De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

More documents

Recommendations

Info

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit voldoen aan de vereisten voor naturalisatie, en met name niet aan de vereiste taal- kennis, de mogelijkheid gegeven wordt niettemin, zij het na langere tijd, voor het nederlanderschap te opteren, en anderzijds niet zo kort, dat daarmee de voor de inburgering noodzakelijke taalvaardigheid bij de naturalisatie zijn belang verliest. Een dergelijke termijn rechtvaardigt in de visie van de regering zonder nadere toetsing de veronderstelling van een redelijke mate van inburgering (TK, vergaderjaar 1993-1994, 23 594, nr. 3: 5; TK, vergaderjaar 1994-1995, 23 594, nr. 10: 1-2). De condities waaraan men dient te voldoen om voor optie in aanmerking te komen, zijn grotendeels dezelfde als die we bij naturalisatie nog zullen tegenkomen. Voor zowel de optieverklaring als het naturalisatieverzoek geldt namelijk in eerste instantie dat deze schriftelijk in persoon moet worden afgelegd c.q. ingediend. in de tweede plaats dient er zowel bij optie als bij naturalisatie een besluit tot verkrijging dan wel verlening te komen. Bij optie betreft dat de schriftelijke bevestiging van de verkrijging van het nederlanderschap en bij naturalisatie het Koninklijk Besluit (art. 6 lid 2 RWn; art. 7 RWn). Verder is het zo dat in het gros van de gevallen zowel bij optie als bij naturalisatie legaal verblijf noodzakelijk is (art. 6 RWn; art. 8 lid 1 sub c RWn). Voor zowel optie als naturalisatie geldt ten slotte dat er op grond van het gedrag van betrokkene geen ernstige vermoedens mogen bestaan dat hij een gevaar oplevert voor de openbare orde, de goede zeden of de veiligheid van het Koninkrijk (art. 6 lid 3 RWn; art. 9 lid 1 sub a RWn). opgemerkt zij dat bij optie twee belangrijke vereisten ontbreken die bij naturalisatie juist van fundamenteel belang zijn en door de tijd heen aanleiding hebben gevormd, en nog steeds vormen, voor vele heftige discussies: het inburgeringsvereiste (art. 8 lid 1 sub d RWn) en de eis van afstand van de oorspronkelijke nationaliteit (art. 9 lid 1 sub b RWn). Voor de regering is met name de eis tot inburgering aanleiding om niet van een verkorte naturalisatieprocedure te spreken, zoals in de praktijk nog wel eens wordt gedaan: 150 “immers, anders dan bij de optie is bij de naturalisatie het karakteristieke element gelegen in de vaststelling van overheidswege, dat de persoon die om naturalisatie vraagt niet alleen aan een aantal objectief te constateren vereisten voldoet, maar vooral dat hij in zodanige mate in de nederlandse samenleving is ingeburgerd, dat naturalisatie verleend kan worden, terwijl bovendien wordt vastgesteld dat er overigens geen bezwaren van vreemdelingenrechtelijke aard of van openbare orde zijn die zich tegen de naturalisatie verzetten. Een dergelijke inburgeringsbeoordeling brengt een veel grotere betrokkenheid van de overheid bij de verlening van het nederlanderschap mee dan die bij de nieuwe optieregeling.” (TK, vergaderjaar 1998-199, 25 891 (R1609), nr. 5: 12-13)
