De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

nationaliteitswetgeving: veronderstellingen en bevindingen
het nationaliteitsbeleid uitsluitingsbeleid is. Toch is dit niet helemaal zo als ervan
wordt uitgegaan dat ‘uitsluiting’ als een continuüm kan worden aangemerkt. op dit
continuüm begeven we ons – gezien het toenemend aantal en de verdergaande verplichtingen
– richting verdergaande uitsluiting. ook voor de ingezeten vreemdeling
met een relatief sterke verblijfspositie, die feitelijk reeds geruime tijd deel uitmaakt
van de gemeenschap, wordt het namelijk lastiger om ook juridisch volwaardig deel
uit te maken van deze gemeenschap (zie ook Groenendijk 2005b).
Uit het voorgaande hoofdstuk is dit onder meer gebleken uit de introductie van de
relatief zware naturalisatietoets, de versterking van de afstandseis en de handhaving
ervan. Voorts kan worden gedacht aan de voorgenomen uitbreiding van de
verliesgronden op grond van (vermeend) terroristische activiteiten en de opwerping
van financiële drempels als leges, verificatie en legislatie (Jessurun d’ Oliveira
2005: 55).
De gemeenschap lijkt zich daarmee in toenemende mate af te sluiten voor vreemdelingen.
Een karakteristiek die in de literatuur door Jessurun d’ oliveira ook wel
wordt toegeschreven aan de invloed van de natiestaatgedachte waarbij het staatsvolk
idealiter zo homogeen mogelijk zou zijn (Jessurun d’ oliveira 2005: 55-56).
Deze gedachte impliceert echter ook dat over het wezen van de natie, de identiteit
ervan, wordt nagedacht. Juist hiervan zou volgens deze auteur echter geen sprake
zijn.
6.2.4 de visie van de WeTgever: berichT aan een
specifieke caTegorie vreemdelingen
Het antwoord op de vraag naar het relevante type migrant binnen het vertoog, en
daarmee de vraag naar de bijzondere groep die de wetgever in het vizier heeft, is in
de loop der tijd aan de nodige veranderingen onderhevig geweest. in de jaren ’80
en een groot deel van de jaren ’90 gaat nog in belangrijke mate de aandacht uit naar
niet-Europese groepen rond de Middellandse Zee, en wel naar Turken en Marokkanen
(Spijkerboer 2001). Eind jaren ’90 en aan het begin van de 21e eeuw is het vizier
meer gericht op moslims (De Hart 2005b: 229). Turken zijn dan, hoewel ook vaak
moslim, als potentieel problematische etnische groep nagenoeg uit beeld. Meervoudige
nationaliteit wordt dientengevolge nauw en rechtstreeks gelieerd aan religieuze
identiteit. Deze verenging tot religieuze identiteit lijkt te passen binnen een
bredere, algemene trend, binnen het huidige maatschappelijke en politieke discours
waarin allerlei uiteenlopende zaken worden gereduceerd tot identiteitskwesties
(Jenkins 2004) en meer in het bijzonder kwesties aangaande religieuze identiteit
(cf. o.m. Van Meeteren 2005). Gebeurtenissen op mondiaal en landelijk niveau als
171