''Ik hoorde op die dag 's middags op de radio dat er een vliegtuig in ...

‘‘Ik hoorde op die dag ‘s middags op de radio dat er een vliegtuig in het WTC-center was gevlogen’’,
zegt Kris Reekmans uit Stevoort. ‘‘Ik vond dat niet zo raar, want ik wist uit een geschiedenisboek dat
er in de Tweede Wereldoorlog een grote viermotorige B-17 bommenwerper op trainingsvlucht in de
mist boven New York in het Empire State gebouw was gevlogen. Wat het gebouw uitstekend
overleefd had. Ik maakte me dus voor de rest geen zorgen. Tot ik na een middagdut wel iets anders te
zien kreeg.’’
‘‘Ik zat op dat moment in de trein van Amsterdam naar Maastricht. Ik dacht echt dat de 3e
wereldoorlog ging uitbreken.’’ (Erik Vanden Branden, Lanaken)
‘‘Ik was, als amateur-fotograaf, foto’s gaan maken op de hypodroom’’, zegt Jef Moermans van
Tongeren, ‘‘toen ik in de kantine aan de babbel was met een F16-piloot. Samen zagen we op tv de
beelden. De piloot was serieus schrokken.’’
‘‘Die dag was ik in het Doppahuis in Hasselt. We hadden een opendeurdag. Ik was daar mijn
cursussen patchwork en vilten aan het promoten, samen met de andere vrijwilligers die daar les
geven.’’ (Gertie Debacker)
‘‘Ik was aan het werk in een fabriek in Sint-Truiden. Door het lawaai van de machines verstond ik het
breaking news op de radio niet. Volgens mijn collega was er ‘een vliegtuigje op een appartement
gevallen’. Maar toen ik thuis was, bleek het iets heel anders te zijn.’’ (Kurt Paques, Wellen)
‘‘Ik was gewoon thuis, was naar de tv aan het kijken. Maar toen heb ik de hele dag tv gekeken.’’
(Carina Wijnants, Hasselt)
‘‘Na mijn werk in Neder-Over-Heembeek was ik samen met mijn echtgenoot, met de auto, op weg
naar huis. Ter hoogte van Zolder, op de E314, werden de radioprogramma’s onderbroken voor een
extra nieuwsuitzending. Thuisgekomen heb ik onmiddelijk de tv aangezet. Terwijl we naar het nieuws
keken, zagen we hoe de tweede toren ook door een vliegtuig doorboord werd.’’ (Rina Metten,
Zonhoven)
‘‘Op 11/9 was ik aan het strijken (zakdoeken).’’ (Magda Dillen)
‘‘Ik reed van Diest naar Hasselt om les te geven (beroepsopleiding). Rond 15 u hoorde ik op de radio
de eerste berichten. Toen ik Hasselt bereikte, vertelde ik het hele verhaal aan de cursisten. Twee
daarvan juichten de aanval toe, tot ongeloof van de anderen: ze waren US-haters.’’ (J. Iwanicki,
Diepenbeek)
‘‘Die dag werd onze nieuwe garage-poort gebracht. De schrijnwerker had een radiootje en ineens
hoorden we dat vreselijke nieuws.’’ (Marie-Anne Van Cuyck, Wellen)
‘‘Op 11 september was ik samen met mijn dochter verlichting aan ’t ophangen in huis! De tv stond op
en we hoorden iets van een vliegtuig dat in een toren was gevlogen. Wij gingen vlug kijken en dachten
de herhaling te zien, maar het bleek de impact van het tweede vliegtuig te zijn, rechtstreeks live op tv.’’
(Patrick Peeters)
‘‘We waren op vakantie in Frankrijk. Tijdens het strijken had ik de tv aan. Toen ik het zag, ben ik
naar buiten gelopen om mijn man, die het zwembad lag, te waarschuwen, maar ik kreeg geen woord
uit mijn keel. Hij zei: ach, zit er weer een dikke spin? We hebben de hele dag tv gekeken, maar hebben
het toestel wel zo gedraaid dat we toch nog in de zuiderse zon konden zitten.’’ (Hilde Peters, Landen)
‘‘Mijn vriendin en ik waren op de luchthaven in Zaventem en merkten daar dat er iets gebeurd was
door de chaos die er heerste en de enorme drukte voor alle tv-toestellen, maar we vernamen het
nieuws pas op onze vakantiebestemming in Griekenland waar we na uren vertraging aankwamen.
