m - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

HN-M 

Een ziftend leven 

..toch slank en jeugdig. 

Van tijd tot tijd een 

stukje Wrigley's, daar 

knap je van op! Ver- 

frisschend, kalmee- 

rend en... goed voor 

de „lijn"! Bij zittend 

werk moet de spijs- 

vertering bevorderd 

worden, anders zijn 

loomheid en corpu- 

lentie onvermijdelijk. 

Met Wrigley's be- 

hoeft de eetlust niet 

geremd te worden. 

Twee soorten: P.K. (zuivere 

pepermuntsmaak). Spearmint 

(pittige kruizemuntsmaak), c 

per pakje 

cent. 

WRIGLEY 

Bleekheid ? 

Neen ! 

Grootestadslucht en werken in huis 

maken bleek. Indien U succes in 't leven 

en beroep wilt hebben, dan mag U er 

niet bleek en vermoeid uitzien. Neemt U 

daarom "Khasana Superb-Rouge" en 

"Khasana Superb-Lippenstift" te hulp. 

U geeft in enkele minuten schoonheid 

en jeugdige frischheid aan Uw gezicht, 

zonder dat men het gebruik vermoedt. 

Uweigen huid verkrijgt door de aanraking 

met "Khasana Superb" de voor U pas- 

sende teint. Het werkt daarom natuurlijk, 

is tegen water en weer be- 

stand en kissproof. 

Rouge fl. 1.-. Lippenstift fl. -.90 en 1.60 

Klein« verpakkingen: per stuk fl. -.36. 

'WAs- 

KHASANA^SL 

SUPERB 

DR. M. ALBERSHEIM, FRANKFURT A. D. M.-PARIS-LONDEN 

Generaalvertegenwoordiging: J. Winkel, Jzn., Den Haag, Merwede«traat47, Tel. 772595 

1933 NEDERLANDSCHE DANSWEDSTRIJDEN 1933 

STEDEN-DANSKAMPIOENSCHAPPEN 

EN 

NEDERLANDSCH DANSKAMPIOENSCHAP AMATEURS 

De Nederlandsche Amateur Dancersclub verzoekt opgave van clubs, vereenigingen en 

dansleeraren, welke zich willen belasten met de organisatie van stedelijke danswedstrijden, 

m verband georganiseerd, om tot een uiteindelijken wedstijd te komen voor het 

NEDERLANDSCH DANSKAMPIOENSCHAP 

MODERNE DANSEN VOOR AMATEURS 1933 

ALLE WEDSTRIJDEN MOETEN IN APRIL WORDEN GEHOUDEN 

EN STAAN ONDER LEIDING VAN DE MEDEWERKENDEN 

Alle inlichtingen, opgaven, enz. te richten aan den organisator voor Nederland 

COR KLINKERT, STADHOUDERSKADE 152, TELEFOON 24232, AMSTERDAM 

- 2 

VOOR 

NOG GEEN I 2.~ 

PER MAAND 

'i * 

f 

»UM 

Het zijn niet alleen de „Sterren", die het succes van een 

film bewerken! De vertolkers van de bijrollen, hoe be-' 

scheiden die soms ook mogen zijn, dragen wel degelijk 

hun steentje bij tot het uiteindelijk resultaat en' hun taak is 

vaak niet ae aangenaamste en gemakkelijkste. En alleen omdat 

zij niet zoo op den voorgrond treden, wordt hun naam zelden 

genoemd, blijven zij onbekend. Wanneer een film een groot 

succes is, spreekt het publiek van Greta, „die weer zoo geweldig 

was", of van Lilian, „die toch zoo'n succes had"; de achter- 

namen behoeven er niet eens bij genoemd te worden, want elk 

kind weet, dat Greta de beroemde Garbo is, en dat men met 

Lilian niemand anders kan bedoelen dan Lilian Harvey. Over 

de andere spelers wordt niet eens gerept en dat is toch eigen- 

lijk heel onbillijk. Om onzen lezers die arme onbekenden wat nader 

te brengen, willen wij hier beginnen om alvast eenige Duitsche 

filmspelers van het tweede plan aan hen voor te stellen. 

Kent U Flockina von Platen? Neen, nietwaar? Zij was het 

kamermeisje vw Eva (Lilian Harvey) in „Quick, de clown" en 

zii was ook het bloemenmeisje in „De gravin van Monte 

Christo". Iedereen sprak, met betrekking tot die film over Bri- 

gitte Helm en Lüde Englisch. Flockina had men ternauwerhood 

opgemerkt. Haar laatste rol speelde zij in „Een streep door de 

rekening", als de dochter van den rijwielfabrikant. 

verzekert zich een 25-jarige voor f *iftf\i\ 

uit te keeren op zijn 60e jaar of 

direct bij zijn vroeger overlijden bij de 

_ 3 _ 

HAVBANK 

SCHIEDAM

m 

r^Ä M 

0d>^ 

In De gravin van Monte Christo" 

speelde ook Theo Lingren. Hij stelde een 

overdreven hoffelijken kellner voor en 

hoewel zijn naam niet in de rolverdeelin* 

werd genoemd, zagen wij zelden een 

betere creatie. 

Theo Lingen, van beroep balletmeester, 

viel het eerst op in de Dolly Haas-film 

»Uolly macht Karriere", waarin hij de 

rol van kapelmeester vertolkte. Daarna 

speelde hü in „Het fluitconcert van Sans- 

f?- U f! 5 "P 1 ? . Fir ^ a heir atet" en „Nur ein 

Viertelstündchen . 

• l n w?n nn ^ .? 0 8 stte ^ debutant-humo- 

rist Willy Grill veel succes. Hij kreeg 

uitstekende critieken.... maar verdween 

om onverklaarbare redenen van het film- 

tooneel. Op zijn rekening behoort echter 

een groot deel van „Ronnys" succes ge- 

boekt te worden. 

Albert von Kersten is een jongeman, 

die den laatsten tijd meer en meer 

op den voorgrond komt. Hij maak- 

te den wereldoorlog als vlieger-officier 

mede. In 1919 nam hij ontslag uit den 

dienst en werd acteur. Voor liet eerst 

tilmde hij ten tijde van de stomme film; 

het waren echter heel kleine rolletjes! 

Daarna speelde hif in de toonfilm „Mada- 

%■% 

W 

me Blaubart" en „Mädchenhandel" en 

kreeg toen eindelijk een vrij belangrijke 

rol als de sa'natoriumdokter in „Quick, de 

clown . Maar het kan nog jaren duren 

mSwSSiïA 

s^kfm 

vóórdat zijn naam. met groote letters in 

het programma gedrukt zal staanl 

Jessie Vihrog speelde een heel aardige 

v In .f; 0 * ver keerde echtgenoot" en in 

„Kampf . Het waren bijna hoofdrollen en 

men koesterde dan ook de grootste ver- 

wachtingen van haar, maar nadien heeft 

Jessie nooit meer een belangrijke rol ge- 

Ursula Grabley is, trots haar jeugd, 

reeds een „oudje in het filmbedrijf. Zii 

y^\ ^l 08 me e in Joe May's „Herrin 

der Welt , hoewel slechts als figurante. En 

het was ook een toonfilm van Joe May 

waarin zij voor deze nieuwe kunst debu- 

" 

teerde, en wel in de film „Und das ist 

die Hauptsache". Zij bleek een talentvolle 

actrice en zij kreeg belangrijker werk, b.v. 

in „Konzert", „Het gouden anker" en „lm 

Himmel möcht' ich keine Sorgen haben". 

Haar laatste film was „De zwarte hu- 

zaar ; in deze film heeft zii het bijna tot 

ster gebracht. O.i. komt haar evenveel 

van het succes toe als de vrouwelijke 

hoofdrolvertolkster Mady Christians, 

i i Ch wee* iedereen, wie „Mady" is en 

„Ursula kennen maar weinigen. 

U hebt toch zeker allen de films 

„Schuss im Morgengrayen" „Zwei Kra- 

vatten , „Ein toller Einfall' 5 en „Quick, 

de clown" gezien? Maar ik wed, dat gij 

niet weet wie Genia Nikolajewa is. En 

toch speelde zij in al deze films mede. In 

„bchuss im Morgengrauen" was zij „Ra- 

ven-Lola', in „Quick, de clown" de Part- 

nerin van den clown. Och, het waren geen 

geweldige rollen maar zoo'n bijrol van 

eenige minuten kan een film tot een suc- 

ces maken of grondig bederven. Wij ver- 

wachten van Génia nog zeer veel maar 

zij moet een beetje geluk hebben. 'Beslui- 

ten we deze serie „tweede-planners" met 

Fritz Odemar. Fritz stamt uit een be- 

kende Duitsche* tooneelspelers-familie Hij 

debuteerde in den stadsschouwburg te 

Münster als komiek. Toen het hem einde- 

lijk na tal van jaren gelukt was, een con- 

tract te Berlijn te bemachtigen, speelde 

hij ook voor de eerste maal in een film 

en wel met Henny Porten in „Skandal um 

Cva . Daarna werd hij voor kleine rollen 

door de Ufa geëngageerd, en zagen wij 

hem als Dr. Sandegg in „Schuss im Mor- 

gengrauen , als Werner Schubart in „Ein 

toller Einfall", als de kellner in „Quick, 

de «Iown'. Gij kunt hem voorts bewonde- 

ren als Jenny Schlichting in „Eine Tür 

geht auf" en als Haber in „Wat mannen 

weten moesten'. Odemars liefste wensch 

is, tenminste éénmaal in zijn leven een 

hoofdrol te mogen spelenI

Symph ome ©e/raer ere 

TJEMPO, TEMPO, TEMPO ...DE HARTEKLOP VAN DEZEN TIJD. 

EEN COMPLEET, SPANNEND VERHAAL DOOR 

Baron Schenk liep onrustig zijn 

kamer op en neer. Telkens weer 

keek hij op de klok. Het was 

bijna twaalf uur en Rita had uiterlijk 

om elf uur bij hem moeten zijn. 

De Partna-viooltjes in de vaas he- 

ten hun kopjes hangen. Het hoofd van 

den baron verkeerde in denzelfden toe- 

stand — — hij was er nog nooit zoo 

beroerd aan toe geweest. 

Een taxi hield beneden voor het huis 

stil en Rita stapte uit. Zijn gezicht ver- 

loor de uitdrukking van moedeloosheid 

en in zijn oogen Uchtte een glans van 

geluk. Rita droeg een gedurfd voor- 

jaarscostuum en de geur van een apart 

modeparfum was als een zwoele wolk 

om haar elegante verschijning. Kort 

en zakelijk zette ze Schenk de situatie 

uiteen. 

„Kijk eens, Bobby — — je zit op 

het oogenblik aan den grond en het ziet 

er niet naar uit, dat je spoedig vlot 

zult komen. Zooals het nu is, ben ik 

alleen maar een blok aan je been — en 

in de tegenwoordige omstandigheden 

kan van trouwen nog in geen jaren 

iets komen." 

„De Othello-fabrieken zullen me er 

wel heelemaal bovenop helpen." 

„Dat wil zeggen, als je den „Groo- 

ten Prijs" op den „Avus" wint!" 

„Dien zäl ik winnen! Model X is niet 

te verslaan." 

Rita haalde haar schouders op, legde 

wat rouge op haar lippen en bestu- 

deerde het resultaat aandachtig in den 

spiegel van haar krokodilleeren tas'ch. 

„In ieder geval duurt het nog zes 

weken en het resultaat blijft on- 

D'ALVAREZ 

zeker. We doen heusch beter er een 

eind aan te maken. Het spijt me meer 

dan ik zeggen kan. Bobby, maar ik 

mag tegenover mezelf en tegenover jou 

de verantwoordelijkheid niet langer op 

me nemen. — Adieu, Bobby!" 

En met een lachje, dat weemoed 

moest uitdrukken, maar dat van een on- 

beschrijfelijke coquetterie was, stak ze 

hem het fijn-gemanicuurde handje met 

de rose-gelakte nagels toe. 

In norsch zwijgen nam hij het in zijn 

eigen hand en staarde haar aan met een 

gloed van booze, donkere drift in zijn 

oogen. 

„Is het te veel gevergd, dat je er 

een kus op drukt ?" vroeg ze uitdagend. 

•„Of heb ik het recht op 'n laatste restje 

hartelijkheid verbeurd ?" 

,Jc bent even brutaal als harteloos," 

stiet hij uit, haar hand loslatend en met 

grimmigen spot voegde hij er bij: „De 

ratten verlaten het zinkende schip. Ik 

hoop, dat je met je volgenden aanbidder 

beter slaagt. Vermoedelijk staat Re- 

ventlow nu nummero één op de lijst, 

hé? Nu, ik feliciteer hem met zijn 

buitenkans!" 

Met een bruuske beweging keerde hij 

zich om en tuurde uit het venster. Rita 

verüet met luchtige trippelpasjes het 

vertrek. 

Toen de deur zich achter haar geslo- 

ten had, hervatte Baron Schenk zijn 

rustelooze wandehng van even tevoren. 

„Vampiers!" mompelde hij — „alle- 

maal vampiers zijn het, die zooge- 

naamde „moderne meisjes". Egoïstisch 

en genotzuchtig — mooie kleeren, dure 

Een mooie opname van Trude von Molo en Hans Albers in de Ufa-toonfilm „Rauschgift". 

wagens, uitgaan, dat is hun heele 

levensprogram! Een man trouw blijven 

als de boel hem tegenloopt — ho maar 1 

Waarom zou je een hoop drukte maken, 

zoolang je aan eiken vinger van je hand 

nog 'n rijken idioot kunt krijgen, die zich 

door lieve lachjes en zoete leugens voor 

den gek laat houden ? Hartelooze schep- 

sels!" besloot hij zijn somberen mono- 

loog. 

Hij mocht trachten het met 'n soort 

bravour voor zichzelf te ontkennen, maar 

Baron Robert Schenk wist, dat Rita diep 

m zijn hart een wond gereten had en dat 

het läng zou duren voor het litteeken 

daarvan onzichtbaar yas geworden.... 

Een vampier, ja, dat was het goede 

woord, een van 't soort, dat 'n man 

naar de maan hielp — — maar toch 

ook een schat... . 

Doch er waren andere dingen om 

aan te denken. Baron Schenk het 

zich in een clubfauteuil neervallen. Die 

faillissementsaanvrage — vóór morgen 

moest die geschiedenis in 't reine wor- 

den gebracht, anders was hij maatschap- 

pelijk onmogelijk en kwam zijn kans op 

den „Grooten Prijs" ook op losse 

schroeven te staan. Met duizend Mark 

zouden die gieren zich wel weer een 

poosje zoet laten houden. Maar waar 

moest hij vandaag nog duizend Mark 

vandaan halen? 

Hij sprong op — er flitste hem een 

mogelijkheid door den geest. 

„Ik moet in vredesnaam bij den 

directeur-generaal nog een poging 

wagen. Brutale menschen hebben de 

halve wereld, zeggen ze wel eensl" 

„De „Rheinische Stahl-Union" heeft 

haar betalingen gestaakt!" 

Als een loopend vuurtje verspreidde 

de tijding zich over de beurs. 

De Othello-fabrieken blijken nauw ge- 

ïnteresseerd bij 't insolvente concern, en 

de koers der aandeelen zakt met spron- 

gen. In de antichambre van het directie- 

kantoor hangt een zwaar, gedrukt zwij- 

gen. Schenk wacht in een soort koorts- 

roes en dooft het eene sigaretteneindje 

na het andere in den aschbak uit. De 

secretaresse heeft geprobeerd hém af te 

schepen, maar hij laat zich niet weg- 

sturen; hij moét en zal een onderhoud 

met Dr. Mellenthin, den directeur-gene- 

raal hebben. En eindelijk wordt hij in 

het privé-kantoor binnengelaten. Mellen- 

thin is één bonk zenuwen. 

„Is er iets dringends. Baron 

Schenk?" ■ 

„Ik ben blut en moet vandaag nog 

duizend Mark hebben." 

Hij doet zijn best om een onverschil- 

lig gezicht te zetten. Mellenthin kijkt 

hem aan of hij tienkt, dat zijn bezoeker 

gek geworden is en de aderen aan zijn 

slapen zwellen dik op. 

„Hoe heb ik 't nu met u?" valt hij 

daarop grof uit. ^We zitten er hier tot 

over onze ooren in — onze aandeelen 

? 

kelderen met de secohde! U hebt toch 

zeker wel van den „krach" van de 

„Rheinische" gehoord, en u haalt het in 

uw hersens om —" 

„Ik ben in een vertwijfelde positie," 

stamelt Schenk, ofschoon hij weet, dat 

zijn kans verkeken is. 

