Musis juli/augustus 2009 nr.7 - Gemeente Schiedam
Musis juli/augustus 2009 nr.7 - Gemeente Schiedam
Musis juli/augustus 2009 nr.7 - Gemeente Schiedam
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Soon in a Theater Near You<br />
Haar vader en zijn broer groeiden tegelijkertijd als een tweeling, maar elk in een eigen buik, van<br />
een eigen moeder. Ongeveer tegelijkertijd geboren werd haar oom bestempeld tot de oudste.<br />
Hij mocht militair worden en werkte daarna in een luxe hotel. Met een van de Europese gasten<br />
vertrok hij naar Athene. Zijn broer moest trouwen met de achtergebleven verloofde en leefde zijn<br />
leven als visser. Op een dag krijgt hij een ticket van Lagos naar Athene.<br />
Salingding vertelt het verhaal op rustige toon in het Engels<br />
met een Afrikaans accent. We zien haar niet, maar worden<br />
verder in het 16 minuten durende verhaal gesleurd door haast<br />
hallucinerende beelden van touwen die bewegen als slangen<br />
en hangende glimmende okeren glazen stenen. Ze gaat verder<br />
en vertelt hoe zij en haar broer met hun vader vanuit Gambia<br />
acht landen doorkruisen om in Lagos aan te komen. Onderweg<br />
rijdt haar broer een konijn aan, een op het eerste oog niet<br />
zo’n belangrijke gebeurtenis, maar uiteindelijke de reden dat<br />
de familie het land niet binnenkomt. Alleen Salingding gaat<br />
naar Athene, waar haar oom haar op het vliegveld opwacht.<br />
Hij geeft haar een boek met het verhaal dat ze net zelf beleefd<br />
heeft. In het kort is dit het verhaal van de meest recente video<br />
Deadline (2007) van Saskia Olde Wolbers (1971). Het verhaal<br />
is gebaseerd op verschillende verhalen die Olde Wolbers in<br />
een vissersdorp in Gambia heeft gehoord. Alles is mogelijk,<br />
maar Olde Wolbers componeert de elementen zo, dat het een<br />
absurd, David Lynch-achtig verhaal wordt. Olde Wolbers sleept<br />
je mee in de wereld van haar hoofdpersoon, of het nou een<br />
Gambiaanse vrouw is die met haar vader en broer van alles<br />
meemaakt of, zoals in Day Glo Park uit 1999, een Andalusische<br />
boer die zijn vrouw verliest aan de twintig jaar jongere versie<br />
van zichzelf in het virtuele pretpark, dat hij nota bene zelf<br />
heeft gemaakt. Niet alleen het verhaal, ook de set van de<br />
film wordt zorgvuldig samengesteld. Samen met het filmen<br />
is Olde Wolbers maanden bezig met een enkel werk. Maar<br />
David Thorpe, I am Golden, 2002<br />
Gemengde techniek variable, circa 330 x 230 cm<br />
Courtesy Maureen Paley, Londen, The Saatchi Collection Londen<br />
tekst: Froukje Holtrop<br />
foto's: Stedelijk Museum <strong>Schiedam</strong><br />
de kracht van haar werk zit hem juist in de combinatie van<br />
zowel literaire, cinematografische als beeldende technieken,<br />
waarmee ze de kijker onderdompelt in een bijzondere ervaring.<br />
Ook David Thorpe, Anne Wenzel en Elmar Trenkwalder,<br />
de andere drie kunstenaars van de tentoonstelling Virtuoze<br />
Zinsbegoochelingen in de rechtervleugel van het Stedelijk<br />
Museum <strong>Schiedam</strong>, tonen in hun werk ‘andere werelden’.<br />
Van een visionaire, gedroomde wereld, tot ‘de wereld die<br />
achter de zichtbare wereld schuilgaat’ en de mythische,<br />
droomachtige wereld van vervlogen tijden en verre oorden.<br />
Dit zullen de tentoonstellingsmakers bedoeld hebben met<br />
‘zinsbegoochelingen’. En het virtuoze zit hem in het feit dat<br />
alle vier de kunstenaars hun techniek volledig beheersen en<br />
inzetten om indruk te maken op de kijker.<br />
Deadline van Olde Wolbers is aan het eind van de tentoonstelling,<br />
maar als je bij het begin begint, namelijk links bij<br />
binnenkomst van de eerste zaal, stuit je op een werk van de<br />
Engelse kunstenaar David Thorpe (1972). Het oogt als een<br />
schilderij, maar bij nadere beschouwing blijkt dat er geen<br />
verf aan te pas komt. De beeltenis van een houten huis, of<br />
schuur, met een groot dak in een besneeuwd berglandschap<br />
is een collage van verschillende materialen. Materialen die<br />
‘ter plekke’ gevonden zijn, de hoogopgetaste sneeuw tegen<br />
de schutting is van wit kunstleer, een kaal boompje van<br />
een stuk boomschors, een eenzaam bloemetje is van een<br />
droogbloem en de besneeuwde bergen van pleister. Thorpe<br />
heeft wel eens gezegd: ‘I am absolutely in love with people<br />
who build up their own systems of belief’. Hij houdt van<br />
autonomen, van overlevers, mensen die zich in de woestenij<br />
weten te handhaven of mensen die de eenzaamheid van de<br />
natuur opzoeken. Het raakt aan de ervaring van het sublieme,<br />
de ervaring van de mens die zijn nietigheid erkent in een<br />
overweldigende natuur. Het is niet voor niets dat zijn werk in<br />
verband wordt gebracht met dat van de Duitse Romanticus<br />
Caspar David Friedrich. Maar bij Thorpe lijken de ‘sublimisten’<br />
zich te hebben verenigd in een geheim genootschap, die<br />
wonen en vergaderen in gebouwen zonder ramen maar<br />
met uitkijkposten en achter hoge schuttingen. In het eerst<br />
beschreven werk staat voor de deur een enorm rad met een<br />
ster erin, als ware het de vlag van een vereniging, of het kruis<br />
van een kerk of het logo van een bedrijf. En zijn werken, de<br />
collages zelf, zijn souvenirs van, of tastbare bewijzen van zijn<br />
gedroomde wereld. De geheimzinnigheid maakt nieuwsgierig.<br />
musis 32