De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

een complexe westerse samenleving als de nederlandse niet goed kan vervullen,
en dreigt een ongunstige invloed op de inburgering en integratie in de nederlandse
samenleving van de leden van de betrokken minderheidsgroep (TK, vergaderjaar
2005-2006, 30 308, nr. 3: 16). Benadrukt wordt dat zij
“terdege bekend moeten zijn met de grondwettelijke vrijheden, zoals de
vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting, en andere univer-
sele waarden die door de verdragen inzake de rechten van de mens worden
beschermd, met het bestaan van andere levensbeschouwelijke richtingen, de
onaanvaardbaarheid van eerwraak en dergelijke.” (TK, vergaderjaar 2005-
2006, 30 308, nr. 3: 67)
de inburgeringswetgeving in vogelvlucht
Lange tijd is het de bedoeling geweest dat de inburgeringsplicht zich met de
introductie van de Wi 2007 ook zou uitstrekken over een bepaalde groep genaturaliseerde
nederlanders zoals onder meer uitkeringsgerechtigden, verzorgers en
geestelijke bedienaren (zie onder meer TK, vergaderjaar 2005-2006, 30 308, nr.
3: 14-16; EK, vergaderjaar 2005-2006, 30 308A; art. 4 van het voormalige wetsontwerp).
Deze ontwerpregeling heeft echter tot veel en felle kritiek geleid en is na
een tweede advies van de Raad van State van 3 augustus 2006 (EK, vergaderjaar
2005-2006, 30 308, nr. 106) – teruggetrokken (Brief van 25 augustus 2006, TK,
vergaderjaar 2006-2007, 30 308, nr. 105; TK, vergaderjaar 2006-2007, 30 308,
nr. 110). 3 in dit advies oordeelde de Raad van State onder meer dat het onderscheid
tussen geboren en genaturaliseerde nederlanders niet enkel in strijd is met algemene
bepalingen van gelijke behandeling, maar ook met verscheidene internationale
regelingen die discriminatie op grond van herkomst of etniciteit verbieden. in
deze context wordt gewezen op het Europees Verdrag inzake nationaliteit, maar
ook het internationaal Verdrag ter Uitbanning van alle vormen van Rassendiscriminatie
(iVUR) en de EU-Rasrichtlijn (Richtlijn 2000/43/ EG).
Het Ministerie van Justitie schat dat er ieder jaar bij benadering 85.000 inburgeraars
een inburgeringscursus kunnen gaan volgen (TK, vergaderjaar 2004-2005, 29
543, nr. 4: 24-25), hetgeen betekent dat het nog jaren kan duren eer alle oudkomers
volgens de beleidsdefinitie als ingeburgerd zullen worden beschouwd (zie ook Fermin
2006).
De inburgeringsplicht houdt in dat men moet slagen voor het inburgeringsexamen,
en betreft derhalve een resultaatsverplichting waar het voorheen onder de Win
1998 nog als een inspanningsverplichting kon worden aangemerkt (art. 7 lid 1 Wi
2007). Dit niet-slagen heeft bovendien voor de nieuwkomer verblijfsrechtelijke
consequenties in die zin dat geen permanente of zelfstandige verblijfsvergunning
61