Je t'adore - Reynaertgenootschap

Aan zijn vinger steekt Rein de ring
en neemt dan afscheid van de koning.
Dan jaagt Reynaert zijn rijdier op
en vertrekt in volle galop.
Nabij de haag is hij gekomen
waarin Cuwaert zich had verscholen.
Reins honger is groter dan voordien
en vasten wil hij beslist niet.
Dadelijk dringt hij in de haag.
Cuwaert, verschrikt door dat gedraaf,
gaat op zijn achterpoten staan
en spreekt Reynaert groetend aan.
– Heer baron, ik ben zeer blij
dat ge nog steeds in leven zijt.
Reynaert, die iedereen bedriegt,
antwoordt: – Als mijn wanbof u verdriet
moge God mij de genade geven
om uw ellende op mij te nemen.
Cuwaert de haas begrijpt heel goed
wat die wens betekenen moet.
Voor zijn leven is hij beducht
en maakt zich klaar voor de vlucht
en zoekt daarvoor de open heide,
maar Rein grijpt zijn paard bij de breidel.
– Verrek, zegt Rein, wat zijt gij vervaard!
Maar uw vurig en snel paard
zal, bij God, toch niet verhinderen
dat gij de prooi wordt voor mijn kinderen,
en hij steekt hem met zijn pelgrimsstaf.
Het hof, de koning en zijn krijgsstaf
rijden in een brede vallei
tussen vier steile rotsen op een rij.
Reynaert klimt naar de hoogste spits
en beledigt Cuwaert scherp en bits.
Reynaert, die slechts met verraad
kan leven,
zal hem aan zijn jongen t’eten geven.
Moge God de haas verlossen.
De vos kijkt in de richting van de bossen
en ziet de koning en de koningin
en zoveel barons en dieren daarin
dat als bij onweer voor de regen
de bomen schijnen te bewegen.
Ze praten tezamen over Reynaert,
maar weten niet dat d’onverlaat
meesleurt naar zijn hol Cuwaert
zoals een dief en moordenaar.
Gegrepen heeft Reynaert het kruis
en roept tot de koning fors en luid:
204
– Nobel, kijk, ik trek mijn plunje uit.
Moge God vervloeken de kornuit
die mij gaf boetekleed, tas en staf.
Rein veegt er zijn gat mee af
ten overstaan van ’t hele dierenrijk
en al de hoofden van het rijk.
– Heer koning, roept hij, luister goed,
ik breng u van Nouredin de groet,
vermits ik een pelgrim ben nu.
Voorzeker de heidenen vrezen u
en gaan ook op de vlucht voor u.
Zolang heeft Rein hem met spot bestookt
dat Cuwaert zich heeft losgeknoopt
en weer zit op zijn vurig ros
dat gemaakt heeft zulk een sprong
dat eer Reynaert het had waargenomen
aan ’s konings hof was aangekomen
de haas op zijn pijlsnelle paard.
De lies en flanken van Cuwaert
liggen nog open van de slag
hem toegebracht door Reynaerts staf,
die deels nog in de wonde stak.
De huid van zijn voeten en zijn handen
is gescheurd en hangt aan flarden.
Gevlucht is Cuwaert met zoveel spoed
dat hij neerstort voor Nobels voet.
– Heer koning, roept hij, help mij, help mij,
tegen Reynaerts duivelarij.
– God, zegt Nobel, ik ben verbijsterd,
ik werd door de schoft voor schut gezet.
Hij misprijst mij, nu weet ik het.
Zie, ginder, hoe hij op de vlucht slaat.
Bij God, als hij ons ontgaat
wordt ge allemaal ter dood gebracht.
Geadeld tot in zijn nageslacht
wordt hij die vangt de bandiet.
Toen had ge Ysegrijn moeten zien
en het schaap, meester Belijn,
en Scoonlied het everzwijn,
Bruin de bere en Tybaert de kat,
en meester Kaalkop de rat,
en vrouwe Pinte en Canteclaer
en het dubbel hennenpaar
die aan het hof kwamen opdagen
om straf en eerherstel te vragen
en meester Ferrant, het pakpaard,
en het geitenlam, meester Blankaard
en de waakhond, heer Roönel
en ook Frobertje de krekel.
Tiecelijn, 19, 2006