biografie lees je hier - Stad Roeselare

DE 100 VAN ROESELARE
biografieën niet terug te vinden op Wikipedia
6. BEHEYT (FAMILIE)
11. GILBERT BONTE
23. ROGER COLMAN
24. HUBERT COPPENS
25. HUGO COUSSÉE & WILLIAM INGELS
42. POL DELBEKE
44. JOSÉ DELEYE
49. ANTOON VERCRUYSSE
58. JAN HIMPE
62. PASCAL HOUBAERT
65. DANIËL LEFEVERE
68. MOEDER ALBERTINE
71. ROGER NOYEZ
88. STEFAAN TESSIER
94. ALBERT VANDOORNE
97. MONIQUE VANTOMME

6. BEHEYT (FAMILIE)
De familie Beheyt was een vooraanstaande familie uit
Rumbeke, meer bepaald uit het zuidwesten van de
gemeente in de omgeving van de steenweg op Menen. Ze
zou een van de stuwende krachten achter de oprichting van
de Sint-Godelieveparochie in dit gehucht worden. De wijk
werd daarom naar hen Beitem genoemd, een verbastering
van Beheytem.
De eerste Beheyt van belang voor de wijk was Franciscus
Beheyt (Moorslede, 15/03/1797 – Rumbeke,
16/12/1856). Hij huwde met Theresia Muylle en erfde via
haar grote landeigendommen in deze wijk. Dit waren
vroeger verbeurd verklaarde domeinen van het voormalige
gasthuis Ten Bunderen. Franciscus Beheyt was brouwer en
steenbakker en na de graaf van Rumbeke de grootste
grondbezitter van Rumbeke. Na de Belgische onafhankelijkheid
werd hij in 1830 verkozen als gemeenteraadslid. Hij
bleef in die raad zetelen tot zijn dood. In 1848 werd hij
schepen. In die hoedanigheid steunde hij de plannen om op
de grens van Rumbeke, Moorslede en Ledegem een nieuwe
parochie op te richten. Dit gebied lag ver van alle andere
parochiekerken, maar er was heel wat tegenstand tegen de
komst van een nieuwe parochie op het grondgebied van
Rumbeke.
Zijn zonen waren hereboer-steenbakker Pieter Beheyt en
brouwer Karel Beheyt. Beiden steunden net als hun vader
de oprichting van de parochie. Zij schonken de gronden
voor de bouw van de Sint-Godelievekerk en de pastorij en
steunden de bouw ook financieel. De wijk kreeg daarom hun
naam mee. De kerk werd niet meteen als parochie erkend
en de kerk zou zoveel schulden maken dat ze openbaar
verkocht moest worden. Andere Rumbekenaren zoals Louis

Leyn zouden de oprichting van de parochie erdoor krijgen
en de kerk aan de parochie teruggeven.
De familie Beheyt zou nadien nog een kleine rol in de
Rumbeekse maatschappij spelen. Robert Beheyt (Rumbeke
13/07/1868 – Rumbeke, 21/04/1915) was gemeenteraadslid
van eind 1895 tot zijn dood in 1915. Tijdens de
Eerste Wereldoorlog was hij als oudste raadslid in rang
enkele maanden waarnemend schepen door de afwezigheid
van burgemeester de Limburg-Stirum. Prosper Beheyt
(Rumbeke, 04/02/1867 – Roeselare, 24/04/1931)
werd na de oorlog in 1921 verkozen als gemeenteraadslid
en werd meteen ook schepen. Door het partijpolitieke spel
in Rumbeke werd hij niet herkozen in 1926. Prosper
Beheyt was beroepshalve vrederechter en overleed in die
functie te Roeselare.

11. GILBERT BONTE
Roeselare, 24 januari 1929
Roeselare, 5 februari 2013
Gilbert Bonte was afkomstig uit een arbeidersgezin. Zijn
moeder was afkomstig uit Frankrijk. Ze leerde de familie
Bonte kennen toen die er tijdens de Eerste Wereldoorlog
woonden. Hij volgde les aan het VTI in Roeselare en ging op
zijn 16 de gaan werken. Hij werkte onder meer als
elektricien en chauffeur bij de Coca-Colafabriek in
Roeselare. Hij groeide door als verkoper en belandde bij het
bedrijf Neon Belge dat lichtreclame maakte.
In 1959 ging het bedrijf failliet. Bonte richtte daarop samen
met de Nederlander Harm Vlonk Neon Elite in Pittem op.
Dit bedrijf groeide uit tot een marktleider in België op het
vlak van lichtreclame. In 1991 liet hij het bedrijf over toen
er zo’n 80 mensen werkten.
In zijn thuisstad Roeselare was Bonte vooral op sociaal en
cultureel vlak actief. Hij was van jongs af actief bij de
Roeselaarse Scouts en ondersteunde de oprichting van de
oud-Scouts. Hij stond aan de wieg van het Scoutsival.
Tijdens een editie van Scoutsival liet hij een standbeeld van
de volksfiguur Peegie onthullen. Hij had het beeld door Jef
Claerhout in brons laten maken. Daarna ijverde hij ervoor
om het beeld op openbaar domein te laten plaatsen, iets
wat pas in de jaren 1980 lukte. In de nasleep hiervan
richtte hij het ‘Gild der Maten van Peegie’ op, een
societyvereniging voor wie Roeselare in zijn hart droeg en
waarvan hij tot zijn overlijden bestuurslid zou zijn.

