Je t'adore - Reynaertgenootschap

in mijn tuin zijn aangeland
en voor uw smart en droefenis
waarvoor ‘k gebruiken zal mijn list.
Daarna roept hij met luide stem
en groet hem en verwelkomt hem:
– Al komt ge van Sint-Gillis of van Rome,
kom binnen, ge zijt willecome.
Treed toch binnen zonder versagen
alsof het was op Sinksendage.
Als het met mooie woorden is
kost een nederig welkom niks.
De kat sprak hem goedmoedig aan:
– Reynaert, denk niet dat ik u haat.
’t Is koning Nobel die u bedreigt
want Bruin en hoorndrager Ysegrijn
en het hele hof klaagt over u.
– Vriend, daarover zwijgen we nu.
Over andere zaken komt gij spreken.
Ik zal zo lang mogelijk leven.
Ik zal naar de raad toegaan
en luisteren naar wie mij aanklaagt.
– Dat zou zeer wijs zijn, edele heer,
en ik raad het u aan zonder meer
omdat ik u eer en respecteer.
Maar nu is mijn honger zo groot
dat mijn ruggengraat ervan plooit.
Hebt gij soms op dit moment
in uw schapraai geen haan of hen
of iets anders om te eten?
– Tybaert, vriend, ge moest toch weten:
kip en haan zijn luxe-eten.
Maar als een rat of muis u zint
wordt gij in overvloed bediend.
– Reynaert, gij zegt in overvloed?
Van muizen word ik nimmer moe.
– Ik zal er u genoeg bezorgen
voor de dageraad van morgen.
Volg mij dan, ik ga voorop.
Reynaert kwam dan uit zijn hol
en Tybaert ging achter hem aan
want hij vermoedt noch list noch kwaad.
Dra komen ze in een gehucht aan
waar een twintigtal huizen staan.
– Tybaert, weet ge wat we gaan doen?
Hier woont een pape die ook boert.
Luister, ik ken zijn huis zeer goed.
Hij heeft graan en haver in overvloed
waaraan de muizen zich tegoed doen.
Het is die knagers zelfs gelukt
196
ervan te vreten haast een mud.
Ik was daar nog niet lang geleden
en ving er toen een stuk of negen.
Een deel heb ik in mijn kast gestopt
en de rest at ik vanmorgen op.
Kijk, door dit gat kwam ik in ’t huis,
kruip erdoor en prop vol uw buik.
Maar de bedrieger liegt hem voor
want de pape die daar woont
bezit geen haver en geen graan.
Van hem hield geen parochiaan
omdat hij een hoer onderhield
– de moeder van Martijn van Orliens –
die hem compleet had geruïneerd
en heel zijn fortuin had verteerd,
zodat hij os noch koe bezat
of kalf, tenzij van hetzelfde ras
tien kippen waarvan Reynaert al
vier vogels opgevreten had.
Martijn, die sedertdien intrad,
had om Reynaert de vos te vangen
voor het gat een strik gespannen.
God hoede de pape voor een zoon
die zich zo sluw en listig toont
om te vangen zowel vos als kat.
Reynaert die de list geroken had
zegt er niets van aan zijn kompaan.
– Tybaert, vooruit, zegt Rein, komaan;
verrek, zijt ge bang? Stel u niet aan.
Vooruit, ik ga hier op de wacht staan.
Tybaert glijdt erin maar hij vindt
geen haver en graan evenmin,
maar een strop die hem de nek snoert
en of hij nu trekt of duwt of woelt
de strop blijft om zijn nek hangen
en houdt hem jammerlijk gevangen.
Hij wil tevergeefs elders zijn
omdat daar plotseling verschijnt
de jonge klerk, zoon Martinet.
– Opstaan, roept hij, opstaan, uit bed,
opstaan vader, vooruit, opstaan,
en ook gij, schoonmama, opstaan
en steek vlug een waskaars aan,
er zit een vos in mijn strik, komaan!
De moeder schiet wakker, springt uit bed
en heeft een kaars vlug klaargezet
wijl de paap zijn balzak bedekt
en uit zijn bed springt terwijl
hij inderhaast een spinstok grijpt.
Tiecelijn, 19, 2006