Je t'adore - Reynaertgenootschap

Waarom ook, heer, zou ik u haten?
– Maar goed, want nu ik Nobel de Lioen
mijn hommagium ben gaan doen,
heb ik alle lust opgegeven
om met u in onmin te leven.
– Ik vertrouw u, antwoordt de deugniet,
en een waarborg vraag ik niet.
Vriend, ik vertrouw u op uw woord.
Bruin gaat met de vos akkoord.
Ze zijn op weg gegaan tezamen
en laten hun paarden goed draven
tot aan vester Lanfroot zijn bos.
Daar hielden ze in hun strijdros.
Lanfroot, voor het bos aangesteld,
had een eikenboom neergeveld
om er planken uit halen
en brede tafels van te maken.
Hij had de eikenstronk voorzien
voor- en achteraan van spieën
zodat hij beter splijt en klieft.
– Bruin, zegt Reynaert, goede vriend,
ziehier wat ik u heb beloofd:
de raten zitten in die kloof.
Laat ons eten en drinken gaan,
met een stuk hout kom ik eraan.
En terwijl de arme beer Bruin
in de spleet al steekt zijn snuit
en bovendien nog zijn voorpoten
heeft Rein de wiggen weggenomen
en is hij wat opzij gaan staan
om Bruin te houden voor de aap
en hem te draaien een flinke loer:
– Hoerenzoon, open uw smoel,
ge komt er met uw tong haast aan.
Hij houdt hem heerlijk voor de aap
want daar zit honing in noch raat.
Wijl Bruin er toch tracht bij te komen
had Rein de spieën weggenomen
wat hem veel moeite heeft gevraagd.
Toen Rein de wiggen ongevraagd
had weggenomen zat Bruin ocharme
in de eikenstronk gevangen
en lijdt daar nu helse pijn.
Zijn huid bleef plakken in de eik
zodat zijn hart het haast begaf.
Bruin was nu tot wanhoop gebracht
door Rein, die nimmer had gebiecht
en nooit een goede daad had verricht
en nooit aan liefdadigheid gedaan.
194
Spottend gaat Rein weer opzij staan.
– Bruin, zegt hij, ik wist wel,
dat er sluwheid stak in uw spel
en dat er voor mij van d’honingraten
geen enkele raat zou zijn te rapen.
Ik weet nu wel wat ik zou doen
als deze zaak was te herdoen.
Wat zijt gij voor een onverlaat
dat gij mij geen honingraat laat.
Hoe vlug in Sint-Gillishospitaal
zoudt gij mij opsluiten, helaas,
als ik in armoede zou leven.
Rotte peren zoudt ge mij t’eten geven.
Na die uitwisseling van gedachten
verschijnt sire Lanfroot, de boswachter,
en knijpt de vos ertussenuit.
Toen hij de beer zag met zijn snuit
zitten in de eik die hij moest kloven,
is hij meteen naar ’t dorp gevlogen,
roepend: – Er zit een beer gevangen!
Kom, mensen, laten we hem gaan
vangen.
U moest de boeren zien buitenkomen
en de straat komen opgelopen
de een met een bijl, de ander met een
knots,
of met een vlegel of een meidoornstok.
Zoals het er daar nu aan toegaat,
is Bruin bang voor zijn ruggengraat.
Vooraan loopt mister Hoerenboer
en Piot-van-de-Dikke Hoer
en de lijkbidder Baldewijn
die zijn wijf van acht’ren bestijgt
en de stinkende Huwelijksvierder
die op de loop gaat voor de vliegen.
Als de beer ziet die lange stoet
beeft hij en verliest zijn moed
en denkt: ‘Ik verlies beter mijn snuit
dan Lanfroot te laten heel mijn huid.’
Zo hard trok hij – zoveel leed Bruin –
dat zijn aders springen en zijn hart
breekt en zijn kop kraakt en barst.
Hij verliest onzeggelijk veel bloed
en ’t vel van zijn poten en zijn snoet.
Nooit heeft men zo’n lelijk beest ontmoet.
Zijn snuit zit volledig onder ’t bloed
en van zijn gezicht is ’t vel verdwenen.
Door het bos neemt Bruin de benen
achtervolgd door ’t gillend boerenvolk
Tiecelijn, 19, 2006