Op het einde van de jaren 1970 begon Bonte ook met een
kunstgalerij in Roeselare, die later door zijn dochters
overgenomen werd. Zo belandde hij ook in het comité van
de centrumstraat ‘Ooststraat’. Bonte was actief in de Gilde
der Erepoorters, het sociaal centrum ‘Mensen helpen
Mensen’, het Roeselaarse Filmarchief, de Nieuwe Stichting
Alfons Blomme, …
Erfgoed lag hem aan het hart. Zo was hij een van de
stuwende krachten achter de terugkeer van het praalgraf
Van Kleef naar de Sint-Michielskerk en de oprichting van
een borstbeeld van componiste Cecilia Callebert in de
Bollenstraat. Door gezondheidsredenen was hij de laatste
jaren van zijn leven minder actief op het voorplan, maar
immer op de achtergrond aanwezig.

23. ROGER COLMAN
Gent, 13 maart 1936
Roger Colman nam in 1972 het voorzitterschap van de
Roeselaarse cultuurraad over van Arnold Van Tyghem.
Deze raad werd in 1968 als een van de eerste in
Vlaanderen opgericht en verenigde de lokale culturele
verenigingen en moest het culturele leven stimuleren.
Colman leidde de cultuurraad met stevige hand en bleef in
functie tot 2007.
Zijn grootste uitdaging was cultuur op de kalender van het
stadsbestuur zetten. De stad Roeselare was van nature
een handelsstad waar de commerce hoger aangeschreven
stond dan cultuur. Er kwamen tal van initiatieven, zoals
onder meer de cultuurtrofees en de uitreiking van de
‘Bronzen Blauwvoet’ aan uitzonderlijke figuren of
verenigingen in het lokale cultuurleven.
Jarenlang ijverde Colman voor de oprichting van een
cultureel centrum in de stad. In de jaren 1990 was het
onder het bewind van schepen van cultuur Marc Deseyn, zo
ver. Het C.C. De Spil werd opgetrokken. Voor het bestuur
van het centrum werd een aparte vzw opgericht. Ook hier
zou Colman de voorzitter worden, een functie die hij ook
behield na zijn vertrek als voorzitter van de cultuurraad.
Colman leidde zowel de cultuurraad als het centrum op zijn
manier. Zijn standvastigheid zorgden voor voor- en
tegenstanders, maar ook voor respect. Het was door zijn
aanhouden dat De Spil er uiteindelijk kwam. Bij zijn afscheid
in de cultuurraad kreeg hij voor het eerst een ‘Gouden
Blauwvoet’ uitgereikt. Na hem werden er voorlopig geen
‘blauwvoeten’ meer uitgedeeld.

Colman zette zich niet alleen in voor de cultuurraad en het
cultureel centrum, maar ook de Universiteit van de Derde
Leeftijd genoot zijn bijzondere aandacht. Al jaren leidt hij
deze vereniging die cursussen en lezingen voor senioren op
academisch niveau organiseert.

24. HUBERT COPPENS
Roeselare, 9 juli 1939
Hubert Coppens is medestichter en bezieler van het
Roeselaars Liefhebbersverbond voor amateurvoetbalploegen
in Roeselare en de regio.
Hubert Coppens was beroepshalve beroepsmilitair en
woonde met zijn vrouw Laurette Demeyere (+1987) in de
Ardooisesteenweg. In 1964 was hij medestichter van de
voetbalploeg ‘De Meerlaanshotters’, genoemd naar het
lokaal ‘De Jonge Meerlaan’. Vanuit deze voetbalploeg die uit
amateurs bestond, ontstond het idee om een
liefhebbersverbond voor dergelijke ploegen op te starten. In
september 1966 stichtte Hubert Coppens het Roeselaarse
Liefhebbersverbond dat toen uit 7 ploegen bestond. Hij
werd meteen ook secretaris-penningmeester.
Het RLV organiseerde een competitie voor de aangesloten
liefhebbersploegen, waarbij ze de kalender opmaakte en het
toezicht hield. De grootste moeilijkheid was het zoeken van
geschikte voetbalterreinen waar deze kleine ploegen op
konden spelen. De liefhebbersploegen werden door de
ploegen van de voetbalbond niet gesteund. Coppens en zijn
medewerkers konden wel terecht op de velden van het Sint-
Idesbaldinstituut, maar ook op verschillende andere velden
in Roeselare, Ardooie, Hooglede, Kachtem, Gits, … Het
was voor hen steeds een hard labeur om de nodige velden
in orde te krijgen.
In 1982 werd het RLV een vzw, dit op aanraden van
sportfunctionaris Jozef Defraeye. Als vzw kon de RLV tot de
sportraad toetreden en kreeg het meer toegang tot de
lokale sportvelden. De vzw werd geleid door Hendrik

