Je t'adore - Reynaertgenootschap

vertaling
■ Paul van Keymeulen
Reynaerts dood, branche XVIII, verzen 642-785
Toen de eindpsalm gezongen was
en de vigilie een einde nam
verlieten ze het koor op een rij
om hun liturgische kledij
af te leggen, en allemaal
keerden ze terug naar de zaal.
En toen ze waren omgekleed
en naar de zaal teruggekeerd,
zijn ze gaan zitten rond de baar
als één grote vriendenschaar.
Talrijke schitterende lampen,
zo leek me, hingen aan de wanden
en verlichtten ’t hele paleis
op een overvloedige wijs.
De hele nacht werd feest gevierd
met veel gezang en veel plezier.
Tot bij het eerste morgenlicht
speelde men voetje-stamp-uit-evenwicht.
De eerste die voor niemand beducht
zijn voet omhoog stak in de lucht,
was de wolf, baron Ysegrijn.
Kater Tybaert sloeg hem onverwijld
heel kalmpjes en heel zachtjes aan
en deed hem achterover slaan.
Daarmee was ’t voor de wolf gedaan.
Dan stak Primaat zijn voet vooruit.
Brichemer deinsde niet achteruit
maar hij gaf de wolf zo’n stoot
dat door zijn been een rilling schoot
en dat het overmoedig dier
als een blok log achterover viel.
’t Hert ging zitten, stak zijn voet op.
’t Is nu de beurt aan Bruyant om
toe te brengen zijn stoot en slag
en dat deed hij zo onzacht
en met zo’n verbazende kracht,
dat Brichemer geterrifieerd
van kleur verandert en verbleekt,
maar de harde en vele slagen
bleef hij onverstoord verdragen,
maar vergaf het hem zeker niet.
Heer Frobert, die de slagen ziet,
210
stort zich dan vol razernij
op die wilde tegenpartij,
die toch volgens de spelregels
voor hem zijn voet had opgeheven.
Heer Frobert geeft hem zo’n slag
dat zijn voet haast open lag,
zodat Bruyant verdoofd en verstijfd
en zwijmelend achteruit wijkt.
Brichemer was zeer verheugd
en steekt zijn voet uit op zijn beurt.
Meteen, in volle allure, rent
op hem af ’t everzwijn Beaucent
en geeft de krekel zo’n klap
dat hij op zijn knieën valt.
Maar Frobert kruipt meteen weer recht
en tot het everzwijn dan zegt:
– Heer Beaucent, een mooie slag
hebt ge mij daar toegebracht.
Bij mijn geloof in broeder Bert,
waardeer en eer ik u, Frobert,
omdat een ridder, zo gewaardeerd
mij in de zavel bijten deed.
Daar ben ik blij om en content.
– Baron Frobert, antwoordt Beaucent,
bij mijn geloof in Sint-Laurent,
ik heb het maar als spel gedaan.
Hij gaat zitten en strekt zijn voet.
Traagzaamaan zich meteen ontdoet
van zijn kapmantel en valt aan
en slaat Beaucent met zo’n geweld
dat hij languit ligt neergeveld
en van kleur verandert zijn gelaat.
Zodra hij ertoe is in staat
keert hij zich moeizaam op zijn zij
en zijn pijn verbijtend, vol razernij,
richt hij zich tot Traagzaamaan,
maar die spreekt hem sussend aan:
– Heer Beaucent, laat het blauwblauw.
Op dat ogenblik komt de pauw
Trippelpas daar aangetreden,
die zeer kwaad is en ontevreden,
maar hij doet de slak niet schrikken,
Tiecelijn, 19, 2006