E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure

Yasmin Verschure 1/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE KRACHT VAN HET ZIJN
- De Heilige en de Hoer -
Foto’s omslag: beeld De Kracht van het Zijn - Yasmin Verschure
www.yasminverschure.nl
email: info@yasminverschure.nl
Copyright © Stichting Shanti 2010
Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van
druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf
door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.
Yasmin Verschure 2/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Dankwoord:
Ik dank alle leermeesters op mijn pad. Vooral diegenen die mij door onderdrukking en
ontkenning hebben geleerd om onder de tafel uit te komen en te durven gaan staan in
mijn eigen waardigheid. Zij waren mijn ware leermeesters en hebben in mij de
transformerende kracht van de Godin opnieuw tot leven geroepen. Het leven zelf en
iedereen die daar een rol in durfde te spelen leerde mij vervolgens om kwetsbaar en
krachtig aanwezig te durven Zijn.
Ik dank Frans en zijn team voor de grenzeloze ruimte en de liefdevolle omarming
waardoor ik in de weidsheid van het liefelijke Zweden mijn visioen kon volgen en mijn
quest tot een goed einde kon brengen.
Yasmin Verschure 3/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE KRACHT VAN HET ZIJN
De Heilige en de Hoer
door:
Yasmin Verschure.
Opdracht:
Ik draag dit boek op aan alle vrouwen
die de Godin in zichzelf opnieuw bekrachtigen.
Vrouwen die zich hun afkomst herinneren
en niet schromen
om kwetsbaar en krachtig te durven gaan staan
in hun eigen waardigheid.
Door hun grenzeloze moed herstellen zij de balans
tussen goed en kwaad en geven mannen zowel als vrouwen
de kans hun oorspronkelijke plaats
in het goddelijke scheppingsplan
weer in te nemen.
Yasmin Verschure 4/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

INHOUDSOPGAVE
Dankwoord 3
Opdracht 4
Inleiding 7
Voorwoord (De goddelijke kracht van de Moeder) 9
Het doel van onze Ziel 11
Het ligt in jouw hand 12
Eenheidsbewustzijn 13
De wereld van tegenstellingen 13
De totaliteit 14
Duistere krachten 15
Liefde zonder voorwaarden 16
De poort naar heelheid 16
Interne problemen 17
Karma 18
Groepskarma 19
Voor een natuurmen 20
Reis naar het binnenste van je Ziel 21
De Heilige en de Hoer 22
Maria Magdalena 26
Lilith 33
Verlichting 35
Hoe Kali/Lilith in mijn leven kwam 38
Leven in het Hier en Nu 38
Op zoek naar een visioen 41
De Kracht van het ZIJN 42
De betekenis achter een Vision-Quest 43
Ode aan de natuur 45
Vision-Quest in Zweden 46
Medicine Walk 47
Symbolisch sterven 48
Sterven is opnieuw geboren worden 49
De dood is een beloning 51
Zweden 51
Mijn intentie 52
De eerste dag 55
Grenzeloze moed 55
Flexibiliteit 57
Bekrachtigen 58
Yasmin Verschure 5/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Licht 59
Een tijd van verandering 60
De tweede dag 61
Angst voor liefde 62
Vormen 62
Liefde voor Moeder Aarde 63
Loslaten 64
Leermeesters 64
Peru 65
Hawaï 66
De derde dag 66
Ziel en geest 68
Creativiteit 69
Tevreden 69
De vierde dag 70
Meesterschap 70
Vergeven 71
Een gebedshuis 71
Transformatie 72
Terug naar de wereld 73
De schoonheid van het verval 79
Goddelijk volmaakt 76
Goed en kwaad 80
Er is niets mis 80
Middeleeuwen 80
Mysterie 81
Overtuigingen 81
Wetten 82
Op zijn kop 82
Kleinschaligheid 83
Nawoord 84
Vier seizoenenmeditaties 90
Voorbereiding op de meditatie 91
Invoel- en transformatieoefening 92
Lente 93
Zomer 95
Herfst 97
Winter 99
Bronvermelding 101
Begrippen 101
Over de auteur 102
Eerder verschenen boeken 103
Yasmin Verschure 6/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

INLEIDING
Geluk is niet afhankelijk van factoren van buiten.
Het najagen van geluk maakt een mens waarachtig ongelukkig.
Op zoek naar het geluk
We maken er gewoonlijk een levenstaak van om gelukkig te zijn en streven voortdurend
naar situaties die bij kunnen dragen tot ons geluk. Lekker eten, een heerlijk wijntje,
samen naar de film, op vakantie, noem maar op. Het zijn doorgaans factoren van
buitenaf die ons gelukkig moeten maken. Maar elk streven laat een leegte achter en als
de maaltijd genuttigd is, de liefde bedreven, is daar opnieuw die leegte die vraagt om
opgevuld te worden.
Als we uitsluitend gezond zouden zijn, als alles in ons leven naar wens zou verlopen,
worden we lui en gemakzuchtig. We realiseren ons niet onze verborgen kracht. Die
wordt pas voelbaar wanneer we geconfronteerd worden met uitdagingen in het leven.
Met datgene wat wij duisternis noemen, maar wat slechts de schaduw is van het licht.
Het omarmen van onze schaduw maakt ons bewust van het licht in ons.
Illusie
Het is een illusie om vierentwintig uur per dag gelukkig te willen zijn. Een bloem bloeit
slechts een korte periode om daarna af te sterven en te verdwijnen in het donker, en
vervolgens opnieuw tot bloei te komen. Alles ontstaat en vergaat in een voortdurende
stroom van liefde, een voortdurende stroom van leven.
Wij zijn als bloemen. We bloeien een tijdje in deze realiteit, we sterven en verdwijnen,
om uiteindelijk in deze of een andere realiteit weer te verschijnen.
Zonder reden
Geluk heeft niets te maken met uiterlijke omstandigheden. Geluk ligt in de kern van
ons wezen. We ervaren het op die momenten dat we ophouden onze denkbeelden te
koesteren en ons over durven te geven aan dat wat is.
Geluk heeft geen reden. Het is er zomaar, onverwacht, op die momenten dat je er niet
naar zoekt. Er is geen voorkeur en geen afkeer. Je aanvaardt dat wat is en bent los van
de beeldvorming hoe het zou moeten zijn…
Geen discussie
Liefde is niet lief. Liefde daagt je uit om het beste in jezelf naar boven te halen.
Kinderen die alles krijgen wat ze verlangen, die nooit uitgedaagd worden in hun leven,
leren niet te vechten voor hun bestaan. Het groeien doorgaans op tot ontevreden
mensen die uitsluitend hun eigen begeerten najagen. Ze voelen zich onder al het
uiterlijke bravoure gewoon mislukt, wat ze ook zijn, wat ze ook doen.
Kinderen die in een sfeer van liefde en geborgenheid opgroeien voelen zich vrij om alles
te onderzoeken, niets te geloven en hun eigen waarheid te ontdekken. Ze groeien
doorgaans op tot krachtige jonge mensen met een gezond zelfvertrouwen. Ze weten dat
Yasmin Verschure 7/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

hun ouders onvoorwaardelijk van hun houden. Hooguit worden hun daden ter
discussie gesteld maar nooit de liefde...
Verwondering
Voor kinderen is alles nieuw. Zij bewegen zich continue van het ene object naar het
andere en verwonderen zich voortdurend. Helaas vergeten wij volwassenen het wonder
van het leven, het wonder van de schepping. We dompelen ons onder in de wereld van
de materie, de wereld van de begeerte. Tot het moment dat er een donkere wolk voorbij
trekt en we een stukje beginnen te ontsluieren van het verloren paradijs.
We worden ons opnieuw bewust van het licht in ons. We voelen ons weer als kinderen
en ontdekken vol verwondering de wereld. Alles lijkt anders, alles wordt nieuw. De
vlinder kruipt uit haar cocon, we komen waarachtig tot leven…
Er is geen doel om naar te streven. Er is uitsluitend een weg om te bewandelen. De
enige manier om jouw waarheid te leren kennen is het leven te ervaren. En vanuit die
ervaring kun je zijn en delen met anderen. Het dwangmatige denken begint zijn
invloed te verliezen. Afgescheidenheid heeft geen bestaansrecht meer en we hebben
niet langer behoefte om te oordelen. We zijn weer één met de bron, één met het
mysterie…
Yasmin Verschure 8/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

VOORWOORD
De goddelijke kracht van de Moeder
Het doel van het leven is de opstanding
niet de kruisiging.
Wat in deze tijd steeds duidelijker zichtbaar wordt, is de ontkenning van de ene helft
van ons wezen, de ontkenning van de kracht van de goddelijke Moeder: de moeder in
onszelf zowel als de Moeder buiten onszelf. God is man en vrouw. Het licht kan alleen
bestaan bij de gratie van de duisternis…
We leven in een wereld van het intellect, waarin we geld en technologie hebben
verheven tot een nieuwe wereldreligie. We hebben de vrouwelijke kracht ontkend en
daarmee onszelf geamputeerd tot halve mensen. In ons grenzeloze egoïsme proberen
we Moeder Aarde op eenzelfde manier aan ons te onderwerpen. Ik ga me niet
bezighouden met schuld en boete, dat is van geen enkel belang. We zijn allen tezamen
verantwoordelijk voor alles wat er op aarde plaatsvindt. Op het moment dat we dat
accepteren kunnen we ophouden anderen te beschuldigen. Dan kunnen we samen gaan
werken aan de wederopbouw van onszelf en het fenomeen aarde. Wij vrouwen hebben
eveneens de vernietigende, alles omvormende kracht van de onderwereld, de
transformerende kracht van de Moeder in onszelf ontkend. Velen van ons
degenereerden zichzelf op de weg naar de top tot krachtige manwijven of we bleven
steken in keurig aangepast gedrag. Op het moment dat we spiritueel beginnen te
ontwaken hellen we aanvankelijk over naar de andere kant. We zijn geneigd onze
schaduwkant te ontkennen en proberen onszelf te verheffen naar de staat van engelen.
De tijd is nu rijp om onze ware kracht te onderkennen. Onszelf te realiseren dat het de
vrouwen zijn die het innerlijk evenwicht dienen te herstellen, waardoor we onze
mannen de kans geven om weer volledig man te mogen zijn. Niet langer onderdrukkers
of vernietigers van leven, maar onze minnaars, onze beschermers en behoeders van het
leven.
De wereld gaat ten onder aan ons grenzeloze egoïsme. Wat een arrogantie om te
bedenken dat we uitsluitend kunnen nemen zonder iets terug te geven, zonder het
evenwicht te herstellen. Aan de vooravond van de kwantumsprong laat onze Moeder
Aarde zich gelden. Zij schudt met grof geweld alle onderdrukkers van haar huid. Ze
hoest en ze proest, ze protesteert en slaat terug op gruwelijke manieren:
overstromingen, bosbranden, vulkaanuitbarstingen, kortom de ene ramp voltrekt zich
na de andere.
Het is de wake-up call. De transformerende, alles vernietigende kracht van de Moeder
laat zich niet langer onderdrukken. Zij eist haar plaats op en wil gezien en
gerespecteerd worden. Ze zal de aarde doen schudden en beven tot zij ten onder zal
gaan of zal zegevieren over de heersende macht van het intellect. Dan kan de
uiteindelijk hereniging plaatsvinden: het heilige huwelijk tussen het mannelijke en het
vrouwelijke. Moeder Aarde krijgt de plaats die haar rechtens toekomt. Mannen en
vrouwen zullen samenleven in gelijkwaardig partnerschap waarin respect voor het
Leven, respect voor Al Wat Is, centraal zal staan.
Yasmin Verschure 9/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het is nu de tijd om te ontwaken uit onze wereld van zorgvuldig opgebouwde illusies.
De ultieme waarheid ligt altijd in het midden. De Vader en de Moeder horen een
gelijkwaardige rol te spelen in de opvoeding van hun kinderen.
Het is nooit te laat om onze ogen te openen. Rampen en oorlogsdreigingen zijn in die
zin een geweldige kans om kleur te bekennen. We houden ons vast aan onze angst en
blijven onszelf koesteren als eeuwige slachtoffers, of we worden ons bewust van onze
grootsheid en laten het verleden voorgoed los. Daarmee verheffen we onszelf naar de
dimensie van het Hart. We omarmen al onze broeders en zusters in de wetenschap dat
we allemaal cellen zijn van dat ene lichaam dat Mensheid heet.
Om te kunnen staan in waarheid, om verantwoordelijkheid te kunnen dragen voor de
situatie buiten onszelf, hoeven we maar één ding te doen. We hoeven slechts bereid te
zijn om de verantwoordelijkheid te dragen voor onszelf. Bereid te zijn om af te dalen in
onze eigen onderwereld. Al datgene wat we voortdurend hebben onderdrukt, onze
verborgen schatten, onze potentie tot groei, in het licht te zetten. Dan kunnen we onze
schaduwkant laten versmelten met ons licht: metaal verandert in goud. We worden
heel, we transformeren onszelf tot de goddelijke mens.
Alchemie is de benaming voor een oeroud proces om van onedele metalen goud te
maken. Het is de reis door de onderwereld, de beproevingen die we ondergaan op ons
inwijdingspad. Het is de ultieme bevrijding, de transformatie van pijn en lijden naar
extase. We verlaten de wereld van de polariteit en heffen onszelf op naar
Eenheidsbewustzijn. Het spirituele Hart opent zich, de kosmische Christus in ons
ontwaakt: de goddelijke mens wordt geboren. De sluiers van de illusie verdwijnen als
sneeuw voor de zon: er is niet langer een Ik en een Jij.
Wijbosch, 21 oktober 2008
Yasmin Verschure 10/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

HET DOEL VAN ONZE ZIEL
Yasmin Verschure 11/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

HET LIGT IN JOUW HAND
Er was eens een wijze, oude kluizenaar die in een grot aan de top van een berg
woonde.
Hij stond wijd en zijd bekend als iemand die zelfs de allermoeilijkste levensvragen kon
beantwoorden.
Hij was een waarheidszegger.
Maar zoals de mens is, er waren altijd wel enkelen die zijn vermogens in twijfel
trokken.
Eén zo’n man pochte tegen zijn vrienden dat hij de oude kluizenaar wel eens voor de
gek zou houden en met zijn vragen in de war zou brengen.
Met een weerloos vogeltje in zijn hand verklaarde hij tot zijn vrienden:
‘Ik zal die oude man eens gaan zoeken en wanneer ik hem vind, houd ik mijn handen
op de rug. Dan vraag ik de oude of deze vogel leeft of dood is.’
‘Als hij zegt dat de vogel dood is steek ik mijn handen uit en laat hem zien dat de vogel
leeft.
Als hij antwoordt dat de vogel leeft, zal ik de vogel doodknijpen en hem laten zien dat
de vogel toch écht dood is.’
Met dat plan in zijn hoofd beklom de man de berg op zoek naar de kluizenaarsgrot.
Toen hij die ontdekte, riep hij:
‘Oude man! Oude man!’
Een stem uit het binnenste van de grot antwoordde: ‘Wat wil je mijn zoon?’
‘Ik wil U een vraag stellen,’ zei de man met de vogel achter zijn rug.
De stem antwoordde: ‘Ga je gang, mijn zoon.’
De man grinnikte: ‘Achter mijn rug heb ik een vogeltje. Ik wil weten of die vogel leeft
of dood is.’
Het bleef even stil, toen sprak de stem heel vermoeid:
‘Het ligt in jouw hand, mijn zoon.’
- traditioneel volksverhaal -
Yasmin Verschure 12/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Eenheidsbewustzijn
We staan op de drempel van een nieuwe tijd en de mensheid staat onder een enorme
druk om te evolueren. Aan groei gaat altijd vernietiging vooraf. Voor het nieuwe
geboren kan worden, voor we het Eenheidsbewustzijn binnen kunnen gaan, dienen we
al het oude wat ons niet langer dient tot in de wortel los te laten. We kunnen nu
eenmaal geen nieuwe huizen bouwen op een oude fundering. Het is de hoogste tijd om
wakker te worden. De hoogste tijd om onze herkomst en onze vermogens te erkennen
en de verantwoordelijkheid voor onszelf en Moeder Aarde op ons te nemen. Het maakt
niet langer uit wat anderen doen, het gaat erom dat wij durven te gaan staan in
waarheid. We kunnen ons voorbereiden op datgene wat komen gaat door bewust
aanwezig te zijn in het Hier en Nu. Door onszelf niet langer te associëren met de
zichtbare wereld van tegenstellingen en steeds opnieuw terug te grijpen naar de
ervaringen uit het verleden. Zolang we die blijven koesteren zal de poort tot
Eenheidsbewustzijn voor ons gesloten blijven. Op het moment dat we in staat zijn te
aanvaarden wat is, verwerven we begrip en inzicht en ontvouwt zich de bereidheid om
te vergeven. We begrijpen dat iedereen die rol speelt in het drama dat mensheid heet,
die hem karmisch is toebedeeld.
Op het moment dat we dit proces gestalte geven, lost alle pijn zich op. We bevrijden
onszelf van de knellende banden van karma uit verleden, heden en toekomst. We laten
de begrenzingen van de cocon achter ons en transformeren onszelf tot de vlinder die
boven alle beperkingen uitstijgt.
Ging ons pad van vervolmaking tot nu toe via de weg van pijn en lijden, op het moment
dat we het lijden in onszelf transformeren, openen we nieuwe poorten in ons
evolutieproces: bewustZijn en vreugde worden eveneens poorten naar transformatie en
verlichting.
Alles wat ooit vorm heeft aangenomen, beweegt zich voortdurend in de richting van
de hereniging.
De wereld van tegenstellingen
Toen God vanuit de absolute leegte, zichzelf manifesteerde in de volheid van de wereld
van de vormen, introduceerde hij daarmee de wereld van tegenstellingen. We zien dit
fenomeen terug in alle verschijningsvormen, van stenen tot planten tot de mens zelf.
Het mannelijke en het vrouwelijke zijn de alomtegenwoordige, altijd scheppende,
zichzelf in stand houdende energieën van God. Het is het vrouwelijke aangezicht van
God, zijn Shakti, dat zich door het hele universum manifesteert en vorm aanneemt.
Vormen die komen en gaan zoals de getijden van de zee, eb en vloed.
Iedere ziel hunkert naar voltooiing, ieder leven in de stof is een bijdrage aan de weg die
de ziel aflegt naar heelheid. Iedere ziel heeft op een bepaald niveau een herinnering aan
haar afkomst. Het is het altijd aanwezige schrijnende verlangen wat pas oplost als de
ziel haar complement heeft gevonden en samensmelt met haar tegenpool: het
mannelijke met het vrouwelijke, het licht en het donker.
Tot het moment waarop we ontwaken, zullen we bewust of onbewust naar onze
wederhelft blijven zoeken in de buitenwereld. Relaties zijn er echter niet om ons te
vervullen of gelukkig te maken. Relaties dienen nergens anders voor dan om ons
wakker te schudden, ons bewust te maken.
Elke spirituele relatie dient tot wederzijdse groei en zal de bedding in zich dragen
waarin je beide polen van jezelf kunt omarmen en eren. De heelheid die je in een
Yasmin Verschure 13/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

dergelijke relatie kunt ervaren, is dezelfde heelheid die je in jezelf gaat ervaren als jouw
twee tegenpolen, het mannelijke en het vrouwelijke, samensmelten tot één.
Dan begrijpen we de diepere betekenis van: wanneer er twee of meer in mijn naam
aanwezig zijn: wanneer het mannelijke en het vrouwelijke samensmelten in het hart,
wordt de kosmische Christus geboren. Want daar woont God, daar woont Liefde,
daar is innerlijke vrede en het bewustZijn van je afkomst.
Ons enige doel hier op aarde is onszelf te vervolmaken, heel te worden in onszelf, zodat
we terug kunnen keren naar onsZelf in een verder gevorderd stadium dan waarin we
waren toen we de afdaling begonnen in de stof. Wanneer we het vrouwelijke en het
mannelijke in onszelf hebben vormgegeven, gaan we op in het AL en worden we
medescheppers in het universum.
Naarmate we ontvankelijker worden, worden we onszelf in de stilte van de natuur of
tijdens onze meditatie bewust van onze verbinding met het goddelijke. We leggen een
verbinding tussen beide werelden: de wereld van de vormen en de wereld van het
vormloze en openen de kanalen voor onze intuïtie. We laten ons meer en meer leiden
door onze zielenwijsheid. Het hart neemt de leiding en het verstand is een gewillige
dienaar. Onze identificatie met onze tijdelijke situatie houdt op te bestaan, we worden
ons weer bewust van onze totaliteit. Wanneer we de behoefte los kunnen laten om alles
in vormen te willen zien, krijgt in tijden van innerlijke vrede, in tijden van inkeer, het
geluid van de stilte een stem die we gaan herkennen als onze innerlijke stem: de stem
van ons wareZelf.
De totaliteit
Elke positieve pool heeft een negatieve tegenpool. Als we ons voortdurend richten op
onze lichtzijde en onze schaduwzijde ontkennen, brengen we onszelf uit harmonie. Dat
fenomeen is niet alleen zichtbaar in de wereld van carrière, waarin mannen en vrouwen
teveel hun mannelijke pool benadrukken om zichzelf te onderscheiden, je ziet de
tegenpool hiervan in de alternatieve wereld. Vrouwen, en in mindere mate ook
mannen, doen hun uiterste best om lief te zijn. Wat iets anders is dan Liefde zijn. Liefde
omvat beide polen, het licht en het donker, het mannelijke daadkrachtige en het
vrouwelijke ontvankelijke in een perfectie harmonie. Lief zijn tegen wil en dank houdt
meestal in dat we onze schaduwzijde ontkennen. Voor de buitenstaander is dat
verwarrend. De uitstraling is anders dan de boodschap, je voelt soms het venijn achter
al die lievigheid!
Wanneer je jezelf in een dergelijke situatie hebt gemanoeuvreerd, kun je er donder
opzeggen dat je onbewuste alles in het werk zal stellen om de harmonie te herstellen.
Kali, de personificatie van onze verborgen vrouwelijke kracht, staat voortdurend in de
startblokken om je mee te slepen in de onderwereld. Je trekt ongetwijfeld keer op keer
relaties aan die alles behalve lief zijn, integendeel die jouw onderdrukte schaduwzijde
perfect zullen spiegelen. Als je bereid bent in die spiegels te kijken, bereid bent jouw
onbewuste schaduwzijde niet langer op anderen te projecteren, krijg je een geweldige
kans om jezelf in balans te brengen, jezelf te initiëren naar heelheid. Iedereen die in je
leven komt, heeft ongetwijfeld een boodschap voor je. Ook al begrijp je de boodschap
misschien niet op dat moment, wees bereid om in je spiegels te kijken. Wanneer de
spiegels niet langer nodig zijn, wanneer die bepaalde les geleerd is en dat deel van jezelf
is geheeld, houden de spiegels vanzelf op te bestaan. Er zullen ongetwijfeld andere
Yasmin Verschure 14/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

lessen, andere spiegels komen tot je jezelf niet langer berooft van je levenskracht en je
tegenpool omarmt en integreert in jouw totale zijn.
In feite doen we in ons leven niets anders dan ons bevrijden van overbodige
conditioneringen. Afleren wat we hebben aangeleerd en worden wat we in wezen zijn.
We bedanken God voor alle goede dingen die ons overkomen. We vergeten te
bedanken voor de zogenaamde ‘slechte' dingen; onze uitdagingen in het leven. En
daar maken we een vergissing, het één kan immers niet zonder het andere bestaan.
Laten we God bedanken voor alles wat naar ons toekomt, zonder enig onderscheid.
Vanaf dat moment beginnen we vriendschap te sluiten met Alles Wat Is. Dan
beginnen we ons te identificeren met het Al, met het Zelf. We voelen ons niet langer
slachtoffer, maar worden onpartijdige waarnemers. We sluiten vriendschap met de
dood, onze grootste leermeester en gaan ons rechtstreeks verbinden met de Bron. De
angst voor vernietiging zal verdwijnen en vreugde wordt ons deel.
Wanneer we ons daar bewust van zijn, zien we ook in de buitenwereld dat elke
beweging onmiddellijk een tegenbeweging in het leven roept om de balans tussen licht
en donker te herstellen. Naarmate de oorlogsdreiging groter wordt, gaan er meer
mensen de straat op om tegen een eventuele oorlog te demonstreren.
Liefdadigheidorganisaties die zich inzetten om het leven te ondersteunen, zoals Artsen
zonder Grenzen, roepen onmiddellijk tegenkrachten op die een dergelijke verbinding
teniet willen doen en het leven willen vernietigen. Terroristen geven eveneens gehoor
aan hun innerlijke stem. Het is hun opdracht om scheiding teweeg te brengen.
Ook Jezus had een tegenpool nodig om zijn taak hier op aarde te kunnen vervullen.
Judas is de ziel die deze rol op zich genomen heeft.
Licht en donker zoeken voortdurend naar harmonie in deze gemanifesteerde wereld
van vormen en tegenstellingen.
Duistere krachten
Duistere krachten maken gebruik van de zwakheden van de mens, maar de mens maakt
eveneens gebruik van zijn duistere krachten. Wanneer we onze duistere kanten
ontkennen, geven we onze macht uit handen. Zij zullen ons langzaam maar zeker
overnemen. Wanneer we onze schaduw in het licht zetten, ontstaat er een dans van
heelheid. Het heilige huwelijk, de versmelting tussen onze lichtzijde en onze
schaduwkant vindt plaats. Dat wat ons voorheen ondermijnde, gaat nu voor ons
werken. We polijsten onze negatieve kwaliteiten en maken ze tot gereedschap om
onszelf te vervolmaken. Datgene wat we als kwaad bestempelden wordt omgevormd in
de smeltpot van de alchemist. De nevelen verdwijnen en de sluiers trekken op. Het
gevecht tussen licht en het donker wordt een dans waarbij beide tegenpolen elkaar bij
de hand nemen.
Het duel tussen licht en donker zorgt er voor dat we voortdurend omhoog blijven
streven, naar het goede. Tot het moment dat het licht het donker erkent, dan zal de
prins van het licht, de aartsengel Michaël zijn onderdrukte broeder Lucifer, die eens de
prins van de schaduw was, optillen en hem de plaats geven die hem rechtmatig
toekomt; aan zijn rechterzijde op de troon in het licht.
Want de kracht van het licht is sterker dan de kracht van de duisternis. Uiteindelijk zal
het licht zegevieren en zullen de duistere machten het verliezen van de innerlijke kracht
die de dualiteit in- en buiten onszelf wil overbruggen: de kracht die niet scheidt maar
Yasmin Verschure 15/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

verbindt. Deze liefdeskracht zal alles samenvoegen en terugvoeren naar de staat van
Eenheid.
Liefde zonder voorwaarden
De behoefte om anderen te willen helpen leidt maar al te vaak de aandacht af van onze
eigen problemen. In het klein kunnen we stellen dat de meeste therapeuten precies dat
beroep uitoefenen wat zij nodig hebben om zichzelf te helen. In die zin zijn onze
cliënten evenzeer perfecte spiegels voor ons, als wij dat zijn voor onze cliënten. Mits we
natuurlijk in onze spiegels durven te kijken. Er bestaat geen eenzijdige leersituatie, het
mes snijdt altijd van twee kanten. Ook de leermeester blijft voortdurend leerling.
Omarm de wereld in haar totaliteit, omvat haar in je mededogen en je liefde. Weet dat
zolang de strijd in jezelf niet gestreden is, je deel uitmaakt van elke strijd. Laat je
liefde over de wereld stromen zonder voorwaarden, vanuit jouw grenzeloosheid en
laat gebeuren wat er moet gebeuren.
Onderscheiden is iets anders dan oordelen, al worden die twee maar al te vaak met
elkaar verward. Het is van het grootste belang dat we leren onderscheid te maken
tussen datgene wat ons dient en datgene wat ons niet langer dient.
Wanneer we het kwaad in onszelf durven te erkennen, zullen we het ook gaan
herkennen. Op dat moment hebben we de keuze met welke pool we onszelf willen
verbinden. We leren dan ook het kwaad buiten onszelf te traceren, dingen die niet goed
zijn voor onze innerlijke groei. Het najagen van onze pleziertjes, het vervullen van al
onze begeerten is vergif voor onze ziel. Naarmate we ons gaan identificeren met het
licht in onszelf, voelen we ons meer en meer vervuld zonder stimulansen van buiten en
zoeken we andere vormen van vermaak.
Groeien in bewustzijn houdt in dat we gaan beseffen dat we niemand hoeven te redden.
We mogen gewoon onze eigen spiegel poetsen, onze eigen ziel vervolmaken totdat we
een heldere spiegel zijn geworden voor anderen. Eenvoudig gezegd, het is onze
opdracht om zelf in alle totaliteit de Liefde te worden die we in wezen zijn. Die Liefde,
ons wezen, kunnen we dan gewoon laten stromen zonder daar nog voorwaarden aan te
hoeven verbinden. Dat betekent dat we niet langer willen ingrijpen in het mysterie van
de schepping. Soms zal het licht zich versterken, soms de duisternis. Deze planeet is bij
uitstek de plaats waar de strijd uitgevochten wordt tussen licht en donker. We mogen
erop vertrouwen dat precies datgene zal gebeuren wat er moet gebeuren.
De poort naar heelheid
We doen uitermate ons best om alles wat ons aan verval herinnert uit ons leven te
bannen. De dood is een mislukking die we op allerlei manieren proberen te ontkennen
of onder tafel trachten te schuiven. Ziekte wordt gezien als een vorm van zwakte en
wordt met grove middelen onderdrukt of preventief behandeld.
We ondermijnen op alle mogelijke manieren ons immuunsysteem. Dat is wederom
symbolisch. Het aandachtspunt voor de komende tijd is onze immuniteit: het is de
bedoeling dat onze kern zich gaat versterken, zodat we niet langer aangetast worden
door alles wat er om ons heen gebeurt. Het gaat erom dat we ons lichaam optimaal
bewonen, dat we onszelf stevig verankeren in bewustZijn en immuun worden voor alle
disharmonie om ons heen.
Yasmin Verschure 16/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Iedereen die door de poort is gegaan, weet uit ervaring dat de ziekte, de burn-out of het
rouwproces het ingrediënt is geweest dat de poort opende naar de onderwereld, de
poort naar heelheid. We zijn pas bereid om af te dalen in onze diepste kelders als alle
verzet niet langer mogelijk is en er niets anders overblijft dan onszelf in al onze
kwetsbaarheid over te geven aan de stroom van het leven.
Vaak zijn we niet in staat om onze eigen angst en pijn te omarmen, zodat we ook niet de
pijn en het lijden van anderen kunnen zien. In plaats van onszelf in te leven en gewoon
aanwezig te durven zijn, beginnen we allerlei goedbedoelde adviezen te geven. Wanneer
we ongevraagd ingrijpen in het groeiproces van anderen, ontnemen we die persoon
misschien wel de kans om de diepte in te gaan, om uiteindelijk zelf te leren zwemmen
of te verzuipen. Een goede hulpverlener speelt de liefdevolle rol van de vader. Hij staat
aan de kant en is totaal aanwezig. Op het moment dat de drenkeling bereid is om hulp
toe te laten, is daar die hand, zichtbaar of onzichtbaar om hem overeind te helpen.
Pas in tijden van diepe duisternis, wanneer er niemand meer is om ons op te vangen,
kunnen we onszelf in alle nederigheid buigen voor de demonische krachten, om ze van
binnenuit om te vormen en te transformeren naar datgene wat ze in essentie zijn,
puur licht.
Natuurlijk is het fantastisch om onze verworvenheden met anderen te delen. Wees je
echter bewust van je intentie. En wanneer er maar de geringste twijfel opkomt,
onderwerp jezelf dan kritisch aan zelfonderzoek. Ware dienstbaarheid is erop gericht
mensen zo snel mogelijk zelfstandig te maken. Ware dienstbaarheid is volledig
aanwezig durven zijn in alles wat is. In volle overgave datgene omarmen wat zich op dat
moment voordoet. In jezelf en buiten jezelf.
Wanneer jijzelf meer en meer de totaliteit van jouw wezen initieert, wanneer jij in al je
grootsheid jouw licht durft te laten schijnen, wordt jouw zijn een poort waar anderen
doorheen kunnen gaan. Dan kan het zijn dat anderen je kleed aanraken en onmiddellijk
gezond worden. Wat niets anders inhoudt dan dat die bewuste persoon zichzelf heeft
geopend om zich aan te sluiten op de helende kracht van onvoorwaardelijke Liefde en
dat jij daarin een kanaal mag zijn.
Interne problemen
In het groot zou je kunnen zeggen dat alle landen die hun eigen ‘huishouding’ niet op
orde hebben, waaronder Amerika, proberen de aandacht af te leiden van hun interne
problemen, door met de vinger naar anderen te wijzen en de problemen die zij in eigen
land zouden moeten aanpakken, proberen te bestrijden buiten hun eigen grenzen.
Er zijn altijd twee manieren om met een situatie om te gaan. Voor hetzelfde geld zou de
huidige situatie in de wereld een enorm geschenk kunnen zijn voor Amerika en het hele
rijke westen. Het zou op zijn minst een aanwijzing kunnen zijn dat onze blik niet helder
genoeg is, zodat wij onze eigen vervuilde glazen kunnen poetsen. Amerika zou dan
inderdaad die rol kunnen gaan vervullen die haar van goddelijke zijde is toebedeeld: die
natie te zijn, die alle andere naties omarmt. Niet langer vanuit arrogantie, maar vanuit
ware kracht en oprechte dienstbaarheid.
Dat betekent dat we bereid moeten zijn om het mannelijke imago af te leggen dat we
groot en sterk moeten zijn en zeker nooit terug mogen komen op een eenmaal genomen
beslissing. Dat betekent dat we de andere pool in onszelf, onze invoelende, kwetsbare
kant naar boven durven te laten komen. Dat we onszelf tot de orde durven te roepen,
Yasmin Verschure 17/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

liefdevol maar bloedeerlijk. Terug durven te keren op een genomen besluit, omdat dit
gisteren misschien goed was maar vandaag niet meer werkt. En vooral dat we sorry
durven te zeggen; sorry jongens we hebben gefaald. Het is onze angst voor vernietiging
dat wij anderen proberen te onderdrukken. We begrijpen dat diezelfde angst
uiteindelijk onszelf zal vernietigen. Laten we samen kijken wat wij als blanke
minderheid hebben gedaan of juist niet hebben gedaan waardoor jullie jezelf zo
bedreigd bent gaan voelen dat je zelfs bereid bent om jezelf te vernietigen opdat jouw
land, jouw volk gehoord zal worden.
Op die kostbare momenten van zelfreflectie zijn we bezig om mens te worden. Het hart
neemt de leiding over en het verstand wordt een gewillige dienaar. Liefde heeft de
plaats ingenomen van angst.
De meerderheid in de wereld wil vrede. In welke wereld? Alleen in onze wereld?
Zouden de mensen in Irak, in Jordanië en elders in de wereld ook geen vrede wensen?
Wat betekent het voor moeders om hun zonen naar het front te sturen voor de eer van
het vaderland? Wordt het niet de hoogste tijd dat moeders weigeren hun zonen nog
langer naar het front te sturen om de zonen van andere moeders neer te schieten?
Baren wij moeders kinderen om ze op te offeren voor onze hebzucht, om ze te laten
verkrachten, om ze zelfmoord te laten plegen, om ze als schietschijven te laten
gebruiken?
Karma
We gebruiken Karma soms ten onrechte om ons handelen te rechtvaardigen of om er
onszelf achter te verschuilen. Karma is de onpartijdige wet van oorzaak en gevolg. Alles
wat we bewust of onbewust hebben gecreëerd, komt op de een of andere manier bij ons
terug. Dat geldt voor al onze creaties, het goede, zowel als het slechte. Dat gegeven is
niet bedoeld om ons te straffen, maar het geeft ons de mogelijkheid om te leren van
onze fouten, zodat we kunnen groeien in heelheid en onze ziel kunnen vervolmaken. De
wet van karma is dus een uitermate rechtvaardige wet welke ons op een liefdevolle
manier leert verantwoordelijkheid te dragen voor onze gedachten en onze daden. Aan
al onze manifestaties is de scheppende kracht van de gedachte voorafgegaan. Dus laten
we niet alleen onze daden kritisch onder de loep nemen, maar vooral onze gedachten!
We kunnen karma zien als de werking van een groot lichaam binnen het kader van de
universele wet. Op het niveau van de hogere intelligentie zijn we immers allemaal met
elkaar verbonden. Wij allen tezamen vertegenwoordigen de cellen in dat bewuste
lichaam en communiceren vrijelijk met elkaar.
Het is niet nodig om pijn te creëren om te groeien, we kunnen eveneens groeien door
bewustZijn en vreugde. We kunnen pijn echter ook niet buitensluiten. Iedere pijnlijke
ervaring, mits doorleefd, draagt bij tot ons groeiproces en is het zaad voor een tastbaar
en blijvend geluksgevoel.
Wanneer we onszelf bevrijden van karma, wanneer we ons bevrijden van alle
beperkende banden uit het verleden, bevrijden we onszelf uit onze cocon en stijgen we
op als een vlinder. Niet langer zal het lot ons nog bepalen, van nu af aan bepalen wij het
lot. Het effect van onze goede daden zal in veelvoud naar ons terugkeren.
Yasmin Verschure 18/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Groepskarma
Er zijn mensen die door het leven gaan met een ernstige handicap. De vraag komt
onherroepelijk omhoog of deze zielen de tol betalen voor hun wandaden uit het
verleden. Naar alle waarschijnlijkheid is het tegendeel maar al te waar. Ongetwijfeld
hebben vele zielen deze last op zich genomen uit dankbaarheid en als eerbetoon aan de
schepping en haar Schepper. Het zal je wel eens opgevallen zijn dat sommige mensen
met een ernstige geestelijk handicap een uitstraling hebben van pure zuiverheid. Door
deze immense zware taak op hun schouders te nemen, helpen zij de mensheid om naar
een hoger plan te evolueren. Zij zijn zich tijdens hun leven meestal niet van dit feit
bewust en vormen slechts een deel van de ketting waarin elke schakel onmiskenbaar
haar taak vervult. Het is niet aan ons om te oordelen, niemand kent het zielenplan van
de ander.
We geloven dat gezondheid enkel een manifestatie is van het fysieke lichaam. Toch is het
lichaam daarin van ondergeschikt belang. Een waarachtig gezond mens herken je aan
de manier waarop hij in het leven staat. Een waarachtig gezond mens is levendig,
enthousiast, creatief, onbezorgd en vreugdevol. Een gezond mens hoeft niet voor morgen
te zorgen maar weet dat alles wat hij nodig heeft er zal zijn op het juiste moment. Een
gezond mens kan ogenschijnlijk gehandicapt zijn, in een rolstoel zitten of zelfs aids
hebben. Maar het licht van haar ziel zal haar goddelijke totaliteit niet langer verbergen,
zal haar wezen doorstralen en de omgeving zal haar ervaren als een stralende, als een
lichtende persoonlijkheid.
Yasmin Verschure 19/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