Roelens. De RLV kende bij momenten meer dan 100
aangesloten clubs in verschillende reeksen, jongeren,
veteranen, een zaterdagreeks, … Coppens bleef actief als
secretaris tot 1993 toen hij om gezondheidsredenen een
stap opzij zette. Hij bleef wel met het RLV verbonden.

25. HUGO COUSSÉE & WILLIAM
INGELS
Hugo Coussée
Roeselare, 1936
Maaseik, 6 maart 1991
Hugo Coussée was in 1964 medestichter van volleybalclub
‘The Jets’ in Roeselare. Hij werd er al snel de voorzitter
van. Professioneel was Cousséee zaakvoerder bij de
bouwfirma Coussée Bostoen. Hij was als voorzitter
verantwoordelijk voor de professionalisering van de
volleybalclub tot Knack Roeselare, een ploeg die in de jaren
1980 ereklasse zou bereiken en een gevestigde waarde in
het Belgische volleybal werd. Hij werd later erevoorzitter.
Hugo Coussé overleed aan een hartaanval tijdens een
wedstrijd van zijn ploeg in Maaseik. Zijn zoon Stefaan zou
later zijn plaats in de Raad van Beheer overnemen. Nog
steeds wordt er een herinneringsmatch Hugo Coussée
gespeeld.
William Ingels
Roeselare, 7 april 1947
Kortrijk, 11 maart 2010
William Ingels groeide op in de Roeselaarse wijk Krottegem
en liep school in de Broedersschool. Hij was er met enkele
klasgenoten en leraar de medestichter van een
volleybalploeg. Deze balsport was toen in volle opmars bij
de jeugd. De ploeg werd ‘The Jets’ genoemd, naar een van
de bende uit de musical West Side Story. Hij was er een

van de vaste spelers, maar ook de eerste secretaris van de
club. ‘The Jets’ deden het in de eerste jaren voortreffelijk.
In het eerste seizoen 1964-1965 speelden ze meteen
kampioen, iets wat ze in de volgende seizoenen meermaals
herhaalden waardoor ze in vier jaar tijd van derde
provinciale klasse naar derde nationale gingen. Ingels werd
later een tijdlang trainer en zette in 1975 de stap naar
tweede nationale.
Hij bouwde ondertussen de jeugdwerking op die nationaal
tal van titels haalde. Hij werd daarop bestuurder van de
club en trok andere buitenlandse speler-trainers aan die de
stap naar eerste nationale verzorgden en in 1982 de
promotie naar ereklasse afdwongen. Nog in de jaren 1980
werd voor het eerst Europees gespeeld. De ploeg werd
inmiddels omgedoopt tot Knack Roeselare (aangevuld met
andere cosponsornamen). Ingels trok tal van bekende
volleyballers aan waardoor in 1989 voor het eerst de titel
en beker behaald werden. Knack Roeselare stond vanaf
dan aan de top van het Belgische volleybal. In 1993 ging de
club in vereffening, waarna Ingels de club verliet. Ingels
overleed in 2010 plots tijdens een fietstocht en werd in
Izegem begraven.