„Wij ook," pareert de directeur laco- 

niek. „Bovendien hebt u den laatsten 

tijd niets anders gedaan dan voorschot- 

ten opnemen." Hij neemt zijn hoed en 

aktentasch. „Probeert u het de volgende 

week "nog eens. Misschien komt er red- 

ding in dien tusschentijd en staan we er 

dan weer beter voor. Goedenmorgen." 

Baron Schenk rent de trappen af en 

vliegt een telefooncel binnen. Hij belt 

Heller op. Kurt Heller, den sportredac- 

teur van de „Internationale Rundschau". 

Heller is de stroohalm, waaraan hij Sich 

vastgrijpt. 

„Jij moét me helpen, jongen! Duizend 

Mark zie dat je ze hier of daar 

loskrijgt. Het liedje is uit als ik ze 

vandaag niet heb. Je kent zoo'n hoop 

menschen, Kurt! Zie je er kans toe — 

ja? Je bent een reddende engel, kerel! 

Kom ze alsjeblieft zoo gauw mogelijk 

brengen..." 

Schenk springt in zijn wagen. In een 

mengeling van wanhoop en vreugde 

schiet hij door de verkeersdrukte. 

Vreugde omdat het noodlot weer afge- 

wend is, wanhoop om Rita, die zich nu 

wel over 'n paar weken met dien slun- 

gel van een Reventlow verloven zal — 

een leeghoofd, een windbuil, maar de 

erfgenaam van een millioenenvermo- 

gen, dat de wildste orkanen van econo- 

mische crisis trotseert. Maar het is 

Baron Schenk niet vergund deze ge- 

dachte tot het bittere einde te spinnen 

de remmen knarsen, hij gooit blik- 

Fritz Hirsch als Mustapha-Bei. 

•BALL IM SAVOY »♦ 

semsnel het stuur om, maar kan niet 

verhinderen, dat het rechter vóórspat- 

bord het meisje nog net raakt. Een 

dunne, schrille schreeuw, een berg da- 

meshoeden, die uit de kleurige doozen 

naar den kant van den rijweg rolt. 

Menschen die bijeendrommen en rede- 

twisten over de schuldvraag. Een 

Schupo komt op de volksverzameling af, 

meet remsporen en noteert van alles 

en nog wat. Schenk bukt zich onder- 

tusschen over het bleeke meisje. Ze 

moet 'n jaar of achttien, negentien zijn. 

Wat hij in de consternatie van het 

oogenblik nog opmerkt, is dat ze een 

alleraardigst gezichtje heeft. Behalve den 

schok schijnt haar niets te mankeeren. 

Hi) neemt het lichte bundeltje men- 

schenkind in zijn armen en draagt het in 

den auto. Inge — zoo heette het meisje 

— was allang weer bij bewustzijn, maar 

ze hield zich alsof ze het met was. Ze 

was benieuwd wat die knappe, jonge 

heer met haar van plan was... 

Pas later, toen Schenk den wagen 

voor een ziekenhuis liet stoppen, opende 

ze de oogen en toen ze merkte wat er 

gebeuren ging protesteerde ze als een 

hulpeloos, geschrokken vogeltje: 

„O neen, ik ben weer heelemaal in 

orde, heelemaal..." 

Thans zag de baron, dat ze niet 

alleen 'n aardig gezichtje, maar ook zeld- 

zaam-mooi bruine oogen had. Hij wist 

eigenlijk niet goed wat hij nü met haar 

moest aanvangen. In een ziekenhuis 

hoorde ze gedecideerd niét. 

„Jaj maar ik kan je toch zoo niet 

laten gaan! Weet je wat? Om te be- 

ginnen zal ik je maar mee naar mijn 

huis nemen, om 'n beetje op je verhaal 

te komen." 

Dat was wel het minste wat hij kon 

doen, stelde hij vast. Wat 'n krankzin- 

Hilde Harmat als Madeleine. 

Paul Abraham's nieuwste operette „Ball im Savoy", waarvan met Kerstmis te Berlijn, met Gitta Alpar 

in de hoofdrol, de première ging, vond by de Nederlandsche première in den Haagschen Princesse- 

Schouwburg een bijzonder goed onthaal, dank zij Hirsch' Voortreffelijke regie en Ziegler's muzikale 

leiding. Wat is er genoten van de bruisende, pakkende muziek, van de komische scènes, van den 

rijkdom aan toiletten en de fraaie decors van Gerard Vroom! Hilde Harmat was de revanche-nemende 

jonge echtgenoote, vol charme en gratie. Zij zong en speelde met Albert May (den markies) met zeer 

veel gevoel. Claire Clairy speelde met een vitaliteit, die aanstekelijk werkte op het publiek; als de 

jazz-componiste, in rok de plaats innemend van Ziegler en in de duetten mef Fritz Hirsch, (dien men 

als den Turksch sprekenden gezant moet zien f), was zij onbetaalbaar. Paul Harden was geestig als 

de kortzichtige Celestin, Eva Held bekoorlijk als Tangolita, terwijl Gertie von Elmpt en Herbert 

Weisbach een leuk stel vormden. De groote bloemenhulde was zeker verdiend. Een operette, die den 

grootsten Nurks moet ontdooien. Een honderd procent schlagerl H. A. v. E. Jr. 

— 7 - 

VETWORMPJES VERDWENEN. 

„Sedert greruimen tijd doe ik regelmatig 

Radox in mijn waschwater. Ik zou Radox 

niet meer kunnen missen, want als ik het 

twee of drie keer niet gebruikt heb, komen 

die akelige vetwormpjes weer te voor- 

schijn." Mevr. N, v. L. te Middelburg. 

De actieve, waardevolle bestanddeelen, 

waaronder zuurstof, die in Radox besloten 

zijn, komen in water vrij en maken aldus 

vah Uw waschwater een stimuleerende en 

zuiverende vloeistof voor Uw huid. De zui- 

verende, verfrisschende zuurstof dringt 

door de opperhuid naar de kliertjes, waar- 

van de toestand van Uw huid afhangt. 

Deze kliertjes worden nu gevoed en tot 

nieuw leven gebracht en als natuurlijk ge- 

volg daarvan herleeft Uw geheele huid. 

De poriën zijn gereinigd en geopend; puist- 

jes, vlekken, etc. verdwijnen al spoedig. 

Binnen enkele dagen reeds zult U van deze 

eenvoudige, natuurlijke Radox-methode de 

schitterende resultaten kunnen consta- 

teeren. Uw teint wordt jeugdig, frisch en 

zacht als nooit te voren. 

Radox is heerlijk geparfumeerd en ver- 

krijgbaar bij alle apothekers en drogisten. 

Een pak is toereikend voor verscheidene 

weken. 

RADOX 

NU 70 CT 

p«r pak 

Imp.: N.V. Rowntree Handels Maatschappij 

Heerengracht 209 — Amsterdam (C) 

nige dag overigens, peinsde hij, terwijl 

hij naar huis reed. 

Na een korte verklaring aan zijn 

hospita, brengt Schenk het meisje naar 

zijn kamer en doet haar in een gemak- 

kelijken fauteuil plaats nemen. Dan valt 

zijn oog op een violet, geparfumeerd 

briefje, dat op tafel ligt. 

„Eén oogenblik, als je het goed 

vindt," zegt hij tegen Inge. „Dit is een 

belangrijk epistel, dat ik even lezen 

moet ..." 

Zijn vingers scheuren de enveloppe 

open en zijn oogen glijden langs de 

regels: 

„Beste Bobby, Ik wil je nog 

eens op het hart drukken geen 

moeite te doen me terug te zien. 

Het wordt toch nooit wat! Boven- 

dien zul je voorloopig niet veel 

kans hebben me te ontmoeten; ik 

vertrek vanavond voor een paar 

weken met mama naar Ragusa. 

Ik hoop, dat als ik terug ben, je 

er weer heelemaal bovenop zult 

zijn en je niet te veel onder mijn 

besluit zult lijden. Maar dat zal 

wel niet; je zult je wel weten te 

troosten..."

„Jij ook," denkt Schenk kwaadaardig. 

„Onze vriend Reventlow zal nu ook wel 

per eerste gelegenheid naar de zonnige 

kusten van Joego-Slavië afreizen om 

zijn goede diensten aan te bieden!" 

■ . Maar dat nam niet weg, dat Baron 

bchenk zich onuitsprekelijk eenzaam 

-"voelde. 

. Het gordijn van het raam, waarbij hij 

staat, bewoog als een zeil in den milden 

voorjaarswind. Beneden bruiste het 

bonte leven van de wereldstad. Goed- 

gekleede vrouwen, dure auto's, die zacht 

over het asfalt gleden. En de lentezon, 

die alles hult in een doorzichtig kleed 

van heimwee en verlangen ... 

„Myjjheer...r klinkt een Ideinstem- 

metje. 

Schenk kijkt op. Hoe lang heeft hij 

zóó m gedachten verzonken naar buiten 

staan turen ? — Inge zit in den gemak- 

kelijken stoel bij het raam — wonder- 

Uef en aanbiddelijk in haar eenvoud, 

bchenk moet lachen. Het is maar een 

f. 06 ,^ lachje, maar tóch 'n lach 

Wat kan 'n mensch toch gauw weer 

lachen, schiet hem door 't hoofd 1 — 

„Neem mij niet kwalijk," zegt hij dan 

„Ik was even verstrooid... Maar laat 

ik u wat aanbieden..." 

Hij laaft haar met thee en cake, 

geeft haar een sigaret en laat haar van 

een glas kouden sherry nippen, 

Inge laat het zich allemaal met een 

gevoel van vorstelijk welbehagen aan- 

leunen; prettig om zoo verwend te wor- 

den door een aardigen, chiquen 

mijnheer. Deze aarde zou een paradijs 

geweest zijn, indien daarin niet de slang 

loerde in de gedaante van Madame 

Fighetti, wier kostelijke hoeden, waar- 

op ze zoo trotsch was, in een Berlijnsche 

straatgoot een roemloos einde hadden 

gevonden. 

Met bewonderende blikken kijkt ze de 

kamer rond. 

„U moet wel reusachtig riik ziin" 

zegt ze eindelijk. ' 

Met een pijnlijken glimlach slaat 

bchenk een hoek van het mollige Turk- 

sche karpet om en laat haar het merk 

van den deurwaarder zien, die zijn heb- 

ben en houden in beslag genomen heeft. 

Hij weet zelf niet waarom hij het doet, 

maar in zijn leege hart ontluikt plot- 

seling een vreemde vertrouwelijkheid 

tegenover dit kleine meisje, dat daar 

zoo metig in den clubfauteuil zit ge- 

nesteld en als een kind aan een biscuit 

knabbelt. 

„Wel-héb-ik-van-mijn-Jeven!" valt 

Inge verbluft uit. „Zoo zie je alweer, 

dat het met allemaal "goud is wat er 

blinkt! voegt ze er wereldwijs bij. En 

dan lacht ze, zóó dat hij moet mee- 

lachen of hij wil of niet en hem de 

tranen in de oogen komen. 

„Lach je daar warempel nog om?" 

„Dacht u dat het beter was er om 

te huilen?" 

Baron Schenk is niet geheel onge- 

voelig voor de juistheid van haar ver- 

weer en zijn gelaatsuitdrukking toont 

dat onmiskenbaar. 

„Wat bent u eigenüjk ?"■ informeert 

Inge meuwsgierig. 

„Coureur." 

„Wat is dat, coureur?" Ze spreekt 

het vreemde woord langzaam en moei- 

lijk uit, op dezelfde kinderlijke manier 

waarop ze aan haar biscuitje knab- 

belde. 

„Rijder van race-auto's. Bij auto-ren- 

nen. Is het nu duidelijk?" 

Inge knikt begrijpend. 

„Ja. Maar dan hebt. u toch zoo'n 

dure woning niet noodig met zoo'n kost- 

baren inboedel! Bezuinigen — — be- 

zuinigen is het eenige recept voor dezen 

tijd, zooals Madame Pighetti altijd zegt. 

Ik ben loopmeisje bij Madame Pighetti 

weet u, — ze heeft een fijne hoedenzaak 

in de Friedrichsstrasse." 

Schenk moet lachen; het is een har- 

telijke, zonnige lach nu. Nu het met 

Rita uit is, is al dat vooze vertoon niet 

meer noodig, denkt hij. 

„Jij weet het hoor; ik zal je raad 

in mijn ooren knoopen." 

De deur naar 't portaal wordt open- 

gerukt en Kurt Heller stormt binnen. 

„Daar ben ik met het schip met 

GEPAREERD! 

Conrad Nagrel en zijn elfjarig dochtertje Ruth kruisen de degens, (ô M.G.M.) 

- 8 - 

zijn ondanks alle huishoudelijke 

bezigheden, gaat zacht en blank, door 

PUROL 

Doos 30 en 60 et. Tube 80 et. Bij ApotKen Drogisten. 

gouden appelen!" Maar de woorden be- 

sterven hem op de lippen en hij blijft 

stomverwonderd staan. „Wat zit daar in 

vredesnaam voor 'n leuk, klein poesje in 

dien stoel te spinnen?" 

„Pardon, mijn naam is Inge," protes- 

teert het poesje. 

„Dat is ook ni* onaardig," verklaart 

Heller complimenteus. 

Daarop verneemt hij de oorzaak van 

Inge s aanwezigheid, opent dan zijn por- 

" H j er ~ de duizend Mark. Ik heb ze 

van den baas voor je losgekregen; 

Hohenberg is de beroerdste nog niet 

en hij heeft sympathie voor je. Die oude 

Strecker zat je zeker weer op je hielen, 

bmenge woekeraar!" 

»Ja, een faiUissementsaanvrage." 

Heller spitst zijn lippen. 

„Dat is niet mis! Dat had wel eens 

het eind van je carrière kunnen betee- 

kenen, mannetje! Enfin, dat is geluk- 

kig dan weer voor elkaar..:" 

Schenk reikt hem zwijgend Ritajs 

briefje. Kurts oogen vüegen langs de 

luttele regels poëzieloos en beslist meis- 

jeshandschrift. 

Dan slaakt hij een zucht van ver- 

lichting. 

„Gelukkig, dat je van die afwent!" 

kUnkt het uit den grond van 'zijri. hart. 

„Als je met haar getrouwd zou zijn, 

was het je ondergang geworden ■.. " 

Inge hijscht zich op uit aen gemak- 

kebjken stoel. 

„Tot ziens, mijnheer de koe./ koe^ 

reur. Zeg ik het goed? Ik durf niet 

langer blijven voor Madame Pighetti. 

En begin maar zoo gauw mogelijk met 

wat zuiniger te worden..." ■ 

„Toe, blijf toch nog even ■—" 

»Neen — ik durf werkelijk niet." 

Met een ♦ opgewekt lachje neemt 

Inge afscheid van de beide jongeman- 

nen. — Buiten valt een deur in het 

Madame Pighetti was duivelsch. Ze 

bediende zich van termen, die sterk 

herinnerden aan den tijd, dat ze nog 

maar doodgewoon juffrouw Krause 

{Vervolg op pa&na 10] 

f 

NIEUWS UIT DE STUDIOS 

H acio 

Herb Brown, de componist van 

„The Pagan Love Song", „Doll 

Dance", „Singing in the Rain" en 

vele andere bekende schlagers, heeft een lied 

„Moon on the Nile" geschreven, dat door 

Ramon Novarro in zgn nieuwste film „The 

Man on the Nile" gezongen zal worden. 

Maurice Pagnol 

schrijft het scenario " 

voor een film, wel- 

ke Maurice Cheva- 

lier in Juni a.s. te 

Parijs zal spelen. 

Raoul Moretti 

componeert de lie- 

deren. 

Hela Gerber is 

voor dé film „Es 

war einmal ein Mu- 

sikus" geëngageerd. 

Onder regie van 

B. Murphy zal een _ 

film „Keizer Jo- | 

S^mï/tO^r. ÛRiCECHEVAUER 

stuk van Eugen O'Neil, opgenomen worden. 

De hoofdrol speelt Paul Robeson. 

Binnenkort zal te Hollywood begonnen 

worden met de opnamen van de film „Peg 

o' my heart", met Marion Da vies in de 

hoofdrol. De-regie is in handen van Robert 

Z. Leonard. 

De filmacteur Fritz Kampers heeft zich 

met mejuffrouw Lilo Löszler verloofd. 

In de M.G. 

M.-film „Service" 

zullen Lionel 

Barrymore, 

Benita Hume en 

Lewis Stone de 

hoofdrollen vervullen.Clarence 

Brown zal 

regie voeren. 

Onder regie 

van Erich Engel 

wordt een film, 

getiteld „Der 

Fall Roberts", 

opgenomen. 

