De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

noTen
de inburgeringswetgeving in vogelvlucht
1 onder de EER kunnen de volgende staten worden geschaard: noorwegen, iJsland Liechtenstein, en
Zwitserland.
2 Dit laat onverlet dat burgemeester en wethouders het volgen van een inburgeringsprogramma als
verplichting aan de uitkering kunnen verbinden.
3 Voor bepaalde groepen kan overigens wel op vrijwillige basis tot inburgering worden overgegaan. Art.
4 lid 1 Wi 2007 bepaalt in dit verband dat bij algemene maatregel van bestuur categorieën nederlanders
kunnen worden aangewezen die eveneens inburgeringsplichtig zijn. inburgering kan bij hen
namelijk een gerechtvaardigd doel dienen. Bij uitkeringsgerechtigden betreft dit doel reïntegratie op
de arbeidsmarkt. Voor opvoeders en geestelijk bedienaren kan het van belang zijn met het oog op hun
specifieke verantwoordelijkheden.
4 Uitzetting is op grond van internationaal recht evenwel niet mogelijk. Bovendien geldt de voorwaarde
niet in geval van een ernstige lichamelijke of geestelijke handicap.
5 Een uitzondering hierop vormt art. 19 lid 1 Wi 2007. Dit artikellid bepaalt dat het college van burgemeester
en wethouders een inburgeringsvoorziening kan aanbieden aan de inburgeringsplichtige die
een uitkering ontvangt (sub a) of een oudkomer is en zelf geen inkomsten uit tegenwoordige arbeid,
algemene bijstand of uitkering geniet (sub b). Aan onder andere de geestelijk bedienaar wordt krachtens
art.19 lid 2 in ieder geval een inburgeringsvoorziening aangeboden. Als prikkel om het inburgeringsexamen
te behalen, wordt krachtens art. 18 lid 1 Wi 2007 een gemaximeerde vergoeding in het
vooruitzicht gesteld voor degenen die binnen drie jaar slagen voor het examen. De hoogte van deze
vergoeding komt echter niet overeen met het bedrag van de cursus. Verder kan men onder voorwaarden
in aanmerking komen voor een rentedragende lening, art. 16 Wi 2007.
6 Vooral vluchtelingen met een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd die zich zelfstandig vanuit
een asielzoekerscentrum in een gemeente vestigen en daar geen bijstandsuitkering aanvragen, worden
in dit verband als een moeilijk te bereiken groep gezien aldus odé en Brink, odé en Brink 2002: 156.
7 Zie Bijlage i voor wat de inburgeringsplichtige bij dit niveau onder meer zou moeten kunnen.
8 Bijlage i geeft een illustratie van allerhande zaken die deze inburgeringsplichtige verondersteld wordt
te kunnen.
9 Art. 15 lid 1 Win 1998 bepaalt dat het college van burgemeester en wethouders er zorg voor draagt
dat de nieuwkomer vanaf het moment waarop deze zich heeft gemeld, tot aan het moment waarop het
inburgeringsprogramma is voltooid, voldoende wordt begeleid. om dit te kunnen realiseren, krijgt
elke nieuwkomer een trajectbegeleider aangewezen. De taak van de trajectbegeleider is de nieuwkomer
tijdens de duur van het inburgeringsprogramma te begeleiden. De trajectbegeleider speelt een cruciale
rol bij de inburgering. Het is vooral deze functionaris die invulling geeft aan het concept ´individueel
maatwerk´. Vanaf het moment dat de nieuwkomer zich meldt voor het inburgeringsonderzoek is hij,
tot aan de daadwerkelijke doorgeleiding aan het eind van het inburgeringsprogramma, de persoon die
de nieuwkomer persoonlijk begeleidt, zo nodig motiveert en steunt bij eventuele problemen. Voorts
draagt de trajectbegeleider zorg voor registratie en monitoring. op die manier worden de resultaten
van het inburgeringsprogramma van iedere nieuwkomer in elke fase in kaart gebracht en kan worden
gevolgd of het inburgeringsprogramma naar wens verloopt (TK, vergaderjaar 1996-1997, 25 114, nr. 3:
19).
10 Groenendijk schrijft dat zijn eigen ervaring is dat ‘wanneer ik de afgelopen zes maanden op bijeenkomsten
van migratierechtexperts uit andere lidstaten over deze (…) maatregelen sprak, de redactie van
mijn collega’s er vooral een van ongeloof was: ‘Dat meen je niet. is nederland dat serieus van plan?’
(Groenendijk 2005b: 14).
11 Een uitzondering vormen de zogenaamde Duitse ‘Aussiedler’, etnische Duitsers die vanwege hun
Duitse afstamming recht hebben op toelating in Duitsland, zie onder meer Groenendijk 2005b: 12.
91