42. POL DELBEKE
Kortrijk, 13 april 1831
Roeselare, 16 juli 1899
Lodewijk Polydoor Delbeke, beter gekend als Pol Delbeke,
was een van de pioniers in de textielnijverheid in Roeselare.
Hij beheerde een van de eerste en grootste mechanische
spinnerijen en kreeg door zijn succes veel navolging in de
stad.
Delbeke was afkomstig uit Kortrijk. Hij kwam in 1857 naar
Roeselare als bestuurder van de spinnerij van de
gebroeders de Brouckère in een periode dat de
textielnijverheid in Roeselare nog in zijn kinderschoenen
stond. In 1864 richtte hij zijn eigen vlasspinnerij op. Deze
kwam er op gronden tussen de gasfabriek en de nieuw aan
te leggen vaart nabij de huidige Veldstraat.
Het bedrijf ‘Delbeke & Cie’ was een van de eerste
spinnerijen in de stad en werd al snel een toonaangevend
bedrijf. De mechanische spinnerij stelde na een jaar al 80
mensen te werk. In 1875 kwam er al een derde stoomtuig.
Op het einde van de jaren 1870 wijzigde de naam naar de
‘Société Linière de Roulers’ of ‘Rousselaarsche Naamloze
Vlasmaatschappij’. Het bedrijf werd een van de grootste in
de stad en leidde er mee toe dat de stad de bijnaam
‘Manchester van (West-)Vlaanderen kreeg door zijn
boomende textielnijverheid.
Mettertijd kwam ook Pols zoon Arthur Delbeke-Moerman in
het bedrijf. Het bedrijf bleef uitbreiden en tegen de Eerste
Wereldoorlog werkten er 400 werknemers. Na de oorlog
werd de fabriek niet meer heropgestart. Het bedrijf werd

ondergebracht in de ‘Société Industrielle de Roulers’, een
bedrijf dat onder meer elektrische lampen maakte.
In 1867 werd Pol Delbeke verkozen als lid van de
werkrechtersraad die moest bemiddelen in geschillen
tussen werkgevers en –nemers. In 1879 werd hij er
voorzitter van, een functie die hij behield tot zijn overlijden.
Delbeke was ook op sociaal vlak actief voor zijn
werknemers. In 1883 was hij medestichter en voorzitter
van de Maatschappij voor Onderlinge Bijstand ‘Het
Vooruitzicht’ dat onder meer een klein pensioen voor
oudere werklieden voorzag. Hij was ook voorzitter van de
Naamloze Maatschappij voor het bouwen van
Werkmanswoningen en van het Beschermingscomiteit der
Werkmanswoningen in het arrondissement Roeselare.

44. JOSÉ DELEYE
Oekene, 29 januari 1948
José Deleye was professioneel werkzaam als
automechanicien bij de firma Spillebeen. Later was hij als
metaalarbeider actief bij de firma Espeel.
Deleye was in 1974 als 26-jarige stichtend lid van het
Gardeboefeestcomité. Enkele Oekenaars onder leiding van
herbergier Willy Schoore wilden Oekene-kermis nieuw leven
inblazen. Het idee om rond de fiets en Oekene
feestelijkheden in het leven te blazen werd geboren. Het
feestcomité zou zich verenigen rond het themawoord
‘Gardeboe’, een fietsonderdeel. Het derde weekend van
september zou voortaan als het Gardeboefeest in Oekene
door het leven gaan. Tijdens de eerste Gardeboefeesten
waren er tal van activiteiten zoals valiezenkoers,
volksspelen, een wielerwedstrijden, dansfeest, … De
feestelijkheden waren een succes en kort nadien werd een
vzw opgericht met Robert Houthave als voorzitter en Deleye
als ondervoorzitter.
In 1979 werd de vzw Gardeboefeesten in het leven
geroepen. José Deleye werd nu voorzitter van de vereniging
die tal van culturele manifestaties wou uitbouwen, in het
bijzonder in verband met folklore. Blikvanger in de eerste
Gardeboefeesten was de Gardeboestoet waar vooral de
fiets centraal stond. In de jaren 1980 hield Deleye de
vereniging en de stoet staande. Gezien de omvang van de
organisatie werd in 1989 beslist de stoet nog maar om de
twee jaar te laten uitgaan. Al snel werd dit zelfs vijf jaar.
Deleye nam begin de jaren 1990 ontslag als voorzitter van
het Gardeboecomité. Hij werd erevoorzitter, een functie die

hij tot op heden vervult. Hij werd opgevolgd door Lucien
Verhelst.

49. ANTOON VERCRUYSSE
Rumbeke, 11 juli 1911
Roeselare, 12 februari 1996
Antoon Vercruysse was een onderwijzer, muziekleraar en
koster-orgellist. Hij was decennialang dirigent van het koor
‘De Mandelgalm’.
Antoon Vercruysse studeerde in 1929 af als koster aan de
normaalschool te Torhout, een jaar later als onderwijzer. Al
van jongs af had hij de muziek meegekregen. Hij kon al viool
en piano spelen toen hij in 1931 muziekschool volgde.
Hij huwde met Godelieve ‘Bliet’ Denys en vestigde zich in de
Stationsdreef te Roeselare. Beroepshalve was hij 36 jaar
onderwijzer, 26 jaar in Beitem, de rest aan het Klein
Seminarie te Roeselare. Hij werkte nu en dan als koster in
een parochie, maar steeds op tijdelijke basis. Van 1946 tot
1976 was hij werkzaam als leraar notenlaar aan de
plaatselijke muziekacademie. Na zijn pensionering was hij
jaren lang als orgellist actief in de Sint-Amandskerk.
Vercruysse genoot in het bijzonder aanzien door zijn
decennialange inzet voor het Koninklijk Zangkoor ‘De
Mandelgalm’ uit de Sint-Amandsparochie. Hij was er al van
1958 actief en leidde het koor als dirigent. Daarnaast was
hij vooral in zijn jonge jaren actief bij het gezelschap ‘De
Verenigde Vrienden’ uit Rumbeke waar hij toneel en
operette speelde. Hij was in 1930 bij het ontstaan van de
Toeristenbond ‘De Trekvogels’ al actief bij deze vereniging.
In 1986 was hij dat nog steeds. Verder was hij ook actief
bij de Orde van ’t Manneke uit de Mane, een cultureel
gezelschap dat door zijn schoonbroer Willem Denys