Het was zo onwezenlijk, het heeft de hele vakantie door ons hoofd gespeeld en een domper erop
gezet. We waren wel blij dat we het op de luchthaven nog niet wisten, want dan hadden we misschien
ook niet meer durven te vertrekken. (Madeleine Derickx, Neerpelt)
‘‘Mijn vrouw en ik hadden die dag net Sydney bezocht waar we ook nog de twee volgende dagen
zouden blijven. Toen ik ‘s avonds iets te drinken ging halen in de bar van het hotel, leek het of
iedereen naar een rampenfilm aan het kijken was. Tien jaar eerder woonden we in New York en wij
bezochten vaak de Twin Towers. Wat ons in Australië opviel: ‘s anderendaags hingen alle
Amerikaanse én Australische vlaggen halfstok en over de hele stad stonden grote schermen met heel
wat toeschouwers die zich daar verzamelden om een ‘‘samen-gevoel’’ te beleven. Het luchtverkeer in
Australië werd niet stilgelegd, maar deze ramp was de laatste druppel voor de noodlijdende
binnenlandse luchtvaartmaatschappij ANNSET die ‘s anderendaags definitief failliet ging. We
hadden al onze verdere tickets bij hen afgesloten, maar Singapore Airlines heeft ze gelukkig
overgenomen.’’ (Jaak en Ria Hellings, Hasselt)
1

‘‘Mijn man en ikzelf waren op dat moment bezig met een cruise op de Nijl in Egypte! Een minut na de
eerste ontploffing kregen we van onze zoon een gsm-bericht. Niemand van onze reisgezellen had al
iets gehoord. De sfeer op de boot was dadelijk heel anders toen we de beelden zagen op tv. Ook de
beveiliging werd overal plots flink opgedreven.’’ (Jaklien Vanhamel)
‘‘We waren in Turkije. Het bedierf onze vakantie voor een stuk.’’ (Houben-Hermans, Maasmechelen)
‘‘Op de terugweg uit Bretagne kreeg iemand van ons een telefoontje. Aan eerste pompstation zijn we
gestopt en hebben we in het restaurant naar tv gekeken.’’ (Rogers Drijvers, Zelem)
‘‘We waren in Turkije, toen onze zoon me opbelde: je moet naar tv kijken, er is iets vreselijks gebeurd.
Er heerst wel wat paniek onder de toeristen, want we moesten nog het vliegtuig naar huis nemen.
Sommigen durfden geen vliegtuig meer te nemen. (Regina Hermans, Maasmechelen)
‘‘Ik lag in het zwembad in Punta Cana (Dom.Rep.). We zijn later pas met wat vertraging naar huis
kunnen vertrekken. De aangekochte rum mocht niet meer in de handbagage.’’ (Koen Peelmans,
Neerpelt)
‘‘Mijn echtgenote en ik deden in september 2001 onze huwelijksreis uit 1970 over en we waren in
Ascona, aan het Lago Maggiore in Zwitserland. Gedurende ons verdere verblijf daar was het
natuurlijk iedere dag aan de orde!’’ (Michel Alders en Miet Achten)
‘‘Wij waren op verlof in Malta. Toen we de beelden zagen, dachten we: nu kunnen we niet meer naar
huis, we zaten op een eiland. Dan maar met de boot. Na twee dagen konden we toch met het vliegtuig
naar huis.’’ (Mia Vossen-Wertelaers, Tongeren)
‘‘Ik was in de keuken koffie aan het drinken met mijn ma, die op verjaardagbezoek kwam. Ik werd
toen 55. Ik moet er nu elk jaar bij mijn verjaardag nog aan denken. De verjaardag toen was meteen
bedorven: iedereen had die dag slechts aandacht voor die aanslagen. (Josette Neven, Hoeselt)
‘‘Ik ben jarig op 11 september, dus was ik mijn verjaardag volop aan het vieren...’’ (Trix Verstraten)
‘‘Op dat moment waren we gezellig koek aan het eten bij ons ma: ze is jarig die dag!’’ (Carine Jannis)
‘‘Op 11 september 2001 in de late namiddag zag ik de eerste beelden van de aanslag op de WTCtorens,
toen plotseling mijn water brak. We haastten ons naar het ziekenhuis. Daar heb ik de hele
nacht doorgebracht in de bevallingskamer, afgesloten van de wereld. ’s Morgens om half 8 is mijn
oudste zoon Ben geboren.’’ (Lincy Luyten)
‘‘Op 11 september was mijn man jarig. Ik ben zijn lievelingsmenu (frietjes met biefstuk en
champignonsaus) aan het koken, hoogzwanger. Mijn dikke buik neemt zoveel plaats in dat ik nog
amper aan de kookplaat kan. Mijn man komt gestresseerd binnen en zegt dat er in Amerika iets
vreselijk is gebeurd. Hij voelt de verjaardagskussen die ik hem geef niet en hoort amper dat ik hem
vertel dat het niet lang meer zal duren voor hij weer vader wordt. Ik voel het gewoon... Hij vertelt
over torens, vliegtuigen, Amerika, terroristen en nog zoveel meer. Hij vergeet dat hij jarig is, het
dringt niet tot hem door dat HIJ nu belangrijk is en niet New York... Of misschien dringt het wel niet
tot MIJ door en denk ik alleen maar aan dat kleine wezentje in mijn buik. Na het etentje, de
cadeautjes en het verjaardagsbezoek (al ging het ook weer alleen over Amerika) ben ik blij dat ik mijn
bed in kan. Maar niet voor lang... De volgende ochtend wordt Martijn geboren. Waar in New York
voor velen een eind kwam aan een fijne tijd, begon hier voor ons een mooi verhaal... (Mireille Van
Thienen, Tessenderlo)
‘‘Op 11/9 zaten we bij de begrafenisondernemer om een granieten zerk te bestellen voor onze
overleden schoonbroer. Tijdens een koffiepauze zag de begrafenisondernemer de eerste beelden op tv
en vertelde wat er gebeurd was. De ware omvang en toedracht van de zaak drong toen nog niet tot
ons door.’’ (L.D., Heusden)
‘‘Ik was toen op ziekteverlof na een blindedarmoperatie. Ik was thuis en volgde het nieuws vanuit
mijn zetel. Ik weet nog goed dat het hier in Limburg zonnig weer was.’’ (M.S.)
