of Arme Mannen- en Vrouwenhuis. Deel I - Historische vereniging ...

JAARBOEK DIRK VAN EeK 2001
72
en zoete aardappelen. Dit alles met als feestelijk accent een glas witte wijn.
Na dit copieuze maal sprak een der dames een kort dankgebed uit.
Na de maaltijd gingen zeventien vrouwen - de zieke weduwe Louage
bleef achter - naar de achterste eetzaal, waar zij tot zeven uur 's avonds het
gebouw deden weerklinken van psalmen en liederen. Over de kwaliteit van
dit vocale intermezzo staat niets vermeld in het notulenboek, maar gezien
de verregaande staat van tandeloosheid waarin velen verkeerd zullen hebben,
moet het ergste worden gevreesd. Om zeven uur nodigden de regenten de
dames uit om in de grote eetzaal de dag te besluiten met chocola , biscuit
en krentenkoeken. Na een lichte conversatie begaven de besjes zich om
negen uur, erg blij met hun lot, naar hun kribben, om aldaar tussen de
lakens en de groene deken nog eens na te denken over de heuglijke dag ."
Voor een der vrouwen bleek de overvloedige lunch helaas een galgenmaal.
De toch al zieke weduwe Louage overleed een dag later en werd op 2 januari
op het Papegaaisbolwerk bij de Marepoort begraven, ongetwijfeld in een
door de vaste timmerman gemaakte kist. De begrafenisstoet bestond uit tien
dragers uit de gebuurte die daarvoor ieder zes stuivers kregen , en de knecht
der gebuurte die een gulden opstreek."
Na het droeve verscheiden van de weduwe hernam het dagelijks leven
zijn loop. Drie dagen later al was haar plaats ingenomen door ene Elsje
Schrijfheer. die zoals alle minnekinderen op de regentenkamer werd ontboden
om daar te worden verwelkomd en op haar plichten te worden gewezen.
Een van die plichten was het bijwonen van de catechisatie, die voorlopig
op zondagmiddag van half twee tot half vier werd gehouden. De regenten
achtten deze godsdienstige scholing zo belangrijk dat zelfs de gealimenteerden
die met het strafblok aan hun been rondstrompelden daarheen moesten.
Dat ondervond de op 31 januari 1784 ingekomen weduwe van Jesaias de
Graauw, een vrouw met wie het binnenechtpaar en de bestuurders van het
huis nog veel te stellen zouden krijgen.
Tot 11 mei, de dag van de plechtige inwijding van het minnehuis, verliep
alles in goede orde en regelmaat. Af en toe ontvingen de regenten een gift
en namen nieuwe minnekinderen de plaats in van overleden oudjes. Soms
weigerde een uitverkorene. Zo vertikte Pieter Lazier het voor de vergadering
te verschijnen, waarna hij te horen kreeg dat hij nooit van zijn levensdagen
in het huis zou mogen wonen." De oudjes weigerden echter niet vaak. De