Ze keek op haar mobieltje, en er waren weer 15 minuten verstreken ...

Ze keek op haar mobieltje, en er waren weer 15 minuten verstreken. Tijd om weer terug te
draaien op haar rug. Ze wilde immers gelijkmatig bruinen in de zon. Het strand was verlaten,
en dat had haar het lef gegeven haar bikini uit te trekken. De zandkorrels op haar handdoek
schuurden langs haar bijna verbrande vel, maar ze was vastbesloten het laatste kwartiertje ook
nog vol te maken. Het was immers de laatste dag van haar vakantie.
Toen ze haar ogen sloot voor de brandende zon, zag ze hem vrijwel direct weer voor
haar geestesoog verschijnen. Hij had haar in de kroeg aangesproken, en ze was als een blok
voor hem gevallen. Hij was ongepolijst. Ruig. Mannelijkheid ten top. Zijn haren waren lang
en warrig, maar roken wel lekker. Zijn handen waren groot, en onder zijn nagels kleurde het
rood, blauw en geel.
Hij vertelde haar dat hij beeldend kunstenaar was, en dat hij momenteel bezig was met
een van zijn grootste projecten ooit. Ze had de hele avond aan zijn lippen gehangen. Mannen
die zich echt ergens voor interesseerden en daar gepassioneerd over konden vertellen,
maakten haar zwak.
Maar ook hij had zijn interesse in haar niet verborgen. Hij had haar de hele avond
opgenomen alsof ze zelf een kunstwerk betrof. Met glimmende ogen en wijde pupillen die
zijn opwinding prijsgaven. Het was dus geen verrassing dat hij inging op haar aanbod om bij
haar thuis nog samen een afzakkertje te nemen.
Zwijgend liepen ze de drukte van de stad uit, richting haar huis. Even voelde het een
beetje ongemakkelijk, hij leek ineens geen gespreksstof meer te hebben. Vanuit haar
ooghoeken bekeek ze d grote vreemde naast haar; zijn lange haren en brede rug. En even
twijfelde ze of ze er wel goed aan deed hem mee te nemen. Maar de opwinding in haar
onderbuik was sterker. Toen ze in haar huis waren aangekomen, de gordijnen en deuren
hadden gesloten, en op de bank zaten, nam de twijfel weer toe.
Ze opende haar ogen en beschermde ze met haar handen tegen de felle zon. Er was nog steeds
niemand te bekennen op het strand. Waarom kreeg ze dan het gevoel dat er iemand naar haar
keek? Je wordt paranoïde, dacht ze, en ging weer terug op haar rug liggen. En vrijwel meteen
dommelde ze weer weg. In gedachten terug naar die avond bij haar thuis.
Hij had haar niet aangeraakt. Met geen vinger. Hij keek alleen maar. Met een gretige blik nam
hij haar op. Ze voelde zijn ogen over haar lichaam gaan en het voelde bijna alsof hij haar
aanraakte. Ze hoopte dat hij bij haar zou komen, maar hij bleef op afstand. Hij zweette, en
likte zijn lippen af terwijl hij naar haar keek. Hij wilde haar net zo erg als zij hem wilde, maar
zijn terughoudendheid hield haar tegen hem te bespringen.
Ineens stond hij op, en nam haar bij de hand. Overdonderd door deze actie liet ze zich
als een mak lammetje naar buiten begeleiden. Hand in hand liepen ze steeds verder weg van
haar huis.
‘Dat project,’ zei hij ineens, ‘waarover ik je heb verteld. Ik heb je daarvoor nodig. Zou
je eraan mee willen werken?’
Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze was in de war gebracht. Wat wilde hij nou
eigenlijk van haar? Had hij haar aangesproken voor pleasure or business?
