quest ertussen en hebben we het beiden<br />
losgelaten. Zo lang van tevoren dingen plannen is aan mij ook niet besteed. Als het de<br />
bedoeling is dat we gaan, dan is er op het laatste moment nog wel een plekje.<br />
Peru<br />
Wanneer ik terug ben in Nederland krijg ik een visioen: er wordt een steen in mijn<br />
hand gelegd. Het is een amethist en ik weet onmiddellijk dat de steen afkomstig is uit<br />
Brazilië. De steen pakt me bij de hand en neemt me tot mijn verbazing mee naar Peru.<br />
We staan samen onder aan de trappen van Macho Picchu. Ik klim langzaam de berg<br />
op tot aan de top. Ik ben gekleed als een hogepriesteres, in een lang witlinnen gewaad<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 65/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
met wijde mouwen. Aangekomen aan de top strek ik mijn armen uit naar de hemel.<br />
De zon staat stralend boven mijn hoofd. Ik voel haar gouden stralen door mijn kruin<br />
naar binnenstromen. Diezelfde week boeken we onze reis naar Peru!<br />
Ik ontvang in Peru het Pacha Mama symbool. Het is het symbool van Moeder Aarde:<br />
het gelijkzijdige kruis dat de vier elementen voorstelt wordt verbonden door de<br />
vrouwelijke cirkel. In het midden bevindt zich een rond gat. Wanneer de elementen<br />
samensmelten ontmoeten het mannelijke en het vrouwelijke elkaar in de leegte van<br />
het Al. Alles wordt één.<br />
Mijmerend bij het vuur stop ik mijn pijpje. Met een takje steek ik het vuur erin en trek<br />
tevreden, als een oude indiaanse, aan mijn pijp. Het heeft wat, hoe dan ook. Helemaal<br />
oproken doe ik hem niet meer. Het is jaren geleden dat ik stopte met roken. Zelfs de<br />
sigaartjes zijn inmiddels uit mijn leven verdwenen. Dit roken is slechts een symbool<br />
van offerande aan mijn geliefde aardmoeder.<br />
Hawaï<br />
Mijn gedachten vliegen vooruit naar mijn toekomstige trip naar Hawaï. Ik voel reeds<br />
mijn sterke verbinding met Madame Pele, de Godin van het vuur. Op mijn eentje<br />
zwerf ik in de vroege ochtenden door het gigantische park van de Kileauea krater op<br />
Big Island. Ik zie mezelf keer op keer door de krater lopen, zo helemaal alleen en toch<br />
zo omhuld en verbonden. Wanneer het licht begint te worden, ontvouwt de schoonheid<br />
van de natuur zich langzaam uit de mist. De ene regenboog na de andere openbaart<br />
zich voor mij, het is adembenemend. Ik dans op Moeder Aarde, ik zing voor haar uit<br />
het diepste van mijn wezen. Het voelt zo puur, zo intens, onze liefdesverbinding!<br />
Ik sta boven het verzonken land van Lemuria. Een onverklaarbaar diep gevoel van<br />
heimwee overvalt en verscheurt mij. De scheppende kracht van de vrouw, de kracht<br />
van de goddelijke Moeder, het vuur in mij ontwaakt, zuivert en inspireert mij…<br />
Volkomen in vrede ga ik tegen tienen naar bed. Ik zou langer wakker willen blijven,<br />
maar mijn lijf vraagt om rust.<br />
De derde dag<br />
Ik zie het licht worden vanuit mijn shelter. Het is droog. Heerlijk om vroeg op te zijn en<br />
het kwetteren van de vogels te horen. Een diepe ontroering welt op vanuit mijn ziel en<br />
vervult mijn wezen. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn. Zo helemaal alleen met<br />
mezelf. Me zo omringd en beschermd te weten. Deze grond voelt als een koesterende<br />
baarmoeder. Ik voel me omarmd en geborgen. Er dreigt geen enkel gevaar. Ik voel me<br />
volkomen veilig en vrij van angst.<br />
Ik sta in mijn nakie in de cirkel en voel de frisheid van deze morgen in mijn huid<br />
dringen. Ik maak een washandje nat om mezelf te wassen. Dit voelt verfrissend, hoe<br />
dan ook. Dan olie ik mijn lijf in. Het voelt heerlijk die aandacht, ik masseer ook nog<br />
maar even mijn voeten. Deze machtige instrumenten zijn inmiddels zo'n beetje met de<br />
aarde verworteld. Ik loop wanneer het enigszins mogelijk is op blote voeten. Dat heeft<br />
erin geresulteerd dat mijn toch al brede onderdanen helemaal uitgedijd zijn en in geen<br />
enkele normale schoen meer passen. Gelukkig is er een fabrikant die dat probleem<br />
onderkent en extra brede zes-teens stappers maakt. En ‘s zomers zijn er sandalen. Niet<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 66/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
elegant, dat geef ik toe. Wel praktisch en gezond, en dat is ongetwijfeld minstens zo<br />
belangrijk.<br />
Tijd voor mijn ceremonie en mijn dagelijkse meditatie. Het brengt een diepe<br />
verankering in mezelf. Een diepe verbondenheid met Moeder Aarde in het weten dat ik<br />
deel van haar uitmaak. Dat ik voortkom uit haar baarmoeder. Althans mijn lichaam.<br />
Na de meditatie trek ik engeltjes. De mijne is communicatie. Ongetwijfeld staat dat<br />
voor communicatie met mijn hogere- of wareZelf. Heb ik nu tijd genoeg voor, vandaar.<br />
En dat niet alleen: het is heerlijk om in voortdurende communicatie te zijn met de<br />
natuur, waarin de liefde van de Schepper zo in totaliteit wordt weerspiegeld.<br />
Het engeltje met mijn boodschap voor de staf is vreugde. Nou, dat is wel duidelijk: het<br />
Leven is immers vreugde, spontaniteit en lichtheid zijn. De staf hoeft zich over mij geen<br />
zorgen te maken! Voor Eric neem ik mijn boekenlegger waarop twee vogels elkaar<br />
ontmoeten. Met wat takjes bloeiende bessen vormt dat een mooie compositie. Ik voel<br />
me zo vrij als deze vogels in hun vlucht.<br />
Wanneer ik terugkom van mijn ronde heb ik voldoende droge takjes verzameld. Dit<br />
keer branden ze in een keer. Ik vorder, of komt het doordat het hout redelijk droog is?<br />
Ik bouw een stevig vuur voordat de grotere stammen erop gaan, die zijn nog altijd<br />
doornat.<br />
Ik zit verheerlijkt bij het vuur en geniet van de stilte, van de lichtheid van deze cirkel en<br />
kijk naar de poort in het oosten. Het lijkt net of er aan het einde een hertje ligt. Bij<br />
nader onderzoek blijkt dat een boomstronk te zijn. Ik stook het vuur op en loop naar de<br />
vlakte met de grote keien. Ik ga met mijn ontblote onderlijf op de dikke laag mos boven<br />
op mijn grote steen zitten. Hoewel ik mijn bloed niet kan geven aan Moeder Aarde, is<br />
het een bijzonder gevoel om het contact met haar zo intens te ervaren. Ik verbind<br />
mezelf met de oerkracht in mezelf, met de oermoeder. Naar mijn gevoel is het de<br />
opdracht van iedere vrouw om uiteindelijk een spirituele oermoeder te worden. Alle<br />
kinderen in onze armen te sluiten, groot en klein, dik en dun, zwart en blank.<br />
Geborgenheid hoort bij de aarde. Het is de kwaliteit van de vrouw. Vrouwen zijn in<br />
staat om geborgenheid te geven en te ervaren.<br />
De regenkou dwingt me uiteindelijk om terug te gaan naar het vuur. Ik stook het nog<br />
eens op en ga verder met het snijden in mijn stok. Ik geniet daar bijzonder van, het is<br />
een meditatie op zich. Het opzetten van een nieuwe tekening haalt weinig uit.<br />
Regelmatig valt er een regendruppel op het papier die vlekken achterlaat. Uiteindelijk<br />
begint het echt te gieten, dus zit er niets anders op dan onder het zeil te kruipen. Ik<br />
stook eerst het vuur op en lig genoeglijk en warm naar de regen te luisteren. Ik droom<br />
zowaar even weg. Als ik weer terugkom op deze aarde is het droog. Wanneer ik goed en<br />
wel buiten ben begint het opnieuw te plenzen. Het wordt een echte jojo dag. Er vindt<br />
een ceremonie plaats in het kamp en Frans had ons wat onweer beloofd. Dit is echter<br />
mooi broddelwerk!<br />
Ik draag deze dag op aan het oosten. Nadat ik het oude heb losgelaten in het westen en<br />
gestorven ben in het noorden, ben ik klaar om het nieuwe in mezelf te verwelkomen.<br />
Tijd voor een nieuwe geboorte.<br />
Die regen is zo gek nog niet. Mijn fysieke energie staat op een dusdanig laag pitje dat<br />
hout verzamelen en water halen meer dan voldoende inspanning vragen. Verder heb ik<br />
alle dingen kunnen doen die ik wilde. Mijn dag uitsnijden in mijn stok. Ik heb de pijp<br />
gerookt, gezongen en gemijmerd. Niet over gisteren, gisteren is vannacht gestorven.<br />
Niet over morgen, morgen is er immers nog niet. Gewoon, lekker over vandaag. In de<br />
opening in het wolkendek bij de ingang op het zuiden laten zich regelmatig vogels zien.<br />
Het lijkt wel alsof ze, speciaal voor mij, een dans uitvoeren. Ze blijven voortdurend<br />
rondcirkelen. Vandaag zijn het de adelaars. Wat een geschenk!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 67/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
De adelaar is verbonden met geest en heeft het overzicht. Hij heeft het vermogen om<br />
vanuit grote hoogte te schouwen. De boodschap van de adelaar vandaag aan mij is<br />
dat ik me geen zorgen hoef te maken. Dat ik verbonden ben met Al Wat Is. Dat voelt in<br />
alle opzichten als waarheid.<br />
Ziel en Geest<br />
‘Vertel me het verschil tussen ziel en geest’, vraag ik. Ik krijg het volgende antwoord:<br />
‘Je kunt de geest vergelijken met een kaarsvlam welke in een glazen houder is<br />
geplaatst. De glazen houder stelt de ziel voor. Deze houder heeft een prachtig patroon<br />
in zich: het patroon van alle levens, alle ervaringen die je reeds beleefd en doorleefd<br />
hebt. Maar het glas is tamelijk smerig, waardoor je het patroon niet kunt zien. Door<br />
het proces van evolutie, alle ervaringen waar je doorheen gaat, wordt het glas steeds<br />
helderder en worden de patronen uiteindelijk steeds duidelijker zichtbaar. Het licht<br />
schijnt door je heen en maakt het prachtige patroon, jouw totaliteit, jouw wareZelf,<br />
zichtbaar voor de buitenwereld. Je ziel is zich bewust geworden van haar afkomst. Op<br />
dat moment zijn geest en ziel één geworden en reageren de mensen uit de<br />
buitenwereld op een nieuwe manier. Ze weten niet precies wat er met je aan de hand<br />
is, maar ze zien iets nieuws. Je kunt dit proces vergelijken met de glas in lood ramen<br />
in een kerk. Aan de buitenkant zie je niets van het prachtige patroon. Eenmaal binnen<br />
in de kerk openbaart zich een rijk en kleurig patroon als je naar zo'n raam kijkt. Het is<br />
het verhaal van al je levens.<br />
Om dit proces neer te kunnen zetten heb je andere mensen nodig. Je partner en<br />
vrienden die je confronteren met de donkere plekken in de kaarsenhouder: de<br />
leermogelijkheden die je gekozen hebt, de blauwdruk van je ziel. Vrienden die als het<br />
ware zeggen: ‘daar zit nog een vlekje, daar zou je wat beter moeten poetsen’. Je<br />
omgeving is een spiegel en hun reacties zijn uitsluitend een vingerwijzing in jouw<br />
proces van integratie en eenwording. Wees dus dankbaar voor alle confrontaties in je<br />
leven!’<br />
Eric heeft een veertje voor mij klaargelegd. Ik voel een steek van jaloezie. Wat een<br />
bofkont. Ik heb nog geen enkel veertje gevonden. Wel honderden paddenstoelen in alle<br />
soorten, maten en kleuren. Erg mooi, maar geen enkel veertje voor mijn stok. Afijn, nu<br />
heb ik er toch eentje. Dank je wel Eric. Ik versier mijn nieuwe wandelstok ermee. De<br />
stok waar ik dagelijks mijn proces in snij wordt een praatstok. Straks wil ik hem<br />
gebruiken in mijn nieuwe groepen in plaats van mijn praatsteen.<br />
Voor mijn vertrek heb ik een ceremoniestok gemaakt. Ik heb hem niet meegenomen<br />
want hij is zeer kwetsbaar. Alle vier de elementen zijn er in vertegenwoordigd. Het<br />
waterelement in de vorm van een gedroogde krab. Vandaar die kwetsbaarheid.<br />
Ook was mijn eerste fazantenvleugel klaar en geprepareerd. Nou dat was een hele les,<br />
het vinden van een dode fazant en die uitkleden en drogen. Jakkes, al die maden.<br />
Gelukkig kon iemand vertellen dat zout daarbij hielp. Dus de volgende keer zal dat<br />
beter gaan. Ik heb het gevoel dat er een nieuw stukje creativiteit in mij naar bovenkomt.<br />
Er is in tijden niets uit me gestroomd.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 68/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Creativiteit<br />
‘Creativiteit is niet iets wat je kunt afdwingen. Dus wanneer het er niet is, accepteer<br />
dan deze leegte. Er is immers op die momenten niets om door je heen te stromen en<br />
dat is goed. Wanneer je ruimte geeft aan de leegte zal er vanzelf iets nieuws door je<br />
heen gaan stromen. Je kunt geen inspiratie en creativiteit scheppen, je kunt het niet<br />
fabriceren. Al datgene wat je vanuit wilskracht wilt manifesteren wordt geboren<br />
vanuit je ego. Creativiteit is er of is er niet. En wanneer het werkelijk stroomt dan<br />
heeft dat met genade te maken. Wilskracht kan het niet opwekken. Maak je geen<br />
zorgen, er zijn veel manieren om in deze periodes van leegte je waarheid naar buiten<br />
te brengen.<br />
Het is uitermate creatief om liefdevolle gedachten over de wereld te laten stromen.<br />
Dat is vernieuwend en hiermee kun je een bron van inspiratie zijn voor diegenen die je<br />
liefde ontvangen.’<br />
Ik ben blij met dit inzicht. Dit begrip heeft me geholpen om mijn energie op een andere<br />
manier te laten stromen en dit volledig te accepteren. Toch ben ik dankbaar dat er, na<br />
al die tijd van leegte, weer iets van creativiteit door me heen stroomt. Dat geeft een<br />
intens gevoel van levend zijn.<br />
Ik kijk naar mijn handen. Mijn nagels zijn pikzwart van het rommelen met het hout en<br />
het wroeten in de aarde. Mijn handen zijn goor en zitten vol krassen. Ik grinnik. Dit ben<br />
ik. Dit voelt goed. Dit is leven, hier geniet ik van! Ik lig uren op mijn rug naar de wolken<br />
te kijken. Vandaag zijn er eindeloos veel wolken, wat heerlijk. Zij laten mij de volheid<br />
van de stilte ervaren. Er liggen keutels op het pad. Ze zijn van een tamelijk groot dier:<br />
een reebok of een eland.<br />
Op de vlakte ontdek ik een piepklein bosje bloeiende hei. Ik breek er voorzichtig een<br />
paar takjes af voor mijn staf en voor Eric. Mijn altaartje is voor de zoveelste keer<br />
doornat geworden. Ik verplaats het tot naast het vuur. Uiteindelijk is dit veel leuker, het<br />
vormt meer een eenheid met de rest van mijn plek.<br />
