De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
nr. 1 e.v.). Hiertoe wordt voorgesteld aan art. 14 RWn een lid toe te voegen dat als
volgt zou moeten luiden:
160
“onze Minister kan de verkrijging of verlening van het nederlanderschap
intrekken van de persoon die onherroepelijk is veroordeeld voor een misdrijf
waarbij ernstige schade is toegebracht aan de essentiële belangen van het
Koninkrijk of een of meer landen van het Koninkrijk. Bij algemene maatregel
van rijksbestuur worden de strafbare feiten bepaald die tot een intrekking als
hier bedoeld aanleiding kunnen geven.”
in het vorige hoofdstuk is aangegeven dat deze verliesgrond slechts kan bestaan bij
de gratie van het bestaan van meervoudige nationaliteiten, die men juist probeert
te bestrijden. Apatridie is op grond van onder meer het Europees nationaliteitsverdrag
immers niet toelaatbaar. in de literatuur worden verschillende bedenkingen
geuit tegen dit voorstel (De Groot 2005a; De Groot 2005b; Jessurun d’oliveira
2005; Jessurun d’oliveira 2006). Zo vraagt Jessurun d’oliveira zich af of terroristische
nederlanders niet ook nederlanders zijn (Jessurun d’oliveira 2006: 142-143).
Vaak zal het gaan om personen met twee nationaliteiten met de nederlandse nationaliteit
als de meest effectieve waarvan zowel in kwalitatief als kwantitatief opzicht
het meeste gebruik wordt gemaakt. Men kan de vraag opwerpen of de ontneming
van de effectieve nationaliteit niet een daad betreft die tot een soort apatridie leidt.
Verder is ook hier de rechtszekerheid in het geding, terwijl deze juist bij de gronden
die verlies tot consequentie hebben, van fundamenteel belang is. Want, wat dient
te worden verstaan onder een weerbarstig begrip als ‘terrorisme’ waarvan talloze
definities in omloop zijn? En waarom is voor de relatief gemakkelijke weg van een
algemene maatregel van bestuur gekozen, die met aanzienlijk minder waarborgen
is omkleed dan een wet in formele zin? ook De Groot vestigt de aandacht op deze
rechtszekerheid. Hij toont zich geen voorstander van deze regeling, maar geeft,
mocht deze er ondanks alles toch moeten komen, onder meer aan dat er geen terugwerkende
kracht aan de bepaling dient te worden verleend, dat de exacte delicten
dienen te worden aangegeven die tot verlies leiden en dat het verlies, gezien de
vergaande consequenties ervan, door de rechter behoort te worden uitgesproken
(De Groot 2005b).
5.3.1 uiTzonderingen op de verliesbepalingen
op het verlies van de nederlandse nationaliteit bestaat echter een belangrijke
uitzondering die is neergelegd in art. 15 lid 2 RWn. Dit artikellid bepaalt dat de
vrijwillige verkrijging van een andere nationaliteit geen verlies van het nederlandse
staatsburgerschap tot consequentie heeft indien de verkrijger in het land van die