Hij nam haar mee naar zijn atelier en liet haar zijn werk zien. Ze was enorm onder de
indruk van wat ze te zien kreeg. Hij gebruikte enkel primaire kleuren in zijn werk, wat het
deels kinderlijk maakte, maar wat ook een gevoel van eenheid teweeg bracht, waardoor alles
eigenlijk klopte. Hij had in het midden van zijn atelier een vijftal ezels staan, in een cirkel,
met het werk naar het midden van de cirkel uitgestald. Ze ging in de cirkel staan en bekeek de
schilderijen, die een verband met elkaar leken te hebben. Ze kon de overeenkomst echter niet
ontdekken. Hij was bij haar komen staan. Achter haar. Ze voelde de warmte van zijn lichaam
door haar kleren heen en het wond haar weer op. Waarom ben ik hier? dacht ze ineens.

Ze deed een stapje naar voren en draaide zich toen naar hem om. Zag ze het nou goed? Was
hij ook opgewonden? Zijn dunne broek van soepel linnen verraadde zijn opwinding, maar het
leek hem niet te deren dat zij dat zag. Hij stond met zijn ogen gesloten, tussen zijn eigen rood,
blauw en geel en ineens werd de situatie heel ongemakkelijk. Toen ze weer buiten op straat
stond bonsde haar hart tegen haar ribben aan. Angst en opwinding liggen dicht bij elkaar.
Haar mobiel begon te piepen, en ook dit kwartier was alweer om. Tevreden bekeek ze haar
gebruinde borsten, buik en benen.
‘Geweldig,’ zei ze tegen zichzelf. Duizelig van het liggen in de zon kwam ze
langzaam overeind. Ze zocht met haar handen het zand naast haar af, op zoek naar haar bikini,
maar die leek daar niet meer te liggen. Verdomme, waar kan dat ding nou zijn? dacht ze
geïrriteerd. Er was nog steeds geen mens te bekennen op het strand. Raar. Maar ze was te
loom geworden om zich er verder druk over te maken, dus ze pakte haar handdoek op van het
zand, klopte hem uit, en sloeg hem om haar lichaam. Er plakte zand tussen haar dijen. Een
scheve glimlach ontstond om haar mond. Hij had haar wederom niet koud gelaten. Maar het
kon evengoed angstzweet zijn…
Ze belde aan bij het atelier, waar hij haar eerder mee naartoe had genomen. Na die laatste
ontmoeting had ze hem niet meer gezien. Ze wist niet goed wat haar onderbuikgevoel haar
wilde vertellen. Vond ze hem eng, of juist spannend? De onwetendheid over haar rol in het
geheel maakte haar onzeker, maar het trok haar ook aan. Ze was opgewonden door hem
geraakt, ze had aan hem gedacht toen ze met zichzelf vree, en ze wilde meer. Maar niet
vanavond. Ze wilde hem alleen vertellen dat ze op vakantie zou gaan. Ze kon niet blijven
plakken, want ze moest ook nog langs haar moeder. Dat was een mooie stok achter de deur.
De deur maakte een soort klikgeluid en leek uit zichzelf open te gaan. De camera
rechtsboven haar had haar komst blijkbaar verraden en hij wilde dat ze verder kwam. Het
gedempte geluid van een zware bas kwam haar tegemoet. Een soort trance- of housemuziek
vulde de hal onder aan de trap. Dj Tiësto, Bass. ‘Do you like bass in your face?’
Het atelier was donker, op een centraal punt na. Daar stond hij voor zijn doek, met
boven hem een groot licht, dat hem en zijn doek verlichtte. Hij leek naakt te zijn. Zijn handen
omklemden het doek aan weerszijden, maar door het witte canvas zag ze dat hij het doek wel
degelijk bewerkte.
‘Goed dat je er bent,’ zei hij. ‘Ik zat net aan je te denken.’
Hij was inderdaad naakt. En met zijn geslacht beroerde hij het doek dat voor hem
stond. Het was bizar om te zien. Eng, maar ook lachwekkend. Het wond haar op.
Hij gebaarde haar om iets dichterbij te komen. Ze zag alleen zijn benen en zijn gezicht,
de rest bleef verscholen achter het doek.
‘Kleed je uit,’ zei hij, toen de muziek afgelopen leek te zijn en langzaam wegstierf.
