fysiotherapeut - KNGF

KNGF-het beroepsprofi el van de fysiotherapeut 2005
methodisch handelen kan de zorgverlening van de fysiotherapeut
zowel intern als extern worden getoetst. Ook terugkoppeling
naar de verwijzer is hierbij van belang.
3.2.2 Klinisch redeneren
Klinisch redeneren omvat de mentale processen van verzamelen,
interpreteren en structureren van de informatie waardoor
de fysiotherapeut in staat is op grond van zijn biomedische,
gedragswetenschappelijke en fysiotherapeutische kennis een
probleem te verhelderen en op te lossen. Bij het nemen van
beslissingen zal de fysiotherapeut naast vele vakinhoudelijkeoverwegingen
ook maatschappelijke en fi nancieel-economische
aspecten in samenhang moeten wegen.
In de gevolgde lijn van redeneren worden er twee fasen onderscheiden
(Hagenaars et al. 2003):
• een fase van oriëntatie en analyse die leidt tot het ontrafelen
van het gezondheidsprobleem van de patiënt
• een fase van synthese en ontwerp die in samenspraak met
de patiënt leidt tot het formuleren van een behandelplan
om het gezondheidsprobleem op te lossen
Richtinggevende vragen in de oriëntatie op en analyse van het
probleem zijn onder meer:
• Wat zijn de aard en mogelijk de gevolgen van de ziekte,
de aandoening of het syndroom voor het bewegen van de
patiënt?
• Welke factoren waren bepalend voor het ontstaan ervan en
de mogelijke gevolgen voor het bewegen van de patiënt?
• Welke factoren zijn bepalend voor het gezondheidsprobleem
van de patiënt?
• Is het beloop van (de gevolgen van) de ziekte, de aandoening
ziekte of het syndroom normaal of afwijkend?
• Waaruit bestaat een eventuele afwijking in het beloop en
welke factoren zijn hierop van invloed geweest?
Richtinggevende vragen in de fase van synthese en ontwerp zijn
onder andere:
• Is de verwijzing voor/vraag naar fysiotherapie terecht?
• Welke fysiotherapeutische doelstellingen gelden voor de
patiënt?
• Door middel van welke strategie zijn deze doelen te bereiken?
• Welke fysiotherapeutische verrichtingen worden toegepast?
• Wie wordt de behandelende fysiotherapeut?
Fysiotherapeutische hulpverlening is probleemoplossend. Daarbij
baseert de fysiotherapeut zich op de kennisfundamenten van
de fysiotherapie en transformeert hij deze inzichten tot klinisch
toepasbare kennis. Brouwer en collega’s (1995) beschouwen die
transformatie als de basis van het klinisch redeneren (‘clinical
reasoning’). Ze defi niëren het als volgt: ‘Klinisch redeneren kan
worden omschreven als het toepassen van relevante kennis
(feiten, procedures, concepten en principes of regels) en vaardigheden
om een (beroepsspecifi ek) oordeel te geven over het probleem
van de patiënt, dit te diagnosticeren en te behandelen.’
3.3 Verrichtingen
In het onderzoek en in de behandeling past de fysiotherapeut
diverse verrichtingen toe. De keuze die hij maakt, baseert hij op
14
wetenschappelijke inzichten, ervaringskennis en in de beroepsgroep
ingevoerde richtlijnen en protocollen. Het geheel van
diagnostische en therapeutische verrichtingen is beschreven in
de Classifi catie Verrichtingen Paramedische Beroepen (CVPB).
Voor de fysiotherapie gaat het vooral om:
• bevragen (anamnese)
• testen, meten en analyseren
• begeleiden en informeren
• sturen en oefenen
• fysische therapie i.e.z.
• manuele verrichtingen
Karakteristiek voor de fysiotherapie zijn vooral verrichtingen:
begeleiden en informeren, sturen en oefenen, fysische therapie
i.e.z. en manuele verrichtingen. De verrichtingen kunnen in
combinatie worden toegepast. Het onderzoek en de behandeling
van de fysiotherapie kenmerken zich juist door deze combinatie
van verrichtingen bij patiënten met gezondheidsproblemen
van het bewegen. De begeleiding maakt daarbij altijd onderdeel
uit van de activiteiten van de fysiotherapeut. De fysiotherapeut
combineert in een behandelreeks de begeleiding met een of
meer verrichtingen uit de andere drie groepen.
3.3.1 Bevragen (anamnese)
De fysiotherapeut legt een basis voor zijn fysiotherapeutische diagnose
en het behandelplan door de patiënt te vragen naar het
ontstaan en beloop van zijn ziekte/aandoening en de gevolgen/
betekenis voor zijn functioneren.
3.3.2 Testen, meten en analyseren
Bij het bepalen van zijn fysiotherapeutische diagnose en het behandelplan
en bij het evalueren van de behandeldoelen maakt
de fysiotherapeut zo veel mogelijk gebruik van ontwikkelde en
gevalideerde meetinstrumenten. Deze meetinstrumenten passen
bij de gevonden ziekte/aandoening en zijn geschikt om de
gevolgen van het fysiotherapeutisch handelen te evalueren.
3.3.3 Begeleiden en informeren
Wanneer de fysiotherapeut de patiënt begeleidt, dan informeert
en adviseert hij en biedt hij ondersteuning. Informeren en adviseren
defi niëren we als het overdragen van feitelijke en relevante
gegevens aan de patiënt of aan personen die voor de patiënt
relevant zijn. Dit min of meer bindende, persoonlijke advies is
gericht op het optimaliseren van de gezondheidstoestand van
de patiënt en zijn omgeving. Het advies wordt gegeven aan de
hand van feitelijke en relevante gegevens.
Het bieden van ondersteuning kunnen we omschrijven als het
procesmatig bijstaan van de patiënt en relevante personen tijdens
het aanleren, verwerven en toepassen van activiteiten, het
gebruikmaken van de mogelijkheden van de gezondheidszorg
en het accepteren en verwerken van het gezondheidsprobleem.
Deze ondersteuning omvat ook het controleren en stimuleren
van de patiënt in zijn leer- en acceptatieproces.
3.3.4 Sturen en oefenen
Wanneer we spreken van het sturen/oefenen als verrichting van
de fysiotherapeut, dan bedoelen we het direct of indirect beïnvloeden
van een functie of vaardigheid die de patiënt uitvoert
als middel tot het verbeteren van die functie of vaardigheid.