Je t'adore - Reynaertgenootschap

en haar rechtervleugel afgeknakt.
Precies op ’t ogenblik dat de koning
nog vermoeid van het rechtsgeding
met volle maag van tafel ging
komen daar de vier hennen aan
en handenklappend ook de haan.
Van verdriet maakt Pinte groot misbaar
gevolgd door d’anderen bij de baar.
– Bij God, roepen zij, edele lieden,
honden en wolven, gij alle dieren,
help mij rampzalige en bied troost.
’k Vervloek de dag van mijn geboort.
Vijf broers had ik van mijn vader.
Hen verslond Reynaert de verrader.
Groot was dat verlies en onze rouw.
Van mijn moeder, de goede vrouw,
zou ik vijf lieve zusjes krijgen,
jonge kippen, mooie meisjes,
die knappe hoenders zouden worden
daar Graard Frenen ze goed verzorgde
voor de eieren en de leg.
Hij heeft ze helaas vetgemest
tot zijn wanhoop en verdriet:
niet één der vijf Reynaert hem liet.
Rein slokte ze allemaal naar binnen.
En gij, mijn zoete hartsvriendinne,
mijn liefste zuster die daar ligt
onbeweeglijk in die kist,
hoe mals waart gij en struis en dik.
Wat geworden uw zusters, wat geword ik
die u met zoveel verdriet aanschouw.
Dat in de hel brande de rabauw,
die ons zo dikwijls heeft belaagd
en achtervolgd en opgejaagd
en vaak verscheurd ons vederpak
onheil stichtend in ons park.
Gisterenmorgen, bij de poort,
hebt gij mijn zuster hier vermoord
en zijt ge door het dal gevlucht.
Het paard van Graard was niet zo vlug
om u te kunnen achterhalen.
Ik ben u hier komen aanklagen,
maar ik vind, helaas, niemand hier
die mij recht zal laten geschien,
want gij vreest niemands bedreiging
noch iemands woede of afschrikking.
Na deze woorden viel van hartepijn
d’arme Pinte op de vloer in zwijm
en haar zusters met haar tezamen.
191
Om te helpen die vier dames
van hun krukjes, op dan stonden
al de dieren, wolven en honden.
Zij gieten op hun hoofden water.
Toen ze weer bij bewustzijn waren
– zoals in ’t boek geschreven staat
en Nobel zagen en zijn raad –
zijn de hennen met zijn allen
voor zijn voeten neergevallen
en ook de hane knielde neer
en bette zijn voeten met zijn tranen.
Toen Nobel zag de jonge hane,
was hij erg met hem begaan
en verdrietig en zo geheel ontdaan
en slaakte zulk een diepe zucht,
dat iedereen zeer was beducht.
En toen hij dan het hoofd ophief
was geen enkel dier zo driest
of het was van schrik vervuld
als de koning zucht en brult.
Cuwaert, de haas, was zo van streek
dat hij twee dagen aan koorts leed.
Het hele hof in angst leefde
en zelfs de koenste van schrik beefde.
Nooit was groter woede gevoeld
dan bij de brullende Lioen.
Hij heft het hoofd een tweede keer
en gaat van woede zo tekeer
dat het in ’t hele paleis weergalmt.
Dan spreekt hij resoluut en kalm:
– Vrouwe Pinte, bij mijn vaders ziel,
voor wie ik vandaag en hier
nog geen devotie heb gebracht,
uw leed heeft me van streek gebracht,
maar ik kan ze niet doen keren.
Ik zal Reynaert convoceren.
Als uw zuster zal zijn begraven
zult ge met eigen ogen ontwaren
dat groot zal zijn ’s konings wrake
want ik zal er zelf over waken
dat uiterst streng worde gestraft
uw schade bij deze doodslag.
Als hij hoort wat de koning zegt
springt heer Ysegrijn terstond recht.
– Heer, zegt hij, ’t zou een weldaad zijn
als Pinte zou gewroken zijn
en haar zuster vrouwe Coupée,
die Reynaert opgevreten heeft.
Heer, u honoreren zou die daad.
Tiecelijn, 19, 2006