Het klonk streng en dat deed haar huiveren. Ze kreeg kippenvel toen ze haar jurkje van haar
schouders liet glijden. Maar niet omdat ze het koud had. Het grote licht boven hem, leek met
een soort knal uit te gaan. En direct daarop volgde het zoemen en piepen van een nieuw licht
dat opstartte. Ze stond in het volle licht. Het atelier leek verdwenen, en ook hem zag ze niet
meer. Met haar handen beschermde ze haar ogen, en realiseerde zich toen, dat hij volledig
zicht op haar had. Op haar naaktheid.
‘Mooi,’ zei hij, en ze hoorde de blikken verf schuiven over de betonnen vloer. Hij was
weer aan het werk. Ze hoorde hoe het doek aangeraakt werd. Hij maakte zuchtende,
grommende geluiden, bijna dierlijk, en zijn ademhaling versnelde.
De afschuwelijke mix van angst en opwinding, die haar sinds haar ontmoeting met
hem al vaker had overvallen, was er weer. Ze graaide haar jurkje van de grond, en snelde de

trap af naar beneden. Pas onder aan de trap had ze de moed om hem snel aan te trekken, en
met een klap viel de zware buitendeur in zijn slot.
‘Kom terug godverdomme! Godverdomde teef,’ riep hij haar na.
Ze was blij dat ze hier naartoe was gekomen. Weg uit Nederland. Weg van hem. Haar moeder
had al als klein meisje al verteld over vrouwelijke intuïtie, en dat ze daar altijd op moest
vertrouwen. Zij had haar op het hart gedrukt dat ze een onderbuikgevoel serieus moest nemen.
Altijd.
Ze had dan ook besloten hem niet meer op te zoeken als ze weer terug was in
Nederland. En ze hoopte dat hij haar ook met rust zou laten. Hij zocht maar een andere muze.
Toen ze terugkwam op haar hotelkamer, schrok ze van de vitrage die door de
balkondeuren naar binnen sloeg, zodra zij de deur opende. De plotselinge tocht zorgde ervoor
dat de gordijnen naar binnen werden gezogen en ze sloegen het lampje op het nachtkastje
naast haar bed op de grond. Ze kon zich niet herinneren dat ze de balkondeuren open had
laten staan, maar ze lachte haar schrik weg.
‘Doos,’ zei ze tegen zichzelf. Ze liet het bad vollopen en schonk zichzelf een glas wijn
in. Ze wilde het zand van haar lijf spoelen, haar haren wassen, en dan zou ze zich opmaken
voor de terugreis. Ze vond het heerlijk om ‘s nachts te vliegen, dus ze verheugde zich erop.
Op weg naar de badkamer graaide ze haar handdoek, en bikini van de grond, en gooide
ze in de hoek van de badkamer, bij de rest van haar was. Het bad was inmiddels gevuld, dus
ze stapte voorzichtig over de rand. Het glas wijn in haar ene hand, een sigaret in de andere.
Met de sigaret tussen haar tanden geklemd ging ze rustig in het weldadige water zitten. Ze
genoot van het zachte water op haar enigszins verbrande vel. Ze was blij dat ze nu eens een
keer geen witte schaduw van haar bikini had overgehouden. Haar hele lichaam was egaal
bruin, dat zag er goed uit.
Ineens realiseerde ze zich iets, dat haar hart bijna deed stoppen. Ze sprong uit bad,
waarbij haar sigaret in het water viel, en het wijnglas spatte kapot op de badkamervloer.
Onrustig begon ze de stapel was in de hoek van de badkamer overhoop te trekken. En daar
was hij. Haar bikini. De bikini die ze op het strand was kwijtgeraakt, lag hier, in haar
hotelkamer, tussen haar was.
Hij was er bijna. Nog één stuk en zijn project zou succesvol afgerond kunnen worden. Jammer
dat dat klotewijf de boel bijna in de war had geschopt. Daar zou ze echter spoedig voor
boeten. Het is dat ze nog geiler bleek te zijn dan hij aanvankelijk had vermoed, dus ‘ zijn
zesde’ had hij verbazingwekkend snel ‘klaar gekregen’. Hij lachte om deze woordspeling en
zette toen de twee grote blikken verf voor hem op de grond. Blauw en groen.