BENITA HUME Voor de film 

„Clear all wires" is op het terrein van de 

Metro-Goldwyn-Mayer studios het bekende 

„Roode Plein" van Moskou nagebouwd. 

Een vijfhonderdtal „extra's" zijn geëngageerd 

om het plein te bevolken. 

Patsy Ruth Miller en Constance Cummings 

maken een vacantie-reis door Europa. 

Franz Lederer 

zal voor de 

R.K.O. de 

hoofdrol spelen 

in de film 

„Nights are made 

for love". 

Voor de film 

„Die Gipfelstürmer"werden 

Theodor 

Loos, Gustl 

Starck-Gstettenbauer, 

Hellmuth 

Kraus, Anni 

Trautncr en 

Paul Rehkopf 

geëngageerd. 

FRANZ LEDERER 

FILM ENTHOUSIASTEN 

J. G. £e ROTTERDAM. Toni van Eyck 

was éooneelspeelséer. Clara Bow £rad In 

een revue op. Leeftijd van filmsterren ver- 

melden we in deze rubriek niet. Toni moei 

u in het Duitsch schrijven; zij woont 

Sybelstrasse 66, Berlijn. Clara moet u in 

het Engelsch schrijven; haar adres is Fox 

Studios, 1401 Western Avenue. Los Angelos, 

Californië. 

H. te C. te ROTTERDAM. Wendt u 

tot balletmeester Frankley, Lutmastraat 182, 

Amsterdam. 

W. S. te AMSTERDAM. Wees voor- 

zichtig, deze filmfabriek is ons niet bekend. 

Binnenkort zal uw wensch worden ver- 

vuld. Ramon Novarro is bij de Metro- 

Goldwyn-Mayer geëngageerd. 

W. M. te AMSTERDAM. Jan Kiepura 

is een Pool en niet getrouwd. Fritz Schulz 

is een operette-zanger. Fritz is met do 

filmster Agnes Esterhazy getrouwd. Liane 

H.aid heelt geen kinderen; zij was met 

Baron Haymerle gehuwd. 

N. K. te AMSTERDAM. Wij geven u 

hierbij eenige adressen van Duitsche regis- 

seurs. Wij wijzen er u echter op, dat de 

kans van slagen uiterst gering is. Geen 

foto insluiten! Konstantin David, Ans- 

bacherstrasse 56, Berlijn. Karl Fröhlich, 

Friedrichsfrasse 37, Berlijn. Joe May, Kur. 

ffirstendamm 70, Berlijn. Hans Hinrich, 

Hagelbergerstrasse 54, Berlijn. Leo Mittler 

Pragerstrasse 26, Berlijn, 

R. B. te MAARSSEN. WH nemen ge- 

regeld foto's van dit gezelschap op. , 

P. M. W. te AMSTERDAM. Hierbij 

de gevraagde adressen. Richard Dochan, 

Bambergerstrasse 2, Berlijn. Rudolf Perak, 

Trautenaustrasse 17, Berlijn. Walter Ulfig, 

Holsteinischestrasse 49, Berlijn. 

K. J. te SCHEVENINGEN. Bedoelde 

film is wel in Duitschland vertoond. Het 

staat niet vast, wanneer zij te 's-Graven 

hage zal loopen. 

E. B. te UTRECHT. Het adres van 

Hertha Thiele is Johann Slgismundstrasse 

19, Berlijn. 

H. v. d. V. te 's-GRAVENHAGE. Het 

adres van Ellen Schwannecke is Neue 

Kanistrasse 7a, Berlijn. 

J, L. te BAARN. Lilian Harvey spreekt 

geen Nederlandsch. U moet haar in het 

Duitsch, Engelsch of Fransch schrijven en 

niet vergeten een antwoord-coupon in te 

sluiten. 

F. C. te IJZENDIJKE. Dergelijke vragen 

kunnen we alleen in deze rubriek beant- 

woorden. U behoeft dus geen postzegel 

in te sluiten. Wendt u tot de firma Kodak, 

Kalverstraat, Amsterdam. 

M. v. B. te DELFT. U verwisselt Max 

Adalbert met Hans Albers. 

C. V. te 's-GRAVENHAGE. De ge- 

vraagde foto's zijn verzonden. De acteur, 

dien u bedoelt, was Franz Lederer. 

J. G. te BUSSUM. Wendt u tot de 

firma Paramount, Kelzersgraché399, Amster- 

dam. Tegen betaling zijn bij ons geen foto's 

verkrijgbaar. 

A. P. C. te ROTTERDAM. Het Hans 

Albers-boekje was het laatste in deze serie. 

De Geïllustreerde Ufa-Koerier wordt in 

verschillende bioscopen als programma 

verkocht. 

A. d. S. te NIJMEGEN. Dorothea Wieck 

is met den heer Ernst von der Decken 

getrouwd. Haar adres is Mansfelderstrasse 

28, Berlijn. Wij vinden dezen bijnaam geen 

beleediging. U mag ons zoo vaak schrijven 

als u wilt. 

- 9 - 

HOE FILMSTERREN 

GEKLEED GAAN 

.Een fraaie avondjapon van lichte kant, bezet 

met loovertjes en eindigend in een sleepje, 

vormt een passend omhulsel voor het rijzige 

figuur van Benita Hume, een actrice, die 

onlangs werd geëng'ageerd door de Metro- 

Goldwyn-Mayer. 

Een eenvoudige mantel voor de wandeling, 

bestaande uit licht en donker laken. Dit 

model werd in de ateliers der Fox Pictures 

ontworpen.

(Vexvolé van paQ. s) 

heette en een etablissement in een volks- 

buurt bezat. Maar de brave Inge, die 

den Baron last en een in zijn omstan- 

digheden zeer onwelkome actie tot 

schadevergoeding wilde besparen, loog 

met n vroom gezichtje: 

„Hij was er als de wind van door En 

omdat ik niet vliegen kon..." 

„Vlieg je nü ...," vulde Madame Pi- 

ghetti met een scherpe krijschstem aan. 

Inge was niet het type, dat zich 

gemakkelijk uit het veld liet slaan Ze 

liep alle baantjes af, die ze hier of daar 

maar geadverteerd vond. Urenlang 

stond ze soms in een file van menschen, 

even begeerig naar werk als zij. 

Op een avond, dat ze doodmoe in de 

„Untergrund" naar huis ging, stapte 

Kurt Heller op de Nollendorfplatz in. 

„Ha, daar hebben we het poesje!" 

nep hij enthousiast, zoodra hij haar in 

t oog kreeg en baande zich een weg 

door den stampvollen wagen om bij 

haar te komen. 

ha'^rt 1S het er mee? " vroe g h y 

„Schitterend; dat spreekt tóch van- 

zelfl 

, Je hebt er geen idee van, hoe Baron 

bchenk je overal gezocht heeft. Hij is 

naar Madame Pighetti geweest en heeft 

de heele geschiedenis betaald." 

Heller vertelde er niet bij, dat een 

nieuwe leening van den directeur van de 

„Internationale Rundschau" zijn vriend 

tot dit betoon van grootmoedigheid in 

staat had gesteld. 

„Heeft hij mij gezocht ?" De woorden 

Jcwamen op fluistertoon, uitgehijgd 

naast, en Inge's donkerbruine oogen 

kregen een nadenkende uitdrukking 

„Hoe gaat het met hem?" 

„Hij is uit Berlijn weg." 

„Uit Berlijn wèg?" 

„Hij is bij mijn moeder in't Schwarf- 

wald. Die had net een flinken hout- 

hakker noodig." 

Station Zoo. Overstappen in een pas- 

sagiersdrom. Heller verovert een 

plaatsje naast Inge en neemt vertrou- 

welijk haar hand: 

„Heb je wat bijzonders te doen, 

inge ? Kunnen we den avond niet samen 

doorbrengen ?" 

„Ik ik ben er heelemaal niet op 

gekleed, is het verlegen antwoord.- 

„Als je eens wist hoe mooi je zóó 

bentl Wat denk je van het Lunapark?" 

Na eenige aanvaUen van zijn kant 

en ontwijkingen van den hare, stemt 

zij eindebjk toe... 

Het lawaai van het Lunapark slaat 

de lente stuk. Een heksenketel van 

krankzinnige klanken, een mallemolen 

van wemelende, draaiende, buitelende 

kleuren. Herrie. Op en af gaan de 

schommels. Opstopper naar rechts, op- 

stopper naar links geeft de rutschbaan. 

Hoog in de lucht roteeren wuivende 

bubi-koppen rood van wild plezier, spar- 

telen beenen in zijden kousen. De sirene 

van een stoomcaroussel giert als een 

voorwereldlijk monster in stervenskramp • 

m een „vroolijke keuken" rinkelt vaat- 

werk, in baldadigen lust aan scherven 

gesmeten; een jazzband davert, loeit en 

bonkt; een harmonica jammert, or- 

chestrions pingelen er dunne draden 

van geluid doorheen. Muziek, een orgie 

van muziek; Lichen, schril en soms 

stompzinnig, hofmakerij zonder zwier 

Geen seconde pauze, geen seconde op- 

adem-komeri; genadeloos gaat het door. 

Tempo--tempo De avond is 

kort... 

Inge en Kurt Heller zitten in een 

kleine bar. 

Een paar flarden van geluid ver- 

dwalen in de met zware fluweelen gor- 

dijnen omsloten ruimte. Hier zitten bee- 

ren en manspersonen, die het graag 

zouden zijn fluisteren dames en 

vrouwen, die het nooit worden zullen 

In de verte klaagt een saxofoon. Groene 

cocktails fonkelen. Glaswerk klettert 

zacht. Het gordijn bij den ingang be- 

weegt zacht in den wind. 

Inge heeft van Kurt HeUer gehoord, 

dat bchenk zijn luxueuze kamers heeft 

opgezegd, en op het moment in een heel 

moeilijke positie verkeert, omdat de 

Othello-fabneken zich niet bij de auto- 

rennen financieel willen — of kunnen 

interesseeren. Zij lepelt haar ijs-choco- 

lade en zegt dan plotseling, met een 

besliste stem: 

Vraag twee honderd en vijftien. 

Wat is hyacint nog anders dan een bloem? 

Onder degenen, van wie wij vóór 29 

Maart (abonné's in overzeesche gewesten 

vóór 29 Mei) goede oplossingen in ons 

bezit hebben, verdeelen wij een hoofdprijs 

van / 2.50 en vijf fraaie troostprijzen. Men 

gelieve de antwoorden te adresseeren aan: 

Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, 

Leiden, en op briefkaart of enveloppe 

duidelijk te vermelden: Vraag 215. 

Vraag twee honderd en elf. 

De temperatuur in den pottenbakkers- 

oven wordt gemeten met een pyrometer, die 

bestaat uit eenige kegeltjes, gemaakt uit 

diverse alliages met verschillend smeltpunt 

(z.g. Segerkegels). De kegels hebben smelt- 

punten, die onderling 20 i 3o° verschillen 

en staan in den oven, waar ze door een kijk- 

gat gadegeslagen kunnen worden. Bij het 

hecter worden van den oven smelten de 

kegeljes achtereenvolgens, en de temperatuur 

van den oven ligt dan tusschen het smelt- 

punt van het laatst gesmolten kegeltje en 

het eerste nog niet gesmolten kegeltje. 

Met de juiste beantwoording van deze 

vraag verwierf de heer L. Wiertz te Geleen- 

i-utt (L.) den hoofdprijs. 

De troostprjjzcn vielen ten deel aan: den 

heer K. v. d. Burg Voorburg; den heer H. 

Meilof, Gouda; Mejuffrouw M.' A Ros 

s-Gravenhage; den heer D. Michaelis, Gou- 

dam "' M - P - van de ' G««* Amster- 

- 10 - 

„Maar daar moet toch wat aan ge- 

daan worden 1 Zou er met de banken 

mets te beginnen zijn?" 

Heller lacht. 

„Kind, je praat alsof je minstens 

minister van financiën wast En je bent 

toch maar een klein, een heel klein 

meisje..." 

„Neem me niet kwalijk," sputtert Inge 

tegen, „maar kleine meisjes hebben 'n 

enkelen keer ook wel eens een goed 

ideel En dat is op het oogenblik met 

mij het geval. Ik ben niet zoo'n domme 

gans als je schijnt te denken." 

„Als Bobby wist hoe bezorgd je voor 

hem bentl Zal ik het hem schrijven...?" 

„Als je het maar laten wilt f En luis- 

ter nu alstublieft eindelijk eens naar me I". 

En met gedempte stem ontwikkelt ze 

een stout plan fantastisch ont- 

hutsend fantastisch. Ze had iets 

iets in een courant zien staan, een 

paar regels. Aan dat geheimzinnig iets 

dacht ze opeens t.oen Heller haar van 

bchenks moeilijkheden vertelde en het- 

ftad een spontane inspiratie doen ge- 

boren worden in haar gewieksten geest, 

tn fantastisch is nog niet onmogelijk I 

Het was even fantastisch als ... over- 

tuigend. Kurt Heller viel van de eene 

verbazing in de andere en toen Inge ten 

laatste ophield, was hij zóó vol vuur 

en vlam voor het idee, dat het niet 

veel gescheeld had of hij had het kleine 

meisje, waar iedereen bij was een zoen 

gegeven I Het zou overigens geen goed- 

koop idee zijn, dat zag hij direct — 

maar om het te financieren wist de 

vindingrijke sportjournalist wel midde- 

len en wegen... 

nak RS3É¥A Van de internatio- 

nale Rundschau" bevatte den dag daarop 

het.volgende bericht: P 

„Naar wij vernemen wordt Miss 

Daisy Perkins, de dochter van den 

. bekenden New Yorkschen tnulti' 

millionnair, aan het eind dezer 

week in Berlijn verwacht om zich 

met den bekenden Coureur van de 

Othello-fabrieken Baron Robert 

Schenk te verloven. De jonge, 

sportieve Amerikaansche zal bij de 

binnenkort plaats hebbende Avus- 

rennen als passagier in Baron 

Schenk's race-wagen meerijden. 

Naar men in welingelichte kringen 

verzekert, zal Mr. Perkins een deel 

f! Mt aandeelenkapitaal der 

Otnello-fabrieken overnemen." 

Eenige uren later werd Kurt Heller 

bij de hoofdredactie ontboden. Zijn chef 

wenschte bijzonderheden omtrent deze 

primeur te weten. 

„Ik heb het van particuliere zijde, een 

zegsman, die ongenoemd wil blijven." 

„Dr. Mellenthin, de directeur-gene- 

raal van de „Othello" is erg uit zijn 

huisje over het bericht. We , moeten 

overigens alles uit dat zaakje halen, wat 

er uit te halen is; al was het alleen 

maar met het oog op den economischen 

toestand. Om te beginnen zorg je, ge- 

waar te worden, wanneer die interes- 

[Vervolè op paélna 21) 

HET NIEUWE 

MERK 

SOPLA 

FAVORIET 

m^m JêSÊÊI 

OrucxmyxxrzA 

„Er is nooit absolute zekerheid dat 

iets, wat men per post verzendt, onvoor- 

waardelijk zijn bestemming bereikt," 

schrijft ons een abonné. — Uitgezon- 

derd rekeningen en belasting-biljetten I 

„De man, die in gezelschap tactlooze 

opmerkingen maakt, moest eigenlijk een 

schop hebben!"- verklaart de schrijver 

van een artikel over beleefdheid. — 

Meestal kiijgt hij er ook wel een, ten 

minste als zijn vrouw dicht genoeg bij 

hem zit. 

„Het komt bij amateur-kweekers, die 

zelf een broeikasje hebben, vaak voor, 

dat zij niet weten, of zij al of niet lucht 

moeten laten toetreden onder het glas," 

zegt een expert op dit gebied. — In 

vele gevallen wordt de kwestie kort en 

afdoende opgelost door den jeugdigen 

voetbal-enthousiast naast-aan. 

Een romanschrijver heeft in een inter- 

view medegedeeld, dat de aantrekke- 

lijkheid van het meisje, dat later zijn 

vrouw werd, lag in het feit, dat zij al 

zijn verhalen kende. — Vele mannen 

zullen dit juist een reden vinden om 

een vrouw te kiezen, die ze niet kent! 

„Het is mij volkomen onverklaarbaar, 

hoe iemand lederen morgen met een 

slecht geschoren gezicht op kantoor kan 

komen," zeide onlangs een directeur, 

toen hij een klerk ontsloeg wegens verre- 

gaande slordigheid en onverschilligheid. 

— Blijkbaar gebruikt de vrouw van den 

directeur zijn scheermes nooit om lino- 

leum te snijden of blikjes open te maken. 

