De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
zij het gevoel hebben gewaardeerd te worden in een maatschappij, de identiteit van
het land van herkomst en afkomst niet behoeven op te geven en ook daadwerkelijk
opgenomen worden in die samenleving. Bovendien ziet een individu zijn identiteit
en verbondenheid opgebouwd uit meerdere elementen en loyaliteiten die al naar
gelang tijd, context en omstandigheden in belang kunnen variëren; een afstands-
vereiste of een plicht tot inburgering brengt hier juridisch wel verandering in, maar
feitelijk blijft de verbondenheid voortbestaan of wordt zelfs sterker. nationaliteitswetgeving
die het bestaan van meervoudige nationaliteiten erkent en toelaat, en
inburgeringswetgeving die open staat voor diversiteit, past binnen deze visie.
Een fenomeen als mondialisering dwingt ons eveneens om rekening te houden met
meerdere gevoelens van verbondenheid van personen en confronteert ons met het
gegeven dat de natiestaatgedachte uit de negentiende eeuw met één loyaliteit, de
nadruk op de nederlandse nationale identiteit en ondoordringbare landsgrenzen
niet meer van deze tijd is. nederland beschikt net als andere staten niet (meer) over
een afgesloten rechtssysteem, maar staat onder voortdurende invloed van verdragen,
EU-regelgeving, en wet- en regelgeving van ‘vreemde mogendheden’ die ook
van invloed zijn op een belangrijk nationaal icoon als de Rijkswet op het nederlanderschap.
Aan een bevestiging van het gegeven dat individuen meer dan één deelidentiteit
en loyaliteit hebben, ontkomen we niet. Daarom is het – alle normen, principes
en hypothesen daargelaten – misschien wijsheid om wat vaker stil te staan bij de
vraag wat we met de veelvuldig gevoerde discussies over loyaliteiten en inburgering
bereiken en welke weg we als samenleving wensen in te slaan. Als niet frustratie en
afkering van de maatschappij van specifieke groepen het doel is, maar meer sociale
cohesie en een zekere noodzakelijke identificatie mèt en betrokkenheid bij Nederland
gewenst is, dan dienen we in het licht van het voorgaande te overwegen om het
verleden van migranten, de footprints en primaire identiteiten, meer te erkennen
en een blik op de toekomst niet na te laten. De verschillende generaties migranten
zullen hier namelijk vaak blijven en van een terugkeer zal in een veel geringer aantal
gevallen sprake zijn. insluiting als basis voor een democratie, de creatie van een
thuisgevoel door de ontvangende samenleving en ruimte voor verschillende visies
vormen essentiële voorwaarden voor een inclusieve samenleving.
176