Verloskundige - KNOV

Een premature bevalling verloopt immers sneller dan een
normale geboorte bij negen maanden. Waarom horen
we nooit de gynaecoloog zich zorgen maken over het
toegenomen vervoersrisico van zijn hoogrisicopatiënt?
Hoe stelt de verloskundige zich op in deze openbare
discussie? Neemt zij er actief aan deel, luistert zij naar
wat zwangere vrouwen werkelijk wensen en laat zij
voldoende van zich horen? Trekt zij, in het belang van
moeder en kind, het initiatief naar zich toe? Werkt zij
actief samen met collega’s in het zorgnetwerk vanuit
haar eigen professionele kracht?
Ik vind dat dit te weinig gebeurt, terwijl er genoeg te
melden is over vernieuwende zorg waarbij moeder en
kind echt centraal staan. In meerdere regio’s verenigen
verloskundigen zich in bovenpraktijkse coöperaties en
sluiten prachtige verbonden met huisartsen, GGD’s,
diagnostische centra, kraamzorg én ziekenhuizen. Er
zijn inspirerende initiatieven van kinderwensspreekuur
en prenatale screening tot bevalcentra onder eigen regie.
In grote delen van het land wordt, samen met de kraamzorg,
de vrouw niet langer alleen gelaten tijdens de
bevalling. Samen met maatschappelijke instellingen en
GGD’s wordt huiselijk geweld aangepakt. Door samen te
werken met de huisarts worden moeilijke doelgroepen
bereikt met preconceptievoorlichting. Er wordt gewerkt
aan een aanbod van pijnstilling waarvoor je niet naar het
ziekenhuis hoeft.
Maar binnen onze beroepsgroep blijft het te stil. Te vaak
komt er geen antwoord op de negatieve toon in het
debat. Sommige verloskundigen zeggen: ‘bewijs eerst
maar eens dat het aan ons ligt’ of kraaien eenzijdig
halleluja over de thuisbevalling. Dat ondertussen een
groot deel van de aanstaande ouders zich rechtstreeks
tot dure ziekenhuiszorg wendt, lijkt deze collega’s een
zorg te zijn. Anderen worden moe van de aanhoudende
KNOV
aanvallen op hun autonomie en leggen gefrustreerd het
hoofd in de schoot: misschien moeten we dan maar
onze praktijken sluiten en onder leiding van de gynaecoloog
gaan werken? Alsof moeder en kind daarmee
gebaat zijn. Een complicerende factor is dat positief
nieuws moeilijk de krant haalt. Positief nieuws lijkt geen
nieuws in deze tijd waarin je het liefst hard en grof
moet roepen om gehoord te worden door de media.
En in tegenstelling tot dertig jaar terug lijkt ook de
consument zich nu mee te laten slepen door de
negatieve publiciteit.
Wat moet het antwoord zijn van de beroepsgroep? Ik
ken verloskundigen als krachtige vrouwen en mannen
die hun cliënten echt iets te bieden hebben: aantoonbaar
veilige zorg, dicht bij huis, met ruimte voor een persoonlijke,
op de cliënt afgestemde aanpak met veel keuze -
opties en dat alles voor een lage prijs. Dat kunnen we
met trots uitdragen naar cliënt en VSV. Ontschotting kan
heel goed en waarschijnlijk beter, zonder verlies van de
autonomie van de verloskundige. Zorgverleners werken
beter samen op basis van gelijkwaardigheid dan in
hiërarchie. Ook de keuzevrijheid van aanstaande ouders
over de plaats van baren kan veilig in stand blijven. Maar
dan moet je wel willen innoveren. Je hardnekkig blijven
afzetten tegen elke nieuwe ontwikkeling is geen optie
meer. Start niet passief een kinderwensspreekuur waar
geen mens op af komt maar ga de buurt in en zoek
contact met vrouwen uit risicogroepen. Sta niet mokkend
aan de kant te kijken als het ziekenhuis een geboortecentrum
opricht, maar neem zelf de regie! Blijf samenwerken
met de gynaecoloog, maar neem ook de andere
zorgpartners op in samenwerkingsverbanden zoals huisarts,
diëtist, jeugdarts, maatschappelijk werker en nuldelijners.
Doe mee aan onderzoek, onderhandel met zorgverzekeraars
en maak gebruik van de ROS’en. Waarom
Samen kan je sterk staan
© Wil van Veen
TvV januari 2011 • KNOV
11