opgericht werd in de jaren 1960. Hij was ook bekend als
volkshumorist.
In 1986 werd een groots huldeconcert georganiseerd voor
zijn 75 ste verjaardag. Meer dan duizend mensen woonden
dit concert bij. Hij overleed tien jaar later in 1996.

58. JAN HIMPE
Kortrijk, 14 oktober 1921
Roeselare, 8 juli 2007
Jan Himpe studeerde in de Burgerschool en het Klein
Seminarie. Beroepshalve was hij bediende, eerst bij de
post, later bij Soubry. Nog later werd hij vertegenwoordiger
voor BP en nadien zelfstandig vertegenwoordiger in
carrosseriebenodigdheden.
In Roeselare is hij vooral bekend om zijn podiumkwaliteiten.
Als kind zong hij in een koor. Hij werd opgemerkt door
muzieklerares De Ronne, waarop hij zich vervolmaakte aan
de Muziekacademie, vooral inzake zang en notenleer. Hij
leerde er ook klarinet. Hij studeerde verder aan het
conservatorium van Gent en won er de eerste prijs zang en
lyrische kunst. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zou hij
twee jaar in de opera van Gent zingen om aan de
opeisingen door de Duitsers te ontsnappen.
In 1939 werd in Roeselare een maatschappij ‘Verbond der
Burgerlijke Oorlogsverminkten’ opgericht. Deze omvatte ook
een toneelgroep die revues speelde. Himpe werd gevraagd
enkele nummers te zingen. Nadat regisseur Willy
Vandezande om gezondheidsredenen wegviel, werd Himpe
gevraagd de groep voortaan te regisseren. Onder Himpe
werd de stap naar de operette gezet en in 1947 speelden
ze een eerste operette, ‘Het Bloemenmeisje’ van Jules
Missinne. In 1952 werd het gezelschap omgedoopt tot
‘Kunst Veredelt’. Himpe was er de bezieler van. Hij zong er
tot 1984 de mannelijke hoofdrollen en was ook buiten de
stad een gevraagd operettezanger.

Himpe was niet alleen zanger, maar ook toneelspeler,
onder meer bij ‘Volksveredeling’. Bij ‘Kunst Veredelt’
speelde hij revues die geschreven werden door Emiel
Ramoudt en Jan Lanssens. Hij was niet alleen regisseur bij
‘Kunst Veredelt’, maar ook bij tal van andere groepen. Hij
was actief in tal van andere culturele en sociale
verenigingen, zoals de Koninklijke Stadsharmonie, Maten
van Peegie, Gilde der Erepoorters, Vrienden van Roeselare
Kermis, … Theater was zijn leven, maar ook humor stond
bij hem centraal, zowel op de planken als in de gewone
sociale omgang. De opening van het C.C. De Spil was een
hoogtepunt voor hem.

62. PASCAL HOUBAERT
De Panne, 22 mei 1961
Roeselare, 14 augustus 2010
Pascal Houbaert groeide op in De Panne. Van opleiding
was hij veearts. Hij huwde in 1987 met Mieke Dehaene uit
Roeselare en volgde haar naar haar thuisstad. Hij vestigde
er zich als zelfstandig veearts en werd lid van de lokale
NCMV. Hij kwam uit een politiek geïnteresseerde familie.
Zijn vader was jarenlang in De Panne schepen voor de CVP
geweest.
Houbaert engageerde zich in de middenstandsorganisatie
en van daaruit in de lokale politiek. In 1994 wou Vlaamse
volksvertegenwoordiger Luc Martens de traditionele CVPlijst
verruimen om zo de absolute meerderheid te halen. Hij
zorgde voor een (mislukt) kartel met de Volksunie die er
dan twee legislaturen coalitie met de CVP had op zitten.
Daarnaast werd de partij verruimd met tal van
nieuwkomers. Dit werd het VCV. Pascal Houbaert was een
van die verruimers. Hij nam aan de gemeenteraadsverkiezingen
deel maar werd niet verkozen. Begin 1995
werd hij de nieuwe jonge CVP-voorzitter. Hij stond voor de
taak de VCV-ideeën verder te bewaken. In 2000 nam hij
eveneens zonder resultaat deel aan de verkiezingen.
Houbaert was actief in andere Roeselaarse verenigingen
zoals de Maten van Peegie waar hij jarenlang lid van het
bestuur of berek zou zijn.
Op professioneel vlak ging Houbaert aan de slag bij het
Instituut Veterinaire Keuring. Vanaf 2001 was hij
werkzaam bij het Federaal Voedselagentschap. Hij was
voorzitter van de Vlaamse afdeling van de ‘World
Association of Veterinary Food Hygienist’. Bij het Federaal