Tegen de avond wordt het weer zelfs mooi. Ik zie een prachtige lucht en een schitterende<br />
zonsondergang. De zon werpt sprookjesachtige schaduwen van licht en donker<br />
tussen de bomen en op de toppen. Het is adembenemend.<br />
Een koppel vogels, groter dan onze zwaluwen, maakt een hemeldans voor mij in de<br />
opening in het westen. Ze vertellen me dat het leven in alle opzichten waard is om<br />
gedanst te worden. Ik zie dat de zon echt in het westen ondergaat, ook hier in Zweden.<br />
Er is een slakje in mijn shelter. Ik neem het in mijn handen. Het vertelt me dat ik het<br />
rustig aan mag doen. Goed naar mijn lijf moet luisteren en mezelf door niemand gek<br />
moet laten maken.<br />
Tevreden<br />
‘En nu is het belangrijk dat je alle specifieke plannen loslaat over wat je zou moeten<br />
gaan doen en waarheen je zou willen gaan. Er is slechts één ding belangrijk: dat je<br />
leeft in het Hier en Nu en dat je kristalhelder bent in je verlangen hoe je wilt zijn en<br />
hoe je jezelf wenst uit te drukken. Dit zal ongetwijfeld de nodige confrontaties<br />
opleveren in je omgeving. Je leeft immers nog steeds in een samenleving die zekere<br />
verwachtingen heeft en die gemakkelijk is in het oordelen; waardeoordelen. Een<br />
maatschappij waarin een zekere waarde wordt toegekend, niet aan datgene wat je<br />
bent, maar aan datgene wat je zichtbaar naar buiten brengt. Waarin je waarde<br />
wordt bepaald door de status die je bekleed.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 69/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het is uiterst ongemakkelijk voor diegenen rondom jou, die je gadeslaan met al hun<br />
persoonlijke plaatjes en verwachtingen, om te zien dat jij uitermate tevreden kunt zijn<br />
met niets anders dan uitsluitend bewustzijn. Zonder status, zonder enige specifieke<br />
omschrijving en zelfs zonder een duidelijk in het oog springende zichtbare materiële<br />
bijdrage aan deze samenleving. Zij zien je op de bank in je huis terwijl je in hun ogen<br />
niets doet en toch straal je blijheid en tevredenheid uit. Dat is confronterend voor hun<br />
ideeën en beeldvorming. In plaats van naar zichzelf te kijken, zullen zij je met hun<br />
eigen onzekerheden confronteren. Je zult er uiteindelijk aan wennen. Het is tenslotte<br />
hun probleem en niet het jouwe’.<br />
De vierde dag<br />
Het ochtendlicht valt prachtig in mijn onderkomen. Het is magisch om het vanuit je<br />
slaapzak licht te zien worden. Deze heldere nacht was extra koud en ik heb alles wat ik<br />
aan kleren had, aangetrokken om een beetje warm te blijven. Als ik weer in mijn blootje<br />
sta zie ik hoe mager ik ben geworden. Het voelt fris, maar heerlijk. Er blaft een reebok<br />
vlakbij. Ik blaf enthousiast terug en we krijgen samen een eindeloze conversatie. Wat<br />
een goddelijk gevoel! Hij laat zich jammer genoeg niet zien.<br />
Ik besluit van het mooie weer gebruik te maken door een lijntje te spannen en de boel<br />
buiten te gooien. Ik veeg mijn onderkomen uit met een lege zak. Trek mijn engel voor<br />
vandaag: overvloed. Ik ben bereid om alle zegeningen van deze nieuwe dag overvloedig<br />
in ontvangst te nemen! Mijn boodschap voor Eric is avontuur. Zo ervaar ik deze quest<br />
zeker, als een eindeloos avontuur. Voor de waterdragers is dat balans. Ik voel me<br />
heerlijk. Mijn fysieke energie komt terug en ik doe zelfs een aantal lichaamsoefeningen.<br />
Wanneer ik mijn boodschappen wegbreng kom ik een kolossale slak tegen. ‘Neem je<br />
tijd’, schijnt hij te zeggen. ‘Het leven loopt niet weg. Je kunt de dingen nu eenmaal toch<br />
niet forceren’. Nee, dat heb ik na al deze jaren inmiddels wel begrepen!<br />
Meesterschap<br />
‘Je ziel heeft gekozen om te ervaren. Iedere ziel heeft zijn eigen ervaringen uitgezocht<br />
om te groeien. Deze ervaringen zijn als het ware gecodeerd in de ziel, zij vormen onze<br />
blauwdruk. Je zou dus kunnen zeggen dat alle ervaringen die we doormaken van<br />
tevoren geprogrammeerd zijn. Naarmate we verder groeien in bewustzijn wordt onze<br />
vrije keuze minder. De vrije wil zit nu veel meer in het feit hoe we met onze ervaringen<br />
omgaan. Zie je ze als een mogelijkheid tot groei of heb je het gevoel dat het je allemaal<br />
overkomt. Dit verschil in zienswijze maakt je tot slachtoffer of tot heer en meester van<br />
jouw creatie. Dat is het wezenlijke verschil! Dat is Meesterschap! We zijn goddelijke<br />
wezens met een menselijke ervaring. Ons wezen is heel en onbegrensd. Slechts de<br />
materie is beperkt.’<br />
Ik blijf verrast staan op de plek waar mijn toegangspoort is. Als ik naar ons altaartje<br />
loop zie ik allemaal spinraggen in de dennetjes waar de ochtendmist als een dikke nevel<br />
in hangt. De zonnestralen toveren een magisch patroon tevoorschijn. Adembenemend!<br />
Het ziet er uit als een nieuwe wereld vol van beloften.<br />
Ik keer terug naar huis. Ik bouw voor de tweede keer mijn stervenshuis. Het was<br />
achteraf niet de bedoeling dat ik dit al voor de quest had gedaan. Het stond vandaag op<br />
het programma. We moeten er mee beginnen als we het geluid van de drums horen. Ik<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 70/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
leg mijn zeil voor het vuur en leg er takken omheen. Van mijn nieuwe staf maak ik de<br />
deur met het gezicht naar het noorden.<br />
De lucht begint te betrekken. Ik ruim de slaapzak en mijn matje op. Het zou jammer<br />
zijn als het opnieuw nat werd. Het is de bedoeling dat we deze nacht opblijven. Dus de<br />
slaapzak heb ik niet meer nodig. Ik verbouw mijn shelter tot een open afdak. Ik maak<br />
driepoten van boomstammetjes en bevestig daar het zeil aan. Het voelt stevig. Ik ben<br />
gewoon niet meer te stuiten. Ik heb veel meer energie als ik in jaren heb gehad.<br />
Verzamel een enorme partij hout, want ik weet dat er aardig wat doorheen gaat op een<br />
dag. Laat staan als er nog een nacht achteraan komt. Hoezo vind ik kamperen niet meer<br />
leuk? Dit vind ik heerlijk. Op een volle camping, nee, dat is inderdaad niets voor mij.<br />
Wanneer ik echter vaker op deze manier zou kunnen kamperen, kocht ik direct weer<br />
een tentje. Heerlijk in één woord!<br />
Ik ben trots op mezelf en voel me uitermate tevreden. De energie tintelt in mijn hele lijf.<br />
Dit is leven! Ik maak gebruik van deze energie en ga mijn beide shit-gaten dichtmaken.<br />
Op het eerste gat plant ik het jonge boompje van Eric en ik leg er een dennenappel op<br />
van mezelf. Zo, alles is klaar voor deze dag en de komende nacht. Ik ga een vuur<br />
aanleggen.<br />
Ik hoor de drums en ga dit keer liggen in mijn stervenshuis. Vertel mijn schepper dat<br />
mijn tijd gekomen is en vraag hem mij mijn zonden te vergeven.<br />
Vergeven<br />
‘Kun je jezelf vergeven’, vraagt hij. Ja, dat kan ik voel ik met een glimlach. Ik heb veel<br />
ervaren, veel geleerd. Ben me bewust geworden van mijn essentie, van mijn goddelijkheid.<br />
En daarvoor kwam ik immers hier?<br />
Ik mijmer erover wat ik zou doen als ik nu werkelijk ging sterven. Zou ik dan op mijn<br />
fluitje blazen zodat Eric de staf kon waarschuwen? Nee, waarschijnlijk niet. Ik zou het<br />
heerlijk vinden om alleen te sterven, zonder toeschouwers. Zoals ik dat voorheen deed<br />
toen ik deel uitmaakte van oude culturen. Je trok je gewoon terug op het moment dat je<br />
voelde dat je einde naderde. Je weigerde voedsel tot je te nemen en stopte uiteindelijk<br />
ook met drinken. Trok je levensfuncties terug in je zonnevlecht en verliet eenvoudig<br />
door je kruin je lichaam. Een heel bewuste keuze. Zo wil ik het ook in dit leven.<br />
Een gebedshuis<br />
Ik besluit mijn stervenshuis een andere invulling te geven. Ik maak er een gebedshuis<br />
van, een huis om te danken. Ik nodig iedereen uit die ik in mijn leven heb ontmoet.<br />
Vrienden zowel als vijanden, hoewel ik me deze laatste niet langer voor kan stellen. Dat<br />
was mijn vorige leven. Toen waren ze er ongetwijfeld, mijn stiefvader, een vervelende<br />
Reikistudent, de arrogante artsen in het ziekenhuis die me ineen lieten krimpen, zodat<br />
ik me het liefste onder de tafel wilde verbergen. Ik bedank iedereen voor de lessen die<br />
ik heb mogen leren. Met mijn vrienden ben ik snel klaar. Dat was gewoon herkenning<br />
en veilig, maar zij waren niet mijn grootste leermeesters. Dat waren juist die mensen<br />
die niet resoneerden met mijn energie. Zij hebben mij de belangrijkste lessen geleerd in<br />
dit leven. Lessen in geduld, in mededogen en verdraagzaamheid. Ik bedank hen voor de<br />
lessen. Ik heb hen inmiddels vergeven en daarmee mezelf bevrijd uit de cocon van mijn<br />
beperkingen. Ik kijk terug naar mijn stiefvader met een hart vol mededogen. Ik kijk<br />
terug naar al die arrogante mensen. Nu weet ik dat ze handelden vanuit hun<br />
onzekerheid, vanuit angst voor vernietiging van het ego, angst voor de dood. Ik zie het<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 71/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
onmenselijke keurslijf waarin onze maatschappij hen geperst heeft, omdat zij niet klein,<br />
niet kwetsbaar mochten zijn. Zij spiegelden mij dat ik de onbalans in stand hield, dat ik<br />
mijn macht weggaf waardoor zij mij konden onderdrukken. Zij waren mijn grootste<br />
leermeesters. Zij leerden mij onder de tafel uit te komen en langzaam maar zeker te<br />
gaan staan. Misschien in eerste instantie mezelf overtroevend, maar meer en meer in<br />
harmonie, kwetsbaar en krachtig, afhankelijk van wat de situatie van me vraagt. Het<br />
één niet langer verheffend boven het andere. De ultieme waarheid, de harmonie, ligt<br />
altijd in het midden.<br />
Ik geloof nu dat ik waardig ben om het Christuslicht in mezelf tot volle wasdom te laten<br />
komen. Mijn lichaam is door alle zuiveringen sterk genoeg om het licht te kunnen<br />
dragen. Het is vrij van alles wat eens een belemmering daarin was.<br />
Als ik terugkeer in de wereld neem ik mijn wijsheid en mijn liefde mee en zal ik deze<br />
aanbieden in een nieuwe vorm van leraarschap.<br />
Het is heerlijk, zo in mijn stervenshuis met het zonnetje, ook al begint hij alweer te<br />
verdwijnen. Mijn onderrug is weer een stuk rustiger. Die speelde gisteren en vannacht<br />
behoorlijk op. Ook al voelt mijn lijf pijnlijk, mijn longen zijn rustig. Een wonder na de<br />
heftige reactie van de laatste weken.<br />
De oefening heeft een andere intensiteit dan de eerste keer. Als ik voel dat ik klaar ben,<br />
rond ik het proces af. Genoeg is genoeg. De eerste regendruppels beginnen te vallen.<br />
Even later hoor ik het geluid van de drums. De lucht is inmiddels helemaal<br />
dichtgetrokken en het begint te miezeren. Ik ruim mijn stervenshuis op en maak er een<br />
geboortehuis van. Vandaag is het de dag van het zuiden. Het is mijn intentie om al het<br />
nieuwe tot volle bloei te laten komen, zodat de bijen zich te goed kunnen doen aan de<br />
honing.<br />
Transformatie<br />
Transformatie is niet het uitbannen van ziekte en leed. Het is het accepteren van<br />
ziekte, lijden en de dood van het materiële lichaam. Naarmate de vibratie van het licht<br />
zich verhoogt, zal alles wat niet op die vibratie meetrilt, zich los gaan trillen. Dat kan<br />
zich uiten in de vorm van allerlei ziektebeelden. Bewuste zielen kiezen voor een leven<br />
van kwaliteit in plaats van kwantiteit.<br />
Mensen die hun lijden bewust beleven, transformeren daarmee ook karma voor hun<br />
omgeving. Neem het lijden van Christus. Hij leefde volledig in het hier en nu. Dat<br />
betekent dat hij zich elk moment bewust was van zijn sterfelijkheid en zijn<br />
onsterfelijkheid.<br />
De symboliek van het sterven aan het kruis maakt ons bewust van de tijdelijkheid en<br />
de sterfelijkheid van het materiële lichaam. Het maakt ons eveneens bewust van de<br />
nieuwe geboorte ofwel de onsterfelijkheid van de geest. We moeten eerst opnieuw<br />
geboren worden om het rijk der hemelen binnen te kunnen gaan. We brengen de<br />
hemel naar de aarde, net als Christus deed.<br />
Ik ben aardig afgekoeld. Kook water op het brandertje en maak een pot warme thee.<br />
Dat doet me goed. Ik loop voor de laatste keer mijn vlakte op. Sleep daar wat<br />
berkenhout bij elkaar. Dat brandt langer maar ook moeizamer, zal ik vannacht ervaren.<br />
Dan ga ik mijn boodschap voor Eric neerleggen en de zijne ophalen. Er staat waarachtig<br />
een piepklein bakje met bosbessen. Waar haalt hij die in godsnaam vandaan? Het is<br />
grappig hoe verschillend onze beide plekken zijn. Als ik na afloop zijn plek bezoek,<br />
begrijp ik waarom hij het zo moeilijk heeft gehad. De naam is: ‘Leven en laten sterven’.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 72/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het is een plek van tegenstrijdigheden. Jeetje, wat een verschil in energie. Het lijkt<br />
haast onwaarschijnlijk, maar het is absoluut waar. Zo lieflijk als mijn plek is, zoveel<br />
conflicten zijn er op de zijne. Maar ongetwijfeld krijgen we beiden de les die we op dat<br />
moment het hardste nodig hebben.<br />
Ik rook een laatste pijp en snijdt mijn laatste dag in de stok. De blanke wandelstok<br />
versier ik met de hei en het veertje van Eric en wat rode bessen die ik gevonden heb op<br />
de open vlakte.<br />
Ik maak een aantal wandelingen. Doe veel meer dan de afgelopen dagen en heb daar<br />
ook energie voor. Deze vitaliteit heb ik in weken niet gevoeld. Wat een zaligheid. Er is<br />
een enorme verscheidenheid op mijn eindeloze plek. Niet zozeer in de bomen, dit zijn<br />
voornamelijk dennen, maar wel in de open vlaktes, de keien, mossen, paddenstoelen,<br />
bosbessen en noem maar op. Er is een harmonieuze werking tussen licht en donker.<br />
Dom dat ik mijn laarzen niet heb meegenomen. Mijn schoenen zijn steeds kletsnat.<br />
Er is absolute stilte in mij. Alle zorgen van voor de quest zijn verdwenen als sneeuw<br />
voor de zon. Ik heb me totaal geen zorgen gemaakt vanaf het moment dat ik het kamp<br />