VOOR EEN NATUURMENS
Als ik ga, moet je niet huilen
want écht weg ben ik eigenlijk niet
mijn lichaam is nu duizend dingen
heb daarom niet zoveel verdriet
Ik ben de wind
ik ben de regen
ik ben de zon
ik ben het jonge gras
ik ben de sneeuw en duizend dingen
ik ben weer degene die ik was
En als je wakker wordt, bekijk dan
de bomen en de blauwe lucht
kijk naar de vlinders en de bloemen
kijk naar de vogels in de vlucht
Want al die duizend dingen ben ik
sinds ik mijn lichaam achterliet
die duizend dingen zijn mijn leven
dus zie je, écht weg ben ik niet
- Ria Hulsen – van der Heijden -
Yasmin Verschure 20/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

REIS NAAR HET BINNENSTE VAN JE ZIEL
Yasmin Verschure 21/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE HEILIGE EN DE HOER
Het mannelijke is de oneindige Godheid die alle dingen als bestaansmogelijkheden
bevat. Het vrouwelijke is zijn Shakti; diezelfde Godheid die naar voren treedt als een
zelfbewuste kracht die alles in zich draagt en tot taak heeft dat universum in tijd en
ruimte te openbaren. Zij is de wereldmoeder, schepper van het universum. Zij is de
bemiddelaarster tussen het Ene en het gemanifesteerde Vele.
- Sri Aurobindo -
Ver voor onze jaartelling, in het Neolithische tijdperk, leefden er in het oude Europa
rond de Middellandse Zee, in de Balkan en in de Oekraïne beschavingen die het leven
zagen als een groot mysterie.
In die tijd wist men vanuit een diep innerlijk weten dat niets op zichzelf bestaat, dat
alles met elkaar verbonden is. Men leefde vanuit een diep geworteld respect in
verbondenheid met alles wat leeft. Opgravingen uit die tijd geven te kennen dat de rol
van de vrouw centraal stond. Zij werd alom geëerd. Er werden vele verschillende
Venusbeeldjes gevonden: beeldjes van zwangere vrouwen, beeldjes met grote borsten
en beeldjes zonder hoofd. Het waren stuk voor stuk eerbetuigingen aan het vrouwelijke,
scheppende principe, een eerbetoon aan de vrouw als in standhouder van het leven.
Vrouwen waren de godinnen van de vruchtbaarheid en het nieuwe leven. Zij waren de
godinnen van de bovenwereld en de heksen van de onderwereld. Zij
vertegenwoordigden de perfecte harmonie tussen licht en donker, tussen de
scheppende kracht van de zon en het ontvankelijke principe van de maan. De vrouw
was de oorsprong van alle leven, de incarnatie van de grote Moedergodin. Zij bewerkten
het land, weefden en spinden, zoogden hun kinderen en vervulden de functie van
stamhoofd en priesteres.
In situaties waarin het leven in harmonie is, floreert de kunst. Ware kunst is een
uitdrukking van de essentie van de mens, een uitdrukking van het Leven zelf. De ware
kunstenaar schept vanuit de oneindige creatieve baarmoeder van de stilte en is de
voorbode van vernieuwing.
Het leven in die tijd was in alle opzichten rond. Ronde vormen zijn een uitdrukking van
heelheid, van het leven dat eeuwig is, dat geen begin en geen einde kent. Ronde huizen
geven geborgenheid. Men leefde in harmonie met de natuur. Het land bewerken was
een eredienst aan de goddelijke Moeder. Het leven werd gevierd in offerdiensten en
rituelen. Er was geen scheiding tussen religie en het leven. Religie was de uitdrukking
van het leven zelf. De dood had een natuurlijke plaats in de cirkel van het Leven. Alles
wat aan de schoot van de Moeder ontspringt, zal eens naar haar terugkeren. De
goddelijke vonk, de bezieling achter het zichtbare leven is eeuwig en onsterfelijk.
Tegenwoordig hebben we allerlei machines uitgevonden om tijd te besparen. We zijn
nog nooit zo vervreemd geweest van Moeder Aarde en van onszelf en we hebben nog
nooit zo weinig tijd gehad!
Vrouwen waren de poorten waardoor mannen ingewijd en opnieuw geboren konden
worden tot goden. Goden die het nieuwe leven implanteerden op deze aarde. Vanuit
ons moderne gedachtegoed waarin we gewend zijn om te denken in termen van verdeel
en heers, hebben wij aanvankelijk de conclusie getrokken dat vrouwen in die tijd de
baas speelden en dat mannen ondergeschikt aan hen waren. Naarmate de onderzoeken
Yasmin Verschure 22/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

vorderen gaat men zich meer en meer verwonderen over het feit dat in die tijd mannen
en vrouwen vreedzaam met elkaar omgingen en dat oorlogen in die zin nauwelijks
voorkwamen. Integendeel, mannen en vrouwen leefden samen op basis van
gelijkwaardigheid en wederzijds respect.
Rianne Eisler, wiens onderzoeken zijn neergelegd in ’De Kelk en het Zwaard’, benoemt
dit als de partnerschapsamenleving.
Mannen hadden andere taken te vervullen in het leven, taken die kracht en moed
vroegen. Zij waren de minnaars en de beschermers van de vrouwen en de kinderen, de
behoeders van het leven. Zij voelden zich nuttig en waren dienstbaar aan het
scheppende principe van de Godin, zonder enig spoor van onderdanigheid of
wederzijdse afhankelijkheid. Mannen en vrouwen vulden elkaar perfect aan. Zij waren
zich beiden bewust van hun eigen kracht en uniciteit, van hun plaats in de cirkel.
De lineaire afstamming verliep in die tijd via de moeder. Alles was gericht op
instandhouding van het Leven. Het vrouwelijke aspect: de Kelk ofwel de heilige Graal,
staat symbool voor het Leven zelf. Toen Koning Arthur op zoek ging naar de heilige
Graal was hij dus op zoek naar het ontbrekende deel van zichzelf, zijn vrouwelijke
tegenpool, de goddelijke scheppende Moeder.
Ongeveer vijfduizend jaar voor onze jaartelling begon deze samenleving zichzelf te
ontwrichten.
Rondtrekkende groepen nomaden en ruwe strijders trokken plunderend over de aarde
en begonnen langzaam maar zeker de kracht en de harmonie van de vrouwencultuur,
waarin het Leven centraal stond, te ondermijnen. Zo’n tweeduizend jaar voor Christus
had deze beweging haar vernietigende werk reeds gedaan. Legers werden aangevoerd
door machtige krijgers en priesters. Men deed er alles aan om de erfenis van de Godin
in diskrediet te brengen en zaaide dood en verderf om zich heen. De afbeeldingen van
de Godin verdwenen en mannelijke goden namen haar plaats in. Het zwaard begon de
functie van de Kelk over te nemen en men begon steeds ingenieuzere wapens te
ontwikkelen om elkaar te vernietigen. De koesterende kracht van de Moedergodin
moest in de bijbel het veld ruimen voor een wraakzuchtige dualistische en straffende
God. Het vrouwelijke aandeel in de Eenheid van de schepping werd vervangen door het
concept van de duivel en het begrip zonde werd geboren. De elite gebruikte God als
boeman om hun onmenselijke handelen te rechtvaardigen. De slavenhandel deed haar
intrede en de dood begon te regeren over het leven. Competitie en status werden
belangrijk. De eenvoudige graven van voorheen groeiden uit tot luxe grafkelders zoals
in het oude Egypte.
De matriarchale partnerschapsamenleving maakte plaats voor het patriarchale
dominantiemodel en de ene helft van de mensheid begon de andere te onderdrukken.
Vrouwen zowel als mannen begonnen langzaam maar zeker hun afkomst te vergeten en
de goddelijke mens viel terug naar de positie van dierlijke slaafsheid. Hoe kortzichtig,
hoe primitief om God in een vorm te willen duwen. Om God een mannelijk aangezicht
te willen geven. Alsof de Schepping niet de manifestatie is van AL het
ongemanifesteerde Onnoembare. Met andere woorden, het bewustzijn bezielt alles wat
zichtbaar en onzichtbaar is, het mannelijke zowel als het vrouwelijke. Het één heeft
geen bestaansrecht zonder het andere. Of we onszelf dat nu bewust zijn of niet.
De uitbuiting van de natuur was een logisch gevolg. Wanneer we onze eigen natuur
vergeten, wanneer we de samenhang tussen alles wat leeft niet langer kunnen zien,
vergeten we automatisch onze verbinding met Al Wat Is.
Yasmin Verschure 23/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Vanaf dit moment werd de natuur, evenals de vrouw, als gemeengoed gezien welke je
kon gebruiken voor jouw egoïstische doeleinden, zonder nog langer met de vrouwelijke
krachten van die natuur rekening te houden. Laat staan ermee samen te werken. We
konden toen nog niet bevroeden hoe krachtig die natuur is. Hoe dapper ze zich zou
verweren tegen deze uitbuiting. Hoe alles zou gaan rommelen en schudden op haar
grondvesten.
Het dualistische denken werd geboren. Tot op de dag van vandaag denken we in
termen van goed en kwaad, onderdrukken we de ene pool ten koste van de andere en
misbruiken we God om ons handelen te rechtvaardigen. Het trieste gevolg van dit alles
is dat wij westerlingen onszelf als ras hebben verheven naar superioriteit, dat we
andersdenkenden omschrijven als primitief en dat we ten ene male niet bereid zijn
onszelf te verdiepen in de denkbeelden van anderen, laat staan dat we bereid zouden
zijn tot samenwerking. We hebben het allesoverheersende denken verheven tot religie,
de technologie tot middel om die religie te aanbidden en we verheffen wetenschap tot
een nieuwe staatsgodsdienst. In urenlange discussies, waarin vele onbegrijpelijke
woorden worden gebruikt, maar weinig of niets wordt gezegd, blazen we onszelf op tot
boven de grenzen van onze onzekerheid en beslissen we over het leven en de dood van
anderen.
Het Amerikaanse vliegdekschip ligt op zee en bereidt zich voor op een oorlog met Irak.
‘Wat voel je’, vraagt de verslaggever aan een van de mariniers. De jongeman,
nauwelijks droog achter zijn oren, kijkt hem verbaasd aan: ‘Voelen, ik voel niets. Het
is uitsluitend belangrijk dat ik het goede doel raak…’
We leggen dingen vast in de wet omtrent onze sociale zekerheid en onze
verkeersveiligheid, zoals de maximumsnelheid. Tegelijkertijd willen we diezelfde wet
gebruiken om mensen te verplichten zichzelf ter beschikking te stellen als
orgaandonoren omdat onze technieken het nu eenmaal mogelijk maken dat we haast
grenzeloos kunnen experimenteren met het leven. We vergeten echter dat er ook nog
zoiets als ethiek bestaat en dat er bepaalde grenzen zijn die we niet mogen
overschrijden omdat de gevolgen hiervan desastreus zijn voor onze ontwikkeling als
totale mensheid, voor onze ontwikkeling als ziel.
We zijn niet bereid om onszelf te verdiepen in andere ideeën of religies. Laat staan om
te kijken of deze ‘primitieve’ culturen ofwel andersdenkenden misschien iets hebben
bewaard van datgene wat wij tijdens de run naar de materiële top zijn kwijtgeraakt.
We gingen ons identificeren met de materie, en vergaten meer en meer wie we in
wezen zijn. Tegelijkertijd met onze identificatie met de materie werd de begeerte
geboren. Alles wat we voor geld konden kopen werd gebruikt om onze leegte op te
vullen.
Seksualiteit werd een instinctmatige behoefte tot bevrediging en had niet langer te
maken met het pure scheppende vermogen van deze zuivere goddelijke kracht welke
het fundament vormt van waaruit de kosmische mens geboren kan worden. Het is de
kracht die, wanneer in volheid doorleefd, getransformeerd kan worden naar het hart
van de mens, het hart van de schepping. Het is de kracht die de poort is naar het ware
Leven en Onvoorwaardelijk Liefde.
Met de komst van het Christendom werd de positie van de vrouw nog verder
gedegenereerd. Eva werd ondergeschikt aan Adam op het moment dat zij naast haar
liefelijke natuur ook de rol van verleidster ging spelen. Eenvoudig gezegd: door het eten
van de appel, het symbool van goed en kwaad, begon zij aan de afdaling in de
Yasmin Verschure 24/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

onderwereld en sleurde Adam in haar val mee. Hetgeen niet meer en niet minder
betekent dan de symbolische aanduiding voor onze afdaling in de stof: geest die indaalt
in de materie. Het was ongetwijfeld de bedoeling van de Schepper om alle aspecten van
zichzelf te leren kennen door de leegte en het ongemanifesteerde zichtbaar te maken en
vorm aan te laten nemen. Niet om een wereld van dualiteit te creëren, maar een wereld
van tegenstellingen die ieder voor zich en samen de Eenheid in zich droegen. Zodra het
ongemanifesteerde vorm aanneemt worden die paren van tegenstellingen zichtbaar: als
man en vrouw schiep hij hen. Licht en donker, zon en maan. Wij hebben niet begrepen
dat de essentie van die Eenheid, de absolute waarheid in het midden ligt, dat het een
niet kan bestaan zonder het ander en dat beide polariteiten elkaar kunnen spiegelen om
zichzelf te leren kennen. Dat beide polen even belangrijk zijn in het lichaam van de
schepping en dat je niets kunt buitensluiten. Door onze beoordeling van goed en kwaad
werd het paar van tegenstellingen dat tezamen in gelijkwaardigheid één is voorgoed uit
harmonie gebracht.
Yasmin Verschure 25/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

MARIA MAGDALENA
De hemel regeert de geest, de aarde het lichaam. Traditioneel wordt de geest niet in de
hemel gevonden, noch op de aarde, maar in het hart. Het hart is altijd beschouwd als
het verbindingspunt tussen hemel en aarde. Hemel nog aarde alleen kunnen de geest
vangen. Slechts het evenwicht tussen beide, dat wordt gevonden in het Hart, leidt tot
de geheime deur voorbij dood, sterfelijkheid en pijn. In de verschillen tussen man en
vrouw ligt het geheim van heelheid. Deze vereniging vindt plaats in het hart.
- Ken Wilber -
Maria Magdalena was ongetwijfeld de enige vrouw in de tijd van Jezus die de perfecte
balans weerspiegelde. Zij vertegenwoordigde de heilige en de hoer, de harmonie tussen
de bovenwereld en de onderwereld, de harmonie tussen de hemel- en de hellekrachten;
het bovenbewuste goddelijke en het onderbewuste, haar heksen- ofwel haar
Sjamanennatuur. Zij had de afdaling in de hel gemaakt; zij had de zeven poorten van
inwijding doorlopen en had haar verborgen heksennatuur in balans gebracht met haar
heiligheid. Zij was optimaal vrouw geworden. Een oervrouw, een oermoeder die een
baker kon zijn voor het spirituele. Want pas wanneer de balans hersteld is tussen licht
en donker, wanneer we beide polen daadwerkelijk omarmen en integreren, begint de
mens volledig Mens te worden.
Het was Maria Magdalena die alle zeven inwijdingen had doorlopen. Het was dezelfde
Maria Magdalena die als eerste haar opgestane meester ontmoette omdat zij de gave
van het ‘gezicht’ had gekregen. In de eerste eeuwen na onze jaartelling werd zij dan ook
de apostel der apostelen genoemd.
Maria Magdalena werd echter niet heilig verklaard als apostel der apostelen, maar als
Maria Magdalena van de boetedoening omdat uit haar zeven demonen werden
verdreven. Dat was echter een niet begrepen symbolische aanduiding voor het
zevenvoudige pad der inwijding.
Er wordt gezegd dat Maria Magdalena verwisseld is met de zondares die Jezus zijn
voeten zalfde.
Het zou evenzeer mogelijk kunnen zijn dat Maria Magdalena de taak van de Godin
vervulde die jonge vruchtbare mannen inwijdde tot seksuele volwassenheid. Aangezien
vruchtbaarheid en seksualiteit inmiddels als verderfelijk werden gezien, kreeg Maria
Magdalena het etiket zondig toebedeeld.
Met de vondst van de Nag Hammadi-geschriften in 1945 komt er een totaal andere
Maria Magdalena aan het Licht dan het beeld wat kerken ons door de eeuwen heen over
haar hebben geschetst. In deze geschriften functioneert Maria Magdalena niet alleen als
tolk voor de apostelen, er zijn overtuigende bewijzen dat zij na zijn dood het hoofd van
de christelijke beweging werd. Zij wordt gezien als de speciale metgezel van Jezus, de
vrouw die het Al kent. Jezus moedigt haar steeds opnieuw aan om te spreken. Hij weet
immers als geen ander dat zij het bewustzijn in zich draagt om de dingen op de juiste
manier te interpreteren en onder woorden te brengen. Maria Magdalena heeft het
allesbehalve gemakkelijk. Zij komt openlijk in opstand tegen Petrus, die het moeilijk
vindt dat een vrouw zo’n belangrijke plaats inneemt in de ogen van zijn meester.
Jezus van Nazareth was een mens van vlees en bloed, geboren uit de
liefdesgemeenschap van zijn vader Jozef en zijn moeder Maria. Hij was een Jood en
Yasmin Verschure 26/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

hoewel geboren in een tijd dat het Jodendom sterk mannelijk-dominant was, waren
zijn leringen doorspekt van spirituele gelijkheid. Hij predikte de universele Liefde, de
bevrijding van de gehele mensheid. Hij beschuldigde de heersende klasse openlijk van
uitbuiting en onderdrukking van het volk en verwierp, zowel in woord als in daad, de
ondergeschikte positie van de vrouw. Tot grote ergernis van de heersende klasse ging
hij vrij om met mannen zowel als met vrouwen.
Jezus stelde zijn leven geheel in dienst van de ontmoeting met de kosmische Christus.
Toen zijn lichaam en geest sterk genoeg waren om die kracht te ontvangen, werd hij
overstraald door deze kracht tijdens de doop in de Jordaan. Daar werd Jezus de
kosmische Christus. Daar werd hij de zoon van de Vader/Moeder en kreeg hij toegang
tot het bewustzijn van de Vader/Moeder. Door de transformatie van Jezus werd het
mogelijk de Vader/Moeder te leren kennen binnen het eigen wezen en kon de
Christuskracht instromen in de harten van alle mensen. Zijn boodschap was een
boodschap van hoop, niet de dood moest centraal staan maar de verrijzenis. De
Christus kon immers niet gekruisigd worden, die was eeuwig en onsterfelijk. Het was
de mens Jezus, zijn materiële manifestatie, die stierf aan het kruis. Deze daad van liefde
maakte de kosmische Christus, ofwel de onsterfelijke Liefdeskracht beschikbaar voor
alle mensen. In die zin kunnen we stellen dat er uiteindelijk iets fundamenteel mis is
gegaan met de verspreiding van het oorspronkelijke christelijke evangelie van Liefde.
Er zijn vele vooronderstellingen dat Jezus getrouwd was met Maria Magdalena. Dat
gaat zover dat de bruiloft van Kana gezien wordt als zijn eigen bruiloft. In die tijd was
het immers onmogelijk dat vrouwen samenleefden met mannen zonder getrouwd te
zijn. Alle veronderstellingen ten spijt, waarschijnlijk was Jezus gewoon een rebel en
lapte hij al deze voorschriften aan zijn laars. Een ding is buiten kijf: Maria Magdalena
heeft ongetwijfeld een grote rol gespeeld in de inwijding, in de totaliteit van haar
Meester. Zij vertolkte de rol van de Godin.
De sluiers tussen de zichtbare en de onzichtbare wereld zullen meer en meer gaan
verdwijnen. We zijn bezig te ontwaken en worden ons opnieuw bewust van onze ware
afkomst. We zijn allen medescheppers, broeders en zusters van Christus, kinderen van
God.
Het spirituele Christendom, waaronder de Katharen, beschouwden de Christus als
inwonend in hun eigen hart. Zij namen de waarschuwing van Jezus zeer ter harte om
geen wetten uit te vaardigen waardoor zij gevangen zouden worden. In de ware
spirituele leer overstijgt het innerlijke weten alle uiterlijke wetten. Zij ziet zichzelf als
goddelijk en zoekt geen vervulling buiten zichzelf. Waar het bewustzijn is, daar is de
schat. Op het moment dat mensen zich bewust worden dat het bewustzijn alle cellen in
hun wezen bezielt, hebben zij hun eigen essentie gevonden, de heldere, lichtgevende
diamant. Ze zijn thuisgekomen bij zichzelf. Iedereen die thuiskomt bij zichzelf, herkent
diezelfde goddelijke kracht in alle gezichten van de schepping, in alle
verschijningsvormen van de natuur. Niet langer is het mogelijk om schade toe te
brengen aan anderen, laat staan om oorlog te voeren en anderen te doden. Want door
het doden of vernietigen van leven, vernietig je een deel van je eigen goddelijke natuur,
je eigen goddelijke schepping.
Zonde is iets wat in wezen niet bestaat, maar wat gemaakt wordt door de mens zelf.
Overspel is datgene wat je pleegt als je niet langer trouw bent aan de innerlijke
wetten. Vanaf dat moment scheidt de mens zich af van de Eenheid, de ultieme
waarheid, en hij leeft dan in zonde, beter te vertalen als af-zondering.
Yasmin Verschure 27/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

De zeven stappen van inwijding, de afdaling in de hel, staan symbool voor het afleggen
van het kleed der begeerte. Het is het afleggen van de lagere persoonlijkheid, ons
egobewustzijn, onze identificatie met de materie. Door ons karma uit te zuiveren, wordt
ons leven niet langer door het lot beheerst. We zijn innerlijk vrij, staan op en gaan de
weg terug naar de Bron. We keren terug naar de wereld van niet-dualiteit, de wereld
van Eenheid. Hoewel we hier op aarde blijven leven in de wereld van de vormen, in de
schijnbare wereld van tegenstellingen, verdwijnt het gevoel van afgescheidenheid. We
ervaren dezelfde heelheid die we in onszelf ervaren in alles en iedereen. We hebben het
gereedschap verworven om door de hemelpoorten te gaan, we kennen de codes, de
juiste wachtwoorden.
Daarom is het van groot belang dat we ons bewust zijn van onze fysieke sterfelijkheid.
Dat we dit fenomeen niet langer blijven ontkennen, maar de plaats geven in ons leven
die het rechtens toekomt, zodat we onszelf daar zo waardig mogelijk op kunnen
voorbereiden. De kwaliteit van ons leven zal de kwaliteit van ons sterven bepalen. Als
we niet geleerd hebben om los te laten, als we niet geleerd hebben om te sterven, als we
niet weten hoe we door de poort moeten gaan, zal het moeilijk zijn, zo niet onmogelijk
om op het moment van ons verscheiden de juiste poort te vinden.
Alles wat ooit vorm heeft aangenomen zal verdwijnen. Alle vormen zullen uiteindelijk
teruggebracht worden naar het vormloze. Teruggevoerd worden naar haar ware natuur
waar geen vormen bestaan, maar waar de eigen identiteit, het vonkje God of geest wat
we meedragen in onze ziel, gehandhaafd blijft. Alle vergankelijke uiterlijke
verschijningsvormen zijn uitdrukkingen van dat Ene. Het is daarom belangrijk dat we
leren te sterven voordat we sterven. Dat het ego, het allesoverheersende denken wat
afscheiding teweegbrengt, plaats maakt voor innerlijk weten, voor het
alomtegenwoordige bewustZijn.
We zijn datgene waarmee we onszelf identificeren. We leven als stenen, planten, dieren,
mensen of godsmensen, al naargelang we onszelf identificeren met die staat van zijn.
Op het moment dat we ontwaken, gaan we ons herinneren wie we zijn en zullen we
ophouden onszelf te identificeren met onze tijdelijke situatie. We krijgen het overzicht
en worden opnieuw geboren in de innerlijke wetten van het universum. Niet langer
hoeven we onszelf te bewijzen. Niet langer hoeven we iets te worden of ergens naar te
streven. We weten dat we alom vertegenwoordigd zijn, laten het leven zich ontvouwen
en geven onszelf over aan de eeuwige stroom van scheppen, in standhouden en
vernietiging, vanuit goddelijk bewustZijn.
De reis welke de ziel aflegt door de zeven hemelsferen na het sterven van ons fysieke
voertuig, is te vergelijken met de omgekeerde reis van de ziel door de hellevuren, ofwel
de onderwereld. Dit proces wordt ook wel de duistere nacht van de ziel genoemd. Het is
het proces van alchemie, de inwijdingsweg. Het is het wegbranden van onze
onwetendheid, het omvormen van pijn naar extase, van onedele metalen naar goud.
Wanneer de mens deze afdaling heeft gemaakt is de dood overwonnen. De sluiers der
illusie zijn neergehaald en de angst voor het fysieke sterven is voorgoed verdwenen.
Aanwezig zijn in het Nu, verbonden met Al Wat Is, helderheid, innerlijke vrede en pure
vreugde zijn ons deel.
Vanuit dit bewustzijn zijn we in staat om te schouwen. Onze visioenen worden niet
langer gekleurd door de ziel. Tegelijkertijd is onze ziel nog niet volledig verenigd in
Geest. Want op dat moment overstijgen we alle beelden en visioenen en blijft zuiver
bewustZijn over. Dit is de absolute leegte die de totale volheid in zich draagt.
Yasmin Verschure 28/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het moge duidelijk zijn dat wanneer we de afdaling maken in de stof, we de Eenheid
niet langer kunnen zien. Een logisch gevolg is dat we vergeten dat we in wezen allemaal
broeders en zusters zijn. Dat we vergeten dat alles in de schepping onlosmakelijk met
elkaar verbonden is. Dat we niets los kunnen zien van elkaar. Dat wanneer we een
schakel uit de ketting proberen te verwijderen, we schade toebrengen aan de hele
ketting, aan de hele kosmische kringloop.
Het moge ook duidelijk zijn dat ik hier spreek over het gemanifesteerde, over de
vrouwelijke kant van onze Schepper, zijn uitdrukking in de wereld van vormen. Hoewel
alle vormen opkomen uit het ongemanifesteerde en uiteindelijk weer zullen verdwijnen
om opnieuw te verschijnen, blijft de kern van alle Leven onaangetast, eeuwig en
onveranderlijk dezelfde. Grof gezegd betekent dit dat het niet uitmaakt of we onze
lessen zullen leren. Moeder Aarde is geduldig genoeg. Zelfs al zou onze prachtige
planeet met al haar bewoners het niet overleven, het Leven keert terug naar de Bron en
zal zich opnieuw manifesteren in andere verschijningsvormen.
Petrus, hij die vond dat vrouwen hun plaats moesten weten, stichtte de Kerk en werd de
eerste Paus. Het is dus niet zo verwonderlijk dat diezelfde kerk een groot aandeel heeft
in de onderdrukking van de vrouw en de kwaliteiten die met haar wezen verbonden
zijn. Priesterschap was vanaf die tijd uitsluitend voorbehouden aan mannen. Mannen
waren ongetwijfeld bang voor de donkere Kali-natuur van de vrouw; haar scheppende
en vernietigende seksuele kracht, en wilden de scepter zwaaien. Zij probeerden deze
krachten in de vrouw te onderdrukken door haar te beroven van haar intuïtieve en
genezende vermogens en haar in alle opzichten ondergeschikt te maken aan de man. In
de tijd van de inquisitie werden vrouwen die zichzelf geïnitieerd hadden naar heelheid
aan de schandpaal genageld en op de brandstapel verbrand.
Uit angst voor de vrouwelijke natuur werden vrouwen uitgesloten van het priesterschap
en mannelijke priesters verdoemd tot het celibaat. Een zeer onnatuurlijke weg. Het is
niet mogelijk iets los te laten wat je niet eerst volledig hebt omarmd, en geïnitieerd in
alle cellen van je wezen. Pas als de mens seksueel ontwaakt is, kan hij deze kracht
gebruiken om zichzelf te transformeren naar heelheid. Vrouwen die niet ontwaakt zijn
blijven in hun slachtofferrol en afhankelijkheid steken, zij blijven het eeuwige
kindvrouwtje en associëren zich voortdurend met hun pijnlichaam. Mannen blijven
steken in de puberteit, zij blijven aan mammies rokken hangen en hebben onbewust het
gevoel dat zij niet compleet zijn als mens.
Wanneer de seksuele inwijding heeft plaatsgevonden, kan het celibaat een logische stap
zijn in onze evolutie. De samensmelting vindt dan plaats in het hart.
Het is geen wonder dat er in deze tijd zoveel schandalen omhoog borrelen over
priesters die in het geheim partners hebben en kinderen misbruiken. Zoals altijd kun je
ook hier zeggen dat niet de priester, maar het onmenselijke systeem waarin de kerk zich
heeft gemanoeuvreerd, de wortel in zich draagt van deze verwording. Naarmate je in
jezelf meer heel begint te worden, kun je met mededogen naar deze situaties kijken en
hoef je er niet langer over te oordelen. De man is evengoed slachtoffer van het
onmenselijke systeem als de vrouw. Het wordt de hoogste tijd dat we priesterschap
weer gaan zien als een innerlijke staat van ontwikkeling en heelheid. Laat mannen en
vrouwen die zichzelf geïnitieerd hebben naar die innerlijke staat van heelheid, het als
hun roeping zien vanuit deze heelheid te delen met allen die de weg nog moeten gaan.
Laten zij vooral hun roeping serieus nemen en het ambt van priester of priesteres weer
ter hand nemen in welke vorm dit ook moge zijn…
Hoe heeft dit alles in godsnaam kunnen gebeuren. Hoe is het mogelijk dat de ene helft
van de mensheid zich superieur ging voelen ten opzichte van de andere helft; haar
natuurlijke tegenpool. God heeft man en vrouw geschapen als paren van
Yasmin Verschure 29/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

tegenstellingen en tegelijkertijd als volwaardige individuen die deze tegenstellingen ook
in zichzelf belichamen. Hij gaf de mens hiermee de opdracht en de mogelijkheid om
zichzelf te spiegelen en te helen. Zodat ieder mens in zichzelf heel, compleet en
goddelijk kon worden.
Deze afgescheidenheid heeft zich verder doorgezet en is niet beperkt gebleven tot
mannen en vrouwen. Het blanke ras heeft zich de superioriteit aangemeten en het
waanidee toegeëigend anders, vertaal beter, te zijn dan welk ras en welke cultuur ter
wereld ook. En zo zijn we niet alleen bezig voortdurend te controleren door te heersen
in onze eigen cultuur, maar hebben we eveneens heldhaftig geprobeerd onze
overtuigingen te initiëren bij de rest van de mensheid. En als onze persoonlijke
overtuigingen niet krachtig genoeg waren dan hebben we God erbij gesleept in de vorm
van de boeman om het onwillige, tegenstribbelende, andersdenkende volk aan onze
regels en geloofsstructuren te onderwerpen. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.
De knots is inmiddels vervangen door meer geavanceerd oorlogstuig, maar het principe
is nog even primitief als voorheen.
Naarmate de mensheid in haar totaliteit mondiger begint te worden, verliezen we
terrein. Onze macht brokkelt af en de onderliggende angst voor overheersing, voor de
dood van het ego, neemt toe. Om die angst maar niet te hoeven voelen, blijven we in de
actie. We gaan nog harder schreeuwen en proberen de rest van de wereld te overtuigen
van ons gelijk. De grootste angsthazen beschuldigen de grootste boeven! Helaas, alles
wat we onderdrukken zal ons uiteindelijk achtervolgen. Op wereldniveau staan allerlei
helse krachten op die het niet laken zichzelf op te blazen om de superieure minderheid
op deze aarde met het hoofd uit de hemel te halen en wakker te schudden. Om hen te
dwingen af te dalen in de hel, op te staan en weer omhoog te komen en zichzelf te
initiëren naar heelheid. Om het superieure blanke ras wat zich vanuit arrogantie heeft
aangemeten de taak van God uit te voeren hier op aarde, door te heersen, te scheiden
en te verdelen, eindelijk van de troon af te stoten. Hen te dwingen om te luisteren naar
hen die nooit gehoord zijn. Het is duidelijk voelbaar dat andere rassen, andere
culturen, lang genoeg onderdrukt zijn geweest en dit niet langer meer accepteren. Ze
staan op, laten hun stem horen en offeren hun eigen leven om de weg vrij te maken
naar een vollediger mensbeeld.
Wat op wereldniveau gebeurt, gebeurt ook individueel. Vrouwen zijn het beu om zich
nog langer te laten onderdrukken en zij eisen hun gelijke rechten op. De
vrouwenbeweging is het orgaan bij uitstek waar de vrouw haar ongenoegen van
jarenlange onderdrukking kan uitwerken, zichzelf kan helen tot een gelijkwaardig lid
van de gemeenschap. Deze weg, waarin vrouwen hun woede daadwerkelijk onder ogen
kunnen zien, is van onschatbare waarde. Wanneer vrouwen echter zichzelf willen helen,
wanneer zij een instrument van Liefde willen worden, mogen zij niet blijven hangen in
hun haat naar mannen. Integendeel, het is nu de tijd om de kracht van vergeving te
laten zegevieren en een streep onder het verleden te zetten. Mannen en vrouwen zijn
beiden slachtoffers van het verleden en niet alle mannen waren zo gelukkig met de rol
van onderdrukker. Het wordt nu tijd om samen te werken. Laten we beginnen op te
houden met mannen als vijanden te zien, laten we hen weer gaan zien als onze
minnaars. Door aanvaarding krijgen we meer begrip voor onszelf. Dit begrip leidt tot
vergeving en tot loslaten van het verleden. We starten in het Nu vanuit onze innerlijke
heelheid. Vanuit diezelfde heelheid begrijpen we de zin van al deze misvattingen. We
overstijgen de dualiteit en beginnen mededogen te voelen voor anderen, mannen zowel
als vrouwen.
Een ernstig obstakel tussen mannen en vrouwen is verdrongen vijandschap tegenover
de andere sekse. Als een man een verborgen haat koestert naar zijn moeder, heeft dat
Yasmin Verschure 30/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

ongetwijfeld invloed op zijn relatie met vrouwen. Andersom is dat natuurlijk niet
anders. Wanneer we als kind een liefdevol nest hebben gemist, laten we ons
gemakkelijk naar beneden trekken door de duistere krachten in onszelf. Dit laatste is
een van de oorzaken van de eeuwenlange onderdrukking van de vrouw.
De positie van de man is evenmin benijdenswaardig. Wat een hel om af moeten te dalen
vanuit het gevoel van superioriteit naar gelijkwaardigheid. Door hoeveel lagen van
angst moet je gaan om daar te komen! Hoe pijnlijk is dit stervensproces, de dood van
het ego. Opstijgen is vele malen makkelijker.
De weg van het proces gaan is de weg gaan tot in alle diepten van de hel. Om dan
uiteindelijk, als je niet dieper meer kunt, weer naar boven te komen met vernieuwde
inzichten. Wij vrouwen vergaten onze rol als Godin, als Moeder van al het zichtbare
leven en accepteerden meer en meer een ondergeschikte positie. We koesterden het
beeld van lieflijkheid, van zuiverheid, van maagdelijkheid. We degenereerden het beeld
van de hoer tot een negatief maatschappijbeeld. Noem het onbewustheid. We waren
onszelf niet bewust en handelden dienovereenkomstig, mannen zowel als vrouwen. Het
een geeft voeding aan het andere: ondergeschiktheid enerzijds brengt de andere pool
uit evenwicht en houdt automatisch onderdrukking in. Door de weegschaal uit balans
te brengen, werden beide polen van tegenstellingen die met elkaar een Eenheid
vormden, meer en meer uit elkaar getrokken. Zij werden gedegenereerd tot goed en
kwaad. Het maakt in die zin niet uit wat er eerst was, de kip of het ei. We zijn door onze
lange evolutieweg heen het pad gegaan: van aanvankelijke vergetelheid tot langzaam
maar zeker volledig inslapen, tot het moment dat de wake-up call niet langer genegeerd
kan worden. De geestelijke strijder doorleeft, doorvoelt en laat dan het verleden los. De
geestelijke strijder aanvaardt de situatie, bevrijdt zich van schuld en boete en neemt de
verantwoordelijkheid voor de situatie zoals die Nu is. We vertrekken vanuit dit punt,
het enige moment dat er bestaat, en kunnen onszelf nu gaan omvormen naar
menswaardige wezens.
Als altijd is het zo dat we de kiem van datgene wat we elkaar verwijten zelf in ons
dragen. Het zou fijn zijn als we dat inzicht hadden, dan konden we op een andere,
nieuwe manier in onze kracht gaan staan. Dan hoeven we niet dezelfde fouten te
herhalen die we mannen zolang hebben verweten. Op het moment dat vrouwen hun
plaats op gaan eisen in deze maatschappij verliezen zij vaak hun uniciteit. Ze verbinden
zich meestal te eenzijdig met hun mannelijke daadkracht en nemen hun plek in op
dezelfde manier die ze mannen tot in den treuren hebben verweten: gebruik je
ellebogen, onderdruk, verdeel en heers. Beklim de ladder van je maatschappelijke
carrière ten koste van anderen, verkoop je ziel en je zaligheid voor een baan en de
daarbij behorende status. En zo zie je vele vrouwen, op dezelfde manier als mannen dat
vóór hen deden, elkaar vertrappen op de weg naar de top.
Helaas, het zijn niet alleen de mannen die het vrouwen moeilijk maken om hun
gelijkwaardige plaats in te nemen. Het zijn vooral de vrouwen zelf die hun zusters die
de moed hebben om in hun kracht te gaan staan, het leven zuur kunnen maken.
Ongetwijfeld komt dit voort uit onzekerheid en speelt angst hierin een grote rol. We zijn
in onze onderdrukte positie vergeten hoe we elkaar kunnen ondersteunen. Door andere
vrouwen hun positie te gunnen, initiëren we de vrouwelijke kracht in het coöperatieve
bewustzijn. Daar worden we allemaal, zowel mannen als vrouwen, beter van.
De weg naar de top is eenzaam. De weg naar heelheid is nog eenzamer. Nog groter dan
de angst voor de dood, is de angst van de mens om niet langer bij de groep te horen. De
kracht van de inwijding, de afdaling in de hel zelf, die weg naar innerlijke heelheid moet
je echter alleen gaan. Die weg opent zich alleen voor de hele moedigen onder ons: voor
Yasmin Verschure 31/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

de Maria Magdalena’s die zich niet langer laten weerhouden door tegenwerking van
haar eigen soortgenoten, door mannen en door kerken.
Toch zijn er ook in onze geschiedenis groeperingen geweest waarin mannen en vrouwen
gelijkwaardige plaatsen innamen. De Katharen vormden zo’n sekte. Het waren christenen
die de leer van Christus in haar zuivere vorm uitdroegen. Dit deden zij in alle eenvoud en
in verbinding met het gewone volk. Hierdoor waren zij een dusdanige bedreiging voor de
kerk dat zij zich jarenlang moesten verbergen. Zij werden gesteund door de elite en
trokken zich terug in burchten, waarvan de Montsegur een van hun laatste bolwerken was.
Uiteindelijk moesten zij zich overgeven en werden zij in grote getale uitgeroeid. De
parfaits, de priesters, mannen zowel als vrouwen, gingen zingend de brandstapel op.
Om de weg van het priesterschap te kunnen gaan, leefden zij celibatair. Zij
transformeerden hun seksuele krachten en gebruikten ze voor de gave van genezing. Uit
respect voor alles wat leeft aten zij geen vlees. Ze ondergingen een indrukwekkende
inwijdingsweg waarvan de Bethlehem-grot een onderdeel vormde.
Giri, mijn partner, en ik bezochten deze grot in de tijd dat we in Frankrijk leefden en het
Katharen-gebied uitkamden. Ik werd diep aangeraakt op deze plek en kon niet anders dan
automatisch dit deel van de inwijdingsweg volgen. Later, voor de grot gezeten, werd ik
diep getroffen door de verschijning van Christus, welke zich duidelijk manifesteerde in de
rotsen aan de overzijde. Het was in alle opzichten adembenemend en indrukwekkend!
De priesters, ofwel de parfaits, waren levende getuigen van de kosmische Christus. Zij
stonden in dienst van het gewone volk en gebruikten naast hun geestelijke wijsheid
eenvoudige methodes van genezing. Zij waren de poorten naar de onderwereld en de
bovenwereld. Indien nodig initieerden zij de mensen op hun sterfbed om de overgang
naar het onstoffelijke leven zo geleidelijk mogelijk te laten verlopen. Zij stichtten geen
zichtbare kerken en waren tegen uiterlijk vertoon. In alle eenvoud en in volkomen
gelijkwaardigheid vervulde ieder haar eigen taak.
Laten we ons herinneren dat we allen Katharen zijn. Dat we in essentie, als we door de
poorten van inwijding zijn gegaan, onze vermogens voor het priesterschap in onszelf
blootleggen. Laten we onderzoeken in hoeverre we zelf bereid zijn om anderen te
ondersteunen op hun reis.
Yasmin Verschure 32/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