Agentschap voor de Voedselveiligheid werd hij
woordvoerder en bouwde hij het communicatiesysteem in
het agentschap uit. Hij verwierf hierdoor nationale
bekendheid, vooral bij een zoveelste voedselcrisis. In 2006
bevorderd hij en kwam hij minder in beeld. Een slepende
ziekte zou hem fataal worden. Hij overleed op 49-jarige
leeftijd thuis in Roeselare.

65. DANIËL LEFEVERE
Roeselare, 4 september 1923
Rumbeke, 28 augustus 2012
Daniël Lefevere was sedert 1933 actief bij de Roeselaarse
scouts en sedert 1940 bij de leiding. Beroepshalve was hij
sedert 1944 als onderwijzer actief bij de Broederschool in
Roeselare. In 1949 haalde hij het bijkomend diploma van
bijzonder leermeester lichamelijke opvoeding. Daardoor
werd hij de eerst gymleraar in Roeselare. Nog later zou ook
gegradueerde kinesitherapie worden en was hij ook bij het
MPI Sint-Idesbald actief.
Vanuit de scouts ontstond het idee om met een groepje
systematisch aan lichamelijke opvoeding te doen. Deze
begonnen kleine demonstraties te geven. Ook vanuit de
Broederschool ontstond de interesse hiervoor. Beide
groepjes rond Lefevere smolten samen tot één
keurturngroep. In 1949 kwam er op de school een eerste
groot publieksevenement.
In 1952 ging Lefevere samen met Broeder directeur Albert
van de Broederschool over tot de stichting van de
turnkring. Ze werd ook voor jongere kinderen
opengetrokken, kreeg een eigen structuur, uniformen en
uiteindelijk een nieuwe naam : Flink en Fris. In 1956 werd
de eerste avondvullende gymnastiekdemonstratie
georganiseerd voor zo’n 500 toeschouwers. Dit leidde tot
de jaarlijkse Gymshow. Lefevere maakte van de uitbouw van
de turnkring zijn passie. In 1957 sloot Flink en Fris aan bij
de Belgische Katholieke Turnfederatie. Hierdoor kwam het
Olympisch turnen in competitieverband meer in beeld, maar
ook het recreatief turnen bleef bestaan.

In 1962 kreeg Flink en Fris een nieuw gymzaal in de
Broederschool. Lefevere verzamelde rond zich enkele
hulptrainers en vanaf dan ging het snel voor Flink en Fris.
De vereniging werd voor het eerst provinciaal kampioen in
groepsturnen en later ook nationaal kampioen. Enkele
individuele leden deden het heel goed en haalden nationale
titels en deden zelfs op internationaal niveau mee. Vanaf
1973 werden meisjes toegelaten. In 1977 vierde de
vereniging haar zilveren jubileum en ontving ze de Trofee
van Sportverdienste van de stad Roeselare.
In 1983 volgde Daniël Lefevere Saturnijn Aerbeydt op als
voorzitter van de Roeselaarse sportraad. In 1987 was hij
al veertig jaar actief voor de turnsport en besloot hij als
stichter en voorzitter de fakkel door te geven aan Daniël
Vanden Berghe. Hij bleef wel nog bij de club betrokken. In
1989 stopte hij als voorzitter van de sportraad. In 2002
was Lefevere als stichter aanwezig bij de viering van 50
jaar Flink & Fris en zag hij ook de oprichting van een nieuwe
zaal in de Beversesteenweg.

