De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

in de, overwegend juridische, literatuur is men buitengewoon kritisch hierover. Zo
omschrijft Jessurun d’ oliveira dit beleid ook wel als:
de casus nationaliteitswetgeving
“een wanhopig achterhoedegevecht, een oprisping van uitsluitingspolitiek in
een tijd dat nederland door grotere eenheden wordt opgegeten en geconfronteerd
wordt met onherroepelijke migratiestromen. Door sommige groepen
naturalisanden te dwingen enkelvoudig kleur te bekennen, en veel andere
groepen ongemoeid te laten en zelfs hun meervoudige identiteit te stimuleren
ontstaat een differentiatie die (…) door zijn willekeurigheid ook discriminatie
oplevert.” (Jessurun d’oliveira 2004b: 2238)
in het verlengde hiervan is het markant dat bij de zogenaamde optanten, ondanks
hun eventuele andere nationaliteit, het (rechts)vermoeden blijft bestaan dat zij
volledig en exclusief loyaal zijn ten opzichte van nederland, terwijl dit – getuige
bovenstaande – uitdrukkelijk niet geldt voor naturalisandi. Waarom dit precies
het geval is, blijft in het ongewisse (cf. Jessurun d’ oliveira 2006: 143; Jessurun
d’oliveira 2005).
Behalve deze kanttekeningen worden in de literatuur ook nog andere bedenkingen
geuit tegen het gevoerde beleid in deze periode. Vanuit juridisch oogpunt is
het bijvoorbeeld opmerkelijk dat de regering meervoudige nationaliteiten wenst
te beperken, terwijl hij zich blijft committeren aan het eerdergenoemde Tweede
Protocol behorende bij het verdrag van 19636 dat juist het nut onderkent van het
behoud van de oorspronkelijke nationaliteit voor de integratie van vreemdelingen.
De preambule van dit Protocol is wat dit betreft zonder meer duidelijk, hetgeen uit
de volgende citaten moge blijken:
“Gelet op het grote aantal emigranten die zich duurzaam hebben gevestigd
in de lidstaten van de Raad van Europa en de noodzaak hun integratie in de
ontvangende Staat te voltooien, met name in het geval van migranten van de
tweede generatie, door verkrijging van de nationaliteit van die Staat;
overwegend dat het behoud van de oorspronkelijke nationaliteit een belangrijke
factor is bij de verwezenlijking van deze doelstellingen, gelet op de Resoluties
(77) 12 en 13 van de Raad van Europa (...), enz.”
Dat de huidige regeringsplannen spanningen op kunnen leveren met het Tweede
Protocol is gezien het bovenstaande niet geheel ondenkbeeldig (cf. Jessurun d’
oliveira 2006: 139). Zo beschouwt het wetsvoorstel naturalisatie als een eindpunt
van integratie, terwijl het protocol het als een etappe formuleert. Verder karakteriseert
het Protocol behoud van de oorspronkelijke nationaliteit als integratiebevor-
139