Verder is het zo dat voor enkele groepen optiegerechtigden bepaalde condities strenger zijn dan de overeenkomstige voorwaarden bij naturalisatie (Dekker 2003: 126). Voorbeelden hiervan zijn de eerdergenoemde leeftijdseis van ten minste 65 jaar (art. 6 lid 1 sub h RWn) en de termijnen van toelating en hoofdverblijf. Er zijn twee optiegronden waarvoor vijftien jaar ononderbroken toelating en hoofdverblijf geldt; een lange termijn die naturalisatie in principe niet kent. 5.2.3 naTuralisaTie de nationaliteitswetgeving in vogelvlucht De mogelijkheid te naturaliseren is neergelegd in de artikelen 7 tot en met 13 RWn. Art. 8 lid 1 RWn bepaalt dat een vreemdeling onder voorwaarden voor naturalisatie in aanmerking kan komen. De eerste conditie is dat deze vreemdeling meerderjarig is (art. 8 lid 1 sub a RWn). Voorts dienen er geen bedenkingen te bestaan tegen diens verblijf voor onbepaalde tijd in nederland (art. 8 lid 1 sub b RWn) en moet deze persoon sedert vijf jaren onmiddellijk voorafgaande aan het verzoek toelating en (legaal) hoofdverblijf in het Koninkrijk hebben (art. 8 lid 1 sub c RWn). Deze termijn wordt op drie jaren gesteld voor onder andere de partner van een nederlands staatsburger (art. 8 lid 2 RWn en art. 8 lid 4 RWn). De laatste voorwaarde die in art. 8 RWn wordt genoemd en in 1985 in de wet is opgenomen, is dat de vreemdeling als ingeburgerd kan worden beschouwd op grond van het feit dat hij beschikt over een bij algemene maatregel van bestuur te bepalen mate van kennis van de nederlandse taal, alsmede van de nederlandse staatsinrichting en maatschappij en hij zich overigens ook in die samenleving heeft doen opnemen (art. 8 lid 1 sub d RWn). in de visie van de regering vormt dit inburgeringsvereiste de ‘voornaamste voorwaarde’ voor naturalisatie (Bijlagen Handelingen Tweede Kamer, vergaderjaar 1981-1982, 16 947, (R 1181) nr. 3: 11). in de Handleiding voor de Toepassing van de Rijkswet op het nederlanderschap wordt dit vereiste, dat gekenmerkt wordt door de nodige vaagheid, toegelicht. Van een redelijke kennis van de nederlandse taal is volgens deze Handleiding sprake indien iemand nederlands kan spreken en verstaan. Lezen en schrijven wordt dan nog niet van de naturalisandus gevergd (Handleiding Rijkswet op het nederlanderschap juni 2001, A1: 20). Het vereiste dat iemand zich ook in de nederlandse samenleving moet ‘doen opnemen’ heeft als zodanig nauwelijks zelfstandige betekenis. Bij een voldoende mondelinge beheersing van het nederlands wordt het ‘doen opnemen’ immers verondersteld (Heijs 1988; Heijs 1995: 195; Van oers 2006: 7-8). in de Handleiding van de in 2001 geldende versie werd wel aangegeven dat sociale contacten met nederlanders mede tot inburgering kunnen leiden (Handleiding Rijkswet op het nederlanderschap juni 2001, A1: 21). 151
Page 1:
Fouzia Driouichi W E T E N S C H A
Page 4 and 5:
De serie Webpublicaties omvat studi
Page 6 and 7:
cover design / Vormgeving: Studio D
Page 8 and 9:
de casus inburgering en nationalite
Page 10 and 11:
Page 12 and 13:
Page 14 and 15:
Page 16 and 17:
Page 18 and 19:
Page 20 and 21:
Page 22 and 23:
Page 24 and 25:
Page 26 and 27:
Page 28 and 29:
Page 30 and 31:
Page 32 and 33:
Page 34 and 35:
Page 36 and 37:
Page 38 and 39:
Page 40 and 41:
Page 42 and 43:
Page 44 and 45:
Page 46 and 47:
Page 48 and 49:
Page 50 and 51:
Page 52 and 53:
Page 54 and 55:
Page 56 and 57:
Page 58 and 59:
Page 60 and 61:
Page 62 and 63:
Page 64 and 65:
Page 66 and 67:
Page 68 and 69:
Page 70 and 71:
Page 72 and 73:
Page 74 and 75:
Page 76 and 77:
Page 78 and 79:
Page 80 and 81:
Page 82 and 83:
Page 84 and 85:
Page 86 and 87:
Page 88 and 89:
Page 90 and 91:
Page 92 and 93:
Page 94 and 95:
Page 96 and 97:
Page 98 and 99:
Page 100 and 101:
Page 102 and 103: de casus inburgering en nationalite
Page 196: w r r w e b p u b l i c at i e s 3
show all

De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?