68. MOEDER ALBERTINE
Ooigem, 29 mei 1902
Roeselare, 8 maart 1963
Marcella Peers, kloosternaam Moeder Albertine, was een
Belgische kloosterzuster en bestuurder van het Stedelijk
Ziekenhuis van Roeselare.
Marcella Peers trad in 1931 in bij de congregatie van de
Zusters van Liefde uit Roeselare. Dit is een kleine
congregatie die hoofdzakelijk in zorginstellingen in West-
Vlaanderen actief is. In 1936 werd ze in het Stedelijk
Ziekenhuis van Roeselare tewerkgesteld.
Het Stedelijk Ziekenhuis begon toen net aan een
modernisering. Van een klein ziekenhuis met bijhorend
ouderlingengesticht en boerderij werd de stap gezet naar
een volwaardig ziekenhuis. Kort voor de komst van Peers
werd er in een bijgebouw van het ziekenhuis een materniteit
opgericht, het zogenaamde 'moederhuis' van Roeselare.
Die afdeling werd haar thuisbasis.
Peers werd al snel de directrice van de materniteit en korte
tijd later van het hele ziekenhuis. Ze combineerde een
menselijke aanpak van de patiënt met een kordaat zakelijk
instinct. Zo werd ze verantwoordelijk voor de uitvoering van
de vele uitbreidingen kort voor en vooral na de Tweede
Wereldoorlog. Er kwamen nieuwe ziekenzalen, was- en
eetplaatsen, kapel, aalmoezenierswoning en een
mortuarium. Het ziekenhuis en de materniteit kenden een
enorme groei onder haar bewind. In 1951 werd voor het
eerste de kaap van de 1000 geboorten in het moederhuis
bereikt.

In 1959 slaagde ze er in de plannen voor een nieuwe nog
grotere vleugel bij het ziekenhuis te laten goedkeuren, maar
de afwerking ervan zou ze niet meer meemaken. Marcella
Peers werd in 1955 overste van de Zusters van Liefde in
het ziekenhuis, wat ze bleef tot haar overlijden in 1962.

71. ROGER NOYEZ
Staden, 1927
Roger Noyez werd geboren in Staden. Al vlug werd zijn
tekentalent opgemerkt. Door het uitbreken van de Tweede
Wereldoorlog kon hij niet verder studeren. Hij bleef wel
tekenen. Bekend zijn onder meer zijn tekening van de brand
in de kerk van Staden in 1943 en zijn karikaturen van Hilter
die tijdens de bevrijding gebruikt werd.
Hij leerde de schildersstiel en was als jonge kunstenaar
vooral actief als reclameschilder. Hij schilderde grootse
affiches op de zijgevels van woningen en werkte graag met
grote panelen. Hij specialiseerde zich al gauw in het
schilderen van affiches voor bioscoopfilms. Hij werkte voor
verschillende bioscopen in de regio en de filmdiva’s van
weleer waren veel geportretteerde figuren, al dan niet met
wat extra bloot op vraag van de bioscoopuitbaters. Hij
maakte ook decors voor toneelgezelschappen in dezelfde
popart-stijl.
Om gezondheidsredenen moest hij het grote werk op een
lager pitje zetten. Hij zou 23 jaar lang les geven in het
dagonderwijs, meer bepaald in het publiciteitsschilderen.
Maar ook dan en na zijn pensioen zou hij nog steeds
tekeningen en schilderijen in een gelijkaardige stijl maken.
Portretten en clowns zijn twee van zijn specialisaties, net
als futuristische tekeningen.
Noyez beschikt over een uitgebreid kunstarchief dat na zijn
dood door het genootschap ‘Erfgoed Emiel Ramoudt’
beheerd zal worden. Noyez was nauw bevriend met de
journalist Emiel Ramoudt. Naar aanleiding van zijn 85 ste
verjaardag werd er in Roeselare nog een retrospectieve

van zijn werk georganiseerd. Eerder al, in 2007, verscheen
er nog een boek van hem met heel wat tekeningen en
volkse levenswijsheden : ‘313 kaarsjes en 52 spotjes…
365 doordenkertjes en cartoons’.

88. STEFAAN TESSIER
Brugge, 25 mei 1921
Roeselare, 21 september 2001
Stefaan (Etienne) Tessier was in zijn jonge jaren actief in de
middenstandsverenigingen. Voor zijn huwelijk in 1950 was
hij gouwhoofdman van de knapen en jongknapen van de
KSA West-Vlaanderen. Na zijn huwelijk engageerde hij zich
in het N.C.M.V., eerst in Brugge, daarna in de provinciale
afdeling en nog later in de nationale organisatie te Brussel.
Hij was secretaris-schatbewaarder van verschillende
beroepsorganisaties, zoals fotografen, papierhandelaars, …
maar was vooral actief bij de ondernemers in
landbouwproducten, zal land-en tuinbouwwerken,
handelaars in veevoeders, sproei- en meststoffen, … Vanuit
dit domein had hij internationale contacten via de IFAJ
(International Federation of Agricultural Journalist). Hij was
jarenlang redacteur en uitgever van twee tijdschriften,
Agroservice en Landbouwservice die in het Frans en
Nederlands verschenen.
In zijn vrije tijd was hij actief in de culturele wereld van zijn
thuisbasis Roeselare. Vanuit zijn engagement in de Bond
van Grote en Jonge Gezinnen (nu Gezinsbond) opperde hij
met zijn echtgenote Gilberte Demol het idee om een eigen
dansvereniging op te richten. Zo kon de jeugd betrokken
blijven en werden de juiste dansen aangeleerd. De
dansvereniging Dansibo ontstond in 1967 en bestaat nog
steeds. Decennialang stonden Tessier en Demol aan het
hoofd van deze vereniging die op haar hoogtepunt ook een
showroomdansgroep had die aan wedstrijden deelnam. Hij
was lid van de culturele raad en van de beheerraad van de
vzw De Spil. Hij was een van de bedenkers van die naam.