„De heer des huizes kan makkelijk 

een karpet kloppen met een wandelstok," 

lezen wij in een artikel over de groote 

schoonmaak in een vrouwentijdschrift. — 

Wij vermoeden, dat dit idee door kleine 

jongens met slechte rapporten en dito 

gewetens ten zeerste zal worden toege- 

juicht, daar het werk vaders armen be- 

paald zal vermoeien. 

SIGAREN 

'S'Morgens, 

's Middags, 

's Avonds. 

ruuumxyz geïllustreerden humor uit de 

buitenlandsche tlfdschriften. 

Vnder zal de familie eens verrassen met pannekoeken 

„Wat moet dat nou vooislellen

Mé 

M k r'^L 

■Ef'S 

"3^ ■bc 

tfHC 3 if ■ 

—o**. 1 

(. 

•'. '"' ! .« . 

1. Erwin Kaiser en Hedwig : 

ter. 2. Tony van Eyck en Eduard Rot- 

hauser. 3. Ruth Hellberg en Fritz I 

I Odemar. 4. Erika Gläszner en Hedwig 

i Schlichter. 5. Tony van Eyck en Hedwig 

[Schlichter. 6. Ruth Hellberg, Fritz Ode- 

-iV 

T 1 

zs. 

film door Hertha von Gebhardt. 

luscript: Hertha von Gebhardt, 

Hans H. Fischer 

Regie: Gerhard Lamprecht. 

Personen: 

Mijnheer Barthel . Erwin Kaiser 

Hertha, zijiii dochter, Tony van Eyck 

Karl Christians, Hans Brausewetter 

Margot Ilse Korseck 

Schultheisse, een invalide, 

Eduard Rothauser 

Mijnheer Kroschelt, 

Hans H. Schaufuss 

Mevrouw Kroschelt, Elsa Wagner 

Gertrud, hun dochter, Ruth Hellberg 

Haber, hoofdcommies bij 

de posterijen . , Fritz Odemar 

Karl Christians is confectiereizigei 

bij de firma Schrader. Zijn ver 

dienste is weliswaar niet groot, 

maar hij doet zijn werk met plezier. 

Ditmaal bezoekt hij Leinhausen, een 

klein nest, waar Wmkler een waren- 

huis heeft. Juist als Karl met zijn 

auto het stadje binnenrolt, wil een heer 

den rijweg oversteken. Karl remt, er is 

niets gebeurd, alleen een pakje boeken 

is op straat gevallen. Karl helpt hem 

bij het oprapen en rijdt den heer Barthel 

— zoo noemt de heer zich — naar zijn 

kleinen boekwinkel. In den winkel wor- 

den ze door Bärthels dochter ontvangen. 

Als ze hoort, wat er gebeurd is, ziet 

zij den jeugdigen begeleider van haar 

vader dankbaar aan, terwijl Karl het 

toeval even dankbaar is, dat hem in 

aanraking met dit meisje bracht. Ze 

ontmoeten elkaar steeds vaker. Voor 

Hertha, die voor haar vader het huis 

houden doet, is Karls komst een ge- 

beurtenis. Den vreemdeling vindt ze veel 

aardiger dan den vervelenden, pedanten 

Haber, den hoofdcommies bij de pos- 

terijen, dien haar vader voor zijn doch- 

ter bestemd had. Op de jaarmarkt ont- 

moeten ze elkaar weer en onder een 

sterrenhemel kust hij haar... 

Overgelukkig neemt Karl den volgen- 

den dag afscheid van Hertha, die hij 

trouw wil blijven. Misschien zal zijn 

chef hem opslag geven, omdat hij een 

contract met Winkler heeft afgesloten 

en dan kan hij Hertha trouwen. Bdj zijn 

chef hoort hij echter, dat Winkler fail- 

liet is en van betaling van de order 

niets komeii zal. Katl wordt ontslagen. 

Weken gaan voorbij met vruchteloos 

zoeken naar werkJ Ten laatste wil hij 

ook zijn auto verkoopen. ,Door deze 

poging vindt hij werk. Een rijschool 

engageert hem. Onder zijn eerste leer- 

lihgen is een élégante, jonge dame, 

Margot, die den jongen leeraar wel 

aardig vindt, Karl vermoedt niet, dat 

terwijl hij met Margot door de stad 

rijdt, een wanhopig meisje met steeds 

groeienden angst op hem wacht. De, 

roddelaars van Leinhausen wijzen reeds 

met den vinger het meisje na, dat zoo 

gauw op een wildvreemde verliefd werd 

en nu de gevolgen van haar lichtzinnig- 

heid moet dragen. Haar vader, verblind 

, en egoïstisch, wijst haar de deurl 

Schultheisse, een oude, verstandige 

man, neemt Hertha in zijn huis op. 

Hertha's vriendin, Gertrud, verneemt 

dat Karl van dit alles niets weet, en ze 

besluit handelend op te treden. Ze reist 

naar Berlijn en slaagt er in Karl op te 

sporen, wien zij alles vertelt... 

Il 

R^ cj* 

iäi6di 

[mar, Tony van Eyck en Hans Brause-1 

■ wetter. 7. Erwin Kaiser en Eduard I 

IRbthauser. 8. Tony van Eyck. 9. Hahsl 

I Brausewetter en Tony van Eyck. 10. | 

■ Hans Brausewetter op het kantoor der 

firma Schrader & Co.

ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT 

SYDNEY VISCOUNT KNUTFORD. - DE MEESTER.BEDELAAR. 

Sydney Viscount Knutford is stel- 

lig wel een van de merkwaardigste 

figuren, die Engeland ooit gekend 

heeft. Toen hij, nu eenige jaren geleden, 

den drie en zeventigjarigen leeftijd be- 

reikte, had hij er daarvan niet minder 

dan drie en dertig doorgebracht met... 

bedelen. Hij besloot toen, zijn „be- 

roep" er aan te geven, omdat hij zijn 

doel had bereikt: hij had niet minder 

dan dertig millioen dollar bij elkaar 

geschooid. Ondanks het feit, dat het 

bekend was, dat hij niets anders deed 

dan vragen, is hij toch nimmer voor 

een rechtbank behoeven te verschijnen, 

heeft hij nimmer een bekeuring gehad. 

Dat komt, omdat Lord Knutford ook 

geen gewone bedelaar was! Alles wat 

hij kreeg, kwam aan hefdadige werken 

ten goede, en wel voornamelijk aan 

het vroegere Volksziekenhuis te Lon- 

den, dat thans bekend is als het Lon- 

don Hospital. 

Sydney Holland — zoo heette hij 

oorspronkelijk — had zelf reeds groote 

sommen aan deze stichting geschonken, 

toen hij tot de overtuiging kwam, dat 

hij allèèn niet in staat zou zijn, de 

enorme kosten van dit ziekenhuis te be- 

strijden. Hij bedacht daarom een plan, 

dat hem regelmatig aan nieuwe fondsen 

moest helpen. 

Om te beginnen organiseerde hij een 

geweldige reclame-campagne, waarin hij 

de verdiensten van het London Hospital 

hemelhoog prees. Circulaires, waarin 

om een bijdrage werd gevraagd voor 

de instandhouding van een ziekenhuis, 

zouden niet het gewenschte succes heb- 

ben, meende hij zeer terecht, en daarom 

besloot hij zich op de directe bedel- 

methode toe te leggen. Zeer juist be- 

greep hij, dat het beter zou zijn de 

mülioenen penninkskens der massa te 

krijgen, dan een paar groote cheques der 

rijken. t 

Hij wist alle kooplieden en eigenaars 

van andere gelegenheden, waar veel 

menschen kwamen, over te halen, busjes 

in hun lokaliteiten te plaatsen, voor het 

verzamelen van pennies. Hij zelf bedacht 

het origineelste busje, dat Londen ooit 

gezien had: het had den vorm van een 

klok, op welker wijzerplaat te lezen 

stond: „Het kost één penny per seconde, 

om het London Hospital in stand te 

houden. Help het voor één seconde!" 

Deze reclame vond veel bijval, en zijn 

busjes waren binnen korten tijd gevuld! 

Toen hij in 1914 tot Peer werd ver- 

heven, bleek dit zijn weldadigheidsar- 

beid ten zeerste te vergemakkelijken. 

Hij zelf vertelde eens gnuivend van pret, 

hoe een armoedig gekleede man op zijn 

kantoor was gekomen en hem beslist 

de hand had willen drukken. „Voor 

den eersten keer in mijn leven heb ik 

nu gelegenheid gehad een echten Locd 

een hand te geven," verklaarde de on- 

bekende. Knutford, zijn principe trouw, 

vroeg direct: „Goed, maar wat denk 

je, dat je dit waard is?" 

Hij had verwacht een paar shilling te 

zullen krijgen, of misschien hoogstens 

een pond, maar wie beschrijft zijn ver- 

bazing, toen de sjofele bezoeker in 

SYDNEY VISCOUNT KNUTFORD 

plaats van één, duizend biljetten van 

een pond op tafel legde I Knutford, die 

direct dacht, dat het geld gestolen was 

— verscheidene inbrekers, die in het 

London Hospital gelegen hadden, toon- 

den later hun dankbaarheid door geld te 

zenden — vroeg den man, waar hij die 

biljetten vandaan had. Het bleek, dat 

deze een rondtrekkend werkman was, 

die niemand op de wereld" bezat. Hij 

had zijn geld opgespaard om het te 

vermaken aan een instituut, dat nooit 

een dienst aan een arme geweigerd had. 

Met denzelfden ijver, waarmee Knut- 

ford het geld der kleine luiden in- 

zamelde, wist hij ook de rijkaards te be- 

werken. Maar dezen gaven zich dijcwijls 

niet de moeite, hem iets te sturen. Zoo 

schreef hij op ■ zekeren keer een bedel- 

brief aan een makelaar, waarop hij in 

't geheel geen antwoord kreeg. Knut- 

ford liet den man echter niet los, en 

schreef hem voor den tweeden keer. 

Toen ontving hij de mededeeling, dat 

de makelaar gestorven en „in den hemel 

was." Vóór zijn verscheiden had hij 

echter opdracht gegeven, Knutford vijf 

dollar te sturen, die inderdaad bij den 

brief gevoegd waren. Het schrijven was 

afkomstig van den compagnon van den 

overledene. Direct schreef Lord Knut- 

ford terug, dat de compagnon stellig 

later graag bij zijn vennoot „in den 

hemel" zou willen komen, en daarom 

ook maar vijf dollar moest sturen. Per 

keerende post kreeg Knutford het geld, 

en de man zond sinds dien tijd regel- 

matig zijn kleine, maar welkome gave. 

De rijke Lord Knutford schaamde 

zich geenszins persoonlijk het bedelpad 

op te gaan. Zoo toog hij eens naar 

~ U - 

Bernard Baron, den beroemden tabaks- 

millionnair, die zelf zeer veel goed heeft 

gedaan en talrijke liefdadige stichtingen 

in het leven heeft geroepen. „Ik heb 

ontzettend veel geld noodig," verklaarde 

Lord Knutford hem, „precies zooveel 

als je ter beschikking hebt!" En hij 

begon den ander nu te vertellen,' hoe 

hij van plan was een nieuwen vleugel 

aan het hospitaal te bouwen. Baron 

luisterde naar zijn uiteenzetting, schreef 

daarop een cheque voor tienduizend 

pond, waarvoor een nieuwe afdeeling 

voor pathologische onderzoekingen op- 

gericht moest worden, en toen deze 

zoo goed als gereed was, gaf hij nog 

eens vijf en dertigduizend pond. 

Tegen het einde van het jaar 1923 

ontving Lord Knutford een brief,'waar- 

bij de schrijver, die onbekend wenschte 

te blijven, zich verplichtte voor ieder 

pond sterling, dat Lord Knutford ge- 

durende de twee laatste maanden van 

het jaar zou inzamelen, hem er één 

pond sterling bij te geven. De grens, 

waartoe hij gaan wilde, stelde hij vast 

op tachtigduizend pond. Dät was iets 

voor den bedel-lordl Hij begon ee;n 

bedelcampagne, waaraan hij het heele 

Engelsche volk wist te doen deelnemen, 

en op oudejaarsavond had hij negentig- 

duizend pond bij elkaar. De anonieme 

schrijver hield echter niet alleen zijn 

woord, maar schonk nog twintigduizend 

pond extra, waardoor het London Hos- 

pital met één slag geheel schuldvrij was. 

Lord Knutford kon terecht met trots 

verklaren: „Ik heb bedragen van één 

tot een millioen shilling gebedeld, en 

iedere gave had voor mij dezelfde 

waarde, al bedroeg het verschil tusschen 

de eene gift en de andere ook 

999.999 shilling." 

De belangstelling, die Lord Knut- 

ford voor dit liefdadigheidswerk koes- 

terde, is voor een groot deel terug te 

voeren tot het feit, dat zijn grootvader 

een bekend dokter en lijfarts van konin- 

gin Victoria was, die hem uit dankbaar- 

heid voor zijn bewezen diensten in den 

adelstand verhief. 

Met de reclame, die Lord Knutford 

voor het London Hospital maakte, was 

het aanzijn gegeven aan een geheel 

nieuwe methode van werken op iht ge- 

bied, en sinds dien tijd zijn verschil- 

lende dergelijke propaganda-bewegingen 

voor een of ander goed doel op dezelfde 

wijze gevoerd. '. 

„Vasthoudendheid bij het bedelen is 

evenzeer noodzakelijk als vasthoudend- 

heid in het zakenleven," beweerde Lord 

Knutford eens, „maar," zoo voegde hij 

er aan toe, „bedelen is een veel zwaar- 

der beroep!" 

Het is daarom te begrijpen, dat hij 

het neerlegde, toen hij eenige jaren 

geleden drie en zeventig jaar werd, en 

dat hij toen van een welverdiende rust 

wilde gaan genieten. Maar zoo iemand, 

dan had Lord Knutford zijn leven in 

dienst gesteld der lijdende menschheid. 

Honderdduizenden, die voor niets in het 

London Hospital konden worden ver- 

pleegd, hebben in stilte zijn naam ge- 

zegend... 

De ontzettende avonturen van een 

kettingganger. 

(I am a fugitive from a chain gang) 

Met Paul Muni in de hoofdrol. 

Regie van Mervyn le Roy. 

First-National-film. 

James Allen wil in een constructiebedrijf 

zijn brood verdienen en verlaat daar- 

om zijn betrekking, waarin hij zich 

niet thuis gevoelt. Doch de gelegenheden 

zijn schaarsch; hij is meestal zonder werk en 

geld. Honger en ellende breken zijn weer- 

stand en in dien toestand is hij gemakkelijk 

door een zwerver, Pete genaamd, over te 

halen, om van een spijswagen wat eetwaren 

weg te nemen. Doch Pete trekt op het laat- 

ste oogenblik een revolver, waarmede hij 

den eigenaar, in bedwang houdt, terwijl hij 

Allen beveelt, het geld uit het kasregister te 

nemen. Allen, gaat daartoe slechts over, om- 

dat hij onder de bedreiging van Pete's revol- 

ver geen anderen uitweg ziet. Juist op dat 

oogenblik verschijnt de politie. Pete wordt 

neergeschoten en Allen vlucht. Hij wordt 

echter gearresteerd en tot tien jaar dwang- 

arbeid als kettingganger veroordeeld. Er volgt 

een ontzettende tijd van een onafgebroken 

reeks verschrikkingen. Bij de minste aanlei- 

ding wordt hij met de zweep geranseld en 

meedoogenloos tot werken aangedreven, tot 

hy bijna niet meer kan. Zijn voedsel bestaat 

uit walgelijke resten. Niet in staat een der- 

gelijk leven langer te verduren, vlucht hij. 

Na ongehoorde en ontelbare ontberingen 

slaagt hij er in over de grens te komen. 

Onder een nieuwen naam lukt het hem 

tenslotte werk te vinden en zich door noes- 

ten arbeid een belangrijke positie te ver- 

overen. 

Marie, zijn pensionhoudster, komt door 

een ^rief op de hoogte van zijn verleden en 

zijn ontvluchting uit het bagno. Zij maakt 

misbruik van zijn groeienden maatschappe- 

lijk en invloed, dreigt hem aan de kaak te 

Zi-lfs (fedurende den uaclil blijven 

vangênen treketend. 

In de eetzaal 

15 

de frv 

.JaiT>es en Helen. 

stellen en dwingt hem, haar te trouwen. 

Lenigen tijd daarna ontmoet Allen Helen, 

een mooi meisje, dat hij lief krijgt. Hij biedt 

Marie alles aan wat hij bezit, om zijn vrijheid 

te herkrijgen. Zij weigert echter, een twist 

ontstaat en Marie licht de politie in. Allen 

wordt gearresteerd, doch zijn zakenvrienden 

stellen alles in het werk om te voorkomen, 

dat hij naar het kettinggangerskamp terug- 

gezonden wordt. 