LILITH
Op het moment dat we openstaan om elkaar werkelijk te ontmoeten, zijn conflicten
vaak onvermijdelijk. Onze vrijheid van handelen ligt erin om conflicten niet langer te
ontkennen of te verdringen, maar ze in liefde aan te gaan en te gebruiken voor
innerlijke en wederzijdse groei, in plaats van voor destructie en vernietiging.
Volgens het boek Lilith van Rosa Wouters, schiep God de eerste mens vele duizenden
jaren geleden naar zijn androgyne beeld en gelijkenis: man en vrouw schiep hij hen. Pas
later scheidde God de twee helften in een aparte mannelijke en vrouwelijk vorm, Adam
en Lilith.
Lilith vond het vanzelfsprekend dat zij dezelfde status kreeg toebedeeld als Adam.
Adam accepteerde dit niet, hij wilde per definitie de boventoon voeren. Toen Adam
haar onder de duim probeerde te houden, riep Lilith in opperste wanhoop de
onuitspreekbare naam van God aan. De Eeuwige beantwoorde haar oerschreeuw door
haar vleugels te geven en Lilith vloog weg uit het paradijs.
Adam bleef eenzaam achter en smeekte God het probleem op te lossen. De aartsengelen
Gabriël, Michaël en Rafaël werden uitgestuurd om te bemiddelen. Echter zonder
resultaat. Lilith weigerde om compromissen te sluiten. Ze wilde samenleven in
gelijkwaardigheid of anders niet. Ze werd verbannen naar een onherbergzame streek
aan de rode Zee. Lilith was bloedmooi en hartstochtelijker dan iedere vrouw die na haar
geboren zou worden. Samen met Samuël, de aartsengel van de dood en meester van de
gevallen engelen, vierde ze haar losbandigheid en gaf ze dag na dag geboorte aan talloze
demonische wezens. God besliste dat ze elke dag als straf honderd kinderen zou
verliezen. Lilith vond dit onrechtvaardig.
Adam was in die tijd allesbehalve gelukkig, hij miste een vrouw. Op een dag toen Adam
sliep nam God een rib uit zijn lijf en schiep zijn nieuwe metgezel, Eva. Eva was alles wat
Lilith niet wilde zijn. Ze was dienstbaar en onderdanig, lief en zacht en zeer verbonden
met haar man. Ze was het archetype van de koesterende vrouw, in alle opzichten
geschikt om kinderen te baren. Zij leefden samen gelukkig en tevreden in het paradijs.
Dit duurde tot het moment dat Eva zich liet verleiden door haar tweelingzuster Lilith.
Lilith, die zich ernstige zorgen maakte over de ondergeschikte positie van haar zuster
Eva, besloot om in te grijpen en ze nam de vorm van de slang aan om Eva te verleiden
van de appel te eten en haar op die manier te dwingen de afdaling in de onderwereld te
maken. (De slang staat hier dus symbool voor de inwijdingsweg: de afdaling inde stof).
Eva kon uiteindelijk de verleiding niet weerstaan en beet in de appel van de boom van
kennis van goed en kwaad. Eva verleidde op haar beurt Adam en dezelfde liefelijke Eva
werd de schuld van de zondeval. God was zeer vertoornd en Adam en Eva werden
onmiddellijk uit het paradijs verdreven. Vanaf dat moment werden zij zich bewust van
hun kwetsbaarheid, hun naaktheid en hun sterfelijkheid. En omdat de vrouw de
schuldige was in dit drama, worden haar barensweeën nog steeds gezien als goddelijke
vergelding. Vanaf die tijd beschouwde men het als normaal dat de vrouw in alle
opzichten trouw en onderdanig was aan de man. Maar Lilith was blij met haar succes,
zij lachte in haar vuistje en koesterde zichzelf in haar triomf.
Bovenstaande samenvatting komt uit het kabbalistische geschrift ’Het boek der
Schittering’, daterende uit de dertiende eeuw. Het is een boek geschreven door en voor
mannen om hen te waarschuwen voor de gevaarlijke donkere krachten van de vrouw.
Yasmin Verschure 33/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het dualistische denken van monotheïstisch religies zoals het Jodendom en het
Christendom, bracht de hemelenergie van de schepping in verband met het mannelijke
en de duistere aardegebonden kant met het vrouwelijke. En dat is wezenlijk waar,
alleen koppelden zij er een waardeoordeel aan. Zij zagen deze kwaliteiten niet als twee
natuurlijke tegenpolen die van elkaar afhankelijk zijn om uiteindelijk een eenheid te
kunnen gaan vormen, maar kwalificeerden de ene pool als goed en de andere als
kwaad. Daarmee deelden zij zichzelf niet alleen een superieure positie toe, zij sneden
zichzelf eveneens af van de mogelijkheid om innerlijk heel te worden.
Waren het de religies die aanvankelijk de verdeeldheid creëerden, door de jaren heen
werden steeds meer van deze vrouwonvriendelijke ideeën geïntroduceerd binnen de
verschillende wetgevingen. En de gevolgen van dit alles, nou ja dat weten we maar al
goed, daar zitten we vandaag de dag nog steeds mee opgescheept.
In bovenstaand verhaal worden er twee vrouwen ten tonele gevoerd. Eva, de volgzame,
dienstbare die voortdurend een ondergeschikte rol vervult en altijd compromissen sluit
en Lilith die in alle opzichten gelijkwaardig en onafhankelijk wil zijn. Eva is bereid om
hard te werken en zichzelf op te offeren voor haar gezin en haar kroost. Diep van
binnen is er bij haar een voortdurend knagend gevoel van gemis, alsof een deel van
haar geamputeerd is. Waarschijnlijk komen hier de vele verhalen uit voort, zoals de
zoektocht naar onze tweelingziel: een diep innerlijk verlangen om ons te verenigen met
onze tegenpool.
Op het moment dat we spiritueel beginnen te ontwaken streven we vaak te eenzijdig
naar heiligheid. Het liefelijke in de vrouw wordt daardoor nog eens extra geaccentueerd
en haar Kali-natuur wordt hiermee voorgoed aan banden gelegd. Het gaat echter niet
om heiligheid, het is de bedoeling dat we de balans herstellen tussen beide polen, zodat
we in alle opzichten volledig en oprecht mens durven te zijn.
Zoeken we doorgaans naar onze tweelingziel in de buitenwereld, je zou dit proces ook
kunnen vertalen naar je binnenwereld. Dan begin je beide tegenpolen, het mannelijke
en het vrouwelijke, in jezelf te herkennen in de vorm van de ontvankelijke Eva of Devi
en de eeuwig scheppende en vernietigende energie van Lilith of Kali. Op het moment
dat beide polen met elkaar beginnen te versmelten, houdt onze zoektocht in de
buitenwereld op te bestaan.
Op het moment dat onze wereld van zorgvuldig opgebouwde illusies in elkaar begint te
storten, op het moment dat het geijkte huisje, boompje, beestje een keurslijf is
geworden wat te nauw begint aan te voelen, op die momenten dat het noodlot toeslaat,
de dood om de hoek komt kijken of een gruwelijk ziekbed al onze ogenschijnlijke
verworvenheden op haar grondvesten doet schudden, op die momenten is er geen
houden meer aan. Het duistere deel in onszelf, wat we zo zorgvuldig hebben
verdrongen, laat zich niet langer meer wegstoppen en Lilith doet haar intrede. De
omgeving is geschokt. Is deze kenau een en dezelfde als dat liefelijke en onderdanige
vrouwtje…
Nee, het ziet er niet leuk uit voor de omgeving wanneer Lilith haar intrede doet, daar
kun je donder opzeggen. Lilith is immers alles wat Eva niet is. Ze is vurig, heet en
pervers, ondeugend en opstandig. Ze manipuleert bij het leven en sluit op geen enkele
manier compromissen. Ze is bloedmooi, nietsontziend en vele malen krachtiger dan
Eva.
Wanneer Eva het niet langer kan bolwerken en in een crisis beland, is het diezelfde
Lilith die haar te hulp schiet en haar uiteindelijk redt van de ondergang door haar
opnieuw aan te sluiten op haar levenskracht. Althans als de persoon in kwestie zichzelf
niet plat laat spuiten of zichzelf benevelt met alcohol of drugs. Want dan krijgt Lilith
Yasmin Verschure 34/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

wederom geen kans en zal haar creativiteit, haar scheppende vermogen, langzaam maar
zeker afsterven. De betreffende vrouw wordt een gewillig en aangepast werktuig,
zonder eigen identiteit. Zo eentje waarvan er dertien in een dozijn gaan en waarvan de
wereld, vooral de mannenwereld zo gecharmeerd is.
De tijd is nu rijp om onze kracht niet langer te onderdrukken. Om ons zijn, de wijsheid
van eeuwen, naar boven te laten komen en in de strijd te gooien voordat het te laat is.
Wanneer vrouwen mee gaan praten over staatszaken vanuit hun vrouwelijke kracht, zal
oorlog niet langer gecontroleerd worden door het verstand. Dan zal het gevoel een
belangrijke rol gaan spelen in elke beslissing. En zeg nu zelf, wanneer je werkelijk in
kunt voelen wat een oorlog doet, zul je het wel uit je hoofd laten om dit enig levend
wezen aan te doen: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt…’
Als de beide zusters werkelijk de kans krijgen elkaar te ontmoeten, is de kans groot dat
Lilith in eerste instantie een tijdje de boventoon zal gaan voeren. De weegschaal die uit
balans was, slaat nu over naar de andere kant. Redelijkheid is ver te zoeken en je kunt
maar beter uit de buurt blijven en Lilith uit laten razen. Ze zal zich losmaken van de
banden die ze als knellend heeft ervaren. Ze zal zich in een carrière storten, haar
kinderen verwaarlozen, kortom alles uitleven wat zolang onderdrukt is geweest. Want
ze wil vrij zijn, tot elke prijs, en ze heeft het gevoel dat ze die vrijheid uitsluitend buiten
zichzelf kan verwezenlijken. Deze donkere kant, deze minder fraaie kant van onszelf,
vraagt erom gezien te worden en omhelsd. Zo niet, dan zal de vernietigende kracht van
Lilith je voortdurend proberen te ondermijnen. Ze zal de strijd pas opgeven wanneer we
haar heel bewust voorgoed buiten ons leven sluiten, waarmee we dus een wezenlijk
deel van onszelf amputeren.
Als je weerstand volledig gebroken is en je haar niet langer buiten kunt sluiten, sleurt ze
je zonder mededogen mee de hel in. Ze sleurt je mee naar het diepste van het diepe,
naar de grootste eenzaamheid die je ooit hebt gekend. Om op de toppen van je ellende,
als er niets anders overblijft dan te zwemmen of te verzuipen, haar strijd te staken,
zodat je jezelf kunt overgeven aan de stroom van het Leven en op de toppen van de
golven kunt gaan balanceren. Op dat moment gaan Lilith en Eva een heilig huwelijk
aan, zij smelten samen in volledige overgave. Je ziel heeft haar schaduwzijde, de andere
pool van zichzelf, omarmd en je begint heel te worden. Je hebt nog steeds de fantastisch
kwaliteiten van Eva, je bent liefdevol, zacht en kwetsbaar. Maar als het nodig is dan ben
je Lilith, dan sta je in je kracht en sluit je geen compromissen. Niet omdat je gelijk moet
hebben, dat is niet langer aan de orde. Omdat je jeZelf nu eenmaal niet langer kunt
verloochenen vanuit de Liefde die je bent.
Je hebt de Godin in jezelf opnieuw haar plaats gegeven. Je bent een brug geworden, een
wijze vrouw, een baker, een inwijdingsweg voor anderen, zonder dat je nog langer iets
nodig hebt van anderen. Je bent een volwaardig lid geworden van de gemeenschap die
mensheid heet.
Verlichting
Verlichting kun je niet bereiken door je lichaam te ontkennen, het is bewustZijn in
datzelfde tijdelijke lichaam wat de poort opent naar het goddelijke. Verlichting is geen
eindstation. De weg naar verlichting is oneindig en grenzeloos. Zolang we streven
naar verlichting, zal de verlichting ons niet vinden. Zolang we wachten op
aantoonbare ervaringen, bliksemschichten, toeters en bellen, realiseren we ons niet
dat God allang via een achterdeurtje in ons leven is gekomen en op een natuurlijke
manier bezit van ons heeft genomen. Het goddelijke in ons leven heeft doorgaans iets
Yasmin Verschure 35/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

heel rustigs, iets heel natuurlijks en we gebruiken het niet om er een nieuwe identiteit
aan te ontlenen.
Verlichting is je natuurlijke staat van Zijn met Al Wat Is. Je bent los van je
identificatie met je denken, je ego. Je ervaart een voortdurende toestand van heelheid,
innerlijke vrede en pure vreugde, wat er ook in de buitenwereld gebeurt. Je bent in
volledige openheid aanwezig en voelt liefde voor al wat leeft. Je geniet van de wereld
zonder jezelf daar nog langer aan vast te klampen. Je bent de hele oceaan en
tegelijkertijd de druppel die zich bewust is van de hele oceaan.
Op onze grenzeloze weg naar verlichting ervaren we evengoed nog pijn en lijden. Het
verschil is dat pijn en lijden ons leven niet langer bepalen omdat we ons er niet meer
mee identificeren. We zijn ons weer bewust dat God ons niet bedoeld heeft om te
werken, maar om te scheppen. Het leven schept zich moeiteloos door ons heen in
vormen die komen en gaan, zonder dat we nog langer gehecht zijn aan de vorm. We
zijn dienstbaar naar de schepping en haar schepselen. Niet langer kiezen we voor de
weg van het lijden, we omarmen vreugdevol alle ervaringen in ons leven, zonder
onderscheid te maken tussen goed en slecht.
Zoals Rosa Wouters terecht opmerkt, de Adams die bereid zijn dit gevecht aan te gaan,
zij verdienen het om geëerd te worden. Zij zijn de ware helden van deze tijd. Zij zijn de
mannen die uit de groepscode durven te stappen, die durven te breken met de tradities
vanuit het verleden. Breken met stoerheid en onderdrukking. Mannen die weigeren het
spel nog langer mee te spelen. Mannen die bereid zijn zich open te stellen en te
luisteren. Die willen oefenen in het klein, dicht bij huis. Want dat is toch de plaats waar
alles moet beginnen. Mannen die zacht durven te zijn, een schouder durven te bieden in
barensnood, maar vooral ook mannen die op en top man durven zijn. Die niet weglopen
voor pijn, die niet weglopen voor verantwoordelijkheid maar eveneens hun aandeel op
zich nemen in het hele scheppingsverhaal. Mannen worden weer onze minnaars en
onze beschermers, de behoeders van het Leven.
Waarom is het voor mannen zo moeilijk om in hun kracht te staan en tegelijkertijd
klein en kwetsbaar te zijn? Op de eerste plaats zijn er weinig mannen die nog in staat
zijn, of de gelegenheid hebben, om een goede band op te bouwen met hun vader of een
vaderfiguur. Jonge mannen in deze tijd hebben doorgaans het contact verloren met hun
mystieke mannelijke oerkracht en missen de speciale ceremonies die hen daarin
inwijden en bij de mannentraditie aan doen sluiten. Zij missen de rituelen welke hen
tot man maken, zoals voorheen in vele tradities gebeurde en in sommige tradities nog
steeds plaatsvindt. Rituelen welke de navelstreng voorgoed doorsnijden met hun
moeders, waardoor zij emotioneel onafhankelijk kunnen worden en zichzelf kunnen
verbinden met hun eigen seksuele scheppingskracht.
Vroeger werd dit contact tot stand gebracht via bepaalde inwijdingsrituelen. Op de
geslachtsrijpe leeftijd werden de jongens afgezonderd en ingewijd door oudere
mannen. Dit ging gepaard met pittige proeven en beproevingen, zowel op fysiek als op
psychisch niveau. In andere culturen werden jonge mannen ingewijd door vrouwen die
het evenwicht in zichzelf hadden hersteld en daardoor de rol van de Godin mochten
vervullen.
In Zuid Afrika vinden nog steeds traditionele inwijdingsrituelen plaats, zoals in de
Ndebele stam. Jongens gaan als pubers van huis en komen na een aantal dagen als
jonge zelfbewuste mannen terug. Zij worden onderworpen aan pijnlijke proeven en
leren contacten te leggen met de natuur en de natuurelementen. Zij leren de
confrontaties aan te gaan met hun eigen krachten en tekortkomingen. Zij volgen de weg
Yasmin Verschure 36/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

van de Sjamaan en de Krijger. En bovenal eigenen zij zichzelf hun eigen seksualiteit toe,
ze hebben geen vrouwen nodig om deze kracht in zichzelf te doen ontwaken. Het is een
waardevol gebeuren en verkrachting komt binnen deze traditie nauwelijks voor.
En ongetwijfeld, wanneer we dit gegeven nader zouden onderzoeken, zouden we tot de
conclusie komen dat deze zelfbewuste jonge mannen uitgroeien tot zelfbewuste
volwassen mannen. Mannen die respect hebben voor zichzelf, dus ook voor hun
vrouwen. Mannen die het niet nodig vinden om andere mensen te onderdrukken door
ze de wet voor te schrijven of oorlogje te spelen.
Nelson Mandela is een van die mannen die in zijn jeugd zo’n inwijdingsritueel heeft
ondergaan en daar als compleet mens is uitgekomen. Wat dat voor impact kan hebben
op de buitenwereld moge duidelijk zijn.
Ook de vrouwen binnen deze tradities hebben hun eigen inwijdingsrituelen. Veelal
vinden deze rituelen in de beslotenheid en de geborgenheid van de eigen stam plaats.
Yasmin Verschure 37/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

HOE KALI/LILITH IN MIJN LEVEN KWAM
Ik ben geboren in een arbeidersgezin en ontpopte mezelf tot een keurig aangepast Evameisje
om later in alle opzichten een Eva-vrouw te willen belichamen. Hoe zwaar mijn
leven soms ook kon zijn, ik paste me aan tot het niet langer meer kon. En zelfs in die
momenten dat de kruik te water ging, bleef het deksel zorgvuldig vergrendeld. Die
eerste keer dat Lilith bewust haar intrede deed, was eigenlijk volkomen onverwacht. En
dat is meestal ook zo, ze sluipt binnen op momenten dat je haar niet verwacht. Ik nam
in die tijd deel aan een therapeutische vrouwengroep. We deden een gestaltoefening als
verwerking en heling van de relaties met onze ouders. Mijn vader was al lange tijd
dood. Vanaf het moment dat mensen sterven, vergeet je hun negatieve eigenschappen,
althans zo verging het mij. Dus ik projecteerde ze allemaal op mijn moeder en koos
haar uit voor de gestaltoefening. Voordat ik het maar enigszins kon bevroeden had ik
haar ter plekke vermoord en hoe! Kali/Lilith was niet langer te stoppen. Geen tien
sterke mannen zouden me tegengehouden hebben. Ik brak door alle grenzen van het
maatschappelijke toelaatbare en belichaamde alles wat ik nooit had durven te zijn.
De Kalitempel in Calcutta is indrukwekkend. Ik word diep aangeraakt op de
bloemenmarkt, onder aan de Hooleybridge, waar ik steeds opnieuw weer bloemen
krijg aangeboden. Op deze plek ontmoet ik de Godin Kali in levende lijve. Het is
fascinerend om haar, aanvankelijk licht en liefde uitstralend, naar haar tegenpool te
zien overhellen.
Zij vertegenwoordigt een prachtige spiegel die me de harmonie laat zien tussen licht en
donker. Ik geniet van haar ongekunsteldheid. De mensen om haar heen behandelen haar
met respect. We raken elkaar aan in herkenning en verwondering. Ik geef haar mijn
kettinkje met het bergkristal. Het voelt goed, al voel ik me nadien een beetje naakt.
Op dat moment, wanneer ik Kali niet langer kan buitensluiten, begint mijn weg terug
naar heelheid. Het zou nog een poosje duren voor ik de deur voorgoed kon openzetten.
Kort na de dood van mijn moeder ging ik scheiden. Ik liet de kinderen achter en ging
door een intense periode van pijn en transformatie. Het was zondermeer een periode
van sterven en opnieuw geboren worden. De deur ging volledig open maar Lilith was
nog niet versmolten met Eva. Zij belichaamden twee verschillende polen waar ik nog
niet zo goed raad mee wist. Dat Lilith haar intrede had gedaan, dat was wel duidelijk,
getuige de reacties uit de buitenwereld!
Toen mijn volgende transformatieperiode aanbrak nam ik bewust afscheid van het
oude leven om opnieuw geboren te worden. In die tijd was er geen houden meer aan.
Kali/Lilith nam me bij de hand, sleurde me door pijn en lijden, liet me krijsen en
janken. Devi/Eva was degene die me liet accepteren en voelen. En toen ik heelhuids uit
dit proces te voorschijn kwam, was ik in alle opzichten heler dan ooit tevoren. De prijs
was niet gering. Alles wat ik ooit als waarheid had aangenomen, bestond niet langer.
Was daar voorheen het loslaten van mijn bloedverwanten, nu begon mijn nieuw
verworven spirituele familie me te vermijden. Alle zogenaamde zekerheden die nog
over waren, losten zich langzaam maar zeker op. Het verleden bestond niet meer, de
toekomst was van geen belang. Het was het Hier en Nu dat telde, dit ene moment.
Leven in het Hier en Nu
‘Leef in het hier en nu. Dit ene moment is alles wat er bestaat. Wees niet bezig met het
verleden, het verleden is immers dood. Wees niet bang voor de toekomst. Door
Yasmin Verschure 38/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

volledig in het hier en nu te zijn en dit moment in al haar volheid te benutten, zonder
angst, met een open hart vol van liefde en vergeving, creëer je een wondermooie
toekomst. Durf een rebel te zijn. Wees bereid al je overtuigingen af te breken. Vind de
nieuwe pas door de bergen. Je hebt je zwemband niet langer nodig, je kunt nu
zwemmen zonder die veiligheid. De verdere opening van je hart is alles wat je nodig
hebt.’
Mijn God, hoe kom ik klaar in deze materiële wereld met het afpellen van al die
etiketten die in deze westerse wereld zo belangrijk schijnen te zijn?
De vuurbak in de tuin ligt er niet voor niets. Steeds meer van mijn ego wordt afgepeld
en symbolisch verbrand. De foto’s, de certificaten. Na elke stap die ik neem krijg ik
meer ruimte.. Dit dus is vrijheid! Nergens bijhoren, geen enkele beweging, geen enkele
religie, geen enkel centrum. Vanaf nu is mijn enige centrum het centrum in mijn hart.
Het bos wordt mijn thuis. De bomen, de reeën, de vogels, de vlinders, de libellen en de
teken worden mijn leermeesters.
Wat er uiteindelijk overeind stond toen Lilith haar werk had gedaan, was pure kracht
zonder angst. Het was het heilige huwelijk tussen mijn verwantschap met de Witte
Broederschap vanuit de ongeziene wereld en mijn verwantschap met Moeder Aarde,
mijn opnieuw ontwaakte Sjamanistische vermogens. Licht en donker smolten samen.
Uiterlijkheden werden aan de kapstok gehangen. Yasmin bleef over. Zacht en lief en
invoelend, en krachtig als ze krachtig moest zijn. Langzaam maar zeker begon het
oeroude schuldgevoel te verdwijnen. En daarna loste ook het aangeleerde plichtsbesef
zich op. Ik hoefde immers niets meer te doen, mezelf niet langer te bewijzen, niet langer
de onuitgesproken behoeften van anderen in te vullen. Ik hoefde slechts meZelf te zijn,
in volheid aanwezig te durven zijn.
Langzaam maar zeker ging ik begrijpen dat wanneer mensen zich van me afkeerden dat
te maken had met hun eigen angst. Angst voor de weg die ik gegaan was en die ik hen
spiegelde. Angst voor de donkere krachten van de ziel, de duistere krachten van
Lilith/Kali. Alsof er nog iets te redden valt als Lilith haar intrede doet! Vroeg of laat
zullen we er toch aan moeten geloven. En dat is maar goed ook. Deze wereld vraagt om
vrouwen die zich herinneren wie ze zijn. Vrouwen die op durven te staan en de
verdeeldheid en de verscheurdheid in zichzelf een halt toeroepen. Vrouwen die vanuit
liefde en kracht poorten durven te worden waardoor mannen zichzelf weer kunnen
initiëren als beschermers en behoeders van de soort. Niet vanuit onderdrukking, maar
vanuit pure, beschermende kracht. Vrouwen die de oorlog in zichzelf beslechten, omdat
ze het niet langer kunnen aanzien dat hun zonen worden geofferd als schietschijven in
een oorlog. In welke oorlog dan ook. Want er bestaan geen heilige oorlogen. In elke
oorlog is er een verliezer. En dat kan niet langer zo zijn. Vanaf nu zullen er uitsluitend
winnaars zijn.
Afijn, vanaf dat hele gedoe zijn er veel blokkades in mijn lichaam en in mijn leven
verdwenen. De energie stroomt vrijelijk. Soms zachtjes als een kabbelend beekje,
koesterend en naar binnen, soms krachtig als vuur en scheppend naar buiten, in mijn
lezingen en workshops, in mijn schrijven of in mijn beelden en schilderijen.
Het leven daagde me uit om te gaan staan voor mijn innerlijke waarheid. In alle
eerlijkheid en eenvoud. Zonder toeters of bellen. Niet op de barricade, maar ook niet
langer achter de muren of onder de tafel. Die tijd is dus voorgoed voorbij.
Boeken schrijven waar mensen hun inwijdingspad in konden herkennen, spiritualiteit
in de praktijk, was een van mijn giften aan de mensheid. Toen begon ik plotseling te
beeldhouwen en ontdekte ik het mysterie van de driedimensionale scheppingswereld.
Dat was een ongelofelijke verrijking in mijn leven. Voorheen zou ik proberen, vanuit
Yasmin Verschure 39/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

angst en onzekerheid, mijn wil op te leggen aan de steen. Nu liet ik mezelf polijsten, de
geest van de steen door me heen werken, zichzelf vormgeven. Pure schepping komt
voort uit de Bron zelf: het punt van absolute stilte wat bruist van leven, vanuit overgave
in vertrouwen. Ik vond het heerlijk. Gewoon meZelf zijn, niet langer meer iets hoeven te
doen. Zelfs de uiterlijke vorm van Reiki mocht ik loslaten. Liefde is Liefde. Hoewel
Liefde op zich geen enkele vorm in zich draagt, bezielt Liefde alle vormen. Liefde is
onveranderlijk maar maakt zich voortdurend kenbaar door verandering. Zij drukt zich
voortdurend uit in nieuwe vormen.
Er is moed voor nodig om uit de groep te stappen en zonder toeters en bellen in alle
eenvoud op te staan en de weg terug te gaan naar het Licht. Er is moed voor nodig om
je geboorterecht op te eisen en te durven gaan staan in je eigen waardigheid.
Hoewel we ons dat niet langer bewust zijn, zitten we nog steeds met de erfenis van een
ver verleden. Het zit in onze genen gecodeerd om elkaar te overtroeven. Religie en
spiritualiteit worden nog altijd beheerst door de wereld van het intellect. Hoewel steeds
meer mannen en vrouwen zichzelf bevrijden van het verleden en bewust durven te Zijn,
is de wereld er nog niet klaar voor om de allesomvattende eenvoud van de religie van de
Moeder/Vader, van de God/Godin, de religie van de Eenheid opnieuw te omarmen.
Maar zij heeft al zolang gewacht, haar tijd zal zeker komen!
In tijden van slechte economische situaties, in tijden van oorlog of oorlogsdreiging
worden we gedwongen om af te dalen in de hel en onszelf te vinden. Spiritualiteit en
solidariteit krijgen een nieuwe kans. Ik blijf hoopvol in deze tijd van afbraak en verval.
Ik heb het gevoel dat Lilith op grote schaal aan het werk is. Zij sleurt de mensheid mee
naar de onderwereld om zich nu eindelijk eens te ontdoen van al haar
waandenkbeelden. Af te dalen tot in de wortel, de oorzaak van al haar misvattingen te
onderzoeken en datgene tot in de kern te vernietigen wat haar niet langer meer dient.
Opdat zij zich in haar nieuw ontdekte zuiverheid kan verenigen met haar ontbrekende
wederhelft om op te stijgen naar het niveau waarop haar Schepper haar heeft bedoeld.
Wanneer we in het groot deze transformerende reis ondergaan, dan zal er niet langer
een uiterlijke oorlog nodig zijn. Dat moge duidelijk zijn. Dan werken we in
verbondenheid, samen of alleen. Dan leven we weer als goden en godinnen en nemen
we onze rechtmatige plaats in, in de gewijde cirkel die mensheid heet.
Wanneer we doen wat we te doen hebben, vanuit de Bron van innerlijk weten, worden
alle middelen aangereikt die het proces zullen ondersteunen en de stroom doen
stromen. Zo is het geweest vanaf het moment dat ik mijn angsten voor tekort en niet
goed genoeg en noem maar op, losliet. Zo is het geweest vanaf het moment dat ik me
vol vertrouwen overgaf aan de Bron die voor mij Liefde is en mezelf mee liet stromen
op haar levensstroom. En zo zal het blijven zolang ik me herinner wie ik ben.
Hier en Nu
Er is stilte in mij
Stiller dan Stil
Dieper dan Diep
Leger dan Leeg
Voller dan Vol
Innerlijke Vrede
Intense Vreugde
Ik Ben en beweeg vanuit Stilte
Yasmin Verschure 40/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

OP ZOEK NAAR EEN VISIOEN
Yasmin Verschure 41/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE KRACHT VAN HET ZIJN
Ik hoef niet te weten hoe jij in je levensonderhoud voorziet.
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft
oog in oog te staan met de verlangens van je hart.
Het interesseert me niet hoe oud je bent,
maar wel of je het aandurft voor gek te staan omwille van de Liefde,
omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat Leven heet.
Het maakt me niet uit welke planeten jouw horoscoop beïnvloeden.
Waar het om gaat is of je ooit tot in de kern
van je eigen verdriet bent doorgedrongen
en of de verraderlijkheden en beproevingen van het leven
je juist ontvankelijk hebben gemaakt, of dat deze
je hebben doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.
Wat ik wil weten is of jij pijn, die van mij of die van jezelf,
kunt laten zijn voor wat het is, zonder een vinger te verroeren,
zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.
Ik wil weten of je de vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe.
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase
van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn.
Realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen
door herinnering aan beperkingen vanuit je menselijk bestaan.
Het kan me niet schelen of je verhaal waar is of niet.
Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen
om trouw te kunnen zijn aan jezelf
Of jij het aankunt om voor een verrader te worden uitgemaakt
om verschoond te blijven van verraad vanuit je eigen ziel.
Geef me een bewijs van je trouw,
opdat ik zal weten dat je vertrouwen waardig bent.
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is iedere dag niet even mooi en
is het leven zelf voor jou de Bron van waaruit jij je levenskracht kunt putten.
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid,
die van jou en mij, en toch aan de rand van een meer staan
en luidkeels tegen het zilver van de volle maan roepen: Yes!
Ik hoef niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Wat ik graag wil weten is of jij het kunt opbrengen
om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst,
op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden voor je kinderen.
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je gekomen bent.
Wat ik wil weten is of jij zonder terughoudendheid bereid bent
met mij door het vuur te gaan.
Het gaat er voor mij niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd.
Voor mij is het van groot belang van jou te horen
welke innerlijke kracht jouw steun en toeverlaat is
als al het andere om je heen is weggevallen.
Of jij alleen kunt zijn met jezelf
en of je het werkelijk goed hebt met jezelf
wanneer het stil wordt, in eenzaamheid.
- Oriah Mountain Dreamer - Indianen oudste -
Yasmin Verschure 42/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE BETEKENIS ACHTER EEN VISION-QUEST
‘Als je het ravijn voortdurend beschermt tegen de storm,
zul je nooit de schoonheid van haar reliëf zien’
- Elisabeth Kübler Ross -
Een vision-quest is een overgangsritueel. Het is een zoektocht naar een heldere visie,
een reis naar het binnenste van je ziel. Het vormt de brug tussen geest en materie,
tussen de zichtbare en onzichtbare werkelijkheid. In oude culturen was een quest een
toegangspoort om mystieke werelden binnen te gaan. Een inwijdingsritueel voor
mannen om in de natuur hun innerlijke krijger te ontdekken. Zij werden daarin
begeleid en verzorgd door oudere mannen. Vrouwen deden hun quest doorgaans in de
stam zelf, te midden van de geborgenheid van hun oudere zusters.
Een quest of zoektocht is een fantastische manier om je bewust te worden wie je bent
en wat je doel is hier op aarde.
Er zijn verschillende manieren om een quest te ondergaan. Je kunt je terugtrekken in
de natuur, je kunt een pelgrimstocht ondernemen of een stilteretraite ergens in een
klooster. Je kunt van je eigen huis een stilteplek maken, kortom mogelijkheden genoeg
om jezelf te initiëren.
Rituelen zijn uitermate geschikt om onszelf te bekrachtigen.
Vroeger hadden we allerlei inwijdingsrituelen en bepaalde oudere tradities hebben die
nog steeds. Feesten als Kerst en Pasen zijn gestoeld op rituelen. Kerst drukt onze
geboorte uit in het Licht. Met Pasen beginnen we ons bewust te worden van onze
onsterfelijkheid, een proces wat zich in diepere zin neerzet met Pinksteren. Helaas zijn
deze rituelen meestal verworden tot buitenissige vreetfestijnen. Naarmate we de
betekenis gaan bevatten, hebben we al die uiterlijkheden niet langer nodig. Het licht
schijnt dan vanbinnen.
Er is een tijd geweest dat ik behoefte had aan uiterlijke rituelen. Ik ging naar het bos
met volle maan en maakte mijn eigen rituelen. Ik integreerde mijn indiaanse verleden
door te drummen en in een cirkel te werken. Ik verbond mezelf opnieuw met Moeder
Aarde. Naarmate ik de energie in mezelf meer en meer gestalte geef, wordt het
uiterlijke ritueel minder belangrijk.
Toch zijn rituelen bijzonder krachtig. Het is fantastisch dat steeds meer mensen hun
eigen rituelen introduceren bij gelegenheden zoals de doop, de pubertijd, het huwelijk
en de dood. Het is, naar mijn idee, beter dan het klakkeloos overnemen van rituelen uit
andere culturen. Het gaat immers om de intentie, de kracht van de bezieling.
Een tijd van afzondering is een krachtig ritueel. Je ziet je angsten onder ogen, daalt af
door de poorten van de hel en neemt het ontbrekende deel van jezelf weer mee naar
boven. Nieuwe dimensies openen zich, je krijgt diepere inzichten en er vinden
opmerkelijke transformaties plaats.
Profeten, waaronder de meester Jezus, gingen de woestijn in om te vasten en te bidden
om inzichten te verwerven en goddelijke openbaringen te ontvangen. Indianen en
andere natuurvolken gebruikten de wildernis voor hun inwijdingsrituelen en visioenen.
Yasmin Verschure 43/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het is gemakkelijk om verlicht te leven in tijden van afzondering. Het is een ware
uitdaging om in deze materiële wereld in alle eenvoud en kwetsbaarheid ons licht te
laten schijnen in het dagelijkse leven. En toch is dat de bedoeling van deze tijd!
In die zin biedt het leven in Nederland een fantastisch mogelijkheid tot transformatie.
Beperkingen van kostbare ruimte en opgelegde structuren halen onmiddellijk het beest
in onszelf omhoog. Agressie neemt hand over hand toe. Diezelfde situatie, de ergernis
van de file, de irritatie van de voortdurende herrie, de rotzooi welke mensen
achterlaten, we kunnen het allemaal gebruiken als spirituele oefening: als gereedschap
om verdraagzaamheid en geduld te leren en aldus onsZelf te vervolmaken.
Strijders van het licht ontkennen de situatie in de wereld niet. Ze verbinden zichzelf er
niet langer mee. We worden toeschouwers en voelen mededogen. We weten dat al het
zichtbare een illusie is die zichzelf in stand houdt in de mate waarin wij er energie aan
geven. Alles wat eens vorm heeft aangenomen zal uiteindelijk verdwijnen om op te
gaan in de wereld van het vormloze, in het Al. Dat besef alleen al maakt ons nederig.
We hechten onszelf niet langer aan het negatieve zowel als het positieve. We zijn in de
wereld, maar niet langer van de wereld.
Vrede
Een geestelijke strijder
strijdt zijn strijd vanbinnen
Hij schept Vrede in zijn binnenwereld
is voortdurend aanwezig in het eeuwige Nu
en geeft op geen enkele manier
voeding aan het vuur van een oorlog buiten zichzelf…
Yasmin Verschure 44/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