verliet en mijn heiligdom betrad. Zelfs niet over de kou. Een van de redenen is<br />
ongetwijfeld dat ik mezelf heb toegestaan om die zorgen te voelen en te kijken wat ik<br />
daar aan kon doen. Door ze uit te spreken tegen Frans, die me direct een extra slaapzak<br />
beloofde als ik die nodig had, kon ik ze loslaten. In de beschutting van de boomcirkel<br />
was het aanmerkelijk warmer dan op de open vlakte van het kamp waar de wind<br />
vrijelijk doorheen gierde.<br />
Vanmorgen dacht ik nog dat ik absoluut niet terug wilde naar de wereld van mensen.<br />
Met het verstrijken van de nacht, de aanhoudende miezerige regen, begint het besef te<br />
dagen dat ik klaar ben om terug te keren.<br />
Ik blijf in de buurt van het vuur. Lig met mijn hoofd onder het afdak en de rest van mijn<br />
lijf in het plastic. Af en toe sta ik op om het vuur brandende te houden. Het heeft het<br />
moeilijk met die aanhoudende regen. Alles wordt uiteindelijk nat. Even bekruipt mij<br />
het verlangen dat het afgelopen mag zijn. Ik verlang ernaar de sterrenhemel te zien en<br />
de volle maan. Ik laat dit gevoel helemaal toe en vervolgens weer los, en ben dan weer<br />
volledig en bewust aanwezig in het hier en nu. Het is zoals het is en het is goed. Ergens<br />
in de verte hoor ik koeien loeien.<br />
Terug naar de wereld<br />
De regen heeft mijn ziel schoongewassen,<br />
Het vuur heeft mij gelouterd.<br />
Ik keer terug in de wereld met een zuivere frisse kijk.<br />
Uiteindelijk toch nog onverwacht begint het licht te worden. Even later beginnen de<br />
vogels in koor te fluiten. Het is volbracht kan ik na deze nacht met recht zeggen. Ik voel<br />
me blij en voldaan. Het is niet één minuut meer droog geweest. Mijn lamp liet het<br />
afweten, maar het maakte allemaal niets uit. Er was geen enkele angst. Al die<br />
onbekende geluiden maakten mij uitermate nieuwsgierig: wat hoor ik daar, wat voel ik<br />
en wat zie ik.<br />
Ik voel me wonderlijk stil van binnen. Zie er ongetwijfeld uit als een landloper. Het<br />
laatste hout gaat op de brandstapel. Ik ontbind mijn cirkel en dank de krachten van de<br />
vier windrichtingen, Moeder Aarde en de Onmetelijke Geest. Ik laat mijn shelter staan<br />
en ga met wat bagage op weg. De rest zal ik straks ophalen met Giri. Ik voel me krachtig<br />
en sterk en laat bij elke stap die ik doe heel bewust deze wereld achter mij.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 73/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Na een half uurtje kom ik bij de poort die teruggaat naar de wereld. Er hangt een<br />
eigengemaakte bel. Ik trek aan het koord en hoor een helder geluid. De voltallige staf<br />
staat me op te wachten aan de andere kant van de poort. ‘Wie is daar’, vraagt Frans. ‘Ik<br />
ben het, <strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong>’. ‘Ben je klaar om terug te keren in de wereld?’ ‘Ja, ik ben er<br />
klaar voor’. ‘Jij reiziger, die heel alleen vier dagen en vier nachten in de bergen bent<br />
geweest zonder enig voedsel, wat breng je mee naar de wereld vanuit jouw quest?’ ‘Ik<br />
neem mijn wijsheid en mijn liefde mee als geschenk voor de mensheid’. ‘Dan ben je<br />
welkom!’ Ik word gesmudged en van alle kanten gezoend en ik zie dat bij Giri de tranen<br />
van ontroering over zijn wangen lopen. Ik voel me zo krachtig als de zon zelf. Ik voel me<br />
zo sterk, zo levendig, zo boordevol energie. Het is niet in woorden uit te drukken.<br />
Stevige armen omhelzen me liefdevol. You are a gipsy wordt er gezongen. Het is<br />
ongelofelijk indrukwekkend.<br />
Het duurt een hele poos voor iedereen er is. We moesten komen als de zon opkwam,<br />
niet als het licht werd. Het was moeilijk te zien, is meer een kwestie van gevoel. Ik denk<br />
dat ik de laatste jaren aardig ben afgestemd op dat gevoel. Het gebruik van een horloge<br />
was niet toegestaan. Ik draag die al jaren niet meer en ben innerlijk vaak feilloos<br />
afgestemd op de tijd.<br />
Een van de stafleden deinst quasiverbouwereerd een stap achteruit als ze me in de ogen<br />
kijkt. ‘Je hebt de ogen, de wijsheid van een uil’, zegt ze. Ik weet inmiddels wat mijn<br />
ogen op kunnen roepen. En al heb ik mezelf in dagen niet gezien, ik voel dat ik aardig<br />
wat kracht uitstraal.<br />
Sommige questers komen binnen aan het einde van hun krachten, gewoon kapot.<br />
Naarmate je lijf meer gif bevat is een vastenperiode zwaarder. Het mijne is inmiddels<br />
aardig schoon, mag ik wel zeggen. Het is ontroerend om de anderen binnen te zien<br />
komen. De mannen zien er uit als landlopers met hun ongewassen gezichten en<br />
baarden! Als we er allemaal zijn gaan we terug naar het kamp voor een laatste<br />
zweethut-ceremonie. Het kamp is prachtig versierd met een eindeloze slinger welke<br />
bestaat uit ongeveer twaalfhonderd lapjes met in elk lapje een plukje tabak. De hele staf<br />
heeft daar afwisselend de afgelopen nacht aan gewerkt.<br />
Wanneer we allemaal weer in de zweethut zitten wordt het begin van de slinger<br />
aangegeven. We hangen hem tussen het dak van wilgentakken. Er komt geen einde aan<br />
de slinger, het gaat maar door en door. Ik proef de liefde en de intentie waar de mensen<br />
mee gewerkt hebben en ik voel me aangeraakt en diep ontroerd door dit prachtige<br />
gebaar. De ceremonie is lieflijker, minder heftig dan de eerste. Alleen bedoeld om<br />
lekker schoon te worden en op te warmen. En mijn lijf kan wel wat warmte gebruiken.<br />
Het is droog. Het is al droog vanaf het moment dat het licht werd. Ongelofelijk, hoe<br />
hebben ze het daarboven voor elkaar gekregen! We zullen het wel nodig hebben gehad,<br />
al dat water, al die kou. Het zou te simpel zijn als het mooi weer was geweest.<br />
Bovendien had ik dan geen vuur mogen maken. Ik had het vuur voor geen goud willen<br />
missen, al voelde ik me af en toe net een gerookte mummie. Het vuur heeft een<br />
belangrijke bijdrage geleverd in mijn zuivering- en integratieproces. Ongetwijfeld!<br />
Even op de tanden bijten na al dat zweten en dan het riviertje in. Gillen van de kou. De<br />
puls die daarna komt is heerlijk. Mijn cellen beginnen acuut te tintelen van waar genot.<br />
Er is een feestelijk ontbijt. Ik laat mijn overtuiging los dat het niet verstandig is om te<br />
eten na zo'n vastenperiode. Een overtuiging zit immers uitsluitend tussen je oren. Je<br />
kunt er elk moment voor kiezen om een overtuiging los te laten of te vervangen voor<br />
een andere die op dat moment meer zinvol voor je is. Mijn lijf vraagt om voedsel, dus<br />
zal het vast wel goed zijn. Ik neem zelfs een eitje!<br />
Na het ontbijt laat ik Giri mijn plek zien. Ik neem het fototoestel mee om wat foto's te<br />
maken. De zon schijnt heerlijk. Het is de eerste mooie dag vanaf het moment dat we<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 74/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
vertrokken zijn uit Nederland. Als we terugkomen gaan we in ons blootje in de zon<br />
liggen. Het klinkt als een sprookje, maar het is waar. Het was afgelopen nacht volle<br />
maan, al kregen we hem niet te zien. Dat betekent dat het mooie weer wel eens langer<br />
kan gaan duren. En dat zal uiteindelijk gebeuren. Hoera!<br />
Na de middag hebben we een evaluatie van onze quest. Ik sta bij Frans op de lijst. Een<br />
uitermate goede keuze, want Frans is een genie in opname en weergave. Ik vertel van<br />
mijn ervaringen, de dingen welke op dit moment belangrijk voor me zijn en hij geeft dat<br />
terug op een wonderbaarlijke manier. Hij is in alle opzichten een helder kanaal. Ik<br />
herinner me slechts de essentie van zijn woorden:<br />
‘De gekozen plaats waar twee werelden elkaar ontmoeten was een perfecte plaats tot<br />
de inwijding naar het Zijn. Deze inwijding kon uitsluitend plaatsvinden omdat je het<br />
oude had losgelaten, waardoor je jezelf kon buigen, in volledige overgave, voor Al<br />
Wat Is. Vele krachten waren er om jou te ondersteunen. Het geduld van de mier was<br />
even belangrijk als de vrijheid van de adelaar. Ga heen om je vernieuwde zijn in deze<br />
wereld tot een nieuwe vorm te laten komen.’<br />
Mijn respect voor Frans neemt nog toe. Ik moet zeggen dat ik vanaf het begin van deze<br />
onderneming een volledig vertrouwen heb gehad in Frans en zijn staf. Hij doet het<br />
perfect en de hele leiding en staf resoneren prima op zijn vibratie. En wij questers dus<br />
ook. Ongetwijfeld is hij een oude indianenbroeder. Ik voel ook een hechte verbinding<br />
met Lisa. Dat is wederzijds, ook al hebben we elkaar nauwelijks gesproken.<br />
Giri en ik maken nog een wandeling. Ik krijg nauwelijks mijn ene been voor de andere.<br />
Nou ja, het was ook wel genoeg voor vandaag. Tegen vijven verdwijnt de zon en wordt<br />
het plotseling weer aardig fris. Opnieuw tijd voor winterkleding. Het is leuk om even na<br />
te kletsen met Eric. Hij vertelt me dat hij erg heeft genoten van mijn zingen. Ik zeg dat<br />
ik hem af en toe een lichtje heb gestuurd omdat ik vermoedde dat hij dat nodig had. Hij<br />
heeft een prachtige wandelstok gesneden en hem versierd met kraaltjes, werkelijk<br />
schitterend. Ikzelf ben blij met mijn praatstok en ga hem thuis lakken en versieren.<br />
Rond half acht is er een laatste feestmaal van onze kok. Er zijn heerlijke salades met<br />
stokbrood en een verrukkelijke vissoep. Het voelt belachelijk om vis te eten direct na<br />
deze periode, maar het doet me uitermate goed. Deze jongen weet wat wij nodig hebben<br />
en kookt met veel liefde voor ons.<br />
‘s Avonds vindt de laatste bijeenkomst rond het vuur plaats, de zogenaamde<br />
weggeefceremonie. Uit de vooraankondiging heb ik begrepen dat het leuk was om een<br />
kleinigheidje voor de staf mee te nemen. Ik heb met veel liefde voor ieder staflid een<br />
pakje gemaakt. Mijn dolfijntje uit Bali gaat naar Celina. Zij heeft mij het geschenk van<br />
de dromenvanger gegeven. Dank je wel Celina.<br />
De bedoeling achter deze ceremonie, begrijp ik later, is toch een beetje anders. Het is de<br />
bedoeling dat je iets weggeeft van jezelf waar je aan verknocht bent. Dit hoeft niet de<br />
hele staf te zijn. Eén persoon is ook genoeg. Jammer dat dit voor mij niet duidelijk was.<br />
Het geeft een beetje een onaf gevoel. Ik laat dit gevoel eerst volledig toe om het daarna<br />
ook weer los te kunnen laten. Dit proces was blijkbaar niet relevant voor mij.<br />
Het is volle maan. En terwijl we met zijn allen rond het vuur zitten en uit volle borst<br />
oude en nieuwe indianenliederen zingen, laat de maan zich in haar volle glorie zien. Er<br />
is een schitterende aura om haar heen. Ze is zo mooi, dat je er alleen maar stil van kunt<br />
worden. Het zoontje van Lisa zwerft op zijn eentje rond onze cirkel en dwaalt steeds<br />
verder af het donkere bos in. De kleine held is pas vier. Ik ken geen kind van vier met<br />
hetzelfde lef. Hier in Zweden is nog ruimte en daardoor minder angst. Er zitten geen<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 75/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
sloten op de deuren. Er is geen erfafscheiding en waakhonden kom je nauwelijks tegen.<br />
Je kunt rustig als vrouw alleen het bos in gaan zonder lastig gevallen te worden, ja<br />
zonder iemand tegen te komen. Wat een heerlijkheid. Tegen middernacht gaan we<br />
slapen.<br />
Die morgen worden we om acht uur gewekt door de drum. Ik heb redelijk geslapen.<br />
Ongetwijfeld een erfenis van het overslaan van een volledige nachtrust. Ons laatste<br />
ontbijt staat al klaar. Bij uitzondering neem ik ontbijt en eet de salade van gisteren.<br />
Daarna gaan we met zijn allen naar de steengroeve voor een afsluitend ritueel. Het<br />
wordt een mooie korte ceremonie. Frans houdt van korte en krachtige ceremonies.<br />
Naarmate je ze langer maakt stroomt de kracht weg, vindt hij. Hij heeft ongetwijfeld<br />
gelijk. De leiding maakt een driehoek. Daaromheen maakt de staf een binnencirkel. De<br />
questers maken een kring aan de buitenkant. We nemen elkaar bij de hand en strekken<br />
onze handen als takken naar de hemel. Alle drie de kringen lopen tegen elkaars stroom<br />
in. Frans houdt een toespraak over de quest en datgene wat we terugbrengen naar de<br />
wereld. Onder het lopen zingen we een krachtig lied. Daarna krijgen we allemaal een<br />
plukje tabak. We trekken ons een poosje terug in onszelf, doen in stilte onze wens en<br />
offeren het tabak in het water.<br />
Ineens realiseer ik me weer dat ik hier op aarde gekomen ben om, samen met andere<br />
zielen, een netwerk van liefde en licht neer te zetten in Moeder Aarde. Ik spreek die<br />
intentie uit voor mezelf terwijl ik het plukje tabak offer. Het voelt krachtiger dan een<br />
intentie. Ik neem een besluit!<br />
Het proces is perfect en rond. Ons groepje is als eerste terug in het kamp. Ik begin met<br />
de afwas. Wanneer ik klaar ben, voel ik dat ik weg wil. Jammer, het is een beetje een<br />
rommelig afscheid na zo’n sacraal gebeuren.<br />
We maken een stop bij een steencirkel met de naam Ringestena. Daarna duiken we<br />
regelrecht een koffieshop in. Ik drink koffie met een heerlijk stuk notentaart. Dan zijn<br />
we eraan toe om naar de steencirkel bij het huis van Lisa te gaan.<br />
Ik ga de lege cirkel binnen en nestel mezelf tegen de grote steen. Hoelang ik daar zit<br />
weet ik niet. Al mijn cellen beginnen te tintelen van energie. Langzaam maar zeker<br />
word ik weer één met Moeder Aarde. Dat was ik even kwijt.<br />
Er verschijnt een driehoek voor mijn geestesoog met een oog erin. Het alziend oog van<br />
God. Het geeft een gevoel van totaliteit en heelheid.<br />
Als ik mijn ogen opendoe zit er een koppel vrienden naast me. De man heeft een<br />
complete metamorfose doorgemaakt, zo jong als hij is. Maar wat zegt leeftijd? We<br />
maken een driehoek en verbinden onszelf via onze handen. We zitten een hele poos in<br />
stilte en het voelt uitermate goed. Ik ben blij dat Giri en ik nog een paar dagen in<br />