Als Allen dan kwijtschelding van zijn 

straf beloofd wordt, indien hij negentig 

dagen in een administratieve functie wil wer- 

ken, stemt hij toe, aldus hopend het verleden 

uit te wisschen en Helen te kunnen trouwen. 

De autoriteiten zijn echter op hem ge- 

brand, omdat hij de ellende welke de ketting- 

gangers te verduren hebben, aan het dag- 

licht heeft gebracht en men voert hem naar 

een nog vreeselijker kamp terug, waar hij 

nog erger kwellingen verdragen moet. 

Na verloop van eenigen tijd wordt hem 

medegedeeld, dat hij onvoorwaardelijk zijn 

vrijheid herkrijgt, indien hij zich gedurende 

een vol jaar voorbeeldig gedraagt. Steeds 

hopend op een volledige kwijtschelding van 

zijn straf, neemt hij ook dat aanbod aan. 

Maar na afloop van het jaar zoekt men op- 

nieuw een uitvlucht om hem vast te houden. 

Vertwijfeld, en beseffend dat men hem nim- 

mer zal loslaten, smeedt hij met een anderen 

gevangene een plan, waardoor het beiden 

gelukt, de waakzaamheid van de wacht te 

verschalken en op een wagen te ontkomen. 

Doch hij is gebrandmerkt door de bekend- 

heid van zijn verleden. De autoriteiten snij- 

den hem elke kans af om zijn naam te ver- 

anderen en opnieuw te beginnen. 

Zoo zwerft hij van stad tot stad, bij nacht 

en ontij, voortdurend bang gearresteerd te 

worden. Eindelijk kan hij de stad bereiken 

waar hij zich tot een mensch in de wereld 

heeft kunnen opwerken en ziet daar de 

vrouw, die hij bemint. In een aangrijpend 

onderhoud zegt hij haar, dat zij hem moet 

vergeten, daar hij weet, dat hij tot het einde 

van zijn leven als een hond zal worden op- 

gejaagd en na een laatst vaarwel verdwijnt 

hij in den nacht —een achtervolgd mensch,... 

vluchteling...

Madame Butterfly en „Zorg". 

Cho-Cho-San . . Sylvia Sidney 

Luitenant Pinkterton, Gary Grant 

Luitenant Barton, Charles Ruggtes 

Paramount- Film. 

Luitenant Pinkerton en luitenant 

Barton van de Amerikaansche 

marine krijgen in een Japansche 

haven voor onbepaalden tijd verlot en 

gaan aan wal. Op zoek naar amusement 

zijn zij terechtgekomen in het Geisha- 

huis van Goro. Terwijl zij zich daar 

amuseeren (ze zijn voor de eerste maal 

van" hun leven in dit deel van de wereld) 

ziet Pinkerton plotseling de schaduw 

van een Japansch meisje in een aan- 

grenzend vertrek. Het is Cho-Cho-San, 

die daar wacht of er misschien een wel- 

gestelde klant komt om haar te trou- 

wen. Zij is de telg van een aanzienlijk 

Japansch geslacht, in Goro's huis ge- 

bracht om het familiefortuin, dat ge- 

slonken is, door een rijk huwelijk aan 

te vullen. Pinkerton staat eensklaps op 

en verlaat zijn vriend. Hij stapt de 

andere kamer binnen, doch Cho-Cho- 

San, die geschrokken is, vlucht in den 

tuin. Hij volgt haar, weet haar te grij- 

pen en slaat zijn annen om haar heen. 

Cho-Cho's angst verdwijnt onder haar 

genegenheid voor den knappen Ame- 

rikaan. Deze kan voortaan aan niets 

anders meer denken dan aan het mooie 

Japansche meisje. Hij trouwt met haar 

en in hun Japansch huisje, smaken zij 

een geluk, zooals zij zich nimmer had- 

den kunnen droomen. -„Madame But- 

terfly". zooals Cho-Cho-San, dat inder- 

Verwacht: 

JOHN EN LIONEL BARRYMORE IN 

ARSÈNE LUPIN 

Een Melro-Goldwyn-Mayerfllm naar 

een roman van Maurice Leblanc 

n£ miTTssFiy 

daad vlindertje beteekent, zichzelf 

noemt, aanbidt haar krachtigen, knap- 

pen Amerikaanschen echtgenoot. En hij 

op zijn beurt bemint haar als geen 

ander... 

Doch dan vindt zij op een dag in 

Pinkertons koffer het portret van een 

mooi Amerikaansch meisje. Hij ver- 

klaart, dat zij niet meer dan een vrien- 

din van hem is... Barton komt op be- 

zoek en verwondert zich over Butterfly's 

blijheid, daar Pinkerton en hij toch op 

Cho-Cho-Sangr en luitenant Pinkerton. 

het punt staan met hun schip te vertrek- 

ken. Pinkerton deelt hem mede, dat hij 

nog niets van zijn vertrek aan Butterfly 

heeft verteld, daar hij de laatste uren, 

die zij samen zullen zijn, niet wilde be- 

derven. Zij gaan dineeren in een hotel 

en daar hoort Butterfly van een anderen 

officier, dat het schip den volgenden 

dag zal vertrekken, Pinkerton tracht 

haar alles uit te leggen, en zij laat hem 

beloven, terug te komen. „Natuurlijk 

kom ik terug," zegt Pinkerton, die zich 

-- lö _ 

Het huwelijk van luitenant Pinkerton. 

ellendig voelt en niet in staat is haar 

de waarheid te vertellen. „Als de rood- 

borstjes nestelen?" vraagt de aanbidde- 

lijke Cho-Cho-San. Pinkerton knikte. 

Drie maal hebben de roodborstjes 

reeds genesteld en vergeefs wacht But- 

terfly op de terugkomst van haar man. 

En mèt haar wacht hun kindje, hun jon- 

gen. „Zorg" heeft zij hem' genoemd. 

„Maar op den dag dat je vader terug- 

komt, zal je „Vreugde" heeten," zegt zij 

telkens tegen het ventje. Pinkerton ech- 

ter is getrouwd ,met het mooie Ameri- 

kaansche meisje van het portret... 

De Amerikaansche vloot is weer in 

de stad. „Nu heet je „Vreugde", vertelt 

Cho-Cho-San haar baby. Zij wacht... 

de nacht valt, de ochtend, gloort. Ein- 

delijk ziet zij Pinkerton 'en ook het 

mooie meisje van het portret. Dan be- 

grijpt zij alles. Zij behoort tot het ver- 

leden van den man, dien zij aanbidt. En 

als Pinkerton bij haar komt met een 

hart vol wroeging, zendt zij hem 

weg, zeggende, dat ze alles allang heeft 

geweten. 

Zij neemt afscheid vah haar kindje 

met de woorden: „Voortaan zul je altijd 

„Zorg" heeten," en laat hem naar haar 

grootvaders huis brengen. 

Voor den stoel, waar de man, dien 

zij liefheeft, zoo dikwijls zat, beneemt 

zij zich het leven, dat zonder hem 

geen waarde voor haar heeft en terwijl 

zij sterft snikt zij met opgeheven 

armen: „Ik blijf van je houden 

altijd." 

„8 MEISJES 

IN \ 

EEN BOOT" 

(EERSTE MEISJESLIEFDE) 

DE BESTE FILM VAN HET 

JAAR, EEN FILMA-FILM

5 

IP» 

„Ik was (wee maanden yetrouwd totn mijn haar 

uitviel, waarom, dat n ons nu nog cco raadicl. 

Ik werd in «nkeie wtktn gehtel kail. Ik ipaar 

U de schildering van de dagen en nachten van 

machtelooze wanhoop, de schninénde ver

24—7. 24-8. 

24—7. Lief kindermanteltje van laken, waarvan 

de ingezette zijpandjes van onderen zakjes 

vormen, die evenals het omgeslagen kraagje en 

de manchetjes met een smal randje bont worden 

afgezet. Ceintuur van lakleder. Benoodigd: (leef- 

tijd 6 j.) 1.90 M. laken van 1 M. breedte. 

24—8. Kindermanteltje van grof geribde wollen 

stof met raglan-mouwtjes en opstaand kraagje. 

Langs manchetjes en boordje een randje licht 

bont. Benoodigd: (leeftijd 4 j.) 0.80 M. stof van 

T.40 M. breedte. 

Van alle modefiguren, die In HET 

RIJK OER VROUW voorkomen, 

zijn GEKNIPTE PATRONEN tegen 

slechts 

1772 Cent 

per patroon te verkrijgen. 

M/MN ALLC INtUtKLAfNUbUMt VKUUWEN 

Juist in deze tijden, waarin van iedere vrouw gevraagd wordt om er voor te 

zorgen, dat zij meewerkt aan verstandige bezu in igi ng, is het van het 

grootste belang, dat u kennis maakt met het aanbod, dat u hierbij wordt 

gedaan. Wij vestigen uw aandacht op een weekblad, samengesteld en uitgegeven 

voorde Nederlandsche vrouwen, jong en oud. voor de moeders van gezinnen zoowel 

als voor de vrouw, die alleen voor zichzelve heeft te zorgen. 

24—6. Gekleede donker 

fluweelen meisjesmantel 

met garneering, bestaande 

uit opgestikte smalle ban- 

den van licht en donker 

satijn. Los belegje met 

twee knoopen opgeknoopt 

in plaats van ceintuur. 

Benoodigd: (leeftijd 10 j.) 

2.50 M. fluweel van 1 M. 

breedte. 

HET RIJK DER VROUW 

HEERENTRUIEN 

WAT 

HET RIJK DER VROUW 

BIEDT: 

Een schat van practische en in alle 

opzichten bruikbare modeteeke- 

nmgen, voor dames van eiken leef- 

tijd en ook voor kinderen. — 

Modellen voor handwerken. — Aan- 

wijzingen om allerlei nuttige en 

aangename zaken zelf te maken. — 

Boeiende novellen. — Interessante 

romans, die als boeken kunnen 

worden bewaard. — Een vragen- 

bus. — Wenken voor de huishou- 

ding en de keuken. — Artikelen 

over en voor kinderen.— Premies en 

prijsvragen. — Gratis advertenties. 

De prijs van HET RIJK DER VROUW 

Is slechts f 2.60 per halfjaar, 

10 CENTS PER WEEK 

I 

I 

biedt aan haar lezeressen groote voor- 

deelen. Het is niet een MODEBLAD 

alleen, het is een ECHT VROUWEN- 

BLAD. De redactie stelt zich als taak 

niet alleen de voorlichtster, maar ook de 

raadgeefster van haar lezeressen te zijn. 

Geen voordeeliger uitgave 

ELK 

No. 24 PAG. 

10 cents 

per week 

Per 

Halfjaar 12.60 

dan deze 

uitgave 

Een blad, dat voor elke vrouw in elk nummer 

meer waarde brengt, dan een heele jaargang kost. 

De ondergeteekende 

verlangt tot wederopzeggens toe een abonnement op het weekbl 

HET RIJK DER VROUW (f 2.60 per halfjaar, 10 cent per we« 

Handteekening 

Af te geven aan onzen agent of te zenden aan de Admlnlstr»' 

van HET RIJK DER VROUW. Galgewater 22. Leiden 

feittî; • 

Snttttuwbabltts: CarO Patirflek, Lona AncBra an Varna HIOlla, bakancfla flDmstarran. 

[Vervolä van pagina lO) 

santé jongedame precies aankomt." 

Maar dit is niet het eenige gevolg 

van het sensationeele courantenbericht. 

In New York, waarheen het natuurlijk 

direct is overgeseind, laat Mr. Perkins 

zich in den vroegen morgen onmid- 

dellijk in zijn acht cylinder limousine 

naar zijn aanstaanden schoonzoon 

Jimmy Black rijden, schudt hem tamelijk 

onzacht uit îjn zoete droomen wakker 

en brult: 

»JÜ lig 1 bier maar kalm te snurken 

en onderwijl trouwt je meisje in 

Duitschland met een anderl" 

Jimmy rekt zich uit, leest het bericht, 

dat de millionnair hem in een der 

ochtendbladen aanwijst, met slaperige 

oogen en verklaart tusschen twee gapen 

door: 

„Malligheid 1 Er zijn zooveel men- 

schen die Perkins heeten ..." 

En dan zoekt hij nog 'n uurtje troost 

in Morpheus' armen. 

Uitgeleide gedaan met nieuw-op- 

klinkend gesnurk, smijt Mr. Perkins 

nijdig de deur in het slot en neemt tele- 

fonisch passage op de „Bremen", die 

den" volgenden dag reeds naar Europa 

afvaart. 

In Ragusa haast Reventlow, die, zoo- 

als Bobby terecht verondersteld had, 

zijn aangebedene onmiddellijk gevolgd 

was, en wiens kansen met den dag 

stegen, zich met de zoo juist ontvangen 

couranten naar Rita's hotel. 

^ „Zie je wel, meisjelief, dat, je oude 

vriend zich spoedig getroost heeft," 

klinkt het triomfantelijk. 

Rita steekt schijnbaar-achteloos een 

nieuwe sigaret aan en wordt 'n tikje 

bleek onder haar make-up, . 

Ook de hoofdpersoon van het drama. 

Baron Robert Schenk, heeft een gevoel 

alsof er een bom voor zijn voeten komt 

neerploffen, wanneer zijn vacantie-rust 

gestoord wordt door een brief van de 

directie der Othello-fabrieken. 

„ ... .In de eerste plaats wen- 

sehen wij u van harte geluk met 

uw verloving met Miss Perkins. 

Dat uw schoonvader zich boven- 

dien financieel in onze onder- 

neming wil interesseeren, heeft aan 

de beurs een uitnemenden indruk 

gemaakt. Model X is bijna gereed 

en wij zouden het zeer op prijs 

stellen, als u zoo spoedig mogelijk 

met uw training wilde beginnen..." 

Schenk kon zijn oogen niet gelooven. 

Of die kerels zijn gek, of hij. Of zou 

Kurt Heller het een of ander uitgebroed 

hebben ? Van dezen veelzijdigen en 

genialen jongeman kon je alles ver- 

wachten! In elk geval was 't het beste 

morgen eens in Berlijn 'n kijkje te gaan 

nemen... 

Aan de controle van het Station Zoo 

verdringt zich een groepje verslaggevers 

en persfotografen. Heller is één van 

hen. Hij zwaait met een geweldigen bou- 

quet en verstrekt de laatste informaties. 

„Dus jongens, ze heeft een staalblauw 

kapje op en een witte orchidee in het 

knoopsgat van haar mantel." 

Dan loopt hij het perron op. De an- 

deren steken de hoofden bij elkaar. 

„Hoe die kerel dat toch allemaal 

weet! Een handige snuiter, hoor!" 

Kurt Heller helpt Inge uit den D- 

wagen, waar ze geen twintig kilometer 

van Berlijn is ingestapt! Hij zet groote 

-r 21 - 

oogen op en niet heelemaal vriendelijk 

fluistert hij haar toe: 

„Wat heb je nu uitgehaald! Inplaats 

van een orchidee, draag je een paar ver- 

droogde narcissen. Ik ben gewoonweg 

geblameerd." 

„Ik kon dien ongelukkigen naam niet 

onthouden!" En toen, plotseling in haar 

rol: „Ik ben niet gewoon op een per- 

ron te blijven staan. Direct een kruier 

alsjeblieft!" 

Kurt bijt zich op de lippen en ge- 

leidt de pseudo miliionnairsdochter naar 

de controle. Met joviale gratie begroet 

^nge de verzamelde persmenschen. 

„Morning boys," zegt ze met 'n 

scheefgetrokken mondje en in het imi- 

tatie Duitsch-met-een-Amerikaansch-ac- 

centje, dat Kurt haar niet zonder moeite 

ingestudeerd heeft. „Ik ben verrukt te 

zien het groote Berlijn en gelukkig te 

worden verwelkomd door zooveel vrien- 

delijke gentlemen." 

Door een kruisvuur van klikkende 

camera's wandelt ze statig en onver- 

stoorbaar naar den uitgang, als een 

echte Dollar-prinses, voor wie een der- 

gelijke ontvangst dagelijksche kost is. 

De vertegenwoordiger van de „Freie 

Presse" kijkt haar 'n beetje van-zijn 

stuk-gebracht na en mompelt na een 

paar seconden: 

„Als dat 'n orchidee is, ben ik een 

fox-terrier." 

In München laat de echte Miss Per- 

kins haar koffers pakken om de laatste 

dagen van haar tour door Europa in 

Berlijn te gaan doorbrengen. 

