Je t'adore - Reynaertgenootschap

Zij wanen zich nu buiten gevaar,
maar als Reynaert kon ontsnappen
zouden ze uit een ander vaatje tappen.
Wie nu uithangt de trotse held
lag dra met open muil geveld
of was in zijn zadel aan het beven.
Wie geen zier geeft voor Reins leven
zou, als hij ontsnapt, nog veel wenen.
Grimbeert staart nu met doodsangst
naar zijn oom en hij is zeer bang.
Hij staat voor de vorst en buigt het hoofd:
– Heer, met als waarborg mijn geloof,
zweer ik hierbij een dure eed,
dat oom Reynaert, om wie ik geef,
niemand nog tijdens zijn leven
zal verdriet doen en doen beven
als hij hier vrij vandaan mag treden.
Heer, oordeel uw baron met rede
en heb meelij met uw vrijheer.
Wordt hij gehangen, gij onteert
zijn familie en zijn verwanten
en brengt ze allemaal te schande.
Als hij, heer, vrijuit mag gaan
doe ik hem op beevaart gaan.
Ik bid u, heer koning, en ik smeek,
vergeef hem nog een laatste keer.
De vorst ging na een aarzeling
op Grimbeert de das zijn bede in
en men bracht Rein voor de koning,
die hem rechtop liet staan.
– Hewel, zegt hij, rosse snoeshaan,
zijt gij nog altijd tot kwaad in staat,
gij verachtelijk creatuur?
U verwekkend heeft de natuur
een grove vergissing begaan
daar ge alleen voor ’t kwade gaat,
gij hoerenzoon, gij galgenaas.
Reynaert gaat voor de koning staan
en zegt hem met een zucht en een traan:
– Ach, nobele vorst, in Godes naam,
aanvaard mijn trouw en ik zweer ’t
over mij hoort gij geen klachten meer.
Nobel antwoordt: – Ik ga akkoord,
maar misdraagt ge u, op mijn woord,
begaat ge diefstal of, erger, moord,
dan krijgt ge zonder pardon de koord.
Van vreugde gaat Reins hart te keer.
Hij valt voor Nobels voeten neer.
Nobel helpt hem op te staan
203
en vraagt dat men om het kruis zou gaan.
Bruin de beer is het gaan halen
om het op Reins schouder vast te maken.
Met vreugd heeft hij het kruis ontvangen,
maar of hij de beevaart zal aanvangen!?
Maar hoe dan ook hij is de houder
van ’t kruis op zijn rechterschouder.
Men brengt hem tas en pelgrimsstaf
en voor de tocht wat proviand.
Al de dieren zijn fel aangeslagen
en die hem zijn komen aanklagen
zeggen dat ze het zich al beklagen.
Daar staat Reynaert dan ter beevaart
met essenhouten staf al klaar.
De koning vraagt hem om te vergeven
al het kwaad aan hem bedreven
en af te zien van zijn sluwe streken.
Sterft hij dan is zijn ziel gered.
Reynaert heeft zich niet verzet
tegen de eisen van de koning;
hij aanvaardt ze zonder beding
tot hij van ’t hof afscheid neemt.
Hij breekt de strohalm en vergeeft
en vertrekt zo iets voor drieën
en iemand groeten doet hij niet;
in zijn haat tart hij de hofhouding,
behalve de koning en de koningin,
de fiere en trotse Nobeline,
die zeer hoofs is en heel schoon.
Heel lief richt zij tot hem het woord:
– Heer Reynaert, gedenk ons in uw
gebeden
en ook wij zullen u niet vergeten.
– Dame, zegt Rein, zeer hoog voorwaar
sla ik uw bidden voor mij aan.
De man voor wie een vorstin bidt,
is een gelukkig sterveling,
maar droeg ik uw vingerring,
ik nog geruster op weg ging.
Als u mij schenken wilt de ring
zal daarvoor groot zijn mijn beloning.
Bij mijn terugkeer, ‘k wil het zweren,
zal ik u mijn juwelen geven
die waard zijn meer dan honderd ringen.
Haar hand biedt hem de koninginne
en Rein neemt de ring van haar vinger
en spreekt haar toe met zachte stem:
– Wie de ring niet heeft gezien, wee hem,
daar niets of niemand hem beschermt.
Tiecelijn, 19, 2006