Zweden kunnen blijven. Ik zal ze nodig hebben om het proces te integreren, als ik mijn<br />
lijf mag geloven.<br />
Het koppel vertrekt en de volgende auto stopt. Maria en haar beide kinderen komen de<br />
cirkel binnen. Ik vertel Maria dat ik haar innerlijke stilte eer. We zitten een hele poos<br />
hand in hand. Verbaasd kijk ik naar de verandering in haar zoontje. Hij leek zo nietig<br />
en zo stil in het kamp. Nu is hij open en goedlachs en stoeit vrijuit met Giri. Alsof hij in<br />
één klap zijn eigen ruimte inneemt. Ook geen groepsmens, dat is wel duidelijk. Het<br />
wordt een hele happening, ons samenzijn in de cirkel. Er stopt nog een auto. Dat is<br />
Lisa, nu is het feest compleet. Dit alles maakt dat het proces heel en afgerond is.<br />
Als iedereen weer vertrokken is, gaan Giri en ik in het midden van de grove tegen de<br />
dubbele stam van de berkenboom zitten. We mediteren en verbinden ons met de<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 76/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
tijdloze ruimte welke deze cirkel omvat. Daarna doen we een ceremonie, waarin we met<br />
de klok meelopend alle stenen aanraken en ons met deze cirkel verbinden. De energie is<br />
verzorgend, beschermend en vrouwelijk. Ik voel me in alle opzichten steviger worden<br />
We rijden richting steengroeve en nemen een afslag het bos in. Parkeren het campertje<br />
en lopen het pad af tot we aan een prachtig meer komen. Giri gaat terug om de camper<br />
op te halen. We gaan uit de kleren en duiken het water in. Fris maar lekker. Heerlijk om<br />
mezelf na tien dagen van top tot teen lekker te kunnen schrobben, zelfs mijn handen<br />
lijken nadien wat schoner. Het miezert. Als we goed en wel aangekleed zijn gaat het<br />
echt regenen, maar het voelt al met al heerlijk fris. Even later valt het water met bakken<br />
uit de hemel. Dat wordt dus binnen koken en eten. Ik voel hoe moe ik ben en hoe<br />
kwetsbaar mijn lijf is. Alle cellen staan open. Er is ook zoveel gebeurd wat nog een<br />
plekje mag krijgen. Het is nog vroeg maar ik heb maar één behoefte en dat is gaan<br />
liggen.<br />
Bescherming, lieflijk, stilte. Dat zijn mijn woorden voor Zweden in zoverre ik er<br />
woorden aan kan geven. Ik heb veel indrukwekkende plaatsen en landen bezocht.<br />
Zweden is in die zin niet indrukwekkend, maar deze veiligheid en bescherming heb ik<br />
nergens gevoeld.<br />
Het regent de hele nacht. Wanneer we besluiten op te staan is het droog. Aan de voet<br />
van het meer vangen we de gure wind. Als we na onze meditatie en het ontbijt boven<br />
een kijkje gaan nemen, hebben we een prachtige uitzicht over het meer en voelen we de<br />
beschutting en de warmte van de zon. We maken een flinke wandeling en liggen daarna<br />
in ons blootje. We zien kolossale bouwwerken van mieren. Wat een ijver en een geduld.<br />
En moet je zien, het komt allemaal klaar uiteindelijk, zonder haast.<br />
Wat later in de middag rijden we naar de steengroeve. We klimmen naar de top van de<br />
heuvel en hebben een prachtig uitzicht op twee verschillende meren. Het doet me goed<br />
om mijn lijf te voelen. Het proces begint te integreren. We rijden via binnenweggetjes,<br />
genieten van de lieflijke, kleurrijke houten huisjes en vooral van de rust. We zoeken een<br />
plekje om onze laatste nacht door te brengen en vinden een lief plekje aan een klein<br />
meertje. Het geluid van de straat mag geen naam hebben. We eten buiten en genieten<br />
van de zonsondergang. Het blijft nog behaaglijk ook, wat heerlijk.<br />
Wanneer we de volgende morgen opstaan, is de lucht stralend blauw. Ik loop naar de<br />
waterkant en stap op de drijvende vlonder. Daar doe ik in mijn blootje mijn oefeningen<br />
en ik voel dat de zon mijn cellen tot in alle diepte verwarmt. De kwetsbaarheid van deze<br />
ochtend zet zich neer in een nieuwe stevigheid. Later mediteren we samen op de<br />
vlonder.<br />
Het water is zo helder dat de hele omgeving er in weerspiegeld wordt. Het is een<br />
prachtig gezicht. Ik ben niet weg te branden, al had ik gisteren het gevoel dat we ons<br />
paradijs van de nacht ervoor ingeruild hadden voor het voorportaal. Ik breng de<br />
ochtend door met lezen en van de zon genieten. Ben niet dapper genoeg om te<br />
zwemmen of misschien gewoon te lui. Na de lunch vertrekken we op ons dooie gemak<br />
naar de boot. We rijden langs prachtige meren. We maken nog een laatste stop en<br />
komen via een smal pad bij een liefelijke waterkant. Even heerlijk wegdromen en terug<br />
naar de realiteit, de auto en de boot.<br />
Ik neem Zweden met me mee in mijn hart. Ongetwijfeld heeft het mooie weer na de<br />
quest daar nog een extra steentje toe bijgedragen.<br />
We besluiten door te rijden zolang het goed voelt. Om elf uur die avond maken we een<br />
stop voor een stevige maaltijd. Dan gaat het ineens veel vloeiender. We rijden tot ver<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 77/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
voorbij Hamburg en tegen vieren in de ochtend zoeken we een plekje om te gaan<br />
slapen.<br />
Nauwelijks twee uur later, tegen zessen schiet ik alweer wakker, klaarwakker. De zon<br />
komt op, ik wek Giri en stel voor om door te rijden. Het is al redelijk druk op de weg,<br />
maar we reizen voorspoedig en gezegend. Om klokslag twaalf rijden we thuis onze inrit<br />
op. We zijn beiden zo fit alsof we een hele nacht geslapen hebben. Het is stralend weer<br />
en dat blijkt zo te zijn geweest vanaf de dag dat wij vertrokken! Nou de tuin heeft het er<br />
moeilijk mee, dat is duidelijk. We gaan meteen aan het werk. De plantjes krijgen water<br />
en de camper wordt schoongemaakt. De was verdwijnt in de machine en diezelfde<br />
namiddag ruilen we het campertje in voor ons eigen autootje. Ik wil meteen naar huis,<br />
terug naar de stilte, maar daar wordt een stokje voor gestoken. We moeten blijven eten.<br />
Ik geef mijn verzet op en geniet van het heerlijke eten, zo met liefde klaargemaakt.<br />
Ik ben blij dat ik alle tijd voor mezelf heb. Dit proces vraagt tijd en ruimte en die ruimte<br />
wil ik nemen. Ruimte om te integreren. Ik heb energie die vergelijkbaar is met een half<br />
jaar geleden, toen ik thuiskwam van mijn verblijf in Australië, Nieuw Zeeland en<br />
Indonesië. Het kriebelt overal. Voor het eerst sinds die tijd voel ik me fit genoeg om<br />
mijn huis volledig te poetsen. Dat voelt fantastisch. Het staat symbool voor het proces<br />
van uitzuivering wat zich binnen in mij heeft voltrokken. Zo binnen, zo buiten.<br />
Voldaan en tevreden krijgt alles een goede beurt en het huisje voelt net zo nieuw, zo fris<br />
en schoon als ikzelf.<br />
Dankbaar voor deze fantastische ervaring geef ik me over aan het ritme van deze<br />
nieuwe, pasgeboren dag. Ik leef en beweeg meer en meer vanuit mijn innerlijke stilte.<br />
Laat me vol verwondering mee stromen in de stroom die Leven heet. Tijd ervaar ik<br />
steeds minder als een lineair gegeven. Ik bevind me op dit punt in mijn bewustZijn in<br />
de eindeloze cirkel van de eeuwigheid. Ik ervaar af en toe flitsen van het tijdloze Nu en<br />
ontdek dat ik alle tijd van de wereld heb. Hoewel mijn ziel met een doel in deze wereld<br />
is gekomen, is het tijdstip van aankomst niet langer van belang: de weg is mijn doel<br />
geworden.<br />
Ik integreer mijn nieuwe inzichten, het wezen van mijn Zijn in dit specifieke moment,<br />
het eeuwige Hier en Nu.<br />
‘Als je niet alleen het oerwoud in durft<br />
zul je nooit een tijger vangen’.<br />
- Oud volksgezegde -<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 78/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE SCHOONHEID VAN HET VERVAL<br />
Om de wereld te veranderen moet je het lef hebben om een rebel te zijn. Moet je het lef<br />
hebben om uit de stroom van de massa te stappen. Durven te voelen, in alle stilte, of je<br />
nog langer mee wilt doen aan al dat uiterlijk vertoon. Zo niet, heb dan het lef om je<br />
eigen waarheid te leven. Dat maakt je niet alleen tot een uitermate tevreden en<br />
gelukkig mens zonder al die ballast, je geeft anderen de moed om hetzelfde te doen...<br />
Goddelijk volmaakt<br />
De schepping is goddelijk volmaakt. De schepping ontstaat en vergaat voortdurend uit<br />
die Ene kracht die we God of Liefde noemen. En hoe zou iets in godsnaam onvolmaakt<br />
kunnen zijn wat voortkomt uit volmaaktheid?<br />
Er is iets wezenlijks misgegaan met ons vertrouwen. Een kind maakt zich niet druk om<br />
datgene wat er in de toekomst gaat gebeuren. Een kind is volledig aanwezig in het hier<br />
en nu. Evenals dieren trouwens. Zij zijn goddelijk perfect en volledig aanwezig in alles<br />
wat ze zijn en in alles wat ze doen.<br />
Ik zag onlangs de documentaire ‘March of the Penguins’. Het is een fascinerend verhaal<br />
over de jaarlijkse tocht van de keizerpinguïns door de meest onherbergzame streek hier<br />
op aarde, Antarctica. Het verhaal raakte me tot diep in mijn ziel. In de ogen van ons<br />
mensen lijkt het leven van de keizerpinguïn één groot gevecht met de getijden en<br />
onmenselijk zwaar. Het is iedere keer opnieuw een ware overlevingstocht wanneer ze<br />
tegen de winter de zee verlaten en kilometers over het ijs trekken in een barre vrieskou<br />
tot veertig graden onder nul. Hoe ontroerend en liefdevol is het moment waarop de<br />
paarvorming en het paren plaatsvindt. Hun zelfopofferende zorg voor het ei en later<br />
voor het kind -zonder iets terug te verlangen- is iets waar wij mensen ons nauwelijks<br />
een beeld bij kunnen vormen. Adembenemend en vooral ook ontroerend is het moment<br />
dat het ei wordt overgedragen aan de zorg van de mannetjes. De vrouwtjes trekken<br />
daarna in konvooi naar zee -een barre tocht- om voedsel in te slaan voor henzelf en het<br />
komende kind. Als ze na weken terugkeren, zijn de kuikens net uit het ei. Iedere<br />
pinguïn herkent haar partner aan het geluid. Na een liefdevolle hereniging worden de<br />
kinderen zonder morren achtergelaten onder de hoede van de moeders. Dit keer zijn<br />
het de vaders die de gevaarlijke tocht naar zee ondernemen om zich na maanden te<br />
gaan voeden. Wanneer de mannetjes uiteindelijk terugkeren, zijn niet alle kinderen<br />
meer in leven. Uiteindelijk laten de ouders hun kinderen achter en trekken opnieuw<br />
naar zee. Het jaar daarop maken hun kinderen zelfstandig diezelfde tocht. Zij kennen<br />
de weg, ze weten instinctief waarheen ze moeten gaan.<br />
Het verhaal is adembenemend en ongelofelijk ontroerend. De zorg voor elkaar, de<br />
tederheid en de ogenschijnlijke hardheid waarmee de groep de overtallige vrouwtjes op<br />
hun plaats zet. Wanneer een vrouwtje wier kind is omgekomen na haar rouwproces een<br />
kind probeert te ontfutselen aan een andere moeder staat de groep dit niet toe. Hard,<br />
liefdevol en duidelijk. Zo ziet hun leven eruit. Er is geen denken en dus geen plaats voor<br />
twijfel. Er zijn geen oordelen. Ze blijven nergens in hangen omdat ze nergens aan<br />
gehecht zijn. Noem het leven in vertrouwen. Het leven ontvouwt zich naar gelang de<br />
omstandigheden. Omdat er geen gedachten zijn wenst niemand dat het anders is als dat<br />
het is. Iedere pinguïn omarmt het leven en doet instinctief wat hij/zij heeft te doen.<br />
Dieren mopperen niet, kinderen mopperen niet. Zij twijfelen ook niet. Zij leven het<br />
leven, bladzijde voor bladzijde. Er bestaat in hun beleving geen goed en geen kwaad.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 79/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Goed en kwaad<br />
En dat is absoluut waarheid, goed en kwaad zijn slechts een gevolg van dualistische<br />
denken. In gedachten hebben wij oordelen en afgescheidenheid gecreëerd door twijfel<br />
te zaaien en angsten te initiëren. Door een afscheiding teweeg te brengen tussen leven<br />
en dood, tussen liefde en haat, tussen licht en donker. Maar uiteindelijk zullen we<br />
ontdekken dat er geen afscheiding is tussen leven-dood, tussen licht-donker, en tussen<br />
liefde-haat. Uiteindelijk zijn het gewoon twee verschijningsvormen van één en dezelfde<br />
scheppingskracht. Twee ogenschijnlijke tegenpolen om ons in staat te stellen het Licht<br />
te zien en de Liefde te beleven. Om uiteindelijk het midden te vinden tussen beide<br />
polen en weer terug te keren naar die staat van Eenheid die we eens verlieten om de<br />
wonderbaarlijke reis aan te vangen in de materie – de reis van de Ziel. Dit keer in vol<br />
bewustzijn.<br />
Niets mis<br />
Er is niets mis met de natuur. De natuur ‘natuurt’ gewoon en denkt daar niet over na.<br />
Zij belegt geen vergaderingen en heeft geen punten op haar agenda staan die besproken<br />
moeten worden. Alles heeft haar nut en voedt alles. De stronk van de afgezaagde boom<br />
geeft nieuw leven aan talloze paddenstoelen. De natuur volgt de eeuwige stroom die<br />
leven heet en past zich feilloos aan bij veranderde omstandigheden. Het zijn uitsluitend<br />
onze denkbeelden die niet langer kloppen. Wat klopt er niet? Onze statistieken kloppen<br />
niet langer. Er vindt een verschuiving plaats in alles. Is dat niet altijd zo geweest? Is de<br />
schepping niet een flexibele, eeuwige bewegende manifestatie? Heeft de aarde zich niet<br />
altijd liefdevol aangepast aan de uitbuiting van ons mensen en zich ontdaan van<br />
datgene wat haar bedreigde door middel van vulkaanuitbarstingen, natuurrampen en<br />
overstromingen? Zijn Atlantis en Lemuria ook niet op die manier onder water<br />
verdwenen?<br />
Het is waar dat het allemaal vele malen ernstiger lijkt dan voorheen. Dat zou wel eens<br />
te maken kunnen hebben met het feit dat er zoveel meer mensen de aarde bevolken en<br />
dat we in tegenstelling met voorheen door middel van de media zo goed menen te<br />
weten wat er overal ter wereld ‘schijnt’ te gebeuren. Hoe dan ook, mochten we<br />
uiteindelijk met zijn allen onder water verdwijnen dan is dat geen ramp en zullen we<br />
ook dat weer overleven. We kunnen de feiten met alle angst in ons niet keren.<br />