Toen Inge den volgenden ochtend 

wakker werd, kostte het haar moeite zich 

vertrouwd te maken met de gedachte, 

dat een der weelderigste appartementen

{zJ^JAuSruuU 

■• • ii 

Een kijkje In da (ilmii.d Hollywood, waar aan paniek onder 

da fllmartittan ontatond en lichte ichade aan decors en 

gebouwen werd aangericht tijdens een hevige aardbeving, 

die geheel Zuid-Californl« teisterde. 

Maria Dressier is te New-York geopereerd. Zij zal aemg,. 

weken in het ziekenhuis moeten blijven en weet nog niet, 

o( ze nadien in den studio zal kunnen terugkeeren. 

Paul Horbiger vertoefde eenige dagen in ons lend. D. 

beminde filmster zong voor de radio te Hilversum «■•niq, 

bekende oud-Weensche liederen. 

De filmacteur Buster Keaton Is deze week in Mexico In 

'l huwelijk getreden met mejuffrouw May Scribbens. Hij 

was voordien met de filmactrica Nathalie Talmadge gehuwd 

van het Park-Hotel haar tot verblijf 

strekte. 

„Het bad is klaar," meldt het kamer- 

meisje, „en de kapster wacht." 

Met één sprong is Inge uit bed. 

„Komt in orde hoor ik bedoel 

o yesl" 

Later stapelt zich een toren van 

doozen in haar kleedkamer op. 

Hoeden, japonnen, sieraden, onder- 

goed. Met een Indianenkreet van 

vreugde stort ze zich op hef moois. „O, 

van -wie heb ik dat allemaal?" 

„De Salons Omanow en Pighetti heb- 

ben de eer u een keuze-collectie aan 

te bieden, gnädiges Fräulein I" 

„Pighetti ?" 

Onweerstaanbaar worden Inge's ge- 

dachten naar Madame getrokken en 

haar vischwijfachtige scheldpartij, toen 

ze zonder de hoeden terugkwam! Het 

leven is grotesk f Neen — het leven is 

móói! En liefkoozend gaan haar han- 

den te gast in de zijden stoffen. In de 

hall wacht Heller > en stelt haar Dr. 

Mellenthin voor, die in hoogst-eigen 

persoon verschenen is. 

Tegen dit onderhoud heeft Inge op- 

gezien als tegen een berg, maar er is 

nu geen terug meer mogelijk. Brutali- 

teit is het eenige middel om me erdoor 

te slaan, concludeert ze en opgewekt 

vraagt ze den directeur-generaal: 

„En hoe gaan de zaken?" 

„Dank u, we hebben geen klagen! 

De beurs was heel gunstig gestemd en 

er zijn ook een paar belangrijke orders 

binnengekomen!" 

„Wel, dat is mooi! Maar u moet 

u moet maken veel meer reclame." Inge 

wrong haar kaakspieren weer tot den 

imitatie-Amerikaanschen tongval. „Ieder- 

een moet direct kunnen merken, dat de 

millioenen van mijn papa staan achter 

ons." 

Mellenthin buigt, met 'n honingzoet 

lachje. 

„Zeker, meine Gnädigste! Maar als 

ik zoo vrij mag zijn komt uw vader 

zelf? Of hebt u volmacht om voor 

hem te handelen en contracten te 

teekenen ?" 

Kurt Heller staat heische folterin- 

gen uit, Inge stottert: 

„Yes! Yes en nol" 

Kurt krijgt een verlossenden inval. 

„Ik geloof, dat we beter doen die 

zakelijke kwesties aan uw verloofde over " 

te laten." 

Mellenthin gaat daar volkomen ac- 

coord mee. 

„Natuurlijk, natuurlijk! Baron Schenk 

zal toch vandaag of morgen wel in 

Berlijn komen?" 

„O, komt hij hier!" roept Inge ver- 

heugd en een gloed van geluk ücht in 

haar oogen. 

„Wist u dat dan niet ?" informeert 

de directeur-generaal. 

„No ik denk, dat hij mij verras- 

sen wil," verklaart Inge met bewon- 

derenswaardige tegenwoordigheid van 

geest. 

„Dus dan wachten we maar kalmpjes 

af," meent Mellenthin, terwijl hij aan- 

stalten maakt afscheid te nemen. 

Inge klopt hem opgelucht op den 

schouder: 

„Very good, we wachten kalmpjes af." 

„Overigens mag ik u zeker wei ver- 

zoeken," voegt de directeur-generaal er 

- 22 - 

nog bij, „gebruik te maken van de witte 

cabriolet, die de Othello-fabrieken u ge- 

durende uw aanwezigheid in Berlijn ter 

beschikking stellen." 

„Een auto!" roept Inge, terwijl ze 

Mellenthin meetrekt tot den uitgang. 

„Zalig gewoon " 

Als de grootindustrieel is wegge- 

gaan, laat Heller zich vertwijfeld in een 

rauteuil vallen: 

„We zitten warempel nu al in de 

puree!" 

„Onzin! Als we zitten, zal het in den 

auto zijn om een toertje te maken." 

„Maar gebruik je verstand toch 

hij is van plan ter eere van jou een 

diner te geven." 

„Heerlijk!" 

„De kopstukken uit de financieele 

wereld en van de pers wil hij uitnoo- 

digen " 

„Dan trek ik mijn nieuwe avondjapon 

aan die met de oude Brusselsche 

kant." 

„Wat begin je in vredesnaam met 

zoo'n vrouwmensch!" zucht Kurt. 

„Met haar gaan rijden als je een auto 

ter beschikking hebt!" 

's Avonds kwam Inge terug in 

een roes van verrukking. Ze hadden 

over den Avus geraced, kof fieged ron- 

ken op het groote Radiostation en in 

Wannsee gedanst. 

In de hall van het hotel schiet de 

portier op haar toe. 

„Een heer uit New York voor u. 

Hij wacht al twee uur." 

Dat is het einde, gaat het als een 

huivering door Inge. Ze heeft een ge- 

voel alsof alles om haar heen draait. 

Maar ze 'dwingt zich tot zelfbeheer- 

sching alles mag niet - vergeef sch 

geweest zijn. Het mag niet en het zäl 

niet. 

„Zeg hem dat ik dat ik 

op van moeheid ben." 

Een krijgsman wint genoeg al wint 

hij niets dan tijd... De lift brengt Inge 

naar boven. 

In haar hersens is het een wilde 

rondedans van benauwende gedachten. 

Eén helder idee maakt zich uit. de war- 

reling los. Ze moet contact zien te 

krijgen met Kurt Heller. 

„Mijnheer Heller was net even hier, 

maar hij is direct weer weggegaan," 

deelt de redactie-secretaresse van de 

„Internationale Rundschau" door de 

telefoon mee. Dan maar in zijn pension 

Erobeeren. Na eenig zoeken heeft ze 

et nummer gevonden. 

„ is mijnheer Heller er niet? 

Als hij komt, zegt u hem dan, dat ik 

hem noodig heb, verschrikkelijk noo- 

dig-^-" 

Vermoeid zoekt Inge een stoel. Dan 

begint ze "plotseling te huilen — hulpe- 

loos'en ellendig in haar eenzaamheid. 

Er wordt geklopt — de étagekellner. 

„De heer uit New York zegt, dat hij 

niet tot morgen kan wachten. Hij ver- 

zoekt u dringend hem te willen ont- 

vangen." 

„Ik ik kan niet, Zeg hem — — 

zeg hem dat het me absoluut on- 

mogelijk is." 

„Dat spijt me heel erg, maar ik moet 

u toch spreken," klinkt de stem van Mr. 

Perkins en de millionnair schuift zich 

door de deur. 

Nadat de kellner de kamer verlaten 

heeft, begint Perkins er mee, Inge die als 

'n kind, «lat stout is geweest, angstig en 

met neergeslagen oógen tegen den muur 

leunt, een poosje aandachtig te be-i 

kijken. Dan zet hij in het Engelsch de 

reden van zijn komst uiteen. Zijn woor- 

den stroomen in buitelende vaart — 

hij valt er haast over en in zijn oogen 

danst een duiveltje, een duiveltje dat 

onbeschrijfelijk plezier heeft ovei- de 

wanhopige manier, waarop Inge de kluts 

kwijt is. 

„Waar is de brand ?" is alles wat het 

meisje ten laatste weet te stamelen. Het 

volkskind breekt los onder de dure 

japon. 

„Ah zoo! U spreekt heelemaal geen 

Engelsch!" / 

„No, no, nol" 

„Dat is wel heel eigenaardig voor een 

Amerikaansch meisje, vindt u ook 

niet?" Er trekt een schaduw over het 

gezicht van den millionnair. „Dus ü 

bent Miss Daisy Perkins ?" 

„U hebt er toch niets tegen?" Inge's 

vindingrijkheid verschaft haar geen 

beter antwoord. Ze heeft evenmin den 

moed tot een onomwonden bevestiging 

als tot een onomwonden ontkenning. 

„Dat moet u niet zoo gauw zeggen! 

Als u miss Perkins bent, ben ik uw 

vader." 

„U —.— u mijn vader ? Maar waar 

komt u dan vandaan?" 

Dat is zelfs den gemoedelijken Mr, 

Perkins te erg. 

„En nu is het mooi geweest met de 

komedie," valt hij barsch uit. „Wie ben 

je eigenlijk en wat heeft dit bedrog te 

beteekenen ?" 

„Ik — ik ben Inge Freutzel en wil 

Baron Schenk helpen!" 

„Is het toch waar?" klinkt het sar- 

castisch. 

„Ja zeker — en de O thello-fabrieken 

wil ik helpen en iedereen wil ik helpen." 

„Voorloopig schijnt het me toe, dat je 

je zelf wilt helpen," meent Mr. Perkins 

grimmig, maar hij voelt zijn hart weeker 

worden bij den aanblik van Inge's aan- 

doenlijk-bedroefd gezichtje, waar de tra- 

nen langs stroomen. „Ik geloof, dat 't 

het beste is, dat je me de volle waar- 

heid zegt." 

„Ja — ik zal u alles zeggen." 

Hetgeen ze, af en toe een snik onder- 

drukkend, doet... 

Een uur later stapt Kurt Heller de 

hotel-bar binnen en vertrouwt zijn oogen 

niet als hij daar Inge in gezelschap van 

een anderen heer ziet. 

„Hallo," roept ze hem al uit de 

verte toe. En als hij bij hen is, stelt zij 

voor: „Mr. William Perkins, mijn papa." 

„Schei toch uit met je onzin " 

„Het is heusch zoo, jongelief I Ik ben 

toch zoo verschrikkelijk gelukkig. En 

helpen wil hij ons ook." 

„Nu, nu," verklaart Perkins, wiens 

animo den stimuleerenden invloed van 

champagne heeft ondergaan, „zóó een- 

voudig is de zaak niet!" 

HeUer blijft onmiskenbaar schaap- 

achtig en is in den letterlijken zin van 

het woord sprakeloos. De millionnair 

drukt hem op een stoel, schenkt hem 

een glas van den schuimenden drank in 

en gaat voort: 

„Jullie hebt allebei kolossaal geboft, 

ondeugende kinderen, die je bent. Jullie 

had in heel wat minder vriendelijke 

(*: 

Uw huid mag niet moe, onrein of ge 

zijn. U gevoelt U dan ook zelf mo 

en onzeker. ScherkFaceLotion reinjHehuid 

tot diep in de poriën, verwijderjAfceëter; 

prikkelt bloedsomicop en uitademing 

de huid. -f -n paar druppels op een prpi 

watte druppelen, het gezicht meermoi. 

per dag, speciaal 's mora 

licht masseerend afwrijven on Uw huid 

wordt zienderoogen jeugdiger en mooier. 

— ■ i ijl.- _ 

Wie een 15 et. postzegel 

Firma S. Blindeman&Co., v. Ba 

Amsterdam, ontvangteen proef. Verzoeke 

echter nauwkeurige opgave van adres. 

Scherk Face Lotion is slechts echt in 

origineele Flacons met opschrift Scherk. 

M y s t i k u m poeder, de beroemde 

Scherk poeder. 

SCHERF 

Per flacon fl. 0.75, 1.20, 2.10, 4.50 

handen kunhen vallen dan de mijne, 

al zeg ik het zelf. Ik zal morgen eens 

'n praatje gaan maken bij de directie 

van de Othello-fabrieken en kijken wat 

er gedaan kan worden." 

In Berlijn vindt Schenk een violet, 

geparfumeerd briefje van Rita: 

„/* ben weer in 't land en denk 

veel aan je. 

1 Rita.' 

Wat zoo'n paar regels in de krant 

al niet doen, denkt de baron en eeai 

breede greins trekt over zijn gezicht. 

Reventlow is weer een paar kilometer 

achter! Maar nu moeten we tóch eens 

zien te weten te komen, wät vriend 

Heller eigenlijk uitgespookt heeft. 

Aat^ dat krankzinnige bericht van mijn 

verloving met miss Perkins kan nie- 

mand anders debet zijn dan hij; dat 

staat vast voor Schenk. Uit het onder- 

houd met Mellenthin vanochtend is hij 

niet veel wijzer geworden. Er bestaat 

werkelijk een Mr. Perkins, die zich niet 

alleen in het bezit van een dochter ver- 

heugt, maar ook de Othello-fabrieken 

op de been wil helpen, nu door de 

mededeeling in de pers de beurs en de 

banken zich weer toeschietelijk toonen. 

In het trappenhuis van de „Interna- 

tionale Rundschau" vliegt hem een 

klein, donkerblond meisje in de armen. 

„Juffrouw Inge?? U hier? Wat 

voer jij hier in vredesnaam uit ?" 

„Ik was bij mijnheer Heller — een 

zakelijk onderhoud." 

Schenk neemt haar kleine handjes 

vast in de zijne. 

„Weet je dat ik je overal gezocht heb 

en dat ik nog een groote schuld aan 

je heb af te doen?" 

„Dat behoort immers allang weer tot 

het verleden. Er is in dien tusschentijd 

veel veranderd. U gaat trouwen, heb ik 

gehoord, met een Amerikaansche Miss, 

een juffrouw Perkins." 

„Geloof dien onzin toch niet! Je 

denkt toch zeker niet, dat ik van plan 

ben me te verkoopen..." 

Inge kijkt hem geamuseerd aan. 

„Zoo! Denkt u er OD die manier 

- - 23 - 

over? Dat vind ik dom van u. Zoo'n 

buitenkans doet zich niet eiken dag 

voor." 

„Zeg jij dat?" 

„Ja, dat zeg ik! Omdat ik verstandig 

ben." 

„En ik had me noig wel inge- 

beeld " 

„Wat ?" 

„Och, niets." * 

Inge pakt hem bij zijn arm. „Het 

wordt nu juist allemaal zoo schitterend 

voor u! U komt uit de misère, kunt in 

de races meerijden en maakt een juweel 

van 'n huwelijksreis " 

Schenk kijkt haar met een bitter 

glimlachje aan: 

„Je hebt schoon gelijk, klein meisje. 

Men moet in het leven altijd het ver- 

stand laten spreken en niét het hart." 

„Dus tot ziens op den „Avus"!" 

„Tot ziens " 

Baron Schenk vindt, dat hij zich nog 

nooit zoo eenzaam heeft gevoeld als nu. 

Hij weet nu met absolute zekerheid, dat 

hij van dat kleine meisje houdt, maar 

zij niet van hem ..." 

In de conferentiezaal van het Park- 

Hotel heeft Mr. Perkins zijn onderhan- 

delingen met Mellenthin tot een goed 

einde gebracht. Hij wordt eigenaar van 

een belangrijken post aandeelen van de 

Othello-fabrieken tegen een alleszins 

aannemelijken koers. Mellenthin is 

weer böven-jan. 

„ en bijzonderen dank ben ik uw 

dochter schuldig, die onze relatie tot 

stand heeft gebracht..." 

Perkins denkt aan Inge en kan niet 

helpen, dat hij lachen moet. ,._ 

„Ja, ja, die jonge meisjes van tegen- 

woordig," zegt hij ontwijkend. 

Opeens komt zoo'n „jong meisje van 

tegenwoordig" als een wervelwind de 

kleine zaal instuiven Daisy Perkins 

in levenden lijve! 

„Papa! Ik kom net uit München 

hier aan en hoor, dat u in Duitschland 

bent 1" 

Mr. Perkins en Dr. Mellenthin zijn 

perplex. Vóór de millionnair een expli-

BEZOEKT HEï 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

catie kan geven, stapt ook Inge binnen, 

die afgesproken had zich na de con- 

ferentie bij de beeren te zullen voegen. 

Mellenthin slaakt een zucht van ver- 

lichting. 