ODE AAN DE NATUUR
God heeft ons niet gecreëerd om te werken. God heeft ons bedoeld om te scheppen.
Ieder mens draagt het zaad in zich van de totale schepping en de Schepper. Het is de
bedoeling dat wij in samenwerking met de natuur, in samenwerking met Moeder
Aarde, onszelf ontpoppen als ware kunstenaars, als medescheppers in het goddelijk
plan.
We staan op voor dag en dauw, trekken onze laarzen aan en gaan naar het bos.
Verrukkelijke stilte. De ‘wereld’ is in slaap. Het bos is open en ontvankelijk en trekt zich
terug in het kleed van de winter. Tussen de kale takken zie je nog een enkele boom met
gele, bruine en rode bladeren. De paddenstoelen, adembenemend mooi, gaan even snel
als ze komen. Alles is vochtig, je hoort het geluid van het water dat van de stammen
sijpelt. Water staat voor onze emoties, we verdrinken er soms bijna in. De bomen laten
onze emoties los, helpen die te transformeren. Een eenzame specht maakt een hoop
kabaal tegen de stam van een oude, holle boom.
We lopen in stilte. Ervaren de stilte en de rust in onszelf. Ik ben één met God, één met
Al Wat Is. Het is heerlijk om niets te hoeven afschermen. Er zijn geen storende
factoren, alles ademt rust en vrede uit. Bomen, geknakt door de storm, bieden zonder
protest hun lichaam aan als basis voor nieuw leven. God is, leven is, energie is. Liefde
drukt zich voortdurend uit in nieuwe vormen. Evenals wijzelf.
Een eekhoorntje steekt haar smoeltje om de stam van een boom. Verwonderd sta ik stil.
Ze kijkt me aan, blijft secondelang doodstil zitten en dan roetsjt ze weg. Een reiger
scheert over het pad. Rustig en beheerst. Er bestaat immers geen tijd in de eeuwigheid?
Mijn lieve eikenboom strekt uitnodigend haar aura naar me uit. Onvoorwaardelijk
aanvaardt ze me. Ze is en vraagt niet naar een waarom. Ze is onvermoeibaar dienstbaar
dag in dag uit. Ik sta met mijn rug tegen haar stam en laat de pijn uit mijn lijf stromen.
We ademen samen in hetzelfde ritme, het ritme van de schepping: in en uit, leven en
sterven, in en uit…
Haar vruchten heeft ze reeds laten vallen, nu trekt ze haar levenssappen terug zodat
haar oude bladerentooi kan verdwijnen.
Het hele bos maakt zich klaar voor de komende winter. Het trekt zich terug in haar
diepe stilte, in haar winterslaap, zodat het nieuwe leven in de lente in volle glorie
tevoorschijn kan komen.
Een ree kruist ons pad. Symbool voor liefdevolle vriendelijkheid. Ze heeft geen haast.
Ze is op weg, altijd in beweging, totdat haar tijd komt om over te gaan in een andere
levensvorm. Ze vraagt zich niet af waarom, ze is en aanvaardt het leven zoals het komt…
De natuur is Leven in haar pure vorm. De natuur is de Hemel op Aarde en een altijd
aanwezige leraar voor ieder van ons. In de natuur zien we het mysterie van de
schepping in al haar facetten en is alles zoals God het heeft bedoeld.
De winter staat symbool voor het laatste stadium in ons leven. Het is de tijd dat de mens
zich voorbereidt op het sterven hier op aarde. De tijd dat de mens zich voorbereidt om de
liefde, de energie, het leven dat zij in wezen is om te vormen naar een andere vorm.
Het winterseizoen is tegelijkertijd een oproep tot inkeer. Een mogelijkheid om de stilte in
onszelf te verkennen, ons eeuwige zijn. Een tijd om het oude af te laten sterven en ruimte
te maken voor het nieuwe leven, de nieuwe impulsen. Ruimte te maken voor de geboorte
van het Christuslicht in onszelf, zodat we in het voorjaar in onze nieuwe glorie
tevoorschijn kunnen komen.
Yasmin Verschure 45/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

VISION-QUEST IN ZWEDEN
‘Ieder mens is Liefde op zoek naar zichzelf’.
God is liefde. Zoals water natheid is, zijn wij uiteindelijk niets anders dan Liefde, beeld
en gelijkenis Gods. Ons wezen is Liefde en Liefde is iets onvoorstelbaars. Ook God is
onvoorstelbaar. Zo zijn we voortdurend op zoek naar dat Ene onvoorstelbare dat God
is en dat wijzelf zijn, voorbij elk ‘ik’, voorbij de beperking van het denken en het
voelen. Het Licht vertaalt zichzelf als Liefde in een kosmische symfonie, een
opeenvolging van mirakelen: de grasspriet is een even groot verbijsterend mysterie
als de aartsengel, het een is niet groter dan het andere. Het woord onbegrijpelijk kent
geen vergrotende en overtreffende trap. Wie liefheeft ziet uit zijn hart een tomeloze
energie oprijzen en herkent zichzelf –als liefde- in ieder wezen, levend of dood. Hoe
meer we gaan begrijpen dat God niet boven de wolken woont, maar dichterbij is dan
ons eigen ik-gevoel, hoe dieper we leren luisteren. Bidden wordt dan niets anders dan
een verbijsterend luisteren. Het enige wat we nodig hebben om Gods heerlijkheid te
kunnen zien, zijn de ogen van het Hart: we leren te kijken met de helderheid en de
onschuld van het kind.
Zolang ik ernaar verlang God te vinden,
stel ik me op als iemand die in zekere zin buiten God staat
en zo’n wezen kan niet bestaan…
- Wolter Keers -
Na jaren van afzondering, waarin ik haar aanwezigheid niet langer kon ontkennen, nam
Kali bezit van mij en sleurde me mee de diepte in, door ontelbare lagen van pijn en
lijden, door diepe dalen van oude angsten en beperkende overtuigingen, naar het
diepste van het diepe. Totdat ik in opperste wanhoop, schreeuwend en krijsend,
jankend en lachend, niets anders kon doen dan mijn controle loslaten en mezelf
overgeven aan haar vernietigende klauwen. Op dat moment veranderde ze acuut in een
koesterende warme moederschoot die het gekwetste kind in mij omvatte, koesterde en
heelde, zodat alles wat mij in wezen niet toebehoorde af kon sterven, waardoor datgene
wat diep in mij verborgen lag, opnieuw in al haar volheid te voorschijn kon komen.
Totale vrijheid, innerlijke vrede en een niet aflatende vreugde werden mijn deel.
Er is een diep verlangen om dit proces van wedergeboorte, het proces van alchemie, het
samensmelten van beide tegenpolen, te bekrachtigen en te verbinden met Moeder
Aarde, zodat ik met mijn nieuwe realiteit in deze wereld kan staan. Naar mijn gevoel is
het nu de juiste tijd. Mijn lichaam denkt daar duidelijk anders over, dat heeft weer een
behoorlijke dip. Dit weerhoudt me niet om voorbereidingen te gaan treffen. Alles komt
immers op de juiste tijd. De eerstvolgende mogelijkheid voor een dergelijke quest is in
augustus in Zweden. Het maakt meteen een klik. Zonder Frans te kennen, weet ik
vanuit een innerlijk weten dat ik hem volledig kan vertrouwen. Samen zullen wij een
platform vormen voor mijn visioen.
Het is de bedoeling dat alle deelnemers op eigen gelegenheid naar Zweden reizen. Zo
nodig kun je onderling wat regelen. Dat vormt het eerste obstakel: na al die jaren in
afzondering, moet ik er niet aan denken om met een vreemde naar Zweden te rijden. Ik
heb absoluut geen zin om onderhoudend en sociaal te zijn. Ik ben vergeten hoe dat er
Yasmin Verschure 46/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

uitziet en bovendien heb ik daar geen energie voor. Ook acht ik mezelf niet in staat om
die hele rit alleen te rijden. Giri biedt spontaan aan om me weg te brengen. Dat vind ik
een beetje al te gek. Hij meent het serieus en neemt mijn schuldgevoel weg door te
zeggen dat hij altijd al een keer naar Zweden heeft gewild.
We nemen contact op met de leiding. Ik leg mijn problemen voor. Zij komen met het
voorstel dat ik de quest ga doen en Giri deel uit zal maken van de staf. Kan hij mij
ondersteunen als dat nodig mocht zijn. Dat is natuurlijk een geweldig idee. Alle
praktische bezwaren verdwijnen hiermee als sneeuw voor de zon en het wordt voor ons
allebei aantrekkelijk. Naarmate begin augustus dichterbij komt en mijn lijf slechts traag
herstelt, zet ik mijn trots aan de kant en vraag onze lieve vrienden of we hun campertje
mogen lenen. Ik krijg een onvoorwaardelijk ja! Het brengt de hele onderneming binnen
handbereik.
Omdat het niet langer mogelijk is om vooruit te denken, schrijf ik me onder
voorbehoud in. Vanaf dat moment beginnen we onszelf voor te bereiden. Ik werk nog
bewuster aan mijn conditie door mijn meditaties, oefeningen en het dagelijkse
bosritueel. Ik krijg opdrachten die ik voorafgaande aan de quest moet doen. Een van
die opdrachten is een Medicine Walk, een wandeling van twaalf uur. Je neemt jezelf en
je omgeving waar en laat alles wat in je opkomt er zijn, zonder te oordelen. Giri en ik
besluiten om deze walk in stilte ’s nachts te lopen in het prachtige natuurgebied de
Campina in Boxtel.
Medicine Walk
De Campina is een uitgestrekt natuurgebied met bossen, vennen en veel hei. Gewapend
met een klein rugzakje met water, een stuk plastic om op te zitten, onze regenjassen en
een warme omslagdoek gaan Giri en ik op pad. We zullen onze zaklantaarn alleen in
noodgevallen gebruiken. Aan de rand van het bos doe ik een eenvoudige ceremonie. Ik
offer een plukje tabak en vraag de natuurwezens toestemming om toegelaten te
worden. Zij heten ons welkom en zodra we het bos inlopen, voel ik me omvat door haar
energie, het voelt alsof zij een grote baarmoeder vertegenwoordigt. We rusten een poos
onder de bomen en genieten van de intense stilte.
Mijn cellen staan volledig open. Ik ruik, ik proef, ik zie, ik luister en ik voel. Het is
sereen in de atmosfeer. De lucht is absoluut helder. Ik zie steeds meer sterren aan de
hemel verschijnen. Ik herken de grote en de kleine beer, verbind mezelf met een
opvallende heldere ster en laat haar stralen mijn kern verwarmen.
Ik loop rustig, meditatief, bewust verbonden met mijn innerlijke Bron. Voel me
vanbinnen in harmonie en vredig. Dat is een verworvenheid die ik heb overgehouden
na alle pijn en strijd van de afgelopen jaren. Ik heb me echter behoorlijk vergist in de
temperatuur. Had ik me maar warmer aangekleed! Het zal me uiteindelijk beletten om
dieper op de dingen in te gaan. Jammer.
Ik zie een immense eik. Eerbiedig vraag ik toestemming om tegen haar stam te zitten.
Ik vlij mezelf tegen haar aan en word onmiddellijk opgenomen in haar aardende
energie. De eik en ik worden één. Ik kom in een dimensie van tijdloze leegte. Treinen
razen op korte afstand voorbij. Wonderbaarlijk, het geluid stoort me niet. Ik neem het
waar, als toeschouwer. Maak mezelf transparant en laat het geluid door me heen gaan.
Om niet al teveel af te koelen heb ik het plastic om me heen geslagen. Wanneer ik stijf
ben van het zitten, lopen we verder. Ik bedank de boom met een plukje tabak en een
stevige omhelzing. Er is geen besef van tijd, ik weet niet hoe lang ik zo één ben geweest
met mijn eik.
Yasmin Verschure 47/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

We vervolgen het pad tot vlakbij de spoorwegovergang. De agressieve zwaailichten
maken me angstig. Het is teveel, te overweldigend, zoals pure kracht soms teveel kan
zijn. Gelukkig is het mogelijk om deze kracht te ontwijken! De nacht blijft helder en ik
ga steeds beter waarnemen in het donker. De vogels en de dieren zijn in diepe rust. Het
is intens stil, onwezenlijk haast.
We komen bij een zandpad. Het landschap heeft iets magisch. De afnemende maan, een
kwart sikkel, laat zich stralend zien boven een weidse heidevlakte. Er is slechts één
minpuntje: de temperatuur! Mijn longen gaan opspelen. Als ik nu door blijf drammen
zal ik het eindpunt niet halen. Ik ga op de grond liggen en vraag of Giri achter me komt
liggen. We pakken onszelf helemaal in. Ik geef mezelf over aan de koesterende energie
van Moeder Aarde en laat de pijn er gewoon zijn. Dit vermogen om pijn te
transformeren is eveneens een verdienste van de afgelopen jaren! Giri slaapt zodra hij
de grond raakt. Ik neem me voor om wakker te blijven. Als ik het zeil echter terugsla,
zie ik tot mijn verbazing dat het licht begint te worden. Ben ik toch even weggeweest! Er
is weer rust in mijn longen. Verwonderd loop ik verder. We lopen door een groot
droogstaand ven. Het wordt lichter. De vogels beginnen voorzichtig te zingen. Het
geluid zwelt aan tot een heel orkest, waarin iedere soort haar eigen partij zingt. Het
klinkt niet vals, integendeel, de verschillende geluiden smelten samen tot een
fantastische symfonie, een ware ode aan de schepping. De schotse hooglandrunderen
worden wakker en kijken ons met grote verbaasde ogen aan. Ze zijn niet gewend aan
zulke vroege bezoekers. Ik heb nu al mijn aandacht nodig om mezelf in beweging te
houden. Op het moment dat ik nauwelijks nog een stap kan verzetten, doemt in de
verte onze auto op. Het is rond zessen als we bij ons vertrekpunt aankomen. Moe en
hongerig maar intens tevreden en voldaan.
Ik bedank het bos voor haar giften en haar bescherming. Dan rijden we naar huis. Een
warm bad verzacht de pijn in mijn lijf. We duiken ons bed in en waarachtig ik slaap een
aantal uren.
Ik heb niets tastbaars meegenomen van deze walk. Ongetwijfeld zal de energie van de
afgelopen nacht op haar eigen wijze haar werk doen.
Symbolisch sterven
Een aantal dagen later is het weer zacht genoeg voor de Death Lodge oefening: sterven
voordat je sterft. Ik ‘bouw’ op ons grasveldje met takken mijn huis in de vorm van een
cirkel. Ik leg een stuk plastic in het midden met een matje erbovenop en mijn
meditatiekussen. De deur maak ik op het noorden. In het Druïdisme staat het noorden
voor het aarde-element, voor dood en wedergeboorte. Dit lijkt me dus zeer gepast.
Ik neem een warm bad en trek iets moois aan. Ik ontsteek de fakkel aan de ingang van
mijn huis en trek vanuit het oosten een cirkel van licht rond de plek. Ik nodig Vader
Hemel en Moeder Aarde uit om me te beschermen tijdens deze ceremonie.
Dan ga ik in het midden zitten met mijn gezicht naar het noorden en vertel mijn
Schepper dat mijn tijd gekomen is. Het voelt vertrouwd en totaal niet eng. De dood
heeft haar plaats gekregen in mijn leven, zij werd een goede vriend. Iedere morgen
vraag ik mezelf af of ik klaar ben om te sterven.
Ik kijk de dood in de ogen en stel me open en uitnodigend op om mijn verwanten de
kans te geven afscheid te komen nemen. Ik hoef niet lang te wachten. Mijn vader,
gestorven toen ik veertien was, dient zich als eerste aan. Hij laat zich zien als een
stralende persoonlijkheid en heet me welkom in die andere dimensie. Het is een
Yasmin Verschure 48/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

vreugdevolle ontmoeting, we zijn immers in waarheid verbonden. Daarna komt mijn
moeder door de deur. Ook zij is jaren geleden gestorven. Hoewel onze relatie ongekend
moeilijk is geweest, vooral na de dood van mijn vader, is ook dit stuk opgeruimd en
uitgezuiverd. Ik voel een alles omvattende liefde voor haar. Ik kan haar nu oprecht
bedanken voor alle ervaringen die ik in die tijd niet altijd zo heb kunnen waarderen. Zij
hebben me uiteindelijk gebracht tot het punt waar ik nu sta.
Giri heeft het moeilijk. Hij is er nog niet aan toe om mij los te laten. Ik vertel hem hoe
blij ik ben. Ik ga naar huis, er wordt vol vreugde op mij gewacht. Dank je wel voor je
liefde en je ondersteuning. Enne, treur niet om mij. Werk aan je eigen vervolmaking en
doe wat je te doen hebt. We blijven verbonden en zullen elkaar immers weerzien.
Mijn twee prachtige zonen volgen. We hebben elkaar niet veel te vertellen. Datgene wat
van belang is, is verteld. Ik ben dankbaar voor hun zijn in mijn leven, zij waren
fantastische leermeesters.
Het wordt druk! Meestal hoeft er niets meer gezegd te worden, is er slechts liefde en
een totaal gevoel van samenzijn. Er komen ook mensen die uit mijn leven verdwenen,
omdat ze moeite hadden met de manier waarop ik hen met zichzelf confronteerde. De
liefde is er nog steeds, hun angst belette hen om nabij te durven zijn tijdens mijn
ziekteproces!
Soms valt er nog iets op te ruimen, kleinigheidjes van weinig betekenis, niets heftigs.
Mijn huis is vol, overvol. Ook mijn dieren uit het bos komen me opzoeken: mijn reeën,
de wolf en de adelaar. Ze zijn er allemaal. En niet te vergeten mijn eikenboom, hoe
speciaal!
Ik stel me het stervensproces tot in alle details voor. Verbind me in alle diepte met
mijn innerlijke aanwezigheid, mijn energielichaam binnen mijn tastbare lichaam.
Dan richt ik mijn aandacht op mijn fysieke werkelijkheid. Ik daal steeds dieper af in
alle cellen en organen van mijn fysieke lichaam. Mijn fysieke vorm begint uiteen te
vallen en lost zichzelf langzaam maar zeker op. Het is een grenzeloos wonder, al mijn
beperkingen verdwijnen. Ik voel me ruimtelijk, licht als een veertje en grenzeloos
aanwezig. Ik ervaar mijn innerlijke zon, mijn onsterfelijke, stralende, eeuwige
aanwezigheid en voel me verbonden met Al Wat Is.
Langzaam keer ik terug naar deze aardse realiteit. Met een diep gevoel van
dankbaarheid sluit ik de oefening af. Ik heb veel mensen ontmoet tijdens mijn werk en
mijn reizen. Hoewel ik de laatste jaren praktisch in afzondering leef, ben ik verbaasd
hoeveel liefde er nu naar me toekomt. Ik voel me innig tevreden. Ik wist niet dat er
zoveel mensen van me hielden!
Ik blijf nog een poosje zitten. Voel me omvat door de energie van de meesters en de
engelen. Voel me in een toestand opgenomen van totale gelukzaligheid. In deze
toestand ga ik nog een poosje in ‘mijn huis’ liggen. Helaas is de grond erg hard voor
mijn kwetsbare lijf. Uiteindelijk ruim ik mijn huis toch maar op en ga naar mijn bed.
Het duurt nog uren voor ik slaap. Ik barst van de energie en ben klaarwakker. Ook dat
is inmiddels een bekend verschijnsel.
Sterven is opnieuw geboren worden
Geboren worden in een aards lichaam houdt automatisch in dat we eens zullen sterven.
Dat is een waarheid als een koe en toch wordt er niets zo ontkend in de westerse
samenleving als onze sterfelijkheid. Lijken schijnen via de achterdeur te verdwijnen uit
Yasmin Verschure 49/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

het ziekenhuis. Zelfmoorden worden zoveel mogelijk weggemoffeld. Kortom de dood is
onze grootste vijand die we op alle mogelijke manieren proberen te bestrijden.
Onze techniek staat voor niets en onze medische wetenschap is in staat om eindeloos
levens te rekken. Regelmatig duikt de vraag op of het menselijk en zinvol is om koste
wat kost het leven in stand te houden.
We zien orgaantransplantatie als een toekomstige oplossing om mensen nog langer in
leven te houden. Het is natuurlijk fantastisch wanneer we levens kunnen redden
doordat er organen beschikbaar zijn. Het is ongetwijfeld een daad van liefde. Het gaat
echter te ver om jacht te maken op organen en te beweren dat mensen sterven omdat er
geen donororganen beschikbaar zijn. Mensen zijn geen machines en zij sterven
wanneer hun tijd gekomen is; omdat ze ziek zijn of oud. Het onnatuurlijke van een
dergelijke situatie is dat de persoon in kwestie uitsluitend bezig is met zich te focussen
op verlenging van het materiële leven. Hij bereidt zich niet voor op het stervensproces,
door afscheid te nemen van zijn dierbaren. Verwerkingsfasen zoals rouw, overgave en
het uiteindelijke aanvaarden, zo belangrijk voor de ziel, komen niet aan bod. Ze worden
gewoon verdrongen. Ook de familie blijft zich richten op verlenging van het leven en
niet op een naderend afscheid. Wanneer de transplantatie niet aanslaat, is men niet
voorbereid op het rouwproces.
Zou het niet natuurlijker zijn als we begonnen onze sterfelijkheid te accepteren en dat
proces te gaan zien als minstens even belangrijk als een geboorte. Uiteindelijk is ons
sterven hier op aarde een wedergeboorte in een andere dimensie. Aangezien we onszelf
intensief voorbereiden op de komst van een baby, is het niet meer dan normaal om
onszelf voor te bereiden op het sterven. Uiteindelijk kijken ze aan gene zijde ook uit
naar onze komst. Een ziel die haar naderende dood bewust onder ogen durft te zien,
maakt meestal nog een enorme spirituele groei door. Voor iedereen in de cirkel rond de
stervende kan dit een zegenrijke periode zijn. Het neemt je mee voorbij de grenzen van
leven en dood. Je wordt jezelf bewust dat de dood een illusie is.
Wanneer de betrokkenen in openheid met de patiënt omgaan, blijken doorgaans de
processen van voorbereiding en afscheid nemen op een natuurlijke manier plaats te
vinden. Het heeft alles te maken met de acceptatie van de omstanders. De veiligheid en
de geborgenheid die zij kunnen bieden in de kraamkamer van de dood. De discussie
zou daarom misschien beter kunnen gaan over het feit hoe wij onszelf meer vertrouwd
kunnen maken met het sterven, zodat wij voor anderen een poort kunnen zijn naar het
ongemanifesteerde, opdat anderen, wanneer onze tijd gekomen is, voor ons die poort
kunnen zijn.
In het hospice wordt de stervende op deze manier omarmd en begeleid. Niet als een
dode, maar als een levende persoonlijkheid die op een waardige manier de overgang
kan maken. Liefde en nabijheid scheppen een klimaat van geborgenheid en veiligheid,
de basis om jezelf vol vertrouwen over te kunnen geven aan het grote avontuur: de reis
van de ziel op weg naar huis.
Het leven is een geschenk en daar moeten we zorgvuldig mee omgaan, dat is een ding
wat zeker is. Het voelt in alle opzichten tegenstrijdig dat we enerzijds alles in het werk
stellen om tot meerdere eer en glorie van de techniek een leven in stand te houden en
anderzijds er niet voor terugdeinzen om hele volksstammen andersdenkenden om te
brengen in zogenaamde oorlogsgebieden.
Het wordt tijd dat we ons gaan realiseren wie we in werkelijkheid zijn, zodat we kunnen
gaan kiezen voor kwaliteit van leven in plaats van kwantiteit. Opdat we elke dag, elke
minuut van ons zijn hier op aarde gaan beschouwen als een kostbaar geschenk waar we
in dankbaarheid en in volledig bewustzijn mee om kunnen gaan. Opdat, wanneer onze
Yasmin Verschure 50/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

tijd gekomen is, we op een menswaardige manier ons stoffelijk voertuig achter ons
kunnen laten om vol vreugde onze evolutie te vervolgen, onze weg terug naar het Licht.
De dood is een beloning
De dood is niet alleen een wedergeboorte in een andere dimensie, het is ook een
beloning. Volgens de oude wijzen verblijven we na onze dood een tijd in het
voorportaal, het Devachan, voor een periode van rust tussen de verschillende
incarnaties. In deze periode worden al onze wensen vervuld. Als we nog meer werk te
doen hebben op aarde, incarneren we opnieuw. Aangezien het bestaan op een hoger
plan een toestand van gelukzaligheid is, vraagt deze keuze om speciale toewijding.
Wanneer we voelen dat we een opdracht hebben kunnen we bewust kiezen om
opnieuw te incarneren. Verlichte zielen, zoals de meester Jezus en de Boeddha, komen
naar de aarde om de lijdende mensheid te dienen. Zij helpen daardoor het
evolutieproces van de mensheid te versnellen.
Op het moment dat we inzien dat we onsterfelijk zijn, verdwijnt onze angst voor
vernietiging van het ego, verdwijnt onze angst voor de dood. We kunnen in volheid
gaan Leven. We kijken op een andere manier naar ziekte en sterven. Kwantiteit
maakt weer plaats voor kwaliteit. Al onze relaties hier op aarde worden een
voorbereiding op de ultieme relatie en de ultieme hereniging: de hereniging met het Al
bij onze terugkeer naar het Licht.
Zweden
Het blijft mijn intentie om naar Zweden te gaan en het is ongetwijfeld de bedoeling
want ik voel met diepe zekerheid dat het gaat lukken. Mijn lijf wordt van alle kanten
bijgespijkerd en krijgt een stukje weerbaarheid. De laatste dagen voor ons vertrek
neemt mijn energie weer wat toe.
Eindelijk is het dan zover. Het campertje staat kant en klaar te wachten tot Giri terug is
van zijn werk. Even douchen, omkleden en een hapje eten en dan kunnen we
vertrekken. Ondanks het slechte weer gaan we uiteindelijk zo lekker dat we in de buurt
van Hamburg besluiten om maar gewoon door te tuffen. Rond tweeën die ochtend zijn
we de grens van Denemarken al voorbij. We verlaten de snelweg en zoeken een plekje
voor de nacht. Een uurtje later leggen we onszelf te rusten. De regen valt met bakken
uit de hemel. Waar zijn we in godsnaam aan begonnen?
Rond halfnegen staan we op. Gelukkig is het droog. Na wat buitenoefeningen en onze
meditatie rijden we aan. We nemen binnenweggetjes tot we niet langer kunnen
treuzelen. Mijn eerste indruk van Denemarken is er een van orde en netheid. Er is in
alle opzichten meer ruimte dan in Nederland. Zelfs de parkeerplaatsen zijn plezierig en
brandschoon! Het landschap heeft geen speciale aantrekkingskracht voor mij. Ruim op
tijd zijn we in Frederikshaven en checken ons in voor de boot van vier uur. We eten een
hapje in onze camper. Wat een heerlijke luxe zo'n campertje. Perfect!
Eenmaal op de boot onderga ik een schokeffect. Deze langzame boot is een paleis van
vermaak waar zelfs de nachtclub niet ontbreekt. Afijn, gevoelsmatig vind ik ook hier de
juiste plek. Zittend op de grond, te midden van een groep schitterende kinderen, geniet
ik van het geweldige optreden van een ware illusionist. Doodstil zijn we allemaal...
Yasmin Verschure 51/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Drie en een half uur later komen we aan in Gotenborg. In eerste instantie moet ik even
wennen aan het landschap dat bijna uitsluitend uit naaldbomen lijkt te bestaan.
Wanneer we onze eerste stop maken bij een groot meer voel ik hoe ruimtelijk, hoe
vrouwelijk en lieflijk deze omgeving is. Ik krijg een gevoel van bescherming, van
geborgenheid hier in Zweden en dat zal zich de komende dagen alleen maar versterken.
We weten inmiddels dat het de koudste en de natste zomer is sinds jaren. Het is zoals
het is. Ik heb geleerd dat leefomstandigheden niets te maken hebben met Leven. Je
kunt de omstandigheden niet veranderen, ze zijn er gewoon. Je kunt kiezen om er
problemen van maken of je kunt de situatie omarmen en gebruiken om jezelf te
vervolmaken. We laten ons voorlopig dus niet ontmoedigen. Die nacht overnachten we
bij een meer waar je via een aanlegsteiger zo het water in kunt lopen. Mij niet gezien, ik
vind het voorlopig nog te fris.
Ik sta niet te popelen om me in een groep mensen te begeven, maar het moet er
uiteindelijk toch van komen. Na tweeën zien we een aankondiging ‘vision-quest’ en we
rijden het bewuste terrein op. We worden hartelijk ontvangen. Midden op het open
terrein staat een houten huisje voor de staf. Er staat brood en rauwkost voor ons klaar.
De wind waait guur op deze open vlakte. Ik begin me zorgen te maken. Hoe in
godsnaam ga ik me warm houden. Ik ben aardig wat afgevallen na een vernieuwde
infectie en een vastenkuur en heb totaal niet gerekend op deze kou. Bovendien ga ik
weer vier dagen en nachten vasten. Ik sta verdorie net een beetje op mijn poten! Ik kijk
naar mezelf in verbazing, is dat ikke, waar is mijn vertrouwen?
Er zijn twaalf deelnemers die ‘de berg’ opgaan en er is een grote staf: drie mensen in de
leiding en nog tien andere stafleden. Daarnaast zijn er zes kinderen. Allemaal aanwezig
in volledige dienstbaarheid om ons twaalven te ondersteunen.
Wanneer iedereen aanwezig is gaan we naar een oude steengroeve. Voor een kale
rotswand bevindt zich een diep meertje. De plek is magisch en energetisch. We doen
een ceremonie waarin we Grote Geest en Moeder Aarde aanroepen. Een ceremonie
waarin wij questers inzicht moeten krijgen met welke opdracht we ‘de berg’ opgaan.
Niet alleen voor onszelf, maar voor het heil van ons thuisfront of zoals ik dit noem, voor
het heil van de mensheid. We offeren een plukje tabak en een kleine bergkristal in het
water. Het is een symbolische teruggave aan Moeder Aarde voor alles wat we ten
onrechte van haar genomen hebben. De ceremonie is indrukwekkend.
Mijn intentie
Het is mijn intentie om mijn eigen kracht niet langer te ontkennen. Het is mijn intentie
om mezelf in totaliteit te omarmen, mijn lichtzijde zowel als mijn schaduwzijde: Devi
en Kali. Ik integreer dit proces van totaliteit en heelheid in alle cellen van mijn
lichamen en verbind mezelf vol vertrouwen met de transformerende kracht van
Moeder Aarde en Vader Geest.
Het is mijn intentie om een werktuig te zijn in de handen van mijn Schepper. Om in
alle eenvoud en dienstbaarheid een brug te zijn tussen de wereld van het intellect en
de wereld van het gevoel: de wereld van het zichtbare en de wereld van het
onzichtbare.
De mensen hier aanwezig hebben doorgaans oude indianenwortels en zijn praktisch
stuk voor stuk goed verbonden met Moeder Aarde. Dat voelt solide en geeft mij een
gevoel van vertrouwen en veiligheid. Een ding weet ik inmiddels zeker: we hoeven de
hemel niet langer te verdienen. We hoeven onszelf alleen maar te herinneren, onszelf
Yasmin Verschure 52/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

waardig te achten. De hemel is hier, vandaag, op dit specifieke moment. Daar wil ik in
alle eenvoud voor gaan staan, met beide pootjes in de aarde. Er zijn immers al zwevers
genoeg!
Turend in het water, ga ik min of meer in trance. Ik zie een veelheid aan gezichten
weerspiegeld op de rotspartij onder water. Het water is zo helder dat je er dwars
doorheen kunt kijken. Wat een zegen.
De volgende morgen is het weer waarachtig wat beter. Zo nu en dan laat de zon zich
zelfs zien. Frans geeft een lezing. Hij legt uit waar we allemaal rekening mee moeten
houden als we straks op onze plek in het bos zitten. Er volgt een ceremonie rondom de
verdeling van onze plaatsen. De plaatsen wijzen zichzelf toe door het lot en de hoed met
papiertjes beweegt zich van mij af. Ik voel een oude angst: jeetje, straks is er niets meer
over! Bijna onmiddellijk zegt mijn innerlijke stem: ‘Je krijgt precies die plek die bij jou
hoort en de buddy die je nodig hebt. Maak je geen zorgen!’ Ik trek het allerlaatste lotje.
Het is nummer drie: het getal van vreugde, creativiteit en scheppingskracht. De naam
van mijn plek is: ‘Two worlds joining’. Ik word diep geraakt en voel me warm worden
vanbinnen. Het is de plek waar hemel en aarde elkaar in gelijkwaardigheid ontmoeten.
In de oude culturen wisten ze nog heel goed dat het ene principe geen bestaansrecht
had zonder het andere. De Moeder kreeg evenzeer haar plaats als de Vader. Zij
vertegenwoordigen beiden het gezicht van de Schepper en dansen voortdurend de dans
van heelheid. Samen vormen zij de absolute Eenheid, het Al. Wonderlijk, het is zo
precies het proces waar ik deze laatste jaren doorheen ben gegaan: het samensmelten
van beide tegenpolen, het opheffen van de afgescheidenheid. De tijd is rijp om datgene
wat uitgewerkt en getransformeerd is, in de stof neer te zetten hier in het mooie
Zweden. En mijn buddy Eric, nee ik had geen betere uit kunnen zoeken. Dank je wel
universum, wat zorg je toch altijd goed voor mij, dit is perfect!
Het is de bedoeling dat we elkaars uitrusting controleren. Eric, geboren in Indonesië,
vindt dit net zo min nodig als ik. Een goed begin van onze vriendschap. Na de lunch
besluit ik even met Frans te praten. Hij heeft er recht op om te weten wat er met mij
aan de hand is. Hij is blij dat ik hem in vertrouwen neem. Ik vertel hem dat ik volledig
de verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen lijf en dat ik alle vertrouwen in hem heb.
Want dat heb ik direct al gezien. Ik heb intuïtief precies de juiste keuze gemaakt. Ben
op de juiste plaats en bij de juiste mensen terechtgekomen. Frans is een integer mens
en in alle opzichten bekwaam voor zijn taak. Hij hoeft zich niet te verschuilen achter
allerlei structuren. Alles ontvouwt zich vanuit een fundament van vertrouwen en
verbondenheid. Goddelijke perfectie!
Een koppel adelaars cirkelt boven de bomen. Een prachtig gezicht en een goed
vooruitzicht. Een van mijn totems, de adelaar. Geen wonder zegt Frans...
‘s Middags gaan we onze plek verkennen. Giri mag mee om mij een handje te helpen.
Dat is niet de gewoonte, maar in mijn geval is het toegestaan. Sterker nog, Frans staat
erop. Ik aanvaard ook dit geschenk in dankbaarheid. Hulp vragen en toelaten is een
belangrijker leerproces dan mezelf te bewijzen dat ik de dingen alleen kan. Dat laatste
heb ik inmiddels wel bewezen! Ik voel me niet langer schuldig. Zie hoe Giri geniet van
het werk in de staf. Hout hakken, vuren stoken, allemaal kolfjes naar zijn hand. Het
aardt hem onmiddellijk.
Maria, een hele mooie Zweedse met een diep verborgen stilte van binnen, begeleidt mij
naar mijn plek. Verward bekent ze dat ze de plek die ze uitgezocht had voor het
plaatsen van mijn shelter niet terug kan vinden. Dus blijft er niets anders over dan zelf
mijn plek te ontdekken. Ik ga te werk volgens mijn gevoel en volg mijn impulsen. Al
Yasmin Verschure 53/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

