Jezus de vriend -10.pmd - Bazuin te Sion

DE ZONDVLOED
DEEL 3
VERDERE DISCUSSIE BIJ HET
DATEREN VAN DE FOSSIELEN
Wij moeten nog één aspect
overdenken van het onderwerp in
zijn algemeenheid voordat wij
gereed zijn om een uiteindelijk
oordeel te vellen over wat er nu
precies gebeurd is lang geleden. Dit
heeft te maken met het al heel lang
populaire systeem van het verschillend
dateren van de fossielen,
en ze te plaatsen in een lange rij die
vele miljoenen jaren beslaat. Dit is
de belangrijkste hindernis bij het
aanvaarden van een wereldwijde
zondvloed. Als de verscheidene
fossielen allemaal tegelijkertijd
leefden, dan is geen twijfel mogelijk
over de uitleg daarvan. Dan is een
wereldwijde ramp de enig mogelijke
gevolgtrekking.
Dat was precies wat John Woodward
en de anderen leerden tot het begin
van de negentiende eeuw. Daarna
werd het systeem van Werner, het
dateren aan de hand van de
mineralen in de rotsen, bijna
algemeen aanvaard. Dit was de
oorzaak dat het systeem van het
verschillend dateren algemeen in
zwang kwam en als wetenschap
aanvaard werd. Binnen enkele
tientallen jaren werd dit systeem van
Werner ingewisseld tegen het
systeem van Cuvier, die met
gidsfossielen werkte. Dit laatste
systeem wordt algemeen
aanvaard in de
gehele geciviliseerde
wereld. Nu, ongeveer
tachtig jaar geleden,
begonnen de Zevendedags
Adventisten een
serie boeken uit te
geven met geologie als
onderwerp. Er werden
vanuit verschillende
uitgangspunten argumenten
aangedragen.
Deze argumenten toonden
in de eerste plaats
aan hoe onzorgvuldig
en onwetenschappelijk dit systeem
van dat dateren via de fossielen in
de rotsen was. Verder werden
argumenten aangevoerd tegen het
systeem van het verschillend
dateren. Wij zullen daar nu een korte
samenvatting van geven.
Wij moeten eerst de weg vrijmaken
door een misvatting uit de weg te
ruimen. Op dit moment worden
nergens op de bodem van de
oceanen gelaagde afzettingen
gevormd. En de waterspiegel, d.w.z.
het zeewaterpeil ondergaat geen
waarneembare verandering. Zelfs al
zouden er zich dus fossielen vormen
op de bodem van de oceaan dan
bestaat er geen manier waarop de
bodem van de zee of van de oceaan
tot droog land kan worden, op een
uitgebreide schaal. Eduard Suess,
een van s’werelds meest eminente
geologen heeft verklaard dat met
betrekking tot de kust van
Scandinavië, waar nu reeds meer
dan 200 jaar het waterpeil gemeten
is, zich geen “meetbare veranderingen
hebben voorgedaan binnen
de historische periode.” Ook
Douglas Johnson, die voorzitter was
van een comité dat dit probleem
onderzoekt in Noord-Amerika, liet
zich daar als volgt over uit: “Op dit
moment zijn alle argumenten over
de veranderingen in het zeewaterpeil,
die gebaseerd zijn op
Jezus de vriend -10.pmd 15
11-6-2006, 12:07
waarnemingen, aan twijfel onderhevig.”
Science, 7-1-1927 p. 4.
Het hoofdargument van Lyell en zijn
volgelingen tot nu toe, blijkt dus
geen fundering te bezitten. Zij
hebben lang en luid gesproken over
het voortdurend op en neer gaan van
de kust. Zij spraken over onze
“onrustige” aarde, over de
“pulserende aardkost”, en hun
argument was dat de huidige
veranderingen een verklaring waren
voor de geologische veranderingen
uit het verleden. Maar wij komen nu
tot de ontdekking dat de relatie
tussen land en water, het
zeewaterpeil, stabiel is en dat de
huidige toestand geen verklaring is
voor het verleden.
Het laatste woord over deze kwestie
van een lange tijdsperiode is
waarschijnlijk van Philip H.
Kuenen. Over de gehele wereld
bestaat waarschijnlijk geen hogere
autoriteit op het gebied van de
marine(zee)geologie. Na verklaard
te hebben welke onzekerheden zich
voordoen bij het vaststellen van het
zeepeil, of de gemiddelde zeespiegel,
als een middel om na te gaan
of het vasteland rijst of daalt,
verklaart hij: “De hoeveelheid
betrouwbare feiten is nog heel erg
klein, en het zal nog vele jaren duren
voordat wij deze aanpak (de
precieze vaststelling van het
zeewaterpeil) met vertrouwen
kunnen volgen.”
(Marine Geologie p.533)
Dit alles bewijst nog eens te meer
wat wij op een ander gebied reeds
geleerd hadden, n.l. dat de huidige
werkingen van de natuur het
verleden niet verklaren kunnen. De
rotsen en de fossielen bewijzen dat
het verleden anders was, radicaal
verschillend, en dat op een zeer
uitgebreide schaal, van de huidige
processen op het vasteland en in de
oceaan. Velen staan gereed om dit
hier en daar toe te geven. Maar zij
menen te kunnen ontkomen aan de
overweldigende kracht van dit feit
door het oude vertrouwde middel
Jezus de Vriend van Jong en Oud 15