Armoede is niet Gods probleem - Stichting de Vonk

diend. Zij komen alleen om eten te halen. Het zijn voornamelijk bekende dak- en thuislozen. Sommigen komen
een à twee keer in de week, dat zijn er een stuk of vijf. Anderen komen maar af en toe. Er zijn ook regelmatig
mensen die we maar één keer zien. Dat zijn dan mensen die niet meer weten wat ze moeten. We hebben een
lijstje met adressen voor hulpverlening en onderdak. Dat ligt op het bureau van degene die de deur opendoet.
Specifieke vorm van armoede
“Wij zien hier aan de deur maar een heel specifieke vorm van armoede. Ik maak me misschien nog grotere
zorgen over de stille armoede, waarvan je weet dat die bestaat, maar die verborgen blijft achter keurige voordeuren:
gezinnen met kinderen. Ik weet dat sommige mensen arm zijn door eigen gedrag, maar veel meer door
onmacht en weinig kansen. Anderen hebben gewoon veel pech in hun leven. De schaamte die erbij komt maakt
het heel moeilijk om hulp te bieden, zonder dat je iemand voor het hoofd stoot. Ik wil niemand beledigen door
mijn hulp aan te bieden. Veel mensen willen voor de buitenwereld niet weten hoe zwaar ze het hebben. Zij
vreten je hart op. Mensen die hun armoede verbergen, moeten we niet dom vinden. Ze verdienen juist respect
en waardering, meer dan wie ook.
0
Ik vind armoede in Nederland heel gênant en het doet mij steeds beseffen hoe goed ik het heb. Daar kan ik me
ongemakkelijk bij voelen”, zegt mevrouw van Harssel.
Menselijke trek
Hoewel ze dit werk wel heel letterlijk doet vanuit een gebouw van de kerk, de pastorie, vindt ze het een algemeen
menselijke trek dat je iets wilt doen voor mensen die lijden. “Als ik niet zou geloven, zou ik het ook doen.
We zijn thuis opgevoed met de gedachte dat de groep bij elkaar gehouden moet worden, maar ook groter moet
worden. Iedereen is welkom. Dat is, denk ik, meer de cultuur van mijn familie dan van ons geloof”, legt ze uit.
“Het is niet altijd gemakkelijk: ik betrap mezelf er soms op dat ik werkelijk een afkeer heb van sommige mensen,
omdat ze erg vuil zijn, of vreselijk dronken. Mijn maag keert ervan om. Dan moet ik mezelf tot de orde roepen
en me over die weerstand heen zetten. Dat lukt met de gedachte in de ander Jezus te zien. Dan vraag ik letterlijk
de Heilige Geest om steun om dit te kunnen.”
Normaal
Pastoor Dré Brouwers beaamt dat er armoede heerst, niet alleen onder daklozen en zwervers, maar zeker ook
onder de alleenstaande ouders. “Onze maatschappij vindt zo ontzettend veel ‘normaal’ dat veel mensen in de
problemen komen. Dan is het maar goed dat de kringloopwinkel La Poubelle en de Vincentiusvereniging er zijn,
waar mensen terecht kunnen voor tweedehandse spullen omdat het anders niet te betalen is”, zegt Brouwers.
De Caritas van de Binnenstadparochie heeft er voor gekozen om zelf geen geld aan arme mensen te geven,
maar de stichting Leergeld te ondersteunen. De parochie verwijst wel mensen door naar de schuldhulpverlening
als dat nodig is. “Maar de mensen die het echt nodig hebben, komen niet om geld”, zegt de pastoor.