Je t'adore - Reynaertgenootschap

Dan vallen ze de arme Tybaert aan
die veel slagen moet ondergaan
eer hij op de vlucht kan slaan.
De Martijns nemen hem onder handen
en Tybaert toont zijn scherpe tanden.
Hij lonkt naar de ballen van de paap
lijk in ’t verhaal te lezen staat.
Met zijn tanden en zijn klauwen
heeft hij één hanger afgehauwen.
Als de dame dit ongeluk ziet
en zich rekenschap geeft van ’t verlies
jammert ze na elkaar drie keer
en valt in zwijm bij de vijfde neer.
Terwijl Martinet zijn moeder bekloeg
die buiten kennis lag op de vloer,
maakte Tybaert zich uit de strik los
en verdween ijlings door het hol.
Hij werd wel vreselijk toegetakeld
maar had wraak genomen op de pape,
die hem geslagen had zo hard.
Ach, kon hij zich maar wreken
op Reynaert,
maar die snoodaard, van zodra
Martinet alarm geslagen had,
was hij vlug op het hazenpad
en gevlucht naar zijn vossengat
terwijl men afranselde de kat.
Hoe verwenste de kat Tybaert
de gemene streken van Reynaert!
– Ai, roept hij, Reynaert, Reynaert,
nooit wordt uw ziel door God aanvaard.
Ach, moest ik het alweer bekopen,
ik die zo dikwijls werd bedrogen
door de sluwheid van die rosse aap.
Wat betreft die hoorndrager van
een paap,
dat God hem in ’t ongeluk stort
en hem ontneme brood en gort
en aan zijn vrouw die vuile kalle
die mij zo driest heeft aangevallen.
Maar hij verloor één van zijn ballen.
Daardoor nam ik voor zijn
parochie wraak,
want ’t klokkenspel heeft nu afgedaan.
En zijn zoon, Martijn van Orliens,
moge voor hem God nooit voorzien
een greintje voorspoed of geluk
want hij sloeg danig op mijn rug;
hem worde beschoren een kort leven
197
zodat hij de tonsuur kan vergeten;
hij worde als een dief gehangen.
Zo lang duurden Tybaerts klaagzangen
dat hij aankwam in de vallei
waar Nobels raad zetelt voor ’t pleit.
Als hij de koning ziet en groet
knielt hij neder voor zijn voet
en vertelt hij zijn kwaad avontuur.
– God, roept de koning overstuur,
geef mij raad, verlicht mijn geest,
de vos is een demonisch beest
dat mij beledigt en onteert,
en ik vind niemand die in staat
is ons te wreken voor zijn kwaad.
Here Grimbeert, ik ga me afvragen
of het niet is op uw aanraden
dat Rein mij met de nek aanziet.
– Ik, here koning, zeker niet!
– Vertrek dan vlug en ontbied hem
en keer niet weer zonder de schelm.
– Heer koning, dat kan ik niet doen
want de vos kent geen fatsoen,
hij is zo verdorven en zo stout
dat ik het niet voor mogelijk houd
hem te brengen naar uw hove
als ik niet met een brief kan tonen
dat ik ben des konings bode.
Maar als hij bemerkt uw zegel,
bij mijn devotie voor Sint-Israël,
dan zal hij, denk ik, met mij meegaan
om te verschijnen voor uw raad.
– Dat is goed gesproken, zegt de vorst
en hij dicteert dan zijn gebod
aan het everzwijn Baucent
en verzegelt het perkament
en geeft aan Grimbeert de boodschap,
die langs een weide gaat op stap
voor hij een groot bos binnentreedt.
De huid van zijn rug was zeer bezweet
als hij aan Reins woning komt.
Hij vond langs pas ontgonnen grond
een pad dat hem in de richting bracht.
Hij is bij Rein voor valt de nacht.
De toegang is smal, de muren hoog.
Grimbeert komt binnen langs de poort
die hij nog van vroeger kent.
Reynaert die steeds is zeer attent
en een aanval vreest als hij de das
hoort binnenkomen langs het sas,
Tiecelijn, 19, 2006