meteen is er een ja, dan voel ik een absoluut nee, een volgende plek zou een
mogelijkheid kunnen zijn.
Terug naar de plek waar ik ja voelde. Wouw, dit is in alle opzichten een perfecte grove,
ofwel een ronde cirkel van bomen. Er is niet alleen ruimte om mijn shelter te
herbergen, maar ook nog voldoende plaats voor een vuurplek en mijn altaartje. Er is
een prachtige open ruimte, een poort naar het oosten. Mijn shelter, een lap
landbouwplastiek, maak ik zo dat ik een ideaal uitzicht heb op deze poort. Het oosten is
in de Keltische traditie verbonden met het luchtelement. Het symboliseert het begin
van de dag, de opkomende zon, het nieuwe begin. Het proces van geboorte dus. Nou
daar kwam ik toch voor, die nieuwe geboorte. En een mooier uitzicht kan ik niet
hebben.
Giri laat mij rustig mijn gang gaan en helpt me uitsluitend als ik daarom vraag. Ik
breng de markeringen aan voor de vier windstreken en voor Moeder Aarde en Vader
Hemel. Deze bestaan uit zes vlaggetjes met tabak in de top als offerande voor een
visioen. De kleuren zijn geel voor het oosten, rood voor het zuiden, wit voor het westen
en zwart voor het noorden. Er is groen voor Moeder Aarde en blauw voor Vader Hemel.
De laatste twee vinden een plekje in het westen. Ik combineer hiermee mijn Keltische
traditie met de traditie van Frans, die uitgaat van het Noord Amerikaanse Sjamanisme.
Als we teruggaan naar het kamp is mijn shelter klaar.
Terug in het kamp maak ik een dromenvanger onder leiding van de dochter van een
van de stafleden. Ze begeleidt dat erg leuk. Een verlegen veertienjarige ontpopt zich
hier als een zelfbewuste jonge vrouw. Zo werkt het dus als mensen vanuit
verbondenheid hun gaven met elkaar delen. De dromenvanger krijgt een mooi plekje in
mijn shelter en waakt over mijn droomwereld.
Onze laatste maaltijd voor we ‘de berg’ opgaan wordt geserveerd. Hij bestaat uit een
pittige linzensoep met brood. Later op de avond houden we een schitterende zweethutceremonie.
In de cirkel liggen de gezaagde boomstammen voor het vuur al klaar. Er
staan vier stafleden met hun drum in de buitencirkel. Zij symboliseren de verschillende
windrichtingen. In de middencirkel staan de overige stafleden. Wij hebben onze plaats
in de binnencirkel. We nemen ieder twee of drie stenen en eren alle vier windrichtingen
en daarna Moeder Aarde, Vader Lucht, Grootmoeder Maan en het hele sterrenstelsel.
Op die plaatsen waar we ons tot aangetrokken voelen, dragen we onze stenen op met
een speciale intentie.
Het is mijn oprechte wens om mijn moederschap te transformeren naar
oermoederschap: een spirituele kraamvrouw te zijn. Mijn eerste steen gaat naar
Moeder Aarde. Ik voel een diepe dankbaarheid naar haar. Ik heb me deze afgelopen
jaren zo geborgen gevoeld in haar veilige schoot. Zij gaf me de energie die ik nodig had
om alle fysieke aanslagen te overkomen en meer en meer mijZelf te worden.
Onze kok vertelt over de planten die hier groeien en de dieren die hier leven. Wat we
moeten doen als we door een adder gebeten worden, of door een teek. Uit ervaring weet
ik inmiddels dat dit laatste vele malen erger kan zijn dan het eerste!
‘Hoezo ziekte van lyme. Ze hebben je in mootjes gehakt zodat je alles los kon laten wat
je niet langer nodig hebt’. Ik schiet spontaan in de lach. Geduld, zei ik niet dat ik
geduld moest leren in dit leven!
Yasmin Verschure 54/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Mijn energie trekt zich meer en meer naar binnen. We gaan vroeg slapen. Giri en ik
staan met ons campertje buiten de cirkel van tenten. We kunnen onze eigen gang gaan.
Dat wordt allemaal geaccepteerd. Ik krijg alle ruimte die ik nodig heb.
De eerste dag
De volgende morgen om vijf uur worden we gewekt door de drummers. Het is een
intiem en vreugdevol gebeuren. De stenen voor de zweethut-ceremonie liggen al in het
vuur. We staan alle twaalf in ons nakie rond het vuur te bibberen van de kou. Ik leg
mijn krachtvoorwerp op het altaartje voor de zweethut. Het is een steen die ik
gevonden heb in mijn grove en die ik geïnitieerd heb met mijn eigen energie. Deze
krachtvoorwerpen worden door de staf gebruikt om te voelen wat wij nodig hebben,
zodat zij ons kunnen ondersteunen daar waar nodig is.
We worden vakkundig en liefdevol door de stafleden gesmudged met ceder, tabak en
citroengras om onze aura’s te zuiveren. Tegen zessen gaan we, samen met vier mensen
van de leiding en Frans, de zweethut binnen. De stafleden nemen plaats op de vier
windrichtingen.
Terwijl we op onze knieën de zweethut binnengaan, raken we met ons voorhoofd de
aarde aan en groeten we onze voorouders. Ditzelfde ritueel herhaalt zich wanneer de
gloeiende stenen binnengebracht worden. De ceremonie omvat vier ronden: fysiek,
emotioneel, mentaal en spiritueel. We vragen om genezing voor anderen en voor
onszelf. Daarna spreken we uit wie voor ons het voorbeeld is waar we onszelf op willen
richten.
Grenzeloze moed
Ik wil me richten naar ELisabeth Kübler Ross. Zij is voor mij een levend en lichtend
voorbeeld van grenzeloze moed, onvoorwaardelijke liefde, dienstbaarheid en pure
eenvoud. Ze was in alle opzichten een rebel en schopte vele hypocriete heiligenhuisjes
om. Zij was uitermate geliefd bij haar patiënten, maar werd uitgekotst door de
gevestigde orde. Ze raakte uiteindelijk alles kwijt. Het weerhield haar niet om steeds
opnieuw op te staan, een baken van hoop te zijn voor stervende kinderen, volwassenen
en aidspatiënten. In alle waardigheid heeft zij de sluiers der illusie weggehaald tussen
de wereld van de levenden en de stervenden. Zij was de moeder die aan de wieg stond
van het hospice. Zij bemoedigt mij om in alle eenvoud te gaan staan in mijn eigen
waardigheid. Een brug te zijn tussen de wereld van het gevoel en het intellect, en tussen
het zichtbare en het onzichtbare. En dat is wat ik wens te zijn.
Elisabeth was twintig aan het einde van de tweede wereldoorlog. Ze sluit zich aan bij
het internationale vredeskorps en helpt met de wederopbouw van Europa. Het is de
voorbereiding op haar latere werk. Ze bezoekt het vernietigingskamp Maidanek in
Polen. Ze loopt door de wagons met vrouwenhaar, brillen, sieraden en
kinderschoentjes. Ze loopt door de barakken en vraagt zich af hoe mensen in deze
omstandigheden hun laatste dagen doorbrengen. Tot haar verwondering ziet ze
tientallen vlinders in de wanden gekrast. Wat bezielde mensen om onder deze
omstandigheden vlinders te tekenen? Het raadsel lost zich vele jaren later op als ze
met stervende kinderen gaat werken. Zij tekenen steeds opnieuw weer vlinders…
In hetzelfde Maidanek krijgt ze de les van haar leven. Terwijl ze aangeslagen de geur
van de dood inademt en zich afvraagt hoe mensen in godsnaam in staat zijn tot zulke
Yasmin Verschure 55/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

gruwelijkheden, zegt een stem achter haar: ‘Jij zou daar ook toe in staat zijn. In ieder
mens schuilt een Hitler’. Ze wil protesteren, maar luistert naar het verhaal van Golda:
Door een wonder ging de deur van de gaskamer niet dicht, toen ze Golda als laatste
naar binnen wilden persen. Ze duwden haar weer naar buiten. Ze had geen tijd om te
rouwen om haar familie, haat hield haar in leven. Ze wilde overleven om de wereld te
vertellen over deze gruwelijkheden. Toen het kamp bevrijd werd, kreeg ze een
verlichtende ervaring. Ze realiseerde zich dat als ze haar leven zou gebruiken om het
zaad van de haat te zaaien, ze niet beter zou zijn dan Hitler.
‘De enige manier waarop we vrede kunnen vinden
is het verleden het verleden te laten’,
zei Golda tegen Elisabeth. Elisabeth nam dit mee in haar hart en deze wijsheid
begeleidde haar voor de rest van haar leven.
De ceremonie ontvouwt zich in alle eenvoud en oprechtheid tot een sacraal gebeuren.
Bij verschillende deelnemers komen vele lagen van angst en onzekerheid naar boven,
die vragen om uitgezuiverd te worden. Er is alle ruimte voor en de processen worden
uitstekend begeleid.
Ik herbeleef de pijn van de scheiding, de grote zonexplosie. Het moment waarin we uit
de Eenheid - het tijdloze en ongemanifesteerde - werden geslingerd in de wereld van de
vormen en tegenstellingen. Zoals altijd in soortgelijke situaties ervaar ik het leed van de
wereld, het leed van de mensheid. Naarmate de sluiers van de illusie verdwijnen, word
ik me bewust dat er geen afgescheidenheid bestaat. Pijn van de ander is ook mijn pijn.
Ik kan het immers niet los zien van elkaar. Meer en meer leer ik om dit alles niet langer
op te slaan in mijn lijf. Om het door te laten stromen en af te voeren naar Moeder Aarde
voor reiniging en omvorming. Dat is de transformatie van medelijden naar mededogen:
resoneren met alles wat is.
Ik dien de wereld immers niet door mezelf klein te houden.
Wanneer ik mijn Licht laat schijnen, schep ik voor anderen de mogelijkheid
om hetzelfde te doen. Als wij onszelf van onze diepste angst bevrijden,
zal alleen al onze nabijheid voldoende zijn om anderen te bevrijden.
- Marianne Williamson -
Na afloop van de ceremonie gaan we de rivier in. Het water is vreselijk koud! Mijn zorg
voor de kou is getransformeerd. Ik heb mijn vertrouwen terug en ik zie wel hoe het
loopt. Ik heb Frans beloofd een briefje klaar te leggen, zodat hij voor een extra slaapzak
kan zorgen, als het nodig mocht zijn. Ik kleed me in stilte aan in de camper. Pak mijn
laatste spullen en begeef me naar de poort, een indrukwekkend bouwwerk dat door de
staf is neergezet. De poort staat symbool voor het achterlaten van de oude wereld, het
achterlaten van de wereld van illusies, je oude ik. Er daalt een diepe rust, een intense
stilte in mij neer. Ik ontvang de zegen van Frans en kijk niet meer om als ik onder de
poort doorga. Ik voel dat ik opnieuw een oud jasje achterlaat. Ik loop in mijn ‘nakie’,
met niet meer dan mezelf, het pad op naar een nieuwe vorm, een diepere dimensie van
vrijheid.
Het weer is droog, koud en guur. Ik ken de weg en hoef slechts een half uur te lopen
voor ik mijn prachtige plek bereik.
Later vertelt Lisa dat dit de plek was waar zij het diepst werd geraakt. De plek waar
ze geen naam aan kon geven omdat er geen naam aan te geven was. Een plek die voor
Yasmin Verschure 56/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

haar gevoel met totaliteit, met het Licht te maken had. Hoe waar was dit naar mijn
idee!
Met een hart vol mededogen kom ik aan in mijn cirkel. Ik omvat de hele plek en neem
haar energie op in alle cellen van mijn lichaam. Dan begin ik orde te scheppen in mijn
shelter en in mijn spulletjes. Ik maak een klein altaartje aan de rechterkant, daar waar
de opening naar het oosten zich bevindt. Ik verwelkom de krachten van Vader Geest en
Moeder Aarde als symbool voor het mannelijke en het vrouwelijke in mezelf. Daarna
nodig ik de vier windrichtingen met hun speciale energieën uit. Ik begin in het oosten.
De plaats van de lente, de opkomende zon, het kind en het nieuwe begin. Het oosten
vertegenwoordigt in de Keltische traditie het luchtelement. Het is de plaats waar alles
geboren wordt.
Daarna volgt het zuiden. Het zuiden staat voor de zomer en daar hoort het vuurelement
bij. In de zomer van ons leven komt alles tot volle bloei. We worden volwassen,
beginnen aan onze carrière, zetten onszelf neer in de wereld en stichten een gezin. Het
is de plek waar we oogsten hetgeen we gezaaid hebben. De plek van inspiratie en
transformatie.
Het westen hoort bij de herfst en het waterelement. Dit vertegenwoordigt de oude dag.
We keren onszelf naar binnen en bereiden ons voor op de laatste fase in ons leven. Mits
we het leven hebben doorleefd kunnen we een lichtend voorbeeld zijn voor de generatie
die na ons komt. Het element water heeft met stromen en verbinden te maken. We
moeten eerst het oude loslaten en uitzuiveren voordat we onszelf opnieuw kunnen
verbinden met diepere lagen, diepere vormen van wijsheid. Onze spirituele dimensie
gaat open en komt tot bloei. We herinneren ons niet alleen wie we zijn, we kunnen het
nu ook gaan integreren in alles wat we doen.
De laatste plek in de cirkel staat voor het noorden. De winter is verbonden met het
element aarde. De aarde is ons fundament, de basis in ons materiële leven. Het is de
plaats van dood en wedergeboorte. In deze levensfase verschrompelen we totaal of
komt onze ware wijsheid tevoorschijn. Wijsheid welke niet langer te maken heeft met
kennis. Wijsheid die gerijpt is, ontdaan van betweterigheid, getransformeerd en
verbonden met de liefde vanuit het hart. In deze fase is concurrentie niet meer nodig en
kunnen we liefdevol onze verworvenheden delen met ieder die daar open voor is. Het is
te hopen dat onze westerse maatschappij wakker wordt uit haar droomwereld. Dan kan
zij gebruik gaan maken van de wijsheid die in zo’n grote getale aanwezig is in onze
ouderen. Wijsheid die geduldig ligt te wachten om geëxploiteerd te worden.
In het midden van de cirkel komen al onze verworvenheden bij elkaar. Het is de plaats
van het AL, de plaats van de goddelijke mens.
Ik markeer de cirkel en nodig alle lichtwezens uit om mij te beschermen en te
inspireren gedurende deze vier dagen en nachten. Om me op een liefdevolle en zachte
manier die processen en die ervaringen te geven die ik nodig heb. Ik zal deze cirkel
intact laten tot het moment dat ik deze plek verlaat.
Flexibiliteit
Ik trek een engeltje voor het begin van de quest. Het is flexibiliteit. Ik grinnik. Het was
mijn allereerste engeltje dat ik jaren geleden in Findhorn trok, een spirituele
leefgemeenschap in Schotland. Ik ben in de jaren daarna gaan begrijpen dat het van
cruciaal belang is om flexibel te kunnen zijn. Mee te kunnen stromen op de stroom,
zonder die te blokkeren. Dat staat haaks op onze opvoeding die zegt dat we niet
Yasmin Verschure 57/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

geloofwaardig zijn als we onze ideeën niet trouw blijven. Een enorme valkuil, kijk maar
om je heen! Leven is voortdurend aan verandering onderhevig. Het vasthouden aan
eenmaal genomen beslissingen maakt ons star en is hoofdoorzaak dat we elkaar
voortdurend bombarderen met onze overtuigingen, of met echte bommen. Flexibel zijn
wil zeggen dat je elke dag opnieuw bekijkt of je waarheid van gisteren vandaag nog even
waar is. Zo niet, dan kun je die waarheid altijd inruilen voor een nieuwe. En laat je
vooral niet weerhouden door wat anderen zullen denken!
Omdat het weer zo slecht is hebben we toestemming om vuur te maken. Ik verzamel
een stapel kleine takjes en ga volgens de methode van Frans snippers snijden. Dat lijkt
haast onbegonnen werk met het botte mes dat ik heb. In eerste instantie wil ik mijn
vuurplek in het midden van de cirkel neerleggen. Daarna besluit ik hem in het zuiden te
maken zodat ik hem vanuit mijn shelter kan zien. Na een uur is er nog geen spoortje
van vuur. Ik vraag mezelf af of ik moet doorgaan of het hele idee mag loslaten met alle
gevolgen van dien. Want vuur zal me ongetwijfeld helpen in mijn strijd tegen de kou.
Ineens weet ik dat ik terug moet naar mijn eerste impuls. Die plek in het midden van de
cirkel was ongetwijfeld de juiste plek.
Ik maak een nieuwe ronde door het bos en breek voorzichtig de onderste takjes van een
aantal dennen af. Die zijn grotendeels droog. Ik bouw een hele toren met dunne
aanmaaktwijgjes. Met lucifers wil het echter nog steeds geen vlam vatten. Ik krijg een
grandioos idee en plaats een brandend waxinelichtje onder de stapel. Ik hou mijn adem
in en jawel hoor, na een tijdloze tijd zie ik de eerste vlammen door het hout lekken. Ik
stapel er snel wat dikkere takken omheen en binnen niet al te lange tijd heb ik een
aardig vuurtje. In Australië heb ik mijn lessen als vuurvrouw geleerd. Ik heb inmiddels
voldoende stammetjes verzameld en schuif de punten in het vuur. Zelfs het door- en
doornatte hout wil nu branden.
Ik voel dat mijn lijf aardig moe is. Voor ik daaraan toegeef moet ik nog een belangrijke
taak verrichten: het maken van twee shit-kuilen. De eerste kuil is voor de fysieke shit.
Gezien alle boomwortels en mijn beperkte fysieke kracht, graaf ik met moeite een gat
van ongeveer tien centimeter diep. Het gat voor de emotionele shit haalt die diepte niet
eens. Zal dus niet zo nodig zijn. Klopt, het gaatje zal volkomen leeg blijven. Dat
voorwerk deed ik in de jaren hiervoor.
Gelukkig heb ik een stuk zeil over. Dit leg ik naast het vuur met een kussen en een doek
erop. Heerlijk om in de vlammen te staren en het denken totaal tot rust te laten komen,
terwijl er een wereld van creaties aan je voorbijtrekt. Wat een zegen om vuur te mogen
maken. Het vuur loutert mij, vormt alles om wat losgeweekt is en transformeert mij tot
in het diepste van mijn ziel.
Er komt een mier naar me toe. De mier onderwijst me over samenwerking, maar
vooral over geduld: een van de hoogst geëvolueerde eigenschappen van God! Een
eigenschap waar ik niet sterk in was, maar waar ik me de laatste jaren meer en meer
in heb bekwaamd. Ik word nog eens een meester in geduld!
Ik peins over het doel waarom ik hier zit. Wat wil ik bereiken voor mezelf en voor
anderen? En ineens weet ik dat het tijd is om een daad te stellen:
Bekrachtigen
Het is me na een aantal pijnlijke jaren eindelijk gelukt om mijn associatie met Reiki los
te laten. Door deze actie wil ik dit besluit bekrachtigen.
Mijn doel voor deze quest, in zoverre ik kan spreken van het hebben van een doel, is het
volgende: Ik open mezelf om mijn oeroude IK te laten samensmelten met mijn nieuwe
Yasmin Verschure 58/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Zijn. Om deze verenigde kwaliteiten van leraarschap in een nieuwe vorm naar buiten te
mogen laten stromen. Ik open mezelf voor een visioen en geef me vol vertrouwen over
aan het initiatieproces van deze quest.
‘Je bent niet naar de aarde gekomen om geest te zijn. Je bent naar de aarde gekomen
om een netwerk van licht en liefde te verankeren in onze geliefde aardmoeder. Je bent
hier niet alleen voor je eigen evolutie, je bent een verbinding aangegaan met Moeder
Aarde, met de hele mensheid’.
Ik heb een stuk wilgenhout meegenomen en snijd mijn ervaringen van deze eerste dag
in het hout. Het vraagt om uiterste concentratie en het is heerlijk om te doen. Tegen de
tijd dat het donker wordt voel ik dat ik voortdurend in een toestand van diepe stilte en
intense vreugde ben geweest. Harmonie is het juiste woord.
Aan de ingang van onze beide plekken hebben Eric en ik een altaartje gemaakt. Ik heb
zijn eerste boodschap ontvangen: een heel klein boompje met een stokje wierook. Eric
heeft het niet gemakkelijk, hij voelt zich waarschijnlijk enigszins ontworteld, maar ik
hoef me geen zorgen te maken. Hij gaat ervoor!
Ik doe mijn avondmeditatie en maak me klaar om naar bed te gaan. De lucht zit
potdicht van de regen die wil komen. Vol vertrouwen en zonder een spoortje angst strek
ik me uit in mijn shelter voor de nacht. Het ligt lang niet slecht op dat dikke mostapijt!
Tot mijn verrassing slaap ik beter dan ik in jaren gewend ben. Wanneer ik af en toe
mijn ogen opensla, hoor ik dat het gestadig blijft regenen. Ik zie het licht worden vanuit
mijn warme beschutte plekje en besluit nog maar even van mijn droge onderdak te
genieten. Als ik er genoeg van heb, besluit de regen om te stoppen. Ik sta op, strek
mezelf lekker uit en begin te zingen. Beter gezegd, ik laat de klanken die in mij
opborrelen naar buiten komen. Oude blokkades hebben zich opgelost en de energie kan
vrijuit stromen. Het is een heerlijk gevoel. De woorden vormen zich vanzelf, het zijn
slechts klanken. Klanken waarvan ik de oorsprong niet ken. Het voelt krachtig en
helend.
Daarna doe ik mijn ceremonie met de verschillende elementen. Ik begon hiermee in
mijn tijd van afzondering, waarin ik me meer en meer met de natuur ging verbinden. Ik
mediteer in het midden van de cirkel en trek een engeltje voor deze dag. Het is vrede.
Innerlijke vrede is onze natuurlijke toestand wanneer we onszelf bevrijd hebben van
oude pijn uit het verleden en volledig aanwezig durven zijn in het moment. We
associëren onszelf niet langer met de bedrieglijke illusie van onze materiële
werkelijkheid. Ik trek ook een engeltje om mijn boodschap naar Eric over te brengen.
Dat is licht.
Licht
Wanneer we onze schaduwzijde niet meer ontkennen maar belichten, dan ondermijnt
ze ons niet langer. Ze gaat samenwerken met het licht in ons en tenslotte smelten
beide polen samen. Het licht is uiteindelijk sterker dan de duisternis, vanaf dat
moment voert het licht in ons de boventoon. Het licht gaat door ons heen stralen en
heeft een verjongende en helende uitwerking op al onze cellen. We realiseren ons weer
wie we zijn, puur licht, en worden steeds meer leeftijdloos.
Ik zoek wat korstmos en een mooie dennenappel en neem mijn lege waterflessen om de
wandeling te maken naar mijn poort. Ik leg de flessen onder de boom met mijn engeltje
Yasmin Verschure 59/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

van gisteren: flexibiliteit, en versier dit geheel. Nu weet de staf hoe ik me voel. Daarna
leg ik mijn boodschap voor Eric op ons altaartje dat bestaat uit een enorme steen. Op
weg terug naar mijn grove verzamel ik wat hout. Dit wordt bijna een dagtaak, hout
verzamelen. Alles is kletsnat. Met eindeloos veel geduld en vertrouwen, enne mijn
uitvinding het waxinelichtje, gaat het vuur uiteindelijk toch weer branden. En dan is
het slechts een kwestie van erbij blijven en zorgen dat het geen kans krijgt om uit te
gaan. In die zin is er niet zoveel verschil met het vuur in mezelf.
Vogels, al zie ik er weinig, ik hoor ze ’s morgens in groten getale. Zij begroeten de
Schepper en de nieuwe dag op een vreugdevolle en uitbundige manier.
Er zit een spinnetje op mijn altaartje. Hij laat me zien hoe ik de dingen moet
integreren, aaneen moet weven. Het wordt tijd om mijn verworvenheden te
integreren in het Hier en Nu. Ik hoef niets buiten te sluiten, er is geen goed en geen
kwaad. Beide zijn polariteiten van dat Ene. Het licht wordt immers pas zichtbaar in
het donker?
De dennenbomen zijn hier niet somber, zoals op veel plaatsen in Nederland. Er is
voldoende ruimte en licht tussen hen in. Er zijn uitgestrekte tapijten van allerlei
mossen. Het is een kwestie van goed uitkijken waar ik mijn voeten zet. Ik herinner me
onze afspraak en hang mijn fluit om. Kan ik altijd Eric waarschuwen als er iets gebeurt.
Mijn plek is er een van absolute stilte. Er is geen enkel mechanisch geluid te horen. Als
de wind in mijn richting staat, hoor ik het geluid van de drum in het basiskamp. Dat
doet op geen enkele manier afbreuk aan de sfeer van intieme stilte. Ik zal in deze dagen
geen mens tegenkomen.
Ergens op mijn terrein ligt een grote open vlakte waar een aantal treurige
berkenboompjes staan en een aantal enorme keien liggen. Ik vind het heerlijk om
boven op zo'n kei te klimmen, daar te staan met mijn armen naar de hemel gestrekt, en
te zingen. Alles door me heen te laten zingen wat er is. Op dit moment is dat een gevoel
van diepe dankbaarheid, een gevoel van totaliteit, innerlijke rijkdom en verbondenheid
met Al Wat Is.
Een libel komt naar me toegevlogen. Hij vertelt me dat ik de sluiers van illusies heb
neergehaald, waardoor ik toegang heb gekregen tot beide werelden.
Honger heb ik niet. Hoewel ik soms met voedsel kan stoeien, kost het me geen enkele
moeite wanneer ik besluit niet te eten, om ook niet te eten. Ik denk niet eens aan
voedsel deze dagen. Mijn lijf is wonderlijk traag. Dat is normaal de eerste dagen van
een vastenperiode. Wanneer ik ga wandelen, stook ik het vuur flink op, terug in mijn
cirkel lig of zit ik meestal bij het vuur te mijmeren. Af en toe lees ik een paar zinnen,
schrijf ik wat in mijn dagboekje en probeer ik iets van een mandala te produceren. En
verder geniet ik van het houtsnijden. Dat vind ik echt te gek.
Een tijd van verandering
We leven in een tijd waarin alles aan verandering onderhevig is. We bevinden ons in
een stroomversnelling en weten niet waar we heen stromen. Het oude voldoet niet
langer, het nieuwe is er nog niet. We kunnen niets anders doen om onszelf voor te
bereiden op datgene wat komen gaat, dan open en ontvankelijk aanwezig te durven
zijn in het Hier en Nu.
In deze tijd waarin al het oude gedoemd is te verdwijnen, is er geen plaats voor
krampachtig in stand gehouden rituelen. Ze zijn vaak hol en leeg geworden en dragen
niet langer de kracht van de bezieling in zich. Het leven zelf is de nieuwe
Yasmin Verschure 60/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

inwijdingsweg. Het is de bedoeling dat ieder zijn eigen innerlijke tempel gaat vinden:
de essentie van de Liefde gaat worden, die inherent is aan het wezen van de mens.
Dat betekent dat alles moet afsterven wat ons belemmert om volledig mens te zijn.
Lagen van angst afpellen en oude aangeleerde structuren loslaten. Terugkeren naar
het huis van onze Schepper, de Onnoembare.
De tijd van afgescheidenheid is voorbij. Het is te gek dat wij blanken onszelf nog
steeds superieur voelen aan andere culturen. Deze droom van afgescheidenheid zal
ophouden te bestaan. Ons krampachtig opgebouwd gevoel van meerwaardigheid
mag onderuit en we mogen gelijk worden aan anderen, ons openstellen om te leren
van anderen. Als we daartoe niet bereid zijn, zullen we niet alleen anderen, maar
uiteindelijk onszelf vernietigen. Ook daar is niets mis mee. Uiteindelijk zal al datgene
wat ooit vorm heeft aangenomen weer verdwijnen. Mochten we hier op aarde onze
lessen niet leren dan zullen er ongetwijfeld andere plaatsen zijn waar we dat kunnen
doen. Hoe hardnekkig en hardleers we ook zijn, het universum blijft ons geduldig
onderwijzen. Eens zal de tijd voor ieder van ons komen dat we met een schok wakker
worden uit deze zelfgecreëerde wereld van illusies. Op dat moment houden alle
oorlogen op te bestaan. Dan zien we onze verbondenheid met al wat leeft. Dan zien we
de Eenheid in alle dingen en leven we als broeders en zusters met elkaar.
Dit hele proces maakt ons onzeker. We zijn gewend om alles te controleren, om alles in
vormen te gieten. Als we dit oude maar vertrouwde patroon loslaten, zijn we bang dat
we als los zand uit elkaar vallen. We zijn bang dat wij het proces niet langer kunnen
beheersen. Dat haalt oude verborgen angsten omhoog. Als we bereid zijn dit proces in
alle omvang toe te laten, komen we uiteindelijk zover dat we ons hoofd kunnen buigen
in volledige overgave en nederig kunnen zeggen: ‘Niet mijn wil, ik maak mijn wil
ondergeschikt aan de Uwe’.
De tweede dag
Ik wil me vandaag op de krachten van het noorden richten. Gisteren was ik met mijn
aandacht bij het loslaten, in het westen dus. Je moet uiteindelijk eerst loslaten voor er
zich iets nieuws kan manifesteren. Ik heb doorgaans niet zo'n moeite meer met
loslaten. Integendeel, ik herinner me de wijze en goed bedoelde woorden van een van
mijn eerste leermeesters daaromtrent nog zeer goed: ‘Als je zo doorgaat dan val je nog
eens als los zand uit elkaar’, zei hij. ‘Dan raak je de essentie van je zijn kwijt’. Ondanks
deze goed bedoelde waarschuwing bleek dit slechts het begin van een steeds dieper
proces van loslaten. Een proces wat gecodeerd is in mijn ziel. Ik kan niet anders dan
deze weg volgen. En ik besta nog steeds, al ben ik inmiddels meerdere malen als los
zand uit elkaar gevallen.
Wat Reiki betreft was dat proces hardnekkiger. Ogenschijnlijk liet ik los, ik kon immers
niet anders. Al het oude moest sterven voordat ik opnieuw geboren kon worden. Het
bleef niet bij het loslaten van titels. Dat was maar buitenkant. Mijn God, de angst om
niets meer te zijn, om niet langer iets te kunnen doen voor het welzijn van de wereld!
Elke keer wanneer ik dacht dat ik bereid was, kwam er een diepere laag naar boven.
Mijn ego is niet zo dom om zich zonder slag of stoot over te geven! Angst om mijn
identiteit te verliezen? Ik leefde immers Reiki. Ik voelde me een moderne kathaar!
Nooit tevoren had ik me zo verbonden gevoeld, had ik met zoveel liefde en toewijding
dingen vorm gegeven.
Yasmin Verschure 61/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Alles wat vorm heeft zal eens verdwijnen, lieve Yasmin. En als de vorm voor jou haar
werk heeft gedaan wordt het tijd om los te laten. Het is nu tijd om jezelf in vertrouwen
te openen, zodat de kracht van de liefde steeds meer door jou heen kan gaan werken
zonder nog een specifieke vorm aan te hoeven nemen…
Angst voor liefde
Mensen zijn verschrikkelijk bang om liefde toe te laten. Liefde toelaten betekent de
kruisiging van jezelf; de kruisiging van je ego. De angst voor dit proces is heftiger dan
welke angst ook; de angst dat er niets meer van je overblijft. Al het oude en
vertrouwde gaat verdwijnen. Je hoort nergens meer bij en wordt een outcast.
En dat is maar al te waar. Je ego wordt gekruisigd. Je gaat door de mangel totdat er
niets anders overblijft dan jezelf in alle nederigheid op je knieën te gooien, jezelf te
buigen voor die ene onnoemelijke kracht die alles is, alles was en alles zal zijn. Mensen
keren zich van je af. Ze verraden je zoals Petrus dat deed. Ze gooien je uit de familie,
uit de clan. Want jij overtreedt de veiligheid, de regels en vormt een levende
bedreiging voor de zorgvuldig opgebouwde structuur. Je bent gereduceerd tot niets.
En dat is waarheid, want zonder Hem/Haar ben je niets.
En tegelijkertijd ben je alles en bezit je alles op het moment dat je alles kwijt bent. Je
raakt in wezen niet iets kwijt, integendeel. Alles wat je maar enigszins kunt
bevroeden, dat ben jij. Je persoonlijkheid is vele malen sterker en onaangetast nu je
jezelf bevrijd hebt van je egoïsme.
Je krijgt een natuurlijke bescherming. Je bouwt een schild van liefde om je heen waar
iedere aanval op afketst. Je hebt geen vrienden meer, maar ook geen vijanden.
Het loslaten van materiële dingen is inmiddels een peulenschil. De dingen waar ik me
met hart en ziel mee verbonden heb is een ander hoofdstuk. Zeker om daar min of meer
vrijwillig voor te kiezen. Ik bedoel, ik had ook niet kunnen luisteren, gewoon beter
worden en lekker doorgaan op de oude voet. Het stroomde immers goed, waarom zou
ik uit een vertrouwd patroon van ogenschijnlijk succes stappen, als ik mezelf daar zo
lekker bij voel?
Vormen
Associatie met een vorm is associatie met een instituut. Instituten vertegenwoordigen
doorgaans logge lichamen die niet langer mee kunnen stromen met de stroom van het
leven. Ze zijn verbonden met actie, met doen, en hebben moeite om flexibel en
dienstbaar te zijn. Ze zijn voortdurend bezig om zichzelf in stand te houden. Kijk eens
naar de kerken. Wat hebben wij ervan gemaakt? Is het vreemd dat de mensen dit
concept niet meer willen en de kerk hun rug toekeren? We zijn niet langer onmondige
kinderen die zichzelf alles laten voorschrijven. Hoe dan ook, een kerk zou een levend
instituut moeten zijn waar iedereen zich naar kan richten. Een plaats van eenheid en
niet van afgescheidenheid. Een veilige plek om samen te groeien en het leven te vieren.
Een open deur voor iedereen, ongeacht geloof, cultuur, rang of stand. Waar mensen
priester kunnen zijn, ongeacht of ze man of vrouw zijn, homo of hetero, getrouwd of
ongetrouwd. Samen een netwerk van liefde zijn, het leven laten stromen en zich laten
ontvouwen zonder allerlei begrenzingen aan te brengen.
Helaas zijn de kerken hun functie vergeten. Ze zijn vergeten dat zij zich in het leven
hebben geroepen voor de mensen en niet ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Zij zijn
vergeten dat alles wat eenmaal gemanifesteerd wordt in de vorm zichzelf weer op dient
Yasmin Verschure 62/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

te heffen om een volgende manifestatie te laten plaatsvinden. Niets kan alleen maar
groeien. Groei en vernietiging moeten volledig in balans zijn.
Dat we behoefte hebben aan een bedding is maar al te duidelijk. Er verschijnen vele
nieuwe vormen en dat is goed. De regenboog bevat alle kleuren, tezamen vormen zij de
regenboog. Laten we echter voorzichtig zijn om onze specifieke kleur van de regenboog
niet te verheffen tot een nieuwe kerk. Dat gevaar is voortdurend aanwezig. Liefde kun je
niet inperken, liefde is onbeperkt en grenzeloos. Liefde scheidt niet, maar verbindt. De
kracht van liefde vormt de poort die gelijkgestemde zielen aantrekt. Eenvoudig omdat
niet iedereen de kracht van die trilling kan verdragen. De energie is dodelijk voor hun
ego, dus zoeken zij die plekken uit waar zij tezamen met soortgenoten hun eigen
waarheid kunnen leven. En aangezien ieder van ons daar ook gezeten heeft is het niet
aan ons om anderen af te houden van hun leerproces. We kunnen alleen maar onze
eigen waarheid leven, en die hoeft niet per definitie de waarheid van een ander te zijn.
Als we geleerd hebben van onze misvattingen wordt het tijd om te vergeven. Dat
betekent niet dat we het verleden vergeten of goedpraten, het betekent simpelweg dat
we het verleden niet langer koesteren en bereid zijn om ons te richten op dit moment,
het eeuwige nu. We zijn immers allemaal eens daders geweest en slachtoffers. Vanuit
dit besef kunnen Joden en Palestijnen gezamenlijk rond de tafel gaan zitten en een
oplossing zoeken voor een eeuwenoud probleem. Er is immers ruimte voor iedereen,
als we de afscheiding weg durven halen die wijzelf hebben aangebracht.
Ditzelfde geldt voor de Indianen, de Maori’s en de Aboriginals. We kunnen niet eeuwig
blijven afkopen wat we in het verleden hebben misdaan. Het is zoals het is. We kunnen
de situatie aanvaarden en samen kijken hoe we op dit moment in waardigheid met
elkaar kunnen samenleven. Hoe we gezamenlijk de nieuwe aarde kunnen vormgeven
vanuit wederzijds respect, zodat er niet langer een herhaling van deze drama’s hoeft
plaats te vinden.
Liefde voor Moeder Aarde
De les die we mogen leren van Sjamanen is de liefde voor Moeder Aarde. Respect voor
al haar levensvormen. Ons opnieuw met haar verbinden en ons openstellen voor het
mysterie van het leven. Dat zijn we vergeten en daarom herinneren de Sjamanen ons
daaraan. Het gaat mij een stapje te ver om in dit leven opnieuw indiaantje te gaan
spelen. Dat was ik in het verleden en de erfenis daarvan ben ik aan het integreren in het
eeuwige Nu. Om herinneringen te verlevendigen zijn ceremonies bijzonder krachtig.
Laten we ze gebruiken en er onze eigen kleur aangeven. Want God kijkt niet naar
uiterlijke vormen. Die ziet alleen de innerlijke intentie en leest de ziel. Bovendien zijn
alle oude beschavingen uiteindelijk ten onder gegaan omdat ze oude vormen bleven
koesteren. Laten wij lering trekking uit het verleden. Het is prima om ons onze
grootsheid te herinneren in het oeroude Egypte. Het getuigt van inzicht wanneer we
ons realiseren dat we die grootsheid nog steeds in ons hebben in het eeuwige Hier en
Nu. Dan beseffen we dat het niet nodig is om terug te gaan naar die tijd. Integendeel,
ook al willen we dat maar al te graag vergeten, er waren ook vele dingen die absoluut
niet te verenigen zijn met deze tijd.
Of willen we terug naar de tijd van de mensenoffers? Nee toch! Hoewel, we beslissen op
regeringsniveau dagelijks over leven en dood van anderen. En al hebben de knotsen
plaats gemaakt voor technisch vernuft, het principe is minstens even primitief en
uitermate onmenselijk.
Yasmin Verschure 63/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Loslaten
Jaren geleden begon ‘mijn vriend’ me erop voor te bereiden dat ik de uiterlijke vorm
van Reiki los moest laten. Reiki is te beperkt, zei hij. Het is een veiligheidsmechanisme.
Het is te vergelijken met het zwemmen met een zwemband. De symbolen geven je een
gevoel van veiligheid en je weet dat je niet kunt zinken. Het dragen van een titel sluit
al bij voorbaat uit dat er iemand een sticker op je kan plakken, want je draagt er
reeds een. Dat was je vorige leven. Jij hebt dat niet langer nodig, dus gooi je
zwemband maar weg en concentreer je energie op het openen van je hartcentrum.
Werk aan de enorme liefdespotentie die zich daar bevindt. Gebruik je gereedschap
wanneer je dat nodig hebt. Realiseer jezelf dat naarmate je hart zich verder opent, er
een vorm van heelheid en genezing te voorschijn komt die ver voorbij de verbeelding
gaat. Uiteindelijk is er slechts een enkel woord waarin je alle vormen van heling kunt
samenbrengen en dat woord is liefde.
En ik maar denken dat ik me losgemaakt had. In essentie dus niet. Totdat ik afgelopen
verjaardag ineens voelde dat ik er los van was. Het gaf zelfs geen angst meer,
integendeel. Het gaf nog een dieper gevoel van vrijheid, zelfs zodanig dat ik me erover
verbaasde. Langzaam maar zeker schuift mijn ego zich terzijde. Wat blijft er over in
deze materiële wereld als je jezelf niet langer kunt presenteren als zijnde iets of
iemand?
Niets blijft er over. Niets dan leegte, niets dan stilte. Laat het een uitdaging voor je zijn
om ‘niets’ te hoeven zijn...
Ik verwelkom de stilte in mezelf. Ik heb de stilte lief gekregen deze jaren, zo lief.
Dierbaarder dan al het andere is de stilte voor me geworden.
Nee, ik ben niet bang van de winter. Ik ben niet bang van de dood. De dood werd mijn
beste kameraad in dit leven. De dood en ik zijn één. Het leven en ik zijn één. Ik heb
vaak naar de dood verlangd, daardoor geniet ik ongetwijfeld zo van het leven. Nu is er
meer en meer harmonie, de verbinding tussen beide werelden. Er is een diepe
dankbaarheid en ontroering dat ik op mijn manier vorm mag geven aan de nieuwe
wereld die zich voor ons ontvouwt. Mijn liefde en mijn licht vanuit mijn innerlijke
ruimte over de aarde mag laten stromen.
Je werk kun je immers overal doen. Soms is het nodig om daarvoor op de voorgrond te
treden. Dan getuigt het eveneens van ego als je dat weigert. Soms is het nodig om dat
vanuit de beslotenheid van vier muren te laten plaatsvinden. Er is een tijd voor alles en
alles gebeurt op de juiste tijd. Het ene is even belangrijk of onbelangrijk als het andere.
Uiteindelijk is het enige wat telt de intentie waarmee we de dingen doen.
Leermeesters
De wolf hoort bij het noorden. Hij vertegenwoordigt de leraar en is een van mijn
krachtdieren. Het zijn vaak de ouden die de wijsheid bezitten. Althans zo was het
voorheen bij de oude culturen. Wij zijn vergeten dat onze ouderen de wijsheid van het
leven in zich dragen of zijn te eigenwijs om ons daarvoor open te stellen. De taak van de
leermeester lijkt voorgoed voorbij. Vroeger begon iedereen die van school afkwam zijn
carrière als leerjongen in dienst van een of ander bedrijf. En daar zat ook iets heel
moois in. Als je eenmaal alle treden had afgelegd op de maatschappelijke ladder, kon je
jezelf inleven in degene die nog op de eerste trede stond. Helaas willen we niets meer
leren, we denken dat we alles weten. Tegelijkertijd lopen we als kuddedieren achter
Yasmin Verschure 64/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

