Je t'adore - Reynaertgenootschap

Als Reynaert geen list bedenkt
ziet het er niet goed uit voor hem,
want de beer staat al voor de poort
van Malpertuis, zijn toevluchtsoord,
dat door hoge struiken was omboord.
Daar Bruin te groot is van lijf
past het dat hij buiten blijft.
Hij nadert nu de barbacaan
en Rein zit aan een torenraam.
Om uit te rusten trekt zich de vos
terug in ’t diepste van zijn hol.
Hij had zijn schapraai pas gevuld
met een malse kip al heel geplukt
en die morgen met veel appetijt
had hij gegeten wild konijn.
Nu rust hij uit met welbehagen
maar daar staat Bruin al voor de hage.
– Reynaert, roept de beer, spreek tot mij,
kom naar buiten, waar zit gij?
Ik ben Bruin, ’s koning Nobels bode.
Baron, gij wordt naar ’t hof ontboden.
Reynaert weet dat het is de beer
want hij zag hem gaan heen en weer.
Hij vraagt zich af met welke list
hij de zoolganger fopt en klist.
– Bruin, roept Reynaert, dierbare vriend,
waaraan hebt gij het toch verdiend
dat men u deze berg deed nemen.
Naar ’t hof te gaan was mijn voornemen,
maar ’k wou nog smullen voor die tijd
van een Franse specialiteit.
Baron Bruin, ge weet toch heel goed
dat wie aan ’t hof de rijkaard groet
met een ‘uw handen wassen, heer’
zeker is van geluk en eer
en hij zijn mouwen vasthoudt ook.
Zij krijgen eerst rundvlees met look
en dan volgen er nog rijkere spijzen
die de heer wenst en ook zal krijgen.
Maar een pauper en armoedzaaier
zal alleen in duivelstront graaien.
Hij eet niet bij het vuur gezeten
maar krijgt op zijn schoot zijn eten
te midden van de honden vele
die ’t brood hem uit de handen stelen.
Ook wacht die sukkel tevergeefs
dat men hem tweemaal drinken geeft.
Waarlijk er komt geen tweede maal.
De knechten bereiden hem een maal
193
van botten droog en afgeknaagd
waaraan zelfs een hond niet meer
knaagt.
Iedereen houdt zijn brood goed vast
want de meesters van de broodkast
hebben de knechten goed doen leren
het brood zeer zuinig te beheren.
Vaak daarom missen grote heren
wat ’t voetvolk heeft in overvloed.
Ach, mocht hen verteren d’hellegloed.
Vlees en brood leggen zij opzij
en betalen daarmee hun hoererij.
Om dat ook te kunnen doen
bracht ik, heer Bruin, deze noen
al mijn voedsel hier tezaam
en heb er mij tegoed aan gedaan.
Zo at ik wel voor zes dukaten
honingtaarten van verse raten.
– Nomine patre, Christum file,
zucht Bruin, de bere, bij Sint-Gilles,
Rein wat gij daar hebt in overvloed
is op de wereld ’t beste goed
waarnaar mijn maag het meeste langt.
Ach, geef me, heer, wat ik verlang
in Godes naam, mea culpa.
Reynaert de vos maakt een grimas
denkend aan de poets die hij hem bakt.
De arme Bruin merkt echter niet
dat hij gestuurd wordt in het riet.
– Bruin, zegt Rein, kon ik u betrouwen!
Als gij niet beschaamt mijn vertrouwen
en vond ik bij u hulp en alliantie,
bij mijn zoon Rosvel, de deugniet,
dra zou ik vullen uwe mage
met verse en nieuwe honingraten.
Hier tegenover, als men betreedt
het bos dat ene Lanfroot beheert.
Maar wat heeft het al voor zin,
want breng ik u er middenin
en zou ik u, Bruin, uw zin geven
zoudt gij er later van profiteren
om mij te schaden en te deren.
– Wat zegt gij daar, baron Reynaert?
Ben ik uw vertrouwen dan niet waard?
– Voorzeker! Wel dan? Gij zijt in staat
tot trouweloosheid, tot verraad.
– Vriend Reynaert, gij beledigt mij,
dit is gewoon kwaadsprekerij.
– Akkoord, ik zal het voortaan laten.
Tiecelijn, 19, 2006