De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
wordt binnen deze meer rechtse visie naturalisatie als een ‘bekroning’ op een reeds
voltooid integratieproces beschouwd. of in de woorden van voormalig minister Verdonk:
‘de hoofdprijs’.
PvdA, Groen Links en D’66 huldigen een mening die hier lijnrecht tegenin gaat en
wijzen met name op de meerdere (deel)identiteiten en loyaliteiten waarover elk
individu beschikt. identiteit en nationaliteit worden binnen deze benadering niet
als synoniemen beschouwd, noch is exclusieve loyaliteit aan het nederlanderschap
hier het uitgangspunt. De promotie van overheidszijde van het EU-burgerschap en
een gezamenlijke Europese identiteit wordt in deze als een belangrijke ondersteuning
gezien. Een versterking van de rechtspositie, en daarmee indirect ook het toestaan
van meervoudige nationaliteiten heeft binnen deze benadering ten slotte ook
een gunstige uitwerking op de mate van integratie. naturalisatie is dientengevolge
geen doel, maar een middel om integratie te kunnen realiseren (zie voor het voorgaande
overzicht eveneens Groenendijk 1999).
Beide ‘kampen’ bezigen argumenten die in de loop der tijd nagenoeg gelijk zijn
gebleven. Hoe er ook over wordt gedacht, en welk geloof uiteindelijk ook gelijk mag
hebben, feit is dat onder de huidige omstandigheden de discrepantie tussen vertoog
en alledaagse praktijk groot blijft en als gevolg van een alleen maar verder toenemende
transnationaliteit vermoedelijk alleen maar groter zal worden. Dit wekt de
indruk dat het gevoerde beleid veel weg heeft van symboolpolitiek. Het bereiken
van de magische grens van één miljoen in 2006 heeft dit – niettegenstaande de
verschillende maatregelen die reeds zijn genomen om het aantal meervoudige nationaliteiten
terug te dringen – nog eens bewezen. ook hier toont de alledaagse werkelijkheid
zich weerbarstiger dan verondersteld.
144