elkaars mening aan! We zijn maar al te bang voor de eenzaamheid als we niet langer bij
de kudde horen.
Er is ook een andere kant aan deze zaak. Onze ouderen zijn vergeten hun wijsheid te
eren en te ontplooien. Ze zijn hun taak vergeten, hun bijdrage aan het grote geheel. Zij
laten zich wegstoppen tussen vier muren met hun angst voor aftakeling en voor de
dood. Hoe weinigen beseffen nog dat het tijd is om uit te delen van de geschenken die
zij verzameld hebben? Het zou weer een heilige plicht mogen worden dat ieder naar
vermogen van zijn verworven schatten ging uitdelen. Dat kunnen we leren van de
negercultuur. Wat een schoonheid om de relaties te zien tussen grootmoeders en
kleinkinderen. Wat een kracht gaat er uit van deze vrouwen. Ze nemen als
vanzelfsprekend het kroost onder hun hoede en laven hen aan de bron van hun
wijsheid.
Hoe kwetsbaar en zuiver zijn de kleintjes. Samen vormen zij de beweging van eb en
vloed en vullen zij elkaar fantastisch aan. De ouderen geven de ukkies het fundament.
De ukkies geven de ouderen de gift van het spel, de kracht van het zijn. Ook al zijn ze te
oud voor het arbeidsproces, ze voelen zich waardevol.
Ik open mezelf voor de wijsheid van mijn voorouders: de stenen, de planten, de dieren,
maar vooral ook de mensen, ongeacht cultuur en ras. Mensen zijn de meest zuivere
vertegenwoordigers van de mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten van de Schepper en
zijn schepping. Hoe waardig is de mens die zich dat herinnert.
De wolken zijn verdwenen
de lucht is hemelsblauw
de ondergaande zon verlicht
en geeft accenten
een betoverend scala van kleuren
opent zich voor mijn geestesoog
God spreekt...
De lucht is zo mooi en de wolken zijn prachtig. Zij maken dat ik mezelf kan verliezen bij
het vuur in alle verschillende manifestaties die aan mijn geestesoog voorbij trekken in
een tijdloze tijd. De wind is toegenomen, het blijft droog vandaag. Af en toe piept zelfs
de zon door de wolken. Op deze momenten is er een bijzondere helderheid hier in dat
mooie Zweden. De flessen zijn weer gevuld met water en mijn engeltje ligt in een kring
van dennenappels. Ze hebben de boodschap begrepen. Op het altaartje staat een klein
jampotje met een lichtje er in. Het licht is doorgebroken bij Eric. Hij maakt het goed.
Ik breng de laatste uren van deze dag door met mijmeren bij het vuur en het afronden
van mijn tekening. De titel wordt integratie. Ik heb een pijpje gekregen en ik voel een
diep verlangen om hem te roken. Het pijpje is afkomstig uit Peru en ligt op mijn
altaartje. Giri en ik hadden een stille wens om dit jaar naar Peru te gaan. In oktober zou
dat moeten gebeuren. Toen kwam deze quest ertussen en hebben we het beiden
losgelaten. Zo lang van tevoren dingen plannen is aan mij ook niet besteed. Als het de
bedoeling is dat we gaan, dan is er op het laatste moment nog wel een plekje.
Peru
Wanneer ik terug ben in Nederland krijg ik een visioen: er wordt een steen in mijn
hand gelegd. Het is een amethist en ik weet onmiddellijk dat de steen afkomstig is uit
Brazilië. De steen pakt me bij de hand en neemt me tot mijn verbazing mee naar Peru.
We staan samen onder aan de trappen van Macho Picchu. Ik klim langzaam de berg
op tot aan de top. Ik ben gekleed als een hogepriesteres, in een lang witlinnen gewaad
Yasmin Verschure 65/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

met wijde mouwen. Aangekomen aan de top strek ik mijn armen uit naar de hemel.
De zon staat stralend boven mijn hoofd. Ik voel haar gouden stralen door mijn kruin
naar binnenstromen. Diezelfde week boeken we onze reis naar Peru!
Ik ontvang in Peru het Pacha Mama symbool. Het is het symbool van Moeder Aarde:
het gelijkzijdige kruis dat de vier elementen voorstelt wordt verbonden door de
vrouwelijke cirkel. In het midden bevindt zich een rond gat. Wanneer de elementen
samensmelten ontmoeten het mannelijke en het vrouwelijke elkaar in de leegte van
het Al. Alles wordt één.
Mijmerend bij het vuur stop ik mijn pijpje. Met een takje steek ik het vuur erin en trek
tevreden, als een oude indiaanse, aan mijn pijp. Het heeft wat, hoe dan ook. Helemaal
oproken doe ik hem niet meer. Het is jaren geleden dat ik stopte met roken. Zelfs de
sigaartjes zijn inmiddels uit mijn leven verdwenen. Dit roken is slechts een symbool
van offerande aan mijn geliefde aardmoeder.
Hawaï
Mijn gedachten vliegen vooruit naar mijn toekomstige trip naar Hawaï. Ik voel reeds
mijn sterke verbinding met Madame Pele, de Godin van het vuur. Op mijn eentje
zwerf ik in de vroege ochtenden door het gigantische park van de Kileauea krater op
Big Island. Ik zie mezelf keer op keer door de krater lopen, zo helemaal alleen en toch
zo omhuld en verbonden. Wanneer het licht begint te worden, ontvouwt de schoonheid
van de natuur zich langzaam uit de mist. De ene regenboog na de andere openbaart
zich voor mij, het is adembenemend. Ik dans op Moeder Aarde, ik zing voor haar uit
het diepste van mijn wezen. Het voelt zo puur, zo intens, onze liefdesverbinding!
Ik sta boven het verzonken land van Lemuria. Een onverklaarbaar diep gevoel van
heimwee overvalt en verscheurt mij. De scheppende kracht van de vrouw, de kracht
van de goddelijke Moeder, het vuur in mij ontwaakt, zuivert en inspireert mij…
Volkomen in vrede ga ik tegen tienen naar bed. Ik zou langer wakker willen blijven,
maar mijn lijf vraagt om rust.
De derde dag
Ik zie het licht worden vanuit mijn shelter. Het is droog. Heerlijk om vroeg op te zijn en
het kwetteren van de vogels te horen. Een diepe ontroering welt op vanuit mijn ziel en
vervult mijn wezen. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn. Zo helemaal alleen met
mezelf. Me zo omringd en beschermd te weten. Deze grond voelt als een koesterende
baarmoeder. Ik voel me omarmd en geborgen. Er dreigt geen enkel gevaar. Ik voel me
volkomen veilig en vrij van angst.
Ik sta in mijn nakie in de cirkel en voel de frisheid van deze morgen in mijn huid
dringen. Ik maak een washandje nat om mezelf te wassen. Dit voelt verfrissend, hoe
dan ook. Dan olie ik mijn lijf in. Het voelt heerlijk die aandacht, ik masseer ook nog
maar even mijn voeten. Deze machtige instrumenten zijn inmiddels zo'n beetje met de
aarde verworteld. Ik loop wanneer het enigszins mogelijk is op blote voeten. Dat heeft
erin geresulteerd dat mijn toch al brede onderdanen helemaal uitgedijd zijn en in geen
enkele normale schoen meer passen. Gelukkig is er een fabrikant die dat probleem
onderkent en extra brede zes-teens stappers maakt. En ‘s zomers zijn er sandalen. Niet
Yasmin Verschure 66/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

elegant, dat geef ik toe. Wel praktisch en gezond, en dat is ongetwijfeld minstens zo
belangrijk.
Tijd voor mijn ceremonie en mijn dagelijkse meditatie. Het brengt een diepe
verankering in mezelf. Een diepe verbondenheid met Moeder Aarde in het weten dat ik
deel van haar uitmaak. Dat ik voortkom uit haar baarmoeder. Althans mijn lichaam.
Na de meditatie trek ik engeltjes. De mijne is communicatie. Ongetwijfeld staat dat
voor communicatie met mijn hogere- of wareZelf. Heb ik nu tijd genoeg voor, vandaar.
En dat niet alleen: het is heerlijk om in voortdurende communicatie te zijn met de
natuur, waarin de liefde van de Schepper zo in totaliteit wordt weerspiegeld.
Het engeltje met mijn boodschap voor de staf is vreugde. Nou, dat is wel duidelijk: het
Leven is immers vreugde, spontaniteit en lichtheid zijn. De staf hoeft zich over mij geen
zorgen te maken! Voor Eric neem ik mijn boekenlegger waarop twee vogels elkaar
ontmoeten. Met wat takjes bloeiende bessen vormt dat een mooie compositie. Ik voel
me zo vrij als deze vogels in hun vlucht.
Wanneer ik terugkom van mijn ronde heb ik voldoende droge takjes verzameld. Dit
keer branden ze in een keer. Ik vorder, of komt het doordat het hout redelijk droog is?
Ik bouw een stevig vuur voordat de grotere stammen erop gaan, die zijn nog altijd
doornat.
Ik zit verheerlijkt bij het vuur en geniet van de stilte, van de lichtheid van deze cirkel en
kijk naar de poort in het oosten. Het lijkt net of er aan het einde een hertje ligt. Bij
nader onderzoek blijkt dat een boomstronk te zijn. Ik stook het vuur op en loop naar de
vlakte met de grote keien. Ik ga met mijn ontblote onderlijf op de dikke laag mos boven
op mijn grote steen zitten. Hoewel ik mijn bloed niet kan geven aan Moeder Aarde, is
het een bijzonder gevoel om het contact met haar zo intens te ervaren. Ik verbind
mezelf met de oerkracht in mezelf, met de oermoeder. Naar mijn gevoel is het de
opdracht van iedere vrouw om uiteindelijk een spirituele oermoeder te worden. Alle
kinderen in onze armen te sluiten, groot en klein, dik en dun, zwart en blank.
Geborgenheid hoort bij de aarde. Het is de kwaliteit van de vrouw. Vrouwen zijn in
staat om geborgenheid te geven en te ervaren.
De regenkou dwingt me uiteindelijk om terug te gaan naar het vuur. Ik stook het nog
eens op en ga verder met het snijden in mijn stok. Ik geniet daar bijzonder van, het is
een meditatie op zich. Het opzetten van een nieuwe tekening haalt weinig uit.
Regelmatig valt er een regendruppel op het papier die vlekken achterlaat. Uiteindelijk
begint het echt te gieten, dus zit er niets anders op dan onder het zeil te kruipen. Ik
stook eerst het vuur op en lig genoeglijk en warm naar de regen te luisteren. Ik droom
zowaar even weg. Als ik weer terugkom op deze aarde is het droog. Wanneer ik goed en
wel buiten ben begint het opnieuw te plenzen. Het wordt een echte jojo dag. Er vindt
een ceremonie plaats in het kamp en Frans had ons wat onweer beloofd. Dit is echter
mooi broddelwerk!
Ik draag deze dag op aan het oosten. Nadat ik het oude heb losgelaten in het westen en
gestorven ben in het noorden, ben ik klaar om het nieuwe in mezelf te verwelkomen.
Tijd voor een nieuwe geboorte.
Die regen is zo gek nog niet. Mijn fysieke energie staat op een dusdanig laag pitje dat
hout verzamelen en water halen meer dan voldoende inspanning vragen. Verder heb ik
alle dingen kunnen doen die ik wilde. Mijn dag uitsnijden in mijn stok. Ik heb de pijp
gerookt, gezongen en gemijmerd. Niet over gisteren, gisteren is vannacht gestorven.
Niet over morgen, morgen is er immers nog niet. Gewoon, lekker over vandaag. In de
opening in het wolkendek bij de ingang op het zuiden laten zich regelmatig vogels zien.
Het lijkt wel alsof ze, speciaal voor mij, een dans uitvoeren. Ze blijven voortdurend
rondcirkelen. Vandaag zijn het de adelaars. Wat een geschenk!
Yasmin Verschure 67/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

De adelaar is verbonden met geest en heeft het overzicht. Hij heeft het vermogen om
vanuit grote hoogte te schouwen. De boodschap van de adelaar vandaag aan mij is
dat ik me geen zorgen hoef te maken. Dat ik verbonden ben met Al Wat Is. Dat voelt in
alle opzichten als waarheid.
Ziel en Geest
‘Vertel me het verschil tussen ziel en geest’, vraag ik. Ik krijg het volgende antwoord:
‘Je kunt de geest vergelijken met een kaarsvlam welke in een glazen houder is
geplaatst. De glazen houder stelt de ziel voor. Deze houder heeft een prachtig patroon
in zich: het patroon van alle levens, alle ervaringen die je reeds beleefd en doorleefd
hebt. Maar het glas is tamelijk smerig, waardoor je het patroon niet kunt zien. Door
het proces van evolutie, alle ervaringen waar je doorheen gaat, wordt het glas steeds
helderder en worden de patronen uiteindelijk steeds duidelijker zichtbaar. Het licht
schijnt door je heen en maakt het prachtige patroon, jouw totaliteit, jouw wareZelf,
zichtbaar voor de buitenwereld. Je ziel is zich bewust geworden van haar afkomst. Op
dat moment zijn geest en ziel één geworden en reageren de mensen uit de
buitenwereld op een nieuwe manier. Ze weten niet precies wat er met je aan de hand
is, maar ze zien iets nieuws. Je kunt dit proces vergelijken met de glas in lood ramen
in een kerk. Aan de buitenkant zie je niets van het prachtige patroon. Eenmaal binnen
in de kerk openbaart zich een rijk en kleurig patroon als je naar zo'n raam kijkt. Het is
het verhaal van al je levens.
Om dit proces neer te kunnen zetten heb je andere mensen nodig. Je partner en
vrienden die je confronteren met de donkere plekken in de kaarsenhouder: de
leermogelijkheden die je gekozen hebt, de blauwdruk van je ziel. Vrienden die als het
ware zeggen: ‘daar zit nog een vlekje, daar zou je wat beter moeten poetsen’. Je
omgeving is een spiegel en hun reacties zijn uitsluitend een vingerwijzing in jouw
proces van integratie en eenwording. Wees dus dankbaar voor alle confrontaties in je
leven!’
Eric heeft een veertje voor mij klaargelegd. Ik voel een steek van jaloezie. Wat een
bofkont. Ik heb nog geen enkel veertje gevonden. Wel honderden paddenstoelen in alle
soorten, maten en kleuren. Erg mooi, maar geen enkel veertje voor mijn stok. Afijn, nu
heb ik er toch eentje. Dank je wel Eric. Ik versier mijn nieuwe wandelstok ermee. De
stok waar ik dagelijks mijn proces in snij wordt een praatstok. Straks wil ik hem
gebruiken in mijn nieuwe groepen in plaats van mijn praatsteen.
Voor mijn vertrek heb ik een ceremoniestok gemaakt. Ik heb hem niet meegenomen
want hij is zeer kwetsbaar. Alle vier de elementen zijn er in vertegenwoordigd. Het
waterelement in de vorm van een gedroogde krab. Vandaar die kwetsbaarheid.
Ook was mijn eerste fazantenvleugel klaar en geprepareerd. Nou dat was een hele les,
het vinden van een dode fazant en die uitkleden en drogen. Jakkes, al die maden.
Gelukkig kon iemand vertellen dat zout daarbij hielp. Dus de volgende keer zal dat
beter gaan. Ik heb het gevoel dat er een nieuw stukje creativiteit in mij naar bovenkomt.
Er is in tijden niets uit me gestroomd.
Yasmin Verschure 68/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Creativiteit
‘Creativiteit is niet iets wat je kunt afdwingen. Dus wanneer het er niet is, accepteer
dan deze leegte. Er is immers op die momenten niets om door je heen te stromen en
dat is goed. Wanneer je ruimte geeft aan de leegte zal er vanzelf iets nieuws door je
heen gaan stromen. Je kunt geen inspiratie en creativiteit scheppen, je kunt het niet
fabriceren. Al datgene wat je vanuit wilskracht wilt manifesteren wordt geboren
vanuit je ego. Creativiteit is er of is er niet. En wanneer het werkelijk stroomt dan
heeft dat met genade te maken. Wilskracht kan het niet opwekken. Maak je geen
zorgen, er zijn veel manieren om in deze periodes van leegte je waarheid naar buiten
te brengen.
Het is uitermate creatief om liefdevolle gedachten over de wereld te laten stromen.
Dat is vernieuwend en hiermee kun je een bron van inspiratie zijn voor diegenen die je
liefde ontvangen.’
Ik ben blij met dit inzicht. Dit begrip heeft me geholpen om mijn energie op een andere
manier te laten stromen en dit volledig te accepteren. Toch ben ik dankbaar dat er, na
al die tijd van leegte, weer iets van creativiteit door me heen stroomt. Dat geeft een
intens gevoel van levend zijn.
Ik kijk naar mijn handen. Mijn nagels zijn pikzwart van het rommelen met het hout en
het wroeten in de aarde. Mijn handen zijn goor en zitten vol krassen. Ik grinnik. Dit ben
ik. Dit voelt goed. Dit is leven, hier geniet ik van! Ik lig uren op mijn rug naar de wolken
te kijken. Vandaag zijn er eindeloos veel wolken, wat heerlijk. Zij laten mij de volheid
van de stilte ervaren. Er liggen keutels op het pad. Ze zijn van een tamelijk groot dier:
een reebok of een eland.
Op de vlakte ontdek ik een piepklein bosje bloeiende hei. Ik breek er voorzichtig een
paar takjes af voor mijn staf en voor Eric. Mijn altaartje is voor de zoveelste keer
doornat geworden. Ik verplaats het tot naast het vuur. Uiteindelijk is dit veel leuker, het
vormt meer een eenheid met de rest van mijn plek.
Tegen de avond wordt het weer zelfs mooi. Ik zie een prachtige lucht en een schitterende
zonsondergang. De zon werpt sprookjesachtige schaduwen van licht en donker
tussen de bomen en op de toppen. Het is adembenemend.
Een koppel vogels, groter dan onze zwaluwen, maakt een hemeldans voor mij in de
opening in het westen. Ze vertellen me dat het leven in alle opzichten waard is om
gedanst te worden. Ik zie dat de zon echt in het westen ondergaat, ook hier in Zweden.
Er is een slakje in mijn shelter. Ik neem het in mijn handen. Het vertelt me dat ik het
rustig aan mag doen. Goed naar mijn lijf moet luisteren en mezelf door niemand gek
moet laten maken.
Tevreden
‘En nu is het belangrijk dat je alle specifieke plannen loslaat over wat je zou moeten
gaan doen en waarheen je zou willen gaan. Er is slechts één ding belangrijk: dat je
leeft in het Hier en Nu en dat je kristalhelder bent in je verlangen hoe je wilt zijn en
hoe je jezelf wenst uit te drukken. Dit zal ongetwijfeld de nodige confrontaties
opleveren in je omgeving. Je leeft immers nog steeds in een samenleving die zekere
verwachtingen heeft en die gemakkelijk is in het oordelen; waardeoordelen. Een
maatschappij waarin een zekere waarde wordt toegekend, niet aan datgene wat je
bent, maar aan datgene wat je zichtbaar naar buiten brengt. Waarin je waarde
wordt bepaald door de status die je bekleed.
Yasmin Verschure 69/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het is uiterst ongemakkelijk voor diegenen rondom jou, die je gadeslaan met al hun
persoonlijke plaatjes en verwachtingen, om te zien dat jij uitermate tevreden kunt zijn
met niets anders dan uitsluitend bewustzijn. Zonder status, zonder enige specifieke
omschrijving en zelfs zonder een duidelijk in het oog springende zichtbare materiële
bijdrage aan deze samenleving. Zij zien je op de bank in je huis terwijl je in hun ogen
niets doet en toch straal je blijheid en tevredenheid uit. Dat is confronterend voor hun
ideeën en beeldvorming. In plaats van naar zichzelf te kijken, zullen zij je met hun
eigen onzekerheden confronteren. Je zult er uiteindelijk aan wennen. Het is tenslotte
hun probleem en niet het jouwe’.
De vierde dag
Het ochtendlicht valt prachtig in mijn onderkomen. Het is magisch om het vanuit je
slaapzak licht te zien worden. Deze heldere nacht was extra koud en ik heb alles wat ik
aan kleren had, aangetrokken om een beetje warm te blijven. Als ik weer in mijn blootje
sta zie ik hoe mager ik ben geworden. Het voelt fris, maar heerlijk. Er blaft een reebok
vlakbij. Ik blaf enthousiast terug en we krijgen samen een eindeloze conversatie. Wat
een goddelijk gevoel! Hij laat zich jammer genoeg niet zien.
Ik besluit van het mooie weer gebruik te maken door een lijntje te spannen en de boel
buiten te gooien. Ik veeg mijn onderkomen uit met een lege zak. Trek mijn engel voor
vandaag: overvloed. Ik ben bereid om alle zegeningen van deze nieuwe dag overvloedig
in ontvangst te nemen! Mijn boodschap voor Eric is avontuur. Zo ervaar ik deze quest
zeker, als een eindeloos avontuur. Voor de waterdragers is dat balans. Ik voel me
heerlijk. Mijn fysieke energie komt terug en ik doe zelfs een aantal lichaamsoefeningen.
Wanneer ik mijn boodschappen wegbreng kom ik een kolossale slak tegen. ‘Neem je
tijd’, schijnt hij te zeggen. ‘Het leven loopt niet weg. Je kunt de dingen nu eenmaal toch
niet forceren’. Nee, dat heb ik na al deze jaren inmiddels wel begrepen!
Meesterschap
‘Je ziel heeft gekozen om te ervaren. Iedere ziel heeft zijn eigen ervaringen uitgezocht
om te groeien. Deze ervaringen zijn als het ware gecodeerd in de ziel, zij vormen onze
blauwdruk. Je zou dus kunnen zeggen dat alle ervaringen die we doormaken van
tevoren geprogrammeerd zijn. Naarmate we verder groeien in bewustzijn wordt onze
vrije keuze minder. De vrije wil zit nu veel meer in het feit hoe we met onze ervaringen
omgaan. Zie je ze als een mogelijkheid tot groei of heb je het gevoel dat het je allemaal
overkomt. Dit verschil in zienswijze maakt je tot slachtoffer of tot heer en meester van
jouw creatie. Dat is het wezenlijke verschil! Dat is Meesterschap! We zijn goddelijke
wezens met een menselijke ervaring. Ons wezen is heel en onbegrensd. Slechts de
materie is beperkt.’
Ik blijf verrast staan op de plek waar mijn toegangspoort is. Als ik naar ons altaartje
loop zie ik allemaal spinraggen in de dennetjes waar de ochtendmist als een dikke nevel
in hangt. De zonnestralen toveren een magisch patroon tevoorschijn. Adembenemend!
Het ziet er uit als een nieuwe wereld vol van beloften.
Ik keer terug naar huis. Ik bouw voor de tweede keer mijn stervenshuis. Het was
achteraf niet de bedoeling dat ik dit al voor de quest had gedaan. Het stond vandaag op
het programma. We moeten er mee beginnen als we het geluid van de drums horen. Ik
Yasmin Verschure 70/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

leg mijn zeil voor het vuur en leg er takken omheen. Van mijn nieuwe staf maak ik de
deur met het gezicht naar het noorden.
De lucht begint te betrekken. Ik ruim de slaapzak en mijn matje op. Het zou jammer
zijn als het opnieuw nat werd. Het is de bedoeling dat we deze nacht opblijven. Dus de
slaapzak heb ik niet meer nodig. Ik verbouw mijn shelter tot een open afdak. Ik maak
driepoten van boomstammetjes en bevestig daar het zeil aan. Het voelt stevig. Ik ben
gewoon niet meer te stuiten. Ik heb veel meer energie als ik in jaren heb gehad.
Verzamel een enorme partij hout, want ik weet dat er aardig wat doorheen gaat op een
dag. Laat staan als er nog een nacht achteraan komt. Hoezo vind ik kamperen niet meer
leuk? Dit vind ik heerlijk. Op een volle camping, nee, dat is inderdaad niets voor mij.
Wanneer ik echter vaker op deze manier zou kunnen kamperen, kocht ik direct weer
een tentje. Heerlijk in één woord!
Ik ben trots op mezelf en voel me uitermate tevreden. De energie tintelt in mijn hele lijf.
Dit is leven! Ik maak gebruik van deze energie en ga mijn beide shit-gaten dichtmaken.
Op het eerste gat plant ik het jonge boompje van Eric en ik leg er een dennenappel op
van mezelf. Zo, alles is klaar voor deze dag en de komende nacht. Ik ga een vuur
aanleggen.
Ik hoor de drums en ga dit keer liggen in mijn stervenshuis. Vertel mijn schepper dat
mijn tijd gekomen is en vraag hem mij mijn zonden te vergeven.
Vergeven
‘Kun je jezelf vergeven’, vraagt hij. Ja, dat kan ik voel ik met een glimlach. Ik heb veel
ervaren, veel geleerd. Ben me bewust geworden van mijn essentie, van mijn goddelijkheid.
En daarvoor kwam ik immers hier?
Ik mijmer erover wat ik zou doen als ik nu werkelijk ging sterven. Zou ik dan op mijn
fluitje blazen zodat Eric de staf kon waarschuwen? Nee, waarschijnlijk niet. Ik zou het
heerlijk vinden om alleen te sterven, zonder toeschouwers. Zoals ik dat voorheen deed
toen ik deel uitmaakte van oude culturen. Je trok je gewoon terug op het moment dat je
voelde dat je einde naderde. Je weigerde voedsel tot je te nemen en stopte uiteindelijk
ook met drinken. Trok je levensfuncties terug in je zonnevlecht en verliet eenvoudig
door je kruin je lichaam. Een heel bewuste keuze. Zo wil ik het ook in dit leven.
Een gebedshuis
Ik besluit mijn stervenshuis een andere invulling te geven. Ik maak er een gebedshuis
van, een huis om te danken. Ik nodig iedereen uit die ik in mijn leven heb ontmoet.
Vrienden zowel als vijanden, hoewel ik me deze laatste niet langer voor kan stellen. Dat
was mijn vorige leven. Toen waren ze er ongetwijfeld, mijn stiefvader, een vervelende
Reikistudent, de arrogante artsen in het ziekenhuis die me ineen lieten krimpen, zodat
ik me het liefste onder de tafel wilde verbergen. Ik bedank iedereen voor de lessen die
ik heb mogen leren. Met mijn vrienden ben ik snel klaar. Dat was gewoon herkenning
en veilig, maar zij waren niet mijn grootste leermeesters. Dat waren juist die mensen
die niet resoneerden met mijn energie. Zij hebben mij de belangrijkste lessen geleerd in
dit leven. Lessen in geduld, in mededogen en verdraagzaamheid. Ik bedank hen voor de
lessen. Ik heb hen inmiddels vergeven en daarmee mezelf bevrijd uit de cocon van mijn
beperkingen. Ik kijk terug naar mijn stiefvader met een hart vol mededogen. Ik kijk
terug naar al die arrogante mensen. Nu weet ik dat ze handelden vanuit hun
onzekerheid, vanuit angst voor vernietiging van het ego, angst voor de dood. Ik zie het
Yasmin Verschure 71/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

onmenselijke keurslijf waarin onze maatschappij hen geperst heeft, omdat zij niet klein,
niet kwetsbaar mochten zijn. Zij spiegelden mij dat ik de onbalans in stand hield, dat ik
mijn macht weggaf waardoor zij mij konden onderdrukken. Zij waren mijn grootste
leermeesters. Zij leerden mij onder de tafel uit te komen en langzaam maar zeker te
gaan staan. Misschien in eerste instantie mezelf overtroevend, maar meer en meer in
harmonie, kwetsbaar en krachtig, afhankelijk van wat de situatie van me vraagt. Het
één niet langer verheffend boven het andere. De ultieme waarheid, de harmonie, ligt
altijd in het midden.
Ik geloof nu dat ik waardig ben om het Christuslicht in mezelf tot volle wasdom te laten
komen. Mijn lichaam is door alle zuiveringen sterk genoeg om het licht te kunnen
dragen. Het is vrij van alles wat eens een belemmering daarin was.
Als ik terugkeer in de wereld neem ik mijn wijsheid en mijn liefde mee en zal ik deze
aanbieden in een nieuwe vorm van leraarschap.
Het is heerlijk, zo in mijn stervenshuis met het zonnetje, ook al begint hij alweer te
verdwijnen. Mijn onderrug is weer een stuk rustiger. Die speelde gisteren en vannacht
behoorlijk op. Ook al voelt mijn lijf pijnlijk, mijn longen zijn rustig. Een wonder na de
heftige reactie van de laatste weken.
De oefening heeft een andere intensiteit dan de eerste keer. Als ik voel dat ik klaar ben,
rond ik het proces af. Genoeg is genoeg. De eerste regendruppels beginnen te vallen.
Even later hoor ik het geluid van de drums. De lucht is inmiddels helemaal
dichtgetrokken en het begint te miezeren. Ik ruim mijn stervenshuis op en maak er een
geboortehuis van. Vandaag is het de dag van het zuiden. Het is mijn intentie om al het
nieuwe tot volle bloei te laten komen, zodat de bijen zich te goed kunnen doen aan de
honing.
Transformatie
Transformatie is niet het uitbannen van ziekte en leed. Het is het accepteren van
ziekte, lijden en de dood van het materiële lichaam. Naarmate de vibratie van het licht
zich verhoogt, zal alles wat niet op die vibratie meetrilt, zich los gaan trillen. Dat kan
zich uiten in de vorm van allerlei ziektebeelden. Bewuste zielen kiezen voor een leven
van kwaliteit in plaats van kwantiteit.
Mensen die hun lijden bewust beleven, transformeren daarmee ook karma voor hun
omgeving. Neem het lijden van Christus. Hij leefde volledig in het hier en nu. Dat
betekent dat hij zich elk moment bewust was van zijn sterfelijkheid en zijn
onsterfelijkheid.
De symboliek van het sterven aan het kruis maakt ons bewust van de tijdelijkheid en
de sterfelijkheid van het materiële lichaam. Het maakt ons eveneens bewust van de
nieuwe geboorte ofwel de onsterfelijkheid van de geest. We moeten eerst opnieuw
geboren worden om het rijk der hemelen binnen te kunnen gaan. We brengen de
hemel naar de aarde, net als Christus deed.
Ik ben aardig afgekoeld. Kook water op het brandertje en maak een pot warme thee.
Dat doet me goed. Ik loop voor de laatste keer mijn vlakte op. Sleep daar wat
berkenhout bij elkaar. Dat brandt langer maar ook moeizamer, zal ik vannacht ervaren.
Dan ga ik mijn boodschap voor Eric neerleggen en de zijne ophalen. Er staat waarachtig
een piepklein bakje met bosbessen. Waar haalt hij die in godsnaam vandaan? Het is
grappig hoe verschillend onze beide plekken zijn. Als ik na afloop zijn plek bezoek,
begrijp ik waarom hij het zo moeilijk heeft gehad. De naam is: ‘Leven en laten sterven’.
Yasmin Verschure 72/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het is een plek van tegenstrijdigheden. Jeetje, wat een verschil in energie. Het lijkt
haast onwaarschijnlijk, maar het is absoluut waar. Zo lieflijk als mijn plek is, zoveel
conflicten zijn er op de zijne. Maar ongetwijfeld krijgen we beiden de les die we op dat
moment het hardste nodig hebben.
Ik rook een laatste pijp en snijdt mijn laatste dag in de stok. De blanke wandelstok
versier ik met de hei en het veertje van Eric en wat rode bessen die ik gevonden heb op
de open vlakte.
Ik maak een aantal wandelingen. Doe veel meer dan de afgelopen dagen en heb daar
ook energie voor. Deze vitaliteit heb ik in weken niet gevoeld. Wat een zaligheid. Er is
een enorme verscheidenheid op mijn eindeloze plek. Niet zozeer in de bomen, dit zijn
voornamelijk dennen, maar wel in de open vlaktes, de keien, mossen, paddenstoelen,
bosbessen en noem maar op. Er is een harmonieuze werking tussen licht en donker.
Dom dat ik mijn laarzen niet heb meegenomen. Mijn schoenen zijn steeds kletsnat.
Er is absolute stilte in mij. Alle zorgen van voor de quest zijn verdwenen als sneeuw
voor de zon. Ik heb me totaal geen zorgen gemaakt vanaf het moment dat ik het kamp
verliet en mijn heiligdom betrad. Zelfs niet over de kou. Een van de redenen is
ongetwijfeld dat ik mezelf heb toegestaan om die zorgen te voelen en te kijken wat ik
daar aan kon doen. Door ze uit te spreken tegen Frans, die me direct een extra slaapzak
beloofde als ik die nodig had, kon ik ze loslaten. In de beschutting van de boomcirkel
was het aanmerkelijk warmer dan op de open vlakte van het kamp waar de wind
vrijelijk doorheen gierde.
Vanmorgen dacht ik nog dat ik absoluut niet terug wilde naar de wereld van mensen.
Met het verstrijken van de nacht, de aanhoudende miezerige regen, begint het besef te
dagen dat ik klaar ben om terug te keren.
Ik blijf in de buurt van het vuur. Lig met mijn hoofd onder het afdak en de rest van mijn
lijf in het plastic. Af en toe sta ik op om het vuur brandende te houden. Het heeft het
moeilijk met die aanhoudende regen. Alles wordt uiteindelijk nat. Even bekruipt mij
het verlangen dat het afgelopen mag zijn. Ik verlang ernaar de sterrenhemel te zien en
de volle maan. Ik laat dit gevoel helemaal toe en vervolgens weer los, en ben dan weer
volledig en bewust aanwezig in het hier en nu. Het is zoals het is en het is goed. Ergens
in de verte hoor ik koeien loeien.
Terug naar de wereld
De regen heeft mijn ziel schoongewassen,
Het vuur heeft mij gelouterd.
Ik keer terug in de wereld met een zuivere frisse kijk.
Uiteindelijk toch nog onverwacht begint het licht te worden. Even later beginnen de
vogels in koor te fluiten. Het is volbracht kan ik na deze nacht met recht zeggen. Ik voel
me blij en voldaan. Het is niet één minuut meer droog geweest. Mijn lamp liet het
afweten, maar het maakte allemaal niets uit. Er was geen enkele angst. Al die
onbekende geluiden maakten mij uitermate nieuwsgierig: wat hoor ik daar, wat voel ik
en wat zie ik.
Ik voel me wonderlijk stil van binnen. Zie er ongetwijfeld uit als een landloper. Het
laatste hout gaat op de brandstapel. Ik ontbind mijn cirkel en dank de krachten van de
vier windrichtingen, Moeder Aarde en de Onmetelijke Geest. Ik laat mijn shelter staan
en ga met wat bagage op weg. De rest zal ik straks ophalen met Giri. Ik voel me krachtig
en sterk en laat bij elke stap die ik doe heel bewust deze wereld achter mij.
Yasmin Verschure 73/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Na een half uurtje kom ik bij de poort die teruggaat naar de wereld. Er hangt een
eigengemaakte bel. Ik trek aan het koord en hoor een helder geluid. De voltallige staf
staat me op te wachten aan de andere kant van de poort. ‘Wie is daar’, vraagt Frans. ‘Ik
ben het, Yasmin Verschure’. ‘Ben je klaar om terug te keren in de wereld?’ ‘Ja, ik ben er
klaar voor’. ‘Jij reiziger, die heel alleen vier dagen en vier nachten in de bergen bent
geweest zonder enig voedsel, wat breng je mee naar de wereld vanuit jouw quest?’ ‘Ik
neem mijn wijsheid en mijn liefde mee als geschenk voor de mensheid’. ‘Dan ben je
welkom!’ Ik word gesmudged en van alle kanten gezoend en ik zie dat bij Giri de tranen
van ontroering over zijn wangen lopen. Ik voel me zo krachtig als de zon zelf. Ik voel me
zo sterk, zo levendig, zo boordevol energie. Het is niet in woorden uit te drukken.
Stevige armen omhelzen me liefdevol. You are a gipsy wordt er gezongen. Het is
ongelofelijk indrukwekkend.
Het duurt een hele poos voor iedereen er is. We moesten komen als de zon opkwam,
niet als het licht werd. Het was moeilijk te zien, is meer een kwestie van gevoel. Ik denk
dat ik de laatste jaren aardig ben afgestemd op dat gevoel. Het gebruik van een horloge
was niet toegestaan. Ik draag die al jaren niet meer en ben innerlijk vaak feilloos
afgestemd op de tijd.
Een van de stafleden deinst quasiverbouwereerd een stap achteruit als ze me in de ogen
kijkt. ‘Je hebt de ogen, de wijsheid van een uil’, zegt ze. Ik weet inmiddels wat mijn
ogen op kunnen roepen. En al heb ik mezelf in dagen niet gezien, ik voel dat ik aardig
wat kracht uitstraal.
Sommige questers komen binnen aan het einde van hun krachten, gewoon kapot.
Naarmate je lijf meer gif bevat is een vastenperiode zwaarder. Het mijne is inmiddels
aardig schoon, mag ik wel zeggen. Het is ontroerend om de anderen binnen te zien
komen. De mannen zien er uit als landlopers met hun ongewassen gezichten en
baarden! Als we er allemaal zijn gaan we terug naar het kamp voor een laatste
zweethut-ceremonie. Het kamp is prachtig versierd met een eindeloze slinger welke
bestaat uit ongeveer twaalfhonderd lapjes met in elk lapje een plukje tabak. De hele staf
heeft daar afwisselend de afgelopen nacht aan gewerkt.
Wanneer we allemaal weer in de zweethut zitten wordt het begin van de slinger
aangegeven. We hangen hem tussen het dak van wilgentakken. Er komt geen einde aan
de slinger, het gaat maar door en door. Ik proef de liefde en de intentie waar de mensen
mee gewerkt hebben en ik voel me aangeraakt en diep ontroerd door dit prachtige
gebaar. De ceremonie is lieflijker, minder heftig dan de eerste. Alleen bedoeld om
lekker schoon te worden en op te warmen. En mijn lijf kan wel wat warmte gebruiken.
Het is droog. Het is al droog vanaf het moment dat het licht werd. Ongelofelijk, hoe
hebben ze het daarboven voor elkaar gekregen! We zullen het wel nodig hebben gehad,
al dat water, al die kou. Het zou te simpel zijn als het mooi weer was geweest.
Bovendien had ik dan geen vuur mogen maken. Ik had het vuur voor geen goud willen
missen, al voelde ik me af en toe net een gerookte mummie. Het vuur heeft een
belangrijke bijdrage geleverd in mijn zuivering- en integratieproces. Ongetwijfeld!
Even op de tanden bijten na al dat zweten en dan het riviertje in. Gillen van de kou. De
puls die daarna komt is heerlijk. Mijn cellen beginnen acuut te tintelen van waar genot.
Er is een feestelijk ontbijt. Ik laat mijn overtuiging los dat het niet verstandig is om te
eten na zo'n vastenperiode. Een overtuiging zit immers uitsluitend tussen je oren. Je
kunt er elk moment voor kiezen om een overtuiging los te laten of te vervangen voor
een andere die op dat moment meer zinvol voor je is. Mijn lijf vraagt om voedsel, dus
zal het vast wel goed zijn. Ik neem zelfs een eitje!
Na het ontbijt laat ik Giri mijn plek zien. Ik neem het fototoestel mee om wat foto's te
maken. De zon schijnt heerlijk. Het is de eerste mooie dag vanaf het moment dat we
Yasmin Verschure 74/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

