De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
naturaliseren, maar ook vanuit een ander belangrijk perspectief kan het nodige
commentaar op het wetsvoorstel worden geleverd. Dit betreft de symmetrie in het
nationaliteitsrecht; een punt dat bij de wetssystematische analyse nog aan de orde
komt en nauw gelieerd is aan de afstandseis. Het aspect van de symmetrie wordt in
de wetsgeschiedenis met de nodige frequentie genoemd (zie onder meer TK, verga-
derjaar 1982-1983, 16 947 (R1181) nrs 3-4; TK, vergaderjaar 1992-1993, 23 029 (R
14 61)). De spiegelbeeldgedachte houdt in dat indien het behoud van de oorspron-
kelijke nationaliteit een barrière vormt voor het integratieproces, dit dan ook van
toepassing is op de vrijwillige verwerving door nederlanders van een buitenlandse
nationaliteit. De in nagenoeg dezelfde omstandigheden verkerende categorieën
nederlanders, die krachtens art. 15 lid 2 RWn het nederlandse staatsburgerschap
mogen behouden indien zij vrijwillig een andere nationaliteit verkrijgen, vormen
binnen de huidige regeringsplannen echter geen onderwerp van discussie. Zij zijn
in beginsel aan geen enkele beperking onderhevig, hetgeen de indruk wekt dat er
met twee maten wordt gemeten en dat de discussie inzake meervoudige nationaliteiten
betrekkelijk selectief is (Böcker et al 2005: 157; Jessurun d’oliveira 2006:
141). De discussie in de Tweede Kamer richt zich immers bijna uitsluitend op
bepaalde groepen immigranten (Böcker et al 2005: 159; TK, vergaderjaar 2006-
2007, 30 166 (R1795), nr. 17). Het aandeel nederlandse emigranten met een meervoudige
nationaliteit zal dientengevolge een onverminderde toename doormaken,
temeer daar het voor nederlandse emigranten in het buitenland wettelijk gemakkelijker
is geworden om de nederlandse nationaliteit zelfs over meerdere generaties te
behouden (art. 15 lid 1 sub c juncto lid 4 RWn). Voor geen der partijen lijkt dit echter
problematisch te zijn (Böcker et al 2005: 159). nederlandse emigranten hoeven
per slot van rekening dan ook niet te integreren in de nederlandse samenleving. De
wetsgeschiedenis bepaalt in dit verband dat indien een nederlander, die onder de
verliesbepaling kan worden geschaard, een andere nationaliteit verkrijgt het aan de
autoriteiten van het land van die nieuwe nationaliteit dient te worden overgelaten
om de vraag te beantwoorden of het behoud van de nederlandse nationaliteit bijdraagt
dan wel in de weg staat aan integratie (TK, vergaderjaar 2004-2005, 30 166
(R 1795), nr. 3: 3).
Als er een onderscheid wordt gemaakt tussen beide groepen, en derhalve tussen
verkrijgings- en verliesbepalingen, dan dient dit steekhoudend te worden gemotiveerd.
iets waar, gezien bovenstaande argumentatie, bij de huidige Memorie van
Toelichting nog aan getwijfeld kan worden. Lang geleden, bij de behandeling van de
RWn uit 1985, is dit reeds door de regering benadrukt:
142
“Zou de nieuwe Rijkswet aldus komen te luiden dat, in geval van naturalisatie
tot nederlander, niet meer zou worden verlangd dat de betrokkene al het