„Gelukkig, daar hebben we de échte!" 

Daisy bestudeert aandachtig het 

nieuwe, onbekende lid van de familie en 

vraagt op onzekeren toon: 

„Maar papa, hoe..." 

Vader Perkins laat haar niet uit- 

spreken : 

„Tja, je bent verbaasd, darling. Ik 

heb namelijk... om zoo te zeggen... 

nog een tweede dochter. Sinds een paar 

dagen, laat ik je er dat direct bij ver- 

tellen. En om je gerust te stellen: ze 

is een aangenomen dochter." 

Daisy neemt de schokkende mededee- 

ling met Amerikaansch-nuchtere zake- 

lijkheid op. 

„Zeker uit Duitschland ?" informeert ze. 

„Yesl" 

„Dan is het all right!" verklaart 

Daisy voldaan en geeft de verbouwe- 

reerde Inge een kus. 

„Liefde op het eerste gezicht," denkt 

Papa. „Dat wordt een bondgenootschap, 

waar we plezier van kunnen beleven." 

De „Avus", de auto-racebaan van 

Berlijn, beleeft zijn grooten dag. 

Redamevliegtuigen cirkelen door de 

lucht. Kleurige vlaggen en wimpels wap- 

(Poto Godfritd de Groot) ONSCHULD. 

peren. De tribunes en de paddock zijn 

stampvol. Langs de rechte stukken van 

de baan verdringen zich duizenden en 

staren naar den grauwen asfaltweg, die 

nu nog stil ligt en op daden wacht. 

Luidsprekers storten schor geknetter 

over de zee van hoofden uit, muziek 

klatert uit koperen monden, geroep van 

programma verkoopers Opwinding 

vaart door de menigte, een trilling van 

nerveus verbeiden, rustelooze handen 

wenken en wuiven. En over alles de 

gouden zon van een stralenden vroeg- 

zomerdag. 

De rennen kunnen beginnen! 

De motoren aan den start ronken 

onafgebroken, braken blauwen walm de 

lucht in. Als met moeite in toom ge- 

houden, gigantische paarden sidderen 

de machtige wagens. De coureurs, in 

witte pakken en met valkappen op, 

geven hun laatste instructies aan hun 

monteurs, maken nog enkele afspraken 

met de wedstrijdleiding. 

Rita buigt zich voorover in haar loge 

en roept Heller, die opgewonden voor- 

bijloopt. 

„Hallo, hoe is het met de dollar- 

prinses? Gaat de baron nu werkelijk 

met haar trouwen?" 

Heller legt de hand tegen zijn mond 

en fluistert terug: 

„Onder ons gezegd, hij dénkt er 

niet aan!" 

Een gloeiende triomf brandt in haar 

blik. Haar hoop is nog niet vervlogen. 

Een startschot dreunt. 

De „kleine klasse" stuift weg. Het 

hamerende, jagende donderen van de 

machines, het trommelende geknal der 

explosies in alle honderd cylinders, 

zweept de toeschouwers tot een soort 

razernij. Als bezeten schreeuwen de 

menschen en ze spannen hun oogen tot 

het uiterste in om nog èen glimp van 

de wegdaverende monsters op te vangen. 

Model X van de Othello-fabrieken 

wordt naar den start gereden. Als een 

stille pop zit Schenk achter het reus- 

achtige stuur. Maar zijn hart Idopt wild. 

Heller en Inge komen bij den race- 

auto staan. Inge steekt hem de hand toe: 

„U komt vast en zeker als winnaar 

door de finish. Baron." 

„Het liefst zou ik met die ellendige 

Miss naar de weerlicht rijden..." 

„Neen toch; denkt u dan heelemaal 

niet aan mij ? Ik zou zoo yreeselijk 

moeten huilen." 

En eer Schenk antwoorden kan, is 

Inge verdwenen. 

Hij kijkt haar na: „Hoe je je toch 

in de menschen vergissen kunt. Ik had 

er een eed op durven doen, dat dat 

meisje van me hield..." 

„Misschien heb je de zaak verkeerd 

aangepakt," oppert Kurt Heller boos- 

aardig. „Dan heb ik meer talent." 

„Je wilt toch niet zeggen ?" 

De tinier voegt zich bij hen. 

„Het wordt tijd om te starten. 

Baron!" 

„Waar blijft die vervelende juf nu ?" 

Schenk hoefde zijn ongeduld niet 

langer te bedwingen. Eveneens in het 

wit, het, gezicht door valkap en stof- 

bril gemaskeerd, wringt ze zich naast 

Schenk in den wagen. Een heesche, 

lage stem fluistert: 

„Nu rijdt u naar het geluk. Baron!" 

— 24 - 

ekfffcfi- i&f 

M'n schoonmama is een beste vrouw. 

Ik zeg het ronduit en onomwonden. 

Ik hou d'r niet van om grapjes over schoo 

moeders te maken. 

Eerlijk gezegd over de mijne zou ik het ni 

durven doen. Zy leest als verstandige vrouw 0( 

Het Weekblad. Het blad van d'r Petrus, zooa 

ze zegt, als ik d'r niet bij ben. 

Als ik er bij ben heeft ze wel wat anders 

zeggen. 

Dus prüs ik in Het Weekblad m'n schooi 

moe. 

D'r mogen onder jelui misschien manni 

zijn, die zich er over ergeren, dat ik d'r loftror 

pet steek. Natuurlijk is dat, omdat ze bang zjj 

dat ze d'r last van krijgen en telkens we 

zullen hooren, zoowel van vrouwlief als v; 

d'r mama: Neem jjj maar een voorbeeld a< 

Petrus, aan Pruttelaar! 

Doch dat kan my niet schelen. Ik zeg 

waarheid. En niks anders. > 

M'n schoonmama is een beste vrouw. 

En pienter dat ze is! "• 

't Eenige jammer is. dat ze het zelf zo 

weet. 

Onlangs zei ze tegen me. Hoor ereis Petru 

probeer my maar niks wys te maken. M' 

geheugen is nog zoo goed als van een jot 

meisje. 

D'r zyn maar drie dingen, die ik niet on 

houden kan. 

Eerstens: de namen van de menschen. 

Tweedens} hoe ze d'r uit zien. 

En derdens:.... Ja, wat is dat nou eigen 

lijk ook? Ik kan me maar niet herinneren, wi 

dat derde is, dat ik niet onthouden kan. 

Ik zei niks. 

Waarom zou je ook wat zeggen, wanne 

je zoo'n verstandige schoonmoe hebt. ... 

PETRUS PRUTTELAAE 

Rondom knallen en roffelen de mo- 

toren. 

Schenk neemt geen notitie van de 

sentimenteele ontboezeming van zijn 

passagier. „Het is niet zonder gevaar, 

mein Fräulein. U kunt nu nog terug..." 

„Met u rijd ik in den dood, als het 

moet!" Weer die heesche, lage fluis- 

terstem. 

De startvlag valt. ^ 

De wagens springen naar voren. Met 

gierende kreten van metaal werpen zij 

zich over de baan. Het is alsof zij ^f 

en toe wegduiken; als spoken schieten 

zij over het asfalt. Aanvankelijk is 

Schenk in de achterhoede; hij is slecht 

van den start weggekomen en heeft zes- 

tien seconden verloren. Geen kleinig- 

heid, zestien seconden! Maar op de 

rechte stukken van de baan haalt, hij 

geweldig op. Reeds zit hij de Engel- 

schen en de Bugatti-rijders op de hielen. 

Alleen in de bochten verliest hij weer 

grond, gevolg van de onvoldoende trai- 

ning. Maar met fantastische, deriadem 

benemende snelheid raast hij door de 

REMBRANDT 

THEATER 

AMSTERDAM 

BRENGT STEEDS 

DE BESTE 

PROG RAM MA'S 

1 

Noordelijke kropiming. De wagen ligt 

half op zij, de coureur sluit het gas 

af, de remmen gillen als levende wezens 

in doodsnood. Dan gaat het weer met 

vol gas verder. 

Met een bliksemsnelle beweging 

wegdt Schenk^zich een seconde naar 

zijn" passagiert" 

„Nu, hoe bevalt het u, mein Fräu- 

lein ?" 

Geen antwoord. Zijn metgezellin zit 

kleintjes in haar nauwe zitplaats weg- 

gedoken, de handen krampachtig be- 

graven in de bekleeding. Zoo'n rit is 

ook geen pleziertochtje! 

„Stapt u maar uit, als u geen zin 

meer hebt," hoont Schenk. 

De snelheidsmeter loopt met spron- 

gen op. Het publiek schreeuwt en tiert 

als zinneloos, wanneer ze voor de derde 

maal de tribune passeeren. Het Fran- 

sche team heeft het al opgegeven. De 

Engelsche houder van het wereldrecord 

zit ergens ver weg bij de reparateurs. 

Pech. Alleen de Italiaansche concurrent 

moet nog afgeschud worden en Schenk 

gooit den wagen opnieuw naar voren. 

Hij denkt aan niets anders meer dan 

66 JAAR EN NOG ACHTER DE 

TOONBANK. 

AUe vroegere kwaaltjes verdwenen. 

Haar bron van energie. 

Hoe trotsch is deze vrouw op haar werk- 

kracht! Maar uit haar brief, dien wij hier- 

onder afdrukken, zult U zien, dat ze reden 

heeft om trotsch te zijn. 

„Ik ben 66 en 15 jaar lang ben ik nu al 

assistente in een zeer drukke manufac- 

turénzaak. Tegenwoordig sta ik van 9 uur 

's morgens tot 7 uur 's avonds achter de 

toonbank. Het zal nu ongeveer drie jaar 

geleden zijn, dat ik begon Kruschen te 

nemen, en ik ben er vast van overtuigd, 

dat mijn tegenwoordige energie het ge- 

volg is van „de kleine, dagelijksche dosis". 

Voordat ik Kruschen Salts nam had ik wel 

aanvallen van galzucht en leed aan een 

algeheele vermoeidheid, zoodat ik het ge- 

voel kreeg, dat ik spoedig mijn werk zou 

moeten opgeven. Hoe 't ook zij, nu denk 

ik daar niet over, hoewel ik spoedig ge- 

pensioneerd zal worden. De tijd voor pen- 

Sioneering zou voor alle employe's ge- 

makkelijk vijf jaar later gesteld kunnen 

worden, als ze ook allen Kruschen Salts 

namen". Mevr. E. W. 

Hetzij U nog in Uw volle jeugd bent, of 

dat Uw beste jaren reeds voorbij zijn, het 

is nooit te vroeg en nooit te laai om met 

„de kleine, dagelijksche dosis" te begin- 

nen. Niets dan dat kleine beetje Kruschen 

Salts, dat U riiet proeven zult, in Uw eer- 

sten kop thee of koffie, dat is Kruschen- 

wet voor volmaakten en ongestoorden 

levenslust. Kruschen is een ideale combina- 

tie van zes- natuurlijke zouten, welke de 

lever, nieren en spijsverteringsorganen 

aansporen tot een gezonde, geregelde func- 

tionneering. Daardoor bewerken zij een in- 

wendige zuiverheid en een frisschen, ge- 

zonden bloedsomloop. Nieuw, gezuiverd 

bloed zal elke vezel van Uw lichaam door- 

stroomen. Begin morgen direct met Kru- 

schen Salts. In den tijd van een week zult 

U zich al zoo heerlijk gezond voelen en 

jonger — zeker, ontegenzeggelijk jonger, 

En dan zult U, als zoovele anderen, erken- 

nen, dat U liever Uw ontbijt zoudt missen 

dan Uwr „kleine, dagelijksche dosis" Kru- 

schen, 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

bij alle apothekers en drogisten è ƒ0,90 

en ƒ1,60 per flacon. 

IRENE WARE, 

de gevierde Fox-ster, naar haar nieuwste foto. 

aan zijn overwinning en aan het kleine, 

donker-blonde meisje, dat daar ergens, 

verloren tusschen een duizendkoppige 

massa, achter de barrière staat. Dan 

de finish, Menschen, vlaggen, een or- 

kaan van gejubel, met geklater van 

muziek er tusschen door. Schenk sluit 

gas af, laat den wagen nog een stuk 

uitloopen. Een opgewonden drom komt 

aanrennen, de overwinnende coureur 

stapt met stijve beenèn uit, helpt zijn 

begeleidster uit haar zitplaats, 

Û hebt u heel flink gehouden, mein 

Fräulein!" prijst hij nu. En voegt er 

aan toe, „Maar ik kan toch niet met u 

trouwen; ik houd van een ander." 

Het meisje antwoordt niet en dat prik- 

kelt heriir- 

„Zegt u in vredesnaam toch wat!" 

„Wät moet ik zeggen," hijgt de fluis- 

terende stem, „ik ben waarachtig half 

dood." 

Dan rukt ze de valkap van het hoofd. 

— 25 - 

„Inge!" Schenk schreeuwt den naam 

uit. „Jij!" 

De toeschouwers dringen nu om het 

tweetal, iedereen wil den triumfator ge- 

lukwenschen, wilde juichkreten stij- 

gen op. -^.^ 

En Baron Schenk neemt voor al die 

duizenden oogen het kleine—meisje in 

zijn armen en kust haar als bezeteri.""* 

_ Rita heeft zich een weg gebaand naar 

den auto en neemt Schenks hand. Ze 

heeft het tooneéltje van zooeven nèt niet 

gezien. 

„Je hebt er geen idee van, Bobby, 

hoe trotsch ik op je ben. En hoe blij ik 

ben, nu ik heb gehoord, dat je op stuk^ 

van zaken, tóch niet met Miss Perkins 

trouwt!" 

„Neen," beaamt Schenk, terwijl hij 

met schitterende geluksoogen" Inge naar 

zich toe trekt, „ik trouw niet met Miss 

Perkins ik trouw met deze kleine 

schat.,,!"

C. « Th..PUZZLES N«>. 477 

OPLOSSENQEN 

C.

RENATE MÜLLER 

(FOTO UFA) 

I. IN DE SCHADUW VAN „BIG BEN". 

De groote lamp in den klokkentoren 

| van St. Stephen's wierp haar signaal 

door de aandonkerende schemering 

van Londen en verkondigden aan allen, die 

het dienden of wenschten te weten, dat 

Zijner Majesteits getrouwe lagerhuisleden 

aan den arbeid waren in het belang van 

staat en volk. 

Een Octoberdag was bezig tot avond te 

verglijden. De lichten van Westminster 

twinkelden al langs de toegangswegen tot 

het Huis. Glimmende luxe auto's, preten- 

tielooze taxi's brachten de vertrouwens- 

lieden der Britsche natie, voor zoover deze 

althans niet te voet kwamen, tot aan den 

hoofdingang. De politie-agenten — beamb- 

ten, door jarenlange ervaring vertrouwd 

met deze taak — die de wacht hielden aan 

het buitenhek, dat van den openbaren weg 

toegang geeft tot het binnenplein van het 

parlementsgebouw, beletten onbevoegden 

onverbiddelijk het betreden van dit heilige 

der heiligen. 

Niemand ontkwam aan hun vorsehenden 

blik, zoomin de inzittenden van de auto's 

als de voetgangers. Verscheidene leden 

kwamen van de nabij gelegen clubs aan- 

gewandeld, vergezeld van secretarissen, 

politieke vrienden en persmenschen, zoodat 

het al de oplettendheid der agenten eisch- 

te om nieuwsgierigen, die hier niets te 

maken hadden, te weren, zonder iemand, 

wiens recht om naar binnen te gaan on- 

betwistbaar was, door een ongepaste vraag 

te grieven. 

Een heer naderde uit de richting van 

Whitehall. Een rijzig man, onberispelijk 

gekleed; energie en autoriteit in zijn heele 

houding, in eiken trek van zijn gezicht; het 

type van den vermogenden, aanzienlijken, 

invloedrijken afgevaardigde. 

Hij ging het hek binnen, den groet van 

een der politie-agenten beleefd beantwoor- 

dend. 

Maar te oordeelen naar de sombere, ver- 

stoorde uitdrukking van zijn krachtig ge- 

zicht, was zijn geest niet zoo rustig en 

welbeheerscht als zijn optreden. Zoo kwam 

het, dat hij geen aandacht schonk aan een 

broodmagere, hoekige vrouw, wier houding 

en uiterlijk terstond verrieden, dat zij betere 

dagen moest hebben gekend, die echter on- 

herroepelijk tot een ver verleden behoor- 

den, en die met 'n paar scherpe, stekende 

oogen elkeen monsterde, die het hek pas- 

seerde. Toen de rijzige, goedgekleede man 

langs haar ging, deed ze een paar onstui- 

mige passen naar voren om hem aan te 

spreken, maar een agent sneed haar on- 

middellijk den pas af. De vrouw opende 

haar mond, öf om het in gedachten ver- 

zonken parlementslid na te roepen, öf om 

een venijnige discussie met den politie- 

beambte te beginnen, maar wat ze ook van 

plan mocht zijn geweest, ze liet haar voor- 

nemen onuitgevoerd, door hetgeen zich in 

het volgend oogenblik afspeelde. 

