De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
niet in de laatste plaats wordt de nodige nadruk gelegd op de positie van huwelijks-
migranten en degenen die in het kader van de gezinshereniging naar nederland
komen, hetgeen onder andere tot consequentie heeft dat het integratie- en het
toelatingsbeleid meer en meer door elkaar heen zijn gaan lopen. Dit is in zoverre
opmerkelijk dat het voorheen vaak nog gescheiden, welhaast onverenigbare,
gebieden betrof waarbij het eerste soort beleid vanaf de jaren ’80 op insluiting was
gericht, terwijl bij het laatste juist uitsluiting de hoofddoelstelling vormt (zie ook De
Heer 2004: 186, 188; Entzinger 2004: 23, 27). of zoals de RMo het heeft verwoord:
46
“inburgering is een instrument van het integratiebeleid, niet van het toelatingsbeleid.
Ze hoort daarom in het teken te staan van de ontwikkeling van
kansen, talenten en vaardigheden, niet in het teken van beheersing en uitsluiting.”
(RMo 2003: 7)
Bij dit alles speelt de eigen verantwoordelijkheid van de betrokken migrant een
cruciale rol en lijkt inburgering voornamelijk een private aangelegenheid te zijn
geworden, daar waar integratie in de jaren ’80 nog als een centrale doelstelling van
het overheidsbeleid werd onderschreven (in soortgelijke zin: Fermin 1997: 143). De
verantwoordelijkheid van de inburgering is daarmee grotendeels verschoven van de
overheid naar de migrant (Fermin 2006: 23).