De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
voldoen aan de vereisten voor naturalisatie, en met name niet aan de vereiste taal-
kennis, de mogelijkheid gegeven wordt niettemin, zij het na langere tijd, voor het
nederlanderschap te opteren, en anderzijds niet zo kort, dat daarmee de voor de
inburgering noodzakelijke taalvaardigheid bij de naturalisatie zijn belang verliest.
Een dergelijke termijn rechtvaardigt in de visie van de regering zonder nadere toetsing
de veronderstelling van een redelijke mate van inburgering (TK, vergaderjaar
1993-1994, 23 594, nr. 3: 5; TK, vergaderjaar 1994-1995, 23 594, nr. 10: 1-2).
De condities waaraan men dient te voldoen om voor optie in aanmerking te komen,
zijn grotendeels dezelfde als die we bij naturalisatie nog zullen tegenkomen. Voor
zowel de optieverklaring als het naturalisatieverzoek geldt namelijk in eerste
instantie dat deze schriftelijk in persoon moet worden afgelegd c.q. ingediend. in de
tweede plaats dient er zowel bij optie als bij naturalisatie een besluit tot verkrijging
dan wel verlening te komen. Bij optie betreft dat de schriftelijke bevestiging van
de verkrijging van het nederlanderschap en bij naturalisatie het Koninklijk Besluit
(art. 6 lid 2 RWn; art. 7 RWn). Verder is het zo dat in het gros van de gevallen
zowel bij optie als bij naturalisatie legaal verblijf noodzakelijk is (art. 6 RWn; art. 8
lid 1 sub c RWn). Voor zowel optie als naturalisatie geldt ten slotte dat er op grond
van het gedrag van betrokkene geen ernstige vermoedens mogen bestaan dat hij
een gevaar oplevert voor de openbare orde, de goede zeden of de veiligheid van het
Koninkrijk (art. 6 lid 3 RWn; art. 9 lid 1 sub a RWn).
opgemerkt zij dat bij optie twee belangrijke vereisten ontbreken die bij naturalisatie
juist van fundamenteel belang zijn en door de tijd heen aanleiding hebben
gevormd, en nog steeds vormen, voor vele heftige discussies: het inburgeringsvereiste
(art. 8 lid 1 sub d RWn) en de eis van afstand van de oorspronkelijke
nationaliteit (art. 9 lid 1 sub b RWn). Voor de regering is met name de eis tot inburgering
aanleiding om niet van een verkorte naturalisatieprocedure te spreken, zoals
in de praktijk nog wel eens wordt gedaan:
150
“immers, anders dan bij de optie is bij de naturalisatie het karakteristieke
element gelegen in de vaststelling van overheidswege, dat de persoon die om
naturalisatie vraagt niet alleen aan een aantal objectief te constateren vereisten
voldoet, maar vooral dat hij in zodanige mate in de nederlandse samenleving
is ingeburgerd, dat naturalisatie verleend kan worden, terwijl bovendien wordt
vastgesteld dat er overigens geen bezwaren van vreemdelingenrechtelijke aard
of van openbare orde zijn die zich tegen de naturalisatie verzetten. Een dergelijke
inburgeringsbeoordeling brengt een veel grotere betrokkenheid van de
overheid bij de verlening van het nederlanderschap mee dan die bij de nieuwe
optieregeling.” (TK, vergaderjaar 1998-199, 25 891 (R1609), nr. 5: 12-13)