Stefaan Tessier overleed plots op 80-jarige leeftijd in
Roeselare.

94. ALBERT VANDOORNE
Rumbeke, 8 oktober 1915
Roeselare, 12 augustus 1998
Albert Vandoorne was een gekende dorpsfiguur en
volksmens uit Rumbeke. Professioneel was hij directeur bij
de RVA. Hi j woonde op het Kerkplein en was actief in tal
van Rumbeekse verenigingen. Vooral toneel was zijn passie.
Al op school en in het leger speelde Vandoorne toneel.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij lid van de
Rumbeekse toneelvereniging ‘De Verenigde Vrienden’ waar
hij een vaste speler werd. Meer dan 50 jaar lang zou hij er
het vaste gezicht van het toneelgezelschap vormen. Als
acteur speelde hij in de TV-serie ‘De Paradijsvogels’. Hij
speelde ook mee in de film ‘Peegie’ van Werner Van
Branteghem.
Vandoorne was ook regisseur, een taak die hij niet alleen bij
‘De Verenigde Vrienden’ op zich nam, maar ook bij andere
toneelsgezelschappen, zoals ‘De Lanteern’ uit Kachtem. Hij
werd aanzien als ‘de kunstenaar van het Volkstheater’. In
1995 won hij nog de titel van laureaat als regisseur bij het
Gouden-Meeuwtornooi. Voor zijn verdiensten op cultureel
vlak ontving hij in 1989 de bronzen blauwvoet van de stad
Roeselare.
Hij was een vurig verdediger van de Rumbeekse belangen in
de lokale dorpsraad waarvan hij in 1988 medestichter was
en enkele jaren voorzitter zou zijn. Vandoorne was 25 jaar
langs voorzitter en bezieler van de Toeristenbond De
Trekvogels uit Rumbeke.
Jaren na zijn overlijden werd er op de binnenplaats van het
ontmoetingscentrum OCAR een gedenkplaat voor Albert

Vandoorne ingehuldigd. In deze zaal stond Vandoorne vaak
op de bühne.

97. MONIQUE VANTOMME
Roeselare, 1944
De batjesfeesten werden in 1932 opgericht. In de jaren
1970 wou het organisatiecomité de batjes een nieuw elan
geven door de organisatie van een missverkiezing. In 1972
werd voor het eerst een Batjeskoning en Batjeskoningin
gekozen. Het waren meteen de laatste Batjeskoning en –
koningin, want vanaf 1973 tot in 1990 werden enkel nog
Batjesprinsessen gekozen.
Monique Vantomme was kleuterleidster en had al
meegedaan aan de Schoenenprinsesverkiezing in Izegem en
de Druivenprinsesverkiezing in Overijse. In haar thuisstad
nam ze deel aan de eerste verkiezingen van de
Batjeskoningin. De eerste prijs was een reis naar Kenia; in
die tijd een heel grote prijs. Het was een verkiezing voor
paren. Vantomme was dan al getrouwd en moeder van
twee kinderen. De kandidaten moesten uitkomen voor een
van de centrumstraten. In de selecties had Vantomme haar
partner verloren, waarna ze gekoppeld werd aan Freddy
Claessens, werkzaam op het stadhuis van Roeselare, die
ook zijn vrouwelijke partner in de selectie verloor. Het
‘koppel’ vertegenwoordigde de Noordstraat. Zij wonnen de
verschillende proeven en de verkiezing.
Het koningspaar werd tijdens de Batjesfeesten in een open
limousine rondgereden en op het stadhuis ontvangen. De
reis naar Kenia bleek een strandreis in plaats van een
safari, waarop ze dan maar geruild werd voor een
Romereis. Het was de bedoeling dat Vantomme als
ambassadrice van de stad zou mogen optreden, maar na
de Batjesfeesten verminderde de aandacht. Het daarop
volgende jaar werd via een nieuwe formule een

Batjesprinses verkozen, waardoor Vantomme de eerste en
laatste Batjeskoningin was.