Armoede is niet Gods probleem - Stichting de Vonk

11. Tussen de wal en het schip
In het Annahuis, het Diaconaal Centrum van Breda, is het een drukte van belang. Vanavond serveert de eetgroep
weer de maandelijkse maaltijd en de gasten druppelen binnen. Als de keukendeur open gaat, komen de heerlijke
geuren je al tegemoet. In de keuken zijn vrijwilligers druk bezig met het opmaken van de schalen. De tafels in
de mooie ‘eetzaal’ zijn al gedekt en kinderen lopen van buiten naar binnen en weer terug. Anneke van Elderen,
werkzaam in het Annahuis, proeft op verzoek van Leen, een van de koks, de soep. Even later gaan de gasten aan
tafel en leest Jolanda een zelfgemaakt gedicht voor als moment van bezinning. Ongeveer dertig gasten, kinderen
en volwassenen, genieten van de soep, de ovenschotel, een stukje worst, aardappelsalade, diverse groenten,
rauwkostsalade en yoghurt met vruchten toe. Na afloop is het nog even napraten en vervolgens vertrekt
iedereen naar eigen huis en haard, of gaat de straat weer op. De bovenverdieping van het Annahuis is verhuurd
aan particulieren. Zij zijn een belangrijke factor in het geheel. Niet alleen vanwege hun open en gastvrije opstelling,
maar ook vanwege de inkomsten waardoor tevens de het voortbestaan van het Annahuis is gegarandeerd.
Want zonder de huuropbrengsten zijn de kosten voor het onderhoud van het pand niet op te brengen.
Brugfunctie
Het team, bestaande uit Dorothé IJsseldijk, pastor en teamleider, Ria Mols, eveneens pastor en Anneke van Elderen,
diaconaal werker, leidt het Annahuis. Deze laatste signaleert een groeiende groep mensen die tussen de wal
en het schip vallen. Voor hen probeert het Annahuis een plek te zijn waar ze terecht kunnen voor een praatje,
een kop koffie, een maaltijd of een activiteit. Voor steeds meer mensen is het Annahuis ook een postadres, zodat
ze in ieder geval hun uitkering kunnen blijven ontvangen. Dat zijn vaak ex-psychiatrische patiënten en zwervers
die geen vast onderdak (meer) hebben. Het Annahuis vervult een brugfunctie tussen hen en de hulpverlening.
“Breda is wat dit betreft een ‘moeilijke’ stad. Er is maar weinig aandacht voor arme mensen en weinig nuancering
in het beleid. De instellingen zijn aan het bemoeizorgen geslaan. Dat is op zich een goede zaak, maar de
hiervoor noodzakelijke cultuur van samenwerking is niet vanzelfsprekend en zeker niet binnen een half jaar
gerealiseerd”, zegt mevrouw Van Elderen.