vertrokken zijn uit Nederland. Als we terugkomen gaan we in ons blootje in de zon
liggen. Het klinkt als een sprookje, maar het is waar. Het was afgelopen nacht volle
maan, al kregen we hem niet te zien. Dat betekent dat het mooie weer wel eens langer
kan gaan duren. En dat zal uiteindelijk gebeuren. Hoera!
Na de middag hebben we een evaluatie van onze quest. Ik sta bij Frans op de lijst. Een
uitermate goede keuze, want Frans is een genie in opname en weergave. Ik vertel van
mijn ervaringen, de dingen welke op dit moment belangrijk voor me zijn en hij geeft dat
terug op een wonderbaarlijke manier. Hij is in alle opzichten een helder kanaal. Ik
herinner me slechts de essentie van zijn woorden:
‘De gekozen plaats waar twee werelden elkaar ontmoeten was een perfecte plaats tot
de inwijding naar het Zijn. Deze inwijding kon uitsluitend plaatsvinden omdat je het
oude had losgelaten, waardoor je jezelf kon buigen, in volledige overgave, voor Al
Wat Is. Vele krachten waren er om jou te ondersteunen. Het geduld van de mier was
even belangrijk als de vrijheid van de adelaar. Ga heen om je vernieuwde zijn in deze
wereld tot een nieuwe vorm te laten komen.’
Mijn respect voor Frans neemt nog toe. Ik moet zeggen dat ik vanaf het begin van deze
onderneming een volledig vertrouwen heb gehad in Frans en zijn staf. Hij doet het
perfect en de hele leiding en staf resoneren prima op zijn vibratie. En wij questers dus
ook. Ongetwijfeld is hij een oude indianenbroeder. Ik voel ook een hechte verbinding
met Lisa. Dat is wederzijds, ook al hebben we elkaar nauwelijks gesproken.
Giri en ik maken nog een wandeling. Ik krijg nauwelijks mijn ene been voor de andere.
Nou ja, het was ook wel genoeg voor vandaag. Tegen vijven verdwijnt de zon en wordt
het plotseling weer aardig fris. Opnieuw tijd voor winterkleding. Het is leuk om even na
te kletsen met Eric. Hij vertelt me dat hij erg heeft genoten van mijn zingen. Ik zeg dat
ik hem af en toe een lichtje heb gestuurd omdat ik vermoedde dat hij dat nodig had. Hij
heeft een prachtige wandelstok gesneden en hem versierd met kraaltjes, werkelijk
schitterend. Ikzelf ben blij met mijn praatstok en ga hem thuis lakken en versieren.
Rond half acht is er een laatste feestmaal van onze kok. Er zijn heerlijke salades met
stokbrood en een verrukkelijke vissoep. Het voelt belachelijk om vis te eten direct na
deze periode, maar het doet me uitermate goed. Deze jongen weet wat wij nodig hebben
en kookt met veel liefde voor ons.
‘s Avonds vindt de laatste bijeenkomst rond het vuur plaats, de zogenaamde
weggeefceremonie. Uit de vooraankondiging heb ik begrepen dat het leuk was om een
kleinigheidje voor de staf mee te nemen. Ik heb met veel liefde voor ieder staflid een
pakje gemaakt. Mijn dolfijntje uit Bali gaat naar Celina. Zij heeft mij het geschenk van
de dromenvanger gegeven. Dank je wel Celina.
De bedoeling achter deze ceremonie, begrijp ik later, is toch een beetje anders. Het is de
bedoeling dat je iets weggeeft van jezelf waar je aan verknocht bent. Dit hoeft niet de
hele staf te zijn. Eén persoon is ook genoeg. Jammer dat dit voor mij niet duidelijk was.
Het geeft een beetje een onaf gevoel. Ik laat dit gevoel eerst volledig toe om het daarna
ook weer los te kunnen laten. Dit proces was blijkbaar niet relevant voor mij.
Het is volle maan. En terwijl we met zijn allen rond het vuur zitten en uit volle borst
oude en nieuwe indianenliederen zingen, laat de maan zich in haar volle glorie zien. Er
is een schitterende aura om haar heen. Ze is zo mooi, dat je er alleen maar stil van kunt
worden. Het zoontje van Lisa zwerft op zijn eentje rond onze cirkel en dwaalt steeds
verder af het donkere bos in. De kleine held is pas vier. Ik ken geen kind van vier met
hetzelfde lef. Hier in Zweden is nog ruimte en daardoor minder angst. Er zitten geen
Yasmin Verschure 75/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

sloten op de deuren. Er is geen erfafscheiding en waakhonden kom je nauwelijks tegen.
Je kunt rustig als vrouw alleen het bos in gaan zonder lastig gevallen te worden, ja
zonder iemand tegen te komen. Wat een heerlijkheid. Tegen middernacht gaan we
slapen.
Die morgen worden we om acht uur gewekt door de drum. Ik heb redelijk geslapen.
Ongetwijfeld een erfenis van het overslaan van een volledige nachtrust. Ons laatste
ontbijt staat al klaar. Bij uitzondering neem ik ontbijt en eet de salade van gisteren.
Daarna gaan we met zijn allen naar de steengroeve voor een afsluitend ritueel. Het
wordt een mooie korte ceremonie. Frans houdt van korte en krachtige ceremonies.
Naarmate je ze langer maakt stroomt de kracht weg, vindt hij. Hij heeft ongetwijfeld
gelijk. De leiding maakt een driehoek. Daaromheen maakt de staf een binnencirkel. De
questers maken een kring aan de buitenkant. We nemen elkaar bij de hand en strekken
onze handen als takken naar de hemel. Alle drie de kringen lopen tegen elkaars stroom
in. Frans houdt een toespraak over de quest en datgene wat we terugbrengen naar de
wereld. Onder het lopen zingen we een krachtig lied. Daarna krijgen we allemaal een
plukje tabak. We trekken ons een poosje terug in onszelf, doen in stilte onze wens en
offeren het tabak in het water.
Ineens realiseer ik me weer dat ik hier op aarde gekomen ben om, samen met andere
zielen, een netwerk van liefde en licht neer te zetten in Moeder Aarde. Ik spreek die
intentie uit voor mezelf terwijl ik het plukje tabak offer. Het voelt krachtiger dan een
intentie. Ik neem een besluit!
Het proces is perfect en rond. Ons groepje is als eerste terug in het kamp. Ik begin met
de afwas. Wanneer ik klaar ben, voel ik dat ik weg wil. Jammer, het is een beetje een
rommelig afscheid na zo’n sacraal gebeuren.
We maken een stop bij een steencirkel met de naam Ringestena. Daarna duiken we
regelrecht een koffieshop in. Ik drink koffie met een heerlijk stuk notentaart. Dan zijn
we eraan toe om naar de steencirkel bij het huis van Lisa te gaan.
Ik ga de lege cirkel binnen en nestel mezelf tegen de grote steen. Hoelang ik daar zit
weet ik niet. Al mijn cellen beginnen te tintelen van energie. Langzaam maar zeker
word ik weer één met Moeder Aarde. Dat was ik even kwijt.
Er verschijnt een driehoek voor mijn geestesoog met een oog erin. Het alziend oog van
God. Het geeft een gevoel van totaliteit en heelheid.
Als ik mijn ogen opendoe zit er een koppel vrienden naast me. De man heeft een
complete metamorfose doorgemaakt, zo jong als hij is. Maar wat zegt leeftijd? We
maken een driehoek en verbinden onszelf via onze handen. We zitten een hele poos in
stilte en het voelt uitermate goed. Ik ben blij dat Giri en ik nog een paar dagen in
Zweden kunnen blijven. Ik zal ze nodig hebben om het proces te integreren, als ik mijn
lijf mag geloven.
Het koppel vertrekt en de volgende auto stopt. Maria en haar beide kinderen komen de
cirkel binnen. Ik vertel Maria dat ik haar innerlijke stilte eer. We zitten een hele poos
hand in hand. Verbaasd kijk ik naar de verandering in haar zoontje. Hij leek zo nietig
en zo stil in het kamp. Nu is hij open en goedlachs en stoeit vrijuit met Giri. Alsof hij in
één klap zijn eigen ruimte inneemt. Ook geen groepsmens, dat is wel duidelijk. Het
wordt een hele happening, ons samenzijn in de cirkel. Er stopt nog een auto. Dat is
Lisa, nu is het feest compleet. Dit alles maakt dat het proces heel en afgerond is.
Als iedereen weer vertrokken is, gaan Giri en ik in het midden van de grove tegen de
dubbele stam van de berkenboom zitten. We mediteren en verbinden ons met de
Yasmin Verschure 76/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

tijdloze ruimte welke deze cirkel omvat. Daarna doen we een ceremonie, waarin we met
de klok meelopend alle stenen aanraken en ons met deze cirkel verbinden. De energie is
verzorgend, beschermend en vrouwelijk. Ik voel me in alle opzichten steviger worden
We rijden richting steengroeve en nemen een afslag het bos in. Parkeren het campertje
en lopen het pad af tot we aan een prachtig meer komen. Giri gaat terug om de camper
op te halen. We gaan uit de kleren en duiken het water in. Fris maar lekker. Heerlijk om
mezelf na tien dagen van top tot teen lekker te kunnen schrobben, zelfs mijn handen
lijken nadien wat schoner. Het miezert. Als we goed en wel aangekleed zijn gaat het
echt regenen, maar het voelt al met al heerlijk fris. Even later valt het water met bakken
uit de hemel. Dat wordt dus binnen koken en eten. Ik voel hoe moe ik ben en hoe
kwetsbaar mijn lijf is. Alle cellen staan open. Er is ook zoveel gebeurd wat nog een
plekje mag krijgen. Het is nog vroeg maar ik heb maar één behoefte en dat is gaan
liggen.
Bescherming, lieflijk, stilte. Dat zijn mijn woorden voor Zweden in zoverre ik er
woorden aan kan geven. Ik heb veel indrukwekkende plaatsen en landen bezocht.
Zweden is in die zin niet indrukwekkend, maar deze veiligheid en bescherming heb ik
nergens gevoeld.
Het regent de hele nacht. Wanneer we besluiten op te staan is het droog. Aan de voet
van het meer vangen we de gure wind. Als we na onze meditatie en het ontbijt boven
een kijkje gaan nemen, hebben we een prachtige uitzicht over het meer en voelen we de
beschutting en de warmte van de zon. We maken een flinke wandeling en liggen daarna
in ons blootje. We zien kolossale bouwwerken van mieren. Wat een ijver en een geduld.
En moet je zien, het komt allemaal klaar uiteindelijk, zonder haast.
Wat later in de middag rijden we naar de steengroeve. We klimmen naar de top van de
heuvel en hebben een prachtig uitzicht op twee verschillende meren. Het doet me goed
om mijn lijf te voelen. Het proces begint te integreren. We rijden via binnenweggetjes,
genieten van de lieflijke, kleurrijke houten huisjes en vooral van de rust. We zoeken een
plekje om onze laatste nacht door te brengen en vinden een lief plekje aan een klein
meertje. Het geluid van de straat mag geen naam hebben. We eten buiten en genieten
van de zonsondergang. Het blijft nog behaaglijk ook, wat heerlijk.
Wanneer we de volgende morgen opstaan, is de lucht stralend blauw. Ik loop naar de
waterkant en stap op de drijvende vlonder. Daar doe ik in mijn blootje mijn oefeningen
en ik voel dat de zon mijn cellen tot in alle diepte verwarmt. De kwetsbaarheid van deze
ochtend zet zich neer in een nieuwe stevigheid. Later mediteren we samen op de
vlonder.
Het water is zo helder dat de hele omgeving er in weerspiegeld wordt. Het is een
prachtig gezicht. Ik ben niet weg te branden, al had ik gisteren het gevoel dat we ons
paradijs van de nacht ervoor ingeruild hadden voor het voorportaal. Ik breng de
ochtend door met lezen en van de zon genieten. Ben niet dapper genoeg om te
zwemmen of misschien gewoon te lui. Na de lunch vertrekken we op ons dooie gemak
naar de boot. We rijden langs prachtige meren. We maken nog een laatste stop en
komen via een smal pad bij een liefelijke waterkant. Even heerlijk wegdromen en terug
naar de realiteit, de auto en de boot.
Ik neem Zweden met me mee in mijn hart. Ongetwijfeld heeft het mooie weer na de
quest daar nog een extra steentje toe bijgedragen.
We besluiten door te rijden zolang het goed voelt. Om elf uur die avond maken we een
stop voor een stevige maaltijd. Dan gaat het ineens veel vloeiender. We rijden tot ver
Yasmin Verschure 77/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

voorbij Hamburg en tegen vieren in de ochtend zoeken we een plekje om te gaan
slapen.
Nauwelijks twee uur later, tegen zessen schiet ik alweer wakker, klaarwakker. De zon
komt op, ik wek Giri en stel voor om door te rijden. Het is al redelijk druk op de weg,
maar we reizen voorspoedig en gezegend. Om klokslag twaalf rijden we thuis onze inrit
op. We zijn beiden zo fit alsof we een hele nacht geslapen hebben. Het is stralend weer
en dat blijkt zo te zijn geweest vanaf de dag dat wij vertrokken! Nou de tuin heeft het er
moeilijk mee, dat is duidelijk. We gaan meteen aan het werk. De plantjes krijgen water
en de camper wordt schoongemaakt. De was verdwijnt in de machine en diezelfde
namiddag ruilen we het campertje in voor ons eigen autootje. Ik wil meteen naar huis,
terug naar de stilte, maar daar wordt een stokje voor gestoken. We moeten blijven eten.
Ik geef mijn verzet op en geniet van het heerlijke eten, zo met liefde klaargemaakt.
Ik ben blij dat ik alle tijd voor mezelf heb. Dit proces vraagt tijd en ruimte en die ruimte
wil ik nemen. Ruimte om te integreren. Ik heb energie die vergelijkbaar is met een half
jaar geleden, toen ik thuiskwam van mijn verblijf in Australië, Nieuw Zeeland en
Indonesië. Het kriebelt overal. Voor het eerst sinds die tijd voel ik me fit genoeg om
mijn huis volledig te poetsen. Dat voelt fantastisch. Het staat symbool voor het proces
van uitzuivering wat zich binnen in mij heeft voltrokken. Zo binnen, zo buiten.
Voldaan en tevreden krijgt alles een goede beurt en het huisje voelt net zo nieuw, zo fris
en schoon als ikzelf.
Dankbaar voor deze fantastische ervaring geef ik me over aan het ritme van deze
nieuwe, pasgeboren dag. Ik leef en beweeg meer en meer vanuit mijn innerlijke stilte.
Laat me vol verwondering mee stromen in de stroom die Leven heet. Tijd ervaar ik
steeds minder als een lineair gegeven. Ik bevind me op dit punt in mijn bewustZijn in
de eindeloze cirkel van de eeuwigheid. Ik ervaar af en toe flitsen van het tijdloze Nu en
ontdek dat ik alle tijd van de wereld heb. Hoewel mijn ziel met een doel in deze wereld
is gekomen, is het tijdstip van aankomst niet langer van belang: de weg is mijn doel
geworden.
Ik integreer mijn nieuwe inzichten, het wezen van mijn Zijn in dit specifieke moment,
het eeuwige Hier en Nu.
‘Als je niet alleen het oerwoud in durft
zul je nooit een tijger vangen’.
- Oud volksgezegde -
Yasmin Verschure 78/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE SCHOONHEID VAN HET VERVAL
Om de wereld te veranderen moet je het lef hebben om een rebel te zijn. Moet je het lef
hebben om uit de stroom van de massa te stappen. Durven te voelen, in alle stilte, of je
nog langer mee wilt doen aan al dat uiterlijk vertoon. Zo niet, heb dan het lef om je
eigen waarheid te leven. Dat maakt je niet alleen tot een uitermate tevreden en
gelukkig mens zonder al die ballast, je geeft anderen de moed om hetzelfde te doen...
Goddelijk volmaakt
De schepping is goddelijk volmaakt. De schepping ontstaat en vergaat voortdurend uit
die Ene kracht die we God of Liefde noemen. En hoe zou iets in godsnaam onvolmaakt
kunnen zijn wat voortkomt uit volmaaktheid?
Er is iets wezenlijks misgegaan met ons vertrouwen. Een kind maakt zich niet druk om
datgene wat er in de toekomst gaat gebeuren. Een kind is volledig aanwezig in het hier
en nu. Evenals dieren trouwens. Zij zijn goddelijk perfect en volledig aanwezig in alles
wat ze zijn en in alles wat ze doen.
Ik zag onlangs de documentaire ‘March of the Penguins’. Het is een fascinerend verhaal
over de jaarlijkse tocht van de keizerpinguïns door de meest onherbergzame streek hier
op aarde, Antarctica. Het verhaal raakte me tot diep in mijn ziel. In de ogen van ons
mensen lijkt het leven van de keizerpinguïn één groot gevecht met de getijden en
onmenselijk zwaar. Het is iedere keer opnieuw een ware overlevingstocht wanneer ze
tegen de winter de zee verlaten en kilometers over het ijs trekken in een barre vrieskou
tot veertig graden onder nul. Hoe ontroerend en liefdevol is het moment waarop de
paarvorming en het paren plaatsvindt. Hun zelfopofferende zorg voor het ei en later
voor het kind -zonder iets terug te verlangen- is iets waar wij mensen ons nauwelijks
een beeld bij kunnen vormen. Adembenemend en vooral ook ontroerend is het moment
dat het ei wordt overgedragen aan de zorg van de mannetjes. De vrouwtjes trekken
daarna in konvooi naar zee -een barre tocht- om voedsel in te slaan voor henzelf en het
komende kind. Als ze na weken terugkeren, zijn de kuikens net uit het ei. Iedere
pinguïn herkent haar partner aan het geluid. Na een liefdevolle hereniging worden de
kinderen zonder morren achtergelaten onder de hoede van de moeders. Dit keer zijn
het de vaders die de gevaarlijke tocht naar zee ondernemen om zich na maanden te
gaan voeden. Wanneer de mannetjes uiteindelijk terugkeren, zijn niet alle kinderen
meer in leven. Uiteindelijk laten de ouders hun kinderen achter en trekken opnieuw
naar zee. Het jaar daarop maken hun kinderen zelfstandig diezelfde tocht. Zij kennen
de weg, ze weten instinctief waarheen ze moeten gaan.
Het verhaal is adembenemend en ongelofelijk ontroerend. De zorg voor elkaar, de
tederheid en de ogenschijnlijke hardheid waarmee de groep de overtallige vrouwtjes op
hun plaats zet. Wanneer een vrouwtje wier kind is omgekomen na haar rouwproces een
kind probeert te ontfutselen aan een andere moeder staat de groep dit niet toe. Hard,
liefdevol en duidelijk. Zo ziet hun leven eruit. Er is geen denken en dus geen plaats voor
twijfel. Er zijn geen oordelen. Ze blijven nergens in hangen omdat ze nergens aan
gehecht zijn. Noem het leven in vertrouwen. Het leven ontvouwt zich naar gelang de
omstandigheden. Omdat er geen gedachten zijn wenst niemand dat het anders is als dat
het is. Iedere pinguïn omarmt het leven en doet instinctief wat hij/zij heeft te doen.
Dieren mopperen niet, kinderen mopperen niet. Zij twijfelen ook niet. Zij leven het
leven, bladzijde voor bladzijde. Er bestaat in hun beleving geen goed en geen kwaad.
Yasmin Verschure 79/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Goed en kwaad
En dat is absoluut waarheid, goed en kwaad zijn slechts een gevolg van dualistische
denken. In gedachten hebben wij oordelen en afgescheidenheid gecreëerd door twijfel
te zaaien en angsten te initiëren. Door een afscheiding teweeg te brengen tussen leven
en dood, tussen liefde en haat, tussen licht en donker. Maar uiteindelijk zullen we
ontdekken dat er geen afscheiding is tussen leven-dood, tussen licht-donker, en tussen
liefde-haat. Uiteindelijk zijn het gewoon twee verschijningsvormen van één en dezelfde
scheppingskracht. Twee ogenschijnlijke tegenpolen om ons in staat te stellen het Licht
te zien en de Liefde te beleven. Om uiteindelijk het midden te vinden tussen beide
polen en weer terug te keren naar die staat van Eenheid die we eens verlieten om de
wonderbaarlijke reis aan te vangen in de materie – de reis van de Ziel. Dit keer in vol
bewustzijn.
Niets mis
Er is niets mis met de natuur. De natuur ‘natuurt’ gewoon en denkt daar niet over na.
Zij belegt geen vergaderingen en heeft geen punten op haar agenda staan die besproken
moeten worden. Alles heeft haar nut en voedt alles. De stronk van de afgezaagde boom
geeft nieuw leven aan talloze paddenstoelen. De natuur volgt de eeuwige stroom die
leven heet en past zich feilloos aan bij veranderde omstandigheden. Het zijn uitsluitend
onze denkbeelden die niet langer kloppen. Wat klopt er niet? Onze statistieken kloppen
niet langer. Er vindt een verschuiving plaats in alles. Is dat niet altijd zo geweest? Is de
schepping niet een flexibele, eeuwige bewegende manifestatie? Heeft de aarde zich niet
altijd liefdevol aangepast aan de uitbuiting van ons mensen en zich ontdaan van
datgene wat haar bedreigde door middel van vulkaanuitbarstingen, natuurrampen en
overstromingen? Zijn Atlantis en Lemuria ook niet op die manier onder water
verdwenen?
Het is waar dat het allemaal vele malen ernstiger lijkt dan voorheen. Dat zou wel eens
te maken kunnen hebben met het feit dat er zoveel meer mensen de aarde bevolken en
dat we in tegenstelling met voorheen door middel van de media zo goed menen te
weten wat er overal ter wereld ‘schijnt’ te gebeuren. Hoe dan ook, mochten we
uiteindelijk met zijn allen onder water verdwijnen dan is dat geen ramp en zullen we
ook dat weer overleven. We kunnen de feiten met alle angst in ons niet keren.
Integendeel, het hoeft zelfs niet gekeerd te worden. Datgene wat we immers verliezen is
niet datgene wat we werkelijk zijn en datgene wat we niet zijn zullen we vroeg of laat
toch achter ons moeten laten.
Middeleeuwen
In de middeleeuwen werden er hele volksstammem uitgeroeid door de pest en andere
afschuwelijke ziekten en dat zag er allerminst fraai uit. Degenen die overleefden kregen
de kolder in hun kop en zochten een vijand om te verslaan en dat waren in dit geval de
Joden. Die werden zwaar gemarteld tot ze bekenden dat zij degene waren geweest die
de pest geïnitieerd hadden. En zo zoeken wij dualistisch mensen altijd en eeuwig een
vijand om te bevechten en te verslaan tot het moment dat we ons herinneren wie we
zijn en uit het wiel van de dualiteit stappen.
Tot dat moment laten we ons imponeren door politieke en spirituele leiders die net als
voorheen uit zijn op macht en er plezier aan schijnen te beleven om het gepeupel klein,
afhankelijk en vooral angstig te houden. Dan gaan ze zeker niet zelfstandig denken.
Yasmin Verschure 80/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

In die zin blijft de essentie hetzelfde als altijd, alleen de omstandigheden –de vijanden-
veranderen.
We proberen op alle mogelijke manieren denkbeeldige vijanden te creëren zodat we ze
kunnen bevechten. En naarmate we menen dat we het kwaad verslaan lijkt het aan alle
kanten op te duiken. En zelfs heftiger dan voorheen. Moeten we dan maar stoppen met
het kwaad te bestrijden? Met bestrijden jazeker, daar mogen we naar mijn mening
absoluut mee stoppen. Laten we ermee samen smelten. Laten we er één mee worden…
Mysterie
Het leven is een mysterie. Probeer het niet te ontrafelen. Laten we bij de vraag blijven
zonder een antwoord te verlangen. Laat ons kritisch en onderzoekend blijven. De
onbewuste mens is zich niet bewust van de samenhang der dingen. Hij is vergeten dat
hij in essentie een goddelijk wezen is en deel uitmaakt van de natuur. Al met al hebben
we ons losgemaakt van die natuur. We hebben haar gebruikt en misbruikt op alle
mogelijke en onmogelijke manieren. Daar hoeven we onszelf geen medaille voor te
geven, we hoeven ook niet naar anderen te wijzen, we hebben daar allen ons aandeel in
geleverd.
Het is te simpel om fabrikanten te beschuldigen, zij zouden hun producten niet
produceren als wij ze niet consumeerden. Het is te simpel om het kapitaal te
beschuldigen, ook het gepeupel wendt zich maar al te graag rond in de luxe
voortgebracht door ditzelfde kapitaal. Hoe dan ook, het heeft geen zin om onszelf of
andere te beschuldigen, we waren nog niet bewust. Op het moment dat we ontwaken,
gaan we onszelf realiseren wie we zijn en wat we deden. Het is de kunst om niet naar
anderen te wijzen maar meedogenloos eerlijk naar onszelf te kijken en ons toch en
vooral niet rond te wentelen in schuldgevoel. Dat laatste is een dodelijke emotie
waarmee kerken en politiek ons eeuwenlang hebben klein gehouden. Het werkt alleen
maar averechts.
Op het moment dat we ontwaken, verbinden we ons automatisch met ons ware natuur.
Zodra we onze afkomst gaan beseffen beginnen we onszelf te respecteren. Een
automatisch gevolg is dat we anderen gaan respecteren en dat houdt niet op bij onze
familie en onze buren. We zijn bereid ogenschijnlijke uiterlijke verschillen te
overbruggen door naar elkaar te luisteren. Niet vanuit onze wilskracht of ons denken,
maar vanuit een open en mededogend hart. We beginnen zorg te dragen voor de
natuur, dat wordt weer heel natuurlijk.
Overtuigingen
Wanneer onze leegte is ingevuld stoppen we met onze begeerten na te jagen. We doen
wat we te doen hebben en we denken niet langer in termen van goed en kwaad. Roken
op zich is niet slecht. De overtuiging dat we longkanker krijgen van roken betekent
ongetwijfeld dat we longkanker zullen krijgen wanneer we roken. Chocola was
voorheen zeer slecht. Nu schijnt het goed te zijn om regelmatig chocola te eten. Het is
maar wat je wenst te geloven! Zo simpel is het.
Wanneer iemand bedenkt dat het beter is om kinderen op school niet langer te
knuffelen om ontucht tegen te gaan, dan maken we ons wijs dat dit terecht is. Na een
poosje gaan we werkelijk geloven dat het waar is. Zoals we tot nu toe alles hebben
geloofd wat anderen ons wijs maakten zonder de moeite te nemen om dit te
onderzoeken. Een bewust mens volgt niet de publieke opinie en neemt nooit klakkeloos
Yasmin Verschure 81/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

iets aan van anderen. Een bewust mens is rebels, kritisch en onderzoekend. Hij gelooft
niet alles wat hem wordt voorgekauwd maar onderzoekt eigenwijs alles op waarheid.
Een bewust mens hecht minder belang aan woorden en geeft meer aandacht aan de
stilte ertussen. Een bewust mens luistert meer naar zijn intuïtie. Woorden kunnen
immers nooit de waarheid weergeven. Zij schieten bij voorbaat te kort omdat ze altijd
ingehaald worden door het verleden. De beelden die we in ons dragen zijn altijd oud en
altijd achterhaald. Door te reageren op dat wat oud is zijn we altijd te laat.
Wetten
God is altijd nieuw en altijd op tijd.
Er zijn wetten voor mensen die nog niet in staat zijn om zelfstandig te denken en te
functioneren. Je moet een kind niet in het water gooien als hij niet kan zwemmen.
Kortom, je geeft hem zwembandjes. Wereldse wetten zijn hulpmiddelen voor
onbewuste mensen. Ook bewuste mensen maken daar gebruik van. Het is kortzichtig
om bewust een wet te overtreden. Bewuste mensen weten dat het leven hier op aarde
een spel is en ze spelen hun rol met verve en zeuren niet over eventuele consequenties.
In essentie voelen ze zich slechts verantwoordelijk aan de goddelijke wet, de wet van
onvoorwaardelijke liefde. Bewuste mensen kijken liefdevol en welhaast vertedert toe
hoe anderen een rommeltje maken in de speeltuin van het leven. Zij proberen dat niet
te begrijpen, omdat er nu eenmaal dingen zijn die niet te begrijpen zijn. Zij proberen
het niet goed te praten, omdat er nu eenmaal dingen zijn die niet goed te praten zijn. Zij
voelen niet langer behoefte om te oordelen, omdat zij vertrouwen op de wijsheid van
het universum en weten dat er niemand veroordeelt hoeft te worden.
Rechtspreken kan alleen rechtvaardig zijn wanneer dit geschiedt door bewuste en
liefdevolle mensen en dat zijn we helaas veelal nog niet. Eens stonden wij immers zelf
aan de andere kant en schiepen we er behagen in om oorlogje te spelen, om te oordelen
en te bekritiseren. Als we daar niet langer staan is er geen behoefte meer om over
anderen te veroordelen. Zelfs niet als we in de positie zijn om recht te moeten spreken.
Dat hoofdstuk is dan uitgelezen en uitgewerkt.
Op zijn kop
De wereld lijkt op zijn kop te staan. Succes wordt afgemeten aan getallen. We blijven
hangen in uiterlijkheden. Het is geen sinecure om te accepteren dat de wereld zo in
elkaar zit zoals wij haar uitgedacht en gemanipuleerd hebben.
Het verschil tussen onbewuste en bewuste mensen is dat de eerste denkt dat dit leven
een realiteit is en de laatste wel beter weet maar het spel gewoon meespeelt. De
bewuste mens weet dat het resultaat van liefde op geen enkele manier zichtbaar
gemaakt hoeft te worden. Liefde doet gewoon wat ze te doen heeft, niet meer maar ook
niet minder.
Bewuste mensen hebben niet de illusie dat zij de wereld en de denkpatronen van
anderen kunnen veranderen. Zij hebben ook niet langer die behoefte. Zij weten dat alles
zich voltrekt via de goddelijke wet van volmaaktheid. Je moet het alleen durven te zien
en dat betekent doorgaans een andere manier van kijken.
Yasmin Verschure 82/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Kleinschaligheid
Misschien denk je nog steeds dat het onbelangrijk is wat je doet. Je kunt je plaats
bevechten en groot proberen te worden onder de ogenschijnlijke groten. En dan ben je
een pion van deze maatschappij. Dan moet je elk jaar een nieuw boek schrijven, een
nieuwe CD uitbrengen, een nieuw schilderij schilderen, een nieuw merk thee op de
markt brengen of op een andere manier je ellebogen gebruiken om de top te bereiken.
Kortom, je rent altijd achter de feiten aan en bent een pion van deze zichtbare
illusionaire wereld. Als dat is wat je wenst te zijn, helemaal goed, geniet er vooral van.
Als dat niet is wat je wenst, doe dan gewoon wat je te doen hebt en wees tevreden met
kleinschaligheid.
Uiteindelijk lossen alle uiterlijke vormen zich op in de onzichtbare wereld van het
vormloze. Het enige wat blijft is de liefde. En liefde laat geen zichtbare sporen na.
En troost je, vele waarachtige leraren, waaronder de meester Jezus, hebben nooit van
die grote gevolgen gehad in de tijd dat ze leefden. Maar één ding is zeker, over een
aantal van hen praten we nu nog steeds!
In de dood wordt ons alles afgenomen wat we niet zijn…
Yasmin Verschure 83/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

NAWOORD
Kinderen zijn in al hun onschuld de poorten die ons de weg naar de hemel wijzen. Zij
dragen het zaad van de Eenheid nog in zich, het geschenk van de Vader en de Moeder,
de kracht van de God en de Godin, en bewegen zich vol gratie tussen beide werelden.
Zij leren ons het geheim van de poort naar het ware Leven, het geheim van de
verwondering. Zij leren ons luisteren naar de stem van de schepping die door al haar
schepselen spreekt. Zij brengen ons in verbinding met onze ware natuur, de Liefde
van het Hart.
Ik zit met mijn rug tegen een kolossale beukenboom. Er bevindt zich een versperring
van prikkeldraad tussen mij en de waterput. Vanuit de nevelen zie ik een kind over het
pad aan komen lopen. Ze heeft de gratie van een bosnimf. Vanaf het moment dat ze me
ziet, maak ik op een natuurlijke manier deel uit van haar belevingswereld. Ze begint
onbevangen honderduit te kletsen en plukt ondertussen met diezelfde aanwezigheid
een boeketje bloemen. Ze biedt me de bloemen aan over het prikkeldraad. Ze neemt me
mee in het sprookje van het leven. De tijd staat even stil, er bestaat niets anders dan zij
en ik, er bestaat niets anders dan wij. Haar naam is Sterre…
Op dit moment in onze evolutie worden er kinderen geboren met een bewustzijn dat op
een andere manier trilt dan het onze. Hun frequentie heeft in wezen al de trilling van de
nieuwe tijd aangenomen. Om die frequentie uiteindelijk in alle volheid te kunnen
neerzetten, heeft het kind, zoals ieder kind, een veilige bedding nodig. Ook al kunnen
wij veel leren van onze kinderen, het blijft overeind staan dat kinderen hun grenzen
moeten leren kennen. Zij hebben structuren nodig om zichzelf veilig en geborgen te
voelen. Vanuit een aangeboren schuldgevoel compenseren we ons gebrek aan tijd door
kinderen te overladen met materiële dingen en plaatsen het teveel op de voorgrond. We
vergeten daarmee onze kinderen te leren dat zij niet voortdurend het middelpunt
kunnen zijn, dat zij deel uitmaken van de heilige cirkel die mensheid heet.
We zien ons eigen kind als bijzonder en dat is waar. Elk wezen is immers uniek in de
kakofonie van het muziekstuk van de schepping. Laten we echter voorzichtig zijn met
het plakken van nieuwetijds-etiketten op onze kinderen. Het blijven etiketten. Zij
kunnen daar evenmin aan voldoen als wij konden beantwoorden aan de eisen die onze
ouders aan ons stelden. Laten we naar onze kinderen kijken alsof we ze elke dag
opnieuw zien, met verwondering.
Kinderen zijn een geschenk uit de hemel. We mogen ze onvoorwaardelijk omarmen.
Het is belangrijk dat we ze nooit laten vallen, wat ze ook doen en dat we ze nooit ten
onrechte zullen straffen voor hun daden. We mogen een veilige omgeving creëren waar
ze kunnen experimenteren binnen bepaalde grenzen. Het maakt niet uit wat ze doen en
welke status ze bereiken in het leven. We leren onze kinderen om volwaardige mensen
te worden, omarmen hen in hun woede, in hun jaloezie, in hun verdriet en in hun
vreugde. Wat een geschenk als we deze natuurlijke emoties niet langer onderdrukken.
Het kind zal hierdoor haar natuurlijke evenwicht vinden en opgroeien tot een
harmonieus en evenwichtig mens.
Er is niets mis met emoties. Alle emoties zijn natuurlijk, het is onnatuurlijk als we er in
blijven hangen. Wat dat betreft kunnen we veel leren in de natuur. Vogels en dieren
kunnen met elkaar vechten op leven en dood. Als de strijd beslist is, zijn ze het gevecht
al weer vergeten. Ze laten onmiddellijk de energie los uit hun systeem en zijn weer
helemaal neutraal en aanwezig.
Yasmin Verschure 84/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Het vergif voor ons mensen is dat wij niet in staat zijn om te vergeten. We worden
voortdurend bepaald door het verleden en blijven het koesteren zolang het niet erkend,
verwerkt en getransformeerd is. Een van de oorzaken hiervoor ligt in onze opvoeding.
Vanaf onze geboorte wordt ons geleerd dat bepaalde emoties goed zijn en dat we
anderen snel af moeten leren. Afhankelijk van het feit of je een jongen of een meisje
bent. Om de liefde van onze omgeving niet te verliezen, leren we al snel ons
voortreffelijk aan te passen.
In onze groei naar volwassenheid vinden we het steeds moeilijker om een duurzame
relatie aan te gaan. We weten niet wie we zijn, zijn voortdurend op zoek naar onszelf en
durven ons niet langer te verbinden uit angst dat we onze vrijheid zullen verliezen. We
vluchten van de ene relatie in de andere of we beginnen er maar helemaal niet meer aan
om de pijn van een eventuele scheiding niet opnieuw te hoeven doorleven.
Alle verslavingen zijn een gevolg van onderdrukking. Alle uitspattingen komen voort
uit een innerlijke drang om gehoord te worden. Alles wat niet op een natuurlijke
manier omarmd wordt, uit zich in onnatuurlijk gedrag.
De kruik gaat zolang te water tot hij barst. En als hij barst, ontsteek dan een
vreugdevuur! Want dan staat de deur open naar de onderwereld die tot dat moment
zorgvuldig gesloten is geweest. We zijn op weg om onszelf te helen. Om datgene wat
niet gezien mocht worden in het licht te zetten. Onszelf te bevrijden van jarenlange
onderdrukking, slaafsheid en onderdanigheid. Wanneer de ene helft van de mensheid
gaat staan in haar waardigheid, opent zij automatisch de poort voor de andere helft. In
dit geval hebben vrouwen een voorsprong. Niet voor niets zijn vrouwen zolang
onderdrukt. Onbewust zijn mannen maar al te bang voor de verborgen kracht in de
vrouw, haar allesvernietigende Kali-natuur die alles tot op de bodem omvormt en geen
steen overeind laat.
Wanneer vrouwen hun geboorterecht opeisen, herstellen zij het evenwicht en geven zij
mannen de mogelijkheid om van hun troon af te komen. Onderdrukking is niet langer
mogelijk, mannen en vrouwen nemen hun plek in vanuit eigenheid en wederzijds
respect. Het platvorm voor de goddelijke mens is geboren.
Niet langer hebben we titels nodig om onszelf en onze angsten achter te verschuilen.
Nee, we waarderen elkaar vanuit ons unieke mens-zijn. Jaloersheid kennen we niet
meer. We ondersteunen iedereen in haar unieke gave en geven onszelf daardoor de
kans onze eigen unieke gift volledig te ontplooien.
We zijn allen tezamen verantwoordelijk voor datgene wat er in de wereld gebeurt. In
die zin is de huidige situatie in de wereld een geweldige kans om te gaan staan in onze
waardigheid. We kunnen met onze vinger naar anderen blijven wijzen, we kunnen de
situatie buiten onszelf ook gebruiken als spiegel om de verscheurdheid in onszelf onder
ogen te durven zien en te helen. Op het moment dat wij de verantwoordelijkheid
durven te nemen voor ons eigen welbevinden, zonder te verlangen dat de wereld buiten
ons zal veranderen, zijn we niet alleen spiritueel volwassen aan het worden, we zijn
tegelijkertijd bezig de balans in de wereld te herstellen.
Deze stap kunnen we pas nemen wanneer we onze angst voor onderdrukking en
vernietiging durven te doorvoelen en los te laten. * zie meditaties
De mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest en dat is nooit in dit moment. Ons
lijden is gebaseerd op een idee, een voorstelling van de toekomst die wordt ingekleurd
door situaties die we hebben meegemaakt in het verleden. Zolang we ons verleden
blijven koesteren, pijn zowel als lijden, zullen we dit patroon voortdurend herhalen in
Yasmin Verschure 85/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