Een kostbare zes-cylinder limousine kwam 

het binnenplein af. De inzittende was een 

stijlvolle „grande dame" in een modieuzen 

bontmantel, een van die vrouwen uit de 

groote wereld aan wie men direct ziet, dat 

hun hoogste ideaal is voor jong door te 

gaan, ook wanneer hun jeugd over de mid- 

daghoogte heen en zelfs als zij sinds lang 

„passé" is. De dame in 't bont kreeg den 

slanken voorbijganger in het oog, knikte 

in de richting van den nietszienden Mr. 

William Meiklejohn, afgevaardigde voor 

North Loamshire, boog zich vervolgens uit 

het snel neergelaten portierraampje en riep 

met hooge stem zijn naam, juist toen de 

auto door het hek reed. 

Hij hoorde den roep en keerde op -zijn 

schreden terug. De wagen stopte bij het 

trottoir. Mr. Meiklejohn kwam aan het 

portier, nam den hoed af met de rustige 

gratie van man van de wereld en veront- 

schuldigde zich over zijn gebrek aan op- 

merkzaamheid. 

„Ik heb juist Ronald naar het Huis- ge- 

bracht," vertelde de dame. „Ik zal u maar 

een moment ophouden; alleen om u te 

herinneren aan onze lunch-afspraak voor 

morgen." 

„Het is natuurlijk een buitengewoon ge- 

noegen om u even te spreken," antwoord- 

de hij hoffelijk, „zelfs in deze gehaaste om- 

standigheden, maar mijn geheugen had 

met betrekking tot onze afspraak werkelijk 

geen opfrissching noodig. Nog geen uur 

geleden heb ik een conferentie in de City 

afgezegd met het oog op uw invitatie." 

„Dat is heel vriendelijk van u. Mr. Meikle- 

john," klonk het minzaam. „Er is mij 

heel veel aan gelegen, dat uw ontmoeting 

met Mr. Jacob voordeelen zal afwerpen 

voor ons allen en speciaal voor uzelf." 

Mr. Meiklejohn keek snel om zich heen, 

als om zich te vergewissen, dat geen on- 

gewenschte ooren den onvoorzichtig uit- 

gesproken naam hadden opgevangen. 

De magere, armoedige vrouw stond nu 

naast den politie-agent en volgde het too- 

neel met haast hongerige blikken. Maar 

nóg nam het zelfbewuste, deftige parle- 

mentslid geen notitie van haar. Wanneer 

het Hooger- of Lagerhuis zitting houdt, 

staan er immers altijd van die leegloopers 

bij de verschillende ingangen! Maar hij 

was er niet op gesteld, dat de naam van 

lady Towers lunchgast door een van zijn 

medeleden zou worden gehoord. 

„Het zal mij bijzonder aangenaam zijn 

hem te ontmoeten," antwoordde hij met 

gedempte stem, „en ik beschouw het als 

een voorrecht hem alle diensten te kunnen 

bewijzen, die mij binnen de grenzen van 

mijn positie mogelijk zijn." 

„Wat 'n omhaal van woorden!" lachte 

lady Tower. „Wat zijn jullie mannen toch 

altijd verschrikkelijk zwaar op de hand! 

Enfin, ik verwacht u om half twee op 

Lowndes Square. En wilt u nu den chauf- 

feur vragen, mij naar huis te rijden?" 

Mr. Meiklejohn voldeed aan het verzoek 

en na nogmaals een groet, wilde hij op- 

nieuw het binnenplein betreden. Maar dit- 

maal nam de vrouw haar kans zoo snel 

waar, dat ze de waakzaamheid van den 

agent verschalkte, en vóór deze er op ver- 

dacht was naast het parlementslid stond. 

NA DEN RIT. 

Johnny Weismüller en Jackie Coogan, die dikke vrienden zijn, rusten na een ochtendritje 

te paard uit in den voorhof van Johnny's woning. (Foto M.G.M.) 

— 29 —

zich zelfs verstoutte hem op den arm te 

tikken. 

„Een oog-enblik/' zei ze stroef. „Ik heb 

u iets te zeggen." 

Als voor Mr. Meiklejohns voeten een 

bom ontploft was, zou hij niet méér ver- 

bijsterd kunnen zijn geweest. 

„Rachel! Jij!" hijgde hij onthutst. „Maar 

dat kan toch niet....'' 

De agent, die de vrouw even te voren 

had tegengehouden, schoot toe, met de 

kennelijke bedoeling de brutale indringster 

te verwijderen. Maar Mr. Meiklejohn voor- 

kwam hem. 

„Het is in orde, agent," stamelde hij ver- 

ward. „Deze dame is een oude bekende 

van mij." 

De man salueerde en keerde naar zijn 

post terug. Maar de ontmoeting van dit 

weinig bijeenpassende paar leek hem toch 

zonderling en onwillekeurig bleef zijn aan- 

dacht op hen gevestigd. Zoo hoorde hij 

het een en ander van hetgeen tusschen hen 

verhandeld werd, want de vrouw scheen 

zich weinig om eventueele onbescheiden 

luisteraars te bekommeren. 

„Hij is hier/' ging ze bruusk voort, „en 

heeft je hulp noodig. Je moet een samen- 

komst met hem hebben." 

„Dat is absoluut uitgesloten," was het 

bescheid. De lippen van den spreker tril- 

den in de bovenmenschelijke poging om 

een koelen, rüstigen indruk te maken. „Ik 

kan niets voor hem doen; ik ben in elk op- 

zicht machteloos. Er was geen enkele reden 

voor hem om in het land terug te keeren." 

„Hij is hier," herhaalde ze op een toon 

van taaie beslistheid, „en je moet hem 

helpen." 

„Maar hoe heeft hij jou in vredesnaam 

ontdekt en waar kom jij vandaan?" vroeg 

Meiklejohn nerveus en terwijl hij sprak 

ging hij een weinig terzijde. Er bewoog 

zich nu een onafgebroken stroom van leden 

en officieele personen naar den ingang. 

„Dat kan ik je allemaal later uitleggen." 

De vrouw was haar zenuwen aanmerke- 

lijk beter de baas dan de keurige, zelfvol- 

dane man, dien zij geheel van streek ge- 

bracht had door haar overrompeling. 

„Het is van 't allergrootste belang, dat 

je een bespreking hebt met — enfin, ik wil 

geen namen noemen," vervolgde zé. „Je 

moet hem vanavond nog ontmoeten en 

hem minstens vijftig pond geven. Anders 

valt hij in handen van de autoriteiten en 

hij dreigt alles bekend te zullen maken. Be- 

grijp je me goed? De zaak is uiterst drin- 

gend!" 

„Ja, ja, ja!" Weer kwamen de woorden 

hijgend over de lippen van den gefolterden 

Mr. William Meiklejohn, op wiens voor- 

hoofd het koude zweet thans in dikke 

druppels parelde. „Ja, dat geld wil ik hem 

Ik zag gisterenavond 

een speling der 

natuur vlak voor mij 

in den bioscoop. 

wel geven; ik wil alles doen wat maar 

eenigszins redelijk is. Maar het js gevaar- 

lijk om met hem samen te komen; hij is 

driftig en wraakzuchtig — er zouden on- 

gelukken van kunnen komen. Is er niet 

iemand door wiens bemiddeling ik hem het 

geld kan geven; jij bijvoorbeeld?" 

„Neen, hij vertrouwt niemand. Maar je 

hoeft volstrekt niet bang te zijn." 

Er was hoonende minachting in de ma- 

nier, waarop zij den forschgeboüwden man, 

die zoo duidelijk zijn vrees liet blijken, ge- 

ruststelde. 

„Je weet," hernam ze, „dat hij de kunst 

verstaat een handig en voorzichtig plan in 

elkaar te zetten. Hij zegt, dat hét tij in de 

rivier om negen uur op zijn hoogst zal zijn. 

Hij zal in een boot tot vlakbij het terras 

komen, met niet meer dan één man bij 

zich; dan kun je een kort onderhoud met 

hem hebben — o neen," viel ze zichzelf in 

de rede, toen ze nieuwen angst op Meikle- 

johns gezicht zag, „lang hoeft het niet 

te duren, en het geld kun je hert» gemak- 

kelijk in een enveloppe geven." 

„Op het Parlementsterras.... om negen 

uur?" stotterde de man. 

„Ja. Je verstaat me toch zeker wel! Op 

een avond als deze zullen er wel niet veel 

leden buitenkomen, waarschijnlijk zelfs nie- 

mand. Dat zegt hij tenminste en hij weet 

zulke dingen. Maar maak 'n beetje voort; 

ik moet je antwoord hebben. Doe je het?" 

„Wat is het gevolg van een weigering?" 

„Zijn arrestatie! En niets zal hem kun- 

nen weerhouden anderen te laten boeten 

voor hun aandeel in zijn ondergang." 

„Goed, ik zal komen." De groote, sterke 

man had iets zielig hulpeloos' toen hij dit 

zei. „Om negen uur precies." 

„Uitstekend. Het is zijn laatste verzoek. 

Daarna is alles uit." 

„Daarna is alles uit " herhaalde hij 

mat. „Ik hoop het." 

De politie-agent had niet het geheele 

verloop van hun gesprek kunnen volgen; 

woorden zonder verband hadden hem een 

vaag idee gegeven van een menschelijke 

tragedie. Maar de slotzinnen hoorde hij 

heel duidelijk. 

Zonder een woord van afscheid of zelfs 

maar een groet, verwijderde de vrouw zich. 

Snel sloeg ze rechtsaf en verdween in de 

richting van Westminster Bridge. 

Mr. Meiklejohn staarde haar wezenloos 

na, tot haar lange, magere gestalte in de 

drukte van haastige voorbijgangers en 

dooreenkrioelend verkeer opgenomen was. 

Toen wendde hij den rug naar de parle- 

mentsgebouwen en stak het plein weer 

over, waar hij vandaan was gekomen, blijk- 

baar met de bedoeling naar zijn kamers 

in Victoria Street te gaan. 

„Dat is 'n eigenaardig geval!" peinsde de 

Zoo, en wat 

was dat dan? 

E> RSTFJIS 

politie-agent. „Mr. Meiklejohn schijnt .van- 

avond in een goed blaadje bij de dames te 

staan. Hij ziet er anders heelemaal niet uit 

als 'n vroolijke Frans!" 

Een half uur later keerde de afgevaar- 

digde van North Loamshire terug en dit- 

maal kon hij ongehinderd binnengaan. 

De agent keek omhoog naar „Big Ben". 

Het was kwart voor achten. „Ik zou wel 

eens willen weten," vroeg hij zich nieuws- 

gierig af, „wie Mr. Meiklejohn om negen 

uur op het terras moet treffen?" 

II. EEN BRUTALE MISDAAD. 

Een van de eersten, dien de man, die even 

te voren zoo'n geheimzinnige afspraak had 

gemaakt', in het Lagerhuis tegenkwam, was 

Lord Ronald Tower. Ze knikten elkaar 

vriendschappelijk toe en Meiklejohn, die 

zijn zelfbeheersching weer geheel had te- 

ruggekregen, zei glimlachend: — 

„Toen ik het Huis wilde binnengaan, 

werd mij door lady Helen den weg ver- 

sperd. Ze heeft me morgen te lunchen ge- 

vraagd. Ben jij er ook?" 

„Hoe kom je er bij, kerel," was het op- 

gewekte antwoord. „Helen beweert, dat ik 

geen hoofd heb voor zaken en als ik me 

niet vergis moet er een of ander ingewik- 

keld plan worden uitgebroed bij de koffie 

en de sigaretten. Ze zegt, dat ik in alles 

op jou lijk, behalve op het stuk van her- 

sens, zoodat ik als echtgenoot geen kwaad 

figuur sla, maar in zakelijke dingen totaal 

onbruikbaar ben." 

De beide beeren lachten hartelijk. Er 

was inderdaad eenige overeenkomst tus- 

schen hen, zoowel in gezicht als in gestal- 

te, maar Meiklejohns trekken waren stren- 

ger; de lijnen om zijn mond, zijn krachtige 

kin, getuigden van grooter energie. Lord 

Ronald Towers open, prettig gelaat was 

dat van den man, die het leven van den 

gemoedelijken, zonnigen kant beschouwt. 

„Ik ben zeer gevleid door lady Helens 

gunstige opinie over mij," hernam Meikle- 

john. „Ze is een intelligente vrouw, Tower, 

en ze verstaat de kunst de volle honderd 

procent te halen uit de sympathie van 

haar vrienden! Maar dat neemt allemaal 

niet weg, dat het mij spijt, dat je er niet 

bij zult zijn. Kun je niet probeeren revisie 

van het vonnis te krijgen?" 

„Ten eenen male uitgesloten, waarde 

heer! Ze zou me zelfs niet' toestaan het 

puntje van 'mjjn neus bij een gewichtige 

samenkomst als deze te vertoonen!" 

(Wordt vervolgd). 

MIJN PIEPA -50 — »'^/ry///.-, 1 .-.''.'.-! 

bwit^rajfe 

ANGELE SYDOV Galgewater 22, Leiden. 

VOOR ONZE ABONNEES 

Wij zijn in de gelegenheid een bijzonder aardig boek voor onze abonné's als premie 

aan te bieden, en wel voor slechts f. 0.50 franco per post, (Oorspronkelijke 

prijs was f. 5.90), Het boek bevat 176 pagina's tekst, en is geïllustreerd met 53 

portretten, alle op kunstdrukpapier. Deze mooie premie heet: 

Het Nedevlan aserk«* Cal>< 

DOOR BDMOND VISSER 

Een „gezellig" geschreven boek, geestig en met interviews met bekende Nederlandsche 

kunstenaars. Speenhof, Ciinge Doorenbos, Dirk Witte, Tholen en van Lier, Louis 

Davids, LoiaCornero, WUIy Corsari, CorRuys, Jan van Riemsdijk, Pisuisse, Margie 

Morris, Henri Wallig, Pientje de la Mar en tal van andere artisten worden in dit 

mooie boek ten tooneele gebracht. ledere bijlage is voorzien van een fraai, groot portret. 

Ook aan het Parysche Cabaret met zijn wereldvermaarde artisten wordt een 

ruime plaats ingeruimd, alsook aan het „Ueberbrette", Deze bijlagen zijn gesteld 

in de rransche en Duit sehe taal. Zelden wordt een premie als éix aantrekkelijk 

en royaal geïllustreerde boek is, aangeboden. Wij vertrouwen, dat het zal stroomen 

van aanvragen. Franco toezending per post na ontvangst van slechts f. 0-50. 

De Administratie van „HET WEEKBLAD' 

Cinema A Theater 

B^vND J.&

Woorden van Annie de Hoog-Nooy 

p Zéér eenvoudig 

LATER e e e e e e 

JB 

Muziek van Henri C. van Praag 

jî'i J 1 J' | | JitJi | ^ 

Als je jong bent, droom je van pa - leizen En den sprook-jes-prins. waar-mee je trouwt. Je gaat 

jong bent, houdt ie vaak je oo - gen op een vèr ver-wij-derd doel ge-richt. En ver- 

p i' ^ > J> J Jl J^j |g j ^.p r f I j P $èÊÊ=M 

la - ter dan pas goed be - grij - pen Dat je lucht - kasteelen hebt ge - bouwd. Als je 

geet dan het ge - luk te grij - pen. Dat zoo héél didjtJbüJe han - den ligt... Later 

pi j ï b Ëiü J j ïKifr-b J' J i)\r >]) 

kan je soms glimlachend te - rug - zien; Ook 

m 

al is je „droom - pa - leis - je" klein Om ge - 

TS u m * 

J^=4 Ä 

m 

m ^m Ï^HF 

^ 

È h J^ J^ J^ P 

luk - ktg met el - kaar te Ie - ven. Hoeft je huis - ie niet zoo groot te zijn. 

ÜP i ?=* 

^ 

t zo: 

JCE 

^ 

M/\ISON ^DDI^yT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS 

Fabriek van 

Artistiek / 

Zilverwerk 

Gevestigd 

m 

1690 

Specialiteit 

voor 

geschenken . 

in zilver 

en verzilverd 

metaal 

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE 

Verschijnt wekelUks — PrU» per kwartaal f. 1.05. 

f- 

Red. en Adm. Gainewater 22, Lelden. Tel. 700. Postrekening 41880.

m - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?