De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
heden geboden om van hun rechten gebruik te maken en hun maatschappelijke
plichten te vervullen, maar zij zullen zichzelf moeten bewijzen. Benadrukt wordt dat
zij “voldoende ruimte hebben om hun identiteit te ontwikkelen en hun godsdienst
en levensovertuiging uit te dragen binnen de kaders die ons land daaraan stelt.”
Van hen mag, als wederprestatie, worden verwacht dat zij actief bijdragen aan deze
moderne, open en dynamische samenleving (TK, vergaderjaar 2001-2002, 28 198,
nr. 2: 49). De regering erkent ook met zoveel woorden dat racisme en discriminatie
“regelrechte aanslagen vormen op de wederzijdse erkenning van burgerschap” en
geeft dan ook aan dat de voorkoming en bestrijding hiervan prioriteit blijft houden
(TK, vergaderjaar 2001-2002, 28 198, nr. 2: 55).
naast het toerustingsbeleid op kernelementen als taal, onderwijs en arbeid is naar
de mening van de regering voor de toekomst tevens de volle aandacht nodig voor
bevordering van de interactie tussen burgers. De dialoog is van belang om helderheid
te scheppen over de gemeenschappelijke waarden die de nederlandse samenleving
bepalen; ontmoeting bevestigt de onderlinge verbondenheid als burgers van
dezelfde samenleving. Uitgangspunt hierbij is dat elke ingezetene van nederland de
grondwaarden van deze samenleving dient te respecteren, zoals deze zijn verankerd
in de Grondwet, wet- en regelgeving en in de algemeen aanvaarde opvattingen van
deze samenleving. Deze grondwaarden worden niet geacht statisch te zijn, noch het
exclusieve bezit van het autochtone deel van de maatschappij te zijn, maar worden
door alle burgers in gezamenlijkheid gedragen en via de weg van democratische
besluitvorming voortdurend opnieuw gecodificeerd (TK, vergaderjaar 2001-2002,
28 198, nr. 2: 54). nu volgens de regering uit onderzoek blijkt dat de afstand tussen
etnische minderheidsgroepen veelal groter is dan die ten opzichte van autochtonen,
heeft de bevordering van verbindingen tussen de diverse nieuwe identiteiten in
nederland nadrukkelijk prioriteit (TK, vergaderjaar 2001-2002, 28 198, nr. 2: 55).
Het uitgangspunt dat nieuwe burgers de waarden en normen van deze samenleving
dienen te respecteren, impliceert in de visie van de regering overigens niet dat men
dient te assimileren aan de hier dominante cultuur. Zoals reeds eerder is aangegeven,
dient elke burger immers binnen het gegeven wettelijk kader zijn of haar eigen
identiteit in vrijheid te kunnen beleven en uit te dragen. Hierbij geldt als beginsel
dat het beleven van de eigen cultuur tot het privé-domein van burgers behoort en
de ontwikkeling van culturele organisaties voor eigen verantwoordelijkheid en rekening
van betrokkenen is. Het kabinet rekent het wel tot een overheidstaak om het
kunnen beleven van de eigen cultuur te beschermen. onder eigen culturele identiteitsbeleving
verstaat het kabinet echter nadrukkelijk niet dat etnische organisaties
zich ‘opsluiten’ in de eigen cultuur, of dergelijke organisaties als focuspunt fungeren
voor de politieke of culturele belangen van andere landen. Het gaat er volgens de
34