het heden en op die manier een ellendige, zichzelf vervullende, toekomst creëren.
Zolang we de macht van ons denken laten overheersen, zullen we onze intuïtie
onderdrukken, leven we instinctmatig en zullen we anderen willen overheersen.
Niet langer koesteren we wrok. We weten dat we leren door onze fouten en gunnen
onszelf deze leerweg. We stoppen met oordelen en zijn bereid om te vergeven en te
vergeten. We begraven het verleden, het is niet langer daar. We bevrijden onszelf van
chronisch tijdgebrek door nergens anders te willen zijn dan daar waar we zijn. We
bouwen een stralende nieuwe toekomst op de fundamenten van deze dag. Datgene
wat we vandaag zijn, datgene wat we nu neerzetten zal onze toekomst bepalen.
Laten we beginnen onze eigen dromen te verwezenlijken, zodat we ophouden onze
frustraties op onze kinderen te projecteren. Vanaf dat moment hoeven zij niet langer
aan onze verwachtingen te voldoen en kunnen we van hen houden om datgene wat ze
zijn. We worden elkaars leermeesters en genieten van het geschenk dat ze voor ons
hebben meegebracht van gene zijde.
Scholen krijgen een andere bestemming. Kinderen mogen spelenderwijs ontdekken
wie ze werkelijk zijn. Er zijn geen ongelukkige en verscheurde kinderen meer.
Vandalisme behoort tot de vorige eeuw. Ieder kind, ieder mens weet dat zijn bijdrage
uniek is en van het grootste belang in het geheel. Fantastisch, je mag anders zijn dan
anderen. Je bent niet minder belangrijk, maar ook niet meer! Onze kinderen weten
dat wij van hen houden en dat zij alle aandacht krijgen die ze nodig hebben. Zij weten
dat zij niet gestraft worden voor hun fouten, maar dat zij daarvan mogen leren. Zij
hebben een natuurlijk respect, ontdekken hun eigen creativiteit en hebben niet langer
al die materiële zoethoudertjes nodig.
Dat betekent niet dat we alles goed vinden wat onze kinderen doen. Dat betekent dat
we hen liefdevol een spiegel voorhouden, zodat zij in een veilige omgeving beide polen
in zichzelf kunnen ontwikkelen: kwetsbaarheid en kracht, licht en donker. Opdat zij in
liefde kunnen groeien naar een natuurlijk evenwicht: naar de essentie van het Hart.
Ik luister naar het verhaal van een echtpaar dat een kindje kreeg met het
Downsyndroom. Zij kozen bewust om het kindje geboren te laten worden, ondanks alle
adviezen van vrienden en de boosheid van artsen. Man en vrouw waren beiden erg
rationeel geschoold. Hun gevoelskant had tot die tijd weinig kans gekregen om zich te
ontplooien. Het kindje in hun midden bracht hun heelheid. Het leerde hun de balans te
herstellen tussen denken en voelen. Dit kon gebeuren omdat zij bereid waren om de
uitdaging aan te gaan en het zieltje in liefde te ontvangen. Een bereidheid die helaas in
onze westerse maatschappij waar alles gebaseerd is op het ik maar al te vaak wordt
gezien als zelfopoffering.
Ik ben in Frances Care in Zuid Afrika. Ik houd stervende baby’s in mijn armen. De
baby’s ‘zijn’. Ze mopperen niet op God waarom zij aids hebben gekregen en anderen
kinderen niet. Ze nemen het leven zoals het komt en zijn een bron van vreugde voor
allen die hen verzorgen. Zij zijn volkomen onschuldig en gaan zoals zij kwamen: in
vrede. Zij zijn verlichte meesters in een kinderlijfje en zijn naar de aarde gekomen om
onze ogen te openen en ons te leren wat Liefde is. Het leven is een eindeloze cirkel van
geboorte en wedergeboorte.
Miljoenen kinderen op deze aarde lopen weg van huis, plegen zelfmoord, worden
verkracht of belanden in het criminele circuit omdat zij het leven in deze huidige vorm
niet langer zien zitten. Omdat wij hen een godsbeeld hebben gegeven gebaseerd op de
Yasmin Verschure 86/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

macht van geld en technologie. Zij zenden een noodkreet uit die we niet op kunnen
lossen door meer bewaking, nog strengere regels. Als we niet naar onze jongeren leren
luisteren, hoe zullen we dan ooit de noodkreet kunnen horen van andere volkeren?
Toch nog onverwachts zit ik in de gevangenis in Curaçao tussen de vrouwelijke
bolletjesslikkers. Zij slikken de cocaïne in condooms in en smokkelen deze zogenaamde
bolitos naar Nederland. Wanneer de bolitos springen gaan de vrouwen dood. Het
weerhoudt hen niet, ze koesteren de illusie dat ze hun kinderen een betere opvoeding
kunnen geven.
Ik geniet van de interactie tussen de vrouwen. Zij geven elkaar op een directe,
liefdevolle manier feedback. Af en toe doe ik een duit in het zakje. Vertel hun dat ik
geen medelijden heb, ik voel met ze mee als moeder. Tegelijkertijd zet ik ze aan het
denken: door jouw kinderen te bevoordelen help je anderen kinderen aan de cocaïne.
Is dat wat je wilt? Ze schrikken ervan, daar hebben ze niet aan gedacht!
Een meisje krijgt er behoorlijk van langs. Ik kijk naar haar en vraag of ze ooit
geknuffeld is in haar leven. Ze schudt haar hoofd. Ik vraag of ze een knuffel wil. Ja dat
wil ze wel! We staan in het midden van de cirkel en ik omhels haar in liefde. Ze zuigt
het op als een spons. Dan gaat ze zitten, trots en fier en deelt met haar zusters: ‘Voor
de eerste keer in mijn leven heb ik gevoeld dat ik goed ben zoals ik ben’.
Ieder mens is wanhopig op zoek naar erkenning. Op het moment dat hij/zij echt
gezien wordt, in de diepte van zijn/haar wezen, kan er iets gaan helen.
Na afloop knuffel ik, dwars tegen alle regels in, twintig prachtige vrouwen. Zelden
heb ik zo’n openheid ervaren. Opnieuw vraag ik me af waar de kip is en waar het ei.
Deze krachtige, doorgaans jonge, vrouwen zijn nooit geëerd in hun leven en zoeken
wanhopig naar erkenning. Zij laten zich gebruiken door de macht van het kapitaal en
zijn uiteindelijk de kruimeldieven die de aandacht van het criminele circuit afleiden...
Ik correspondeer al enige tijd met Eduard. Eduard is een neger en zit al twaalf jaar in
erbarmelijke omstandigheden in een dodencel in Texas. Zijn daden in het verleden
hebben geen invloed op mijn gevoel voor hem. Betekent niet dat ik ze goed praat,
maar ik laat het oordelen inmiddels graag aan anderen over.
Mijn wezen is vervuld van mededogen en ik hou van hem, onvoorwaardelijk. Hij is
een van die slachtoffers van onze westerse samenleving die opgevoed is zonder liefde,
zonder erkenning en zonder geborgenheid. Hij betaalt een afschuwelijke prijs voor
zijn misvattingen in het verleden. De situatie heeft zijn ziel gelouterd. Hij gebruikt de
omstandigheden en zijn verworvenheden om liefdevol anderen te ondersteunen die
het naar zijn gevoel nog beroerder hebben dan hijzelf. Ik ervaar Eduard als een
geschenk in mijn leven. Hij is evengoed een leermeester voor mij als ik dat ben voor
hem.
We praten graag over de jeugd van tegenwoordig als het tuig van onze samenleving. We
vergeten dat wij de generatie zijn die deze jeugd eenzijdig heeft opgevoed. We vergeten
dat zij ons spiegelen waar wij vergeten zijn onze dromen te verwezenlijken. We kunnen
hen niet initiëren in hun volwassenheid en hebben hen al bij voorbaat beroofd van hun
dromen.
‘Ja maar ik wil mijn kinderen niet achterstellen bij…‘ En daarmee creëren we een
nieuwe generatie volwassenen die geen grenzen kunnen stellen, die nooit een nee
kunnen accepteren, die elke behoefte onmiddellijk in moet vullen, die alleen maar
rechten kent en het bestaan van plichten totaal vergeten is. Volwassenen die vergeten
zijn dat de kwaliteit van leven pure vreugde betekent, dat de opdracht van ons menszijn
dienstbaarheid is, zonder opoffering.
Yasmin Verschure 87/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Ik ontmoet prachtige jonge mensen, prachtige jonge kinderen. Ik laat me graag door
hen onderwijzen en ben verbaasd en vol verwondering over hun inzichten en hun
kwetsbaarheid. Zij zijn open en ontvankelijk en wanhopig op zoek naar een lichtend
voorbeeld dat zij kunnen volgen, om hun innerlijke drijfveren vorm te geven.
Julia in Aruba vraagt me of ik een aantal lesuren wil verzorgen in de moeilijkste klas
van haar school. Ik zeg onmiddellijk ja. Het is een gemengde klas met een dertigtal
jongeren in de leeftijd van zestien tot achttien jaar. Julia en ik plaatsen de stoelen in
een cirkel. Ik leg op iedere stoel een zelfgemaakte dierenkaart. Op elke kaart staat een
dier met een bijbehorende kwaliteit. De leerlingen nemen willekeurig plaats. Na de
introductie vraag ik iedereen naar hun kaart te kijken en te voelen of het dier en de
eigenschap bij hen past. Ik nodig hen uit iets te vertellen en de groep mag commentaar
geven. Nooit eerder in al mijn workshops zag ik zoveel liefdevol invoelingsvermogen,
zoveel respect voor elkaar. Hun feedback is krachtig en ontroerend en zij raken mij tot
diep in mijn ziel. Ik deel mijn ontroering en vraag hen ons te willen onderwijzen en te
helpen ontwaken.
Ik ben dankbaar dat ik mag delen van mijn overvloed, delen van mijn liefde. Het in
alle opzichten mag laten stromen. Wat een heerlijk gevoel dat mijn hebzucht
verdwijnt naarmate ik mezelf begin te vinden. Ik heb nauwelijks iets nodig, er komt
steeds meer ruimte. Ruimte voor mezelf en ruimte om te delen. Ruimte en begrip voor
allen die dichtbij zijn of wat verder weg. Ik houd van moslims en van joden, van
negers en van blanken. Simpel, ik houd van mezelf en ervaar ieder ander als een
wezenlijk deel van dat Zelf.
Om onze opdracht in dit leven te vervullen, om een brug te kunnen zijn voor anderen
zullen we eerst de harmonie in onszelf moeten herstellen, de harmonie tussen licht en
donker. In plaats van nog langer de oorlog te verklaren aan onze schaduwzijde en die
buiten onszelf te projecteren, omarmen we onze eigen schaduw en heffen we onszelf op
naar innerlijke heelheid. Als wij de harmonie in onszelf herstellen, creëren we een
opening in het bewustzijn van de mensheid, zodat ook anderen deze innerlijke
transformatie kunnen maken. Het is als een steentje wat we in de vijver gooien. Het
steentje heeft geen enkel gewicht, maar de rimpels die ze rond zich trekt hebben
invloed op al het water in de hele vijver.
Ik ben niet langer bang voor oorlog. Ik zal er niet tegen vechten maar het hopelijk ook
niet langer creëren. Ik wil het ook niet voeden door olie op het vuur te gooien omdat ik
voor of tegen ben. Door in alle diepte mezelf te durven zijn en zowel de pijn als de
vreugde, het leven en de dood in mijzelf te omarmen, creëer ik vrede in mijn
binnenwereld. Ik weet dat dit slechts een kleine bijdrage is aan een mogelijke vrede in
de buitenwereld, maar iedere druppel wordt uiteindelijk een oceaan.
We zijn niet naar de aarde gekomen om uitsluitend onszelf te dienen en eenzijdig te
streven naar heiligheid. We zijn naar de aarde gekomen om in alle opzichten
volwaardige mensen te worden. Om in liefde en respect onze rechtmatige plaats in de
cirkel van het leven weer in te nemen. Om onszelf te helen en te vervolmaken zodat we
in alle eenvoud een brug kunnen zijn voor anderen.
We zullen ieder voor zich nu de innerlijke keuze moeten maken welke plek we wensen
in te nemen in het goddelijke scheppingsplan. Of we onszelf willen verbinden met angst
of met liefde, met leven of met dood, met schepping of met totale vernietiging.
Het zou wel eens kunnen betekenen dat we wat materiële rompslomp moeten gaan
missen. Dat een hoop buitenkant gaat verdwijnen en er ruimte gaat komen voor meer
binnenkant. Het zou heel goed kunnen betekenen dat kwaliteit weer de plaats in gaat
Yasmin Verschure 88/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

nemen van kwantiteit. Het zou wel eens kunnen betekenen dat we opnieuw
geïnteresseerd raken in elkaar. Dat relaties weer de functie gaan krijgen van echte
relaties. Dat we in veiligheid en geborgenheid aan elkaar kunnen groeien, omdat we
elkaar in liefde durven te confronteren met onze schaduwzijde. Gewoon, omdat we niet
langer bang zijn ons gezicht te verliezen, maar omdat we het meest verhevene in onszelf
en anderen naar boven willen halen. Ja het zou wel eens kunnen betekenen dat we
gewoon durven te zijn wie we zijn en dat we doen wat we te doen hebben zonder daar
nog een waardeoordeel aan toe te kennen. Ieder neemt weer zijn eigen plaats in in het
goddelijke scheppingsplan. Niet meer of niet minder, maar gewoon gelijk.
Het spirituele hart vertegenwoordigt het midden tussen Hemel en Aarde en omvat
liefdevol het mannelijke en het vrouwelijke in een volledige harmonie. Het is het
midden van de weegschaal welke aan de basis ligt van de goddelijke mens.
Om Shanti
Laat ons in vrede zijn…
Yasmin Verschure 89/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

VIER SEIZOENENMEDITATIES
De elementen aarde, water, vuur en lucht worden in diverse Sjamanistische en Keltische
tradities geassocieerd met de vier seizoenen. Zij vertegenwoordigen het materiële deel van
de schepping: Moeder Aarde. Ether is het gasvormige, onzichtbare vijfde element dat onze
immateriële werkelijkheid vertegenwoordigd: Vader Geest ofwel het Licht.
De elementen staan voor verschillende kwaliteiten. Wij vertegenwoordigen in het klein het
hele universum en bestaan eveneens uit deze verschillende elementen. Het is de bedoeling
van onze evolutie dat in principe ieder wezen al deze elementen in de juiste harmonie in
zich draagt. Deze harmonie ontstaat wanneer we onszelf verbinden met onze verschillende
kwaliteiten, met alle elementen. Dan worden we het middelpunt van de cirkel en zijn we
verbonden met Al Wat Is.*
* Naar behoefte kun je de verschillende windrichtingen in de meditaties veranderen.
Yasmin Verschure 90/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Voorbereiding op de meditatie
Het is prettig om jezelf voor te bereiden op de meditatie door eerst wat ademhalings– en
lichaamsoefeningen te doen. Lichaam en geest dienen in balans te zijn: je zit makkelijker
en de energie stroomt beter. Een aantal nuttige aanwijzingen:
♥ Zorg dat je goed en ontspannen zit:
- op een stoel met je voeten ‘stevig in de aarde geworteld’
- op een meditatiekussen in kleermakerszit of in lotushouding.
Wortel je staartbeentje in de aarde.
♥ Zorg dat je ruggenwervels recht op elkaar staan.
- Trek je kin een beetje in.
- Stel je voor dat er vanaf je kruin een zilveren draadje ontspruit wat verbonden is
met het middelpunt van het universum.
- Mudra: leg je handen open op je bovenbenen met de duimen tegen je wijsvinger
of ontvankelijk in je schoot met de duimen tegen elkaar: voor vrouwen de
linkerhand onder, voor mannen de rechter.
- Adem rustig door je neus in en uit en zorg dat je kaak ontspannen is.
♥ Blijf aanwezig in je lijf. Ben jezelf voortdurend bewust van jouw innerlijke Bron.
Vanuit die verankering met je Bron kun je jouw bewustzijn verruimen, zodat je alle
dimensies kunt ervaren.
♥ Neem ongeveer twintig minuten voor iedere meditatie.
♥ Kom dan langzaam terug uit je meditatie door dieper te gaan ademen.
- Wordt jezelf bewust van het contact met je omgeving.
- Rek jezelf lekker uit.
- Verwelkom de nieuwe dag met alles wat IS.
Yasmin Verschure 91/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

INVOEL EN TRANSFORMATIEOEFENING
Je kunt deze oefening doen in verband met angst, met pijn of met een overtuiging:
♥ Ga rustig zitten, ontspan je volledig en stel jezelf de meest gruwelijke, angstige
situatie voor die je maar kunt bedenken.
♥ Laat geen enkel detail achterwege, integendeel stel je alles zo levendig mogelijk
voor.
♥ Voel je angst in elke cel van je lichaam, smelt er volledig mee samen en laat het dan
los.
♥ Ga terug naar datgene wat over is van dit gevoel.
♥ Herhaal deze stappen totdat je angst voor vernietiging is verdwenen.
- Wat een bevrijding!
- Bij pijn ga je volledig IN de pijn…
- Bij een overtuiging dring je door tot in de essentie van die overtuiging…
Yasmin Verschure 92/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE LENTE
De lente is verbonden met het oosten en met het element lucht. De lente hoort bij de
kracht van de jeugd en ongebreidelde levenslust. Het is de kracht van het goddelijk kind in
ons, de onschuld, de ster. Het luchtelement staat voor geboorte, het nieuwe begin, het
zaad, de adem, het nieuwe ontluikende leven. Na de periode van inkeer in de winter,
stroomt het nieuwe leven naar buiten.
Eigenschappen zoals intelligentie, het positieve mannelijke, ongehechtheid en inspiratie
horen bij dit element. Lucht staat symbool voor vrijheid, voor ruimte. Teveel vrijheid
maakt je gebonden, egoïstisch en verward. Vrijheid betekent dat je niet langer afhankelijk
bent van alle regels die je meegekregen hebt in je opvoeding en die misschien niet de
jouwe waren. Vrijheid betekent dat je vrij bent van oordelen. Vrij van etiketten die je op
jezelf plakt of hebt laten plakken. Vrijheid is datgene vormgeven waarvoor jij in dit leven
gekomen bent. Ook al betekent dit dat je je veilige haven moet verlaten of dingen moet
doen die je allerminst prettig vindt…. Lucht is verbonden met het hart. Het is het midden
tussen hemel en aarde, het gebied van onvoorwaardelijke Liefde, de poort naar de ziel.
Correspondenties in een oogopslag
Seizoen : Lente
Astrologie : de luchttekens: Tweelingen, Weegschaal en Waterman
Periode : de jeugd - nul tot twintig jaar
Planeet : Saturnus
Chakra : het vierde chakra – het hartchakra
Kabbala : de engelen, de dwaas
Aartsengel : Rafaël in zijn gouden mantel waakt over je
Kleur : groen, roze
De natuur : vogels en veren – in veel tradities de adelaar
Lichamelijk : borstkas, longen, bloedsomloop, armen, handen en hart
Tarot : zwaarden
Zintuig : tastzin
Tijd : de ochtend
Klier : thymus
Spir. Lichaam : spiritueel
Dansritme : lyrisch
Yasmin Verschure 93/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Tips en oefeningen als ondersteuning
♥ Maak een wandeling door het bos of langs de zee en voel de wind door je haren.
♥ Draag zachtgroene of roze tinten of voeg die kleuren toe in je omgeving.
♥ Bij het luchtelement horen ademhalingsoefeningen:
- Een manier om jezelf snel te voorzien van de zuurstof en prana en fris de
nieuwe dag in te gaan:
Loop indien mogelijk naakt, in ieder geval op blote voeten buiten door het gras.
Doe dit het hele jaar door en geniet van de frisheid van de aarde.
Stel je voor dat alles wat je niet langer nodig hebt door je voeten de aarde
instroomt.
- Ga dan stevig geworteld staan en doe de rebirthing-ademhaling:
Adem in en uit door je neus, laat je buik ritmisch naar buitenkomen en trek die
weer in.
Vier maal snel, de vijfde keer langzaam, waardoor ook je borst volledig gevuld
wordt.
Deze cyclus doe je vier keer, in totaal twintig ademhalingen.
Je begint fris aan de nieuwe dag. Je kunt de oefening herhalen wanneer je daar
behoefte aan voelt. Het kost slechts twee minuten.
- Als je geen tuin hebt kun je deze oefening voor een open raam doen.
Lentemeditatie
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.
♥ Voel je verbondenheid met Moeder Aarde, de Godin in jezelf.
Geef je over in de wetenschap dat zij je draagt....
♥ Richt je aandacht op je adem..... Volg je adem zonder er iets aan te veranderen....
In en uit.... In en uit.... In is leven en ontvangen, uit is sterven of loslaten…
♥ Ga met je aandacht naar je hartchakra….
Stel je voor dat zich daar een twaalfbladige gouden lotus bevindt....
Laat de bladeren zich langzaam ontvouwen…
Jij blijft in het midden, in jouw gouden parel....
♥ Blijf zolang in dat gevoel van heelheid als je wilt.
Yasmin Verschure 94/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE ZOMER
De zomer is verbonden met het zuiden en het element vuur.
In veel Sjamanistische tradities symboliseert de zon het mannelijke aspect van God. Het is
de Vader in ieder van ons.
De derde chakra staat voor onze innerlijke zon, hier bevindt zich onze levenskracht.
Vuur wordt geassocieerd met enthousiasme, transformatie en omvorming.
De zomer symboliseert het hoogtepunt van het leven, harmonie en vitaliteit.
De kundalinikracht, het slangenvuur hoort bij dit element.
De zomer is het centrum van het jaar, het centrum van je leven: de climax, alles komt tot
volle bloei. Alles kan nu tot rijpheid komen, het is een tijd van afronding en vervulling.
Een tijd om te genieten, je kunt gaan oogsten wat je hebt gezaaid.
Vuur is louterend. Als je teveel hebt kun je jezelf er aan verbranden. Vuur kan vernietigend
zijn als je zijn kracht niet beheerst. Als je te weinig hebt, ontbreekt het je letterlijk aan
levenskracht en kun je geen beslissingen nemen. Je wordt in alle opzichten een schepper
wanneer je het vuurelement in jezelf in evenwicht hebt gebracht.
Correspondenties in een oogopslag
Seizoen : zomer
Astrologie : de vuurtekens: Ram, Leeuw en Boogschutter
Periode : jong volwassen: twintig tot veertig jaar
Planeet : Mars
Chakra : het derde chakra – de zonnevlecht
Kabbala : de spirituele wereld van Eenheid, waarin alles geschapen is
Aartsengel : Michaël met zijn zwaard en indigoblauwe licht bevrijd je van je
gehechtheden
Kleur : geel tot goudgeel
De natuur : bloemen en plantenwereld
Lichamelijk : onderrug, buikholte, maag, lever, milt, galblaas
Tarot : staven
Zintuig : gezichtsvermogen
Tijd : de middag
Klier : alvleesklier
Spir. Lichaam: mentaal
Dansritme : staccato
Yasmin Verschure 95/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Tips en oefeningen als ondersteuning
♥ Concentreer jezelf op de vlammen van een houtvuur of als je deze mogelijkheid
niet hebt neem dan een kaarsvlam of de rook van wierook. Voel hoe het vuur je
reinigt....
♥ Wanneer de zon schijnt voel dan bewust haar stralen door je hele lichaam gaan,
verbind je met haar kracht en vul elke cel met die vitaliserende zonne-energie.…
♥ Draag de kleur geel of voeg geel toe in je omgeving.
Zomermeditatie
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.
♥ Stel jezelf voor dat zich in je hart een kleine zon bevindt....
♥ Bij elke inademing laat je de kracht en het goudwitte licht toenemen….
Bij elke uitademing breidt de zon zich een stukje uit....
♥ Ga door tot je helemaal omvat bent door de zon, tot jezelf de zon bent geworden....
♥ Laat de stralen van jouw zon het hele universum omvatten....
♥ Trek de kracht van de zon terug in je hart en kom langzaam terug....
Yasmin Verschure 96/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE HERFST
De herfst is verbonden met het westen en met het element water.
Het waterelement vertegenwoordigt de menselijke emoties, het stromen, het
onderbewuste en de dromen.
Het is de zuiverende kracht van het water, de kracht van de maan, de Godin, de Moeder in
ieder van ons.
Eigenschappen die bij water horen zijn: intuïtie, het weten door ‘gevoel’, en
ontvankelijkheid.
De herfst is een periode van inkeer, een periode waarin we ons terugtrekken in onszelf.
Een teveel aan water betekent dat je jezelf voortdurend slachtoffer voelt, slachtoffer van
het leven zelf. Je kunt letterlijk zwelgen in zelfmedelijden of verzuipen in je emoties. Een
tekort aan water maakt het moeilijk om je te verbinden, om mee te voelen met het lijden
van anderen. Je wilt niet aangeraakt worden. In harmonie zijn met het waterelement
betekent dat je gemakkelijk mee kunt stromen met alle veranderingen in je leven. Je
beleeft je emoties, maar blijft er niet in hangen.
Correspondenties in een oogopslag
Seizoen : herfst
Astrologie : de watertekens: Vissen, Kreeft en Schorpioen
Periode : volwassenheid – veertig tot zestig jaar
Planeet : Pluto
Chakra : het tweede chakra – sacrale of heiligbeenchakra
Kabbala : de aartsengelen, de creatieve geest
Aartsengel : Gabriël beheerst de blauwe wateren
Kleur : oranje
De natuur : waterdieren en waterpartijen
Lichamelijk : bekkenstreek, blaas, nieren, voortplantingsorganen
Tarot : bekers
Zintuig : smaak
Tijd : de avond
Seizoen : herfst
Klier : milt en geslachtsklieren
Spir. Lichaam: emotioneel
Dansritme : chaos
Tips en oefeningen als ondersteuning
♥ Ga zwemmen, liefst in zee. Neem warme baden, hete douches, ga naar de sauna.
♥ Ben je niet in de gelegenheid, visualiseer dan dat je onder een waterval staat of laat je
meedrijven op de golven van de branding...
♥ Oranjetinten voeden het tweede chakra. Je kunt oranje dragen of aanbrengen in je
omgeving.
Yasmin Verschure 97/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Herfstmeditatie
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.
♥ Stel jezelf voor dat je aan de rand van een meer of een rivier staat....
♥ Trek je kleren uit en ga voetje voor voetje het water in…
♥ Loop langzaam naar het midden en dompel jezelf helemaal onder....
♥ Voel hoe het water je zuivert…
Hoe alles wegspoelt wat je niet langer nodig hebt: verdriet en smart, al je emoties,
ze verdwijnen…
♥ Kom nu langzaam boven water en ga weer terug naar de oever....
♥ Ga aan de rand van het water zitten en voel hoe de zon je verfriste lichaam
verwarmt…
♥ Voel hoe alles in jou stroomt…
Geef jezelf over aan die goddelijke stroom….
♥ Laat elke cel van je lichaam zich vullen met zonne-energie.
♥ Blijf zolang je jezelf prettig voelt in meditatie…
Yasmin Verschure 98/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

DE WINTER
De winter is verbonden met het noorden en het element aarde.
Het element is verbonden met dood en wedergeboorte. In Sjamanistische tradities
symboliseert de vleermuis de dood als het afsterven van onze egonatuur.
Het is de wijze oude man of vrouw in ieder van ons.
Bergen en dalen, kristallen, grotten, de zeven metalen, tunnels, velden en weiden horen bij
het element aarde. Het landschap is een landschap van kale bomen en sneeuw.
Zwangerschap en vruchtbaarheid, het fysieke lichaam, geld en huizen horen bij dit
element.
Aarde geeft een basis, soliditeit. Wanneer je te weinig aarde in je systeem hebt, ben je
letterlijk ‘niet geaard’. Je bent chaotisch en onpraktisch en vindt het moeilijk om in het
Hier en Nu aanwezig te zijn. Je ziet waarschijnlijk prachtige beelden, maar kunt ze
nergens op baseren. Heb je teveel aarde, dan ben je zwaarmoedig en depressief. Je kunt
niet genieten van je spirituele zijn in dit aardse voertuig. Wanneer je in harmonie bent met
het aarde-element sta je met je voeten stevig geworteld in de aarde en je hoofd in de
wolken.
Correspondenties in een oogopslag:
Seizoen : winter
Astrologie : de aardetekens: Stier, Maagd en Steenbok
Periode : de oudere mens: zestig tot tachtig jaar
Planeet : Saturnus
Chakra : het eerste chakra – basischakra of wortelchakra
Kabbala : de wereld van actie en materiële realiteit
Aartsengel : Uriël hoort bij de vruchtbare donkere aarde
Kleur : rood
De natuur : de wereld van de dieren
Lichamelijk : ruggengraat, beenderen, tanden, nagels, dikke darm
Tarot : pentagrammen
Zintuig : reuk
Tijd : de nacht – de duisternis
Klier : bijnieren
Spir. Lichaam: emotioneel
Dansritme : vloeiend
Yasmin Verschure 99/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Tips en oefeningen ter ondersteuning
♥ Als je moe bent ga dan bij voorkeur naakt en op je buik op Moeder Aarde liggen. Is
dit niet mogelijk, houd dan je kleren aan. Wanneer je geen tuin hebt, kun je deze
oefening binnenshuis doen, ga met je buik op de vloer liggen.
Voel hoe de energie van de aarde je als een wolk omvat en al je cellen doordringt.
Je zult je al snel aanmerkelijk beter voelen.
♥ Ga veel wandelen en voel bewust het contact met de aarde. Geef je zwaarte in liefde
terug aan Moeder Aarde.
♥ Rood en aardekleuren ondersteunen dit element. Draag ze bij voorkeur op je
onderlichaam of voeg ze toe in je omgeving.
♥ Zoek een boom uit in het bos. Als je fysieke kracht nodig hebt, neem dan een
mannelijke eik. Ben je niet helder in je denken, neem dan een vrouwelijke beuk of
laat je leiden in je keuze door je gevoel. Maak kennis met je boom: omhels hem,
knuffel hem en ga met je rug tegen de boom zitten of staan. Vul je op met haar
kracht en bedank je boom op jouw manier.
Wintermeditatie
♥ Doe de voorbereidende oefeningen.
♥ Stel jezelf voor dat je een boom bent. Je lijf, je persoonlijkheid is de stam....
Je wortels zijn je basis, je verleden. Voel dat je stevig kunt wortelen....
♥ Als je wortels niet stevig genoeg zijn, breid je ze uit tot je jezelf veilig en verbonden
voelt met Moeder Aarde.
♥ De kruin is jouw verbinding met geest....
Zorg dat de stam stevig is en dat wortels en kruin ongeveer gelijk zijn in omvang.
Zo boven, zo beneden....
♥ Ga naar het centrum in je hart en plaats daar een symbool voor jou zijn.
Dat kan een roos zijn, de sikkel van de maan, een zespuntige ster, een diamant of
datgene wat belangrijk voor je is.…
♥ Blijf daar zolang als je wilt en kom dan rustig terug uit je meditatie.…
Yasmin Verschure 100/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

BRONVERMELDING
- Het boek Lilith, Rosa Wouters, Alana
- De Kelk en het Zwaard, Riane Eisler, Entheon
- Het evangelie van Maria Magdalena, Jacob van Slavenburg, Ankh Hermes
- De cirkel van het leven, ELisabeth Kübler Ross, Ambo
- Kinderen en de dood, ELisabeth Kübler Ross, Ambo
- Quest, Denise Linn, Forum
- Tweelingzielen, Patricia Joudry en Maurie Pressman, Ankh Hermes
- Orgaantransplantatie en zielsaspecten, Davidhuis, Rotterdam
- De Kracht van Nu, Eckhart Tolle, Ankh Hermes
- Overgave en strijd, Ken Wilber, Karnak
- De verweesde samenleving, Pim Fortuyn, Karakter Uitgevers bv.
- Weg naar het Licht, auteur
- Met een Open Hart, auteur
- Liefde is Al Wat Is, auteur
- Meesterschap voorbij de Dood, auteur
BEGRIPPEN
Devachan: Is geen plaats maar een toestand waarin wezens verkeren als ze zich in
die geestelijke omstandigheden bevinden. Devachan is de
verwezenlijking van alle niet verwezenlijkte geestelijke verwachtingen uit
de laatste incarnatie en de vervulling van alle geestelijke en intellectuele.
Vervolgens raken de sterfelijke en stoffelijke delen in vergetelheid,
terwijl het reïncarnerende ego het beste van deze herinneringen
meevoert naar Devachan.
Shakti: De actieve vrouwelijk scheppende materialiserende kracht van het
goddelijke in het Hindoeïsme. Iedere mannelijke god heeft zijn
vrouwelijke partner, zijn Shakti, nodig om iets op aarde te kunnen
brengen.
Yasmin Verschure 101/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

OVER DE AUTEUR
‘Mijn leven is mijn boodschap’
- Gandhi -
Yasmin laat zich graag leiden door haar innerlijke impulsen. Zij is een bron van
inspiratie voor velen. In het verleden was zij maatschappelijk werkster, daarna gaf ze
cursussen lichaamswerk en massage en werkte zij jarenlang wereldwijd als
Reikimeester. Na een ingrijpende innerlijke transformatie liet zij uiterlijke etiketten los
en ging meer en meer de weg van de eenvoud.
Haar boodschap van wijsheid en liefde draagt zij uit in haar leven, in haar boeken en in
haar beelden. In haar workshops en lezingen voelen mensen zich herkend en gezien, zij
gaan vernieuwd en herboren naar huis…
‘Ik ben die ik ben’
Yasmin Verschure 102/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE:
Weg naar het Licht
Pelgrimstocht van een Reikimeester.
Een integer verslag ter verduidelijking van de Universele Levenskracht.
‘Weg naar het Licht’ is in alle bescheidenheid een unieke en inspirerende getuigenis van
een mens die zich vol vertrouwen overgeeft aan de stroom van het Leven. Yasmin
beschrijft op een fijngevoelige, maar steeds reële manier de ingrijpende
bewustzijnsveranderingen op haar weg en de daarmee gepaard gaande diepte- en
hoogtepunten. Het boek ademt een intieme sfeer, waarin nauwelijks plaats is voor
verstandelijke overwegingen. Tegelijkertijd beschrijft ze ragfijn de wonderen op haar
pad van innerlijke transformatie: de ziel die ontwaakt en zich op weg begeeft naar het
licht.
Ik hou van Reiki omdat het de weg is van pure eenvoud. Ze pelt je af totdat alleen je
ware kern overblijft. Reiki of Liefde geeft ons ons geboorterecht terug, het recht van
iedere mens om te kiezen voor een leven van vreugde en innerlijke vrede, ook al gaat dit
niet altijd zonder pijn.
Het boek bestaat uit vier delen:
1. Haar eigen proces van ontwaken
2. De innerlijke weg van Reiki
3. Het leven en sterven van Everhard
4. Wereldreis: met een rugzak vol liefde de wereld door
Met een Open Hart
Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde.
Op haar pelgrimstocht door India en Nepal, in haar verhalen en tijdens haar
ziekteproces beschrijft Yasmin, op de voor haar zo kenmerkende manier, in alle
openheid en helderheid het proces van onwrikbaar geloof en vertrouwen. Door zichzelf
voortdurend in het Hier en Nu te projecteren, gebruikt ze de omstandigheden, hoe
beroerd ze soms ook lijken, om te groeien in Licht en Liefde.
Door bewustzijn en inzicht is het mogelijk pijn en lijden te transformeren naar
innerlijke heelheid. Het is een proces van loslaten en totale overgave. Afgescheidenheid
maakt plaats voor verbondenheid met ‘Al Wat Is’. Door haar bereidheid zichzelf in haar
grootste smart totaal over te geven bewijst Yasmin dat lijden een proces van loutering,
van heelwording kan zijn.
Meditaties en oefeningen verlenen aan ‘Met een Open Hart’ een extra dimensie die
iedereen op WEG vol blijdschap zal herkennen en kan gebruiken.
Het boek bestaat uit drie delen:
1. Spirituele pelgrimstocht van zeven maanden door India en Nepal;
2. Spirituele verhalen met diepere betekenissen.
3. Twee werelden ontmoeten elkaar in een proces van transformatie en
heelwording.
Yasmin Verschure 103/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer

Liefde is ‘Al Wat Is’
Het derde boek van Yasmin verhaalt over haar verblijf in Zuid-Afrika. Het gaat over de
kracht van onvoorwaardelijke liefde en het ontwaken van het Christusbewustzijn in
ieder mens. Het belicht de innerlijke strijd tussen licht en donker, welke zo mooi wordt
gesymboliseerd door de uiterlijke strijd in de stof tussen blank en zwart.
Onvoorwaardelijke Liefde is datgene wat overblijft wanneer we door het vuur van
loutering zijn gegaan. We openen ons hart voor de liefdesvibratie, de CHRISTUS in
onszelf, leggen het kleed der afgescheidenheid af en ontwaken in onze ware realiteit.
Vanaf dat moment ervaren we onszelf en anderen als goddelijke wezens, er bestaat niet
langer een IK en een JIJ.
We zoeken voortdurend vervulling voor deze Liefde buiten onszelf en vergeten dat
wijzelf de BRON zijn van waaruit ALLES ontspringt. Wanneer we in deze Liefde
ontwaken vervult ons zielsverlangen zich, materiële begeerten verdwijnen naar de
achtergrond: Ons mededogen en onze aanwezigheid worden de instrumenten waardoor
de wonderen van het universum zich kunnen ontvouwen.
Meesterschap voorbij de dood
Het leven en sterven van Everhard….
In deze tijd waarin de dood haar plek begint op te eisen kunnen we er niet langer omheen:
ieder bewust levend mens raakt geïnteresseerd in het stervensproces. Je zult uiteindelijk
eerst moeten sterven voor je opnieuw geboren kunt worden, nietwaar?
Sterven is nog steeds een taboe in onze samenleving. Bij een materieel ingesteld leven
hoort niet de eindigheid van de dood. Toch is dat de enige zekerheid die we hebben. Eens
komt de dag dat ons fysieke voertuig haar taak hier op aarde vervuld heeft. De vlinder
kruipt uit haar cocon en vliegt de weg terug naar het Licht.
Sterven in de stof doen we allemaal, maar onze ziel is eeuwig. Het is van groot belang dat
we beseffen dat de kwaliteit van ons sterven de kwaliteit van het hiernamaals bepaalt. Laat
ons evenals Everhard Meester worden in het sterven, Meester worden voorbij de dood.
www.yasminverschure.nl
email: info@yasminverschure.nl
Copyright © Stichting Shanti 2010
Yasmin Verschure 104/104 De Kracht van het Zijn – De Heilige en de Hoer