De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
gewezen op de excepties op de afstandseis die zijn gecodificeerd in art. 9 lid 1 sub b
en art. 9 lid 3 RWn. Een vreemdeling behoeft krachtens art. 9 lid 1 sub b RWn geen
afstand te doen van de oorspronkelijke nationaliteit indien dit redelijkerwijs niet
van hem kan worden verlangd. in het derde lid van art. 9 RWn zijn een vijftal categorieën
beschreven op wie de afstandseis niet van toepassing is. Hierbij kan in de
eerste plaats worden gedacht aan de erkende vluchtelingen (art. 9 lid 3 sub e RWn).
Van hen kan men immers meestal niet vergen dat zij zich in verbinding stellen met
de autoriteiten van het land van herkomst. Dit omwille van veiligheidsredenen.
Verder behoeven de verzoeker die is gehuwd met een nederlander (art. 9 lid 3 sub
d RWn) en degene die in het Koninkrijk is geboren en daar ten tijde van het verzoek
zijn hoofdverblijf heeft (art. 9 lid 3 sub b RWn) geen afstand te doen. Tot slot
kan nog worden gewezen op de verzoeker die voor het bereiken van de meerderjarige
leeftijd gedurende een periode van vijf jaar onafgebroken verblijf heeft gehad
in het Koninkrijk (art. 9 lid 3 sub c RWn), de tweede generatie migranten, en de
onderdaan van een staat die partij is bij het Tweede Protocol tot wijziging van het
Verdrag betreffende de beperking van gevallen van meervoudige nationaliteiten van
1963 (art. 9 lid 3 sub a RWn). Behalve nederland hebben enkel Frankrijk en italië
zich bij dit protocol aangesloten. in de praktijk blijkt deze laatste categorie slechts
een beperkte omvang te hebben.
in het vierde hoofdstuk is ook ingegaan op de voornemens om twee uitzonderingen
op de afstandseis, namelijk die voor tweede generatie migranten (art. 9 lid 3
sub b en c RWn) en die voor huwelijkspartners van nederlanders (art. 9 lid 3 sub
d RWn) te schrappen (TK, vergaderjaar 2003-2004, 28 689, nr. 19). inmiddels
is echter ook het amendement Huizinga aangenomen (TK, vergaderjaar 2006-
2007, 30 166 (R1795), nr. 17: 1). Dit amendement beoogt de inwerkingtreding
van deze bepalingen uit het wetsontwerp vooraf te laten gaan door een onderzoek
naar de voor- en nadelen van meervoudige nationaliteiten waar het in ieder geval
(huwelijks)partners van nederlanders betreft. Deze plannen zouden, of wat er nog
van over zal blijven, tot een aanzienlijke aanscherping van het afstandsvereiste
kunnen leiden. Een striktere naleving, en daarmee een zekere aanscherping, van
de afstandseis treffen we overigens ook aan in het beleid en de praktijk van de
inD. Deze dienst lijkt zich de laatste jaren namelijk intensiever toe te leggen op de
handhaving van art. 15 lid 1 sub d RWn juncto art. 58 tot en met 60 van het Besluit
verkrijging en verlies nederlanderschap (Besluit verkrijging en verlies nederlanderschap
van 15 april 2002, Stb. 231). Krachtens art. 15 lid 1 sub d RWn kan de
Minister namelijk het KB waarbij het nederlanderschap is verleend, intrekken
indien de betrokkene heeft nagelaten na de totstandkoming van zijn naturalisatie
al het mogelijke te doen om zijn oorspronkelijke nationaliteit te verliezen. in de
praktijk verlangt de inD van betrokkene dat deze een afstandsverklaring overlegt,
158