Integendeel, het hoeft zelfs niet gekeerd te worden. Datgene wat we immers verliezen is<br />
niet datgene wat we werkelijk zijn en datgene wat we niet zijn zullen we vroeg of laat<br />
toch achter ons moeten laten.<br />
Middeleeuwen<br />
In de middeleeuwen werden er hele volksstammem uitgeroeid door de pest en andere<br />
afschuwelijke ziekten en dat zag er allerminst fraai uit. Degenen die overleefden kregen<br />
de kolder in hun kop en zochten een vijand om te verslaan en dat waren in dit geval de<br />
Joden. Die werden zwaar gemarteld tot ze bekenden dat zij degene waren geweest die<br />
de pest geïnitieerd hadden. En zo zoeken wij dualistisch mensen altijd en eeuwig een<br />
vijand om te bevechten en te verslaan tot het moment dat we ons herinneren wie we<br />
zijn en uit het wiel van de dualiteit stappen.<br />
Tot dat moment laten we ons imponeren door politieke en spirituele leiders die net als<br />
voorheen uit zijn op macht en er plezier aan schijnen te beleven om het gepeupel klein,<br />
afhankelijk en vooral angstig te houden. Dan gaan ze zeker niet zelfstandig denken.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 80/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
In die zin blijft de essentie hetzelfde als altijd, alleen de omstandigheden –de vijanden-<br />
veranderen.<br />
We proberen op alle mogelijke manieren denkbeeldige vijanden te creëren zodat we ze<br />
kunnen bevechten. En naarmate we menen dat we het kwaad verslaan lijkt het aan alle<br />
kanten op te duiken. En zelfs heftiger dan voorheen. Moeten we dan maar stoppen met<br />
het kwaad te bestrijden? Met bestrijden jazeker, daar mogen we naar mijn mening<br />
absoluut mee stoppen. Laten we ermee samen smelten. Laten we er één mee worden…<br />
Mysterie<br />
Het leven is een mysterie. Probeer het niet te ontrafelen. Laten we bij de vraag blijven<br />
zonder een antwoord te verlangen. Laat ons kritisch en onderzoekend blijven. De<br />
onbewuste mens is zich niet bewust van de samenhang der dingen. Hij is vergeten dat<br />
hij in essentie een goddelijk wezen is en deel uitmaakt van de natuur. Al met al hebben<br />
we ons losgemaakt van die natuur. We hebben haar gebruikt en misbruikt op alle<br />
mogelijke en onmogelijke manieren. Daar hoeven we onszelf geen medaille voor te<br />
geven, we hoeven ook niet naar anderen te wijzen, we hebben daar allen ons aandeel in<br />
geleverd.<br />
Het is te simpel om fabrikanten te beschuldigen, zij zouden hun producten niet<br />
produceren als wij ze niet consumeerden. Het is te simpel om het kapitaal te<br />
beschuldigen, ook het gepeupel wendt zich maar al te graag rond in de luxe<br />
voortgebracht door ditzelfde kapitaal. Hoe dan ook, het heeft geen zin om onszelf of<br />
andere te beschuldigen, we waren nog niet bewust. Op het moment dat we ontwaken,<br />
gaan we onszelf realiseren wie we zijn en wat we deden. Het is de kunst om niet naar<br />
anderen te wijzen maar meedogenloos eerlijk naar onszelf te kijken en ons toch en<br />
vooral niet rond te wentelen in schuldgevoel. Dat laatste is een dodelijke emotie<br />
waarmee kerken en politiek ons eeuwenlang hebben klein gehouden. Het werkt alleen<br />
maar averechts.<br />
Op het moment dat we ontwaken, verbinden we ons automatisch met ons ware natuur.<br />
Zodra we onze afkomst gaan beseffen beginnen we onszelf te respecteren. Een<br />
automatisch gevolg is dat we anderen gaan respecteren en dat houdt niet op bij onze<br />
familie en onze buren. We zijn bereid ogenschijnlijke uiterlijke verschillen te<br />
overbruggen door naar elkaar te luisteren. Niet vanuit onze wilskracht of ons denken,<br />
maar vanuit een open en mededogend hart. We beginnen zorg te dragen voor de<br />
natuur, dat wordt weer heel natuurlijk.<br />
Overtuigingen<br />
Wanneer onze leegte is ingevuld stoppen we met onze begeerten na te jagen. We doen<br />
wat we te doen hebben en we denken niet langer in termen van goed en kwaad. Roken<br />
op zich is niet slecht. De overtuiging dat we longkanker krijgen van roken betekent<br />
ongetwijfeld dat we longkanker zullen krijgen wanneer we roken. Chocola was<br />
voorheen zeer slecht. Nu schijnt het goed te zijn om regelmatig chocola te eten. Het is<br />
maar wat je wenst te geloven! Zo simpel is het.<br />
Wanneer iemand bedenkt dat het beter is om kinderen op school niet langer te<br />
knuffelen om ontucht tegen te gaan, dan maken we ons wijs dat dit terecht is. Na een<br />
poosje gaan we werkelijk geloven dat het waar is. Zoals we tot nu toe alles hebben<br />
geloofd wat anderen ons wijs maakten zonder de moeite te nemen om dit te<br />
onderzoeken. Een bewust mens volgt niet de publieke opinie en neemt nooit klakkeloos<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 81/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
iets aan van anderen. Een bewust mens is rebels, kritisch en onderzoekend. Hij gelooft<br />
niet alles wat hem wordt voorgekauwd maar onderzoekt eigenwijs alles op waarheid.<br />
Een bewust mens hecht minder belang aan woorden en geeft meer aandacht aan de<br />
stilte ertussen. Een bewust mens luistert meer naar zijn intuïtie. Woorden kunnen<br />
immers nooit de waarheid weergeven. Zij schieten bij voorbaat te kort omdat ze altijd<br />
ingehaald worden door het verleden. De beelden die we in ons dragen zijn altijd oud en<br />
altijd achterhaald. Door te reageren op dat wat oud is zijn we altijd te laat.<br />
Wetten<br />
God is altijd nieuw en altijd op tijd.<br />
Er zijn wetten voor mensen die nog niet in staat zijn om zelfstandig te denken en te<br />
functioneren. Je moet een kind niet in het water gooien als hij niet kan zwemmen.<br />
Kortom, je geeft hem zwembandjes. Wereldse wetten zijn hulpmiddelen voor<br />
onbewuste mensen. Ook bewuste mensen maken daar gebruik van. Het is kortzichtig<br />
om bewust een wet te overtreden. Bewuste mensen weten dat het leven hier op aarde<br />
een spel is en ze spelen hun rol met verve en zeuren niet over eventuele consequenties.<br />
In essentie voelen ze zich slechts verantwoordelijk aan de goddelijke wet, de wet van<br />
onvoorwaardelijke liefde. Bewuste mensen kijken liefdevol en welhaast vertedert toe<br />
hoe anderen een rommeltje maken in de speeltuin van het leven. Zij proberen dat niet<br />
te begrijpen, omdat er nu eenmaal dingen zijn die niet te begrijpen zijn. Zij proberen<br />
het niet goed te praten, omdat er nu eenmaal dingen zijn die niet goed te praten zijn. Zij<br />
voelen niet langer behoefte om te oordelen, omdat zij vertrouwen op de wijsheid van<br />
het universum en weten dat er niemand veroordeelt hoeft te worden.<br />
Rechtspreken kan alleen rechtvaardig zijn wanneer dit geschiedt door bewuste en<br />
liefdevolle mensen en dat zijn we helaas veelal nog niet. Eens stonden wij immers zelf<br />
aan de andere kant en schiepen we er behagen in om oorlogje te spelen, om te oordelen<br />
en te bekritiseren. Als we daar niet langer staan is er geen behoefte meer om over<br />
anderen te veroordelen. Zelfs niet als we in de positie zijn om recht te moeten spreken.<br />
Dat hoofdstuk is dan uitgelezen en uitgewerkt.<br />
Op zijn kop<br />
De wereld lijkt op zijn kop te staan. Succes wordt afgemeten aan getallen. We blijven<br />
hangen in uiterlijkheden. Het is geen sinecure om te accepteren dat de wereld zo in<br />
elkaar zit zoals wij haar uitgedacht en gemanipuleerd hebben.<br />
Het verschil tussen onbewuste en bewuste mensen is dat de eerste denkt dat dit leven<br />
een realiteit is en de laatste wel beter weet maar het spel gewoon meespeelt. De<br />
bewuste mens weet dat het resultaat van liefde op geen enkele manier zichtbaar<br />
gemaakt hoeft te worden. Liefde doet gewoon wat ze te doen heeft, niet meer maar ook<br />
niet minder.<br />
Bewuste mensen hebben niet de illusie dat zij de wereld en de denkpatronen van<br />
anderen kunnen veranderen. Zij hebben ook niet langer die behoefte. Zij weten dat alles<br />
zich voltrekt via de goddelijke wet van volmaaktheid. Je moet het alleen durven te zien<br />
en dat betekent doorgaans een andere manier van kijken.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 82/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Kleinschaligheid<br />
Misschien denk je nog steeds dat het onbelangrijk is wat je doet. Je kunt je plaats<br />
bevechten en groot proberen te worden onder de ogenschijnlijke groten. En dan ben je<br />
een pion van deze maatschappij. Dan moet je elk jaar een nieuw boek schrijven, een<br />
nieuwe CD uitbrengen, een nieuw schilderij schilderen, een nieuw merk thee op de<br />
markt brengen of op een andere manier je ellebogen gebruiken om de top te bereiken.<br />
Kortom, je rent altijd achter de feiten aan en bent een pion van deze zichtbare<br />
illusionaire wereld. Als dat is wat je wenst te zijn, helemaal goed, geniet er vooral van.<br />
Als dat niet is wat je wenst, doe dan gewoon wat je te doen hebt en wees tevreden met<br />
kleinschaligheid.<br />
Uiteindelijk lossen alle uiterlijke vormen zich op in de onzichtbare wereld van het<br />
vormloze. Het enige wat blijft is de liefde. En liefde laat geen zichtbare sporen na.<br />
En troost je, vele waarachtige leraren, waaronder de meester Jezus, hebben nooit van<br />
die grote gevolgen gehad in de tijd dat ze leefden. Maar één ding is zeker, over een<br />
aantal van hen praten we nu nog steeds!<br />
In de dood wordt ons alles afgenomen wat we niet zijn…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 83/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
NAWOORD<br />
Kinderen zijn in al hun onschuld de poorten die ons de weg naar de hemel wijzen. Zij<br />
dragen het zaad van de Eenheid nog in zich, het geschenk van de Vader en de Moeder,<br />
de kracht van de God en de Godin, en bewegen zich vol gratie tussen beide werelden.<br />
Zij leren ons het geheim van de poort naar het ware Leven, het geheim van de<br />
verwondering. Zij leren ons luisteren naar de stem van de schepping die door al haar<br />
schepselen spreekt. Zij brengen ons in verbinding met onze ware natuur, de Liefde<br />
van het Hart.<br />
Ik zit met mijn rug tegen een kolossale beukenboom. Er bevindt zich een versperring<br />
van prikkeldraad tussen mij en de waterput. Vanuit de nevelen zie ik een kind over het<br />
pad aan komen lopen. Ze heeft de gratie van een bosnimf. Vanaf het moment dat ze me<br />
ziet, maak ik op een natuurlijke manier deel uit van haar belevingswereld. Ze begint<br />
onbevangen honderduit te kletsen en plukt ondertussen met diezelfde aanwezigheid<br />
een boeketje bloemen. Ze biedt me de bloemen aan over het prikkeldraad. Ze neemt me<br />
mee in het sprookje van het leven. De tijd staat even stil, er bestaat niets anders dan zij<br />
en ik, er bestaat niets anders dan wij. Haar naam is Sterre…<br />
Op dit moment in onze evolutie worden er kinderen geboren met een bewustzijn dat op<br />
een andere manier trilt dan het onze. Hun frequentie heeft in wezen al de trilling van de<br />
nieuwe tijd aangenomen. Om die frequentie uiteindelijk in alle volheid te kunnen<br />
neerzetten, heeft het kind, zoals ieder kind, een veilige bedding nodig. Ook al kunnen<br />
wij veel leren van onze kinderen, het blijft overeind staan dat kinderen hun grenzen<br />
moeten leren kennen. Zij hebben structuren nodig om zichzelf veilig en geborgen te<br />
voelen. Vanuit een aangeboren schuldgevoel compenseren we ons gebrek aan tijd door<br />
kinderen te overladen met materiële dingen en plaatsen het teveel op de voorgrond. We<br />
vergeten daarmee onze kinderen te leren dat zij niet voortdurend het middelpunt<br />
kunnen zijn, dat zij deel uitmaken van de heilige cirkel die mensheid heet.<br />
We zien ons eigen kind als bijzonder en dat is waar. Elk wezen is immers uniek in de<br />
kakofonie van het muziekstuk van de schepping. Laten we echter voorzichtig zijn met<br />
het plakken van nieuwetijds-etiketten op onze kinderen. Het blijven etiketten. Zij<br />
kunnen daar evenmin aan voldoen als wij konden beantwoorden aan de eisen die onze<br />
ouders aan ons stelden. Laten we naar onze kinderen kijken alsof we ze elke dag<br />
opnieuw zien, met verwondering.<br />
Kinderen zijn een geschenk uit de hemel. We mogen ze onvoorwaardelijk omarmen.<br />
Het is belangrijk dat we ze nooit laten vallen, wat ze ook doen en dat we ze nooit ten<br />
onrechte zullen straffen voor hun daden. We mogen een veilige omgeving creëren waar<br />
ze kunnen experimenteren binnen bepaalde grenzen. Het maakt niet uit wat ze doen en<br />
welke status ze bereiken in het leven. We leren onze kinderen om volwaardige mensen<br />
te worden, omarmen hen in hun woede, in hun jaloezie, in hun verdriet en in hun<br />
vreugde. Wat een geschenk als we deze natuurlijke emoties niet langer onderdrukken.<br />
Het kind zal hierdoor haar natuurlijke evenwicht vinden en opgroeien tot een<br />
harmonieus en evenwichtig mens.<br />
Er is niets mis met emoties. Alle emoties zijn natuurlijk, het is onnatuurlijk als we er in<br />
blijven hangen. Wat dat betreft kunnen we veel leren in de natuur. Vogels en dieren<br />
kunnen met elkaar vechten op leven en dood. Als de strijd beslist is, zijn ze het gevecht<br />
al weer vergeten. Ze laten onmiddellijk de energie los uit hun systeem en zijn weer<br />
helemaal neutraal en aanwezig.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 84/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Het vergif voor ons mensen is dat wij niet in staat zijn om te vergeten. We worden<br />
voortdurend bepaald door het verleden en blijven het koesteren zolang het niet erkend,<br />
verwerkt en getransformeerd is. Een van de oorzaken hiervoor ligt in onze opvoeding.<br />
Vanaf onze geboorte wordt ons geleerd dat bepaalde emoties goed zijn en dat we<br />
anderen snel af moeten leren. Afhankelijk van het feit of je een jongen of een meisje<br />
bent. Om de liefde van onze omgeving niet te verliezen, leren we al snel ons<br />
voortreffelijk aan te passen.<br />