Over zijn schouder keek hij naar haar. Hij snoof een paar keer diep, waarbij zijn
neusvleugels leken te trillen. Gelukkig had hij haar weten te traceren. Die laatste avond, toen
hij ‘zijn zesde’ wilde afronden, maar zij er ineens vandoor was gegaan, had hij een
handgeschreven briefje aan haar moeder gevonden. Met daarop een adres in Spanje. Hij was
haar achterna gereisd en in het warme klimaat van Spanje was hij opnieuw door haar
geïnspireerd geraakt. Hij had zijn werk af kunnen ronden, zonder dat zij er weet van had. Hij
was haar dagelijks gevolgd naar het strand. Hij was hard van haar geworden wanneer ze
haar prachtige lijf met olie insmeerde. Teruggetrokken op zijn hotelkamer had hij zijn werk
geperfectioneerd. Die middag had hij zich niet langer kunnen beheersen. Toen ze zich ontdeed
van haar bikini en in slaap viel, had hij haar benaderd. Het duurde niet lang voor hij zijn
‘lust’ over haar dijen spoot, terwijl hij zijn neus begroef in haar bikini.
Hij had ineens achter haar gestaan. Hoe was dat mogelijk? Hoe wist hij dat ze in Spanje zat?
In dit hotel, nota bene! Hij was woest geworden omdat ze was vertrokken zonder hem

daarvan op de hoogte te brengen. Ze was zijn muze. Hij had haar nodig gehad en zij was er
niet geweest. Het beangstigde haar hoezeer hij zich mee liet slepen in zijn woede. De klap die
hij haar gaf kwam onverwacht. Het licht ging uit.
In de cirkel stonden zes werken. In het rood, blauw, en geel. Zes hoofdzonden, waarvan er
nog één ontbrak. Hij was vastberaden om zijn project af ronden. Voor elk werk had hij zich
laten inspireren door verschillende, willekeurige mensen. Hij had de afgelopen maanden
sociale gelegenheden afgestruind, op zoek naar een passend model. Voor ‘ijdelheid’ had hij
zelf model gestaan. Hij was immers de beste. Hij bekeek zijn werk van een afstandje en hij
glom van trots.
Het braaksel, vereeuwigd door het laagje vernis, dat hij eroverheen had aangebracht.
Zijn ‘vraatzucht-model’ had zich letterlijk ziek voor hem gegeten. Hij vond het een van de
mooiste doeken.
Lust was overwegend rood. De kleur van passie, de kleur van de liefde. Zijn eigen
bijdrage had een stroperig spoor nagelaten. Het rood was, eenmaal in contact met zijn zaad,
roze geworden. Hij vond het geniaal. De slagroom op de taart.
‘Superbia, Avaritia, Invidia, Gula, Acedia en Luxuria,’ schreeuwde hij haar toe.
IJdelheid, hebzucht, afgunst, vraatzucht, traagheid en lust. De zeven zonden, dacht ze. De
paniek die bezit van haar nam, was verlammend. Ze wilde wegrennen, maar ze kon niet meer
helder denken. Ze zat vast. Haar arm brandde, maar ze wist niet waarom. Ze voelde zich
afglijden. Haar hoofd werd licht en het duizelde haar. Ze zag hem. Hij kwam op haar af. En
toen liet ze zich meeslepen in het donker. Het niets.
Hij zag dat het blik nu bijna vol zat. Tevreden trok hij het onder haar arm vandaan. Het
mooiste rood dat hij ooit had gezien. Doordat haar hart niet meer klopte, was het pulseren
ook gestopt. Maar het was meer dan genoeg voor zijn laatste werk.
‘Dag lieve Muze,’ fluisterde hij. ‘Het was me een waar genoegen.’ Toen kuste hij haar
warme lippen en streek door haar haar. Ze smaakte zoet. Zo zoet als ‘Wraak’.