‘‘Onze dochter, Noortje, toen 5 jaar, was al enkele dagen erg ziek. Op 9/11 hebben we onze kinderarts
gecontacteerd. Na de nodige onderzoeken en een dringende spoedopname, zagen we de onwezenlijke
beelden op het televisiescherm in het ziekenhuis. De dag dat onze jongste de diagnose
‘nierbekkenontsteking’ kreeg en een tiental dagen zou opgenomen blijven, zal voor altijd gelinkt zijn
aan een wereldschokkende gebeurtenis...’’ (Gisèle Froyen)
‘‘Op de IC van Gasthuisberg, waar ik mijn moeder bezocht, kwam een verpleger binnen: ‘Er is iets
ergs gebeurd.’ Wat kan er nu erger zijn dan wat er in een ziekenhuis binnenkomt, vroeg ik me af.
Achteraf verstond ik zijn reactie wel.’’ (Monique Godts, Kessel-Lo)
2

‘‘Ik werd die dag in het Virga Jesse geopereerd. Ik had borstkanker en mijn borst zou geamputeerd
worden. Suf van de verdoving heb ik pas ‘s anderendaags van verpleegsters gehoord wat er gebeurd
was. Dat was toch erger dan wat ik aan de hand had.’’ (Godelieve Dupont, Zonhoven)
‘‘Ik kwam om 5 voor 3 thuis van mijn werk. Toen ik de tv aanzette, op het mozaïekbeeld, zag ik
overal dezelfde beelden. Ik belde meteen een kameraad van me in Texas. Die wist nog van niets. Een
uur later, toen ik hem terug wou bellen, raakte ik al niet meer binnen.’’ (Johan Van Schoenwinkel,
Borgloon)
‘‘Dit is oorlog, was mijn eerste gedachte. Ik kon mijn ogen niet geloven. Op klaarlichte dag en dan
twee vliegtuigen vlak na elkaar.’’ (Arnold Roberts, Lanaken)
‘‘Ik was op dat moment mijn auto aan het laten onderhouden in Lutselus. Ik hoorde via de radio in
het werkatelier van de garage dat er een ongeval met een vliegtuig was geweest. Enkele minuten
hoorde ik dat er een 2de vliegtuig in de torens vloog. Toen dacht ik dat WO III was begonnen. Ben
toen direct naar mijn toenmalige huis in Tongeren gereden om het nieuws te bekijken met de
verschrikkelijke tragedie voor zovele onschuldigen. Sinds mensenheugenis is het verschil in religie
tussen volkeren al een bron van veel wreedheden geweest en zal dit blijven vrees ik!’’ (Richard
Konings, Heusden-Zolder)
‘‘Ik herinner me dat ik die dag bij motorshop Jacqmaer in Munsterbilzen binnenwandelde. Het
gebeurt wel vaker dat er aanwezigen zijn die liever voor een babbel dan voor een aankoop komen,
maar nu hing er duidelijk een speciaal sfeertje binnen. Nog voordat ik kon vragen wat er gaande was,
hoorde ik de zaakvoerster opgewonden vertellen over het nieuws dat Amerika opgeschrikt was door
meerdere aanslagen met vliegtuigen. Nu, 10 jaar later, is nine-eleven deel van het collectieve
geheugen, maar voor het destijds aanwezige publiek van Jacqmaer, of ze dat nu wil of niet, zal 11
september 2001 toch gelinkt blijven aan moslimextremisme.’’ (Guido Wijnants)
3