In onze groei naar volwassenheid vinden we het steeds moeilijker om een duurzame<br />
relatie aan te gaan. We weten niet wie we zijn, zijn voortdurend op zoek naar onszelf en<br />
durven ons niet langer te verbinden uit angst dat we onze vrijheid zullen verliezen. We<br />
vluchten van de ene relatie in de andere of we beginnen er maar helemaal niet meer aan<br />
om de pijn van een eventuele scheiding niet opnieuw te hoeven doorleven.<br />
Alle verslavingen zijn een gevolg van onderdrukking. Alle uitspattingen komen voort<br />
uit een innerlijke drang om gehoord te worden. Alles wat niet op een natuurlijke<br />
manier omarmd wordt, uit zich in onnatuurlijk gedrag.<br />
De kruik gaat zolang te water tot hij barst. En als hij barst, ontsteek dan een<br />
vreugdevuur! Want dan staat de deur open naar de onderwereld die tot dat moment<br />
zorgvuldig gesloten is geweest. We zijn op weg om onszelf te helen. Om datgene wat<br />
niet gezien mocht worden in het licht te zetten. Onszelf te bevrijden van jarenlange<br />
onderdrukking, slaafsheid en onderdanigheid. Wanneer de ene helft van de mensheid<br />
gaat staan in haar waardigheid, opent zij automatisch de poort voor de andere helft. In<br />
dit geval hebben vrouwen een voorsprong. Niet voor niets zijn vrouwen zolang<br />
onderdrukt. Onbewust zijn mannen maar al te bang voor de verborgen kracht in de<br />
vrouw, haar allesvernietigende Kali-natuur die alles tot op de bodem omvormt en geen<br />
steen overeind laat.<br />
Wanneer vrouwen hun geboorterecht opeisen, herstellen zij het evenwicht en geven zij<br />
mannen de mogelijkheid om van hun troon af te komen. Onderdrukking is niet langer<br />
mogelijk, mannen en vrouwen nemen hun plek in vanuit eigenheid en wederzijds<br />
respect. Het platvorm voor de goddelijke mens is geboren.<br />
Niet langer hebben we titels nodig om onszelf en onze angsten achter te verschuilen.<br />
Nee, we waarderen elkaar vanuit ons unieke mens-zijn. Jaloersheid kennen we niet<br />
meer. We ondersteunen iedereen in haar unieke gave en geven onszelf daardoor de<br />
kans onze eigen unieke gift volledig te ontplooien.<br />
We zijn allen tezamen verantwoordelijk voor datgene wat er in de wereld gebeurt. In<br />
die zin is de huidige situatie in de wereld een geweldige kans om te gaan staan in onze<br />
waardigheid. We kunnen met onze vinger naar anderen blijven wijzen, we kunnen de<br />
situatie buiten onszelf ook gebruiken als spiegel om de verscheurdheid in onszelf onder<br />
ogen te durven zien en te helen. Op het moment dat wij de verantwoordelijkheid<br />
durven te nemen voor ons eigen welbevinden, zonder te verlangen dat de wereld buiten<br />
ons zal veranderen, zijn we niet alleen spiritueel volwassen aan het worden, we zijn<br />
tegelijkertijd bezig de balans in de wereld te herstellen.<br />
Deze stap kunnen we pas nemen wanneer we onze angst voor onderdrukking en<br />
vernietiging durven te doorvoelen en los te laten. * zie meditaties<br />
De mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest en dat is nooit in dit moment. Ons<br />
lijden is gebaseerd op een idee, een voorstelling van de toekomst die wordt ingekleurd<br />
door situaties die we hebben meegemaakt in het verleden. Zolang we ons verleden<br />
blijven koesteren, pijn zowel als lijden, zullen we dit patroon voortdurend herhalen in<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 85/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
het heden en op die manier een ellendige, zichzelf vervullende, toekomst creëren.<br />
Zolang we de macht van ons denken laten overheersen, zullen we onze intuïtie<br />
onderdrukken, leven we instinctmatig en zullen we anderen willen overheersen.<br />
Niet langer koesteren we wrok. We weten dat we leren door onze fouten en gunnen<br />
onszelf deze leerweg. We stoppen met oordelen en zijn bereid om te vergeven en te<br />
vergeten. We begraven het verleden, het is niet langer daar. We bevrijden onszelf van<br />
chronisch tijdgebrek door nergens anders te willen zijn dan daar waar we zijn. We<br />
bouwen een stralende nieuwe toekomst op de fundamenten van deze dag. Datgene<br />
wat we vandaag zijn, datgene wat we nu neerzetten zal onze toekomst bepalen.<br />
Laten we beginnen onze eigen dromen te verwezenlijken, zodat we ophouden onze<br />
frustraties op onze kinderen te projecteren. Vanaf dat moment hoeven zij niet langer<br />
aan onze verwachtingen te voldoen en kunnen we van hen houden om datgene wat ze<br />
zijn. We worden elkaars leermeesters en genieten van het geschenk dat ze voor ons<br />
hebben meegebracht van gene zijde.<br />
Scholen krijgen een andere bestemming. Kinderen mogen spelenderwijs ontdekken<br />
wie ze werkelijk zijn. Er zijn geen ongelukkige en verscheurde kinderen meer.<br />
Vandalisme behoort tot de vorige eeuw. Ieder kind, ieder mens weet dat zijn bijdrage<br />
uniek is en van het grootste belang in het geheel. Fantastisch, je mag anders zijn dan<br />
anderen. Je bent niet minder belangrijk, maar ook niet meer! Onze kinderen weten<br />
dat wij van hen houden en dat zij alle aandacht krijgen die ze nodig hebben. Zij weten<br />
dat zij niet gestraft worden voor hun fouten, maar dat zij daarvan mogen leren. Zij<br />
hebben een natuurlijk respect, ontdekken hun eigen creativiteit en hebben niet langer<br />
al die materiële zoethoudertjes nodig.<br />
Dat betekent niet dat we alles goed vinden wat onze kinderen doen. Dat betekent dat<br />
we hen liefdevol een spiegel voorhouden, zodat zij in een veilige omgeving beide polen<br />
in zichzelf kunnen ontwikkelen: kwetsbaarheid en kracht, licht en donker. Opdat zij in<br />
liefde kunnen groeien naar een natuurlijk evenwicht: naar de essentie van het Hart.<br />
Ik luister naar het verhaal van een echtpaar dat een kindje kreeg met het<br />
Downsyndroom. Zij kozen bewust om het kindje geboren te laten worden, ondanks alle<br />
adviezen van vrienden en de boosheid van artsen. Man en vrouw waren beiden erg<br />
rationeel geschoold. Hun gevoelskant had tot die tijd weinig kans gekregen om zich te<br />
ontplooien. Het kindje in hun midden bracht hun heelheid. Het leerde hun de balans te<br />
herstellen tussen denken en voelen. Dit kon gebeuren omdat zij bereid waren om de<br />
uitdaging aan te gaan en het zieltje in liefde te ontvangen. Een bereidheid die helaas in<br />
onze westerse maatschappij waar alles gebaseerd is op het ik maar al te vaak wordt<br />
gezien als zelfopoffering.<br />
Ik ben in Frances Care in Zuid Afrika. Ik houd stervende baby’s in mijn armen. De<br />
baby’s ‘zijn’. Ze mopperen niet op God waarom zij aids hebben gekregen en anderen<br />
kinderen niet. Ze nemen het leven zoals het komt en zijn een bron van vreugde voor<br />
allen die hen verzorgen. Zij zijn volkomen onschuldig en gaan zoals zij kwamen: in<br />
vrede. Zij zijn verlichte meesters in een kinderlijfje en zijn naar de aarde gekomen om<br />
onze ogen te openen en ons te leren wat Liefde is. Het leven is een eindeloze cirkel van<br />
geboorte en wedergeboorte.<br />
Miljoenen kinderen op deze aarde lopen weg van huis, plegen zelfmoord, worden<br />
verkracht of belanden in het criminele circuit omdat zij het leven in deze huidige vorm<br />
niet langer zien zitten. Omdat wij hen een godsbeeld hebben gegeven gebaseerd op de<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 86/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
macht van geld en technologie. Zij zenden een noodkreet uit die we niet op kunnen<br />
lossen door meer bewaking, nog strengere regels. Als we niet naar onze jongeren leren<br />
luisteren, hoe zullen we dan ooit de noodkreet kunnen horen van andere volkeren?<br />
Toch nog onverwachts zit ik in de gevangenis in Curaçao tussen de vrouwelijke<br />
bolletjesslikkers. Zij slikken de cocaïne in condooms in en smokkelen deze zogenaamde<br />
bolitos naar Nederland. Wanneer de bolitos springen gaan de vrouwen dood. Het<br />
weerhoudt hen niet, ze koesteren de illusie dat ze hun kinderen een betere opvoeding<br />
kunnen geven.<br />
Ik geniet van de interactie tussen de vrouwen. Zij geven elkaar op een directe,<br />
liefdevolle manier feedback. Af en toe doe ik een duit in het zakje. Vertel hun dat ik<br />
geen medelijden heb, ik voel met ze mee als moeder. Tegelijkertijd zet ik ze aan het<br />
denken: door jouw kinderen te bevoordelen help je anderen kinderen aan de cocaïne.<br />
Is dat wat je wilt? Ze schrikken ervan, daar hebben ze niet aan gedacht!<br />
Een meisje krijgt er behoorlijk van langs. Ik kijk naar haar en vraag of ze ooit<br />
geknuffeld is in haar leven. Ze schudt haar hoofd. Ik vraag of ze een knuffel wil. Ja dat<br />
wil ze wel! We staan in het midden van de cirkel en ik omhels haar in liefde. Ze zuigt<br />
het op als een spons. Dan gaat ze zitten, trots en fier en deelt met haar zusters: ‘Voor<br />
de eerste keer in mijn leven heb ik gevoeld dat ik goed ben zoals ik ben’.<br />
Ieder mens is wanhopig op zoek naar erkenning. Op het moment dat hij/zij echt<br />
gezien wordt, in de diepte van zijn/haar wezen, kan er iets gaan helen.<br />
Na afloop knuffel ik, dwars tegen alle regels in, twintig prachtige vrouwen. Zelden<br />
heb ik zo’n openheid ervaren. Opnieuw vraag ik me af waar de kip is en waar het ei.<br />
Deze krachtige, doorgaans jonge, vrouwen zijn nooit geëerd in hun leven en zoeken<br />
wanhopig naar erkenning. Zij laten zich gebruiken door de macht van het kapitaal en<br />
zijn uiteindelijk de kruimeldieven die de aandacht van het criminele circuit afleiden...<br />
Ik correspondeer al enige tijd met Eduard. Eduard is een neger en zit al twaalf jaar in<br />
erbarmelijke omstandigheden in een dodencel in Texas. Zijn daden in het verleden<br />
hebben geen invloed op mijn gevoel voor hem. Betekent niet dat ik ze goed praat,<br />
maar ik laat het oordelen inmiddels graag aan anderen over.<br />
Mijn wezen is vervuld van mededogen en ik hou van hem, onvoorwaardelijk. Hij is<br />
een van die slachtoffers van onze westerse samenleving die opgevoed is zonder liefde,<br />
zonder erkenning en zonder geborgenheid. Hij betaalt een afschuwelijke prijs voor<br />
zijn misvattingen in het verleden. De situatie heeft zijn ziel gelouterd. Hij gebruikt de<br />
omstandigheden en zijn verworvenheden om liefdevol anderen te ondersteunen die<br />
het naar zijn gevoel nog beroerder hebben dan hijzelf. Ik ervaar Eduard als een<br />
geschenk in mijn leven. Hij is evengoed een leermeester voor mij als ik dat ben voor<br />
hem.<br />
We praten graag over de jeugd van tegenwoordig als het tuig van onze samenleving. We<br />
vergeten dat wij de generatie zijn die deze jeugd eenzijdig heeft opgevoed. We vergeten<br />
dat zij ons spiegelen waar wij vergeten zijn onze dromen te verwezenlijken. We kunnen<br />
hen niet initiëren in hun volwassenheid en hebben hen al bij voorbaat beroofd van hun<br />
dromen.<br />
‘Ja maar ik wil mijn kinderen niet achterstellen bij…‘ En daarmee creëren we een<br />
nieuwe generatie volwassenen die geen grenzen kunnen stellen, die nooit een nee<br />
kunnen accepteren, die elke behoefte onmiddellijk in moet vullen, die alleen maar<br />
rechten kent en het bestaan van plichten totaal vergeten is. Volwassenen die vergeten<br />
zijn dat de kwaliteit van leven pure vreugde betekent, dat de opdracht van ons menszijn<br />
dienstbaarheid is, zonder opoffering.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 87/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Ik ontmoet prachtige jonge mensen, prachtige jonge kinderen. Ik laat me graag door<br />
hen onderwijzen en ben verbaasd en vol verwondering over hun inzichten en hun<br />
kwetsbaarheid. Zij zijn open en ontvankelijk en wanhopig op zoek naar een lichtend<br />
voorbeeld dat zij kunnen volgen, om hun innerlijke drijfveren vorm te geven.<br />
Julia in Aruba vraagt me of ik een aantal lesuren wil verzorgen in de moeilijkste klas<br />
van haar school. Ik zeg onmiddellijk ja. Het is een gemengde klas met een dertigtal<br />
jongeren in de leeftijd van zestien tot achttien jaar. Julia en ik plaatsen de stoelen in<br />
een cirkel. Ik leg op iedere stoel een zelfgemaakte dierenkaart. Op elke kaart staat een<br />
dier met een bijbehorende kwaliteit. De leerlingen nemen willekeurig plaats. Na de<br />
introductie vraag ik iedereen naar hun kaart te kijken en te voelen of het dier en de<br />
eigenschap bij hen past. Ik nodig hen uit iets te vertellen en de groep mag commentaar<br />
geven. Nooit eerder in al mijn workshops zag ik zoveel liefdevol invoelingsvermogen,<br />
zoveel respect voor elkaar. Hun feedback is krachtig en ontroerend en zij raken mij tot<br />
diep in mijn ziel. Ik deel mijn ontroering en vraag hen ons te willen onderwijzen en te<br />
helpen ontwaken.<br />
Ik ben dankbaar dat ik mag delen van mijn overvloed, delen van mijn liefde. Het in<br />
alle opzichten mag laten stromen. Wat een heerlijk gevoel dat mijn hebzucht<br />
verdwijnt naarmate ik mezelf begin te vinden. Ik heb nauwelijks iets nodig, er komt<br />
steeds meer ruimte. Ruimte voor mezelf en ruimte om te delen. Ruimte en begrip voor<br />
allen die dichtbij zijn of wat verder weg. Ik houd van moslims en van joden, van<br />
negers en van blanken. Simpel, ik houd van mezelf en ervaar ieder ander als een<br />
wezenlijk deel van dat Zelf.<br />
Om onze opdracht in dit leven te vervullen, om een brug te kunnen zijn voor anderen<br />
zullen we eerst de harmonie in onszelf moeten herstellen, de harmonie tussen licht en<br />
donker. In plaats van nog langer de oorlog te verklaren aan onze schaduwzijde en die<br />
buiten onszelf te projecteren, omarmen we onze eigen schaduw en heffen we onszelf op<br />
naar innerlijke heelheid. Als wij de harmonie in onszelf herstellen, creëren we een<br />
opening in het bewustzijn van de mensheid, zodat ook anderen deze innerlijke<br />
transformatie kunnen maken. Het is als een steentje wat we in de vijver gooien. Het<br />
steentje heeft geen enkel gewicht, maar de rimpels die ze rond zich trekt hebben<br />
invloed op al het water in de hele vijver.<br />
Ik ben niet langer bang voor oorlog. Ik zal er niet tegen vechten maar het hopelijk ook<br />
niet langer creëren. Ik wil het ook niet voeden door olie op het vuur te gooien omdat ik<br />
voor of tegen ben. Door in alle diepte mezelf te durven zijn en zowel de pijn als de<br />
vreugde, het leven en de dood in mijzelf te omarmen, creëer ik vrede in mijn<br />
binnenwereld. Ik weet dat dit slechts een kleine bijdrage is aan een mogelijke vrede in<br />
de buitenwereld, maar iedere druppel wordt uiteindelijk een oceaan.<br />
We zijn niet naar de aarde gekomen om uitsluitend onszelf te dienen en eenzijdig te<br />
streven naar heiligheid. We zijn naar de aarde gekomen om in alle opzichten<br />
volwaardige mensen te worden. Om in liefde en respect onze rechtmatige plaats in de<br />
cirkel van het leven weer in te nemen. Om onszelf te helen en te vervolmaken zodat we<br />
in alle eenvoud een brug kunnen zijn voor anderen.<br />
We zullen ieder voor zich nu de innerlijke keuze moeten maken welke plek we wensen<br />
in te nemen in het goddelijke scheppingsplan. Of we onszelf willen verbinden met angst<br />
of met liefde, met leven of met dood, met schepping of met totale vernietiging.<br />
Het zou wel eens kunnen betekenen dat we wat materiële rompslomp moeten gaan<br />
missen. Dat een hoop buitenkant gaat verdwijnen en er ruimte gaat komen voor meer<br />
binnenkant. Het zou heel goed kunnen betekenen dat kwaliteit weer de plaats in gaat<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 88/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
nemen van kwantiteit. Het zou wel eens kunnen betekenen dat we opnieuw<br />
geïnteresseerd raken in elkaar. Dat relaties weer de functie gaan krijgen van echte<br />
relaties. Dat we in veiligheid en geborgenheid aan elkaar kunnen groeien, omdat we<br />
elkaar in liefde durven te confronteren met onze schaduwzijde. Gewoon, omdat we niet<br />
langer bang zijn ons gezicht te verliezen, maar omdat we het meest verhevene in onszelf<br />
en anderen naar boven willen halen. Ja het zou wel eens kunnen betekenen dat we<br />
gewoon durven te zijn wie we zijn en dat we doen wat we te doen hebben zonder daar<br />
nog een waardeoordeel aan toe te kennen. Ieder neemt weer zijn eigen plaats in in het<br />
goddelijke scheppingsplan. Niet meer of niet minder, maar gewoon gelijk.<br />
Het spirituele hart vertegenwoordigt het midden tussen Hemel en Aarde en omvat<br />
liefdevol het mannelijke en het vrouwelijke in een volledige harmonie. Het is het<br />
midden van de weegschaal welke aan de basis ligt van de goddelijke mens.<br />
Om Shanti<br />
Laat ons in vrede zijn…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 89/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
VIER SEIZOENENMEDITATIES<br />
De elementen aarde, water, vuur en lucht worden in diverse Sjamanistische en Keltische<br />
tradities geassocieerd met de vier seizoenen. Zij vertegenwoordigen het materiële deel van<br />
de schepping: Moeder Aarde. Ether is het gasvormige, onzichtbare vijfde element dat onze<br />
immateriële werkelijkheid vertegenwoordigd: Vader Geest ofwel het Licht.<br />
De elementen staan voor verschillende kwaliteiten. Wij vertegenwoordigen in het klein het<br />
hele universum en bestaan eveneens uit deze verschillende elementen. Het is de bedoeling<br />
van onze evolutie dat in principe ieder wezen al deze elementen in de juiste harmonie in<br />
zich draagt. Deze harmonie ontstaat wanneer we onszelf verbinden met onze verschillende<br />
kwaliteiten, met alle elementen. Dan worden we het middelpunt van de cirkel en zijn we<br />
verbonden met Al Wat Is.*<br />
* Naar behoefte kun je de verschillende windrichtingen in de meditaties veranderen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 90/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Voorbereiding op de meditatie<br />
Het is prettig om jezelf voor te bereiden op de meditatie door eerst wat ademhalings– en<br />
lichaamsoefeningen te doen. Lichaam en geest dienen in balans te zijn: je zit makkelijker<br />
en de energie stroomt beter. Een aantal nuttige aanwijzingen:<br />
♥ Zorg dat je goed en ontspannen zit:<br />
- op een stoel met je voeten ‘stevig in de aarde geworteld’<br />
- op een meditatiekussen in kleermakerszit of in lotushouding.<br />
Wortel je staartbeentje in de aarde.<br />
♥ Zorg dat je ruggenwervels recht op elkaar staan.<br />
- Trek je kin een beetje in.<br />
- Stel je voor dat er vanaf je kruin een zilveren draadje ontspruit wat verbonden is<br />
met het middelpunt van het universum.<br />
- Mudra: leg je handen open op je bovenbenen met de duimen tegen je wijsvinger<br />
of ontvankelijk in je schoot met de duimen tegen elkaar: voor vrouwen de<br />
linkerhand onder, voor mannen de rechter.<br />
- Adem rustig door je neus in en uit en zorg dat je kaak ontspannen is.<br />
♥ Blijf aanwezig in je lijf. Ben jezelf voortdurend bewust van jouw innerlijke Bron.<br />
Vanuit die verankering met je Bron kun je jouw bewustzijn verruimen, zodat je alle<br />
dimensies kunt ervaren.<br />
♥ Neem ongeveer twintig minuten voor iedere meditatie.<br />
♥ Kom dan langzaam terug uit je meditatie door dieper te gaan ademen.<br />
- Wordt jezelf bewust van het contact met je omgeving.<br />
- Rek jezelf lekker uit.<br />
- Verwelkom de nieuwe dag met alles wat IS.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 91/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
INVOEL EN TRANSFORMATIEOEFENING<br />
Je kunt deze oefening doen in verband met angst, met pijn of met een overtuiging:<br />
♥ Ga rustig zitten, ontspan je volledig en stel jezelf de meest gruwelijke, angstige<br />
situatie voor die je maar kunt bedenken.<br />
♥ Laat geen enkel detail achterwege, integendeel stel je alles zo levendig mogelijk<br />
voor.<br />
♥ Voel je angst in elke cel van je lichaam, smelt er volledig mee samen en laat het dan<br />
los.<br />
♥ Ga terug naar datgene wat over is van dit gevoel.<br />
♥ Herhaal deze stappen totdat je angst voor vernietiging is verdwenen.<br />
- Wat een bevrijding!<br />
- Bij pijn ga je volledig IN de pijn…<br />
- Bij een overtuiging dring je door tot in de essentie van die overtuiging…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 92/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE LENTE<br />
De lente is verbonden met het oosten en met het element lucht. De lente hoort bij de<br />
kracht van de jeugd en ongebreidelde levenslust. Het is de kracht van het goddelijk kind in<br />
ons, de onschuld, de ster. Het luchtelement staat voor geboorte, het nieuwe begin, het<br />
zaad, de adem, het nieuwe ontluikende leven. Na de periode van inkeer in de winter,<br />
stroomt het nieuwe leven naar buiten.<br />
Eigenschappen zoals intelligentie, het positieve mannelijke, ongehechtheid en inspiratie<br />
horen bij dit element. Lucht staat symbool voor vrijheid, voor ruimte. Teveel vrijheid<br />
maakt je gebonden, egoïstisch en verward. Vrijheid betekent dat je niet langer afhankelijk<br />
bent van alle regels die je meegekregen hebt in je opvoeding en die misschien niet de<br />
jouwe waren. Vrijheid betekent dat je vrij bent van oordelen. Vrij van etiketten die je op<br />
jezelf plakt of hebt laten plakken. Vrijheid is datgene vormgeven waarvoor jij in dit leven<br />
gekomen bent. Ook al betekent dit dat je je veilige haven moet verlaten of dingen moet<br />
doen die je allerminst prettig vindt…. Lucht is verbonden met het hart. Het is het midden<br />
tussen hemel en aarde, het gebied van onvoorwaardelijke Liefde, de poort naar de ziel.<br />
Correspondenties in een oogopslag<br />
Seizoen : Lente<br />
Astrologie : de luchttekens: Tweelingen, Weegschaal en Waterman<br />
Periode : de jeugd - nul tot twintig jaar<br />
Planeet : Saturnus<br />
Chakra : het vierde chakra – het hartchakra<br />
Kabbala : de engelen, de dwaas<br />
Aartsengel : Rafaël in zijn gouden mantel waakt over je<br />
Kleur : groen, roze<br />
De natuur : vogels en veren – in veel tradities de adelaar<br />
Lichamelijk : borstkas, longen, bloedsomloop, armen, handen en hart<br />
Tarot : zwaarden<br />
Zintuig : tastzin<br />
Tijd : de ochtend<br />
Klier : thymus<br />
Spir. Lichaam : spiritueel<br />
Dansritme : lyrisch<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 93/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Tips en oefeningen als ondersteuning<br />
♥ Maak een wandeling door het bos of langs de zee en voel de wind door je haren.<br />
♥ Draag zachtgroene of roze tinten of voeg die kleuren toe in je omgeving.<br />
♥ Bij het luchtelement horen ademhalingsoefeningen:<br />
- Een manier om jezelf snel te voorzien van de zuurstof en prana en fris de<br />
nieuwe dag in te gaan:<br />
Loop indien mogelijk naakt, in ieder geval op blote voeten buiten door het gras.<br />
Doe dit het hele jaar door en geniet van de frisheid van de aarde.<br />
Stel je voor dat alles wat je niet langer nodig hebt door je voeten de aarde<br />
instroomt.<br />
- Ga dan stevig geworteld staan en doe de rebirthing-ademhaling:<br />
Adem in en uit door je neus, laat je buik ritmisch naar buitenkomen en trek die<br />
weer in.<br />
Vier maal snel, de vijfde keer langzaam, waardoor ook je borst volledig gevuld<br />
wordt.<br />
Deze cyclus doe je vier keer, in totaal twintig ademhalingen.<br />
Je begint fris aan de nieuwe dag. Je kunt de oefening herhalen wanneer je daar<br />
behoefte aan voelt. Het kost slechts twee minuten.<br />
- Als je geen tuin hebt kun je deze oefening voor een open raam doen.<br />
Lentemeditatie<br />
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.<br />
♥ Voel je verbondenheid met Moeder Aarde, de Godin in jezelf.<br />
Geef je over in de wetenschap dat zij je draagt....<br />
♥ Richt je aandacht op je adem..... Volg je adem zonder er iets aan te veranderen....<br />
In en uit.... In en uit.... In is leven en ontvangen, uit is sterven of loslaten…<br />
♥ Ga met je aandacht naar je hartchakra….<br />
Stel je voor dat zich daar een twaalfbladige gouden lotus bevindt....<br />
Laat de bladeren zich langzaam ontvouwen…<br />
Jij blijft in het midden, in jouw gouden parel....<br />
♥ Blijf zolang in dat gevoel van heelheid als je wilt.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 94/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE ZOMER<br />
De zomer is verbonden met het zuiden en het element vuur.<br />
In veel Sjamanistische tradities symboliseert de zon het mannelijke aspect van God. Het is<br />
de Vader in ieder van ons.<br />
De derde chakra staat voor onze innerlijke zon, hier bevindt zich onze levenskracht.<br />
Vuur wordt geassocieerd met enthousiasme, transformatie en omvorming.<br />
De zomer symboliseert het hoogtepunt van het leven, harmonie en vitaliteit.<br />
De kundalinikracht, het slangenvuur hoort bij dit element.<br />
De zomer is het centrum van het jaar, het centrum van je leven: de climax, alles komt tot<br />
volle bloei. Alles kan nu tot rijpheid komen, het is een tijd van afronding en vervulling.<br />
Een tijd om te genieten, je kunt gaan oogsten wat je hebt gezaaid.<br />
Vuur is louterend. Als je teveel hebt kun je jezelf er aan verbranden. Vuur kan vernietigend<br />
zijn als je zijn kracht niet beheerst. Als je te weinig hebt, ontbreekt het je letterlijk aan<br />
levenskracht en kun je geen beslissingen nemen. Je wordt in alle opzichten een schepper<br />
wanneer je het vuurelement in jezelf in evenwicht hebt gebracht.<br />
Correspondenties in een oogopslag<br />
Seizoen : zomer<br />
Astrologie : de vuurtekens: Ram, Leeuw en Boogschutter<br />
Periode : jong volwassen: twintig tot veertig jaar<br />
Planeet : Mars<br />
Chakra : het derde chakra – de zonnevlecht<br />
Kabbala : de spirituele wereld van Eenheid, waarin alles geschapen is<br />
Aartsengel : Michaël met zijn zwaard en indigoblauwe licht bevrijd je van je<br />
gehechtheden<br />
Kleur : geel tot goudgeel<br />
De natuur : bloemen en plantenwereld<br />
Lichamelijk : onderrug, buikholte, maag, lever, milt, galblaas<br />
Tarot : staven<br />
Zintuig : gezichtsvermogen<br />
Tijd : de middag<br />
Klier : alvleesklier<br />
Spir. Lichaam: mentaal<br />
Dansritme : staccato<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 95/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Tips en oefeningen als ondersteuning<br />
♥ Concentreer jezelf op de vlammen van een houtvuur of als je deze mogelijkheid<br />
niet hebt neem dan een kaarsvlam of de rook van wierook. Voel hoe het vuur je<br />
reinigt....<br />
♥ Wanneer de zon schijnt voel dan bewust haar stralen door je hele lichaam gaan,<br />
verbind je met haar kracht en vul elke cel met die vitaliserende zonne-energie.…<br />
♥ Draag de kleur geel of voeg geel toe in je omgeving.<br />
Zomermeditatie<br />
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.<br />
♥ Stel jezelf voor dat zich in je hart een kleine zon bevindt....<br />
♥ Bij elke inademing laat je de kracht en het goudwitte licht toenemen….<br />
Bij elke uitademing breidt de zon zich een stukje uit....<br />
♥ Ga door tot je helemaal omvat bent door de zon, tot jezelf de zon bent geworden....<br />
♥ Laat de stralen van jouw zon het hele universum omvatten....<br />
♥ Trek de kracht van de zon terug in je hart en kom langzaam terug....<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 96/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE HERFST<br />
De herfst is verbonden met het westen en met het element water.<br />
Het waterelement vertegenwoordigt de menselijke emoties, het stromen, het<br />
onderbewuste en de dromen.<br />
Het is de zuiverende kracht van het water, de kracht van de maan, de Godin, de Moeder in<br />
ieder van ons.<br />
Eigenschappen die bij water horen zijn: intuïtie, het weten door ‘gevoel’, en<br />
ontvankelijkheid.<br />
De herfst is een periode van inkeer, een periode waarin we ons terugtrekken in onszelf.<br />
Een teveel aan water betekent dat je jezelf voortdurend slachtoffer voelt, slachtoffer van<br />
het leven zelf. Je kunt letterlijk zwelgen in zelfmedelijden of verzuipen in je emoties. Een<br />
tekort aan water maakt het moeilijk om je te verbinden, om mee te voelen met het lijden<br />
van anderen. Je wilt niet aangeraakt worden. In harmonie zijn met het waterelement<br />
betekent dat je gemakkelijk mee kunt stromen met alle veranderingen in je leven. Je<br />
beleeft je emoties, maar blijft er niet in hangen.<br />
Correspondenties in een oogopslag<br />
Seizoen : herfst<br />
Astrologie : de watertekens: Vissen, Kreeft en Schorpioen<br />
Periode : volwassenheid – veertig tot zestig jaar<br />
Planeet : Pluto<br />
Chakra : het tweede chakra – sacrale of heiligbeenchakra<br />
Kabbala : de aartsengelen, de creatieve geest<br />
Aartsengel : Gabriël beheerst de blauwe wateren<br />
Kleur : oranje<br />
De natuur : waterdieren en waterpartijen<br />
Lichamelijk : bekkenstreek, blaas, nieren, voortplantingsorganen<br />
Tarot : bekers<br />
Zintuig : smaak<br />
Tijd : de avond<br />
Seizoen : herfst<br />
Klier : milt en geslachtsklieren<br />
Spir. Lichaam: emotioneel<br />
Dansritme : chaos<br />
Tips en oefeningen als ondersteuning<br />
♥ Ga zwemmen, liefst in zee. Neem warme baden, hete douches, ga naar de sauna.<br />
♥ Ben je niet in de gelegenheid, visualiseer dan dat je onder een waterval staat of laat je<br />
meedrijven op de golven van de branding...<br />
♥ Oranjetinten voeden het tweede chakra. Je kunt oranje dragen of aanbrengen in je<br />
omgeving.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 97/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Herfstmeditatie<br />
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.<br />
♥ Stel jezelf voor dat je aan de rand van een meer of een rivier staat....<br />
♥ Trek je kleren uit en ga voetje voor voetje het water in…<br />
♥ Loop langzaam naar het midden en dompel jezelf helemaal onder....<br />
♥ Voel hoe het water je zuivert…<br />
Hoe alles wegspoelt wat je niet langer nodig hebt: verdriet en smart, al je emoties,<br />
ze verdwijnen…<br />
♥ Kom nu langzaam boven water en ga weer terug naar de oever....<br />
♥ Ga aan de rand van het water zitten en voel hoe de zon je verfriste lichaam<br />
verwarmt…<br />
♥ Voel hoe alles in jou stroomt…<br />
Geef jezelf over aan die goddelijke stroom….<br />
♥ Laat elke cel van je lichaam zich vullen met zonne-energie.<br />
♥ Blijf zolang je jezelf prettig voelt in meditatie…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 98/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
DE WINTER<br />
De winter is verbonden met het noorden en het element aarde.<br />
Het element is verbonden met dood en wedergeboorte. In Sjamanistische tradities<br />
symboliseert de vleermuis de dood als het afsterven van onze egonatuur.<br />
Het is de wijze oude man of vrouw in ieder van ons.<br />
Bergen en dalen, kristallen, grotten, de zeven metalen, tunnels, velden en weiden horen bij<br />
het element aarde. Het landschap is een landschap van kale bomen en sneeuw.<br />
Zwangerschap en vruchtbaarheid, het fysieke lichaam, geld en huizen horen bij dit<br />
element.<br />
Aarde geeft een basis, soliditeit. Wanneer je te weinig aarde in je systeem hebt, ben je<br />
letterlijk ‘niet geaard’. Je bent chaotisch en onpraktisch en vindt het moeilijk om in het<br />
Hier en Nu aanwezig te zijn. Je ziet waarschijnlijk prachtige beelden, maar kunt ze<br />
nergens op baseren. Heb je teveel aarde, dan ben je zwaarmoedig en depressief. Je kunt<br />
niet genieten van je spirituele zijn in dit aardse voertuig. Wanneer je in harmonie bent met<br />
het aarde-element sta je met je voeten stevig geworteld in de aarde en je hoofd in de<br />
wolken.<br />
Correspondenties in een oogopslag:<br />
Seizoen : winter<br />
Astrologie : de aardetekens: Stier, Maagd en Steenbok<br />
Periode : de oudere mens: zestig tot tachtig jaar<br />
Planeet : Saturnus<br />
Chakra : het eerste chakra – basischakra of wortelchakra<br />
Kabbala : de wereld van actie en materiële realiteit<br />
Aartsengel : Uriël hoort bij de vruchtbare donkere aarde<br />
Kleur : rood<br />
De natuur : de wereld van de dieren<br />
Lichamelijk : ruggengraat, beenderen, tanden, nagels, dikke darm<br />
Tarot : pentagrammen<br />
Zintuig : reuk<br />
Tijd : de nacht – de duisternis<br />
Klier : bijnieren<br />
Spir. Lichaam: emotioneel<br />
Dansritme : vloeiend<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 99/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Tips en oefeningen ter ondersteuning<br />
♥ Als je moe bent ga dan bij voorkeur naakt en op je buik op Moeder Aarde liggen. Is<br />
dit niet mogelijk, houd dan je kleren aan. Wanneer je geen tuin hebt, kun je deze<br />
oefening binnenshuis doen, ga met je buik op de vloer liggen.<br />
Voel hoe de energie van de aarde je als een wolk omvat en al je cellen doordringt.<br />
Je zult je al snel aanmerkelijk beter voelen.<br />
♥ Ga veel wandelen en voel bewust het contact met de aarde. Geef je zwaarte in liefde<br />
terug aan Moeder Aarde.<br />
♥ Rood en aardekleuren ondersteunen dit element. Draag ze bij voorkeur op je<br />
onderlichaam of voeg ze toe in je omgeving.<br />
♥ Zoek een boom uit in het bos. Als je fysieke kracht nodig hebt, neem dan een<br />
mannelijke eik. Ben je niet helder in je denken, neem dan een vrouwelijke beuk of<br />
laat je leiden in je keuze door je gevoel. Maak kennis met je boom: omhels hem,<br />
knuffel hem en ga met je rug tegen de boom zitten of staan. Vul je op met haar<br />
kracht en bedank je boom op jouw manier.<br />
Wintermeditatie<br />
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.<br />
♥ Stel jezelf voor dat je een boom bent. Je lijf, je persoonlijkheid is de stam....<br />
Je wortels zijn je basis, je verleden. Voel dat je stevig kunt wortelen....<br />
♥ Als je wortels niet stevig genoeg zijn, breid je ze uit tot je jezelf veilig en verbonden<br />
voelt met Moeder Aarde.<br />
♥ De kruin is jouw verbinding met geest....<br />
Zorg dat de stam stevig is en dat wortels en kruin ongeveer gelijk zijn in omvang.<br />
Zo boven, zo beneden....<br />
♥ Ga naar het centrum in je hart en plaats daar een symbool voor jou zijn.<br />
Dat kan een roos zijn, de sikkel van de maan, een zespuntige ster, een diamant of<br />
datgene wat belangrijk voor je is.…<br />
♥ Blijf daar zolang als je wilt en kom dan rustig terug uit je meditatie.…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 100/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
BRONVERMELDING<br />
- Het boek Lilith, Rosa Wouters, Alana<br />
- De Kelk en het Zwaard, Riane Eisler, Entheon<br />
- Het evangelie van Maria Magdalena, Jacob van Slavenburg, Ankh Hermes<br />
- De cirkel van het leven, ELisabeth Kübler Ross, Ambo<br />
- Kinderen en de dood, ELisabeth Kübler Ross, Ambo<br />
- Quest, Denise Linn, Forum<br />
- Tweelingzielen, Patricia Joudry en Maurie Pressman, Ankh Hermes<br />
- Orgaantransplantatie en zielsaspecten, Davidhuis, Rotterdam<br />
- De Kracht van Nu, Eckhart Tolle, Ankh Hermes<br />
- Overgave en strijd, Ken Wilber, Karnak<br />
- De verweesde samenleving, Pim Fortuyn, Karakter Uitgevers bv.<br />
- Weg naar het Licht, auteur<br />
- Met een Open Hart, auteur<br />
- Liefde is Al Wat Is, auteur<br />
- Meesterschap voorbij de Dood, auteur<br />
BEGRIPPEN<br />
Devachan: Is geen plaats maar een toestand waarin wezens verkeren als ze zich in<br />
die geestelijke omstandigheden bevinden. Devachan is de<br />
verwezenlijking van alle niet verwezenlijkte geestelijke verwachtingen uit<br />
de laatste incarnatie en de vervulling van alle geestelijke en intellectuele.<br />
Vervolgens raken de sterfelijke en stoffelijke delen in vergetelheid,<br />
terwijl het reïncarnerende ego het beste van deze herinneringen<br />
meevoert naar Devachan.<br />
Shakti: De actieve vrouwelijk scheppende materialiserende kracht van het<br />
goddelijke in het Hindoeïsme. Iedere mannelijke god heeft zijn<br />
vrouwelijke partner, zijn Shakti, nodig om iets op aarde te kunnen<br />
brengen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 101/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
OVER DE AUTEUR<br />
‘Mijn leven is mijn boodschap’<br />
- Gandhi -<br />
<strong>Yasmin</strong> laat zich graag leiden door haar innerlijke impulsen. Zij is een bron van<br />
inspiratie voor velen. In het verleden was zij maatschappelijk werkster, daarna gaf ze<br />
cursussen lichaamswerk en massage en werkte zij jarenlang wereldwijd als<br />
Reikimeester. Na een ingrijpende innerlijke transformatie liet zij uiterlijke etiketten los<br />
en ging meer en meer de weg van de eenvoud.<br />
Haar boodschap van wijsheid en liefde draagt zij uit in haar leven, in haar boeken en in<br />
haar beelden. In haar workshops en lezingen voelen mensen zich herkend en gezien, zij<br />
gaan vernieuwd en herboren naar huis…<br />
‘Ik ben die ik ben’<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 102/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE:<br />
Weg naar het Licht<br />
Pelgrimstocht van een Reikimeester.<br />
Een integer verslag ter verduidelijking van de Universele Levenskracht.<br />
‘Weg naar het Licht’ is in alle bescheidenheid een unieke en inspirerende getuigenis van<br />
een mens die zich vol vertrouwen overgeeft aan de stroom van het Leven. <strong>Yasmin</strong><br />
beschrijft op een fijngevoelige, maar steeds reële manier de ingrijpende<br />
bewustzijnsveranderingen op haar weg en de daarmee gepaard gaande diepte- en<br />
hoogtepunten. Het boek ademt een intieme sfeer, waarin nauwelijks plaats is voor<br />
verstandelijke overwegingen. Tegelijkertijd beschrijft ze ragfijn de wonderen op haar<br />
pad van innerlijke transformatie: de ziel die ontwaakt en zich op weg begeeft naar het<br />
licht.<br />
Ik hou van Reiki omdat het de weg is van pure eenvoud. Ze pelt je af totdat alleen je<br />
ware kern overblijft. Reiki of Liefde geeft ons ons geboorterecht terug, het recht van<br />
iedere mens om te kiezen voor een leven van vreugde en innerlijke vrede, ook al gaat dit<br />
niet altijd zonder pijn.<br />
Het boek bestaat uit vier delen:<br />
1. Haar eigen proces van ontwaken<br />
2. De innerlijke weg van Reiki<br />
3. Het leven en sterven van Everhard<br />
4. Wereldreis: met een rugzak vol liefde de wereld door<br />
Met een Open Hart<br />
Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde.<br />
Op haar pelgrimstocht door India en Nepal, in haar verhalen en tijdens haar<br />
ziekteproces beschrijft <strong>Yasmin</strong>, op de voor haar zo kenmerkende manier, in alle<br />
openheid en helderheid het proces van onwrikbaar geloof en vertrouwen. Door zichzelf<br />
voortdurend in het Hier en Nu te projecteren, gebruikt ze de omstandigheden, hoe<br />
beroerd ze soms ook lijken, om te groeien in Licht en Liefde.<br />
Door bewustzijn en inzicht is het mogelijk pijn en lijden te transformeren naar<br />
innerlijke heelheid. Het is een proces van loslaten en totale overgave. Afgescheidenheid<br />
maakt plaats voor verbondenheid met ‘Al Wat Is’. Door haar bereidheid zichzelf in haar<br />
grootste smart totaal over te geven bewijst <strong>Yasmin</strong> dat lijden een proces van loutering,<br />
van heelwording kan zijn.<br />
Meditaties en oefeningen verlenen aan ‘Met een Open Hart’ een extra dimensie die<br />
iedereen op WEG vol blijdschap zal herkennen en kan gebruiken.<br />
Het boek bestaat uit drie delen:<br />
1. Spirituele pelgrimstocht van zeven maanden door India en Nepal;<br />
2. Spirituele verhalen met diepere betekenissen.<br />
3. Twee werelden ontmoeten elkaar in een proces van transformatie en<br />
heelwording.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 103/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer
Liefde is ‘Al Wat Is’<br />
Het derde boek van <strong>Yasmin</strong> verhaalt over haar verblijf in Zuid-Afrika. Het gaat over de<br />
kracht van onvoorwaardelijke liefde en het ontwaken van het Christusbewustzijn in<br />
ieder mens. Het belicht de innerlijke strijd tussen licht en donker, welke zo mooi wordt<br />
gesymboliseerd door de uiterlijke strijd in de stof tussen blank en zwart.<br />
Onvoorwaardelijke Liefde is datgene wat overblijft wanneer we door het vuur van<br />
loutering zijn gegaan. We openen ons hart voor de liefdesvibratie, de CHRISTUS in<br />
onszelf, leggen het kleed der afgescheidenheid af en ontwaken in onze ware realiteit.<br />
Vanaf dat moment ervaren we onszelf en anderen als goddelijke wezens, er bestaat niet<br />
langer een IK en een JIJ.<br />
We zoeken voortdurend vervulling voor deze Liefde buiten onszelf en vergeten dat<br />
wijzelf de BRON zijn van waaruit ALLES ontspringt. Wanneer we in deze Liefde<br />
ontwaken vervult ons zielsverlangen zich, materiële begeerten verdwijnen naar de<br />
achtergrond: Ons mededogen en onze aanwezigheid worden de instrumenten waardoor<br />
de wonderen van het universum zich kunnen ontvouwen.<br />
Meesterschap voorbij de dood<br />
Het leven en sterven van Everhard….<br />
In deze tijd waarin de dood haar plek begint op te eisen kunnen we er niet langer omheen:<br />
ieder bewust levend mens raakt geïnteresseerd in het stervensproces. Je zult uiteindelijk<br />
eerst moeten sterven voor je opnieuw geboren kunt worden, nietwaar?<br />
Sterven is nog steeds een taboe in onze samenleving. Bij een materieel ingesteld leven<br />
hoort niet de eindigheid van de dood. Toch is dat de enige zekerheid die we hebben. Eens<br />
komt de dag dat ons fysieke voertuig haar taak hier op aarde vervuld heeft. De vlinder<br />
kruipt uit haar cocon en vliegt de weg terug naar het Licht.<br />
Sterven in de stof doen we allemaal, maar onze ziel is eeuwig. Het is van groot belang dat<br />
we beseffen dat de kwaliteit van ons sterven de kwaliteit van het hiernamaals bepaalt. Laat<br />
ons evenals Everhard Meester worden in het sterven, Meester worden voorbij de dood.<br />
www.yasminverschure.nl<br />
email: info@yasminverschure.nl<br />
Copyright © Stichting Shanti 2010<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 104/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer